Platonis Dialogi secundum Thrasylli tetralogias dispositi ex recognitione Caroli Friderici Hermanni

221쪽

τὰ οπωσου παρ ανθρώποις γαθα νομιζόμενα ταυτης πελάμβανε τυγχάνειν τῆς προσρησεως λοπωσοῖν μετεριν ἐκείνου του πρώτου καὶ τροιαπάτου οντα τωπον καὶ τα γλυκέα κῶ τι θερμα κατ- --οίαν των πρωτων ν ἐπωνυμίαν ἔχειν ' μόναυν τῶν ιν ημῖν ἐφικνεῖσθαι αυτου της μοι φος καὶ λόγον, εἰ καὶ το ἡμέτερον ἀγαθὸν καλὸν εἶναι κὰ σεμνου- λον καὶ εράσμιον καὶ συμμετρου καὶ δαρμονίως πως κωλουμενον των ἡ λεγομένω - των πολλι- αγαθώ, δονωνίας κάλλους τε καὶ ἰσχυος καὶ πλούτου καὶ των σταοαπλη-μardis . - κοραστα αγαθόν, εἰ μη τύχοι η απο της

πιιι αυμασίων τα τω οντι φιλοσοφους φυχας φαμεν αν -

σεως. μοιῶσθαι γαρ τους αφρονας τοῖς υπο γην ανθρωποις καπφκισμένοις καὶ ως με μηδεποτε λαμπρον εωρακόσιν,αμυδρας δέ τινας σκια ορῶσι των παρ μῖν σωμάτων, ἰομένοις δε σαφῶς αντιλαμβάνεσθαι των οντων. γαρ τουτους, τυχοντας της εκ οὐ ζόφου νόδου καὶ εἰς το καθαρον φως προελθοντας ευλογως καταγνώσεσθαι των τοτε φανεντων καὶ πολυ προσθεν αυτῶν ἐξηπατημενων ' υτ δε καὶ τους απο βιωτικο ζόφου μεταβαίνοντας ἐπὶ τα κατ αληθειαν θεια καὶ καλα των με πάλαι θαυμασθέντων αυτοῖς καταφρονησειν, της δε τουτων θεωρίας σφοδροτέραν εζειν ορεξιν οἷς συνωδόν ἐστι τ λεγειν, αυτ μόνον εIναι το καλον αγαθόν. καὶ την ρπην αυταρκη προς ευδαιμονίαν, καὶ διότι μεν - αγαθον ἐν

ἐπιστημη του πρώτου καὶ καλόν ἐστι, δἰ ολων συντάξεων δεδηλωται, τὸ δὲ κατα μετοχην ἐν τροπρωτ' των,-- ουτω πως

222쪽

ἔ-- των τιμῶν ων τοιουτος ων λήψεται. ουδὲ μισθῶν ἔνεκα αμου καν παντας λανπανη νθρωπους καν τα λεγομεν κακα εἶναι Γον ἀτιμίαι καὶ φυγα καὶ θάνατοι συμβαίνωσι τον δε χωρὶς ταυτης της επιστημης τα νομιζόμενα αγαθα παντα κεκτημένον, οἷον πλουτον καὶ βασιλείαν μεγάλην και σώματος υγείαν καὶ ευρωστίαν καὶ κάλλος μηδέν τι μῶλλον εἶναι ευδαίμονα. VIII. Oh πῶσιν ἀκόλουθον τελος ἐξέθετο ομοίωσιν θεροκατατο δυνατόν ποικίλως δε τουτωχειρίζει ποτε μὲν γαρ ομοίωσιν θεω λέγει το φρόνιμον και δίκαιον καὶ ὁσιον εἶναι , γενειαιτητω διο καὶ πειοῶσθαι γοη νω ἐνθενδε κεισε ευγειν - ταχιστα φυγη θε ομοίωσις εω κατατο υνατοW μοίωσις δε δίκαιον και ὁσιον μετα φρονησεως γενεσθαι ποτε δε μονοντο δίκαιον εἶναι, ως ἐν τω τελευταίω της Πολιτείας ου γαρ δη- θε ποτε μελειται δ α προθυμεῖσθαι θέλ' ίκαιος γενέσθαι και ἐπιτηδευ- ραν εἰς οσον δυνατον ανθρωπον

