Apomnemoneumata

231쪽

LIB. IV CAP. VIII. 195 Ἐρμογένους του Ἱππονίκου κουσα περὶ αὐτο9. φηγαρ δη Μελητο γεγραμμενου αὐτον την γραφην αὐτος ἀκούων αυτο πάντα μὰλλον ἡ περὶ της δίκης διαλεγομε-

νου λεγειν αὐτω δε χρη σκοπεῖν ὁ τι ἀπολογησεται τονδε το μεν πρῶτον ειπεῖν, ου γαρ δοκῶ σοι οὐτο μελετῶν διαβεβιωκεναι επε δε αὐτον ρετο, Ιῶς, ειπεῖν αὐτον τι οὐδε αλλο ποιῶν διαγεγενηται η διασκοπῶν μεν α τε δίκαια καὶ τα ἄδικα πραττων δε τα δίκαια καὶ των αδίκων ἀπεχόμενος, οπερ νομίζοι καλλίστην μελετην πολογίας 5 εἰναι αὐτος δε παλιν ειπεῖν, οὐχ ορας Σώκρατες, τιοι θηνησι δικασται πολλους μεν δη μηδεν ἀδικοῖντας λογω παραχθεντες ἀπεκτειναν, πολλους δε ἀδικοῖντας ἀπε-

λυσαν Ἀλλα νη τον Δία, φάναι αὐτον, ω Ερμόγενες,

δεδη μου πιχειροῖντο φροντίσαι της προς τους δικαστὰς ἀπολογίας ναντιωθη το δαιμονιον. καὶ αὐτος εἰπεῖν, Θαυμαστὰ λεγεις τον δε Θαυμάρεις, φάναι, ει τω θεω δοκεῖ βελτιον εἰναι με τελευτῶν τον βίον δW; οὐκ οισθ οτι

μέχρι μεν οὐδε οὐ χρόνου γω οὐδενὶ ἀνθρώπων φείμηναν με βελτιον ουν διον μοὐ βεβιωκεναι ἄριστα μεν γαρ οἰμαι η τους ἄριστα πιμελομενους οὐ ς βελτίστους γίγνεσθαι, διστα δε του μαλιστα αἰσθανομενους

χρὴ τον ἀδελφιν καὶ δεiσθαι αὐτο δι- 5. aραχθέντες Xemplar anonymi δάξαι σε τὴν ρθότητα περὶ τουτων, ν apud Gadium Apologia 4 . Ουχ ὁρῶς εμαθε πaρὰ Πρωταγόρου. Post mor- τὰ Ἀθηνaίων δικaστῆριa, ὼς πολλάκις tem igitur patris Callias solus Dona μεν ουδὸν ἀδικοῖντας λόγω πaραχθέντες patris Hipponici possedisse videtur: ἀπέκτειναν. CΗΝ. et egenum Hermogenem prodit nar 6. ριστα πιμελ. μάλιστa Ora ratio Supra , Io posita. SCΗΝ. OSt Senne1deriam. Maxime Bessario.

232쪽

196 MEMORABILIUM 3τι βελτίους γίγνονται. α γὼ μέχρι οὐδε του χρόνου

ἴσθανομην μαυτω συμβαίνοντα, κά τοῖς ἄλλοις ἀνθω- ποις εντυγχανων κά προς τους ἄλλους παραθεωρῶν μαυ- τον ουτω διατετέλεκα περ εμαυτο γιγνώσκων κά ου μόνον εγὼ ἄλλα καὶ οι μοὶ φίλοι υτως σχοντες περὶ μου διατελοῖσιν, ου δια το φιλεῖν με, κώ γαρ ι τους ἄλλους φιλοῖντες υτως ν εἰχον προς τους αυτῶν φίλους, ἀλλαδιόπερ κά αυτοὶ αν οἴονται μοὶ συνοντες βελτιστοι γίγνε- σθαι. ε δε βιωσομαι πλείω χρόνον, ἴσως ἀναγκαῖον σταιτα του γηρως πιτελεῖσθαι, κά ὁρῶν τε κά ἀκουειν ηττον,

κά διανοεῖσθαι χεῖρον, κώ δυσμαθέστερον ἀποβαίνειν κάλεπιλησμονέστερον, κά ων πρότερον βελτίων ην, τούτων χείρω γίγνεσθαι ἀλλα μην ταυτα γε μη αἰσθανομένω μεν- τος αν εἴη ὁ βίος, αἰσθανομενον δε πῶς υκ νάγκη

