장음표시 사용
51쪽
De eo die Ibua graeeia organi.
τινες τῶν Περιπατητικῶν. Zenonent Stoicuin post Curii ad in vixisse putat auctor. Omilianino ordine conscripta aiant in nostro codice. Fol. 42 contino ortitur
ήμέτερος διδάοκαλος Ουτως. Qitan illium igitur in indice rapitii in sol. I tu lo. Italiis. nuctor tuam exti ilietur. Putet tunion ex linc nota eunt Coinponit irii coo ulti ullo quodam, quietua simolia intorsi ierit. Miscentur gruiliniatica ratin logicia et et ilicis. Se i litur jωάννου υπάτου καὶ διδασκάλου εῶν τιλοσοφων τοὐ Ἱτdi1οὐ ἔκδοσις εἰς τό δευτερον τῶν τοπικῶν Andronico In peratori de dialectica quaerenti de li-eata. Explicatio ipsa incipit.a en p. 2 fol. 142 περὶ τῶν σηπουριπι- κων τόπων i. e. I op. III, sol. I 51 Top. IV, sol. I siti dialoetica, de qua cf. Handini III p. II, fol. 177 πεοῦἰ τῆς τῶν συλλογισμῶν υλης καὶ τῆς συστάσεως αυτῶν. viii qiiiii iii situlus ulti ullo adgemptita est, qui nihil legisse videtiir nisi prinia vertia. Et tu in in nitia lo. Ita tua saepius non de iis ugit de qui tritis fio disputatii ruin pronii Ait, sed in his nillil omnino dii it de xnlogistitia ; disserit de Topiciar repetuntur quae iam utit ea legillius, ni in confiise udrniacentiir. Fol. 187 eius- deui uucioris rite torica, de qiiii cs. Ne elii Catul. Hil,l. Cnea. IVP. IIa, ill . Fol. 193 qilaedani capita religinan. Fol. 20l Aristo t. do iniindo. Fol. 225 Anon. περὶ τῶν τριῶν σχημάtων ed. Zaneui en. Iadii. . conin . Plii Iop. in Anal. Pr. Sequuntur tiarii ea, qtiae in hac editione leguntur de syllogismia hypotlieticis. Et dein auctori videntur se tribuenda.
Anthro a. A, 80 cliatet. 8 naee. XVI. Post Arriani gesta Alexandri M. et Indica Anonyni. de praepositioniblis. ILysidis P ethagorici epistola, Epli est poenia, Basilii is de pii erorum institutione, I in aeua Locriis, Georg. Genitatius in magica Zoroastris, τι ἐστιν ξ λογικὴ πραγματεία. Ine 4 λογικὴ πραγματεία τελος ἔχει τῆν ευρεσιν τῆς σποδείξεως. Post hoc seliolion, quod di indeclin soliis continet ir, et narrationem laborunt Hereulia et excerpta quit 'id. iiii o Dionysio et Basilio leguntur definitiones quaedunt et brevis nyllogistitorii ni expositio. denique ain la acliolia quae de arilogii iiiis si pii isticis amni, περὶ αἰ- των , περὶ προσδιορισμῶν, de Propo,ition uni oppositione. Novi nihil inveni neque in licto rod. neci te in neutienti. Ambros. O,.s bona b. 8. saec XV, qui logicani liabet, inutilani quidem et ab initio et sub finem, sed pauca tantuni videntur
52쪽
De eo diei hua Orgiani. Iee e. Capita mini triginta septem. Initium satis prolixum est. De syllogismia breviva maputatur. Laurent. 82, 1 Oceanus dictus v. Banilini III p. 237 sqq. tonitia in Giornale do' Letterati III p 32. Magenteni nomen eadem
manu rerentiore in fronte Comnientarii ad categ. uda r. eat, DL70 Simplicii nomen adiectum est. Recte vero reseret ad auctorem Magent. Patet e codd. Pura . Expogiti περι των αντικειμενων hr Vior est: una pagina continetur. P-tpraedicat aenia, qtiae dicu tur, Plan Prii tonii a xiiiii I e At igitur libri sitis. sive auctora hoc tralaueii luiti est sive ei qui litarii iii descripsit. Utinia verbali acc aunt: Gτέρησίς ἐστιν ἡ παντελῆς φθορὰ του εἴδους καὶ τῆς ἐνεργείας τῆς Πεως ῆγουν ὁράσεως καὶ α κοῆς ῆ αλλης τινος των αἰσθῆσνων. Pacui parui lira,ia in Anal. pr. lib. l. ondein Inost In
eod Pitras. 1918 fol. 40 - Ill) illius laminas liabet liaud Parvo.Laurent. 71, 19 priorem tantilin Paruphrasis part ira liabet, qt atur de tribua fg tria aes logi sint, ne quo liniic integratii: Post fol. I enini untini loliti in de t, ultemo Litur iit. viilere licet. Neque in Paria. 1819 integra est parapli raseis, Ni id rutun il Aiant. Interpro Analyticorii in persona iii Aristotelis inditit. Qui id exserit aerein nillil dignunt inveni. Laurent. 31, 37 ante categ. I iubet logica sol. 226 αντιδιαιρουμένων καὶ ο τι οκτώ τρόποι διαιρεrικοί. Eν ἐκάστω πράγματι τεσσαρα ταυτα ζζrovμεν cs. Anni t. Posti
dana desinitiones, εἰ σῶμα αἱ π νυ τωναὶ ξ α σώματον, alia huius modi. Fol. 294 initiiiiii liabetur Logicae, do qua diximus nil Lauri
Laurent. 7I, 10 lial et Magenteni conarii. in Anal. pr. iano auctoria noni ine. Praeco littit ea citin illo unon ma Dd. Zaneui Veii. 1536. qii ille in persuasitin habeo ei leni auctori istae e tril itendit, A d nc tintilia qui leni codicein vidi, in quo auctoria
53쪽
De eo die illus graecia organi. 1 Cireuntu mala copioaa loquacitate Aristotelem quana explanat. Optima quaeque ex Philopono desumta videntur, quaedam etiam e Themistio. Verba Aristotelia, quae hic illic oecua runt, multum depravata fiunt.