223쪽

φαίη, την - κακοδαιμονιαν του δαίμονος εἶναι κάκωσιν, τηνδ ευδαιμονίαν του δαίμονος εμψαν ἐνασκοί- δ αν του γενέσθαι ομοιοι θεω φυσει τε χ ρ ῶμεν τῆ προσηκουσιν,

μωσικης - αριθμητικης τε καὶ αστρονομίας καὶ γεωμετρίας, συνεπιμελουμένων -- καὶ του σώματος δια γυμναστικης τις κοά προς πόλεμον - προς εἰρηνην ἀέν- τα σώματα --

lx θείου δε χρηματος της αρπης παρχουσης, αυ τημεν ἐστι διάθεσις φυτῆς τελεία κιὰ βελτίστη, ευσχημονα καὶ συμφωνον καὶ βέβαιον παρεχουσα τολανθρωπον ἐν τω λέγειν καὶ πράττειν καθ' αυτον καὶ προ αλλους τ δε εἴδη αυτ 3jς λογικαί, αἱ δε περὶ τλαλογον ψυχῆς μέρος συνιστάμεναι , οἷονανδρία καὶ σωφροσυνη, περὶ μεν το θυμικον η ανδρίας συνυσταμένης, περ δε το πιθυμητικο της σωφροσυνης. ετέρουγα οντος του τε θυμικου καὶ του ' ἐπιθυμητικοὐ καὶ τοὶ λογιστικω, διάφορος αν εἴη καὶ ὐεκάστου τελειότης ' του μεν δηλογιστικου μέρους τελειοτης εστὶ η φρόνησις του δε θυμι-οὐὐανδρία του δε ἐπιθυμφικου σωφροσύνη η μεν δεφρόνησίς ἐστιν ἐπιστημ αγαθῶν και κακῶν και -δετέρων η δε σωφροσυνη ταξις περὶ τας ἐπιθυμίας καὶ τα ορέξεις και τηνευπείθεια αυτῶν ποος το γεμονικόν, Οὐτ δε εἴη αν το λο- γαστικον ταν ο φωμεν αβιν τινα εἰναι και ευπαθειαν την σωφροσυνην, τοιουτον τι παρίσταμεν, τι δύναμίς τίς ἐστι,κα, ην τεταγμένως κώ εὐπειθῶςJχουσιν αἱ ρέξεις προς τὸ φύσει δεσποτμόν, τουτέστι το λογιστικόν -δναιδρία ἐστὶ δόγματος ἐννόμου σωτηρία ' περὶ τοὐ δεινου τε καὶ - δεινοῶ, τουτέστι μαισωστι - δύναμις δόγματος ἐννομου ηδὲ δικαιοσύνη ἐστὶ συμφωνία τις τρυτων προς αλληλα δυναμις ουσα, καθv ομολογεῖ καὶ συμφωνε προ αλλχματα τρία μέρη αὐ- εκαστον προ τ οικείω γίνεται καὶ ἐπιβάλλοντι τε καὶΠα- ξων, ς α παντίλεά τις κυο τὴν τρι- - των φρ - - ἀωρως, σωφροσύνης μωλψτ- μὸν του λογισμον,

224쪽

λοιπῶν μερῶν της φυχῆς σκωπ' οἰγαίαν ἰδιότητα κατεσταλμένων, ω του λογισμορκαὶ πειθηνίων αυτῆγεγενημένων, ὁθενκῶ ἀντακολουθειν-γνιτέον ας ρετάς. η γαρ ανορία δόγματος ἐννόμ ου διασωστικη πάρχουσα λόγου ορθου διασωστι κη στι, το γαρ ἔννομον δόγμα ρθός τίς ἐστι λόγος ο δε ὀρθος λόγος απο φρονησεως γίνεται, και μην καὶ ὐφρόνησις μετα ἀνδρίας ωφίσταται επιστημη γάρ εστιν αγαθῶν -υδεὶς δε δυναται τοπαθον οραν - δειλίας ἐπισκοτουμενος καὶ των συνακολου- θου---δειλια παθῶν, παραπλησίως ουδὲ μετα ακολασι φρόνιμος τις δυναται εἶναι, καὶ καθόλου εάν τις δια του τ-τῆσθαι στο πάθους ποιη τι παρα το ορθυν λόγον, πλαμαθίας καὶ φροσυνης Ουτο πάσχειν φησὶν αυτὸν Ο Πλάτων ωστε οὐκ αν δυναιτό τις φρόνησιν ἔχειν,κόλαστος ων καὶ δειλός ἀχώριστοι οὐν εἰσιν αἱ αρεπα αλ λων αἱ τέλειαι. X. Aέγοντα γαρ καὶ αλλως αρεταί, αἱ οἷον ευφυῖαι καὶ

