장음표시 사용
291쪽
ο περ ιξαμαρτάνειν ηττον διαμον αὐτους.
ἀλλ' ου μου νομίζεται τον πατέρα τουτο πάσχειν.
ούκουν ἀνηρ ὁ -ν νόμον τομον χεὶ τοπρῶτον 1425λπε - κἀγω, καὶ λέγων ἔπειθε τοὐς παλαιους; ηττον τι δῆτ' ἔξεστι κἀμοὶ καιν4 α τολοιῶν θεῖναι νόμον τοῖς υἱέσιν, τους πατέρας ἀντιπυπτειν; οσας δε απὰς εἴχομεν πρὶν τον νόμον τεθηναι, ἀφίεμεν καὶ δίδομεν απιτοῖς προῖκα συγκεκόφθαι 1430 σκέψαι δὲ τους ἀλεκτρυόνας, καὶ ταλλα τα βοτὰ ταυτί,
μάλιστα en Mut 1. 2. D mei omnes , sed an secundo ρ μαλλον. Articulum ante Au aem manescius omisit, libri MSS. et editi veteres ad unum omnes habent B. D. um tus Reeius, Porsoni Hari. Bar. 43 127. obraei praeter quartum omnes, ven. tres Mutianenses, omisso, quod etiam a quarto obraei abest, etiam oυς νεωτέρους. Ravennas: εἰκός τε ἄλλον του γέροκως η τους νέους κλάειν. Bomanus, εἰκός τι μῆλλον του γέροντας τους νέους τι κλάειν. τὶ ante κλάειν omittit etiam Elbingensas. Garius Regius: εἰκος δὲ μάλιστα τους γέροντας, Λοος νεωτέρους τι κλάειν. Ex hac Istrorum varietata veram mihi videor lectionem extricasse. Nam μάλιστα ε μῶλλον , in incertae scripturae vocabulum, non videtur ab Aristophane, sed ab inte rete profectum, qui tritissimam eui-psin explicare volebat. Deinde non placet oυς γέροντας η νέους, sed aure τους γέροντας η τους νέους, aut γέροντας η νέους dictum opori rat. Caeterum navennas, in quo uno et amplaim, hunc Versunt ponit post eum qui sequitur.
πρῶτον. Rav. m. obraei I. 3. τιθεις. dein obraei duo iaπρῶτον ην. In Bari M. et obraei 5. deest o--. Apparere ex his Puto, Vulviam a metricia prosectam Mae, postquam interpretia additamentum v in textum venerat . ius indiciis ductus, Velamininomam libromina scripturam vinendari. 1430. Uber avennas admod protinois habet. Bene iactitui, viod Bessious non recepit suam in Coni p. 2o7. coniecturam αυτούς. 1431. Porsonus in praef. ad ec. p. 42. 45. d. Iaps 1824.3 Illinc Verarun, cum duobus aliis in Banis, in quibus ἱππαλεκτρυονα et ίππαλεκτρυόνα anapaestum in rarium pedem, inserunt, alioriunsagacitati emendandum reliquit. Legi eiu voluisse ἀλεκτρυου et
Innaλεκτρύω proditum in Miscinaneis eius amitato editis p. 195. Accentus Mddio disiuri puto oportebat enirn ἀλεκτρυose et Innia
292쪽
ώς τους πατέρας αμύνεται ' καίτοι τί διαφέρουσινημῶν ἐκεῖνοι, πλήν γ' οτι ηφίσματ' ου γράφωνΜιν;
τι δῆτ ἐπειδὴ τους ἀλεκτρυόνας ἄπαντα μιμεῖ, ου ἐσθίεις καὶ τὴν κόπρον, κἀπὶ ξήλου καθευδεις; 1436
- ταυτόν, ω ταν ἐστιν, οὐδ' αν Σωκράτει δοκοίη
προ ταπιτα μη -- - δε μή, σαυτόν ποτ' αἰτιάσει.
