장음표시 사용
281쪽
256 TRACTATUS DE PAPA.nus, Ioannis Chrysostomi discipulus, idem docuit his verbis :Et saeerdotio et regno rerum administratio congurgit. ouamvis enim permagna sit utriusque disserensia, illud veluti aut maesti illud veluti eorpus; ad unum lumeri et eumdem sinem tendunt stib. III, epist. 249ὶ. - Quam doctrinalem traditionem
continuans sanctus Ivo Carnotensis : Sicut sensus animalis, inquit, subditus esse debet rationi, ita potestas terrena subdita esse debet ecclesiastico regimini; et quantum valet corpus nisi regatur ab anima, tantum valet terrena potestas nisi informetur et regatur ab ecclesiastica disciplina. Epist. ad Henricum regem Angliae.ὶ - Nec minus expresso Hugo a Sancto Victore t Quanto autem vita spiritualis dignior est quum terrena, et spiritus quam corpus, tanto spiritualis potestas terrenam Sise saecularem potes lutem honore ac dignitate praeeedit: nam spiritualis
potestas terrenam potestatem et instituere habet ut sit, et judieare si bona non fuerit. IIugo Victorinus, i. II, de Sucramentis, parte II, cap. IV. Λ sancto Thoma et aliis scholae doctoribus continuata unanimiter fuit traditio haec, prout videre eSi supra, Sectione
Ad frequentem illam apud Patres similitudinem, quod
nempe sicut animae corpus, ita temporalis potestas spirituali subsit, quid Bossuetius Τ Miro torquetur, et mirae inanitatis effugia excogitat. Primo quidem asserit dictam similitudinem, prout a scholae doctoribus intelligitur, ducere ad immane praecipitium. I Defensio, t. I, parte lI, lib. V. - Alias I, Seel. II. c. xxxv.ὶ 0u0d ut probet scholae doctoribus assingit ridiculum istud ratiocinium : si Pergunt : atqui spiritus, si necesse Sit, carnem quoque adigit ad interitum. Quid tum posteu i ergo ecclesiastica potestas adigere ad interitum potest civilem potestatem; decernere potest scilicet ut civilis potestas tollatur e medio, Sepeliatur, computrescat. v De fensio, loco citato. K Mais qui jam ais, inquit Blanchi, soli parmies scolastiques, fuit parmi lunt d au tres illustres doctours,
282쪽
qui avant meme qu'il I e ut des scholastiques, ont lait usa ge
de l'abbe Pellier, t. I, p. 625, edit. Paris, 1857.
Secundo, edocet BoSSuetius quousque protendi comparatio valeat. Asserit nempe: in ordine morum a vera relisitone pendere civitatem; ut civilem potestulem, quod ad rationem attinet humanae Societatis, per Se, ac tota Sua vi, sine vera religione sine vera Ecclesia, sive vero δacerdotio Stare poὀse. Defensio,
loco cit. in Si temporalis SocietaS moralitatem habere nequeat ubSque vera religione, et tamen existere poSsit sine vera rei gione, Sequitur illam Stare posse absque moralitate. Baile hucusque non processit. P0SSibilem admisit societatem atheorum, non tamen sine moralitate. Haec igitur est similitudinis a Patribus adhibitae Bossuetiana interpretalio : dum dicunt Patres, Sicut corpus ab anima, ita Saecularem potestatem ab ecclesiaStica esse regendam, intelligendi sunt quasi dixissent, Saecularum p0leStutum esse omnino independentem ab ecclesiastica. An Seria, an potius desperata resp0nsio Τ Quidquid sit, consulatione Sane n0n indiget. V. absontim est argumentum B suetii eae negati pa traditione; id est eae eo quod primis Leelesiae saeculis nullus Romanus Pon
283쪽
sic quoad substantiam exhiberi potest: 1' Si jus in rem temporalem societatum civilium Ecclesiae suae Christus conferre voluisset, providisset id clare in Scripturis exprimi; atqui hccee jus nulli bi in sacris Scripturis
expressum reperitur; ergo. Respondeo. - Ius istud Sufficienter exprimunt textus evangeliei de collata Ecclesiae ligandi atque solvendi potestate. Nec obstat quod Christus dixerit: Eece ego mitto vos sicut agnos inter lupos. Nam ex eo quod quis sit agnus, id est, innocens et impar viribus, non Sequitur ipsi competere non posse jus in lupos, id est, in eos a quibus injuste opprimitur. Praeterea his verbis significavit quidem Christus apostolos a lupis, id est, ab imperatoribus ot regibus pagani S, e0rumque ministris perSecutionem passuros; at non idem praedixit quoad
omnes, usque ad finem mundi, apostolorum Successores. Nam
oriturum praevidebat tempus, quo reges et imperatores lupi esse desinerent, et, lacti phristiani, brachii sui auxilium Ecclesiae, ex officio suo, praeStandum agnoscerent.
