장음표시 사용
231쪽
CONTRA OPUS IUSTINI FEBRONII CAP. VI. 2os
CAPUT VLNum antiquorum canonum disciplina sit revocanda, seu num Episcoporum & Metr
politarum potestas seu jurisdictio actualis fit restituenda in statum primitivum , M lito jure quod jam a multis saeculis
viget. I I T Febronius novum ius , quod iamdiu obtinet , per se non posse absolute damnari
tamquam ius falsum & spurium, nec posse generatim accusari summos Pontifices impoten- leutis dominatus , a si ex Pseud Isidorianis commentis absque legitima causa sibi arrogarint multa , quae olim Episcoporum ac Metropolitarum iuri competebant: ac Pro pterea consessus , aliquot saltem limitariones , seu reserVationes facultatum Episcopalium aut Metropoliticarum iusta de causa inductae, initio fulta laudabiles eum tamen non semper eadem iusta causa suppetat, sed quod initio erat intile, postea ob abusus iactum sit si pernieiosum. ad vetus jus redeundum aliquando esse contigit ; & si non statim Omnia simul tollere liceat , paullatim , quoad fieri possit , Mgendim cum Barthelio monuit . Si autem ius novum iam Probatum ac receptum usu non est ius salsum, sed verum
t) Hoe sensu cap. q. 3. . n. 6. t m. a. pag. 63. ait :Exemptiones tilia debere , quaquamvis sorte ab initis laudabi. us fuerint ; attamen propter suam generalitatem deinde funepemiciosa M.
232쪽
χo 6 UiNDi in AUCTORITATIς PONTIFICIAE cur necesse erit illud absolute tollere, & ad antiquorum ca- Ronum normam. Omnia revocare λ Si abusus absolute sunt extirpandi, qui praesertim circa. ius divinum ac naturale indisciplinae quoque materiis nonnumquam inveniuntur impliciti , uti simonia in. ordinibus , in dispensationibus , aut
beneficiis, violatio votorum 8ccia num. Apostolicae sedi adimendum. erit ius verum , quo legitime fruituν, licet ex ipso aure abusus nulla ratione proveniant , sed ex vitio abuten tium , quod' ad ius reserendum non est , ut explicavimus c. q. n. . & seql ὶ Num antiquum ius , seu iuris. exercitium Epistopis restituendum supra eos eX.. gr.. qui nunc sunt exempti ab Episcopis , licet etiam sub istis pares aut majores quoque abusus olim inoleverint , ut paret ex iis
quos in monachis. sui temiraris non exemptis resert atque
coarguit Ratherius in libro Confessonis, & in Praesiquiis 'Quis caveat de abusibus restituto. Episcopis ac bintropolitis antiquo facultatum exercitio ac iure λ Nonndi otiabasus, qui sub ipsis irrepserunt & invalescebant, aliquot facultatum limitstiones aut restrictiones utiles: vel necessariae habitae sunt λQuando sub iisdem. abusus sunt metuendi, quis apte Pro hare potest vero Pontificio iuri iamdiu vigenti & confirmato Pontifices debere cedere & expoliari, ut in integrum restituantur Episcopi , sub quibus aequales vel maiores etiam abusus aliquando timeri queant Z2 Quid porro si revocari non possit antiqua canonum disciplina, quin ex restitutione in. integrum maiora scan-
aia is g Vissimae prudenter timeantur λ Ad aedifi-
ei Estis' Carionem. & bonum Ecclaliae periinent non solum illa , tir ur sex quibus utilitati vel necessitati ejusdem prospicstud, Verum P d etiam , quibus malum impellatur , & grave Mi P dscandalum, quod, ex usu quantumvis per se hono Vel etiam meliori poteitatis metuendum esset . Cavere enim a malo species boni est; & a, bonum Ecclesiae reserendum, si non procuretur aliquod bonum , qtiol sine majori damno obtineri non poteli. Hocce principium a sanctis quoque viris approbatum, & in praxi eriam receptum sepissime Iegimus. Hac de cause S. Augustinus relaxandum: ceu fuit coercitionis rigorem , eum scissurae & scandala majora
ipsi timentur. In ejusmodi ea ιν, inquit, ubi per graves disses- non suus aut illius hamisis es periculum ,
233쪽
sed populorum frages jacent , detrahendum es aliquid se
