Aristophanis Nvbes cvm scholiis

91쪽

μίαν εὐρον ἀτραπὀν δαιμονίως περφυα, ην ην ἀναπείσω τουτονι, σωθήσομαι. ἀλλ' ἐξεγεῖραι πρῶτον αυτὰν βούλομαι. πῶς δῆτ' αν διστ' αυῶν ἐπεγείραιμι; πῶς; 80 Φειδιππίδη Φειδιππίδιον.

ν τον Ποσειδῶ τουτονὶ τον Ἀπιον.

μη 'μοί γε τουτον μηδαμῶς τον Ἀπιον. 85ούτο γαρ ὁ θεὸς αἴτιός μοι τῶν κακῶν ἀλλ' εἴπερ ἐκ της καρδίας μ' ὁντως φιλεῖς, ἁ παῖ, πιθοs.

exspectatio, si claram et compertum habemus , quid quaeratu'quam si secus est. Φροντἰζειν cum Genitivo, cogitare de aliWwa re, usitatissimurn est negatione praegressa sed dicitur etiana sine negatione, ut apud Xenoph. Mena Socr. IV. 8, 5. 77. α μονιως Jon bonam partem, ut Pleminaque V Spatali. ad Plut 674. l. cod. ἐπιτηδείως. Est tamen et in malam partem ap. Diam p. 442. d. Tayl. Em. Ven. μιαν-τραπον ευρον. 78. Ven. ουτοσι. 80. Ven Cant. 3. ανεγειραιμι.M. Bocte Briinckius pro Mos edidit Moύ, quo significatur sa- tum esse, quod fieri postulabatur. Sic in Bassis 1378. 1390 in I ace; 962. Strepsiadis personam Rav. ante φιλεῖς ἐμι adscrriptam habet, εἰπεmo Phidippidi continuans 88. Vtago πιδομαι. Muncla liber tali ing atque e l. Bas. πειθούμαι , sed cod. C. πίθομαι. MVennas πιθου μοι τι ουν πείθομαι. Α πειθομαι etiauita ven. Da Uesius in Miac crit p. 217. πιθω- μαι emendavit, allato ex Avibus v. 164.

92쪽

ἔκστρεψον, τάχιστα του σαυτο τροπους,

καί τι πείσει;

κείσομαι. νὴ τον ιόνυσον.

ubi runckiu τι σοι χαριο α edidit, quum in libris omnibus legatur χαρίσομαι, scribendum est, τί σοι χαρισωμαι; Multo peius autem in Vespis v. 760. ic legitur ris', ω πάτερ, προ των θεων, ἐμοὶ πιθοραι πειθομαι σοι; Liber Ravennas, τι σοι πειθομαι. Scribe, τι σοι πιθωμαι. In N bibus eis ius dedit o παῖ πιθου τι μοι - τι πίθωμαι δῆτα σοι. De qua emendatione dixit ad Soph. Oed, COI in enareat. P. 172.89. ιστρεφονJ V. Suid. h. V. Em. M. RaV. αν. M. Bav. ιόνυσσον.92. 'LVulgo νυν Omittunt ' Rav. en et aliquot aliis3. Bam Ven Bavari et duo codd. Dolisaei θυρλον, quod dubitari potest an sit a metricia expuisum Variatur eodem modo in Pluto V. 1099. Se 1 ορῆς το θυριον Οὐτ exstat etiam in Thesm. 26.

ubi certam esse scripturam uti sequuntur versu ostendunt. Deinde BaV τωκιδιον, superscripto primae assabaeis. 96. Bav. ἐνοικούσιν.

93쪽

αἰβοῖ πόνηροι οἶδα τους αλαζόνας, τους χριῶντας, τους ανυποδήτους λέγεις, ων ὁ κακοδαίμων Σωκράτης καὶ χαιρεφῶν oo

η , --α μηδὲν λην νηπιον. αλλ' εἴ τι κηδε των κατοψων ἀλφίτων, τούτων γενο μοι σχασάμενος την ιππικήν.