I. at irent. II, 33 praeter ea seripta anon1nia de syllo an , quae in Lauri II, 10 invenimus, et Dexippi in Categ. eommentarium habet fol. 77, ubi incipit ἔκτος τις ἔχει με μάλα καλην καὶ γενναίαν χάριν αἰτῆσαι προθυμουμενον sunt libri III. lat. ed. ap. Hieron. Scotun Ven. 1546 et 1566 interprete Io. Bern. Feliciano ad caleem Porphyrii in Praedi eamenta; v. Bandini eatal. III. p. 2I , quod quidem initium disseret ab iis qiine dedit Brundia o Colat. 332, v. selies. 39 a 34; etiam Petri Hispani dialecticani et plii Iosophi Thoniae libenum de sophimatia habui. Laurent. 71, 5 eadem 11 et do syllo1 Mnia excepto initio. Inc. enim: Πεντε εἰσὶν εῖδη συλλογισμῶν, Δποδεικτικος διαλεκτικος πορικος σοφιστικος ποιητικός. εἰκότως εἰσὶ πεντε, ἐπεὶ καὶ αἱ προτάσεις ἀληθεῖς καὶ ποι Οὐσι τον ἀποδεικτικόν, η πάντη ψευδεῖς καὶ
ποιούσι τον ποιητικον καὶ μυθώδη , ὀ πῆ μὲν ἀληθεῖς πῆ δὲ ψευδεῖς, καὶ τουτο τριχῶς, η γαρ μῶλλον ἀληθευει ηττον δε ψευδεται καὶ ποιει τον διαλεκτικὸν σὐλογισμόν, η πλέον ἔχει το ψευδος τῆς ἀληθείας καὶ ποιεῖ τον σοφιστικόν, ξ μέσης ἔχει τι ἀληθὲς τω πευ- δει καὶ ποιεῖ τὸν ρητορικόν. 'Nν ἐκτελεῖ χρεων η στάθμη xφ τε κτονι διακρένουσα Yα ευθέα ἀπο τῶν καμπέλων καὶ παρὰ τοῖς οἰκοδόμοις τὸ βαρύλλιον διακρῖνον διακρίνων -. τὰ Ορθα ἀμὰ τῶν κεαλιμμνων, οἴσω καὶ ἡ λογικὴ ὁργανον ουσα τῆς φιλοσοφέας διακρίνει το ἀληθὲς καὶ το φείδος καὶ τὸ ἀγαθον καὶ τὸ κακόν, ῖνα μήτε ψευδῆ δοξάσωμεν μήτε κακα διαπραξώμεθα. Vs συνόψεως τῶν συλλ. ete.
Laurent. 7I, 32. Paraphrasin in sopi . el. quae Inest edidit Spen g et Monach. 1842. Cod. Paria. Reg. 1831 seamentum habet eiusdem paraphrasis, eui haec nota in fronto adscripta legitur: τὸ ἐπέγρωμμαου γέγραπται διὰ τό τινας μὲν λέγειν εἶναι τὴν ἐξήγησιν Σιμπλικίου τινας δὲ γωάννου τοὐ Φιλοπόνου l. 37- 57 παράφρασις εἶρ τὰς κοππορίας. Eundem habet mare. 218. Inc. r τῶν ὀντων τὰ μὲν ταυ- τώνυμα τὰ δὲ ιτερώνυμα τὰ δὲ μέσα τούτων. καὶ των ταυτω--μ- τὰ μὲν ὀμώνυμα τὰ δὲ συνώνυμα, τῶν δὲ ἐτερωνυμων τὰ μὲν ἰδίως ἔτερω-μα τῶ δὲ πολυώνυμα, τὰ δὲ ἔτερα μέσα δὲ τούεων
ο& τὰ παρώνυμα: quam quidem diviaionem a Speusippo profectam esse tradit Simplicius; v. Brandia Alati t. dee Bori. Ahad. 1833. lat. pliit. El. p. NI. Ab initio paraphrasia est liberior, sed inde a cap. 1 magis aequitur vortia Aristotelia. Auctor fuit philosophii a deoplatoniciis christianua. In ita categoriis, quas attingit tantum Aristote ea. Pseud Archytam videtur secutus e e. Memor itu di urneat, quod do postpraedicamentia quao vocantur nihil dieitur, aedaecem categoriae omnea uno tenore pertractantur. Νova liaud
54쪽
IS eo die ibua graecia organi. Pauca inveni, qiIae describere non Poeniteat. non multa. Fol. 6I-zor Brevia expositio liliri ini p. Sequuntur pauca quaedam de triti
figuria a filogistiti et duae ferane paginae περὶ ώπορέας προτάσεων. Fol. 70 - 80: methodus vialectica Ioannis uali. Inent etiam in Mare. 265 fol. 166 et mare. 519, in quo titulua est οδος συνοπτικῆ τῆς διαλεκτικῆς ἐκτεθεισα παρὰ Ἱωάννου υπάτου τῶν φιλοσόφων του Λαλου πρὸς τὸν βασιλεα χνδρόνικον τὀν Κομνηνόν. καὶ πρώην μέν, ω κράτιστε βασιλεί, παροτρυνειν ἡμῶς οὐκ ἐπεισαν περὶ μεγάλων διαλεγόμενος, ζητῶν περὶ ἄν τοῖς προ ημῶν διά τε τὸ δυσχερῆ εἶναι καὶ τοῖς πολλοῖς ἀδιεξίτητα σεσιώπηται, &ως λέγω δὴ περὶ ἀναστάσεως καὶ πῶς οἷόν τε μετὰ τουτωνὶ τους τεθνεωτας ἀναστῆναι των σωμάτων, οὐχ ῆκιστα, εἰ καὶ νυν περὶ διαλεκτικῆς τίς τε ἡ τρόπος αvτῆς καὶ τι το ταύtης ὐποκώμενον καὶ τίνες οἱ τροποιατ' ἄν οἱ συλaoγισμοί, ἔτι τὸ πῶς δεῖ ἐρωταν καὶ αποκρωεσθαι τους προσδιαλεγομένους ου μικρῶν δντων - δὲ τούτων, εἰ μή τι καὶ πολλῆς δεομένων καὶ μεγάλης ἐξετάσεως, οθεν ἐπὶ σοὶ οὐκ αν ἐν ἄτοπον τουτοις τουτογὶ ma. χρῆσθαι τοῖς ἔπεσι μὴ ουσιν ὲ11 νικοῖς καὶ τοῖς εὐσεβiσιν ἐναντιοις δόγμασιν OdyM. XIV, 13ὶ Ζεύς τοι δοίη, ξεῖνε, καὶ α νατοι θεοὶ ἄλλοι ὁ τι μάλιστ' ἐθέλεις, ἔτι με πρόφρων ἐπεγείρεις ὐπέδεξο Myaa.
