장음표시 사용
241쪽
dicio Pontificii iuris , si pro omnibus abusibus abolendis
aut praecavendis non Videatur 'siasticere, aliis arque aliis r mediis a sede Apostolica identidem appositis aut apponem dis providendum erit, ut ne tamen culpa in Apostolicam sedem reiiciatur, nec credatur universim tollendas esse ex. emptiones, nec ius antiquum in exemptos Episcopis restia
tuendum esse omnino, u praesertim in procuranda violem
ter huiusmodi restitutione maiora mala & scandala timeri
possint; quod idem de aliis quoque capitibus sedi Apost
scae reservatis , aut de aliis Episcoporum facultatibus limia latis praecedenti capite diximus. 4 Nunc de mediis, quae ad hane restitationem Febro. us capite nono suggerit , nec reprobanda prorsus essent , si intacta Pontificia potestate solis abusibus sanandis providerent. At ea sum eiusmodi, ut non solum eum iure Pomtificio haudquaquam conveniant; sed illud evertant potius, arque in contemptum adducant; quod non in honum ut
ille sibi persuasit in sed in maximum Ecclesiae damnum reis dit . Ne in singulis mediis ab eo propositis pluribus disti.
near, sussiciet ad ciaculos revocare potiora , quae Apostolicae auctornati maiorem offensionem inserre videmur . Inis
Muctio populi, qua omnibus explicentur cuiusque potestatis fines, cum in Febroniano systemate debeat ostendere , quantum Romani Pontifices sibi usurpaverint falso iure in vasis Episcoporum & Met politarum iacultatibus; quis non
vῖdeat quanto contemptui exponat Apostolicam auctorita.
tem, si praesertim nigris coloribus & sine iustis uindieiis quaedam facta, & principia quaedam exorbitantia a nonnulis I s incautis scriptoribus, seu aulicis adulatoribus asserta po-Pulo proponantur λ
s Μedium generaIis concilii libeti , quod posset esse utilissimum, s Epikopi coniunctis eum Pontifice studiis in
reformationem disciplinae incumberent ; tu Febronii syste. mare, quo sontificiae auctoritati superier praetenditur au.ctoritas concilii cecumenici , nonne legitimo Pontificum Romanorum iuri , quod antecedenti opere iam constitui. mus, nimium multum detrahit , multisque dissensionibus , vel etiam schismatibus aditum aperit o Multo autem minus utilia essent concilia nationa. tias
a Febronio propositis. De instrueti ne populi. De eoneilia generali. eone ii s Gonali M.
242쪽
diis Vi NDICIAE AUCTORITATAE PONTIFICI mia, quae g) multo minus iurisdictionem habent in Pa.
pam ; nec condere possent decreta , quibus contra Pontificium ius , & diuturnam possessionem antiquum ius seu Episcopalium facultatum usus ac exercitium restitueretur , nisi Papa assentiente seu confirmante xdureiarur . Quis vero id speret faciendum ex systemate, quod Apostolicam confirmationem aut assensum vel generalium synodorum decretis necessarium inficiatur 3 Quod porro hac occasionestatuit Febronius, posse in ejusmodi synodis nationalibussus ,A;Λ. subtrahi obedientiam , quam iniuriosum est λ Subtrahere lenitae. enim obedientiam a Summo Pontifice nonne est subordinationem capiti debitam tollere λ In casu schismatis pertinacissinii, quo duo vel plures se se sererent tamquam Pontifices, ad abolendum schisma medium subtractionis obedientiae licitum credi potuit ab iis, qui nullum ex competitoribus Verum sertumque Pontificem credebant . A vero autem certoque Pontifice obedientiam subtrahere, quis umquam licitum d9cuit λ In concilio Viennensi anni III 3. cum de tollendo privilegio inucili turarum per vim exrΟrto, quod magnum in Ecclesia scandalum pepererat , Episcopi minati sunt Paschali II. se repulsum iri ab obedientia, nisi confirmaret decreta, quibus privilegium exroaum irritum declaraverant. Hae solae minae suerunt, ut arbitror, non vero certum absolutumque consilium . Nihilo tamen
minus Ivo Episcopus Carnotensis id probare non potuit ἐ & Natalis Alexander Ivonem laudans, eius synodi Episco- . . sis'. it. Fos in eo peccase non dubitat, quod Romano Pontisci mi- nar intentarim , se ab ejus OBEDIENTIAE recessuros , nis satura confirmaret : Mod pessimi sane exemplis. Perniciosissimum omnium est illud remedium , quo resistentibus auctori rati Pontificiae in restitutionem disciplinae antiquae suadet Febronius haud esse metuendas censuras, quibus illa suam possessionem tueri vellet. Hac de re an- et equam Nullum se ilicet concilium particulare ius habere in Papam ratio ae primatus ex doctrina Constantiensis synodi alibi probatum est. Uide praefat. in lib. De potes. Eccles- - Di jtir oos he
243쪽
CONTRA OPUs JusTINI FEBRONII CAp. VII. 237tequam dico , pauca quaedam animadvertenda sunt circa aliam thesim ab eo propositam c. I. quae ad eximendum excommunieationum metum conserre posse vid tur. En ipsus thesis Verba : Antiqua ratio ex mmunican- non iit
di, ejusque jus non erant e sectus jurisdictionis respectu ex- b. .