κτρυω scribi. Non contendana prorsus pervere iudicasse de hoc nomine Porsonum, sed animam tamen, quod neque ipse, neque alius quisquam sorinae contractae exempluari videtur Prosere potu3sse, quum communis sorina saepe inveniatur etiam ubi locus coiitractionItasset, ut in Strauidis, Anaxarti dae, Theopompa Versibus apud Athenaeum IX. p. 373. 374. et hisce ipsi in Nubibus mox v. 1434. et supra v. 659. et apud Aeschin adu Timarch. p. 9, 10. 1432. καιτοι διαφέρουσ' ουδὲνJ Vulgo, καιτοι διαφέρουσ' ουδέν. En sic nonnulli codd. Versum hulic in extremo Vitiosum esse Patet. S. R. et 3 habet διαφέρουσιν, quod eat necessarium et Dulcem coniectura assecutus eat. Hoc posito stare non potest καιτοι, sed ara ibendum eat modo aι, pro a zoι, quod a glossa e
plicante kκαὶ ssinit. R. addit etiam x et Ib. σφόὲρ el: ουδὲν διαφέρουσιν, ut appareat hic haesisse areiuas. EltΝ. Recte Branescius HSS. A. c. edidit καίτοι τι διαφέρουσιν ημῶν ἐκεινοι; quocum consentiunt en et Bobrae tertius Branchii codex et Bavar. καλτοι σφόδρ' ουδὲν διαφέρουσιν ημῶν ἐκεῖνοι. Baverinas τι διαφέρουσιν ουδέν. Ex quo patet, oυδὲ interpretationem esse. 1433. c. habent nise 'ot eleganter. ERN. Ita etiam Eibi gensis, duo Porsoni, obraes nines, ut tertiua vulgo, WoM. 434. RaV ven. απαντας. 1435. Margo ed. Caninii, των κόπρων. Deinde Vulgo καπὲωλου καθευδεις. Ravennas anὶ πλεῖον καθεύδεις. Quartus Beous κἀπὶ ξύλου καθέζεις. Porsoni Hari et Bar. 127. obraeique tersi καπὶ ξολω καθίζεις, *aod non contemnendum Pollux si in X. 156. ad Nubes respiciens scripsit: πέτευρον δέ, υ τὰς ἐνοικιδιας ρνιθας ἐγκαθεύδειν συμβέβηκεν , Ἀριστοφάνης λέγει, ωςπερ καὶ κρεμάθραν , ἐν ταῖς εφέλαις' ea voce in priore ubium editione ira videtur Aristophanes. Abusus est Pollucis loco Reisi us, ut Euripidis personae in Nubibus locum assignaro posset, in Muae Rhenano Vol. II. laac. 2. p. 197. seq. tamamque de eo disputavit in fascic s. p. 454 ut Nubisus vindicaret πλευρον.
293쪽
arminentia commumtum, quibus aegre reluctere.
294쪽
λόγον σὲ νικησω λέγων,τι μ' ἐκ τουτων σύ γ' ωφελησεις. Brunmus recte ex A. c. reposuit, τι μ' ἐκ τούτων ἐπωφελησεις, lapae etiam Ravennas et Venetus
inus codicis notam, tua te haec lectio ducta. Sed recte eam Bruncitatis reposuit ex A. C. Quartiis Regius en Dobrae i. 3. τυπτη-
σω τι φὴς σύ. Vulgaturn τι δῆτα φὴς σύ servant Mut. b. c. Dobraeique 2 5. 6.1448. ἔχωνJ R. ἔχω. ERS. Vulgo, versus in duos divisus
est hoc modo , τουθ ἔτερον - μεῖζον κακόν.τι δ' ην ἔχων τον ηττω, v na rationem sequutus est etiam Brancisis N in medio systonita timetronitri non est locus catalectico Versui. Quare Verissime liber Ravennas haec verba Innia in unum leuametriun italectimini coniunxit, quo metis superiores emus sunt. Cornm morat hanc descriptionem etiam scholiastes Inde demum aequitur Vatanis dumetromna caeterum δρο ην ἔχων τὸν τ- scriptum in Ram aurit lavernixius: Baheriis ex eo τι δητ' ἀνέχων notavit: tum in Bar. 127. obrae l. 3. nisi is hic tertius hω - μον, .io. metiani Bar. 43. et Doliraei 3. Nox omittit Ramahos in Bari M. Obraeique tertio deest 16ων. Eius ouintus: ει τι δ' ἐν ἔχω τὸν στω σε νικησω λέγων. δερ. τὴν μητέρφώς τύπτειν χρεων Φεατι δ' ἄλλο γ' δερ ην ταυτα, sic Eadem personarum Alanetis in Bar. 43. Pomoni arteianus, τα ην. Venulus, τ' ἄν ἔχων. Non malo legeretur, τι δῆτ' αν, ην - ηττω λόγον σε μκησω λέγων. Ad sententiam explicandam recta notavit Manescius, Strepsiadi, homini ineptia Ulosophoriam subtilitianua non imbuto, maiorem videri impietatem, quae in matrem, quam quae in Patrem commiliatur contrarium autem docuisse Hulosophos, qui Patrem Praecipuam procreationis caussam dictitarent in iisque ipsum Euriapidem Busae, cuius Ioco commemoravit ales enarius in diatriba de fragm. Euop. P. 29.1449. Rav. omittit 1όνον.