2' Primis saeculis, Ecclesia nullum jus in rem lemporalem statuum exercuit nullum regem imperatoremve deposuit, etsi sufficientibus ad id viribus, Tertulliano teste, non carueris. Atqui contrarium conligisset, si praetensam illam in temporalia potestatem a Christo recepisse . Ergo nequaquam ei Christus contulit potestatem ejusmodi. Respondeo. 1' Dicit quidem Tertullianus Apol. c. xxxviiὶ :u Hesterni sumus et vestra omnia implex imus, urbes, insulas, castella, municipia, conciliabula, caStra ipsa, tribus, decurias, palatium, senatum, sorum. Sola vobis relinquimus templa. Cui bello non idonei, non prompti suissemus, etiam impares copiis, qui iam libenter trucidamur n 1l nimium fuisse hac in re Tertullianum contendunt eruditi multi, tum catholici, tum etiam e prolestantium secta. De quo vide Bianchi Traiidde tu pui unee ocellas. , tradu elion de l'abbu Pellier, tona. I,
284쪽
pag. 659, Paris, l857ὶ. 2' Bemus tamen non impares suisse tunc temporis christianos ad debellandos et dejiciendos paganos imperatores. Id aggredi non debuerunt nisi prius declarata per legitimam auctoritalem ecclesiasticam liceitate. Ac proinde nisi prius eadem legitima auctoritas declarasset insurrectionem in Ecclesiae detrimentum non cessuram. Facile autem intelligitur Romanos Pontifices, hisce persecutionum Saeculis, non tantum potuisse, sed et prudenter debuisse a tali declaratione abstinere. et Quand meme donc, ait Blanchi, on ad metirait que les chretiens de celle epoque avalent des magistrais et des chella de leur communiori tant civiis que mili lairsis, it ne leur aurait pas etsi pour cela permis de resister a leura Souveratns insideles, puisque pas insimo des
siveques des Sisiges particuli erS ne p0uvalent pas non plussa ire ces sortes de declarations ... comme ii s 'agissait du sou-verain de lani de peuples suum is a rem pire de Rome, it e ut saltu sans doule ioute Ι'autori te dii Ponti se roma in arant avectui un grand numbre d'eveques, de maniere qu'une telludecision sui te resultat d'une deliberation commune ei qu'clle put iure connue de to ute l'Eglisc. Mais comment, dans tu coursdes trois premi ers siectes, les Ponti ses romains, qui erraiunt
285쪽
pu laire toutes ces choses dans les premiers siectes de l'ere chrsilienne, on se monti ei ait to ut a sali ignorant en 1 ait d' histoire ecclesiastique. v Bianchi, Traile de la pulasance eccles. t. I, p. 645, traduction de Ilabbe Peltier.)-5st Eliamsi numero et viribus praevalere potuissent christiani quod salsum est ; et etiam Si unusquisque Romanus Pontifex, Solus abSque ulla sinodo, dici de insurrectionis felicem exitum prudenter Sperare potuisset quod pariter salsum es ij; adhuc tamen ipsis opportunum videri potuit jus suum hoc tempore non eXercere, ne diceretur humanis mediis initio impositam christianam fidem. duae persuasio potuit etiam a Spiritu Sancto ipsi Singeri. Igitur prorsus absonum est istud BosSuulii argumentum: primis Ecclesiae saeculis Romani Pontifices dictum jus
