장음표시 사용
441쪽
Analyllea priora. 321,19 ἄτακτον εἶναι τδ μἐσον, Incertii na, non stabile. I 065 a 25τδ δ' οὐκ ἀναγκαῖον ἀλλ' ἀδριστον ἐστί , λέγω δε το κατὰ
ἀεὶ καὶ ἐξ ἀνάγκης ἀνάγκης δ' Ου τῆς κατὰ τὰ βίαιον λεγομiaης, ἀλλ' ἡ χρώμεθα ἐν τοῖς κατὰ τὰς αποὁείξεις , τοδ' ώς ἐπι το πολύ. τὁ δ' οὐθ' ίς επὶ τὁ πολb ost' dεὶ καὶ ἐξ ἀνάγκης, ἀλλ' ὁπως ἔτυχεν. 1065 a 4 ἐπιστήμη μεν γὰρ πῆσα του ἀεὶ δντος θ λ επὶ το πολύ, το δὲ συμβεβηκδες ἐν οὐδετέρω τούτων ἐστίν. 8 h22 πας γὰρ συλλογισμος η δι' ἀναγκαίων η δια τῶν ώς το πολυ προτάσεων. 104na I εἰουν δοξα ἐστὶ του ἐνδεχομίνου δελως ἔχειν, δῆλον ἔτι οὐκῖν εχ αμῶν οὐτε ὁρισμος οὐτε ἀπόδειξιε. 105 Il l 3 περὶ μεν ουν τὰ ἐνδεχύμενα ῆ αὐτὴ γίγνεται ψευδhς καὶ ἀληθhς δόξα καὶ ὁ λύγος ὁ αὐτύς, καὶ ἐνδέχεται ὁτὲ μεν ἀληθεύειν ὁτὲ δὲ ψεύδεσθαι. 32b22 οὐ μhν ... inteli. διὰ το μh εἶναι συλλογισμον ἀποδει
32b26 διχῶς ἔστιν ἐκλαβεῖν ... Aiat de quo praedicatur alte
ruin, de eo Potest praedicari alterii ni aut de qlio praeiticari potest. Erit fortasse iiiii imiretur, qliod in liis propositioitibiis Aristoteles distinxerit quod onaisit in itecessarilis. Nainque qliod ilicinatis , A necessario praedicatur de termino BV 'Id duplicem sensunt adimittit, siquident significat aut praedicari Λ de quo necessario praedicetur B, aut necessario Pra dicari A de quo necessario praedicetur B. Cauga in eo est, quod discrinieli ni odo expositi ina non ad una in proposition inspectat, sed ad conclusionena, quatenus utramlue propositionena, ex qua saeta est, in se continet et coni plectitiir. Apparet hoc us. 40 τοίτο δε φανερδν ἐκ τοs ὁρισμοs: nani veri, is καθ' ου τo B 33a 3 sicut 32l, 33 et 35 significat το Γ.quare sententia in Aristotelis non recte interpretatus est ilicse I. p. 149 ,, Zu laetineri en ist nocti die Eu tela elie Bedeuiung dea Uritieiis ,,es ist Eusallig. daia dieia di egena Eulco uanitV, Wel-cli es t lietis liegeiclinet, data das Suilleci, thetis alter aucta, daia das Prii dicat das Zutallige istV. lino discritnen iit eo positu ui est, ut ἐνδεχύμενον dicatur aut quod praedicetur aut non soli ina quod praedicetur, sed etiam id de quo praedi-
442쪽
p. 14. Syllogismi psi sunt e binis propMittonibus pos-MMlitura unisereali&ιs, 33 a 2l ex altera univeraali, altera parti lari. 34 quas sint propositionum coniugationes inutiles.l, 18 Quae leae in his syllogismis obtin M. viiii ni propositionum possibili una sat conversio κατὰ ἀντίθεσιν 32 a 32 noti solitin de iis proposition tam coniunctionibus Aristoteles agit. Ex qiiii, iis simplicuer sil natis snlogismus seret. sed omnes sedecim coniugationes consideravit, qliae e libriis propositionibus fieri possunt: liam per illa in coiiversilonem
his propositionilnis propriam ex συζυγία non sad logistica interdum sit sylloosnaus. 3.3a 3 τι γαρ καθ' ου . . . Si enim, ait. terminum A posse non praedicari dicimus de eo, de qlio praedicari possit B. hoc est, si terminum A praedicari posse dicimus de nullo B eo sensu, quem modo exposuimus 32b26 , idein est, ac si dieinius sis, de quibus termitius A possit non praedicari, nihil deesse eorun , quae terna ilio B contineri possint r neque igitur deerat C. quippe quod eontineri possit termino B. Quare siti, stites poteriti lernilinis C in loci ina terniliti B, ut sat concilisto Aposse non praedicari de terna Ino C. Non recte igitur Zellp. 1 9 not. Inino syllogismina explicat d. l. Wenn der Uitte sata aris einem vernetnenden Eu einem bejahenden gemachi rdV. Tenendum est, quod το ἐνδίχεται μηδενί et hie et in setii ieritibus e. vs. sin ita accipiendum est, iit sit , potest sera, ill non praedicetur de ullo , τὁ Ουδενὶ ἐνδiχεται vero b 5 idem est ac αδλατύν ἐστι τινὶ υπάρχειν. Eodem modo
ἀναγκης Ουδενί, illi an quam vero non semper lioe discrinienab Amgtotele ohservati ir, tamen siti guloruria sena per locorum ratio satis indicabit, quena selistina ista vertia habesiit.
