Aristotelis organon graece novis codicum auxiliis adiutus recognovit, scholiis ineditis et commentario instruxit Theodorus Waitz Categoriae, Hermeneutica, Analytica priora

501쪽

logismorrem negantium eadem ratio est. 39 Terinina semper proferri debent eam recto, propositiones interdum obliquos habent.

48 a 40 Quuin A praedicara dieitiir de ter Ino B et B de C, hoc

non ita iiiique accipieti dii in est, ut alterii in de altero Enuiatietur ut praeitica tun , lieque ita, ut A cadent ratione praedicetur de B qua B praeiticetur de C, sed filio I die inaus praedicari id Ialius patet: itana quocutique modo duo teranini coniunglintur Per veri uni Esse et quocunque sensu verum eis quod terni Inis ita coniunctis profertur, eodem modo et Sensi alterunt de altero ilicitur praedicari. v. c. si una scientia A praedicatur de rebus contrariis tu , Iioc non significat ipsas res eoiitrarias unam esse scientia in vg. I: quare delendum erat comina post ἐναντία a BeLLero positum , sed significat

reruin qtiae sibi contrariae sint unam esse ficientiam, sive verum es8e de rebus contrarilis, si quis dicat linam et eandemearu ui esse scientiam.

48b I 2 Post alteriina σοφία addidimus ἐπιστήμη, quod, licet Iin- Portiti iura , tilentur et collices et iiitpp. graeci. A ἐπιστήμη Bσοφία, Γ τὁ άγαθύν. Praedicatur A de B casu recto, B deI casu obliquo sapientia versatur in bono cognoscendo I colligitur praedicari A de T - scietitiam versari iii bolio cogitoscendo. Propositioniina expositio difficilior redditis r adiecta voce ἐπιστήμη, ciuia terminus maior a propositioite minore alietius est. Dicit autem liocet , Sapientia est de bouo cresertur ad bonii na), sellicet ut scientia eius . Fatetulum est vocem ἐπιστήμη, quarn in contextii ni reduximus, perspicuitati obesse, quanastitam fiensum non plane turbet, sed hoc ipsit ut egi quod noη imovit, ut istam vocem retinendan CEn Auerinlus, tiliam ne eod. A qui lena videtiir Oniisisse: nain quae recens in illo superscripta giunt inde itata esse veri sintile est, quod verba του

ἀγαθοῖ ἐσρὶν ῆ σοφία ἐπιστήμη, quae in eandem vocem

desinunt alique ea quae proxime Praecesserunt, Per negligentiam scribentis praetermissa erant.

48 bI3 το μεν δὲ ἀγαθis . . . quare id de quo alteruui praedi-

cainr in conclu8ione non prosertur casu recto, sed Id de quo praedicati ir in propositioite maiore. - In exeniplo quod se

502쪽

Analyti ea priora. 48b18 οὐκ ἔστι -τδ' . . . fimile concitigio neqtie propositio nis Ior casti in rectuna habet. sed minor sola.

b2I ὁτὲ μὲν λεγομένουr exemplo est τἀγαθόν ἐστι γένει vs. 26; ὁτὲ δὲ μη λεγομένουr exemplo est του ἀγαθου ἐστὶ

γένος vs. 23. Iidem termini sunt in utro lite exeinplo A γένος, Β ἐπιστημη, Γ, Q dγαθόν. Aeci sit in liis Aristoteli quiui

ipse Cavetulum E8Se praeimonuit: peccavit enim παρξε το μηκαλῶς ἐκτίθεσθαι τους δρουςr namque messius ter minus tinnianus est et idem in maiore et in minore propositione, siquiden

li 27 τω αὐτ--. . . Ut praedicati ir alteriim de altero non solum easti recto, sed etia in obliquo, sic Eliani negati ir et re-eto casu et oblittito.