ἐπὶ τὸ θεωρεῖν τι των μεγάλων καὶ ώφελέμων. ν διαλεκτικὴν οἱ παλαιοὶ αποδεικτικῆς μέσην ουσαν καὶ τ χνης σοφιστικῆς εἰκότως εἰκότος nas. ταυτην δύναμιν ἐκάλεσαν Ο των ἄκρων μετέχουσαν καὶ τδ αυτό δυναμένην καxασκευάζειν ἄμα καὶ ἀνασκευάζειν. λέγω δὲ ἄκρα τῆν ἀποδεικτικὴν καὶ τὴν σοφιστι- κῆν, ὼς τὴν μὲν ἐκ πρώτων καὶ ἀληθων Ουσαν, τὴν δὲ ἔκ τινων φαντασtων τοὐς λόγους ποιοτμίνην , ους δὴ δεῖ rna. ἐπὶ μέρους τε καὶ νευδεῖς εἶναι συμβέβηκεν. ώς ουν τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ψεὐδος ἐναντία, τὰ δ' ἐναντία ἄκρα, Οὐτω τὴν αποδεικτικὴν καὶ σοφιστικὴν ἄκρα τυγχάνειν ὐπολαμβάνομεν. τούτων δὴ Ουν τῶν δυνάμεων, τῆς μὲν περὶ ἔπταιστον υποκείμενον καταγενομένης τῆς δὲ περὶ πταιστόν, καὶ τῆς μὲν περὶ αναγκαίων καὶ ἀεὶ δντων nis. τῆς δὲ περὶ ἐνδεχομένων ἐνδεχόμενον Π s. ' και ποτε τὴν μέσην ὴ διαλεκτικὴ τάξιν εtληχε' καὶ γὰρ περὶ τῶν αναγκαίων καὶ ἐνδεχομένων διαλέξεται, ἄν τὰ μὲν ανασκευάζειν πειρῶται μόνως ἡ κατασκεῬάζειν. ἔπειτα κάωια ἀληθῆ ανασκευαζειν αδύνατον ῆ τὰ πάντα ψευδῆ κατασκευάζειν, τα δὲ τουτων ἄντα μεtαξύ καὶ καtασκευάζειν αμα καὶ ἀνασκευάζειν, ὼ δὴ καὶ διαλεκτικὰ προβλῆματα εἰώθασι καλεῖν, καὶ διδ μαλλου αυτὴν δύναμιν ωνομάκασιν Οἰς ταῖς ἐν ημῖν δυνάμεσιν ἐοικυῖαν' τῶν γὰρ ἐναντίων αἱ δυνάμεις.