paganoS imperatoreS exauctorandi, et eorum subditoS ab Obedientiae debito solvendi non exercuerunt; ergo arbitrati Sunt ejusmodi jus sibi nequaquam competere. - 4' Sane non negat Bossuet jus Ecclesiae competere principes haereticos eX- communicandi. Et tamen nullam Romani Pontifices excommunicationem pronuntiarunt contra Constantem et Valentem, qui tam ferociter Nicaenam sidem persecuti sunt, et artanam haereSim promoverunt. Ergo pariter, ex eo quod jus in rem temporalem contra ethnicos imperat0res non exercPerint, non Sequitur eos hoe jure caruisse. - 5' Ut suum ex traditione
negativa argumentum sulciat, asserit Bossuetius nulli bi scrip tum reperiri, ab ecclesiastica potestate alicui vel minimo civia ut ereptum Servum suisse aut cripi potuisse. Defensio, t. I, parte II, l. V. - Αlias I, seel. II, c. xvii. ὶ Quam salsa sit asSerito haec, colligat lector ex paucis hisce documentis : si Si quis christianorum necesSilale cogente sua mancipia elegerit xenumdanda, non aliis, nisi tantum christianis expendat. Nam Si paganis aut judaeus vendiderit, communione privetur, et emptio careat firmitates conc. Remense, can. ll, anno 650, aut, ut alii censent. 625ὶ.-Anno 655, a concilio Cabillonensi, canone ii, prohibitum est ne quis extra regnum mancipia
286쪽
Decreverunt plura Galliae ac Hispaniae concilia, judaeos omni jure in servos suos ipso facto spoliatos fore. si eos judaietare coegissent. Nec dicatur id decretum vi legum Romanorum, quae prohibuerant ne judaei christianos servos habere possent. Nam tunc temporis dictae leges in Galliis et in Hispania vim
non habebant; imo nec sorsan noscebantur. - Concilium Aurelianense IV sic habet: u Cum prioribus canonibus fuerit definitum ut de mancipiis christianis, quae apud judaeos sunt si ad Ecclesiam confugerint et redimi se postulaverint ... et servire judaeis noluerint. laxato et oblato a s delibus justo pretio, ab eorum dominio liberentur. n - In concilio Tole-lano III, cap. xiv : a Si qui vero christiani servit ab eis judaico ritu sunt maculati, vel eliam circumcisi, non reddito pretio, ad libertatem et christianam religionem redeant. n In concilio Matisconensi, anno circiter 581 : a Judaei vero si christiana mancipia ad judaismum vocare praesumpserini, ipsa mancipia sisci ditionibus revocentur. n -- In concilio Toletano IV, can. 59, quoad apostatas, qui conversi a jndaismo ei accepto baptismo ad judaismum redierant, Sic decernitur : et Los autem quos circumciderin , si filii eorum Sunt, a parentum consortio Separentur; Si servi, pro injuria corporis sui, libertati reddantur . nMta. - Caetera, quibus suum o negativa traditione argu mentum sulcit Bos suetius, consulata vide apud Biarichi Traile de la putasanee e et f., traduclion Pellior, tome I, livre IlI
9. 10 et 11, pag. 6 4 et sui v. Paris, 1857 . Ad hocce negativae traditionis argumentum jamdudum responderat S. Thomas : si Ad primum dicendum, quod illo tempore Ecclesia in sua novitate non habebat polos latem terrenos principes compescendi, et ideo toleravit fideles Juliano Λposlatae obediro in his quae non erant contra fidem, ut majus fidei periculum vitaretur. n II' II , q. XII, art. 2.
