Aristophanis Nvbes cvm scholiis

261쪽

ποίους θεους ,

τον ια, τον Ερμῆν, τον Ποσειδῶ

απολοιο τοίνυν ἔνεκ' ἀναιδείας ἔτι.

Vir o, D' ἀὐ κελεύσω 'γώ σε. T. - κειους θεους. Not tua est hic iocus ab iis, qui pateticina linguae Graicae scrip-mini, maod Dae insolante ad tempus resemitur. Id quidem defendi quodammWlo p ast minari exemplo d. ζ 27. σοὶ . ρομος σχεδόν ἐστιν, - χρὴ κολα μὲν αυτηνD--εα τὰ ω- πα-σχειν, or, o ' ανωνται. adrismae de illibus dictum in iis quae de illa particula scripsi lissi H. c. 12 Sed pium tota illa sententia iners sit at*as inutilis, quut quo liber Ravenna verba ista D αν κελευσω 'mis omittat, idem

liber autem et Venetiis et Ernesti Beous et unus vel duo Porsoniτ- non lintremit, Positi, ut iam olini in praelatione conieci, nono--inam, cuius hic egrein virtus est, similiter ut illius in Ain. 407.

262쪽

μὰ - ουδέποτ' - γάρ πω τοτ' ἐξηπίστατο Φειδιππίδης μοι τον ἀκατάβλητον λόγον. 1230

καὶ ταμ' ἐθελήσεις ἀπομόσαι μοι του θεως,

L. Ia. Contra post a Ib et schol ut inis est . 1240. . addunt τον , quo serVaretur Versus, elai το χρέος -tteretur. R. post Aι

addit o δῆτ'. Apparet lectionem Versus fluctuare credo o χρέος per glossam additum venisse in imo in ERN Verissimo iudicavit Mnestius. vulgo legitur: καὶ η ι' ποδωσειν γ' ἐπωμνυς τους θεους το χρέος ΣΟ μὰ ι ου γάρ πω τότ ἐξηπιστατο. Atque ita etiam liber Ravennas, nisi quod in eo, ut in veneto, - ποτ' est Verba orielo omisa sunt in codd. B. eliminesciano et Bavarico, aliis in plurimis , in quibus deinde scriptum, μὰ τον ζ, ου γάρ πω. Quod ui1uique recte aequutus est minctans. Toχρέo abest etiam ab Elbingensi. . . . rius Regius, o χρέος.

μὰ Ar oly τ . οὐ γάρ πω τότ' ἐξηπιστατο, nisi quod in quarto

verba χρέος, in fine superioris Versus adiecta, postea erasa sunt,nianentibus tamen vestigiis. Illud μὰ ι ου δῆτ' ου etiam Do-braei primus et tertius habent. Secundus,4 τον ι'. υ γάρ, cum glossa ά. Correctoria videtur, esse, a quidem scholiastes .Hante μὰ intelligendum censuit, ain patet fieri non posse. Haerebat ille in eo Fod Strepsiaden putabat concedere debere, se iurasse. Et profecto nihil esset, quod quis reprehenderet, si νη τὸν Ια legeretur. huius est eni μὰ τον ια dicit, repetere oυκ ἀποδώσω. Ea tamen id voluisse poetam, caeteromam consensus libro uni an a docet. Sed debebat id paullo significantius indieare. Id vero factum in scriptura codicis Dormilliani, quam propterea P cipiendam duxi. Non enim Ravennatis et Veneti libri, quos non liberos esse a criticomun veteriam correctionibus aliqubi exemplis cognoscitur, tanta debet auctoritas esse. ut eos etiam in deterioribus

sequamur.

263쪽

ποίους θεούς;

τον ια, τὰν Ερμῆν, τον Ποσειδῶ.

κἀν προςκαταθείην γ' ἄπ' ομόσαι τριώβολον.