αυτη τοινον ἡ μέθοδος ἡ διαλεκτικὴ ἀπόδειξίς τις ὐπάρνε, πῶσαι δὲ ἀποδείξεις διὰ συλλογισμου, πῶς δὲ συλλογισμος ῆ υποθε - τικός ἐσtιν ῆ κατηγορικὸς ξ ἀποδεικτικός ἐστι καὶ ἐπιστημονικὸς ξεῶν ἐπάτων εa καὶ σοφιστικὸς ῆ ἐξ ἐνδόξων τε καὶ διαλεκτικός. ἐπεὶ δὲ ΟΙ συλλογισμοὶ ἐκ προτάσεων καὶ περὶ προβλημάτων εἰσι πῶσα δὲ
55쪽
πωτασις καὶ πῶν πρόβλημα υποκεέμενον ἔχει καὶ κατηγορουμνον, κῶν es. l0I la IT, κατηγορούμενον ἐν προτάσει η προβλήματι η γενος ἐστὶν η Ορος η ῖδι- η συμβεβηκὀς, φανερον ῶς απαν ἔσται πρόβλημα καὶ πῶσα πρότασις ἐξ ἐνὸς των εἰρημένων, λέγω δηγενους ορου ἰδίου καὶ συμβεβηκότος. ἔστι δὲ τῶν διαλεκτικων όποδείξεων εtδη δvo , τδ μὲν ἐπαγωγ vτο δε συλλογισμός. δοκεῖ ῆ ἐπαγωγὴ συλλογισμός τις εἶναι καὶ Ουτο ἄκρον τῶ ἄκρω, άλχὰ τν μέσω συνάπτειν πέφυκε οὐ συλλογισμός. οἰον εt τις βουλοιτο πάντα ἄνθρωπον ἀποδεικνύναι ζῶον ἐπαγωγῆχρώμενος ἐρεῖ 'Iσοκράτης καὶ Πλάτων καὶ Ἀριστοτέλης ἄνθρωποι ἔν-
τες ζῶα εἰσι, καὶ πῶς ἄρα ἄνθρωπος ζωόν ἐστι. τούτων Ουν τῶν τριῶν Ορων, ζώου τε φημι καὶ ἀνθρώπου καὶ τῶν καθ' ἔκαστον, τὸ μὲν ζῶον μειων δρος ἐστὶν ὁ δε ανθρωπος μεσος καὶ οἱ καθ' ἔκαστον ἔσχατος, ων ἐπὶ μὲν του συλλογισμου το ζῶον διὰ μέσου τουάνθρωπου κατηγορεῖται τῶν ἐσχάτων, ἐπὶ δὲ τῆς ἐπαγωγῆς διὰ των ἐσχάτων καὶ μερικῶν του ἀνθρώπου το ζῶον. νυνὶ δε σκεπτέον ἄν εχ περὶ τῶν τρόπων, ἐνδεχομiνου ἀναν- καίου δονατον καὶ ἀδυνάτου. ἐν τψ τρόκφ θετέον την ἄρνησιν ' ἄλλως γὰρ Οὐκ, ἐνδέχεται. εἰ δέ τι καὶ ἐνδέχοιτο τοιoῶτον, Ουχ απλῆν την τοιαυτην λέγομεν, ἀλλ' ἐκ μεταθέσεως πρότασιν ωσπερ καὶ ἐν ταῖs ἄνευ τρόπου ἐγένετο. θέσιν λέγω τὸ υποκειμενον ζῆτημα.
τὰ δὲ ἀπὸ διαφορῆς ῆ εῖδους προβλήματα συντακτέον τῶ γένει καὶ λεγέσθω γενικὰ πάντα, τὰ δὲ συγκριτικά, ἐν οἷς τὰ μῶλλον καὶ τὸ ηττον συμβέβηκε, συναριθμητέον τοῖς ἀπὸ συμβεβηκότος l02 b 14 , καὶ τοῖe άπὰ Ορου τὰ ὀπωσοὐν ἐξ ονομάτων λεγόμενα καὶ ὁσα περὶ
Satis festinanter hune libellum conscripturn esse, ut Poaeenti d mino satisfaceret auctor, mulin produnt. Singula capita Topicoriam Aristotelia, cuius verba adacribi solent omisso quidem et iis non ine, sed adiecto simplici φησίν, enumerata sunt, non explannis. Qua turn veritus ait acribendi moram inaxinie apparet eo loco, quo dicit:
πῶς συν καθόλου καὶ μερικὸν καὶ πῶς ἐπὶ πλέον καὶ ἐπ' ἔλαteoν διὰ ζώσης εἰρήσεταί σοι φωνῆς.
Supereat ut addam scholion quoddam fol. 84 - 86 ci deni eo- dicta alia manu aeriptum quam reliqua omnia, undo verisimile est sumta - haee folia ex alio libro, in qlio non soliun de primis quattuor categoriia, aed do omnibua aequabiliter disputatum esae via
Περὶ τῆς του ποτὲ κατηγορίας. μετὰ δὲ ταύτα περὶ τῆς ποτὲ κατηγορίας δίκαιον αν εχ διαλαβεῖν πρότερον περὶ χρόνου τὰ χρήσιμα ἐκθεμένουρ διὰ τὸ οἰκεῖον ελναι τὸν χρόνον τῆ τοιαυτη φωνῆ. ἔστιν Ουν ὁ χρόνος ποσόν συνε-
56쪽
μέλλοντος κατὰ τὸ νῶν συνημμένων. ωσπερ δὲ ῖκαστον τῶν ωπι τοποσον αναγομένων. εἴτε &ωρισμενον λέγεις εἴτε συνεχές, τὰ μὲν έπετινος ινὸς των ἐν αὐτοῖς μετρεῖται, ώς ἄνθρωποι δέκα ωπό τινος των ἐν αυτοῖς, τὰ δε συνεχῆ θεμένων τι μέτρον ἐπ αυτοῖς ημῶν οἷον πόδα η τι ἔτερον κατὰ τὰν αυτὸν τρόπον ' καὶ ο χρόνος ἔν τι γεον τῶν συνεχῶν ποσῶν τοῖς λαveos μέρεσι μετρεῖται θεμένων ημῶν