προαλπαὶ προς ταυτην, μωνυμ-σαι ταις τελειότησι κατα την

ὁμοιότητο προ προς αὐτάς -τήγουν καὶ Θρατιώτας ἀνδρείους τινὸς καλουμεν, καί φαμεν ἐνίοτε ἀνδρείους τι- ο -- νας πάρχειν, πρὶ τῶν οὐτελείων ἀμ- ποιουμενοι τον λ ρον αἰ δη μυι- αρετ ἡ δηλον - ουτε μήτείνονται Ουτε ἀνίενται, α μέντοι γε ο οτια κα ὶ ἐπίτασιν ὁ νωνται καὶ ἄνεσιν αλλος γαρ ἄλλου αφρονέστερος καὶ α αμερος ἀδελ ουδε συνεπονταιοάο cinx αλληλαις εἰσὶ γάρ τινες ἐνοιμίαι, α οὐκ αν εὼν περὶ τον απιον -- γα ἔχει θρασυτης πρὸς δε αν, καὶ ἀσωσία

κω αυται γὰρ πράττουσι τα καλὰ κατα λόγον - τον εὐαυταις

225쪽

στηιιτουτε τέχνη εν αλλω μέρει της τυχης συνίσταται, ἐν μόν' τω λογιστικῶ, αἱ μὲν περὶ το παθροικοι ἀρεταὶ ουχ υπάρχουσι διδακταί, οτι φε τεχναι μητε ἐπιστημα εἰσιν ουδε γαρ ἴδιον θεώρημα ἔχουσιν ' η μέντοι φρόνησις, ἐπιστημ υπάρχουσα, ταοικεῖα εκάστη νδίδωσιν, ὼς καὶ ὁ κυβερνητης τοῖς ναυταις

τινα παγορευει,7 αυτῶν μη Ορωμενος, οἱ δε πείθοντα αυτῶ ὁ ὁ αὐτος λόγος καὶ ἐπὶ στρατιώτου καὶ επὶ στρατηγοῖ ἐπιτει- νομενων δὲ καὶ ανιεμενων των κακιῶν, ουὁ τ αμαρτηματα ἴσα αν εἴη αλλα ταμεν μείζω, τα ὁνελάττω, οἷς ἀκολούθως καὶ παρα των νομοθετῶν τα με μῶλλον κολάζεται τα ὁ ηττον.καίτοι γε κρότητες αἱ αρε ταὶ υπάρχουσαι δια τυ τελειαι εἶναι καὶ ἐοικέναι λευθεῖ, κατ' αλλον τρόπον μεσότητες αν εἱεν,

τῶ ὁρῆσθαι περὶ πάσας η τάς γε πλείστας καθ' εκάστην εκατέρωθεν δυο κακίας, την με καθ' υπερβολην την ὁ κατ ενδειαν, ως ἐπὶ της λευθεριότητος ορῆται ἐπὶ θατερα με μικρολογία, ἐπὶ θάτερα δε ασωτία γίνεται γαρ ἐν τοις πάθεσιν μετρία κατὰ λυπερβάλλει το προσηκον η ἐλλείπειν χυτε γαρ ὁ μηὁε γονέων βριωμένων ργιζόμενος ἀπαθης αν τις - οὐτε, τἀ

λιν δε ομοίως γονέων τελευτησάντων ὁ μεν η λυπουμενος απα- θης, ὁ ὁ ωστε και καταφθίνειν υπο της λύπης, περπαθης τε και μετροπαθης,--λυπούμενος μέν, μετρίως ὁ τοὐτ πα-σχων, μετριοπαθης καὶ μην ὁ πάντα φοβουμενος, καὶ πέρα του

