장음표시 사용
181쪽
CONTRA OPUs IusTINI FEBRONII CAP. I. IsIsemper in contaliis congreBata, eo sensu additae fuissent, ut innueretur potestas conciliorum praesertim generalium, quibus vel per se vel per legatos praesit Summus Pontifex , quibusque ius definiendi controversias fidei, & vis cogendi ad fidei unitatem ab omnibus catholicis conceditur , nihil esset repugnandum. Verum Febronius alia mente haec addidit , ut scilicet indicaret, quod postea palam declaravit, ' definitiones fidei extra generale concilium a solo Pontifice editas, ossi is praecipuas baseat in judicando partes , non tamen constituere ultimum judicium , nec esse omnino ir- restagabiles, seu infallibiles, eisque singulas . privatim Ecclesias singularem reverentiam debere praestare, adeo ut promiseris illis obsequendum sit , saltem ad non dogmatietandum contrarium, quamdiu Ecclesia non reclamat. Haec sumpsit ex Gersone, atque ex aliorum adversariorum sentenistia, qua infallibilitatis praerogativam in definiendis fidei controversitis Romano primatui tributam negantes , vim omnino coactivam & absolutam ad praestandam definitionibus Apostolicis fidei unitatem penitus inficiantur. Velim Febronium in mentem revocare illud principium , quod veluti omnino certum statuit : Cum genuinum fundamen-- tum ejusdem primatus in bono unitatis Ecclesie sum a. pas I invenerimus I hine pro principio statuemus d ΟΜΝΙΑ ILLA ET SOLA ESSE PRIMOGENIAE ET ESSEMTIALIA IURAE PRIMATUS, SINE QUIBUS UNITAS NON POTEST SERVARI. Nonne vis ad unita. rem omnino cogens & absoluta ita necessaria est , ut sina, ea unitas contineri & vindicari penitus nequeat λ Nonne haec vis coactiva esse debet non tam in singulos, quam in omnes Christianos, cum ex omnium concordia in eadem fide unitas catholicae formetur Ecclesiae λ Num sine vi coactiva omnium Christianorum ad fidei unitatem in instituendo primatu praecipue intentam a Christo, servari ponset in Ecclesia unitas ejusdem fidei decreto mere provis ris, contra quod etsi nemini liceat reclamare , quamdiu non reclamat Ecclesia, licere tamen credatur ab eo distentire λ Semper Ecclesiam, & Ecclesiae filios non provisoria tantum, sed peremptoria habuisse Apostolicae Sedis circa fidem iudicia, quibus caussa finita esset , & obedientia non
mere externa, quae solam contradictionem externam vetet,
182쪽
cui uin poss liniuitionem Apostolicam. rate Ior Teis quam
sed & interna , quae unitatem fidei constituit , ab omnibus deberetur , eaque idcirco infallibilitatis privilegio ex Christi promissis & Patrum traditione donata in libro Doui ct ratione primatus multis probatum , seu potius d
monstratum videtur.3 Si usum & observantiam priscorum seculorum, ad quam Febronius identidem provocat , velit consulere , ne imum quidem fustum aut textum inveniet, quo catholici licitum putarint dubitare de aliqua proprie dicta definiti ne Sedis Apostolicae. De aliqua, inquam, preprie dicta d Milione fidei, cujus naturam eodem libro explicavi ; neque enim de aliis Romanorum Pontificum decretis , aut sententiis, scriptis, aut dictis a definitione dogmatica ali nis idipsum dicendum aut intelligendum est. Novum examen, quod aliquando habitum fuit in generalibus conciliis post defiuitiones Apostolicas, nihil ossicere vidimus cum nou idcireo habitum fuerit, ac si de illis liceret ambigere ante iudicium & approbationem concilii cecumenici, sed ut
dubitantes docerentur, vel crrantium contumacia evidentius
pateret omnibus, ne simplicibus & minus cautis fucum saceret. Febronius haec & his similia opponit , quae ex adversariorum libris in indicato opere accuratius exposita ,& reiecta pluribus, hic repetenda non sunt. Cum vero ipse nihil in hac parte addat, quod ab aliis adversariis non absimiliter oppositum , ibidem confutatum invenietur, nihil nunc addendum existimarem; nisi unuin quiddam supra ce reros rontrariae nobis sentistiae patronos Febronius adjecerit , quod cum deteriorem ipsus, quam aliorum sententiar effciat, absque aliqua peculiari animadvesione praetereundum non juclico.