33a I oωεὶς γίνεται συλλογισμος, itida neqtie ex propositionibus simplicuius fit prilogisinus. st maior univerge affirmat,
33as Dedimiis ωσπερ, in quo non erat quod offeri dat toll. vs. II et iis quae dixinius ad 2o a 4.33 a 2.3 Restitui navκ ενδέχεσθαι παντί, qtiod eorrexit cod. Et naetiores eniim codices onines post ἐνδέχεσθαι ali iii ld additum fuisse Ostelidunt, illi anuli iam quod praebent αβγ non habet quo deseridatur. Alite Beukerum scribebatur παντὶ ἐνδέχεσθαι. παντὶ siispicionem movisse videtur Sylburgio, quia de Duiligo 1 by GOoste
443쪽
eon cliisione particulari agitur, non de univereali. Immerito: eteni in alit παντὶ lilia etini verbis του ἐνδέχεσθαι delendum erit alit retiit eiullini cii in illis. Nam ut 32h40 sie hic quoque sermo est Iton ite ite siti itione qua in dei sit 32 a I 8, sed de iis qliae dixit 32b 26 - 30. Ilis eii ini illi untiir et liniversalis sFllogi simi ix et particii laris. E ilenti itione auteni του ενδέχεσθαι πανri conelii sio sic se lilitiir ies. 33 a 4 : το γὰρ τὁ Α παντὶ
το Β τουτ' ην τὼ καθ' ου - τδ B ἐνδέχηται κατηγορεῖσθαι li. e. κατὰ τινὼς του Γ κατὰ τωτου ἐνδίχεσθαι, μὲ κατηγορεῖσθαι τb A.
33 a 29 et 39 In iiis codd. paene omnibus vitigarem lectionem, qua in Ilxk. reiecit. re8titii initis: liam modiis indicativiis ferri vix poterit nisi pro OLν scribatur OIου εἶ. 33 a 34 Aeglexit coli iunctio ii in propositionis maioris universe et nainoris de parie i legantis, quippe cuius eadem ratio sit quam Eliis. de qua modo dixit. 33 a 38 οὐδεν γὰρ κωλυει . . . Potefit enim accidere, ut, quam vis et A et C in iiiiis late patea iit qliani teranii ius B eique subiecti sint, taliis ii nillil liabeatit iliter se eo immune. Nam Praedicari qui ite in poterit A de alii pia parte teranini B et B de Oniiii C, ne lite ininen itide colligere licebit temninos A et Clia posse liabere, tit.ali lii id Fit in qlio conveniant, siquidem Bde pluri hiis praedicari potest si ita in A. Ex his igitur, de quihus pluribus praeiticatur H quain Λ φ υπερτεlνει το Β του A , si si imitur C. noti su sγllogismus. - qiuod ia in de una
propositioiluin Coni tinctioite deitiolistravimus facile erit transferre ad reli illas. 33b II 6 μεν γαρ . . . Nam coiitraria concitidi possunt, qi orum altero poηito tollitiir alteriit a.