communicati. Sicnti olim concedebatur communio recipien- r. I. s. 8ι.
alios etiam non subditos in communionem; ita excommunicario, quae communioni opponitur , rei a nihil erat aliud nisi aliquem a sua communione excludere: quod cum
fieri posset etiam in eos, qui subditi non sunt, & in quin nulla est proprie dicta iurisdictio ; hinc excommunicariOnem non este effectum iurisdictionis Febronius scripsit. Tunc videlicet tantum ab Episcopis actum iurisdictionis proprie
dictae excommunicando exerceri praestiniit , cum aliquem subditum a sua communione repellunt, non vero cum in alienos sententiam senint. Ita porro Febronius ex falso sui
lystematis principio Romano Pontisci subditos negat , qui aliis Episcopis subiiciuntur: quod evertit ipsam primatus Naturam, qua idem Pontifex iure divino & jurii dictione proprie dicia tamquam summus pastor priesidet singulis &omnibus nim Episcopis tum ovibus gregis dominici . Excommunicandi jus, in potestate ligandi fundatum , est ius
separandi a communione & unitate Ecclesiae , ita ut excomniunicatus veluti praecisus ab Ecclesiae corpora, habendus sit tamquam Ethnicus & publicanus . Notanda aurem . Distinc,
hac in re distinctio inter Romani Pontificis , & aliorum
Episcoporum excommunicationes. Cum ille, qui in omnes ora trias a& sngulos catholicos ius habet, aliquem excommunicati c- ' spi ene & anathemate plectit; eum non solum a sua & Ro- pis. manae particularis Ecclesiae communione ejicit, verum etiam praecidit & ejicit a communione & unitate totius Ecclesiae catholicae, quae ipsi tamquam capiti, & catholicae communionis cenIrro adhaeret, & adhaerero debet iure primatus ;nec fieri pi rest ut quispiam ab eo praecisus non sit etiam praeci si is ab ipsa Ecclesia, quae eidem communionis centro ex institutione Christi immobiliter actinescis . Cum vero alii Episcopi aliquem excommunicant, tu ire solum hune Paecidunt ab Ecclesiae corpore, cum ipsi Romano Pontifici catholicae communionis centro adhaerentes , in imitare Ecclesae permanent, nota vero cum separati ab eo capite E e Sc cen-
244쪽
& centro communionis catholicae, separati sunt ab EccI sia, extra quam iurisdictio nemini competit. Hinc jura communionis ab unitate cum Sede Apostolica dimanare S. Ambrosius cum Aquileiensi synodo docuit e & ex comis municationes ab aliis Episcopis latae , irrita: censentur, cum eos, qui ab aliquo etiam majorum Sedium Antillit excommunicati fuerunt, sitae communionis participes, sibique unitos tenet Apostolica Sedes, ut ex Constituto Vigilii monuimus in libro De primatu c. II. n. 3. ubi etiam reiecimus, quod ex Firmiliano protulit Febronius , & alia atque alia in confirmationem adduximus. Jure proinde s)S.Cyrillus metuendum stibi affirmavit, ne a Sedis eiusdem communione praecideretur; dic e contra jure pariter S. Caelestinus non timendas dixit aliorum Eprisoporum sentenistias, si ab ipsis excommunicati vel d. politi, in Apostolicae
Sedis communione Wrmaneant. Confer dicta in eodem op Te C. I 3. n. 6O. pag. I78. nec non illa quae disierui in
ejusdem operis Appendice, ubi expli Q, cur, bc quibus in circumstantiis ab Me 1 anesitaris praejudicio nonnulli Aca, ciant schismatis tempore obierint sine communione Apin stolica , a qua non suo vitio , sed aliunde impedieba
8 Ex his facile evertitur, quod Febronius ingerit de
non metuendis Romanornm Pontificum censuris, quibus ii, qui antiquae disciplinae restitutioni obsiliunt suam possessionem tueri vellent. Non negat, immo fatetur aperte ut mox videbimus in necessitatern unitatis & communionis cum Se' de Apostolica : perperam vero distinguendam putat Romanam Sedem a praesic lente Summo Pontifice, quam distinctionem omnino inanem di rejiciendam pluribus constitui in memorato libro De primatu c. I . f. 8. n. 23. & s quentibus a pag. 2 I. usque ad pag. 2 6. Multo autem in eptior eli in re praesenti distinctio inter Papam & Curiar RomaNun, cum excommunisatio non a Curiae, sed a Rosmani . 4 Textum dedi lib. D. seripsimus & explicavimus ibi.