Cereri adversarii, qui solum quidem iudicium S
dis Apostolicae ad finiendam fidei controversiam non sufficere autumant, ne hinc imitari fidei a Christo male provisum dicatur, si expectanda esset concilii generalis sententia, quae idem Apostolicum iudicium confirmans, causam finiret; susscere, semperque sufficiens suilla aiunt , si definitionibus Summorum Pontificum accedat Episcoporum E clesiae etiam dispersis vel expressius vel tacitus saltem conis sensus . Haec ipsa conditio consensus Ecclesiae sive adunaxae
in generali synodo, sive disperis, quam perperam ad vim
183쪽
CONTRA Ovus I UsTINI FEBRONII CAP. I. Is7 coactivam earumdem definitionum infirmandam ab adve sariis requiratur, ibidem probavimus cap. I . n. 29. & sequentibus. Febronius autem hac ipsa conditione consensus saltem taciti nequaquam coetentus , ad ultimatum & conclusum, ut ait, atque infallibile iudicium in materia fidei exigit expressam & concinentem generalis concilii sentenistiam, qua solum fidei definitiones peremptorias esse comminiscitur. Hac in hypothesi cum concilia cecumenica rarissima sint, & hoc praesertim tempore multis de causis eois
rum convocatio sit dissicillima, ac sere impossibilis, quam male Christus prospexisset unitati fidei institutione prim tus, si post Apostolicam definitionem ad peremptorium iudicium , a quo nemo catholicus posset legitime dissidere ,
expectandum ellet generale Concilium λ Quomodo id cohae. reat cum illis ejusdem Febronii verbis, quibus ex antiquorum taculorum historia cum Augustino fatetur, raras fuisse baereses adeo pertinaces, ut ad eas profligandas opus fuerit congregatione generalis concilii, nemo facile intelliget. Semper enim ex Febroniano principio necessaria suisset generalis synodi congregatio, siquidem aliud quodcumque iudicium a Pontifice editum, Κ receptum aut praeventum a parii laribus conciliis, approbatumque Episcoporum totius Ecclesiae consensu , numquam fuisset ultimatum & in- fallibile , cui haeretici non possent resistere , & reponere
se nondum certos haereticos esse , nec a corpore Ecclesiae
praecisos, quamdiu a generali concilio ultimum dc infallibile iudicium non prodeat. Id porro in Febronio tanto incohaerentius videbitur , si animadvereas eam Augustini sententiam, qua necessarium fuisse negavit ad profligandas haereses generale concilium, ab ipso Febronio ibidem ex plicari de haeresibus olim damnatis in particularibus syn. odis, hac ratione addita: Ea etenim semper fuit Ecclesia rum inter se societas concordia, canonumque definitae doctrinae apud omnes auctoritas ct relisio tanta , ut quod S nodo aliqua consisutum uspiam esset, idem aliae Ecclesue sbi pro re nata imitandum o pariter flatuendum ducerent, siυe expressa consensione , SIVE TACITA APPROBAETIONE. Num Ohi agitur de definitionibus particularium synodorum, ad peremptoriam istarum vim , quae conciliorum generalium necessitatem excluderet, sincere credi.