νησιs γίνεται, καὶ κινήσεως καθ' ην το κινονμενον κινεῖται, καὶ χρόνου, ἐν ω το κινούμενον κινεῖται, ταυτα μετρουσιν ἄλληλα καὶ
ωπ' ἀλλήλων μετρούνται. μετρεῖ γὰρ καὶ ὀ χρόνος την κινησιν ἐρωτηθέντες γάρ, πόση τις η κίνησις, φαμεν εμερησία ' καὶ αυθις η κέ-νησις τὸν χρόνον ' πόσος γὰρ χρόνos; γνωρίζομεν ο τι πολος, ἐὰν πολλὴ ἡ κινησις καὶ αυθις τὸ μέγεθος η κίνησις μετρεῖ καὶ ἀντι-ρ. εαί γε - αυτου ef. 220 la I 4 - 32 ' πολλην γάρ φαμεν οδὰν ης η πορεια πολλή, πολλῆν, πάλιν πορείαν, οταν ξ ὀδὸς μῆκος ἱκανὸν θη. τριῶν Ουν ἔντων τούτων, διὰ μὲν τὸ μέγεθος ο διερχόμεθα, οτι ποσόν καὶ οτι τοσόνδε, καὶ η κίνησις δήλη οτι ποσῆ καὶ ora x σήδε, διὰ δὲ την κίνησιν ο χρόνος δῆλον οτι ποσὸν καὶ ο τι τοσόνδε. ἔτι δε δῆλον καὶ ἐκ τῶνδε, ἔτι συνεχὲς ποσὸν ὁ χρόνος, ἐκ -υ πῶν τὰ λαμβανόμενον υπ' - του πιρος διαιρετὸν εἶναι. οὐ γὰρ διαμρουπιες τὀν χρόνον εἰς ἀδιαίρετόν τι λήγομεν ἄσπερ ἐπὶ του ἀριθμου εἰς την μονάδα ἀδιαίρετον ουσαν. ά1aὰ xῶ μεγέθει καὶ τῆ κινήσει ἀκολουθεῖ ἄπερ συνεχῆ εντα πῶς τις ἐρεῖ. ἐπεὶ δὲ ἐν τῶ μεγέθ/ι ἐσεὶ τὀ πρότερον καὶ το υστερον, ανάγκη καὶ ἐν κινησει εἶναι κό πρε-εερον καὶ τό δετερον διὰ το μέγεθος. ἔτι γε μην καὶ ἐν τῶ χρεννδιὰ τὴν κίνησιν ὁρίζομεν δὲ τὸν χρόνον - χρ. me. Mi. τὰ ἄtato guo υπολαβεῖν εό τε πρότερον νυν καὶ τὸ υστερον καὶ τὸ μεταξὁ αυτῶν ἔτερ- μαν γὰρ δεερα τα ἄκρα του μέσου νοησωμεν καὶ δύο εἴπη ῆ ψvrὴ τὰ νυν, τε μὲν πρότερον τὸ δὲ υστερον, τότε φαμὲν χρόνον εἶναι γf. 219 a 25 - 29 . τινὲς μὲν
ουν Ιωνον τὴν του παντὸς περιφορὰν εἰρήκασιν, οἷ δὲ την του παντὸς σφαῖραν cf. 2l8 a 33 sqq.), ἔδει δὲ οὐδέτερον ἀληθές. περιφορῶς μὲν γὰρ τὸ μέρος οὐκ ἔστι περιφορά, χρόνον δε μέρος χρόνος ἀλλ' osδὲ rρόνος ἡ εου παντὸς σφαῖρα, ῶς τινες φήθησαν ἐκ του
ἀμφότερα περιεκτι- εἶναι. οὶ γὰρ -τω λέγοντες πρῶtoν μὲν ού συλλογίζονται, ἔπειτα καὶ ἐτέρως ἄμαρτάνουσι. τὰ γὰρ περιέχειν πρός ει ον οἰκεως ἐν ἀμφοτέροις ἀποδἐδοται. ου γὰρ ἁπλῶς ἡ του παντὸς σφαῖρα περιεκτικῆ σωμάτων πάντων, ὁ δὲ χρόνος περιεκτι-κὀς τῶν ἐν νενέσει καὶ φθορῶ πραγμάτων. δόξειε δ' αν μῶλλον κώ
57쪽
De eo die ab ua graecia Organi. 21 μεταμ14 καὶ - κίνησις ἐν αυτν τῶ μεταβάλλοντι μόνον ἐστίν, olo. θω κινουμαι καὶ ἐν ἐμοὶ ἡ κίνησις, ου μην δε καὶ ἐν σοί, ὀ δὲ χρε-
νος ομοίως καὶ πανταχου καὶ πῶσιν. ἔτι κίνησις μὲν λέγεται καὶ
μὲν ἀριθμῶν, Ο δὲ ἀριθμουμενος. ζητητέον πῶς φαμεν τον χρόνοναριθμὸν κινῆσεως, αρα ώς ἀριθμουντα τῆν κἰνησιν η ώς ωπ' αυτῆς αριθμουμενον. ψαμὲν δη τον χρόνον ἀριθμεῖσθαι μὲν υπο τῆς πρω- τηε καὶ ἀπλῆς κινήσεως τῆς κυκλοφορικῆς es 223 b I9 , ἀνταριθμεῖν δὲ πάλιν αυτην. εἰ μὴ γὰρ ὐαδ χρόνου ἡ τοιαυτη κινηπις, ἡπὸ τμνος ἀριθμηθειη ἄν ς τὴν πρώτην ουν καὶ κυριωτάτην τῶν κινῆσεων τὴν κυκλοφορικὴν δ. χρόνος μετρῶν κατ ἐκωένην καὶ τας ἄλλας μετρεῖ, ωστε τῆς μὲν κυκλοφορικῆς κινήσεως αριθμος ἔσται ὁ χρόνος καὶ ἀρ-ἀριθμῶν καὶ ώς ἀριθμουμενος, των λοιπαν κινήσεων ώς ἀριθμῶν μόνον - μγ ν καὶ ώς ἀριθμουμενος cs. 220 b 8 Ου γὰρ τῆς ἐμῆς
βαδlσεως ἀριθμὸς ἔσται ὁ χρόνος ώς ἀριθμούμενος, ἀλλὰ μόνον ἀράριθμῶν. ού μόνον δὲ των κινήσεων μέτρον ὁ χρόνος, αλλὰ καὶ τῶν ἐρεμιῶν καὶ αυται γὰρ υπὸ χρόνου μετρουνται πλὴν κὰτὰ συμβε