απόλοιο τοίνυν ἔνεκ' αναιδείας ἔM.

versiis labat. ΕΝ πειλιις, et, ut in edd. Basu et Genev est. ἀπομοσαιμι, habet Elbing et sextusci obraei Baroccianuari 27. καπο- μό-a Cod Ven. - ταὐ- θελησεις. Vulgo, D' ἐν κελεύσω 'γώ σε. T. - κειους θεους. Not tua est hic iocus ab iis, qui pateticulis linguae Graicae scrip-mini, quod Dae inaesente ad tempus reseratur. Id quidem defendi quodanini Nio p ast mutari exemplo d. ζ 27. σοὶ ι ρομος σχεδόν ἐστιν, - χρὴ κολα μὲν αυτην υσθαι, τὰ -- παμπειν , or, o ' ανωνται. Husvae de quibus dictum in iis quae de illa particula scripsi lib. n. c. 12 Sed quum tota illa sententia iners sit atPas Inutilis, quumque liber Ravenna verba ista D αν κελεύσω 'mis omittat, idem liber autem et venetus et Ernesti Regius et unus Vel duo Porsoni v non halisant, Positi, ut iam otini in praefatione conieci, naono--inam, calua hic egrein virtus est, similiter ut illius in Ach. 407.

264쪽

ut saepe alibi. v. Thom Mag. in h. V. Non bene expressit in ve aione Bergier. Sed et alios in hac particula lapsos vidi. m. tapse lapsus est, praeterquam Maod Berglin adhuc repe endit. Nam nec somas vixit reduri l. ἔτι, neque aut omnino quidquaIII, Iracte consideretur, aut inb redundat, aut hoc Ioco. Pereaa, a qui Pasias, i m propter impudentiam, . e. non solam quia debitum non reddis, sed praeter hoc etiam quod deo impudentissime

contemn s.

1238. Quintus obraei διασμιχθει et S. Suidae in .rauia apud Porsonum, nisi i διαμιχθεὶς habet. Viden tua de hoc verbo

Lobeckius ad Phun. P. 258 seq. 1239. Verrui o*υς καταγελες, quae mine tribues innitar, t Mira i , ad quem convemus Strepaiades et praecedentem Versum dixit, et diei quae hoc in versa sequuntur. Nam illud ως, Maod quam ignificat, non est hominia rideri se aeye serentis, sed sententiam de eo quod in videt dicentis. Pasiaca loquis

tur , diceret o μοι καταγελῆς, ua est in Pace v. 1245. Similiter Acharn. 1083. οῖμοι κακοδαίμων καταγελῆς - - μου. et Vesp. 1406. καὶ καταγελῶς μου; et Av. 1407. καταγελῆς μου, δηλος εἶ.

Confirmat emendationem nostram acriptura quamvis salsa in margine ed. Cani , καταγελα, sive qui ita scripsit tertiae pereonae, sive aecundae passivae hoc verbum ma voluit.

χοὰς χωρησεται J Sic scripsi pro vulgato χοὰς ε M. nostris, Praeteres omnibus, schol et Suid qui diserte altrioa acribe dum esse de metro, et tamen ibi editur oάς. EB, Suidast Xοας. τε ἐπὶ μέτρου τιθεται, περισπῶσαι. θαυμασιως R. additis bene, it opinor. AE id recepe-

265쪽

αποδω ιν μοι δοκεῖ.

τουθ ο τι ἔστι, κάρδοπος.

&ειτ' ἀπαιτεῖ τἀργύριον τοιομος ων 1250

Tam olim, sequutusque est Belsigitis. Sed quum codiciam qui postea collati sunt nullus accesserit, uno Vulgatum resanui. 1242. R. et Venetus γελοίως δεῖ εἰδόσιν usitata in hoc genere formula, sortasse non sane espectu ad Euripadem posita, a quo eam usurpatam esse et per se veri simit es et fidem tacit liniatatio in Rheso V. 973. σεμνος τοῖσιν εἰδόσιν Φεός. 1244. εἴτ' ἀποδώσεις R. εἴτε male Min perit Versus. EBΝ. . ut vulgo, αλλ' εἴτ' ἀποδωσεις μοι τὰ χρημα , ει μη Α. C. D. Ravennas, o manus, ἄλλ' εἴτε γ' ἀποjωσεις τὰ χρηματεrτε η. Idaue reposuit Munescius. Venetus et quidam alii libri ἄλλ' εἴ ἄποδώσεις, omisso os. Primus et teritus Dobraei recterat pro μοι. 1245 Cod Dorv. ησύχως, sed in anmoneae. ησυχος.1247. Vulgo ἀποδωσειν σοι δοκεῖ, Maod habent etiam Venetiis aliaque codd. Sed Harteranus o δοκεῖ μοι. In aliis glossa ἐμοί.