Derillati, ut majoribus malis sanandis carisas sincera subis. niar. Idem pariter Sanslus cum . aliis Africanis Donatistas Episeopos di clericos tredeuntes ad unitatem Ecclesiae in suis gradibus recipiendos putaVit , ne Tigore disciplinae converissioni eorum obex apponeretur , di cum maximo non tam ipsorum , quam . aliorum periculo χonfirmarentur in schismate. Eamdem rationem praximque praeclare exposuit Ivo set Carnotensis epist. I 89. Novimus enim, quia Becessariae dispensationis modus nulli umquam sapientium displicuit, quam non fiam privarae seges, quibus nec fidei vernari , nec morum honesari consulitur , sed etiam seges generales com haereticos veι sceleratos promulgatae admittunt , quando ma joribus morbis Onandis , vel majoribus malis amovendis melius subvenis miscratio sincerae caritatis , quam rigor indiscretae severitatis . Et epist. 234. approbans dispensati nem, quae tamen non obsit fidei , nec bonis moribus , hane generalem regulam statuit et Ibi dispensatio admittenda es, tibi rigor periculosus es. In prologo. ad Decretum, seu colis Iectionem canonum , cum istorum executionem 3c obse vantiam commendat, Augustini testimonia recitat ex 'libris
contra epistolam Parmeniani , quibus declaravit iis Christianis, qui anathemate digni sunt, mon parcendum , ubi periculam schismatis nullum 'es. 'suando nimirum ut exis.plicat paullo post . si que crimen motum es , re omni.
s execratiis apparer, xx vel nullos prorsus, uri non tales habeat debensiores, per quos post schisma contingere . Secus vero schisma uti maius malum prudenti ceconomia vitan dum pronunciat. Hac dispensatione S. Iremem suasit Vict ri Pontifici, ut abstineret ab excommisi catione Asanorum, qui in celebrando die paschalis a Romanorum consuetudiis
1 Dane sententiam totidem sere verbis exeepisse videtur Ivo ex epist. S.Cyrilli ad Gennadium , qua metu maioris mali non recedendum credidit a communioneIuvenalis Hierosolymitant , qui ius sibi ineomo
petens in Palaestinae provincias arrogasset . Haec epistola
inserta est actioni I. Concilii Nicaeni II.
234쪽
ne diffidebant; & S. Dionysius Alexandrinus auctor fuit
Stephano Papae, ne excommunicaret Africanos atque Asi nos , qui redeuntes ab haeresi baptizandos putabant, dum haec materies in maxima quaestione Versaretur . Vide quae hac de re pluribus egi in libro De vi ratione primatus C. I 3. n. 33. p. 163. & P. ID. not. I. In ipsis generalibus Conciliis eadem moderatio adhibita , cum quaestiones ebullirent , & acerbiorum dissensionum periculum ex definitione seu anathematibus timeretur. Conser ibidem pag. 398. not. I. Plura in hanc rem afferre non est necesse. Num nisu 3 Hoc autem ex principio quis non intelligit quam .. . - δ'ei perperam suo in opere contendat Febronius restituendam plinae nihil antiquorum canonum disciplinam λ Ob hanc restitutionem non. . iuti,dum ' ne abolenda penitus essent privilegia exemptionum insignium Capitulorum & Regularium , quae non exiguam dice- ceston poritonem subtraxerunt Episcopis, rescindenda Concordata, quibus Principibus concessa suerunt nonnulla olim Episcoporum aut Metropolitarum propria, aliaeque pervulgatae consuetudines essem mutandae , quae cum antiquorum
jurium Episcopalium aut Mciropoliticorum detrimento a
pluribus saeculis obtinent, nec sine multorum offensione mutari queunt λ Haec si absque magno scissurarum periculo fieri non possunt , quis in Ecclesiae aedificationem Febronii. consilium cedere existimet , & non potius in destructi nem λ De materia disciplinae agitur , quae nec divino nec
naturali jure praescripta , pro locorum ac temporum vari