295쪽
μετα Σωκράτους, καὶ τον λόγον τον ῆττω. 1455ταχαὶ δι υμὰς, ω Νεφέλαι, πέπονθ' ἐγώ, ἡμῖν ἀναθεις απαντα τἀμα πράγματα.
αώτος μεν ουν -- οὐ τούτων αἴτιος, στρέψας σερωτὰν ἐς πονη- πράγματα.
1460. Hunc versum omittit Emestu C. 1451. -H B. αυτ et . aeq. σαυτόν. m. ven. τι δητ' ἄλλο γ' ην ταυτην προις. 1452. Hic veraxia in manesciana aeque ut in caeteris edd. λ- meter est, quem sequitur dimeter, -δέν σε κωλυσε σεαυτον ἐμβαλεῖνι τὸ βάραθρον μετὰ Σωκράτους.
At trimetro quum nullus Iocus sit in systemate dimetroman nos eausa mutua vi suum deacriptione, quam posuerat iani a. ius in
1459. 3-τον Β λυτόν, quod et ipsum rectum eat. Em. Mino MM. a. et membranae Branescii. Si recte observari, ἔαυτὸν distinctioni potius personamini Inserviti ut hic Vulgatum emtari oporteat. Ravenna et Venetus, ἐς τὰ πονηρά. 1460. Deiae DB ηγορευσατε. I. Ia Versuta sic habent Hδητα - - μοι τοτ ηγορεύω ERN Vulgo ταυτά γ' ου μιτο , M., Dorv. c. . aliique codd. uaterus o omisit. B. τι δητ- ου μισοτ' ἐνορσυετε; mnescius e membranis edidit, τι - ταυτ ου μοι τότ' ηγορεύσατε, Maod etiam S. at et Venous h lient. Idem est in Ravennate, veneto, Bomano, orati obraea 1. 6. nisi Aod praeter Venetum, habent siroomna, an quo sereoninea silui consentiunt. In Dobmeia adnotatuni re. καὶ ἀγορεύσαre.
296쪽
αλλ' ανδο αγροικον καὶ γέροντ' ἐπήρετε;
ἀεὶ ποιοsμεν ταυθ' ἐκάστοθ', οντιν ανγνῶμεν πονηρῶν οντ' ἐραστην πραγμάτων,εως - αυτὰν ἐμβάλωμεν ἐς κακόν,ο- αν εἰδῆ τους θεους δεδοικέναι. 1465
ω μοι, πονηρά. Νεφέλαι, δίκαια δε. ου γάρ μ' ἐχρῆν τα χρημαθ' δανεισάμην
ἀποστερεῖν νυν ουν πως, ἁ φίλτατε, τον λαιρεφῶντα τὸν μιαρόν καὶ Σωκράτην απολεῖς μετελθων ο σε καμ' ἐξηπάτων. 1470 1461. και γέροντ' ἐπηρατε Ia inVertit ordinem; ἐπηρατε καὶ
γέροντα. RΝ. Bar. 43. obraei quintus, ut 2. ἄγροικον ἐπηρατε καὶ σκαιόν, omissis καὶ γέροντ'. eiserias ex Ravennate ἐπήρετε. Caeteri libri scripti et editi ἐπηρατε. 1462. τινα L. νουν. RΝ. Edd. κάστοτ υτ αν τινα.Bmanescius ex A. C. I . ediditἈκάστοθ' οταν τινά. B. Marius Regius, Elbingensis, orsoni Harteianus, Bar. 127. 43. Obraei 2 8 5. 6.