primat. c. I 3. n. 27. Pag. I 27. dem cap. 13. num. 37. Pas.
245쪽
mani Pontificis auctoritate vim habeat . Neque vero mi nus incongrua eorum est excusatio, qui se eo nomine tutos existimant, propterea quod se non separaverint a Romana communione, sed Papa eos separaverit . Hanc inanissimam excusationem, quam in ejusdem libri Appendice
Tefutavi n. 7. pag. 333. certe S. Innocentius L ne cogitavit quidem. Cum enim is orientalibus S. Ioanni Chi sostomo antea insensis, & a se primum excommunicatis , pol in vero data idonea satisfactione restitutionem petentibus eam n concessit hac ratione allata , ne diu membra, quae requisinis; Iamitatem , ab unitate corporis habeantuν aliena; nonne eos ab Ecclesiae corpore judicavit praecisos , licet non ipsi se separarint a communione cum Papa , sed Papa ipsos a sua communione segregasset λς Quam necestaria sit cum hoc catholicae communi nis centro communio & unitas jure primatΗs ipsius proprio, ut in tota Ecclesia unitas conservetur , & schismatibus subtrahatur Occasio; omnium catholicorum , & Gallicanorum quoque consensu probatum suit in allegato opere De Dimatu c. II. I. Febronius itidem idipsum infici, ri non ausus, eam , quae ' loco memorato scripsit , non eo sensu accipienda amrmat, sesas non quaerenda, aux omni
s udis servanda sit communio cum ipse Papa sedente I at
inox id restringit hac conditione: E3 illa utique cum Reiabenda communio ) tum scilicet quamdiu Spiritum sancte Seris ρο Eeelestiae ejus Iectatur I secus Vero cum a d ctrina a genuina Ecclesie disciplina antiquis canonibus constituta ) se separarer e perinde ac si tunc commuismio cum ipso catholicae communionis centroi necessaria non .st, & excommunicationes eiusdem tunc tamquam certo &palam injustae non sint metuendae , ipsique adhuc resisti queat in restitutionem disciplinae absque periculo schism,ris. Exempla Asanorum, qui non fuerunt schismatici, licet pro sua disciplina conservanda in celebrando die pM se hali restiterint Victori Papae, quasi is in eos excommunicationem tulerit, nec revocaverit ; & similiter exempla S.Cypriani & aliorum Africanorum atque Cappadocum , ui restiterunt Stephano Pontifici in quaestione de baptimo, quasi is quoque eos actuali excommunicatione ab unitate praecidisset, inutilia sunt , cum salsa vel saltem .inis
munionis ἐeum Seda apostolica.