καὶ ἐν Φοῆ εἰσι διηνεκεῖ μηδέποτa ἐπὶ του αυτου ἱστάμεναι ωε συνελόντα εἰπεῖν del. nam . ἄλλως τε, εἰ αρχὴν ἔχει etρονικῆν η ήρεψα καὶ τέλος, δῆλον ἔτι χρόνω καὶ αὐτη μετρεῖται, ἄστε συνελόντα εἰπεῖν μέτρον ἐστὶν ἡ χρόνος τῆς ἐν γενέσει koῆς, Θις ἐμὲ κοινῆ κινήσεως καὶ ἐρεμέας. διαιρεῖται δὲ ὁ χρόνος εἰς παρεληλυθότα καὶ μέuοντα. διαιρεῖται δὲ κατὰ eo νῶν. καὶ ἔστι τὰ νυν πέρας μὲν του παρελ ζ-og απῆ δὲ τοὐ μέλλοντος es. 222 a I 0-I2), ἀλλ' ἔπερ ἐν γραμμῆ τὸ σημεῖον καὶ το κίνημα ἐν κινήσει, τοὐτο και τὸ) νυν ἐν τῶ χρόνω. τὴν δὲ χρείαν ἐν ὁ χρόνος τῶ παντὶ παρέχεeαι δμναι- ῶν εχ προσθεῖναι περὶ χρόνου λεγo-ας. παμὲν δὴ ώς ἡ γέ- νε σις διὰ τὸν χρόνον ἐν τάξει διακέκριται, ώς, εἴπερ μὴ ἐν χρειος, συγrυσις ἄν ἰν καὶ τῶν γενέσεων καὶ τῶν πράξεων ώς συγκεχυσθαι τοῖς ἐπὶ τῶν Πωλῶν τὰ νον, τινὲς μὲν Ουν τὸν rρόνον ἄσπερ δὴ καὶ τὸν τόπον - τῶ ποσφ. xola δὲ πρός τι συνέταξqν διὰ το μὲν
τὸν χρόνον μέτρον ειναι κινήσεως, τὸν τόπον περιεκτικὸν σώματος καὶ πέρας του περιέχονεος , ἐκ σχεσει δὲ ὲἶναι ταὐτα καὶ διὰ ταύτα
αυτό, ποσὸν καὶ τῶν ποσῶν πάντων αρχε, ώς-πρὸς τὸ μετρουμενον,
πρόν τι ἄν ε'. ώσαπτως δὲ καὶ τὸ τῆς κινήσεως μέτρον ὁ χρόνος, ως μὲν καθ' αυτὸ καὶ διάστημα ἔχον, ποσόν οῦν εἴη τι, ώς δὲ πρὸς τὴν κινησιν, 'πρόε τι. καὶ Ουδὲν ἄτοπον κατ' ἄλλας καὶ ἄλλας ἐννοέος εἰς δια- ροτε κατηπορέας ἀνάγωθαι el. II a 2D. ώσαύτως καὶ περὶ τos
58쪽
De eo dicibus organi. τόπου ' οτι κατὰ μὲν την διάστασιν ἐπιφάνειά ἐστι καὶ κατὰ τουτο πο- σόν, κατὰ δὲ την πρὸς τὰ περιεχόμενον σχίσιν ουδὲν θαυμαστον εἰ καὶ ὁ τόπος εἰς το πρός τι ἀνάγοιτο ωσπερ καὶ ὁ χρόνος. ovκ ἔστιν νυν
ἐξ ἀμποῖ ἀπλῆ γὰρ η κατηγορία, πιλῆ δὲ μόνη η σχέσις του πράγματος πρὸς τὸν χρόνον εἰδοποιεῖ τὴν zου ποτὲ κατηγορίαν ef. achol. 79 hM , οἷον τὸ ἐν χρόνφ εἶναι τουτε σxιν αυτὸ τὸ χρονἰζειν. ωσπερ δὲ ἄλλο μέν ἐστι φρόνησις, ἄλλο δὲ τὸ κατὰ φρόνησιν, τουτέστι τὸ προνεῖν eL ib. v b 433, καὶ τὸ μέν ἐστι ποιότης, τὸ δὲ του ποιεῖν, ουτωκαὶ ο χρόνος καὶ τὸ ἐν χρόνω εἶναι διέστηκε ' καὶ ο μέν ἐστι ποσόν, τοδὲ της του ποτὲ κατηγορίας δηλωτικόν ' oταν γάρ τι πρῆγμα ἔτερον οντον χρόνου καὶ Ουχ ώς μέρος χρόνου λαμβανόμενον σχέσιν ἔχy ἔχει Pr.nis. πρὸς τὸν tρόνον καὶ διὰ τουτο ἐν χρενω η ἐστίν ms. , ῶσπερ ηἐν Σαλαμῖνι ναυματία ἐν τ6δε τψ χρόν*, τότε αλλη κατηγορία γίνεται, η του πoeὲ ἄλλη ουσα παρὰ τό ποσὸν εἰδοποιουμένη μεν ἐν τφ διίστασθαι
καὶ χρόνου μεν διαφοραὶ παρεληλυθὼς ἐνεσαῶς μέλλων, του δὲ ποτὲ τὸ χθὲς αυριον τήμερον, τὸ μεν οἰκείως ἔχον πρὸς τὸ παρελθὸν τὁ δὲ πρὸς τὸ μέλλον Εὀ δὲ πρὸς τὸ ἐνεστώς, εἰ πρὸς τὸ νυχθήμερον ἀποβλέψεις εἰ δὲ πρὸς τὸν του ηλίου κέκλον, ἀντὶ μὲν παρελθόντος τδπέρυσι, ἀντὶ δὲ τοὐ μέλλονeoς τὸ εἰς νέωτα, αντὶ δὲ ἐνεστῶτος τὰ τῆ- τες. λοιπὸν δὲ καὶ ἀορίστως ἐστὶ λαβεῖν διαφορὰς του ποτέ' προς μὲν τὸ παρὸν τὸ ξδη καὶ ἄρτι, πρὸς δε τὸ παρελθὸν τὸ πάλαι, πρὸς δε τὸ μέHos z4 -πω. καὶ ὁ μεν χρόνος ἄπειρος, εγερ η γένεσις συνεχῆς, τὸ δὲ ποeὲ πεπέρασem, ἔτι καὶ ἡ ἐν αυτφ πρῆξις πεπερασμέν' καὶ ὀ μὲν χρόνος οὐκ ἐν χρόνω , τὀ δὲ ποτε τὰ ἐν χρόνω εἶναι δηλοῖ. υ δε ἔν τινι ἐνδεκυως λεγομένου cs. 210 a I 4 - 24 et seliol.