Barocmanu 127. ἀποδώσειν δοκεῖ, ad primuin Verbum supra scripto σοι, ad secundurn μοι. Quod minclinis eposuit, αποδώσειν μοι δοκει, confimavit cod. Ravennas Secesserant Paullum a somnus Pasias et testis, colloquuturi dum introiit Strepsiades.

266쪽

καὶ προς-ολεῖς αρ αυτ αρὰ ταῖε δώδεκα καίτοι σε τοὐτό γ' ουχὶ βούλομαι παγεῖν,οτιν,άλεσας εὐσικῶς την κάρδοπον.

ut Vulgo, υδ οβολον, Ουδενι. Plerique et optimi codd. υδ ανόβολον ουδενι, iod mancrius recto sequutua est, ut V. 119 qta plane eadem verba continet. la abest a MVar. 1255 ἀπ της θύρας Abest R. Mox pro καί τοι γ' ἴσθ' ora Vat. R. καὶ τοὐτ' ἔσθ' ori, quod prorsus cum Lustero probo Pro Iin C. Ita habent o&θ RΝ. . ut vulgo, και τοι Ἀσθ' οτι. Bra1nescius recte e tribus codd. odidit a τοὐτ' ωθ' ora, idque etiam Bavax habent et Ravennas, et Venetus, et quartus Begius initio, aed mutatum deinde in vulgatam lectionem, quam habet etiam Suidas V. παρακαταβολη, ubi peius etiam scriptum alτοι γ' οἶσθ' οτι σω σοι πρυτανεῖ . idque ipsum in nonnullifrast Aristophanis libris. Ε καίτοιγ' inmobrae omnibus, sed in mirone quinti, ρ. καὶ τουτ Pomoni placito, καίτοι γ Atticis non licuisse nisi interposita atra Voce dicere, quo linsteius ad A. 611 ad minime bonam conis-cturam, τ' εὐτσθ' ori, adductus est, iure conisadixit Reifigi in Coni. p. 296.1258. Vulgo προςαποβαλεῖς Ravennas et minus tortiusque

267쪽

τίς ουτοσι ποτ' ἔσθ' ὁ θρηνων ου τι που τῶν Καρκίνου τι δαιμόνων ἐφθιγωτο;

Doliraei καὶ προςαποβαλεῖς Hoc quid sit monstrat Venetiis, cui

scripturam recepi.1261. In Bam huic versu adscriptum, ἔρχεται ἔτερος δανει- στης Ἀμυνίας. ἔα In edd. semel modo est D In MSS. C. Ib quater Scho Iiastes ait esse κῶλον ἰαμβικον μονομετρον. Ergo edidi D, D. I N.

Vulgo extra versiain senae tantum n, quod etiam Brunescius retinuit, tu qua sena peius etiana ter scriptum in suo codice ta probat. Ita etiam in avar et Elbing in quo uepsiadis persona sequenti demum Versu praefixa. E a extra versum est, aut Mines tantuni scribi debebat, et Strepsiadi tribui, aut, s repeteretur, i I scribendum erat, ut Versus esset iacibicus monometer, quemadmodum in Pace V. 60. Tuin etiam quid fuid hoc esset exclamationis, tribuendium erat Amyntae, ut in cod. Elbing. Nam Suepsiadi quidem non 'onvenire Idetur tam longa exclamatio Tamen ne Amyntae quidem recte assignari potest, quum haec vox magis sit admiraritium aliquid, quam confluerentium. Quae quum ita sint, non dubita dum, quin senae tantum scribendum ait D. Illud vero ambigi potest, utrum extra trimetrum sit, an ipsius trimetri pars, ut in

νων ουτος ουτι--. Vnde in more editione mutato ordine Vese

homini dedi, D ' τις υτος ἔσθ' ο θρηνων ου τι που.

Nunc servandam duxi caeterorum scripturam libromna, non quod Veriorem putarem, sed ne non satis certa ratione Irutarem Verbo

mini ordinem eum, quem duo illi codicea tamen fortasse iustum exhibent. Suspicor enim ita poetam dedisse:

τις ἔσθ' ο θρηνῶν Ουτος αλλος ου τι που.η τι που - Καρκίνου B. Οὐτι που. In no ERR G τι που Βmnes ius ex A. C. Idque etiam Bavennas habet et Venetus vulgo τί που. 1263 De carcino irasco , quem acriter perstrinxit poeta in Pae V. 781 seqq. copiose disputavit Meine, ina in Conament Miscess.fasc. I. p. 23. seqq. Scholiastae, quum in Pace filios eius, hominea Mevis ataturae, inVenustosque saltatores, tum etiam μηχανοδίφας dici viderent, ad hoc anstuleriant δαιμονας, quo memoria Poeta. Si quid in his veri est sic intelligendum erit, ut sinitII quos in tragoediis suis Carcinias secerit flebiles et lacrimosos laeni.nes, et qui eos daemone agebant filios Carcini notare Aristophanea Voluerit.