- αν, μὰ τον ιόνυσον, εἰ δοίης γέ μοι του φασιαν-ς, ους τρέφει Λεωγόρας ios7. Fuit hoc prope proverbii Ioco, si quis ineredibatia si ridia

e da onurienta notaro vellet, elum dicero furnum esse. Nam et Cratinua, ut seis stea resist, Iam anta Aristophanem eo modo I

sit in Panoptas Hipponem philosophum, et ipse Aristophane iterum in Avibus v. 1000. Metonem introduxit daeentem, remia me aeηριο, την ἰδέαν ολος κ- πνιγέα μάλιστα.10s Vulgo omeo Aptiua est vim auctore Bessio repositurn πόνηροί γ' Eam interpretationem habet etiam scholiastes. Irissentit da accentri scholinates Luciani ad Alexand 16 T. II p. 224. M scriberia 'Aττια. καὶ ιδ σορματικης διαθέσεως ορ- m 3 το -- πηρός. 104. ανυποδητουςJ Inteli non omnino discadc-tos, sed qui

non utuntur calceis cinia, quae proprie sunt ωπο ματα, quibus Heyntiore utebantur, cum severiores soleis. V. Salmas ad Tert de

Pan. p. 386. EM. Hoc versu et sequente utitur Athenaeus V. p. 188. C. 105. Abest in libro Bav. 110. manescius haec non de viis, sed de phasianis gallinia intelligenda existimabat Qui vis absurdum esse censet, adole

94쪽

ῶν διδάσκου.

καὶ τί σοι μαθήσομαι;

εἶναι παρ αυτοῖς φασὶν αμφω τὼ λόγω,

τον κρείττον' ορτις ἐστί, καὶ τον ηττονα. τουτοιν τον ἔτερον τοῖν λόγοιν, τον ηττονα, 15

νικῶν λέγοντά φασι τἀδικώτερα.ην οὐν - μοι το αδικον τουτον λόγον, νυν φείλω διὰ σέ, τούτων των χρεῶν Ουκ αν ἀποδοίην οὐδ' αν ὀβολον οὐδενί.

οὐκ αν πιθοίμην ου γαρ αν τλαίην ἰδεῖν 120τους ἱππέας το χρῶμα διακεκναισμένος.

acentem ne tum quidem ab equitandi studio se recessurum dicere, si sibi pulcerrimi darentur e , id, ut naφnuit Irielandius, risus excitania caussa scribere potuit Aristophanes Homo enim, qui nihil mina nosset Praestantius, non mirmi esset, si non aliam sibi legem et conditionem dari Vellet, quam quae sutriniani ipsi vim habere 3-deretur. Quae conditio quo est ineptior, eo magis ostendit, quam ille penitus sit equomani amore inbutus. Et sic qui hunc locum interpretarentur', iam antiqui quidam sumant, ut ex Athenaeo IX. p. 387. A. cognoscatur. Sed videtur id tamen commentum esse grammaticoram. Nam nec emam esse, quod Phrynichus et Thomas M. uadunt, φασιανικους Ves, equos autem φασιανου Vocari, quum alii docuere , tiam Loberit ius ad Phryn. p. 460. neque credibile est, quod volunt schol astae, quas, qui φασιανο dicerentur, aris Phasianae ima nena inustam Busse Veri sintilius esset, eam coloris cuiusdam appellationen esse. ccedit, iis rea maxim PomIeris est, quod Leogoram equis Hendia operam dedisse non est a quoquam traditum, gulosum autem suisse non solam Plato in Περιαλγεῖ, cuius Versus scholiastes apposuit, ad ipse etiam Aristophanea testatur in

Vespis v. 1269. 111. Reifigatis, e φιλτατ' ἄνθρώπων, ἐμοὶ ἐλθὼν διδάσκου.

95쪽

Ἀλλ' οὐδ' ἐγὼ μέντοι πεσών γε κείσομαι. αλλ' εὐξάμενος τοῖσιν θεοῖς, διδάξομαιαυτός, βαδίζων εἰς το φροντιστήριον. πῶς οὐ γέρων ων, κἀπιλήσμων κω βραδύς, 130 λόγων ἀκρψῶν σχινδαλαμους μαθήσομαι; ἰτητέον τι--τ' ἔχων στραγγεύομαμ αλλ' ' κόπτω τη- ραν παῖ, παιδίον.