246쪽
12o ViNDICIAE AUCTORITATIS PONTIFICUR certa nitantur hypothesi. Falsa quidem quoad Stephanum, ouem in Cyprianum ceterosque Asricanos atque Cappad ces actualem excommunicationem, quam minatus fuerat ,
haudquaquam tulisse satis probasse mihi videor in libro Do
rimatu c. I 3. n. 33. Falsa vero aut saltem incerea quoad
Victorem Papam, qui in quaestione de die pascharis S. Irenaeo agente vel non excommunicavit Asianos , ut Valesius aliique contendunt; vel, si excommunicavit, ita mox comammioliem restituit , ut a communionis unitate: aliquando
discessum sutile S.Cypriani tempore non recoleretur, qt m. admodum ex Firmiliani litteris collegit P. CJustantius in Victorem num. 7. Auctoritas Basileensium, qui Eugenium eertum Fontificem deserentes in apertum schisma prorupe- runt, Febronio nihilum prodest , & multo minus ratio , qua iidem Basileenses schismatis notam diluturi , scit fur causam in Eugenium dissolutionem concilii decernentem roisiecerunt; cum ex celebri S. Augustini sententia praecidendae
imitatis & schismatis conficiendi nulla sit ivlla necessitas& ratio, nec schisma proprie dictum cadere queat in Papam qui 6ὶ aliquos a sita communione segregat, sed in
eos qui a Papa communionis centro se dividunt Io Fortius videtur illud , quod e rarione Febronius profert, nimi tum haud metuendas esse censuras, vel excomis. Ffuaeret. municationem, cum iniusta ect , testante Augustino: Si quisquam fidelium fuerit anathematus injuste, ei potius ob- t. tanti , q* se et , qttam o qu hAne parieιυν invariam. Ininium, . iustam autem censuram, atque excommunicationem este exisistimat illam , qua Papa Episcopalium aut metropolitic rum ) praerogativarum debitam rest hutionem impedire niteraur. Haec vero ratio ut vim haberet, vide, quam mut- a Pr
enim Papa a sua communione segregaret omnes , vel sere omnes catholieos , ct idcircoso separaret ab Ecclesia catho lica quot nulli saltem Certo Ponti ei contigit , tune Eeclesiae ipsius caput, & commuinnionis centrum esse desineret , decideretque a Pontificatu, qui in sola Ecclesia catholica ex Christi promissis numquam de
247쪽
CONTRA OPUs IusTINI FEBRONII CAP. VII. arata probanda essent omnino certa , quae tamen nec proba. Ouid in vit, nec probare potuit Febronius et ex praemissis autem in , hisce Vmicus patere arbitror omnia potius esse penitus surae proba- falsa. Probandum scilicet esset , . taxur ιδεμ
I. Summis Pontificibus jus nullum eme in limitandis , sibive reservandis quibusdam Episcoporum facultatibus, quae licet in origine Episcopis competant jure divino , quoad usum tamen & exercitium in bonum Ecclesiae subordinatae sunt jurisdictioni Summorum Pontificum , & eatenus perotinent ad disciplinam , quam Christus Ecclesiasticae auctori. tali disponendam reliquit.. II. Eoldem Pontifices , cum eas facultates limitarunt aut reservarunt , quae ex antiqua disciplina competebant Episcopis, nulla ratione quantumvis justa potuisse eidem disciplinae derogare , & novam inducere , quasi disciplina antiqua mutatis licet circumstantiis locorum vel temporum immutabilis sit; Pontificum autem suprema potestas ita subsit . auctoritati antiquorum nou tam generalium , quam particularium synodorum, in quibus veteris discipli. nae canones suerunt conditi, ut nulla justa de causa potu, rint aliter disponere, & constituere. III. In materia ejusmodi facultatum Episcopalium , quae quoad istarum usum & exercitium est materia muta. bilis disciplinae, nullam vim habere potuisse Episcoporum cessionem , aut consuetudinem , nullam item vim deduci poste ex praescriptione, nullam ex ipsis nedum particulari. bus, sed neque ex generalibus conciliis, quae a multis se. eulis hanc aisciplinam Teceperunt, ac ex ea canones edi
IV. Pseudo-Isidori decretales, quae supposititiae sunt, i tam vel potiorem causam dedisse mutandae ac inducendae novae disciplinae; hanc autem, quae a pluribus saeculis vi. set, etsi confirmatam non solum consuetudine diuturna , sed etiam conciliorum approbatione, & decretis eidem c
haerentibus , non constituere legitimum jus , quod jure se vari, defendi, S: vindicari possit. V. Abusus, qui in hac disciplina offensionem pariunt, ipsi novo iuri , 3c non potius vitio abutentium esse tri-huendos, nec posse illis remedium apponi nisi restituendo Episcopis . ac Metropolitis antiquum suarum facultarum
248쪽
tra Vim ICIA: Adcro TAUI PONTiricinexercitium & usum, quasi sub iisdem pares abusus abutei rium culpa nequeant induci, veI etiam maiores. VI. Pontifices etiam Saninos ae doctos , qui hoc u vum ius retinuerunt, sine iustae causa di m juste retinuisse, nee antiquum Episcopalium aut meri opoliticarum facultarum usum resti ruisse Episcopis , ac Metropolitis absque gravi injuria & culpa; etiamsi id non secerint, vel eo quod
ius suum νει rationibus munitum iudicaverint legitimum , vel quod in ejusmodi restitutionem majora scancrata variis
capitibus oritura, Sc maxime caVenda metuerent.