tate mutari potuit; & quandoquidem nihil per se divinoac . naturali iure illicitum est , nihilque Christianae rei interest, utrum quaedam facultates a Papa suis ve delegatis aut ejus privilegio, an ab Episcopis iure proprio exerceantur . quis damnare audeat Pontifices, si jus suum tot saeculorum consiletudine roboratum prosequi velint , eoque saltem nomine nolint quicquam immutari, ne dissensiones & pertu bationes non leves in boni publici damnum excitentur λΗac mente optimi Pontifices in Sanctorum quoque album relati, qui ab omni monarchico dominatu alienissimi, ge-dification Ecclesiae pro viribus studebant , nec non Cardi. nales & Episcopi sanctitate morum & aelo disciplinae commendatissunt, qui ipsis Pontificibus aderant, ut S. Carolus, a restituendo Episcopis & Metropolitis antiquo facultatum
235쪽
CONTRA OPUS IUsTINI FEBRONII CAP. VI. Σορ usu, de quo aliquando non levis suit disputatio , abstinenis dum duxere. Horum auctoritas, rationibus iam allatis fulta, majorem apud me auctoritatem habet, & apud omnes aequos rerum aellimatores habere debet , quam quaecumque a Febronio fallacissimis sui systematis prinei piis dulto 1n
4 Esto quaedam in Apostolicae mis ius aliquatenus v
nerint Episcoporum aut Metropolitarum cessione , ac tantae auctoritatis obsequio . nonne ex Orientalium cessione
atque consensu Conllantinopolitanae sedi nullo per se iure in alienis dioecesibus sungenti tributa suerunt ea , quae cum postea sensim obtinuerint , ius quoddam legitimum saepe i runt , quod nec summi Pontifices , nec Occidentalis Ecclesia Constantinopolitanis redeuntibus ad unitatem reis scindendum judicarunt λ Quidni idem saltem censeatur de Episcopalibus ac Metropoliticis uribus simili cessione &cousensu reservatis sedi Apostolicae, quae iure primatus omnibus Episcopis & Metropolitis ita praesidet, ut si ea iura si-hi potui siet reservare in aedificationem Eccletiae , multo iustiuς possit iisdem iuribus uti , eorumque cessionen recusare, dum id in perturbationes & scandala cessurum creditur λ s Neque dicat quispiam , antiquorum canonum disciplinam, qua Episcopi & Metropolitae suis facultatibus li-ἶ. . 1;ὰρ μherrime utebantur , meliorem esse quam novam , & ad abusuum pericula avertenda magis idoneam. Non enim quod per se melius est , obligat semper ; nec in comparatione majoris mali , quod in eo procurando vel exigendo timea. tur , melius & opportunum credi poteti . Hac in re S. Paulli verba expendenda, quibus de incontinentia , de nuptiis , & de celibatu loquitur . Celibatum meliorem esse quam nuptias indicat scribens, Melius τι s sic permanserit.
Nuptias licet non meliores celibatu , prae incontinentiatam ea meliores vocavit : 'Melius es nubere quam uri. Incontinentiam autem & fornicationem uti divina aenaturali lege prohibitas absolute vitandas pluribus in i cis tradit. Disciplina veterum canonum sit melior , ut libet : at si ob ejus restitutionem disciplina posterius invecta, quae per se mala non est , sit abolenda ; hinc autem scissurae , & graviora mala impendant , melius in his cir D d in
236쪽
axo VINDICIAE AUCTORITATIS PONTIFICIAE eumstantiis erit retinere disciplinam novam , quam cum tanto periculo in vestitutionem disciplinae veteris incumbeiare. Quid in solis capitibus , quae ad Episcoporum & Μet politarum iura in pristinum revocanda pertinent , Febronius insistit; pro aliis autem plurimis antiquae discipli. nae capitibus, quae sane melior erat , restimendis nihil laborat Sola pro Episcopis ae Μetropolitis cura eum aDficit, quasi istorum potestas in ipsorum pratiam , & non potius 1n Ecclesiae bonum instituta, omnino restimenda sit; etiamsi bonum Ecclesiae postulet , ne summi Pontifices ire
eamdem resti rutionem fianto cum scissurarum atque pertur bationum periculo connitantur.
6 Id autem multo magis dicendum , si ob restituendam veterem disciplinam ea media adhibenda essent a F bronio proposita, etiam dum in certissimae potestatis Pontificiae offensam & contem m redirent, cederentque non in aedificationem, sed in destructionem Ecclesiae , cui eam p testatem sartam tectam servari necessarium est. His de meis diis capite sequenti.