μετρίου, δειλός, ο δὲ μηδεν φοβουμενος θρασύς, ανδρεῖος ὁ ομετρίως χων περί τε θάρρη καὶ φόβου. καὶ ἐπὶ των ἄλλων Οαυτὸς λόγος επεὶ ουν το μεν μέτριον ἐν τοις πάθεσι λβέλτιστόν εστιν, ου ἄλλο δέ ἐστι το μέτριον τ μέοον περ λης καὶ ἐλλείψεως, δια τουτο δια μεσότητος αἱ τοιαίται ἀρεταί, διο τι μέσως χοντας ημῆς ἐν τοις παθεσι παρέχονται. XXXI 'Gτε καί, εἴ τι ἄλλο εφ'-μῖν εστὶ καὶ αδέσποτον, καὶ ηψρετη τοιουτον υπάρχει χυδε γαρ αν επαινετον ηντο καλόν, εἰ ἐκ φυσεως η τινος θείας μοίρας παρεγένετο - καιέκουσιο αλε- η ἀρετη, καθ ορμην τινα συνισταμένη διαπυ-oον καὶ γενναίαν καὶ ἔμμονον τῶ ὁ την ἀρετηνήκουσιον εἶναι

τῶ καλλίστω λυτο μέρει καὶ τιμιωτάτω ελοιτο εχειν ο μέγι-

226쪽

ἐλάττονός τινος κακου ἀποικονομησόμενος μεῖζον αγαθόν. και ταυτηὶ ἀκουσίως ἐλευσεται ἀδυνατον γαρ ορμῶν τινὰ ἐπὶ κακα βουλόμενον χειν αυτά, υτε ἐλπίδι αγαθ χυτε φόβω μείζονος

πιγκου καὶ ὁσα δη αδικεῖ φαυλος, ακουσια υπάρχει της γαραδικίας κουσίου Ουσης, πολυ μῶλλον τλαδικεῖνάκουσιον ανε , σφ καὶ μεῖζον κακον αν τυγχανοι το ἐνεργειν αυτον κατααδικίαν του εχειν αυτην ηρεμουσαν καίτοι δε ακουσίων οντων των αδικημάτων, κολαστέον τους αδικοῶντας και διαφόρως αῖ τε γα βλάβαι διαφοροι, και τλακούσιον εὐαγνοία τινι η πάθει κεῖται Ἀπαντα δε τα τοιαῶτα ἔξεστιν αποτρίψασθαι και λόγω καὶ ηθεσιν αστείοις καὶ μελέτη τοσουτον δε κακον αδικία, στεφευκτότερον εἶναι - αδικειν του ἀδικεισθαι, το μεν γαρ πονη-