33 h II οὐκ ην ενδεχύμενον. Qiiod necessarium est, id non eos elisu ilicitur ενδεχόμενον, quo in his syllogismis accipiendum est τὼ ἐνδiχεσθαι, v. vs. 22. Cap. 15. De nylivismis primae Aurae, qui sunt o a tera propositions simplici, altera possibili. 33 Des uno syli gismo perfecto, 34 a 2 ds imperfectis e 5 Si B est eo aseptem
444쪽
tira et psomodo hoc accipiendum sis. 25 E falsa hypotheraeaque non impossibili nihil eout 'ur impossibile. 34 De Uu
25 Lex quam a rasmur syllogisma uniuerariea. 30 De particulambua qui sunt, M proporifro maior uniuersalis est. la II Ss maior est pararcularis, non si syllogismus, 15 nepse ea utra-φ s particulari si syllogismus. 33, 30 Id ex euius positione nihil stuli quod esse nequeat cis
κατα τον διορισμω ἐνδεχόμενον ab eo quod non necessarilini est ita dissert, ut quod non necessarium sit tamen uacomparatum esse possit ut seri nequeat. Cur autem conclusio non fiat του κατα τιν διορισμδν ἐνδεχομένου , sed ei quod non necessarium sit, ex his patebit. Quum fiunt syllogismi negativi per deductionem ad absurdiim . per deductionein ipsam, si rem ad vivum resecas, non id ipsum probatur quod Iuli coneliis io, sed contraritim eius qliod sumtum est ut eou-traritim eonclusioni premit hoc 34b28 αύτη γάρ ἐστιν . . . . Erit fortasse qui nimis argute hoe dictiini putet: namque aleoticluουIonem, quae per deductionem ad absurdum prolianda est, vocanalia A, sumit deductio esse non A, ex quo alia propositiolie adiecta, quae iam concessa est, concludit aliqi ita quod adversarIua ipse verum egse negat: unde consequitur salsum Egge quod sumsimiis, coiitorium igitur verum. Contrarium autem erat ipsa conclugio A. Sic se habet deductio. Omnia igitur demonstrandi via in eo posita est, ut quod sumatur ut replignaris conclusioni, id revera cum ea pugnet: quare d molistravimus eonclusionem A verain esse, si recte sumsimus qliud coiiclusioni contrariuni est Α - Non - Α . Patebit autem non factium esse nimis argille qliod distinximus ala ipsa eonclusione id quod repi gnet ei quod clini conelligione Pigit ei: lauaque si deductione saeta ad abgurdium alius exit gensvll eonclusiotiis, Itoc indicat, id quod ei contrarium erat non EodeIII sen8u acceptum esse, quo conclusioneni Intelleximus. Si igitur non sit Ullogismus του σωτὰ τω διορισμον ἐνδεχομένου,
445쪽
δέχεται sensti proprio accipiatur, non recte opponi proposi
erae sunt: tDiare propositio qliae Elim altera plugnaret, etiam eun altera pugilare deberet qilod fieri ite iiii L. Apparet inde τῶ ἐνδέχεσθαι qii idem recte opponi Tδ ἀναγκαῖον εἶναι, neque tamen propter conversionei a quam dixtinus inveniri posse PropoRitiolieni qliae pugilet coinμἐνως cum iis qliae significent
tur, ubicunque fiat demolistratio propositionis possibilis per deductioilem ad absuritum, non eo selisu accipienditur esse το ἐνδiχεσθαι quo convertati tur το παντὶ et μηδενί, sed ita. ut non alia et iis vis sit qtiam ut ii eget ii ecesyitateni - bene hoc expressit Biese I. p. IM . deiiii der apagogische Be vela ersorderi das Gegenti ieii, welelies Eu deni Euta lugen in der euent-liclien Bedeiatiing nictit vortianden ist, solideria nur, Wenn es das Nichinoth vendi e hegeietinet'. quod cur Aristoteles.non nisi in syllogisnais neotivis locum habere dicat, non video, quia non in ipsa negatione conclusionis res posita est, sed in eo qliod deductio ad absit Mitim fieri neqiuit, si