44 b7, 12, 17. Longam eomini expositionem qua ἔν τινι dicantur . up. Mag. in cat. Laurent. 71, 32 fol. 61 - λέγεται γὰρ ἔν τινι ἀς τὀσομβεβηκὸς ἐν τῆ ουσία καὶ ως τὰ μέρη ἐν w oλω καὶ τὰ ὁλον ἐν τοῖς μέρεσι καὶ ώς τὸ εἶδος ἐν τῆ υλη καὶ ἔτι μέντοι ως τὸ γένος ἐν τοῖς εἴδεσι καὶ τὰ εῖδη ἐν τ0γένει καὶ πρ4ς τούτοις τὰ τῶν ἀρχομένων ἐν τροαρχοντι καὶ τὰ του ἄρχοντος ἐν εοῖς ἀρrσμένοις καὶ τὸ αἶς ἐν ἀγγειν
καὶ τὸ ἐν τόπω καὶ χρόνω τοσαοταμς ουν λεγομένου του ἔν τινι αξιον ἀπορῆσαι, διὰ τι κατὰ μόνας τὰς δύο σχέσεις ταύτας χιαι κατπορίαι νέστησαν. λέγομεν δε ' τὰ μὲν ἄλλα σημαινόμενα τού ἔν τινι συμπληρωτικά ἐσxιν ἀλλήλων ῶς τὰ μέρη καὶ τὸ Οχον καὶ τὰ γένη καὶ τὰ εἴδη καὶ εὀ roν καὶ τὸ ἀρrόμενον, τὰ δε ου δυνάμενα χωρὶς υποστῆν εώς τὸ ἐν ιλη εἶδος καὶ ως τὸ ιν υποκειμένω συμβεβηκός, μερ καὶ
59쪽
De eo dieitiua graeeia organi. 23μμοι ἐν χωνν καὶ ἐν τοπφ' ἐν τουτοις γὰρ μονοις, ἐπεὶ τὸ μὲν περιεχει τὸ περιέχεται, ἐκατερου τὴν ὲαυτοὐ φυσιν διασώζοντος καὶ μηδετέρου μέρους του ἐτέρου γινομένου μηδὲ συμπληρουντος το ἔτερον. ἐν γὰρ τουτοις μονοις αὐτὸ τὀ ἔν τινι φυσις τις ἀφωρισμένη γίνεται κατὰ την σχέσιν υφεσtῶσα. δια ταυτα καὶ κατηγορίας ἰδlας ὲκάτερον τουτων ἐξίωται ' φανερώτατα γὰρ τὰ ἐν χρόνφ καὶ ἐν τόπω ἔνταἔτερά ἐστι του χρόνου καὶ του τόπου ' τοιγαρουν καὶ τὰ αυτὰ τφ ἀρι-οψ αλλοτε καὶ ἄλλοτε ἐν ἄλλω γίνονται τόπρο καὶ χρόνω.
Dolenduin est nillil una plius superesse praeter ea quae dedi naust patet enini ex lata, ut mihi quidein videtur, auctorem neque suisse exeoria tu nuutero qui aliora in libros compilarent, neque eorum qui suum iudicium Aristotelis auctoritati postponerent.
Ricca I. chari. 4, Isi fol. 24 - za. Γεωργίου Γεμιστου πρὸς τὰς Σχολαρίου υπὲρ Ἀριστοτίλους ἀντιλήψεις. Multa in thoc libro disputantur de Pytthagoreia et de Platone, qui contra Aristotelem defenditiir. Contumeliosia verbis uduetviarium prosequitur Genaist is, quae ur mentis ullatis graviora videtur putavisse. Orta est rixa a rebus christianis. Quae ad logicani pertinerent hic adiicere volui.
οὐκ ἐπὶ πάντων τῶν γε ὁντων τὀ αυτὸ εἶναι ἐννοουμεν ο ταν εἶναιαυτῶν ὁτιουν λέγωμεν, ἀλλὰ τὸ ζ ριστοτίλη σφάλλον καὶ τους Αριστοτέλει περὶ τούτου προσέχοντας ἐκεῖνό ἐστι μάλισtα, ἔτι Ουκ ἐνενοησαν cod. ἐπινόησαν , ως ἄπαν γενος λόγφ μὲν ἐπίσης υπὸ των εἰδῶν μετέχεται τῶν Ιαυτου, τφ δὲ πράγματι Ουκ ἐπίσης. τὰ γουν γον υπό του λογικου καὶ ἀλόγου λόγω μὲν ἐπίσης μετεχεται τφ γε κατὰ πανrὀς καὶ ἐκατέρου -- τοῖν κατηγορεχθαι, ου μέντοι καὶ τψ πράγματι ἐπίσης ' μῶλλον γὰρ
ζῶον αδ λογικόν, ἐπεὶ καὶ μῶλλον ζωὰ η γε λογικῆ, ἡ δ' αλογος μωζμά τι ζωῆς τῆς λογικῆς. καὶ η ουσία δὲ λόγω μὲν ἐπίσης υπό τε τῆς
ἀθανάτου μετέχεται καὶ τῆς θνητῆς τμ κατὰ πάσης καὶ ἐκατέρας -- τοῖν κατηγορεῖοθαι, τψ γε μὴν πράγματι ῆ αθάναro; μῶλλον Ουσια
τῆς θνητῆς ' μίμημα γάρ τι ἡ θνητὴ τῆς ἀθανάτου.