268쪽

καπὰ σεαυτον νυν τρέπου.

Quod hic de Carcino praedicat, nauabatur etiam de sui illius Xenocle, auis fortasse exemplum imitato Schosiastea ad Pac 792. Σενοκλης γὰρ Ο Καρκινου δοκεῖ μηχανὰς καὶ τερατείας εἰςάγειν ἐπτοῖς δράμασι. Πλάτων Σοφισταῖς Σενοκλῆς ό δωδεκαμηχανος, Καρκίνου παῖς του θαλοττίου. 1264 τἰ δ' R. a. m. r. n. τις δ ERN. Sic multi codd.Non debebat a Britnescio' d per intereogationis simiun a sequenti

hua separari.

1265. κατὰ σεαυτον νυν τρέπουJ B. et alii codd. σεαυτου. 1268 τι δαιJ L. Ia δέ, male ERN. Vulgo τι δαι σε ληπόλεμός ποτ' εῖργασται κακόν. Codd. non pauci τι δέ σε. In ut secundo omissum soτ'. ro ea Voc sextus Dobraei toλ in τι δὲ ληπόλεμός σε. Venetus, τί δέ σε πόλεμος ωποτ'. Plane emendataui scripturam praebuit obraei tertius, quam recepimus. Scholiastas manifestum est hic hariolari. Quantum ex ipsius poetae verbis collio potest, duo illi Amyntae Versus ex aliqua sumpti sunt tragoedia, in qua ita claniitabat alia quas, cui in certamine curaui cureus per Iepolemi v- dolosam vel inconsideratan aurigationem esset confractus.1269. De varia ratione scribendi hoc nomen M a disseruit Belsigitis in Coni. p. 217. Adde scholia in Dionys Tluac. p. 949. praecipue autem in iisdem B ceri Mecdoia disputationem Apollonii p. 569. seq.1270. Qui sequitur in libris versus, una cur post V. 1272. collocaverim, ibi dicetur.

269쪽

αδανείσατο.

κ-ῶς αρ' ὁντως εἶχες, ως γ' ἐμοὶ δοκεῖς

αλλως γε μέντοι καὶ κακῶς πιγρα -

1272. οντως εἶχες Inverso ordine . ERN. Secundus o

Μut Primus. Iuniana a. 1515 δ' ἐμοι, quasi aliquid excississet. In fine quartus Dobme δοκεῖ.1273. Hic versus vulgo post V. 1270. Iegebatur, scriptus hoc modo, αλλως τε μέντοι καὶ κακῶς πεπραγότι. missus fuerat in

quanto Gobraei. sed lepositum est, illo loco a prirna ut suspicatur Dol meus, manu. lane abest in Leid et Ia Teretius Dolaraei nati tit,aι; idern et primus et quintus et Harteianus et, ut Videtur, Ba- Toco. 127. tum Ravennas et Venetus, αλλως γε μέντοι. Denaque Primus Dolarae primo καλῶς, sed a statim mutato in . Quod ad sententiam attinet, verbia ἀλλα μοι τα χρηματα τον υἷον αποδομαι κέλευσον, λαβεν recte iunmntur haec, αλλως τε καὶ κακῶς πεπραγότι. Sed quid ea in somnula μέντοι Τ cui meticulae a locus est, ratio huius locutionis, de qua dictum ad Viger. p. m. sic collocari Verba postulat, ἄλλως τε καὶ μέντοι κακῶς πεπραγότι. Quamquam, axasto loco hunc versum posuisset Aristophanes, scriptumam fuisse crediderim, ἄλλως τε και τι καὶ κακῶς πεπραγότι. Quod autem optimi codices consensu habent, ἄλλως γε μέντοι, in illa sententiariun coniunctione plane non potest seni. an et inceptivae istasPaxeticulae sunt et adversativae, ut sic demum admitti potuissent, at aliud praegressum esset participium, oppositum ill κακως πεπραγότι. Accedit quod etiam scholiastes aut non legisse hunc Versum, aut leosse alio loco videtur nam quod ad verba V. 1272. κακῶς α οντως εἶχες adnotavit, διὰ το ανω εἰρηκεναι, ἰώ μοι μοι, και ἀνηρ κακοδαίμων, inutile erat, si Amyntas imodo illud κακῶς πεπραγότι inculcasset. Quod si quis vim usumque particulariun γε