Mut. b. c. κάστοτ' ἄν τιν' ουν. Caeteriam Ravennas et venatusημεῖς ποοῶμεν. Vulgatum defendit Porsonus adiecis. 1167. ubistinxi emendate scripsi Oντιν' αν. 1464. - αν Edd. vetit omittunt v. R. et a conectore Do-
Briinckii, obraei 2 5. 6. Dorv in quo supra scripturn γουν ἐμθών. Α μετ' ἐμου γ' ἐλθών est in mincis B. Bav. Ven Arunci.Dobraei primo, Inam. d. Caninii, et ed. Iuni a. 1515. habentia ueiden omisso a ' Brunciui A. C. quartus Begius , Pomoni Harteianus, Bar. 127. obraei tertisis Tum ἔλθ' οἴκαδ' oz σε Ιa Bar. 43. brae quintus. Denique Ven. καμέγ' ἐξηπάτουν, iam Vecti formam etiam Ravennas habet Leidensis o καμ' ἐξηπάτων. Has scripturas consideranti, reputantique primariani in his sententiam esse debere oπως πολεις, Perde, non ἐλθέ, ut perdas, vix poterit d bivi esse quin prava interpretatio Versi μετελθὼν caussa fuerit, ob quam , quum ἐμου in textum Venisset, metrici conigere versum te
taverint. Illud igitur reposui.
297쪽
αλλ' υκ αν ἀδικησα μι τους διδασκάλους.
1472 Branchius , πατρῶ- prirna producta esset, καται-ητί, scribendum putabat. At monuit Porsonus ad Med. 1314. intemum versum Euripidis esse, de a sa ego quidem haud as- firmaverim disputans illa de Iove navφω, do a Vide quae dixi ad Soph. Trach. 287. Adde Lobeescium In dias I de Tritopatoribus p. 6. eq. qui appos te asserens cominemoratum a Porsono ad Med. 314. Platonis Iocum ex lib. IX. de lem. p. 88 l. D. de iis qui patrem matremve verberare ausi sint, δὲ μη ἀμυνων ἄρα ἐνεχισθω-ος μογνίου καὶ πατρωου κατ νόμον, Versinn, a utitur Aristo-Phanes , Herculis esse Hylluni obtestantis vel Priami Achilli supplicantis vel alius in simili casu constitiit patris coniicit. 1474. R. ἔνεστιν. L. Ia ουκ ἐστι γ' ἐπει. m. Pro se in Bamτι, in Ven. τι. Tum vulgo, υκ ἔνεστ ἐπεί, et sic Oroanus aliique codd. Alii osκ ἔστι γ' - Ουκ ἔστιν γ joc exhibuit Brian-essus Male rem gesserat Tovpius Em ad Suid. Vol. I. p. 466. Porsο-nus v D D in Adversariis p. 225. Aliam eius adnotationem, qua hanc emendationem firmaret , obraeus edidit p. 54. qui tamen Probavit receptam iam olim a me scripturam libri Ravennatis oυκεστ δευκ, ἐπεί Beiseriis ex Ravennate ut ex Veneto attulit, unἔστιν υκ ἐπει. 1475 Iisdem verbia ridet patrem, tabus Ipse irrisus ab eo fuerat V. 827.