184쪽
Is 8 VINDICIn AUCTORI ATIs PONTIFICIAEdit non tam , expressus, quam tacitus Ecclesiae disperis conia sensus, quem agens de definitionibus Pontificiis instimeten tem declaravit, nisi expresso generalis concilii decreto probaretur λ ..uμι. s Aliud Vero minus cohaerens in ejusdem Febrovii te vii. num opere detexisse mihi Videor. Hactenus consensum Ecclesiae '.. disperis Apostolicis definitionibus additiae ad finiendas comtroversias fidei per se minus aptum indicavit, dum judicium seu consensum cecumenici coacilii requisivit. Num vero ipsius incumenici concilii auctoritalcm per se suffcere credidit sine ullo Ecclesiae disperis consensu λ Nihil minus: siquidem ipsas generales synodos legitime conVocatas, earumque definitiones legitime editas u fidei unirarem non abscitote, sed conditionale tantummodo cogere assi atr Si nem αpe Patres legitime convocati in eo concilio ) ita se ges. - ' serint, ut dici debeant repraesentare totam Ecclesiam. quod
an ita de facto sit, declarat amisio , seu RECEPTIO EGCLES . Ex sola igitur conciliorum generalium definiatione non oritur absolutx vis coactiva 'ad unitatem , sed subiequens Ecclesiae receptio, seu consensus praeterea trecessarius est, ut declaretur num Patres, qui definitivum iudicium tulerunt, legitime convocati ita se gesserint, ut dici debeant repraesentare totam Ecclesiam . Ita Ecclesiae
disperta consensus Apostolidis definitionibus additus vicaret plane coactiva & peremptoria , quae iudicium ultimum pariat , nisi accedat judicium Ecclesiae in g, nerali synodo adunatae consentiens; simulque iudicium Ecclesiae in generali concilio adunatae consentiens eam vim non obtinet, nisi subsequenti Ecclesiae disperis consensu i sum concilium legitimum & legitime se gessisse dignose
tur: quae quomodo apte conVeniant , Febronius viderit ἀQuanto cohaerentius alii ex adversariis utrinque vim perem Horiam deducunt ex consensu Ecclesiae sive disperis , sive adunatae in generali concilio, cum non minorem auctoritatein habeat Ecclesia dispersa , quam coacta in concili cecumerum, quod ipsam Ecclesiam dispersam repraesentat 3 6 Uerius autem Romanae auctoritatis vindices Ap stolicis definitionibus absolutam coactivam ac peremptoriam vim tribuunt ratione primatus , ut ne ad hanc vim exinerendam assensu Ecclesiae sive disperis , sive in oecumenica synoda Diqitigos by Eoi le
185쪽
NTRA OPUs IusTINI FEBRONII CA , Ι. synodo adunatae indigeant: nec ipsorum conciliorum generalium definitiones eadem vi carere inficiantur, dummodo ipsis accesserit Sedis Apostolicae assensus seu confirmatio rqua de re vide quae attuli libro praecedenti, De potesate Ecclosiasica Papae ct Gnciliorum generalium Cap. 2. 2. Febronius , qui huius assensus aut confirmationis Apostolicae necessitatem negat, & merum prassidendi, proponendi, 8c e&equendi ossicium Summis Pontificibus vindicat quae meri ordinis & exequutionis sunt munera : haud video Febeoni
quodnam jus praeca puum in materia fidei primatus proprium iri. i o,diri;, flatuat, quo praecipuae iurisdictionis, non autem meri timui ille ac, noris Sc ordinis primatus constituatur . Quodsi ex dicendis postea nihil quoque eculiaris coactivi iuris primatui asserat in materiis disciplinae ; sed jus merae inspectioni ,
directorii, exequutionis canonum, coercitionis delinque lium , & similia , quae ad honorem & Ordinem potius , ' a xiii ad peculiarem iurisdictionem primatui competentia Tt seruntur; multo magis patebit ipsum tum in fide, tum in disciplina eum tantum primatum reipsa admittere , qui vel meri honoris & ordinis est , vel ad merum ordinis &honoris primatum quam proXime accedens , eius Verae Scpraecipuae iurisdictionis, qtia in Christus in unitatis bonum primatui attribuit, est penitus expers.