237쪽
Media, quae in restitutionem disciplime vel teris a Febronio proponuntur , quantam Pontificiar auctoritati offensionem praese
I U Μ quli Iniuste gravatut , niti potest ut sera subducat a gravamine, fi duae conditiones concurrant. Prima si gravamen injustum fit ἔ k-' eunda si mediis licitis utatur. Febronius in repraesenti perperam praesumit iniusta gravamina , quaecumque Romani Pontifices in usu δc exercitio Episcopalium
facultatum restrmxerunt vel reserUarunt comm antiquorum
canonum normam, in quibus Verum & genuinum ius situm iudicans , injustuiri censet quidquid contra ipsos actum est , & ita miustum , ut nullo possessionis, eessionis, aut escriptionis nomine possit vindicari. Cum vero ea firm- morum Pontificum potestas in limitandis aut reservandis iusta de causa Episcoporum faculiatibus in praemissis capi.tibus legitima fuerit probata , & non solum a Gersone , aliisque Gallicanis adversariis concessa , sed aliquatenus etiam ab eodem Febronio , qui solos abusus poteliatis , non autem ipsam Pontificiam potestatem se se impetere proseΩliis, Romanos Praesules Episcopales facultares quoad usum& exercitium posse & potuisse moderari aut reservare negare non potuit mPe novum jus , quod in hiuce limitationibus aut reservationibus iam a pluribus saeculis vigens, & a conciliis etiam generalibus receptum iuris falliae spurii nomine notari nequaquam possit injusta prosecto gravamina dici nequeunt, quae illi m Episcoporum aut Metrossitarum iacultatibus limitarunt aut reservarunt in
Condit onea quibus infe- ior potessreniti . ne usuperiore
Num sum mine Iniuila Episcopis imposita.
238쪽
zis VINDICIAE AUCTORITAT is PONTIFICIAE qua de causa , nec ob procurandam restitutionem ad noris
mam veteris disciplinae , veluti pro injusto gravamine repellendo, seu pro iuribus Episcopalibus aut Metropoliticis injuste limitatis seu reservatis julia Episcopis aut Metropolitis actio competere dici potest. Quat ei in liu 2 Praesumpta vero in summis Pontificibus limitati num atque restitutionum legitima , quam probavimus , potiori m .etri tellare, non negaverim licere procurare rei titutionem , qu
rix di inpii, tenus bono publico expediat, & non amor proprius, nec superbiae aut conrentionis spiritus debitae subordinationis i m. patiens, sed disciplinae, & abusuum impediendorum Zelus m in si , movςM t Videndum num media , quibus utendum cre-ν oeu anisi datur, licita & moderata sint , qualia inserioribus cum Q. τ iutut Oni . periore agentibus congluant , ne legitimae potestati sine de bito moderamine resistentes, ipsi potestati offensionem pariant , & resistentia exorbitans in ipsius potestatis contemptum recidat. Ii enim eam culpam contraherent, quam
detestatur Apostolus: Vui restiuit potestati, Dei ordinationi - δῖ ies pii : qui autem re sunt , ipsi s bi damnationem acquirunt. Media autem licita essent , rasiones sui iuris & ij canones seu decreta, quibus idem ius fulcitur , proponere ;abusus, qui irrepserunt, vel adhuc supersunt , quibus compescendis ea restitutio utilis vel necessaria credatur, demoniliare; patrocinia etiam non tamen violenta 3 intere nere, & alia ejusmodi, quae boni publici scopum unice intendant . Mediis quidem eiusmodi , non autem iis quae eae Febronio paullo post memorabimus, usi sunt Africani, cum appellationibus inseriorum clericorum ad Apostolicam sodem, in initiis tamen, non post ipsius sedis possessionem plurium seculorum ,. conciliorum etiam decretis comproba
i Canones conciliorum et iam particularium ingerere prodesse rore it, nore quod credatur Pontificia auctoritas subesse quoque particularibus symodis , sed quia disciplinae canonibus firmatae , usuque receptae derogare sine gravi acle it ima lausa cedere solet iaperturbationem & scandalum, quod altiori, id est naturali iure , cui Pontifices subiunt .vitandum est.
