Tractatus De Papa

341쪽

5l6γ TRACTA S DE PΑΡΑ. ne hujus quidem sedis possit auctoritas. Et certe jus naturale et divinum mutari a Sancta Sede nequit. Epi Scopus etiam quando non urget aliqua necessitas vel utilitas mulandi suo. rum deeessorum statuta dioecesana, ita ut ex lati immutatione secutura esset tantum nociva turbatio, bene posset mutationem flagitantibus respondere : Non possum. Quis autem illud Νon possum intelligeret de sufficientis potestatis legislativae delectu Non potest utique licite: non potest eo Sensu quod non debeat. Et eodem sensu, quamvis ex multo majori ratione, dicunt quoad sensum in citatis lex libus Romani Pontifices, Non p08sumus, quia Scilicet non recte ageremus. Adde multos eSSe canoneS qui, utpote cum dogmale connexi, nec a Papa nec a concilio secum enico valent ullo modo immutari. De quo sic disserit erudi liis Zaecaria i Dissertat. sulla mutabili tu della disciplina. p. '8l edit. Faeneta. 1787ὶ :u Citata testimonia non probant summos Pontifices non potuisse absolute derogare canonibus; sed tantum probant hanc eorum auctoritatem arctari ex summa convenientia et gravibus rationibus, quae urgent ut canones illaesi Serventur. Et revera, generaliter loquendo, multi canones continent flatula iuris divini, vel quae jure divino landantur : in lulia porro nullam extendi quantumlibet sacratia terrenam potestatem certum est. Et ideo S. Zogimus post supra citata verba ex epist. viij subjungit : 0uid enim tam sanetum ae venerataile est quam penitus non erorbitare ab itinere majorum, quorum canonica instituta velut quaedam fundumenta sunt serendis sit dei juctu ponderibus. Sunt praeterea canones quos Ecclesia habuit tanquam a Spiritu sancto dictalos. Tales fuere Nicaeni. Unde S. Leo Magnus firmiter re usavit admittere canonem quem dam Chalcedonensem, utpote Nicaenis contrarium : Tanquam

refutari nequeat inquit in Epist. ad Anatoliumὶ quod illieita

voluerit multitudo, et illa meaenorum canonum per spiritum vere sanctum ordinata conditio in aliqua euiquam sit parte solubilis. Et iterum in Epistola ad Maximum Antiochenum episcopum :

342쪽

PARS QUINTA. 317 Tanta apud me est Nicaenonum ea nonum reverentia, ut ea quae sunt a sanetis patribus constituta, nec permiserim nec patiar aliqua novitate violari. u Alia autem ratio maxime valebat apud Romanos Pontisces, ut canoneS Summa cura custodirent. Ipsi nempe canonum custodes cum sint et vindices caeteris diligentiori observantia praeire debent. Considimus, aiebat Gelasius Papa epist.

ad Episc. Dard.), quod nullus jam veraciter christianus ignoret, unius ei usque synodi constitutum, quod universalis Ecelesiae probavit assensus. nullam magis eaequi sedem prae eae teris oportere ex convenientia et ob bonum exemplum quam primum, quae

unumquamque Synodum et Sua auctoritate consirmat, et fontinuata moderatione custodit. u Ergo tenentur et Romani Pontificus canones Observare :ast unde illis obligatio haec Τ Non ex vi ipsorum canonum, prout necesse foret ut dici possent subjecti canonibus; ast exsequitate naturali et ex divina ordinatione, quae a quolibet principe, maxime vero a summis Pontificibus requirit ut sint justi et justitiae exemplo populo praeluceant. Quod est dicere, iam Romanos antistites legibus ecclesiasticae disciplinae, quam principes legibus regni sui teneri, non ipsarum legum p0teState coactiva. sed directiva. Quod cum principes legibus Suhjectos non faciat, cur subjiciet canonibus Romanos pontifices Τ nNon parum etiam hallucinantur nonnulli gallicanae Opinionis Sequaces qui, quoties in monumentis ecclesiasticis occurrit canonum vox, illam de conciliaribus tantum decretis, non autem de Pontificum Romanorum constitutionibus intelligunt. Apud eruditos si quidem explorata res est per eam VO-cem designatas praecipue suisse antiquitus pontificias leges.