qliod coiiclusion coiitrarium ESse sumitur, non soli im eone lusioni, sed etiam alii propositioni cuiculiqile contrariuin est. Tenendum est numerum coniunctioni in , quae fieri possunt e hinis propositionibus, qua ruin altera simplex est altera possibilis, non esse sedecim ut in iis syllogismis. qti omini propositiones sit niles sunt, sed trigii ita duo: quas quident omnes Aristoteles in sequentibus pertractat, et de iis quidem ex quibus nillil colligeretur, si Propositiones si inplices essent, agit 35 a 3 - 24.3M5 quaedam iii terponit quibus iii diget ad probanda ea quae sequutitiir. Riiod hic tradit. id etiam habentiis in mel. 104I hI5 - 26 ubl 20 ἔστω ... 22 B ἀρα cii in eod. ΑΦ oni illelida esse puto, quia iiDII video 'lileim Felisutia habere possilit. Demolistrandi ratio qua Ilostro loco utitur clarior est et plailior. Altera enim, ut decet doctritiani metaphrsicani, argumenta Petit ex ipsa notione του δυνατ hanc eniim ara traditani premit verbis
18 οὐ-- ... I9 συνέβαινεν , haec colligit, quod vivi, ex iis
446쪽
Mo Analyti ea pelo . quae eonsemiantur, si reverti fieri ponamus quod .fieri posse
34 a 3 τδ δυνατμ locum Itali et non soli in lii us quae generentur, sed etialia iii iis quae subsistunt et tiliae, ut oratio vera vel salsa sit, emel viit, h. e. in quibus ali iii id de aliqua re vel recte vel salso praedicatiir. 34aI4 καὶ ὁσαρος ἀλλως . . . Nilui enim attinet quo sensu accipiatur τι δυνατόν. Eadean igitur argunteiita valebunt in
34 a17 γάρ ἐστιν . . . Respicit ad h. i. 40, 35, 73 a 8 ωος μὲν ουν κειμένου δέδεικται δει οὐδἐποτ' ἀνάγκη τι εἶναι λωον λέγω δ' ἐνύς, ὁτι Οὐτε δρου ενὁς τε θέσεως μιας τεθεέσης3 ἐκ δύο δὲ θέσεων πρώτων καὶ ἐλαχίστων ἐνδέχεται, εἴπερ καὶ συλλογίσασθαι. 94 a 24 τύ τε γὰρ οὐ δντος τοδὶ ἀνάγκη εἶναι μιας μεν προτάσεως λοφθείσος οὐκ ἔστι, δυοῖν δὲ τοὐλάχιστον. M. Her ri Alig. I letaphrati g. IIS
34 ara Mπιρ Οὐν εἰ. Explicanduim videtur per ellipsin oύτως ν ἔχει ωσπερ εἴ τις θείη . . . Naui ωσπερ in his non lani in arationem indicat quam exempli in asserri pigniscat, ut vertendum sit ,,exempli gratia . Alia ratio est verboremωσπερ Ουν εἰ λ290 b 25: sequitur enim us. 3Τ τον αὐτον δὲ τρόπον, quod respondet praecedenti ωσπερ. Uno tenore scribenda videntur ῶσπερανεί, καθαπερανει et quae his similia sunt, si diminiilia conseruntur, qtiae inter se non congraiunt nisi in una re cuius fit comparatio. Vertere solemus ,,quodammodo, qii iV. Sie 682 a II τὁ καλούμενου κέντρον περανεὶ σύνθετον καὶ ἔχον γλῶττης καὶ χειλῶν ἄμα δύναμιν. h. va. 20 δι' ου καθαπεφει διὰ ρίζης δέχεται τὴν τροφήν. I a 20 ἔστι γὰρ ῶσπερεὶ δργανον πρ4 δργάνων. 43DhI3
οἱονει μήκη sed recte 1334 30 οἷον εἴ τινες . . . quare scri-
, hendum arbitror 666 a 21 εν γὰρ τοῖς ἐμβολις εμιως ή καρδία φαίνεται κινουμένη τῶν μορίων καθαπερεὶ ζῶον. 659 a 2χρηται τψ μυκτῆρι καθαπερανεὶ χειρί. 409 b 27 τίθενται γὰρ γνωρίζειν τφ ὁμοίω τι ομοιον ῶσπερω/εὶ τὴν ψυχhν τὰ πράγματα τιθέωτες. IOI4 hIη ἔχει ἄσπερανεὶ ὁ καθευδων. 463 h16ωων ἄσπερανεὶ λάλος ῆ φύσις ἐστὶ καὶ μελαγχολικῆ. Ilo a 31 καθαπερανεὶ πλο&υ πρώρα λεμβώδους. I92 a 22 τουτ' ἔστινῆ Γλη ῶσπερανεὶ θηλυ ρενος και αἰσχρον καλοs. De mel. 29I a I3 ῶσπερανει γιγνομἐτης. qua minam 1231, 31 es. 20 a 4 retinendum putaveritu Mπερ κἄν εἰ ἀπο τῶν μω μάτων:
447쪽
nam Aristoteles videtur seribere voluisse vὐν δ' ὁμοιον λέγουσιν. ῶσπερανεὶ καὶ ἀειδ των υποδημάτων ἀπιόντος : etenim . καἱ quod latet in particula κώ, cum seqtientiriis coniunge