χεῖρόν τε κά ἀηδέστερον ην ἄλλα μην εἴ γε δίκως

ἀποθανοῖμαι, τοῖς με ἀδίκως με ἀποκτείνασιν αἰσχρον ἄν - τουτο ει α το ἀδικεῖν αισχρόν εστι, πῶς υκ

αἰσχρον κά το αδίκως ὁτιοῖν ποιεῖν; μοὶ δε τί αισχρὸν το τέρους μη δύνασθαι περὶ μοὐ τα δίκαια μητε γνῶναι 1 μητε ποιησαι γ δ εγωγε κά την δόξαν τῶν προγεγο-

νοτων ανθρώπων ν τοις επιγιγνομένοις οὐχ ὁμοίαν κατα

λειπομένην τῶν τε ἀδικησαντων κά τῶν ἀδικηθέντων.

οἰδα δε τι ά εγὼ πιμελείας τεύξομαι υ ἀνθρώπων,

κά εαν νυν ἀποθανω, οὐχ ομοίως τοις με ἀποκτείνασιμ

7. παραθεωρων Pro 'a Θάλλω incremento virtutis suae Summam VO- dixeriant Lucianus et mi Massius luptatem, ita ni ex detrimento viri- Atque SeῬ1entia quoque a o μόνον Π1 Sensuvin ingensimae et animi fa- εγω-γίγνεσθa et ad sententiam et ad cultatum suu1Inam tristitiam percipit. veru indigna Sunt Xenopnonte, qui SCHΝ. neque χει Sic potuit dicere meque 9. M aρ-ποιεῖν; ESSe genu τοδιόπερ. Maio post aὐτοὶ ponit ead. ἀδικεiν, Speciem mitem O ἀδίκως τι-8. βίωτος-βίοςI Vita non esset oῖν ποιεῖν, vel coecus viderit; nec itincensenda et vere dicenda, quippe sine fiteor, nihil esse Inutandum nic quis Sen811 et conscientia viventis trans enia ineptias aptas efficere potest tacta SCΗΝ Bιωτος BOrnemannias. ane igitur in ea Sententia, mUHO-χεiρόν τε καὶ ἀηδεστερον Ut antea tum Oe Olon, ouoniam est frigi iuu1βελτιον βεβιωκενa se dicit, Ionian et ineptiam, Spurium et delenduim vi- in dies meliorem se fieri sentieDat ipse deri quare seclusi etenim argu- comparan SeSe cum ceteri nomini menturi et Io auitia interposi

bus ita nunc glao G dicitur ille, tis repetitur in pologia s. 26 seqq. lui deteriorem ceteris hominibus se SCHΝ. fieri in dies sentit ideomae ut ille X

233쪽

I IB. V. CAP. VIII. I97oἰδα γαρ αε μαρτυρησεσθαί μοι ἔτι γω δίκησα μεν ουδ-ενα πώποτε ανθρωπων οὐδε χεόω ποίησα, βελτίους δε

ποιεῖν πειρώμην αεὶ τους μοι συνόντας τοιαυτα μεν

1 προς Ερμογενην τε διελεχθη καὶ προς τους ἄλλους τωνδε Σωκρατη γιγνωσκόντων οἱος ν οι ρετῆς φιεμενοι

παντες τι και νυν διατελοῖσι παντων μαλιστα ποθοῖντες εκεινον, ως φελιμωτατον οντα προ αρετῆς πιμελειαν.

εμο μεν δη τοιουτος ων οἱον γω διήγημαι, ευσεβης μενούτως στε μ δεν ἄνευ της των θεῶν γνωμης ποιεῖν, δίκαιος δε στε βλαπτειν με μηδε μικρον μηδενα, ἄφελεῖν δε α μεγιστα του χρω μενους αὐτω, εγκρατη δε στεμηδεποτε προαιρεῖσθαι το διον αντὶ του βελτίονος, φρόνι

μος δε στε μη διαμαρτάνειν κρίνων τα βελτίω κά ταχείρω, μηδε ἄλλου προσδεῖσθαι, αλλ αυταρκης εἰναι προς

την τούτων γνῶσιν, κανος δε καὶ λόγω ειπεῖν τε και διορίσασθαι τα τοιαὐτα, ἱκανος δε καὶ ἄλλους δοκιμασαι τε και ἁμαρτάνοντας λέγξαι και προτρεψασθαι επ ἀρετὴν κα καλοκαγαθία , δόκει τοιουτος εἰναι οἱος αν εἴη ἄριστος τε ἀνηρ καὶ εὐδαιμονεστατος. ει δε τεμ αρεσκε ταὐτα, παραβάλλων το ἄλλων θος προς αυτ ούτω κρινετω.