PR0posmo V ΠΡ. - Papae competere poteStatem supra canones eo sensu quod dispensare valeat in statutis universalis Ecelesiae,

est de si . - Εlenim anno 148 9 Sixtus Papa IV tanquam haer lieam damnavit propositionem hanc Petri de 0sma : Papa nou

343쪽

118TR1CTI s DE PAPA. potesι dispensare in statutis uniuersalis Leelesiae. Insuper a Leone X damnata est haec XXV Ι' Lutheri propositio : Verbum Chris si ad Petrum, Quodcumque Sol Veri S Super terram, etc., tenditur dumtainas ad ligata ab ipso Petro. - Idem colligituro verbis Christi ad Petrum : Quodcumque solveris . . . Qui enim potestalem accepit quodeumque Solvendi et ligandi, procul dubio jus etiam accepit in disciplinaribus Ecclesiae legibus dispensandi. Et aliunde certum est collatam Petro regiminis potestatem, ad Successores ejus Romanos Pontifices transisse. - Ιdum colligitur ex praxi, quam testantur facta superius relata, propositione V. - Idem colligitur ex eo quod Bomano pontisci competat primatus jurisdictionis, monarchica et Suprema regiminis poleStas. Hoc ipso enim potest Papa id omne quod est Ecclesiae necessarium aut utile. Porro quandoque disciplinae leges, ob mulatas temporum circum Stantia S, jam n0civae forent, nisi abrogarentur, Vel ex parte mularentur, vel in eis dispensaret Ur.

g2. - Αliae praecipuae Romani Pontificis o juro divino praerogativae.

Hactenus praerogativis quinque a Christo Domino donatum Romanum Episcopum pr0havimus, videlicet: primatu jurisdictionis, insallibilitate, auctoritate supra concilia, auctori tale in rem temporalem statuum, et auctoritate Supra canones. Nunc sub praesenti parographo in unum colligendae, ac breviter probandae visae sunt praecipuae quaedam aliae; ad pleniorem scilicet notionem mirabilis illius potestalis, qua Christus

Dominus pollere suum in terris vicarium voluit. PRAEROGATIVA I . - Romanus Ponti feta est, jure divino, totius eat holitae unitalis eratrum. - Vide probatum Supra, parte I, Secti0ne IV, cd pile IV. Pnae stocATi vh II . - Romanu3 Pontistae est, jure divino, universo lis Leelesiae monurcha in proprio as stricto sensu. - Vide probatum supra, parte I, Seel. IV, cap. V. PRAEnos TivΑ IIb. - Romano Pontitiei jure dirino eo elit

344쪽

eeelesias constringant. -Vide probatum Supra, parte I, Sect. Iv,

cap. V.

PRAEnoc1Tivx IV . - Romano Pontifici jure divino eompetit potestas, censuris, communicationibus, aliisque poenis animadvertendi tu eos qui leges ipsius transgrediuntur. - Constat :1' verbis Christi ad Petrum, quodcumque ligaveris, etc. Qui ha bot potestatem ligandi quodcumque, habet hoc ipso potestalem ligandi seu obligandi per censuras, excommuni aliones, aliasque poenas. Ihec autem potestas in Romanos Pontifices, Petri successores, transivit. - ConStatu 2' praxi Romanorum Ponliscum. Enimvero ejusmodi censuras ac poenas edixerunt; iisque tanquam sanctione leges suas, decreta si dei, propositionumque condemnationes communiverunt. Quae praxis per totam saeculorum Seriem con Stans perduravit. De quo ut nonnulla priorum Saeculorum facta c0mmemoremus, Victor

Papa I quartodecimanos asiaticos, teste Eusebio, excommunicavit; vel potius ut alii existimant , excommunicationem comminatus est, aut etiam tulit, Sed deprecante sancto Irenaeo ad ultimum et sectum non perduxit. innocentius Ι, audita morte sancti chrrsostumi, Arcadium imperatorem et uxorem ipsius excommunicavit, eo quod in sede Constantin0politana restitui Chrysostomum, prout dedes Ap0Stolica juSSerat, non permisissent. Nicolaus I Clotario regi ex communicationem comminatus est. Rus autem concubinam Uald radam, necnon C0loniensem et Treviren Sem Archiepi ScopOS excommunicavit. Constat: 5' plurium prop0Silionum e0ndemnatione. Damnata

est, verbi gratia, in concilio Constantiensi propositio XXX. Uicle si . quae sic habebat: Geommuni cutio Papae vel eujuscumque Praetuli, non est timenda, quia rat censura Antichristi. Si Papae non competeret potestas excommunicandi, ejus excommunicationes n0n essent timendae. Α Leone Papa X damnata est XXII P propositio Lutheri : Dcommunicationes sunt tantum ternae poenae, nec privant hominem communibus spirituali-