μέντοι. codicum qui eas tuentur auctoritatem, omissionem Versus

in aliquot libris, denique ordinem cohaerentiamque sententiam1 33, hiantem inter . 1272. et 1274 consideraverat, lacile, spero, haec omnia eo ducere intelligat, ut Versirin, qutun in perantiquo aliquo libro omissus atqueae in marone adscriptus esset, ab aliis librariorum, qui fabulam ex eo codice describerent, neglectum, ab aliis Istco alieno itisertum pravaque mutatione facta loco illi adaptatum credere debeamus. Itaque eum suo loco restitui, dedipas πέπραγά τι.

270쪽

ωπους ἐλαυνων ἐξέπεσον, νη τους θεούς.

τι δῆτα ληρεῖς, με απι νου καταπεσών , 275

ΑΜΥΝΙΑΣ ληρῶ, τὰ χρήματ' ἀπολαβεῖν, βούλομαι;

si Verum est, ad prima tantum huius versus Verba spectat, quae fortasse cum tragici illius cuius superiora sunt verba ita cohaerebant, ω Παλλάς, ως μ' ἀπώλεσας Ἀπους ἐλαυνοντα. Illud recto scholiastes: ἄμα δὲ καὶ αυτος ιπποτροφῶν ἐδν ράγησεν. Nam quod sicit Amyntaa, ἐυπεων, antemP. VH των χρημάτων sed Strepat

de ut proprie victum accipit. 1275. Quem hic iocum interpretes invenire aiba videntur in anabiguitas verboriun ἀπ oνου κοταπεσεῖν, - etiam,mo νου καταπεσειν significare possint, de eo ego quidem longe aliter sentio. Nam etaiciam achesiastes et Sitida v. ἀπ' -υ- ληρεῖ hanc auibi tatem comInemorant, tamen a proverbio eis aliena est, praeseriunquum etiam absque Isto lusu litterarum eadem huius proverbii aententia sit, quae distracto vocabulo Mo nascitur. Itaque neque

Aristophanem in hoc proverbio lusisse credibile est, nec Platonem, citius locus in Iu de Lere. p. 701. . quem choliastes et Suidas attuleriant, ecte nunc ita leotur: δεῖν φαίνεται ἔμοιγε, οἷόν περ πον, τον λόγον ἱκάστοτε ανσλαμβάνειν, καὶ μη, κα- ωρ ἀχάλινον κατημένον το στόMα, ιν υπο - λόγου φερόμενον, καπατην παροιμιαν, πό τινος ονου πεσεῖν.1276. -τo redundat, ut alibi Pro --ίνεις S. L. male υνι ινοις. Ei N. Daαίνοις etiam Barocc. 127. Obraei tertius, Mut. b. Vulgo, υκ ἐσθ' oπως συ , αυτ υγιαίνεις. Artificium illud, quo Erilestiua ad defendendum uino utitur, ex eo genero . ma nihil non possis defendere. Aperte, ut vulgo legitur. haec eaias ratio est, sui Vicissin, insaniani exprobrat ea, a quo ipse hoc nornine notatus erat. Quare si recte se haberet illa scriptura, Versus hic mutatis personis ante praecedentem Ver iun poni deberet, ut τι δῆτα ληρεῖς licensi Strepsiadi responderet Amyntas, υκ ἔσθ' οπως συ γ' πυτος πιαινεις, et tibi Strepaiades quaesivasset δαι; tum demuna diceret, ληρῶ, τὰ χρηματ σπολαβεῖν εἰ βουλομοι; Sed hoc non est veri iuule, tuin quia Amyntani potius 1ηρεῖς αυτός, movcvγιαίνεις dicere oporteret, tum quia illud onάγιωένεις tr psiadi raragis quam Maayniae convenit, turn ditiique etiam qua in Vulgato ordine versuum aptissinae Matim ad ureais respondetur -