II. φελιμωτaτον οντα Ἐe γεγο- privatae exiget ant, ut haec anc illa νότa posita at SCΗΝ. Optaret faceretve SCΗΝ. αυτάρκης προς τὴν τούτων γνῶσιν λόγω εἰπεiν ab διορίσασθαιJ I. e. GOrim consili et pri1dentia non ut soluΠ λόγω διορίσασθa Mi εἰ- indigebat adrisiscernenda mala a bo- πειν τε καὶ λόγω διορίσασθαι desider nis, quoties vitae ratione pissilicae vel bae Scnneideriis.

236쪽

SUMMARIUM POLOGIAE SOCRATIS.

CUM vulgo a sis, ii de morte Socratis exposuerant, magniloquentia OIi deI11 CIIS OIODemorata SSet, Sed suasae non allatae cur ille judici-Dus non supplex factus fuerit, immo eos lictis saetisque ii ritaverit ad se sannandum : conatur eum a Stulta pertinacia et a Vano animi fastu vindicare, ostenditque Socrati tunc melius visum esse mori quam diutius vivere. Resert igitii primo Semnonem, quem Hermogene cum Socrate ante dicarum D uerat. Hic enim admonitus a illo, negat se apud dices causam dicturiun Sse, non modo quod Semper D Omniaustinuerit injuaeia, sed io Saepilas etiam de suis cogitare olenti deus si Di ODsti erit, viis sine duDi bene de se actum Sit, si In moriatur. In dicio missim suam agens Ostendit liman sibi videri, quod a Meleto reus sit actus religionis contemta et juventutis co1 ruptae; cum tamen Sacra fecerit in altariDu puDlicis, a deo admonitus sit de re Dus suis a Apolline laudem maximam1m Virtutum adeptus Sit, eam-Ῥ1 VeriSSimam propterea, quod a corpori Voluptati Dus DStinuerit, alieni non appetens mercedem pro disciplina exegerit nullam discendi cupiditate semper flagrarit, multi Viri Doni gaestus aeceptusΤ1 hierit,psaicis contentus vixerit, et nullius more depraVarit. Quamo Drem damnatus a d judici Dus idem aeStimare, ut innocentiae suae si Di conscitas,

noluit sed impietate ac turpitudine testiDus dici Dus te Vecta laetus ex audicio Diit Amicos ex dicio egum discedentes a lacrimis

aDstinere ac laetar potius Dei: pollodori vem Stultam querelam Venuste nec Sine risu asinat Anyti, accusatoris sui, filium prae sicit ad grave et exitiosum aliqDoc vitium esse prolapSurum: Iod evenit.

237쪽

2ΩΚPATOY δε ἄξων μοι δοκεῖ εἶναι μεμνῆσθαι καὶ

δε επειδη κληθη ς την δίκην βουλεύσατο περί τε της απολογίας καὶ της τελευτῆς του βίου γεγράφασι μεν υν

προς τους δικαστὰς Haec qui d-didit, vere Datur, puto, ne ad familiares inpologiam diane 'pectare aerederemus. IranStulit ex Memorit D. 4, 8, 5, ineptu Scriptor, Ubi S της προς τοὐς δικaστὰς ἀπολογίa sed qui lo- curia propiu inSpexerit, Statim animadvertet propter antecedentia Gitiani ibi noc ver Doriam Supplementum, Cum inmen . . e SSet Sinipliciter χρη σκοπειν ὁ τι ἀπολογήσετat, et in fine sectioni : νπερ νομίζοι καλίστην μελετην πολογίας εἰνaι. Alma nonduim apologiae fuerat facta mentio;

ita*1 si jussicum mentio lungi de- De Dat, Di non imitti poterat. Deinde vix dimidia iiDelli parte orationem ad judices dirigit Socrates, Sed narentionem continet tautologia referiam.