ωτρεία τις ἐστιν ημαρτηκυίας -ο

XXXII. 'ειαι δὲ αἱ πλεῖστυ αρετηι περ- γει τρα, διοριστέον καὶ περὶ του πάθους, οποῖον τι υπάρχει ἔστι τοίνυν

227쪽

τἀλλα δε ε τούτων πέπλασται. ου γαρ συναριθμητέον τουτοις φοβον καὶ ἐπιθυμίαν ς αρχικα υπάρχοντα καὶ απλῶ ο τε γαρ φοβούμενος ου παντελῶς στερροαι ηδονης Ουδε γαρ τον τυχόντα αν τις διαγένοιτο χρόνον απογινώσκων παλλαγην η κουφισμον του κακοὐ πλεονάζει μέντοι ἐν τω λυπεῖσθαι καὶ Οχλει- σθαι, καὶ δια τουτο συνηπται τη λυπη' ο τε επι μῶλεν προς- δοκία μένων του τευξεσθαι σηδεται Ου παντελῶς δε θαρρῶν ουδεχων βέβαιον την ἐλπίd αχθεται ἐπιθυμίας η και φόβου μηοντων αρχικῶν , νενδοιαστως συγχωρηθησεται το μηδε τωναλλων παθῶν τι απλουν εἶναι, οἷον πην λέγω και ποθον και ζῆλον κα οσα τοιαυτα ἐν τουτοις γαρ ἐνορῶτα η&νη και λύπηῶς αν ε τούτων μεμιγμένοις των δε παθῶν τα μέν ἐστιν αγρια, τα δε ημερα και μερα μεν οσα κατα φυσιν υπάρχει τω ανθρώ- πω ναγκαῖα τε και οικεια οὐτω ὁ χει, εως, σύμμετραυπάρχη προσελθούσης δ αυτοῖς αμετρίας, ημαρτημένα πάρξει τοιαυτά ἐστιν ηδονη, λύπη θυμός, ἔλεος, αἰσχυνη οικεῖον γαρ τ ησθῆναι ἐπι τοι κατὰ φύσιν, λυπηθηναι δε ἐπι τοῖς ἐναντίοις και ὁ με θυμος προς το αμύνεσθαι και τιμωρεῖσθαι τους ἐχθρους αναγκαιος, ο δε ελεος οικεῖος φιλανθρωπία, αισχύνη δε προ αναχώρησιν ἀπο των αισχρῶν ἐπιτηδειος αλλα δαγρια ἐστι παθη, περ παρα φυσιν ἐστιν, ἐκ διαστροφῆς συστάντα και ἐθῶν μοχθηρῶν ταυτα ὁ υπάρχει γέλως και επιχαιρεκακία και μισανθρωπία α καὶ ἐπιτεινόμενα καὶ ἀνιέμενα καὶ πωσποτουν ἔχοντα διημαρτημένα οντα τυγχάνει, μετριότητα μη δεχομενα περὶ δε ηδονῆς και λύπης φησὶν ό Πλάτων οτι ταυτα τὰ παθη φυσει πως αρχῆθεν ἐν ημῖν κινηθέντα φέρεται, της με λύπης και της αλγηδόνος ἐπιγινομένων παρὰ φύσιν

κινουμένοις της δε ηδονῆς εἰς το κατα φύσιν ἀποκαθισταμένοις οἴεται δε καταφυσιν καταστημα εἶναι το μέσον αλγηδόνος τε καὶ ηδονῆς, ουθετέρω ἐκείνων ο ν το αυτο, ἐλω καὶ τον πλείω χρονο ν υπάρχομεν διδάσκει δε και διότι πολλα ἐστιν εἴδη ηδονῶν, τα με δια του σώματος, τα δε δια της φυχῆς τῶν δε ηδο- νῶν τα μεν μίγνυσθαι τοῖς ναντίοις, τὸ δὲ παραμένειν καθα- ρας τε και εἱλικρινεῖς καὶ τα με ἀναμνηστικάς, τὸ δε μετ'ελπίδος γινομέναι καὶ τὰς με αισχράς,4σα ακόλαστοί τε καιμπ αδικίας, τας δε μετρίας καὶ ἀμωσγέπως μετεχούσας τουαγαθου, οἷον την τε ευφροσύνην την ἐπὶ τοῖς ἀγαθοῖς καὶ τὰς

228쪽

χουσα καὶ ουδεν ουσιῶδες ουδε προηγουμενον ἔχουσα, συνυπάρχουσα δε τω ἐναντιω- μίγνυται γαρ ηδονη καὶ λυπη, υκ αν δεσυνεβαινε τοὐτο, εἰ το μεν απλῶς ην αγαθόν, θάτερον δε κακόν. XIII. Φιλία δε η μάλιστα και κυρίως λεγομένη -κ αλλητίς ἐστι, της συνισταμένης κατ ευνοιαν ἀντίστροφοπι αυτη δὲ ωφισταται, ταν ἐπίσης κάτερος βουληται τον πλησίον καὶ εαυ- τον ευ πραττειν η δὲ ἰσότης αυτ ουκάλλως σώζετρα η κατα τηντου ηθους ομοιοτοττα το γαρ ομοιον τωὰμοίω μετρίω οντι φίλονυπάρχει, ταχεάμετρα ουτε αλληλοις τε τοις συμμέτροις δύναται ἐφαρμοσαι εἰσὶ δε τινες καὶ αλλαι νομιζόμεναι φιλια , υμην καὶ ουσαι, πωτης αρετη οἷον ἐπικεχρωσμέναι η τε φυσι-