ωσπερ Ἀριστοτέλης τῆ οὐκ ἔστιν ανθρωπος λευκὰς ἀποφάσει τὸ ξυλον προστιθεὶς cs. Aristola 2 l la 4) ἀξιοῖ τὸ ψευδὲς άληθὲς ποιεῖν, ΟυκIotι καὶ ὐμῖν τφ Ουδείς ἐστιν ἄνθρωπος λευκὸς ἐλέφαντα προσθεῖσι τὰ
τέως η ευδὲς ι λοθὶς nouiύθαι ... ύλλὰ τοὐτο Αριστοτέλους καὶ καταγέλαστον τὸ ἐκ των Ου λεγομενων τὸ των ἀποφάσεων η ευδος ξ αλῆθειαν ἀξιουν κρίνεσθαι καὶ οὐκ ἐκ μόνων τῶν λεγομένων. τίς γὰρ Ουκ οἶδεν, ῶς καὶ μικρὸν μόριον λόγου ἔσθ' Ο τε προστεθὲν ἐς τουναντίον τὸν λόγον περιέτρεψεν;
Non imale scriptum eat. Motistrata uni uti praestantia iiiiiii ortalitas probati Ir.
60쪽
24 De eo diei hus graecia organi.
Ephesii et Gregorii Protosyngeli Scholarii , Alexandri Tralliani medicina, Gregorii Aeropolitae historia incipiens ab Alexio Coinneno, desinens in Mich. Palaeologo. Fol. 295 μετάφρασις τοὐ δευτέρου βιβλιον τῆς ἀποδεικτικῆς πραγματείας η τοι των υστέρων ἀναλυτιειῶν εριστοτέλους. Ine. Aιαλαβῶν ο 'Ἀριστοτέλης ἐν τφ πρώαν βιβλίντῆς ἀποδεικτικῆς περὶ ἀποδεικτικου συλλογισμού καὶ ἀποδεικτι ς ἐπιστῆμης. Deinde fragm. libri de intp. hombye. 4to. Ib b Igὀμοίων - 20, 30 desunt. Sequuntur Mirologica excerpta ex Pavminia. Initiunt metapli mala illi eadem inesse videtur In Coial. IM, in cuius niarg. alia quaedana scholia lemnturr in eadem XIV cupita in utroque cod. dirisa - plano convenit eum schol. Noam-4I ἐστιν, sed quae sequuntur disserunt. Alia constriiunt omnino cum ita quae habet Theod. Prodrom metapli rasis quam scripsuinitium v. in gehol. 241 a I , alia iisdem verbia ap. Philopontini 1 Mintur, e. aetiol. 240 a 2I-28, alia denique in schos. main. cod.Paris. HII occurrunt. P aris. Rog. Is II. De Philoponi in lib. I Anal. Post. Eomin. v . Brandis Abhh. der Beri. Alcad. 1833. Hist. - phil. El. p. 293 sqq.In nostro cod. inde a sol. 257 duo commentarii leguntur libri II AnaI. Post. , quorum prior Philopono tribuitiir, V. Brundia ib. p. 296. Non recte hoc factum indo patet, quod plura quise ap. Philop., qualem lupis exseriptum habenius, lemni ur aperte repugnant iis, quae in hoe conamentario habentur, e. in codice dicitur σκοπὸς τφ βιβλίω περὶ ὁρισμοὐ quod Alexandro visum est, V. schol. 240h23, Philoponua verouperte contradicit κααὰ συμβεβηκὸς διδάσκει περὶ Ορου v. aehol. 246n 15 sqq. . Haec actiolia eadem sunt quae ed. Ald. Ven. 1534 fol. sine auctoris nomine, ita tamen , ut in nostro codice prooemium a duum sit, quod in ed. Aldina omissum est achol. 240 b 24 - 48 .
Alier commentarius constat acl oliis undiquo eollectis. singula enim saepius inter se pugnant, ut duo diversa scholia in eunden1 ΛH-stotelis Ioeum occurrant: modo copiosiora sunt modo tenuiora. saepiva orditiem non servaverunt in explicatione, quem Aristotelia verba praescribebant. Fol. 219 achol. insemptum eat νικάιας i. e. μητροπολίτου καίας, Εlistratii, a quo plura Profecta videntur quae in marg. inveniuntur, o leguntur DI. 3IS niam . eadem qua
schol. 248 b 41, sed va. 42 ἐκλέγειν pro διαλέγειν. Denique haec sch Ita undique conquisiva esse etiam inde patet, quod sol. 3II a ad Ma 8 ununi eorum ale desinit: τὀ σόφισμα eo v Σπευσίππου ουτω πως προβαίνειr neque tamen exponitur quomodo Procedat, sed statim ad aliani rem in explicando Pergitur. Fol. 2ra incipit eommentarius a Theodoro Prodromo in cundem librui I compositus, cui eodem inodo ae priori Conamentario acholia adiecta sunt in marg. Eo potissiniuiti consilio collecta esse videntur, ut divorsae interpretiam opiniones et explanationea ex adverso postino facile eomparari