νησις γενέσεως γένεσις οὐδ' ὁλως μεταβολλὶ μεταβολῆς,

quod exponitur iis illiae seqiii intur. Generationem esse Fpecie nmotiis vid inuis 15 a13, i ibi cs. quae diximis. Colligitur us. 3Iprimo modo secundae fi rae, vs. 32 secundo eius leni figurae. Docent haec exeinpia melliis quam ea de iiiiibus vixillius advs. 21 concitisionem habere posse casiam recturn, quam qualm utra illie propositio habeat obliqiiii m. - Vs. 31 ηδονῆς δ' ἔστιν,

b.34 Eodeni modo res se habet ubicunque in conclusione negati ir alteruria de altero, quod gelii is medius terminus r- tam illiandana rationen es. 49 a 2 - 51 liabet ad ea de ilitibus praedicatur: tiain αὐτδ vs. 35 refertur qui deni ad πρόβλημα miod praecessit, sed intelligendi ina est de teriminis qui conclusiotieni το πρόβλζμα eonstituunt. Sic pronoui en αυτό, ut dieit II. Rasso v Aristotelis de notionis desinitione doctrina, Berol. 1843 p. 55 not. I, , etsi petiere vetitum sit, ad ἐπιφάνειαν

referenduin est I029b I9-μ / ουδὲ το ἐξ ἀμφοῖν τοἐπιφανεία λευκῆ εἶναι. διὰ τί; 5τι πρύσεσαν αὐτό: tiliare non probanda erit lectio inτη, qtiani pilirinal codices habent. 50 b 8 πασι γὰρ τούτοις γίνεται ή τῶν καταμηνίων ἀπόκρισις , τοῖς μὲν πλείων, τοῖς δ' ἐλάττων, τοῖς δὲ τοσαυτη τδπλῆθος ωστε μον γε ἐπισημαίνειν. CL quae dixinius ad 4 b d ad sa8 et ad 16 b I sub sit. Alexander reete explicuit το γένος per το μισον, neque tamen quid istiani videtur mutati dum se: nam serimo est de ullogisniis secundae figurae, in qui- Duiliaco by Coost

503쪽

lius medius terminus praedicatur de extremis. Aristoteles dicit hoc: Hγεται πως προς αὐτο το μέσον, το γένος δολονότι. b35 Exempluin est secundi syllogismi figurae tertiae: A vρύ- νος δέων, Β καιρύς, Γ θεύς. 49a 5 εἴ πως ἀλλως πίπτει , si non profertur Rimplici casu, sed

cuna praepositioitibus, vel quoculique alio modo ratio exprimitur qliae iliter terminos intercedit. - Talia Aristoteles addere solet, ut caveatur ne Praetermissuria sit, quod non Ilominatina ilixerit, Etiam si ipse iiiiiii in mente habeat quod adH- ciuilitum sit, es. 56b8: namque Remper sibi cavet Aristotcles ite 'lii id confidentilis dicat quod non satis constet, v, 408 l, 9

Cap. M. Ratio habenda est in ratiocinando modoraim Omnium, quibuscunque alterm n ds altero enuntiari potest. 49 a I, cf. I0II a 22 καθ' αὐτα δε εἶναι λέγεται οσαπερ σημαίνει 'τὰ σχήματα τῆς κατηγορίας ' ὁσαχῶς γὰρ λίγεται, τοσαυταχῶς το ειναι σημαίνει. p. 2S. Quod iteratur in propositionibus cum termino maiore coniungendum est. 2I Non item sumendi mini termini si petid uniroras et simpliciter colligitur et ar quid cum adiunctions quadam. 49 a II ἐπαναδιπλούμενον dicitur in oratione quod accedit, praesertim si ita accedit iit seitSus aut te iter aut ouillino Ilou nil - .