239쪽
CONτA OPUS IUsTINI FEBRONII CAP. VII. 2I3m restiterunt , ut axplicavimus in Observationibus ad Dissertationem V. Quesnelli tom. a. nostrae Venetae editi nis operum S. Leonis pari. I. c. 6. n. 3O. pag. 97I. His quoque meliis S. Bemardus impediendas seu abrogandas curavit exemptiones nimium faciles , ut ne in ipsis concedendis poteitatem Pontificiam negaret. Vide easdem Obseris Vationes C. I. n. s. pag. 979. Idem de his dicendum est,
ac de praeceptis, quae a legitimis superioribus ex sua potestate seruntur. Certa divina & naturalis lex est , superiori legitimo praecipienti esse obediendum, nisi praecipiat id quod divina aut naturali lege vetitum est aut vetet quod divina naturalive lege praecipitur: runc enim uti legitur in AE . Apost. c. s. V. 2ς. obedire oportes Deo magis quam hominibus . Adeo vero superiori legitimo debetur obedientia, ut, vel in dubio ex. gr. num quod praecipit liceat , ab inferiori praesumendum sit licitum , ne is incompetens sibi iudicium ferat de superiore , qui rationem suarum a ctionum restiturus est Deo, & idcirco praestandam ipsi esse obedientiam , cum sa) certum obedientiae praeceprum in dubio praevaleat, sancti quoque viri tradiderunt ; nec eorum proserva doctrina audienda , qui dum hanc caecam uti vocant j obedientiam ipsis quoque Apostolicae sedis dogmaticis definitionibus praestandam rejiciunt , debitam fidei uniatatem cuni sedis Apostolitae fide impedire nituntur eo nomine, quod illas errori obnoxias existiment , quorum hypothesim falsissiinam refellimus in libro De is primatus
ca) Hae e regula est inter omisnes Theologiae Doctores comis munis in ea udus couscientiae , uti appellant , 'erplexa , ubi duo praecepta pugilare videntur , quorum alterum si certum sit, alterum dubium, ce
tum incerto & dubio praevalere assirmant: veluti aceidit in
milites , qui ex fidelitate parere Principi de nr , vel in aliis casibus, quoad lubditom , quibas dubium incidat de eo, quod a legitimo superiore pria cipitar .
De obedientia superioribus praessa
240쪽
inεn. d. riz testatis , non autem ipsam Apostolicam potestatem carpit , risi x πα- eorum abusuum, qui superiunt , perturbatione Commoveri,' adeo ut nonnulli bi lassus sit , limitationes seu reservariones ea potestate factas potuisse quidem initici esse laudabiles , quia scilicet vel utiles vel necessariae in Ecclesiae bonum optimo consilio & legitime industa fuerunt , at cum princessu temporis & subortis abusibus perniciosae factae sint , hac de causa illas perpetuas esse non posse , ac proinde Episcopales ac Mer oliticas facultates as antiquam discipli.
nam esse revocandas , eum ire destructionem cedat, quod initio in aedificationem fuit . Haec eius sententia palam eli- g D citur ex c. 8. 6. n. s. ubi de exemptionibus loquens , affirmat eas tolli debere, quae quamvis. scitae ab initio laudabiles fuerint ; tamen propter suam generalitaιem deludefactae sura perniciose, ex quo submeratini subordinarionem a Patribus in Ecclesis flabiliram. Num subordinatio summis Pontificibus ex primam debita, ct a Deo. in biturae subve renda esses, de qua alibi diximus λ Huc quoque ea Fe-hronii verba pertineat, quibus in epistola nuncupatoriae ad Epistopos scribens , quaeuionem praesentem ab iisdem Pe pendendam sic proponit r Num Ecclesae reatis uetuitas P
suler, ut iis juribur , quibus initis potesatis Ecclesasicae
Auctor ...... ad opus suum perficiendum vos iuvesivit,
porro SEMPER. eareatis. Semper, inquit, eo quod Episcopalium facultatum limitatici vel reservatio , etiamsi initio utilis atque Iaudabilis, quamdiu in bonum publicum cederet , non tamen semper, eo quod non semper in bonum , sed ob inductos abusus in destruetionem conVersa. , retra Etanda videtur. Si de exemptionibus , quarum ille eo loco meminiv, i luendum sit , Ecclesiae quidem per se se nihil interest , utrum monachi ex . gr. locorum Episcopis, an summo Pontifici immediate subjiciantur , dummodo ad in stituti su normam regantur. Abusus autem qui ex eorum dem monachorum vitio irrepserunt, & scandala spargunt ,
Mescio utrum, sub Episcoporum immediato regimine Lolle renitar, aut minores fierent, ut patet ex illis, quos in minnachis sui temporis, quo Episcopis suberant, detes,mir Ra therius in libris Praeloquiorem & Constitonis. Remedium delagationis Apostolicae a Tridentino adhibitum sine prirju