34 a 40 διὰ του τρίτου σχ., la. e. per syllogismum III ε : nam propositio maior qtiani habitinalis us. 38 το μεν . . Γ de parie negat: qilare eod. n παντὶ addidit ante το. - Vs. 41 παντὶ ἐνδἐχεσθαι υπὰρχειν : nan το ἐνδέχεσθαι υπάρχειν - seqtiens est et ὐπάρχειν, qtuod silmsinatis us. 34. 34b3 ποιῆσαι το αδύνατον. Non saeu deductionem absur-dnin qualis fieri solet posito eo, quod conclusioni reptis iat, . h. e. posita propositione τι Α μη ἐνδέχεσθαι παντὶ τῶ Γ, sed ex iis ipsis propositionibus quas illitio Ilahuinius, ita tamen sumtis, ut salκum sit qilod edicant neque tamen fieri n. queat, concitidit. Ex liis igitur colligitur xo A παντὶ τῶ Γἐνδἐχεωθαι, qvod quamquam sal 'tina esse potest, ἀδυνατον esse non potest. Iam ut fieret deductio, sum elidum erat τι Α
mus: sin auteni illud ἀδύνατον, apparet conclusionem esse debere etὁ Α παντὶ τφ Γ ἐνδέχεσθαι. - Sie exeuκanda certe videtiir dena onstratio, qtia in his usus est: in errorem in luxu
non sequitur Non- Λ esse ἀναγκαῖον, sed nillil sequitur nisi Non-Α esse osκ αδύνατον ν. δυνατόν. 'O34bet quum Aristoteles hie doceat omni tempore easdem esse debere prepositiones, ex quibus nat s dlogisinus, ut quod ed eant non suspensum sit ex causill externis, nil mini est, quod non intἡllexit viani dii hia et incerta sit ea demonstranssi ratio, qua magis exponit quam colligit, quod vult, terna inis allatis, qui eam inter se rationem habeatit quam res postulet.34b Io οὐκ ἔσται συλλογισμύς, Iliam quam ex propositionibus quae non nisi de praesenti terra pore intelisantur, conclusionem seri de tenipore praesenti nenio erit qlii neget. Qitum autem τι ἐνδιχεσθαι, τὼ παντὶ υπάρχειν et quae his sint ilia sunt temporis ratione nari on adimittarii, sed in cogitatione sola po- suaysint sie silid έtivas rein Logisches , apparet etiam eon elusionem quae inde sat temporia rationem Exellidere.
34b24 U B siti ortis luteu. ἐξ ἀνάγκης, quod non addidit,
448쪽
Analyti ea prior . quia, etiam si non necessarium sit quod concludatur, tamen re
non id significet quod possit tantum negari, Red quod re vera et simpliciter negetur . . . quod in exenaeis quae sequiintur seri videmus. Apparet inde non probalidam esge lectionem eodieis C: Iiata est enim ex eo, quod priori μh male intellecto et coiiiuncto cum verbo ἐνδέχεσθαι alterum sera i non posse videbatur. Praeterea nostram explicationem veram esse etiam inde elucet, mi Od. q. M dixerit de sex conlii otionibus, quae e
binis isi vo Assilis ui eris libus ferri possitit, duae restant, quae quales esse debeant facile intelligetur ex sis quas iam
Maso Brevitis agot de viginti quattuor coniugationlinis quae r liqllae sunt, quariam Redecim sunt ex altera universali, altera particulari, octo ex utraque particulari. 35 a 31 δταν μὲν τδ ... Demonstratio Ddloosniorum VII et Iltabulae sequentis in eo posita est, viod ea pars termini C, de qua in conclusione praedicatur A, inest in term no B, de quo A praedicatur in propositione maiore. 35 a 40 πλην οἱ μὲν . . . Hoc solo, ait, discrimine, ut syllogismi IX et X probentur dedi letione tacta ad absurduni -- et IX mi idem sic. Ponanitis Λ non posse praedicari de ullo C: qui in autem A de omni B praedicari coiieessiim sit, sequitur Il β B non posse praedicari de ullo C, quod pugnat clini propositione minore; X autem hoc modo. Ponamus A necessario praedicari de Ornni C, iam quum propositio maior A de nullo