ΜΑΘΗΤΗΣ Βαλ' ἐς κόρακας τις ἔσθ' ὁ κόψας την θύραν;

123. σαμφόραςJAE L. I. σαπφόρας, quae scriptiua et alibi oc-οuriit in libris, σαμφόρας, σαμπφορας, σαπφόρος. ERN APerium est, non distingui hic equos opere, cui inserviebaε, sed sensum

esse, nec te alam, nec quo tuo equos Me iugalem Met amphoram

a euas. Affert hunc versiis Athenaeua XI. p. 467. B. 124. Bav. ἐξολω. 131. Σκινδαλάμου L. et esκιδα λάμους . Sed V. up ad Theocri P. 402 qin Vulgatum servat, pronunciandumque putat 1κιν-δάμους, ut alia similia. RN. Liberio ianv σκινδαλμούς , RaV. Ven. σκινδαλμους. Nos cum Munescio Atticam somnai συνδαλάμους recepimus, a qua ille dixit ad Banaa 819. 132. Rav. Ven. στρα ευομαι.

96쪽

Φείδωνος υἱὸς Στρεψιάδης Κικυννό m. 135 ΜΑΘΗΤΗΣ ἀμαθης γε, νὴ σι , οπις -- - σφόδρα ἀπεριμεριμνως την θύραν λελάκτικας,

σύγγνωθί μοι τηλου γαρ οἰκῶ των πρῶν. ἀλλ' εἰπέ μοι, το πραγμα τουξημβλωμένον. 140

φιω μα-ης εἰς το φροντιστηριον.

ΜΑΘΗΤΗΣ

λέξω νομίσαι δέ σε ταυτα χρη μυστηρια. ἀνηρετ αρτι αιρεφωντα Σωκράτης 146ψυλλαν ὁποσους αλλοιτο τους αυτῆς πόδας. δακοsσα γαρ του χαιρεφῶντος την ἀφων ἐπὶ την κεφαλὴν την Σωκράτους αφηλατο.

isequentant Plato et imitatorea, sensu tropico Bi non emper bene, ut opinor. Nam est somna comica, qua Plato potuit per io- eum in dialogo uti, non alii in semione serio et disputatione mari. Sed in hoc avo peccatum a ludiosis orationis oritatioris EBN.

97쪽

ἐνέβαψεν εἰς τον κηρ- αυτῆς τὼ πόδε,κ πα πεισι περιέφυσαν Περσιααι. ταέτας πολυσας, ἀνεμέτρει το χωριον.

ω ω βασιλευ της λεπτότητος των φρενῶν.

ΜΑΘΗΤΗΣ

τι δῆτ' αν, ἔτερον εἰ πύθοιο Σωκράτους 155 φρύντισμα;

τουτο , est etiam in libro Vrbinate tribusque apud Porsonum codd.BOrgianus et Bavennas, τουτο διεμέτρησε, 've διεμέτρησεν. Graiin-maticus quem libro do emend. at Gr. r. adiunxi p. 383 affert, πῶς δῆτα τουτο διεμέτρησε. Multis in loci observavit Brianescius, simplicia vocabula pro compositis scripta reperiri. V. ad V. 987.

Vulgatum nως δῆτα τουτ' ἐμέτρησε servavit Belsigius.15o. In Demetr Plial libro da elocul. s. 152. 153. ubi de iis

agitu maae παρὰ προςδοκια dicuntur, quum pro exen to asserantur versus huius fabulae 179. 180. codd. quidam pro κάμψας οβελισκον habent κηρὸν διανηξας, a videatur duo exempla attulisse Demetrius, Verba eius autem mutilata esse vel culpa librariorum vesp. lacunosum codicem.152. περιέφυσαν Περσικαὶ Primum aptissime Περσικαι. sinat enim calcei muliebres, cavi, am et tenues quae omnia conveniunt calcei ψυλλη e cera deinde περιέφυσa apte exprimit habili Menicalceomina Sio περιποδα . περὶ πόδα ποδήματα sunt oρμόζοντα, Poll. VII. 84 ubi, Init. Ceterum sinisse huic loco et forte spectatum a Poeta est Homeri M. e. 477 σακέεσσι περιτρέφετο κρύσταλλος. Em. m. καταφυγει- Περσικὰ pro vulgato mρσικαὶ 'cod Dore. Belsigius, cuius vide praefationem p. 31. aeq. Sic etiam en Feminino duali, ut videtur, in Lys. 229. 230. muro genere, ut vποδήματα intelligantur, Hesychius, Photius Sio etiam Pollux VII. 92. Περσικαὶ hoc ipso Nubium versu allato Suidas. Dixit de hoc genera ilis calceamenti metasonius de remo Pers. p. 258. Male Pollux X.