Propositiones ita sumat, iit in utraque alierum D τῶ τί ἐστι praedicetur. 9I0 b 2I ἐπαναδιπλοίσθαι significat isad integrum redire . 49 a16 Notandum est verbo κατηγορεῖν, quod Philoponus cscliol. 182 a 29 non nisi de eo dici notavit, quod casu recto Prae dicetur, hic Ita uti Aristoteleni, ut etiam de casu obliquo accipiatur. 49 a1η οπερ. Hoc pronomine uutiir Aristoteles, ut sigitiscet aliqua in rein ita coniunctam esse cuni alterius rei natura, ut eam

complectatur Ricut genus speeiena. M a 30 οπερ γὰρ ζωόν ἐστιν ὁ ῆνθρωπος. 116 a 26 οὐdεν γὰρ λέγεται οπω το γέ-

504쪽

4s a 24 δοξαστω post τραγέλαφos eiecimus: nam et deest lacodicibus et Philoponiis illud omissum esse aperte dicit et Alexandrum non Iaabuisse ex ipsius verbis apparet. Non dubitavimus igitur voςeni δοξαστιν e eontextu elicere. praesertim qitum praecesserit ἐ-στητόν, uitile quid Ili mente habere debeamus eo loeo, quo lembatur δοξαστον, facile intelligiti irrδοξαστὸν autem ab iis additum videtur, qui Aristotelis verba ex inintpretibus eorrigerent. Ipsum syllogismum recte exposuit Alexander: in sequente autem astogismo est A φθαροδ ν

49 a 29 Aristoteles adhue loquitur de ἐπαναδιπλώσει : quare e sum non habet quod vulgo legitur ἐπιουπόν τι ὁτι , quum legendum sit ἐπιστητον δrar dicit eniim , aliud est, si demonstratur τἀγαθω ἐπιστο τω, aliud, at demonstratur τἀγαθον

ἐπιστητον οτι δε-AM , qtiod re vera Arristoteleui demonstrare voluisse apparet va. 35, ubi ipsam conciti ionem adiicit. Acem dit quod pronomen τὶ non exprimitur in versione Boethiana et quod litteramna similitudo ἐπιστητύν τι ὁτι monstrat, quam facile fieri potuerit, ut τὶ per negligentiam scribentis in contextum illatum gur quamquam Iiaud scio an veri similius sitia additum esse ab iis, qui Aristotelem male intelleetum eme dare vellent: in quem quidem erorem conlecti videntur et eo quod habentiis us. 28 τόδε τι et ipso terinino medio quem sumit τδ τὶ δν. Namque, ut dicit us. 36. omnia liaee demon-

atratio in eo posita est, quod Q τὶ gerede dieses indivi- duell Beatini nite oppositum ei quod universale est τῶ δντι simi sint proprietatem naturae eius rei, ad quam scientia per tinet, unde st, ut Min μη δτι τὶ ω simiscet scientiani ceditae res euluscunque, E. g. hoes , ἐπιστήμη λι δν scientiam quod exsistat adquid, quod quid sit et quale vii minus. Ο

505쪽

ola 2 ἐν μέρει vorat eos, qui non άπλῶς τι, - τύδε τι n- eludunt. Quare recte Bieso I. p. 1 9 not. 2 si Veii in dein. ZusalZe elite hesondere Bestinamung enilialteii isti so: erileii diese Sci illisso aucti οἱ ἐν μέ9ει συλλογισμοί genai int . p. 39. In analysi syllo is morem termini sta semper sumendi sunt et mulandi, ut sint quam m-isne simplices et perspicui. p. 40. Trinianis adliciendus est ametuus vel non adii-riendus prouti concitreio postulat.

praedicetur B, de eo onuia etiam praedicetur A. 3.3 Cortis terminis non utimur, ut cogamus quod demonstrandum Sin, sed ut illustr mus.