μένης. σπε - τρεῖς εἰσιν ἔξεις φ Q λογαοφω- η μὰν --η η δὲ φαύλη, τρίτη δε τουτων μέση, ουτω καὶ τρεῖς --τικαὶ εἱεν αν κατ Mος ἀλληλων διαφέρουσαι το δ' εἶναι τρεῖς αὐτὸς δηλοῶσι μάλιστα οἷ σκοποὶ διαφέροντες αλληλων η μεν γαρ φαυλη μήν - σωματός ἐστι του δέος ηοι-is mis

ὐπάρχει -- φαυλος οὐτε δετεῖος, ὁθεν καὶ σωμα --ἀμ-νἘρωτα μονά τινα μἄλλον φατέον περ θεον μηδοτοτε ἐν γη ω σωματι γεγενημένον , διοπτορθμεύοντα τα παραθεωνῶ θρι-οις καὶ ἀνάπαλῶν καινῶς δε της ἐρωτικῆς εἰς ας τρεῖς ἰδέας διηρημένης τας προειρημενας η του παρου τοίνυν ἐρ--τικη πηλλαγμένη πάθους τεχνικη τις υπάρχει, μεν καὶ ἐν τωλογιστικω συνίσταται της τυχης θεωρηματα δ αυτῆς το γνῶναί τε τον αξιέραστον και κτήσασθαι καὶ χρησασθαι ' πικρίνειδε αυτον ἐκ των προθέσεων αυτου καὶ ορμῶν, εἰ γενεῖς, εἰ

229쪽

πολεμικην ζητῶν, τίνες αν εἱε α βελτισται τούτων - πῶς αν συσταῖεν εστι δέ που παρπιτλησίως τῆ διαιρεσε της φυτης καὶη πολιτεία διχὶρημένη τριχη, εἰς τε του φρουρους καὶ εἰς τους επικούρους καὶ εἰς τους δημιουργους ων τοις μεν το βουλευ-εσθαι καὶ ἄρχειν ἀποδίδωσι, τοις δε το προπολεμειν εἰ δέοι, ους κατὰ το θυμικον τακτλ ωσπερ συμμαχουντα τῶ λογιστικῶ τοι ὁ τὰς τέχνας καὶ τὰς ἄλλας εργασίας, τους δε αρχοντας αξιοι φιλοσόφους εἶναι και θεωρχμικους του πρώτου ἀγαθω. μόνως γαρ υτως κατα τρόπον διοικησειν αυτους πάντα Ῥυ γαρ ποτε κακῶν ληξειν τα πράγματα τα ανθρωπινα, εἰ μη οἱ φιλόσοφοι βασιλευσειαν η οἱ λεγόμενοι βασιλεις από τινος θείας μοίρας οντως φιλοσοφησειαν ἄριστα γὰρ καὶ μετα δικαιοσυνης επανα- ξειν τας πόλεις τὰ τηνικάδε δταν ἔκαστον μερος αυτονομῆ, ῶστε προβουλευειν μὲν τους αρχοντας του λαου, τους δε συμμάχους τω τοις υπηρετεῖν κοντουτων προμάχεσθαι, τουτοις δε ευπειθ'

230쪽

ΕΙΣΑΓΩΓΗ.

oroρειοι, η βαρ-έραν, ως ἐν γεωλόφοις οἰκουντες πεδίοις ' ενιο ιδ αυτῶν καὶ ιππασίαν αν ἐπασκοῖεν ἐν ταυτ γ dεὰγ πόλει Ουδε κοινὸς εἶναι τας γυναῖκας νομοθετεῖ. ἔστιν ουν πολιτικη αρετηθεωρητικη τε καὶ πρακτικη και προαιρετικη του αγαθην ποιεῖν πόλιν και ευδαίμονα και μονοοῶσάν τε και συμφωνοέσαν, Ἐπιτακτικαὶ τις ουσα και χουσα ποβεβλημενας πολεμικην τε και στρατηγικην και δικαστικην σκεπτοα γαρ η πολιτικηαλλα τε μυρια και δη και αυτο Οὐτο ειτε πολεμφέολειτε μη. XXXV. Oποιο δε ἐστιν Ο φιλόσοφος προειρημένου, του- του διαφέρει ὁ σοφιστης τω μὲν τροπω - μισθαρνία των νέων