345쪽

320 TRACTATIIS DE PAPA.bus Ecelesias orationibus. Item XXIV' : Doeendi sunt christiani plus diligere Geommunieationem quam timere. Ibi quidem generatim agitur de excommunicationibus in Ecclesia serrisolitis. Sed cum do facto ferri soleant ab Episcopis et polissimum a Papa, perinde est ac Si expresse dixisset Lutherus

communicationes a Papa latae, etc. - Constat : 4' ratione

theologica . Nam, ex praecedenti praerogativa, Romani Pontificis jus est decreta fidei, morum et disciplinae generalis condere. Habet nempe, jure divino, legislativam, quoad tria haec, potestatem. Porro legislativa potestas, ne inanis ac nulla Sit, sibi necessario annexam habet poteStalem paenas decernendi. Censurae autem Sunt poenae, et quidem in societate spirituali valde idoneae. PRAEROG. rivA V . - Εae diriua dispositione, soli Romano Pontifici jure ordinario eompetit concilia generalia convocare, ei8 praesidere, eaque trai ferre, di8Solpere ac consirmare. - Vide probatum infra, parte Octa a, cap. I. PRAEHoc1TWA Vl'. - Romano Pontisiici, eae jure divino reservandas ac referendae gunt cau8ae m forci, ac proinde causae si dei

et generalis disciplinae. - Sequitur ex primatu jurisdictionis. Nam causae fidei et generalis disciplinae non spectant solummodo ad hanc vel illam dioecesim, Sed ad totam Ecclesiam. Decernere autem de causis ejusmodi, ad illum Solum pertinet cujus auctoritas, utpote suprema et monarchica, ad lotam Ecclesiam extenditur. Ergo causae de fide, moribus, disciplina generali et de bono totius Ecclesiae ad Romanum

Pontificem reservandae ac reserendae Sunt. - Idem constat ex

perpetua praxi. Nam insurgentibus erroribus et haeresibus semper ad Romanum Pontificem catholici recurrerunt. .Et de facto, ante concilium Nicaenum haereses omnes a Romanis

Pontificibus damnatae sunt. Item postea haeretici Arius, Macedonius, Nestorius, EutSches, Pelagius, Monolhelitae, prius id Romanos Pontifices delati ei ab eis damnati sunt, quam

in conciliis cacumenicis eorum causae ventilarentur. Insuper

346쪽

habuerunt et commonuerunt. Inter quos Sic sanetus Innocentius I, in suis ad concilium Mileuitanum litteris : u Quoties

fidei ratio ventilatur, arbitror omnes coepi Scopos noStrOS nonnisi ad Petrum, id est, ad sui nominis et honoris auctorem, referre debere. DPRRR 1TivΑ ΠΡ. - Romano Ponti sit ei, jure divino, competit potestas sibi reservandi, in foro conscientiae, graviorum eriminum absolutiones: item potestas sibi reservandi dispensationes, collationes benesiciorum, et munia ecclesiastica. - Sequitur ex eo

quod ipsi in Beati Petri persona collata sit a Christo potestas

quodcumque ligandi atque Solvendi. - Sequitur insuper ex suprema ipsius et monarchiea in lotam Ecclesiam jurisdictione, ut patet. - Constat praeterea ex praxi. Romani quippe Pontisces haec sibi, quatenus Petri successoribus, ii ibuerunt, tota consentiente ac approbante Ecclesia. - Constat specialim quoad jus sibi reservandi graviorum peccatorum absolutionem, ex his Tridentini concilii verbis : si Pontifices maximi pro suprema auctoritate sibi in Ecclesia universa tradita, cau- Sa S aliquas criminum graviorum Suo potuerunt peculiari judicio reservare v Sess. XIX, c. viij. - Ιdem constat brevi super soliditate, ubi Pius VI, inter errores quos dicit tot deeretis damnatos, et quos ipse damnat, recenset et istum : Lieitum sibi feeisse Ponti iees violandi jura Episcoporum, reservandique

sibi absolutiones, dispensationes, decisiones, appellationes, collationes benesiciorum, etc. Ergo summus Pontifex jus suum a Christo acceptum exercet, dum causas istas Sibi reserVat.