χει παντὶ τῶ C. Si diversis propositionilius adiungis eandem, conitiliciae propositiones non idem valebunt: tiliare si dieis τδ

non latius patet quam B, sive si A non praemeatur de omni-biis, quibus tribilitiir B, neqtie universalis erit conclusio ne- qito omnino erit concliasio, sive mitior BI universalis est sive particillaris: Fili autem A praedieatiir de Onanibus, quibus re vera tribuitur B αληθῶς λίγεσθαι τη. 23 est praeiticari sensu Proprio Ficut gelitis de specie, qtiare quod dληθῶς praedicatiir ad dicitur κατὰ παντός: opponitur το κατὰ συμβεβηκὸς s. πα9ὰ φυσιν, sicut pillelirunt de albo us. 18 et utraque propositio universalis erit et conclusio. - De verbis καθ' Ουhene, itotat Alexander sol. 155 a οὐκ ἔστιν ἴσον τψ καθ' ἴτου. τὼ μεν γὰρ καθ' ὁτου διωρισμένον ἐστὶ δηλωτικὼν ὀντ καθύλου .. το δε καθ' ου ἀδιόριστον. 49la 25 Si servamus eomnia post Hγοται τs. 26, gententia haec

506쪽

4etu Analyriea pelo a. est. Si vero propositio minor ΒΓ non universalis MLellisio aut non fit aut non univessalis . Sin autem hoe ma vi od stoteles dieit, mirum est mi od non viderii ullogismum uinfieri tertio modo primae figurae A χρῶμα, Β λευκω , Γ κα λύν minime propterea. quod propositio minor parue est, sed qilia το Β κατὰ τοs Γ Οὐκ ἀληθῶς λἐγεται : 'equis enim fiet syllo sntiis, si propositio minor universialis est Aχρῶμα, Β λευκώ, Γ κυκνος . Quod si quis Aristotelem igit Hravisse negaverit, alia quaerenda erit hune locum i explanan uratio. Accedit quod hoc loco non agii de sopli laniatis det gendis et evitalidis, sed de ratione, via data conclusione In-Veniantur propositiones, unde illa collecta sit: quare sic .ex- Ponit, qtiales sunt i debeatit propositioiles, quales non debeatit, ut conclusio sit uiiiversalis. Diceiadum erit. igitur vertia εἰ μέντοι. .. 27 υπάρχειν sis quae proecesserunt perspicultatis gratia ab Aristotele addita esse, qilippe qliae aliis verbis idem eXPrimant quod Ilaini inius vf. 20, iii si lioc discrimen velis statuere quod satis leve est . ut v s. 20 agati ir de propositione Particulari, nil ne vero de indefinita. Fecit hoc tui. Pacius. quem non possum lion mirari qliod hunc locunt recte intellexit, quamqi iam salsam iii terpunctionem servavii , quae explic tionem ab ipso propositam non admittit: reiecta enim Philoponi litterpretatione Iioc uni ini nobis relietum est, ut deleto inniate vg. 26 post λέγηται locum ita intelligainus. ut sibi respondeatit εἰ μεν τs. 20 et εἰ δε vs. 22, εἰ μέντοι vero H. 25 repetat aliis verbis quod iani dictum git us. 20 pG εἰ μεν . . .

Quod dicit est hoα Si vero A praedicatur, de quo omni Riiiiiii quidem impedit qiun B praedicetur de termino I sive

de omni sive de aliqlio tantum . A autem aut non de omni T praedicetur aut omnino non praedicetur de terimino D namque verba θ' - αν το Β λίγηται κατὰ παντος eundem sensum thabent, quem us. 23 verba καθ' οἱ τo B Hγροαιαληθῶς. Plii toponunt quidem. qitamquainren non recte explicat, eadem verba liabitisse quae nos patet ex scliol. Ima I - 2 l. quae apud Alexandriani leontur isol. 55 b ed. lunt. ita perplexa sunt it valde corrlipta esse videantiir. Etenim iisdem verbis οὐδὲν κωλυει το Γ υπάρχειν τὁ B . . . υπάρχειν , quae etiana nost liabemus, ex Aristotele adseriptis addit καί