186쪽
CAPUT ILQuaenam potestas Romano Pontifici competat in materia disciplinae, & quantum ei Febronianum systema detrahat.
distinctio I UM materia fidei eomprehendat non tam illa
riam s.f.i m quae a positivo divino iure pendent, quam 1
et disciplinae. la quae naturali iuri a Deo pnescripto innutuntur; sicut ius divinum & naturale immur bilia sunt; ita immutabilia sunt pariter, quae iisdem juribus praecipiuntur, vel prohibentur. Quae Vero nec natura. li , nec divino iure sunt vetita vel praescripta, sed Ecclesiasticae dispositioni a Deo sueriint relicta , si ab Ecclesiastica potestate praecipiantur vel interdicantur, constituunt materiam disciplinae, quae pro Ecclesiae potestate ita variare & mutari potest, ut pro varietate circumstantiarum nunc licere possit , quod prius erat interdictum nunc autem quod prius erat licitum, superveniente Eccletiastica prohibitione, illicitum fiat. Hine leges Ecclesiasticae, quae de materia disciplinae statuunt, mutationi obnoxiae sunt , uri disciplina est mutationi &. varietati obnoxia. Haec tam Cerinta sunt ex antiqua praxi Ecclesiae , ut idcirco nec semper nec ubique eaedem disciplinae leges viguerint, aut Vigeant;
neque in hoc Febronius contraire potuerit. 'on omnia 2 Animadvertenda vero hoc loco videtur ea ejusdem
ν Mota '' Febronii thesis, quam inter Principia juris publici Eccle- sunt divini sapita recensuis c. r. n. 2. Violorum potesas legislativa origine quidem sua . fuit disina quia scilicet a Christo instituta, uti ab eodem instituta est potestas Ecclesiae ): at praecepta Apostolorum, tametsi libris canonicis inserta, non funt divina , sed mere humana . Quam distinesionem in subiecta adnotatione explicat & Iconfirmat ex Paulli epist.
187쪽
CONTRA OPUs IusTINI FEBRONII CAP. II. IsrT. ad Cor. c. 7. ubi quae juris divini sent , his verbis narit, Praecipio , non ego, sed Dominus: quae autem ρω-prio arbitrio iradit, hac sormula praefatur: Cereris ego dico, Scc. Quae mero praecepto Apostolico sunt praescripta , sicut dispensationi, ita & mutationi obnoxia esie queunt.
Inter haec referendum creditur illud docretum in Hierolo-Iymitana synodo circa vetitum usum sanguinis & susthcati suod pro illis circumstantiis necessarium , mutatis circumstantiis iam obsolevit. 3 Licet in materia disciplinae, quae varietati subest,
non ita sit necessaria omnium Ecclesiarum , omniumque catholicae Ecclesiae Episcoponim unitas cum Sede Apostolica, uti cum ea omnino necessaria est unitaS Omnium a sis. E.
in materia fidei & communionis , quae divino iure immutabili praeseripta est ratione primatus. ob unitatis tamen bonum necessaria est omnium inferiorum potestatum Eccle- subis; ias. siasticarum, & Episcoporum omnium subordinatio Summo omnium Hierarchae Romano Pontifici. In una quidem Ecclesia par. ζ' ticulari duo Episcopi potestate pares esse non possiant, quin mano Pontia dissensionibus aditus pateat, & unitati periculum ex aequa- Iitate iurium impendat; sed unus ita praeesse debet omnibus, ut alius quivis, etiamsi Episcopaem consecrationem prauerat, in iure eidem credito esse debeat subordinatus . Quare in Nicaeno Concilio cautum fuit , ut si Calliari , seu Novatiassi Episcopi ad unitatem retiuntes recipiendi essent, 'ubi inveniretur Episcopus Catholicus; non admiri
Tentur cum eadem Episcopatus iurisdictione , sed in gradu presbyterii, ne in una civitate duo Episcopi esse videren-rur , quod unitatis bono repugnat. Similiter ergo in univer ali Ecclesia duo aequalis omnino juris Pontifices esse nequeunt, sed unus praeesse debet omnibus peculiari iurisdictione, cui omnes sint subordinati in Ecclesiae regimine , ac in ipsa materia disciplinae, ne hac subordinatione su lata, scisti irarum pericula impendant, quae facilem unitatis
discindendae occidionem afferrent. Cui autem haec subordin
tio ab omnibus piae standa est , nisi illi , cui ex verae &personalis iurisdictionis primatu unitatis in tota Ecclesia conservandae ossicium cum idonea in id potestate a Christo commissum fuit λ Neque in hoc repugnare potest Febroniugex illo ipsius certitano principio , quod praecedenti capit