Idem constat ex damnatis in bulla suetorem Aulei sequentibus articulis : u VII, item in eo quod hortatur Episcopum ad prosequendam gnaviter persectiorem ecclesiasticae disciplinae constitutionem, idque contra omnes contrarias consuetudines, exemptiones, reservationes, quae adversantur bono ordini dic,

cesis, majori gloriae Dei, et majori aedificationi fidelium : per id quod supponit Episcopo fas esse, proprio suo judicio et

347쪽

522TRLGATΓS DE PAPh. arbitratu, statuere et decernere contra consuetudines, exemptiones, reservationes, Sive quae in universa Ecclesia, sive etiam in unaquaque provincia locum habent, Sine venia et intemventu superioris hierarchicae polestalis a qua inductae sunt.

aut probatae et vim legis obtinent, inducens in schisma et subversionem hierarchici regiminis, erronea. - VIII, item quod et sibi persuasum esse ait, jura Episcopi a Christo accepta pro gubernanda Ecclesia nec alterari nec impediri posse, et ubi contigerit horum jurium exercilium quavis de causa suisse interruptum, posse semper Episcopum ac debere in originaria sua jura regredi, quotiescumque id exigit majus bonum suae Ecclesiae: in eo quod innuit, jurium episcopalium exercitium nulla superiore potestate praepediri aut coerceri posse, quandocumque Episcopus proprio judicio censuerit minus id expedire majori bono suae Ecclesiae, inducens in

schisma et subversionem hierarchici regiminis, erronea. uEx ista damnatione sequitur, nulli Episcopo fas esse Sliauere

ContrB EXemptiones, reServationes, etc., sine venia et interventu

superioris hierarchicae potestatis, a qua inductae Sunt aut probatae, et posse jurium episcopalium exercitium a superiore polesiale praepediri ac coerceri. Porro potestas haec superior Episcopis, est procul dubio, non tantum potestas conciliorum oecumenicorum, sed etiam potestas Romanorum Pontificum, qui ex plenitudine potestatis sibi praedicta reservant, et episcopalis potestalis exercitium coercent. Ergo jure proprio sibi

haec pontifices reserVant. Pii EROGATivA VΗΡ. - Romano Pontisti ei, jure divino, eompetit potestas reeipiendi Discoporum appellationes a sententiis contra ipsos prolatis. Sequitur e textibus quodcumque ligaveriS... PaSce regnos, paSce oves, queis con Stat plenam et supremum in Ecclesia potestatem esse penes Romanum Pontificem. Semper enim fas erit appellare a sententia tribunalis inserioris ad judicem supremum. Et is, hoc ipso quod sit supremus judex, poterit oppetiali 0nes a Sententiis qimrumlibet reci-

348쪽

525 p1Rs 0UINTA.pere, ac suo judicio reservare. - Idem Sequitur e prima lujurisdictionis Romani Pontificis, ejusque potestate plena, suprema et monarchim. - Idem colligitur e constanti Ecclesiae praxi. Iam a primis Ecelesiae saeculis ad summos Pontifices, tanquam ad Petri successores appellarunt S. Athanasius, Ε -

thalius Sebastenus, S. Joannes ChrIsostomus, Theodoretus, S. Flavianus Episcopus Constantinopolitanus, S. Ignalius pariter Episcopus Constantinopolitanus. Appellarunt scilicet 0rientales etiam Episcopi et Patriarchae. Atque illos summi

pontifices admiserunt, audiverunt, absolverunt, respectivis suis sedibus e quibus exturbati fuerant reStiluerunt, conciliorumque sententias contra ipsos latas resciderunt. - Iusu per Sardi cense concilium, quod habitum fuit tanquam Nicaeni continuatio, et cecumenici talis auctoritatem obtinuit, canonibus 4 et 7, licitum declaravit Episcopis quibuslibet depositis

ad Romanum Pontificem appellare. - Tandem idem evincitur ratione theologica . In omni quippe Societate appellare licet a judicibus inseri tribus ad superiores, et ab is lis ad supremum. Sed in Ecclesia judex supremus est Papa, si quidem deside est ipsi competere primatum jurisdictionis, poteStatemque plenam et supremam; ergo ad Papam appellare possunt ipsi

etiam Episcopi, ab aliis quibuscumque judicibus damnati ac

depositi. PRAEROGATivλ IX'. - Romano Ponlisitet jure divino eompelis p testas Episcopos consili mandi, seu eis dandi iussi tutionem canonicam; ita ut ad metropolitanum aut alios conisii inutio haeo pertinere non possis nisi eae coneessione Sedis Apostoli ex . - Vide probatum in meo tractatu de Episeopo, parte II, cap. 1, ὲ bel 4. Corollarium I eae praerogatiru IX'. - Εrgo Si quis metropolitanus absque concessione Romani Pontificis, Episcopos instituere attenta rot, inane foret tentamen istud, schismaticum, et in suo principio si dei adversum. 1' Quidem inane laret. Cum enim . absque Papae concessione, Episcopi jurisdictionem nec