507쪽

Analytaea priora. 4 1 ε

νπάρχειν. 49bra Si i tur per irra terminos fit conclusio univerealis 'τδ

comma nil te παντὸς s. 28 deletiduin suisse patet: nam qiiod addidit παντὸς non sigiliscat lemnii iii ni A de alio praedicara liniversio, sed termitium B praedicari de univera o T. Confirmat line vera ni mentem Aristotelis a nobis expositani esse hili' quae praecessemini: nain quitu Ille paucis complectatur Fumma in eorum quae modo disputavit, apparet non suisse se monem de conitinctione naaioris propositionis liniversalis cum minore particulam, sed de maiore indes nita qliam cum minore

vel universali vel particulari ad syllogismum faciendum coniun- Ciani putare possit qui non recte intelli t τὼ λέγεσθαι τὁ Λ καθ' ου τb B κατὰ παντός: qua quidem loquetuli sormula utl-tiir e. g. 5 Ib41 , signisi eat terminum A praedicari de omnl-

hiis quae contineatitur termino B: qitare de quo B univereo, de Eo vntvereo etiani A praedicatur, de quo alitem non universo B. de eo universo etiam terminiim A Praedicam, quam- quan aliquando vemini est. certe noli concili tur: namque Gλέγεσθαι τὁ Α καθ' - τὁ Β κατὰ παντῆ liaiic vina liabet, ut significet eandem Esse praedicatuli ratiotieni terna Ini A et te ni ini B. Explicatione igitur, quana Itoc capite dedit Aristot les, opus erat, qilia verba τδ καθ' ου τὁ Β παντδς τὁ Α λίγεσθαι anal ipia sitiit; incertuna eniim Inanet utriin παντος coniungetidi ina sit cum iis quae praecesserint an cuni sis filiae seqli anilir.

θέσει καὶ το τόδε τι εἶναι, ωσπερ . . . Per exempla non demonstramus qliod probatilliin est, sed monstramus. 49l 36 Invitis eodiei laus optiniis vulgarem lectionem dλλ' οὐχ τως servavimus, quae et ab ipso Aristotele confirmatur 76h39ood' ὁ γεωμετρης η)ευδῆ υποτίθεται , ωσπερ τινες ἔφασαν, λέγοντες ῶς οὐ δεῖ τω ψευδει χρῆσθαι, τον δε γεωμέτρην ψευδεσθοι λέγοντα ποδιαίαν την. οὐ ποδιαίαν η εὐθεῖαν τhν γεγραμμένζν οὐκ εὐθεῖαν Ουσαν. ὁ δε. γεωμετρης οὐδενσυμπεὐαίνεται το τήνδε εἶναι γραμμήν, ην αὐτος ωθεγκται, Suh τὰ διὰ τούτων δήλουμενα cf. 10IS a 20 οὐδ' - h. e. δε ψεύδεται - λαν ἐν τη γὴ γρων καὶ τῆν ποδιαί-- μὴ ποδιαίαν οὐ γὰρ ἐν ταῖς προτάσεσι τb ψεῖδος , et ab Alexandro sol. 156a ed. Iunt. 152I; eandem etiam exhi-

508쪽

Analyti ea priora.