188쪽
Itis. 3. Q a F piseopalla auctorita in origine est iuris divitii, a immutaἀ.ilis
Isi UiNDICIAE AUCTORITATIs PONTIFICIAE
retulimus num. 2. nimirum Omnia. ilia oe sola esse prim genia essentialia iura primatus , sine quibus unitas non potes se vari. Num absque ea omnium subordinatione Summo Hierarchae vel in materiis disciplinae unitas Ecclesiae servari diutius posset λψ Haec autem subordinatio Summo Pontifici debita ex illo divino jure , quo inseriores debere praepositis suis subiacere Paullus testatur, ab ipsis Iὶ Apostolis observata fuit erga S. Petrum principem & superiorem suum , non quod ex ipsis aliquid gravioris scisshrae di distensionis, quae
unitatem abrumperet, esset timendum , sed in futurorum temporum, & Episcoporum successolum suorium exemplum , ut his ejusdem subordinationis debitum erga Petri successi res Romanos Antistites commendarent. Hanc quidem suta ordinationem in universalis Ecclesiae regimine cum praestare deberent ipsi Apostoli S. Petro bono imitatis ratione primatus; iure damnata fuit propositio de bicipiti Ecclesiae capite SS. Petro e Paullo eo sensu accepta G explicata , ut ponaι omnimodam .eaualitatem inter S. Petrum ρο S.
Paullum, SINE SUBORDINATIONE O subsectione S.
Paulli ad S. Petrum in potestate suprema regimine tinia versalis Ecclesiae: haecque condemnario & explicatio a tota Ecclesia etiam Gallicana suscepta & approbata fuit. Vide lib. De vi ratione primatur c. g. n. 2. Si hanc subinordinationem ipsi Apostoli debebant primati suo S. Petro; quomodo succetaribus S. Petri negari poterit debita ab Episcopis Apostolorum succetaribus, cum in ipsis praecipue, qui non sunt eodem Apostolorum Spiritu assiati, ad
unitatem continendam sit maxime necessaria λs Quamvis Episcopalis audi oritas sit in origine instia tutionis divinae, ac idcirco aeque immutabilis ac ius divinum s
tionem erga S. Petrum negaret Apostolis . ita ut aequales omnino suerint eum potestate Petri, primatum meri ordinisti honoris supra Apostolos in
Petro deberet agnoscere, quod communi catholicae doctrina plane repugnat. De hac subordinatione lege not. 3. & 9. in C. I. p ecedentis operis De potes.
189쪽
CONTRA OPUs IusTINI FEBRONII CAP. II. I 63num, Episcopis adimi penitus nequeat; cum tamen duoi ad eamdem auctoritatem pertinentia a Christo non fuerint
instituta, sed Ecclesiae praepositis, Petri scilicet & Aposto-i Iorum successoribus, ut de ipsis disponerent , fuerit commissum; ea non ad jus divinum immutabile, sed ad distii plinam mutabilem reserenda sunt; nimirum I. subditorum seu diaeceseon des gnatio , in quibus Episcopi aiatoritatem
exercerent : II. Episcopalium facultatum quodnam esse deberet exercitium & usus. Quoad dioecestos sal subditorum, Dioeω seon qui cuique Episcopo committerentur, designationem exerci- h. - .itio auctoritatis necessariam neque enim iurisdictio nisi in tu, A in-
subditos exerceri legitime potest ) paucis concludam. Pote- .i.is T sta, illa illimitata in totum mundum , Apostolis ab ipso ν. a., iit;
Christo tradita, necessaria quidem fuit in illis initiis ut sua otii. . iticitius aedificaretur Ecclesia ; ac proinde omnes poterant Hz et ' ubique praedicare Evangelium , ubique Ecclesias particula. res & Episcopatus erigere, consecrare Episcopos, presbyteros Scc. & quaelibet alia Apostolatus ossicia exercere. At hoc jus immecitatum in totum mundum, & in omnes EcoHesias ex peculiari necessitate ac utilitate illis initiis tribuis. tum, in aliis Apostolis extraordinarium fuit , quod bono
eiusdem unitatis ut mox dicturi sumus ) non debebat in 'Episcopos eorum successores transire; in Petro autem, cuisius auctoritas ratione primatus ob ipsius unitatis bonum debebat esse perpetua , & in successores eius propagari, oro di narium esse debuit, sicut & in successoribus ejusdem Romanis Pontificibus ordinarium debet agnosci . Cum Uero eu extraordinaria aliorum Apostolorum potestas in universum que omnibus
mundum, illis initiis necessaria, non deberet Episcopis ipso.