1476. Ubingensis ἐξεληλακεν. Deinde libri editi et SS. ne Ba-Vennate quidem excepto, ἄλλ' ἐγὼ ου ψόμην δια τουτονὶ το δῖνον, praeter membri in quibus est asis ' φόμην , sollemni Varietate, et B in quo scriptum δια τουτονί. In Bam et Veneto δια sine acuentu eat Austeriis autem ei Benueius, quod inepte dicat Strepsia-
298쪽
des, e Iovem ab Dino expulsum credissima propter hunc Dinum, ita emendarunt, au' ἐγὼ τότ' -όμην - τουτονὶ τον δινον. Idque
Brinnescius recepit. Ac sane pereIegans haec emendatio est. Nos tamen Vulgatam lectioneni, quae etiani vetermini libri Ravennatis auctoritateramnatur, servandaui esse rati sumus. Nam Bentimi quidem mira vis est in indagandia iis, quae quoque in laco inepta via deri possunt qui si rem alia ratione consIderasset, saepe mutatumiserat sententiani cuiusmodi multa in Horatio exempla sunt. Alvae hic equidem Vereor, ne Bancleiana Iectio non satia aptaψt. Primumentari silaum hoc est, Dinum a Strepsiade pro Iove habitum esse. Immo planimina m ediderat, non Iovem amplitis esse, aedalium mus loco nomin exstitisse deum, nomine Dinum. Inde V. 379. dicit,
et in o Mantur. Eamque sententiam confimam etiam Versusi Mo. 1481. Quare nunc, quina hoc ipsum dictum ei exprobret filius, non recte a excusabit eo, quod Dinum pro Iove hal inerit, sed rationem agere debebit, quare Diuum istum, non OVena, gnare crediderit. Deinde iugata laetio tantum abest ut inepta sit, ut, a recte intelligatur, haud parem etiam habeat elegantiae. Nam non nimia reinenda ea activa verbi ἐξελήλακ significatio, qua ex eo tantum pendet, quod Plii lippides activa sorina dixerat: ἐξεληλα- κως sed totam mentem spectare oportet, quae haec est, IOVen e pulsum esse. Hoc enim dicit Strepsiades non expulis inuas veni Md ego hunc expulsum cretabani, propter istum Dinum, quem ni rem Socarate milii pro deo obmiserat verum stultus fui, qui hoc fictile vas deum Maeisian ariataeat . Caussa enia a quare Iovem nullum eas crederet, illo ipse Diniis emit, quem Iovis Iom in regno constitutum putatiit. Ac verba τουτονὶ τον Λῖνον cum faceta quadam in limatione prosmet, quo ipsa tan futilem mitionem irrideat. Quod si apta vox histrionia et gestu rei accommodatus accedat, nemo non sentiet, puto, maiorem etiam in Vulgata, mi Benileiana lectione virtutem comicam inmae. Nam Veria aliae, δια τουτονὶ τo Aiso' coniurato post ωόμην Θώto, celarius et cum Contemptu quodam pronuncianda lint, ut ipa Vocia moderatione argumenti assurdita declaretur.
299쪽
αμοι παρανοι- ῶς ἐμαινόμην ἄρα, 148o M' ἐξέβαλλου του θεους διὰ Σωκρά .
via , φίλ' Ἐρμη, μηδαμῶς θύμαινέ μοι. μηδέ μ' ι τιτρωος, ἄλλὰ συγγνώμη ιν
ἐμου παρανοήσαντος ἀδολεσχιε, και μοι γενο ξ βουλος, τ'--Οὐ γραφην 1485 διωκάθω γραψάμενος, εἴθ' ὁ τι σοι δοκεῖ. ὀρθῶς παραινεῖς ουκ ἐων δαοὐήαφεῖν,
et Arisas aliis. Sed recte vulgo τε, quod aereant quum aeteri codd. tuum nam et ven. υτρε ς χυτρευς forinatum nomen, ut nμραμεοως. De figura disovo Athenaeus M. p. 467. D. et Pollux H. 99.1479. Vulgo φληναφει, ut obrae codd. o - vinea Mutunense atque, ut videtur, plerique alii libri quam sorariani habent Thomas M. et Suidas . φληναφει, φλυαρεῖ sed Hesychius φληναφμφ-ορεῖ, μωρολογεῖ. 4 φληνάφα manesciua mete a membranis edidit, quod habent etiam Ravenn et venetiis Eaque somna Amstophanes in quitibus quovis inus est V. 664 ub unus codex
ἐφληνάφει. 1481. Vulgo τ' ἐξέβαλον καὶ τους θεους. ut a Pro quo iued Beluceri navennas nominatus o ἐξέβαλλον ους θεούς, omi--ι. Id servantes Pomoni ruri Bar. 127. D meique tertius et Venetus, tamen ut uos praebent. Aptius hic imperfectum M nemo non videat. Σωκράτην inckiua cum eod L et nonnullis d. antiqui pis Vulgato Σωκράτη.