het vet. lntp. Goth. qui voelia dia' ori 36... συλλογιζόμενος sie exprimit: οὐδὲ τοῖς καταγεγραμμένοις προσχωρο- νος δείκνυσιν αὐτῶ το προκείμενον, ἀλλὰ τούτοις σημείοις χρῆται οὐδὲν συντελοsσιν η συνεισφερουσι προς το δεικνύμενον. Reiecimiis autem quod vulgo te batur Oὁσαν, quippe quod correctum videretiir ab eo qui participium non nisi ad ἀπλατῆ reserendum putaret: loquitur autem Aristoteles non detina linea, quae, quamvis neque pedalis git neque meta neque latitudine careat. tamen a geometra sumatur pedalis recta alae latitudine, sed de iminis qiuod et ipse hi dicavit eo loeo quem adferripRInatis et Alexati der significat verbis: Osτε ποδιαων ποδιαἰαν λαμβάνων Ομε εὐθεῖαν εὐθεῖαν. Qitae sequuntur ἀλλ' οὐχ ολως . . . difficultatem habetit: llensu certe non destituta sunt, sive ornutitur ori sive servatur. Iam si omittitur, sententia haec est. Exemplis ratiocinantes utimur, non ut demolis tremiis, sed iit illustreinus quod volumus idem. laclentes quod geoinetra, qui rectam dicit lineam quae meta non est, sed spiris utitiir ait ratiocinanduin, quasi re vera tales sint quales non sunt. sed qliales vult geometra et quales re vera eas esse ipse fingit: nam nisi quid suniatur universale, nihil eolligi poterit. Sin autem servamus particulam ori, quod Aristoteles dicit est Iioc. Exemplis utimur In ratiocinando ut geometra figuris: namque geonaetra nihil eoli u ex iis ipsis his quas deseripsit: nihil enim colligitur e re singulari, sed univereali propositione opus est. Apparet alteram explicationem minus artisse Iosaim esse: nam pronomen demonstrativum τούτων τs. 37 rectius intelligitiir de rebus singularibus, quae ad ratiocinandum inutiles sint, quam de universalibus propositionibus, sine quibus demonstratio erae nequeate quare n-tio ori servanda erit. At difficultatem habet particula dilisus. 86: ex specialias enini. st haec verba sic interpretanda sunt ut modo dixinuis, ut Aristoteles diceret καὶ γὰρ οὐχ ολως χρῆται . . . Ipsa duscultas nos movit is lectionem dia' οὐχ οs-- τως praeserendam duxerinatis. quomodo excusetur particula duri Deile est ad intelligendum, si non iam eius quod Arist teles expresserit rationem habeamus quam eius quod in mente habuerit: siquidem dicturiis erat Itoc: οὐδεν προσχρῶμεθα

τω τόδε τι εἶναι, ἀυλ χρώμεθα τη των ορων ἐκθέσει ωσπερ ὁ γεωμιτρος χρῆται μεν τοῖς διαγράμμασιν hunc enim sen

509쪽

Analytica priora. naopinor, qui neget , αλλ' οὐχ ολως χρῆ- ῶς συλλογιούμενος ἐξ αυτῶν τουτων τῶν διαγραμμάτων. 49b37 Ο μή ἐστιν. Clamiis vixisset εἰ μή ἐστι τι. Sinissem cou-ginietionem habuinius 8h34 δ ει εἰδῆ τις. Contra ubi exspectabas Prononien relativitna, particii la εἰ est modeste loqtientis, v. 695 b9 ouν ἐστι li. e. oLν γίνεται ή αὐξqσις νάρκαις καὶ τρυγόσι καὶ εἴ τι τοιοsτον ὰλλο σέλαχός ἐστιν. 439bI3 αὐ-τῶν δὲ τῶν διαφανῶν, οἷον sδατος καὶ εἴ τι δελο τοιομον. Item Isb II propter τosro quod sequitur clarius scripsisset D τι pro εἰ.- De partieula Alexander sol. ISGh liaee habet: το ώς προστιθεὶς ὁτι μήτε πάντως ὁ κατηγορούμανος ἐπὶ πλέον, μήτε πὰν το ἐπὶ πλέον τινος δε ώς μέρους αὐτοθ

50 a 2 τό. μανθάνοντα τω ἐκτί θεσθαι καὶ τῶ αἰσθάνεσθαι χρῆσθαι) λθοντες : namque viscentem talitum terminor IIn EXP sitione et pensilius in ratiocinationibus uti debere apparet. Detonsimictione es. 189h33 φαμεν γὰρ γίνεσθαι ἐξ ειλου ειλοκαὶ ἐξ ετέρου ετερον η τὰ ειλῶ λέγοντες θ τὰ συγκείμενα.