349쪽

324 TRACTAT S DE PAPA.licite nec valide exercere possint, dictus metropolitanus nullum eis revera jus per prieten Sam Suam institutionem conferret. 2' Esset schismaticum, utpote quo iste metropolitanus, necnon Episcopi ab ipso instituti, ab Obedientia Romani Pon-liscis, atque adeo ab regiminis unitate Sese resecarent. 5' Esset in principio suo fidei adversum. Niteretur quippe principio hoc : posse legitime constitui Episcopos absque Romani Ponlisicis auctoritate, ac ipso etiam invito. Quo semel admisso, actum egit ut palet, de pluribus fidei articulis, verbi gratia de primo tu iurisdictionis, et de plena Pontificis potestate pascendi, regendi ac gubernandi universalem Ecclesiam. Quod autem dictum est de metropolitano, dicendum et de synodo metropolitanum instituente, ut patet. Corollarium II er eadem praerogativa IX. - Ergo intrusi aeschismatici forent Episcopi, qui contra Romani Pontificis decreta et jus, seu absque ipsius concessione, electi ac cons mali, ad ipsum s0lummodo mitterent si dei professionem et communionis epistolam. - Illi enim sunt intrusi ac schismatici qui episcopalem jurisdictionem exercent quamvis eam a papa non receperint, nec ab alio recipere poluerint. Atqui tales essent dicti Episc0pi. Εl enim, ex hypothesi, summus Pontifex eos repellit, nec extra ipsum alius extat sons episcopalis jurisdictionis. - Et hac de causa pro schismaticis habili sunt

Episcopi jan senistae ultrajectenses ab anno 1725; itemque Episcopi Constitutionales Galliae.

Pn ΕRoc Tiva X'. - Romano Pontistet jure divino eompetit potestas Episcopos deponendi, non tantum ob crimen, sed etiam stante utilitatis eausal nullius deli est reos; ae omnes simul alicujus regni praesules. - De hac quaestione suse disseruimus intractatu de Episeopo, parte tertia. Ubi nolet lector quae dixi

scilic jurisdictionem episcopalem vocamus eam solam quae valide Merceri pos- έ; ut nempe abstrahamus ab opinione quae tenet per consecrationem immediate a Christo Episcopis conferri quidem jurisdictionem; sed quae sine ripae eonsensu nullibi valide possii exerceri.

350쪽

mus sectione Ili de remotis a Pio VII omnibus simul Galliarum Episcopi S. PRAEROGAT1vk XI . - Romano Ponti iei jure divino eo elit potestas, novas dioecrara constituendi, et antiquas restringendi vel etiam supprimendi. - Nam dioeceseon territorialis Meterminatio seu limitatio non est juris divini, sed ecclesiastici. Igitur mutari potest a suprema Ecclesiae potestate, quae penes Romanum Pontificem residet. Nec objiciatur obstare canones. Nam, ut Supra probatum est, ipSis etiam disciplinaribus canonibus superior est papalis auetoritas. - Praeterea nullus

Episcopus jurisdictionem valide potest exercere nisi in illud territorium et in illos subjectos, quos ipsi assignaverit Papa, vel alius de Papae consensu. Igitur ad Papam pertinet singulis Episcopis suum territorium prout sibi visum suerit assignare. Nec obstat quod alii Episcopi determinatum quisque territorium sub jurisdictione sua jam habeant. Nam, ex praecedenti praerogativa, potest eos summus Pontifex, etiam im vitos et innoxios deponere. Igitur potest Papa dioeceses omnes alicujus regionis supprimere, depositis earum Episcopis, et novas cum alia circumscriptione creare. Atque id peregit quoad Galliam Pius III. Et a sortiori potest Papa unam diu,

cesim restringere, vel etiam Supprimere, et territorium ejus alteri conjungere. PRAEROGATIVA XII'. - Romano Ponti ei jure disino eompetit ordinaria jurisdictio in omnes mundi dioeceses. Est de Ade. Ea est ordinaria p0leStas, quam quis, vi ossicii seu muneris sui permanentis et continuo exercendi, obtinet in certos homines sibi subditos; quam nempe non habet ex delegatione superioris ordinarii, sed dignitati suae annexam. Atqui talis est Romani Pontificis potestas in omnes et Singulas mund ecclesias. Ipsi nempe dictum a Christo, in Beati Petri per

S0na : paSce agno8, pasce opes, id est, omnes omnino siletes. Ipsi a Christo collata plena et suprema p0teStas universalem

Ecclesiam pascendi, regendi ac gubernandi; quae p0testas, nisi