II Haec omnia & ejusdem generis alia nisi Febronius vel . alius quispiam apte probet; quis injictitiae damnare potiest illas censuras , quibus Pontifices suam possessionem , filumque jus vindicandum existiment λ Quis eas tuta con-Κientia posse negligi atque contemni iure suaserit λ Nemo negarit posse quempiam contra abusus praestare & urgere
remedia licita: at num remedium licitum erit recturatum contemptus, qui Apostolicae auctoritatis contemptum honopublico exitialem involvit atque inducis λ Si in conflid ii potestatum ac iurium, ubi res esset maxime dubia , superioris ius praevalere deberet iuri inserioris , qui in usu &exercitio suarum facultatum superioris potestati naturali ac divina lege debet esse suboidinatus; quanto magis id dicendum , ubi agitur de iure Summi Pontificis , cujus potestas in serendis censuris, & in limitandis Episcoporum faculta tibus cerea: est; nec ipsarum censurarum iustitia pro vindicando eodem Pontificio iure, ejusque pollessio diutuma reuocari potest in dubium , quin ex pertinaci resistentia &contemptu imperatur summa ejus potestas in conservati nem unitatis, ac in totius Ecclesiae bonum maxime nece
saria λ, Ia Neque hic quempiam decipiat illa Febronii pro-POsiri , qua cap. 9. 6. 7. n. 8. proposita quaestione de schismate, num in casii excommunicationis schisma esset ex parte Papae excommunicantis , an ex parte Episcoporum,
qui Papae resisterent ; negat schisma posse adscribi Epist τ., oh i P , qui reducenda sana disciplina, mori r insit
sententis de to Cscissi conformibus Ierio eoquant, humque in Mem apta remedia in medium propontin , in usum redigunt .
249쪽
COMTRA OPUs IusTI MI FEARONII CAP. VII. 223 disputatio est, ac de moribus pertinentibus ad disciplina in squam Christus non initituit, sed dispositioni Ecclesiae reliquit; nec antiqua neque pollerior aut nova disciplina instituto Christi potest attribuir unde variare Sc mutari pro circumstantiis potuit, quin Christi institutio laederetur. Monarchicum regimen ciespoticum & arbitrarium si desenderem , quo Episcoporuni proprium & ordinarium jus d strueretur, id quidem pugnaret contra illam divinam ii stitutionem , qua Episcopi a S. Spiritu positi fuerunt regere Ecclesiam Dei. Verum eiusmodi regimen non defendimus; sed Episcoporum tantummodo subordinationem supremo Hierarchae quoad designationem dioeceseos, & quoad usum ac exercitium facultatum Episcopalium tantum, & supremam in hoe ejusdem Hierarchae potestatem , debito tamen moinderamine intra quosdam naturalis ac divini iuris limites mercendam, propugnavimus. Qui subordinationem, & p
xestatem eiusmodi moliuntur evertere, num de reducenda
fano disciplina ct moribur insituso tarsi conformibus f , is cogitore dici possunt i Num in hunc finem apta dicenis da sunt remedia a Febronio producta , & hoc capite discussaὶ Quae quam sint inepta , nec non injuriosa etiam Apostolicae auctoritati, hactenus dicta ita evicisse videntur,
ut opus non sit diutius immorari in mediis ceteris ab eodem indicatis, quax ex praecedentibus animadversionibus f
250쪽
Observationes in alia quaedam Febronii loca, quae etsi in antecedentibus praetermissa sint tamquam non necessaria confutando illius systemati, possunt tamen aliquam dissicultatem facessere.
suam male ex textu Actorum e. 8. v. I 4. F
bronius cum Gersone colligat; S. Petrum fuis
eum cum Joanne miserunt Samariam .
FERRON i us recitato textu Actorum c. 8. V. I . Cum audissent Aposoli, qui erant Ierofobmis, quod recepisset Samaria verbum Dei, miserunt ad eos P νrum o Ioannem; hane Gersonis explicationem subjecit: Miserunt in Samariam Petrum m Ioannem tam tam subditos Ecclesiae , ideit Apostolorum , qui eos in amariam miserant. Si ille, qui mittitur. subditus dicendus esset eius, qui mittit; Dei Filius, qui a Patre missus fuit in mundum, subditus Patris dici deberet , quod a catholica doctrina abhorret. Advertarii, qui vocum quaestimnes reprehendunt, dc in iurisdictionis primatu , quem Petro denegari non posse fatentur, verba , quae impςrium , dominatum , ac typhum superbiae spirant, detestantur Voce miserunt, quae per se inditarens est, abutuntur, ut Pe