p. M. Singulas compositomm syllogismorazm conclusi nes non fi mper ex eadem Mura sunt, aed ipsa conchula in psa Mura facta rit monstrat. 50 af τεταγμένα. In unaquaque figurii non nisi certa quaedam Concluduntur Recundum or linei ne iiani In secunda conclusio assirmans esse nou potest, in terita non potest esse universalis. CL qiuae dixinius ad 32 h I9. cap. M. Ds resolutions syllogismorum qua desnilionem cogere volunt. 50 a II Non recto hi ine locum intellexit Iul. Paetus Philoponunt secutus schol. 185 a 44. Monendum est autena et hoc scholion et quod legitur 185b4 -II non reserenita esse ad pηg. 51. ed.BkL. quae in marg. adscripta est, sed ad pag. 50. liena schol. 18IRI 2 in naar'. scribeiidum erit SI a 40 pro G2 a 40, I85 b47 autem legendiina erat dποφαντικος r dicit ellina pertinere hoc caput ad Ddlogisnios iiiii desinitionem evertant. At διαλέγεσθαι πούς τι llic non est ,disserere contra aliquid , sed , disputare de aliqua reVr iiani si Aristoteles doceret quotmodo definitio everteretiir, id Itillus loci non esset, quia ἀνάλυσιν syllogismorum tradit, non artem dialectioni: quare illo exponit

510쪽

Analyrios priora. quomodo, si destillio coacta sit, Inveniantiar propositiones ex quibus collecta sit. Simileni usuin praepositionis πρύς notavi

serere de aliqila re'. Ceterunt de praeposition o πρός es. 183 a 21 - 26. Sententia nostro Ioeo expressa haec eM. quod attinet ad eas ratiocinationes. qtiae definitionis coiissciendae caiisa institutae ad partem desinitionis εν τι των ἐν τω ορω demonstranda ni exstructae sulit, in liis iton definitio littegra pro termino sumenda est, Red ea ipsa pars definitionis de qua conclilsum est: V. C. hi quis propoliat desiit itionena ,,aquaria esse hiani orena potabilent', ἀνὰλυσις ita facieiula est, ut terminiis maior modo sit . liiunior' nio do , ,Potabile''.

Cap. 44. Dct resolutions myllogis Oragna hypotheticorann is et eorum pli ducum ad impossibile. 39 Reliqumm de hypoth recta syllogismis disputationem in aliud temptu dissert. 50 a 21 Reeepimus Moa quod et optimo in codicum auctoritate commendatur et ab Alexandro confirmatur schol. 184lim . quod Bhic. dediι μω eorrectionis speciem Itali et coli. vss. 19 et 23. Si Aristoteles scripsisset μία vs. 2I, oratio ambigua esset nain οὐ μlα idem est quod Osδεμία , quamquam us. 23, ubi adiecit πάντων, nihil ambigim inest: qiiahe nostro loco dixit oὐ πῆσα, quod etiam sensus postulat. Conditio haec erat

cum Is , ut, si quae facultas non esset eontrariorum, Eoriam n que una esset scientiar quare qui hoc colligere vult probare debet aliquam iacultatem non esse saeuitatem contrariorum, II. E. non omnem facultatem esse contrariorum. Restitutinua

οἱονεὶ quod codices optimi liabent eum tui. Ρaelo. In reliquis edd. legitiir ή pro εἰ. Ciur scripserimus οἱονεί, non OIον εἰ, diximus ad 34 a 32.50 a 24 Dedimus haesiδει-ται ex optimis codd., qiiod cur Bhic. reiecerit non assequor: namque taHειανύναι non est demo strare, sed potius ratiocinando patefacere, quod lauic loco optime Meuii: nam allato exemplo τω πιαι-s -ὶ τω νωίδους

라틴어 텍스트