168. ἐκ δὲ σκευῶν καὶ ἀναξυριδες, καὶ σκελεαι, καὶ ποδιδες, καὶ Περσικοι, ώς Αρι στοφάνης ἐν ταῖς εφέλαις τὰς ἀναξυρίδας ἔοικε καλεῖν.

98쪽

ποῖον ἀντιβολῶ κάτειπέ μοι. ΜΑΘΗΤΗΣ ἀνηρετ αυτὸν χαιρεφῶν ὁ Σφήττιος, ὁπότερα την γνώμην ἔπι, τὰς ἐμπιδας κατὰ το στόμ' ἔδειν η κατὰ Ουἐῆοπυγιον.

ἔφασκεν εἶναι τουντερον της ἐμπίδος στενόν δια λεπτου δ' Απος αὐτο την πνοην βίαι βαδίζειν εὐθυ Οὐήῆοπυγίου ' ἔπειτα κοῖλον πρὸς στενω προ είμενοντον πρωκτον χεῖν - βίας του πνευματος. 165

σάλπιγξ ὁ πρωκτός ἐστιν αρα των ἐμπίδων τριρμακάριος του διεντερευματος. ἐρδίως φευγων - ἀποφυγοι δίκηνοπι διοιδε τουντερον της ἐμπίδος.

ΜΑΘΗΤΗΣ πρώην δι γε γνώμην μεγάλην ἀφοριθη 170

158 hoi R. L. hoι. ΗΝ. Sic etiam Suidas V. οπότερος. Sed in S. ex m. ἔχοι. Graminaticus in Bachinanni necd. II. p. 320, 30. τι ἔτερον κωνω φ της ἐμπίδος καιτοι υριστοφάνης ὁ κωμικός, φασί, ταυτον κώνωπας - ἐμπίδας. 162. Plerique libri διαλέπτου, alii δια λεπτου. Codd. Dorv. eu.δια λεπτου, quod iure probasse videtur Dobraeus. Certe διάλεπτος

non aliunde notum.

163. ευθωτουἐέοπυγίου Recta rem est. V. Vauc ad Ammon. p. 90 et Hematerii ad Lucian T. I. p. 437. ERΝ. 164. ἔαειτα etc. Dulcerus comma post προ είμενον tollit, et κοιλον refert ad πρωκτόν. Sic accipit et vistit Beroemis. RΝ. Ita Dara avis quoque in Niso crit. P. 126 elimincrius recte. 167. Ellum et Bavar Mutib et alius apud Dolaraeum, item unus ante conectionem, τριρμακάριοι , non male.

99쪽

τινα τρόμον κάτειπέ μοι.

ΜΑΘΗΤΗΣ

τουντος απιτο της σελήνης τὰς οδοὐς κά τὰς περιφοράς, εἶτ' ανω κεχηνότος απὰ της ὀροφῆς νυκτωρ γαλεώτης κατεχεσεν.

ΜΑΘΗΤΗΣ

κατὰ της τραπέζης καταπάσας λεπτην τέφραν, κάμψας ὀβελισκον, εἶτα διαβητρο λαβών, ἐκ τῆς παλαίστρας μάτων φείλετο. 180