1484 Venetus et Dolaeae prianua re asomcamine. In uobisai illo supra scriptum e. στειρανοησαντος, Ψaae Vulgata scriptura est, explicata a scholiasta Bsfertur illa ad orμοι παρανοια V. 1480. 1485. και μοι Κώ μο R. m. Ita etiam Ravennaa. 1487. Hic intelligendus est Strepsiades aliquamdiu silere et cogitabun a stare, deinde, velut ab admonitu Mercurii, eo gere ae et aliam a latere viam consilia. m. apte comparavit Britnesciua Plautum in Menaechm. v. 2 87. et 5 seqq. amatophania autem Iocus in Lysiatirata v. 634. quem idem commemoravit, huc non pertinet.
300쪽
αλλ ως ταχιστ' ἐμπιμπράναι την οἰκίαν
1488. Vulgo ἐμπιπράναι, Maod servant Rav. et omnes Dol mei praeter quintuin Ven. ἐμπιπραναι. Bar. 12r a priua min 1 ἐμπιμπράναι. Ita cum Brimescio scripsimus, quam vide ad Lysistr. 3,1. Quid de his somnis sentirem, paucis verbis indicavi ad Eurip. Ion. 941. quae qui consideraverit, non, ἐμπιπρῶ Potius quamἐμπιμπρῶdictum est, etiam ἐμπιπράναι dictum esse credet; quam formam quum nuper FritEsclesus meus in commentatione prima de Atticismo et o thomaphia iaciani p. 6. Vindicare Atticis conabatur, ratione iue usus est ingeniose quidani inventa, sed tamen , ut mihi videtur non Vera Putavit enitia, ut i πεισομαι, τύπτουσι, τυφασι, πῆσι, bre' VI Vocalis cum littera, coniuncta in longam mutata est, sic ἐμπιπλαμαι, ἐμπιπραμαι eamdem subiisse mutationem, ac proinde in bere productum. At primo in exemplis, quorum comparatione utitur, non , sed, exuitiun fecit ut brevis vocalis in longam vel dipinonman converieretur deinde vero, Iod etiam graVius est, littera ista, vel verborum monim, ut σπένδω , vel temporiam, ut τετύφαντι - casuum, ut 6φάντεσι propria est, non adventitia, ut illud, quod suavioris pronunciationis caussa inferrum, non est Pars naturalis verbi. Quare ubi elicitur, manet sua praeMessae oculinamεura, Minuβροτος, αβροτάξομεν, αQακεῖν. Non aliam autem ob caussam inam propter suaviorem pronunciationem illud, inseri, res ipsa docet. Nam quum duo sint modi, quibus productiora fiant Verba, unus, quo in medio augescunt, de quo dictum in ElymoLM. p. 566, 24. hic in eo est positiis, ut longa vocali in brevem mutata accedat consonans iustae mensurae explendae caussa qualia
sunt oγχάνω, τυγχάνω, λαμβάνω, -πάνω, νδάνω, λανθάνω,
μανθάνω, πανθάνω, πυνθάνομαι. Alter modus est, quo Verba per eduplicationem ab initio incrementum accipiunt, quod sit syllaba breri, ut in raπέσκω, πιπράσκω, πιφαυσκω. Huiusmodi Verba quum terminantur in/ι, a sunt trisyllaba, quo sit eu prima synaba accentum accipiat, productionem amant eius flabae, ut quae ipsum propter accentum foretius pronunciari poscat. Sed quoniam Vocalis, Paae reduplicationis propria est, nauu a sua non potest
longa esse, consonantem adsciscunt, nisi prima verbi consonans aut respuat eius accessionem, aut aequente alia consonante, Pro
nunciationem molestam reddat. Hinc δίδωμι τι μι. κιχρημι ' cuntur, non accedent consonante alia. Contra πιμπλημι, πιμπρημι, πιλνημι, πιτνημι, κιρνημι, πέρνημι, inseria Vel ante Propriam Verbi littemini vel post eam consonante cognata vel aliter Pinsuaviorem pronunciationem habere sunt visa. Eadem ratione sommata sunt ἔννυμι, atque alia, quae seruia duplicato, servata est etiam longa vocali praegressa de qua ratione disputavit Buttulannus in Mamna. r. Vol. II. P. 38 se 1 falsus ille tamen in mensura