B praediori concessa sit, sequitur LlI α B non posse prae
449쪽
dicari de ullo quod pumat elini proposluone minore - XI vero et XII per syllogiginos Ix et x converrea propositione
minore: unde Patet non opiis esse particula καὶ tiliani Pliuo- pontis scliol. I 65 a 24 ad si ei villi. 35h2 Ex iis quae se iii utitur apparet sermonem esse de finio-gisinis XI et xll, de stilibus verba οἱ δὲ . . . ἐνδεχεσθαι.vη. I intelligetula era iit: quare linii Prothaiulum est riuod Zeli ver tu , aucti da iiii v Irii eiu Sc lilii V qii uim dicetistiina sit , es Mirit itani lieli e in Sclilii V. Dissicultateni lial et καὶ ex tr. vs. 2Posit una, illa od Iul. Pacius , qtianislua in ilia coiitextii liabet, inve tolle praeterniisit. Milii quid eui dissicultas ita tollenda vI- detur, ut Aristoteles scripserit καί. quia duo syllogist nos in mente lial eliat xl dico et Xll , de liuibus seorsuim acturus
erat: nam itio sententia qila in Expriniere voluit, Ilaec est:
qtiae praeeessit us. 4 adiecit ῆ μη υπὰoχειν, qutina serabere deberet καὶ ὁταν το μh υπάρχειν. Quae quidem explicandi
ratio si vera est, non potera inus non . retinere lectionem vulgarein v s. 4 tiliana lita in , si legina iiη μαρχον Dimissis verbis ῆμh υπά9χειν, lioe et de assi rimativite et de negatione accipi posset, quia verbo υπάρχειν lioe loco iiori affirmatio, sed simplex propositio sigilificatur. Locus ipse autem Osteiidit, quam
τὸ Β ἐνδέχεται παντὶ τφ Γ. τὀ B ἐωδέχεται μηδενὶ τψ T. f. τὸ Α ἐνδέχεται παντὶ τῆ B, δ'. τὰ Α ἐνδέχεται μηδενὶ τ9 B, zὸ Β Ουχ υπάρχει τινὶ τψ T. τὸ Β οὐχ υπάρχει τινὶ τω ΠΤermini quos dedit us. Io osteiidulit Aristotelem non cogitavisse de collitigatiori laus ά et β , sed de γ sollini et r. Comprobarit lioc Elia in quae sequuntur ἐὰν δε το καθόλου. . . qui-biis verbi R edocentiar Aristotelem ad live non nisi de iis coniugatiolithiis locutitim esse , qtiae maiorent propositionem liabeant ii iiiversalen . Ne igitur Aristoteles his Ideni dixisse videatur, ad verba ῖταν δὲ . . . τεθεῖσα vs. 8 mente repetetidii ni erit e
450쪽
enim Aristoteles us. 8 adliue videtur in antimo habuisse. Pra terea de coniiugationibus E et β Euni non cogitavisse etiam pro-hant qliae dieit us. II διὰ γὰρ του ἀδιορίστου . . . quae quidem demonstra irili ratio v. 27l, 20 non locuin habet nisi In conii inetionibus f et 8 Iioc inodo. Qui tin vertim sit B de alia quo C noli praedicari, etiam si de oni iii non praeMeetur, neqlie tamen, si fioe ponerenatis, fieret ps logismus, clarum est ite ine fleri gnlogigni tui, si B de aliquo C non praedicetur. Coniunctiones V et M autem lioc modo demonstrari non possunt, quia, si de omni praedicatile quod propositio maior de
parte tantum e lieit, sient syllogismi l et VI. - Verbis ita
δε τι καθόλου . . . vs. 11 eo inplectitur reliqitas octo Coniugationes alterius propositionis universalis cum altera praticulari, quae ullogismum non saeiunt.
35,2l ἀεὶ γένεται συλλογισμός. Praeterinisu exceptionem. Nam
vidinuis non seri sγllogismum ex propositione maiore lini er- sali, quae ilicerte sive neget sive amranel, et propositione minore partieulari, quae simplicuer neget, v. supra sub L et r. Aducimus conspectum sylloosmoriini, qui hoc capite expositi
Tenendum est το ἐνδέχεσθαι τινὶ μρὶ υπάρχειν et τι σθαι μηδενὶ υπάρχειν in his ita accipienda esse, ut signincent