Quod si vero esset pologia vera, onialis illa latonica, hoc est oratio Socratis nomine ad judices dicta, na

nopnon idem argianient una alio modo retractaverit, scilicet u μεγδεηγορίαν Socratis planam lectori Dus et manifestam redderet. SCΗΝ. Ιnscriptionem argumento Delli non respondentem notavit etiam retius Histor. Vol. 8, p. 6 I. Sed ea ficta est DiiDrariis. Σενοφῶντος Σωκράτους Ἀπολογία dicit Stobaeus f l. 7, 75, 8 I, ut Diogenes Li. 2 57, inter Xenopnontis

scripta reseae Ἀπολογίaν Σωκράτους. Athenaeus ad s. I citatus inscriptio

μου πιχειρουντος φροντίσαι της προς

satum de re Dus aliis potius quam de causa sua loqui solitum. SCΗΝ. κά της τελευτης του βίου Quid de fine vitae suae cogitare et meditari voluit auctor Socratem Z qui ad mortem Semper erat praeParatus, nec messitatione preci DuSve monacnoriam instar in morti articulo Osu naDe Dat.

238쪽

202ANONYMI A POLOGIA SOCRATIS.

περι τουτου και ἄλλοι και πάντες τυχον της μεγαληγορίας αυτοὐ ' ω και δῆλον τι τω οντι υτως ερρηθη πο

Σωκρατους ἀλλ' οτι δ εαυτω γεῖτο αἱρετώτερον εἰναι του βίου θανατον, τουτο ου διεσαφήνισαw στε ἀφρονε- στερα αυτου φαίνεται εἰναι , μεγαληγορία. Ερμογένης μεντοι ὁ Ἱππονίκου ταῖρος τε ν αυτ και εξήγγειλε περὶ

αυτου τοιαῖτα στε πρεπουσαν φαίνεσθαι την μεγαληγο- ρια αυτου β διανοια. 'κεῖνος γαρ φη γῶν αυτον περὶ

vitne Xenopnon, uinam alii Socratis defensionem susceperint eviderintque t Si ouid an istis o ssum repererat, 1od caUSam μεγαληγορίας Ο-

Xenophon id nareaturi copiosius et Apologiae nomine inscriptum pia Dii- caret SCHΝ.ετυχον Cum Ernesto interpretor assecutos illos Apologiamaria ScriptoreSSocraticam magnilouuentium Dene eX-

pressisse. De liac ita Cicero de ra

vixisset, ita in judicio capitis pro se

ipse dixit, ut non supple aut eus, sed magister aut tantinus videretur esse rudicum. Odein TUSeul. I, 29 : Mis et talinus rationi Dia a Uctus Socrate nec patronum quaesivit ad Ddicuam capitis, nec judiciDu Supplex fuit, adniDultoue iiDeram contumaciam a magnitudine animi ductam, non a superDia.' SCHΝ. Addit Gm-tius Histor. Ol. 8, p. 664 Arrian. E-piet a 2 18 Εἰ- τι καιρός εστιν επίτηδες ερεθίσaι τοὐς δικaστὰς, ω Σωκράτει. verDO τυγχάνω Sic utitur Tnu- cylis, 35Q μῶν τ' εκάστου βουλη- σεως τε κaὶ δόξης τυχεiν. Aristides

trius, longinus. Sed Socratis μεγαληγορίa in ac potius uuam in latonis Apologia conspici animadvertit L. Scnmitetius in conament de illa Miiset Class. vol. 2, p. 226. Ut conveniunt etiam quae de ποτιμησε aD Socrate repudiata dicit S. 23, repugnant ver quae Plato dicit de eadem tanquam non repudiata a Socrate, sed rejecta ah audiciuus Secundum Diog. i. 2, a. Sed placueriant si Di recentiores Platone et Xenopnonte scriptores in extollendo Sic Socrate, ut imposior ille qui ituri quarti Commentariorum capitis quarti initium Xenoptioni i supposuit, cuju testimonio utitur rotius p. 663, idemque Socrati p. 667 tri Duit an ill-place and

V. . .

ωστε ἀφρονεστ a Qua scilicet judices potius irritavit quam ad cau-Sam Suam aeque et uste judicandam pronatos et SiDi Denevolos reddidit. Scriptor apologiae videtuae credidisse Socratem, nisi tum ad senectutem jam perveniSSet, cum RecuSaretur, majorem operam fuisse daturuua, ut Judicum moveret misericordiam aut criniini sini Vecta dilueret Male Zeunius cum Gesner putanat auctorem voluisse docere illam pervicacem et aD Orrentem a ipsius ingenio magniloquentiam adniDitam esse a magno vim e consilio, ut irritati judices ipsum damnarent, qui mor Cuperet quam quod maxime Vide ad S. 4. Rem a aliis omissam dicit Scriptor opinionem, qua CauSae aetatiSuue suae mormentis rite invicem comparati Spectatisque omninus siniperSuaserat Socrate mortem si Di optauiliorem vita esse. Hanc fuisse μεγαληγορίας Ula caUSam id mae ut doceret, nanc Apologiam scri uere in

nitivus translata reviter transcurram, quae enim annotationem mereDantur.