287쪽
I. Tertus saneti Matthaei a Bossuetis allegatus. - Reddite qua sunt Caesaris Caesari, et quae sunt Dei Deo lualth. , xxv). - Εxliis verbis sic argumentatur Bossuet: u uulti enim e Iudaeis putabant Romani imperii ac Romanorum Caesarum, utpote insidelium, iniquam, violentam, tyrannicam atque omnino nullam in populum Dei potestatem esse : quorum lurbulentos spiritus magister optimus hae Sententia compressit. Cum enim id agerent inquieti homines ut religionis specie legitima imperia commoverent, id e contra Christus docuit nihil ad vim ipsam religionis pertinere quis imperet, atque omnino religione relinqui imperia eo loco quo sunt gentium ac populorum juribus constituta. Hoc autem perfecit ostenso numismate, atque imagine Caesaris; ut quoniam respublica ac civilis societas Stat commerciis ac permutationibus, quarum instrumentum est nummus Seu publica pecunia, ideo omnes intelligerent in ejus potestate necessario permanendum cujus numismatis uterentur. Quod profecto non sic praecise et absolute diceret, si intelligeret pontificum ae SInagogae auctoritate legitima imperia solvi posse, aut talem potestatem sui S, suaeque Ecclesiae ipse aliquando esset concessurus. M Concludit Bossuet principibus paganis et haereticis quantumvis perseculoribus, et obtemperandum in omnibus quae divinis praeceptis
non repugnarent f edit. Lebel, 1817, t. XXXI, p. 521 .
RESPONDETUR. - 1' Falso supponit Bossuci loqui Christum Dominum de omnibus generaliter imperatoribus. Ex contextu enim colligitur interrogatum eum suisse ae respondisse in particulari de imperante tunc temporis Caesare. - 2' Quod iste Caesar imperialem potestatem in Iudaeos de facto lune
288쪽
265phR8 0Γ1RTA. exerceret, certum faciebat ejus effigies nummis incisa. In singulis enim regionibus ille solus monetam essgio sua signat qui supremam auctoritatem exercet. - 5' Quod imperialem in Iudaeos polesialem dictus Caesar etiam legitime exerceret, constabat ex eadem effigie, juncia cum notoriis aliunde circumstantiis. Nimirum effigies manifestam faciebat paciscam imperialis auctoritatis possessionem. Nec illam legitime quisquam lurbare poterat; vel ex hac Sola ratione, quod ejusmodi lentamen non aliud genti Iudaeorum invexisset quam summam calamitatem. Et aliunde dictus Caesar non lTrannice agebat; sed populo Dei verae religionis exercilium, eius pontiscibus liberam jurisdictionem et auctoritatem suam relinquebat. - 4' Ρharisaei desum interrogantes, agnoscendo nummis inesse dicti Caesaris effigiem. hoc ipso aequivalenter eum salebantur legitimum imperatorem. Nam ex sola effigie conflabat eum esse de facto imperatorem. Et quod legitime imperaret, manifestum simul faciebant circumstantiae. Et prae-lerea consilendo nummis inesse dicti Caesaris effigiem, seu ipsum de facio esse imperatorem, non addiderunt: sed illegitime. Id quidem optabant dici a Christo, ut eum accusarent. Ipsi vero neque id sentiebant, neque ausi suissent asserere. Igitur respondendo imaginem esse Caesaris, perinde est ast Si dixissent: Eum legitimum gentis nostrae imperatorem agnoScimus. In hoc sensu, ipsis non reclamantibus, eorum reSponsum accepit Christus, prout liquet e subjectis verbis : Reddite ergo quae sunt Caesaris Caesari. Id est, cum vosmetipsi Caesarem nune imperantem pro legitimo imperatore habeatis reddite ipsi quae debentur legitimis imperatoribus. Fuit nempe, ut dicitur, argumentum ad hominem. - 5' provocando addictam imaginem non docuit Christus, prout contendit Bos-suet, obediendum esse cuilibet principi, ex hoc solo quod nummi sint ejus effigie signati. Nam primo non locutus est Christus generaliter de principibus, sed in particulari de imperante lunc Caesare. Seeundo, huic reddenda dixit Christus
289쪽
quae debentur imperatoribus legitimis; sed in hypothesi quod