rum successoribus aequo iure competere, ne magna In Ec- dehebat
clesiis iam aedificatis consufio fieret , si aeque ac Apostolioinnes Episcopi omnia possent ubique; sed potius expediret cita dikiis. diversas dioecesses designare , & Episcopatus diversos erigere, ita ut snguli Episcopi suae cuique dioecesi praeficerentur , gregique assignato facilius prospicerent; haec designatio dioeceseon Sc subditorum , quam Christus non instituit , . sed Apostolis eorumque successoribus commisit , non est Ar 62
divini immutabilis iuris , sed Ecclesiastici ; ac proinde hoad disciplinam mutabilem pertinens, subest potissimum dis '
positioni successorum S. Petri, qui cum ex eodem S. Pe. Cur sv st
190쪽
Usua te medi ilium fietiliaratum . Epi seopaliua su bordinatus primatui.
364 ViNDICIAE AUCTORITATIς PONTIFITIntri primatu ius ordinarium habent in univeάam Ecclesiam; rum vero eodem ordinario iure uti postunt in dioeceses si gulas, aeque ac in illas Apostoli extraordinario jure uti poterant. Ex hac potestate in dioeceses omnium Episcop, rum, quae in solis Petri successoribus ex divini iuris primam eli ordinaria, Romana Sedes poteli, si expediat, Episcopatus aliquos supprimere , novos erigere, unum dividere in duos; potest etiam, si in aedificationem Ecclesiae conso. xat , aliquis subditos per exemptionem ab Episcopi iurisdictione subducere , quo de iure alibi opportunius dico.
6 Porro Episeopos , quos Apostoli constituerant , quoad Episcopalium facultatum usum & exercitium intrae fines assignatarum cuique dioeceston suilla subordinatos etiadem Apostolis, quatenus hi pollent ipsarum facultatum usum & exercitium a Christo non definitum in bonum Ecclesiae limitare & moderari, nemo negaverit. Quod a tem poterant singuli A stoli extraordinario illo iure ire totam Ecclesiam, quod paullo ante explicavimus poterat multo magis & Petrus , qui in ipsos Apostolos iurisdicti, ne potiebarur primatus causa; cum praeseriim extraordinis. rium aliorum Apostolorum ius in omnes & singulas Ec Hesias, & in Episcopos omnes, in Petro esset ordinarium , dc ad Summos Pontificeς Petri successores ordinario item iure transierit e unde & hos posse Episcopalium facultatum usum atque exercitium limitare & moderari fatentur ipsi adversarii cum Gersone, ipsaque Ecclesiae praxis, & iὶ antiqua etiam exempla in praecedenti opere De potes. Ecf.
1 Quod si antiquis tem poribus haec sive dioecesione, sive facultatum Episcopalium dispositio a Metropolitan M, seu Patriarchis , conciliisque provinciarum sere pendebat; non idcirco negandum in id Pontificium ius, quod ex primatu
fluit. Cum enim ea illorum quaecumque esset iurisdictio ita
Episcopos & Episcopatus, eisdem Ecclesiasti ea potestate institutis non competeret nisi iure Ecclesiastico ; quidquia Ecelesiasticae institutionis est , iuri ordinario & divino primatus praeiudicare nou patinerat . Conse e lib. De potes. EιAU. c. L. ti. q.