239쪽

ΑNONYMI APOLOGIA SOCRATIS. 203

3 πάντων μαλλον διαλεγομενον η περὶ της δίκης ειπειν, Ουκέχρῆν μεντοι σκοπεῖν, Γ Σωκρατες, καὶ ο τι ἀπολογήση τον δε το μεν πρῶτον ἀποκρίνασθαι Ου γαρ δοκῶ σοι ἀπολογεῖσθαι μελετῶν διαβεβιωκεναι επεὶ ' αυτον ρε- σθαι, ΓΙῶς Oτι οὐδεν ἄδικον διαγεγενημαι ποιῶν νπερ νομίζω μελετην εἰναι καλλίστην απολογίας επε δε αυτὸν παλιν λεγειν, οὐχ ορα τὶ Αθηναίων δικαστηρια ως πολ-

λακι μεν ουδεν ἀδίκουντας λόγω παραχθεντες ἀπεκτειναν, πολλακις δε ἀδικουντας η κ του λόγου οικτίσαντες Ἀπι-

χαρίτως ειπόντας ἀπελυσαν Ἀλλα ναι μα Δία, φάναιαυτὸν, καὶ δὶς ηδ επιχειρησαντός μου σκοπεῖν περὶ της

5 απολογίας ναντιουται μοι το δαιμονων ως δε αὐτὸν ει-

πειν, Θαυμαστὰ λεγεις, τον δ' ὁ ἀποκρίνασθαι, Ῥαυμαστὸν νομίβεις εἰ καὶ τω θεῶ δοκεῖ με βελτιον εἰναι δητελευτὰν ου οἰσθα ὁτι μεχρι μεν οὐδε οὐδενὶ ἀνθρώπων

ὐφείμην, βελτιον μου βεβιωκεναι; περ γαρ διστόνεστιν, ηδειν ὁσίως μοι καὶ δικαίως παντα τον βίον βεβιωμενον ' -στε ἰσχυρῶς ἀγαμενος μαυτον ταὐτὰ εἴρι-

χθόμενός μου τη συμφορῶ SCHΝ. festo ducit C. pri, qui in rasuracissi addiderat exempla Tragicorum, unius litterae et tiυτούς. am ut mi-

240쪽

204 AN ONYMI APOLOGIA SOCRATIS.

σκον και τους Ἀμοὶ συγγιγνομενους γιγνωσκοντας περὶ ωεμοὐ νυν δε ει ετ προβησεται η λικία, io' τι νάγκηεσται τα του γηρως ἀποτελεῖσθαι καὶ ρῆν τε χεῖρον καὶ ἀκουειν ησσον καὶ δυσμαθεστερον εἰναι καί δεν μαθον επι λησμονεστερον. ην δε αἰσθανωμαι χείρων γιγνομενος και καταμεμφωμαι μαυτὸν, πῶς αν ειπεῖν, γὼ ετ αν ηδεως βιοτευοιμι ἴσως δε τοι, φανα αυτον, καὶ λειος δι εὐμένειαν προξενεῖ μοι υ μόνον τ εν καιρήτης λικίας κατα- λῖσαι τον βίον, ἀλλα καὶ το αστα ην γαρ νυν κατα

κρι μοι, δηλον τι ξεσται μοι τη τελευτὴ χρησθαι

ραστη μεν υπὸ των τουτου πιμεληθεντων κεκριται, ἀπραγμονεστατη δε τοι φίλοις, πλεῖστον δε ποθον εμποιουσα του τελευτῶντος. ταν γαρ ἄσχημον μεν μηδεν μηδεδυσχερες ε ταῖς γνώμαις των παροντων καταλίπηταί,

υγιες δε το σῶμα χων καὶ την ψυχην δυναμενην φιλοφρονεῖσθαι ἀπομαραίνηται, πῶς υκ ἀναγκη τουτον ποθει- νὸν εἰναιν ορθῶς δε οἱ θεοὶ τοτε μου ναντιουντο, φάναι

7. κατακριθη a vel 3 litterae post j eraSae in B. του τελευτῶντος Ges-