Ita in Avibus V. 1002. τον κανόν' νωθεν τουτονὶ τον καμπύλον ἐνθεὶς διαβητην. Hoc moneatitur Videbatur, ne ais em et carcinum diversa instrianient esse putaret quod fecit Reia us in Museo Rhenano ann. II isse. H. p. 205. cui cupidius sua defendenti accidit ut mechanices lemm oblitus iacuius extremum veruculi apicem, Iam medium oraculum inflecti contendMet. 180. Iuvermigius ad hum versum sic scribit in libro Rari acriptum fuerat ἐκ τραπέζης, uiuae conde loco παλαιστρας διλει tutum eis. Atq- eiu quidem lari inurimαι - - MOcenn τραπέζης suum conmane tarium facis Libri omne istoι τιον. Articulum qui ferri non posse vidit, Brancrius ad Plut 985. μάτιον scribi iussit. Praeterea aliis offensionem fecit mensa in palaestra. Quin Belsigius in praef. p. 24 seqq. etiam suri insimulatione liberare Socratem studuit, de quo tamen Eupolis quoque: Στησιχόρου προς την λύραν οἰνοχόην ἔκλεφεν. Sed Reisio explicatio huius loci vereor ut cuiusquam assensum tulisset, etiam si non esset resutata a Suverni p. 14 seqq. Quamquam huic quoque idem quod mihi olim a terasque luterpreti,us omnibus accidit, ut, quod vitio non animadverso necessarium erat, ad parum Verisimilia confugerentiis. Multa aunt in hoc loco, quae lectorem morentur: nomen male coniunctum eum articulo, ubi aliqua, non certa quaedam ea significatur, θοιμάτιον; ipsum illud, quod Vestem surripuisse dicitur Socrates ad

100쪽

ουτοι δ' ἐρεβοδικνῶσιν - τον Ἀρταρον.

τι δῆθ' ὁ πρωκτὰς ἐς τον οὐρανον βλέπει ,

a quaerendis bulbis deteri eat, ubi omnino inveniantur, scire se di- est, a styrificat, nullos luc inventum iri. Deinde haec, ἐγὼ γαρ οἶδ' D' εἰσὶν Ουτοι, vel per se plus Valent ad risun excitandum, quam Vulgata lectio. Nam non solun simplicitatem, veriunetiam misti III et ineptam buperbiam Vocabulo ouro prodit Strepsiades, tu hanc scilicet en a tantia philosophia quaeri miratus, id nimiriam a quoque scire laetatur. Quae tultitia honunia magis etiam ridetur, quum illa addit, .H4oaos quibus Verbis, duplicata

aententia, non modo confimat stuporem suum, sed auget etiam.

192. miniacitis edidit M δ αρ οῖδε δρῶσιν, propterea quod

γαρ huc locum habere negat. At enim vero falluntur, qui rae non putant in intereogatione poni posse, nisi ubi aut e praece ni ibiis aut aequentibus Verbis aliqua ratio erui possit, quare a simificet igitur. Nam quaeris interrogatio ita est comparata, ut recte in ea a adhibeatur, quemadmodum Romani etiam quianam, Minam,ves nam qu , nam Mi dicunt. Sic apud Homemini Iliad. XVIII. 182.2ρι θεε, τις γάρ σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον κε;

Vbi nec praecedit quidquam, nec sequitur, quare ratidem sat wοdigitur. Nimirem in quaris interogatione hoc potest intelligi, tace tua um, Vel miaror, Vel dic mιhi. Vnde quum ipsa aequitur intenogatio, recte γάρ aut natan adhibetur, ut quo caussa indicetur et ratio, quare quia incerius .it, aut miretur, aut dici sibi aliquid velit. Ita hic, τι γανοῖδε δρῶμν, est stupentia novo alioriini discipulomun a Dapectu rationemque reddentis, quare eos miretur. Similiter in v. mi Pariter TemoVa conspecta,

προς των θεῶν τι γαρ τάδ' ἐστιν; et v. 219 ubi nominari sibi iubet eum, de quo intereogat: φέρε, τις γαρ υτος ουπὶ της κρεμάθρας νηρ; 193. υτοι γ' ἐρεβοδιφῶσιν Brunc ius e tribu MSS. Regiis probante Porsono ad Hec. 1206. male Distinguitis hos ab illis qui dicti sunt V. 189. Servatum ' in Bav. Post hunc versum Reisious hos inseritii ex Diog. Laert. II. 18. ριπιδης ὁ Ο τὰς τραγφδίας ποιων

τὰς περιλαλουσα ουτός ἐστι τὰς σοφας, de quibus dixit in praelatione p. m. aem. Mutavit postea sententiam ita, ut iis locum assignaret ante v. 219. adiecti etiam aliis versibus, quos excississe suspicatur Neutrum facile persuadeat. Sed de his versibus vide praelationem nostram.