ipse legitimus esset, prout erat revera, et prout aequivalenter consessi erant pharisaei, ad quos respondit Christus. Tertio, si docuisssit Christus id quod singit Bossuet, docuisset salsum. Nam possibile est, nec una vice contigit, ut quis gentem aliquam injuste invadat, legitimum ejus regem expellat, imperialem ibi potestatem sibi usurpet, et Statim Suam monetae
effigiem substituat. Quam oppressionem ac lyrannidem non Semel, Xerbi gratia, malium elani principeS exercuerunt. Si Bossuetio credas, emissiS novis nummis, Statim et ex hoc solo
ejusmodi usurpator ac tyrannus legitimus sit, et, ex doctrina Christi, ei omnes prout legitimo imperatori obedire tenentur. Vesanam illam doctrinam impium est Christo affingere. Immo eam ipse Bossuetius alibi rejicit, dum usurpatores a legitimis principibus distinguit. - 6' Sed jam demus Christum de omnibus generaliter principibus locutum. Demus eum docui me, cuilibet principi, ex hoc solo quod ejus estigie moneta signata sit, reddenda esse omnia quae legitimis imperatoribus debentur. Quaenam tandem docuit Christus reddenda esse principibus 7 Docuit dumtaxat reddenda esse quae sunt Caesaris, id est, quae legitimis imperatoribus debentur. An autem declaravit quaenam debeantur, quaenam sint Caesaris' Minime. An declaravit esse Caesaris, seu imperatori deberi, ut a suprema Ecclesiae potestate non possit deponi, etiamsi persecutionibus populum ad haeresim Vel apostasiam pertrahere ni latur Τ Minimo. An declaravit esse Caesaris ut leges regis seu imperatoris , sini Ecclesiae noxias, non possit Romanus Pontifex annulla re ac irritas reddere Τ Minime. An declaravit esse Caesaris ut rex pactum sundamentale regni patenter violans non possit legitime ab ejusdem regni civibus diei Τ Minime. Ac demum, quaestionem illam quae sint Caesaris ne verbo quidem Christus Dominus attigit. Nolet lector quam absone Bossuetius ad hunc
sacrae Scripturae locum provocaverit. Probandum susceperat Ecclesiae nullam competere in rem temporalem Statuum,
290쪽
nullam reges in certis casibus deponendi potestatem. Et inprobationem adducit lexium, in quo Chistus dicit dumtaxat reddenda esse principibus quae ipsis debentur. Quasi post
allegata haec divina verba non remaneat tota quaestio, an haec vel illa sint necne Caesaris, seu principibus debeanturi sane non minus firmiter quam Bossuet sancius Gregorius septimus, etsi de sua reges ex certis causis deponendi potestate nequaquam dubitaret, asserebat et consilebatur reddenda Cp sari quae sunt Caesaris, reddenda regibus quae ipsis debentur.
Immo illi etiam principi quem depondebat, reddi quod ipsi
debebatur existimabat. II. Tertus evangeliei de perseeutionibus quas apostoli passuri erant. - Ad praegides et reges ducemini propter me in testimonium illis S. Matth. , x, 18J. Nolite timere eos qui oecidunt corpus animam autem non possunt occidere S. Mailli. x, 28ὶ. Trademini autem a parentibus et fratribus et eognatis et amieis, et morte aspicient eae vobis, et eritis odio omnibus propter nomen meum ... in patientia vestra possidebitis animas vestros S. Luc, xxi, 16, 17, 19 . Cum autem persequenturnos in ei nitate ista fugite in aliam S. Matth. , x, 25 . - Εx iis textibus colligit Bos suet, non datam apostolis eorumque sv cessoribus potestalem principibus resistendi, sed factum praeceptum eis obediendi in civilibus seu in re temporali statuum : Ut autem quovis auetore in ipsos insurgant, aut in ei pilibus jussa detrectent, nequidem innuit: imo vero id aperteretnt, eum nihil aliud indieit quam pati . . . sic adpersus reges et praesides ac legitimos magistratus Christus magia ter nihil praeter fugam relinquit, ut divina praesidia in inpleto sidet spiritu h mana vero in fuga habeamus. Nihil praeterea ehristianis adversus reges et magistratus concessum est. Sie declinare vim regium,
eique obluetari lieet sedit. Lebet. 1817, t. XXXI. p. 526 .REspoNDETOR. - ' Ibi loquitur Christus expresse et solummodo de persecutionibus quas apostoli passuri erant. Loquitur proinde dumtaxat quoad illud nascentis Ecclesiae tempus, in