Athenaei Deipnosophistae

121쪽

106 ER TOT λην περμεγέθη γλυκειαν καὶ ευστόμαχον ἐν 'Aνδακα πηγανον δ ἐν Μυροις Λίφιλος δέ φησιν η δὲ οτικη της ξεως κάνευέκκριτος, λυχος ευστομαχω-αψα δ' ἐστὶν υι υδατος καὶ ξους λαμβανομενη, ευχυλοτερα δὲ η ἀρτυτη λεπτυντικωτέρα δ' ἐστὶν η μετὰ νάπυος, ευπεπτοτερα δὲ καὶ υεκκριτωτερα ἐκάθ-i ε - Μνησω - δέ φησιν έσα-νφυῶς διάκειται

προς- ' του πυρος κατεργασίαν, οἷον τ ε σικυος καὶη κολοκυντη καὶ μηλα κυδώνια καὶ στρουθία καὶ τοιουτον, - ω 'Gταν προσενεχθη πυρωθέντα, δίδωσι

τω σώματι τροφην οὐ πολλην μὲν αλυπον δε καὶ μαλ-u M-υγράν - δὲ καὶ ταλα-ῆ, κοιλίας ἐφεσαισια- πάντα δει 1λαυτὰ λαμβάνειν φθὰ μἀλλοκ' Ἀττικοὶ δὲ μόνως καλοῶσιν αειν κολοκυντυν Ἐρμιππος

την κεφαλχνη χειοσην κολοκυντ . Φρύνιχος ὐποκοριστικώς η μγου τι μικρον η κολοκυντίου. Ἐπίχαρμος

54. Ἐπικράτης ὁ κωμφδιοπῶς α, τί Πλάτων καὶ Σπεύσιππος καὶ Μενέδημος προς τίσι νυνὶ διατρίβοωσιν; ποία φροντίς, ποῖος δὲ λογος διερευναται παρὰ τοῖοιν;

M τάδε μοι κινυτῶς, ι τι κατειδὼς ηκεις, λέξον προς τῆς γῆς. B. αλλ' οἶδα λέγειν περὶ τωνδε σαφῶς.

122쪽

. E TO B---ηναίοις γαρίδων ἀγελην μειρακίων των ἐν γυμνασίοις ωκαδημείας ηκουσα λόγων φατων ἀτοπω περὶ γαρ φύσεως ἀφοριζόμενοι διεχωριζον ζωων τε βίον δένδρων τε φυσιν λαχανων τε γένη. κατ' ἐν τούτοις την κολοκυντην ἐξηταζον τίνος ἐστὶ γένους. A. - τί ποτ' αρ ωρωαιτο καὶ τίνος γένους εἶναι το φυτόν δηλωσον, εἰ κάτοισθά τι. B πρώτιδετον ν πάντες αναυδεῖς

τοτ ἐπεστησαν καὶ κυψαντες

χρόνον ουκχλίγον διεφρόντιζον κατ' ἐξαίφνης ἔτι κυπτόντων καὶ ζητουντων των μειρακίων λάχανόν τις ἔφη στρογγύλον ἶναι, ποίαν δ' αλλος, δένδρον δ' ετερος. ταυτα δ' ἀκουαγ-μπρός τις Σικελῆς ἀπο γῆς κατέπαρδ' αυτῶν - ληρούντων. A. η που δεινῶς ἁργίσθησαν χλευάζεσθαί τ' ἐβόησαν; το γαρ ἐν λέσχαις ταῖσδε τοιαυτὶ

ποιεῖν ἀπρεπες.

B. -δ' ἐμέλη ν τοῖς μειρακίοις. ο Πλάτω, δε παρὼν καὶ μάλα πράως δὲ ορινθεὶς

ἐπέταξ' αυτοι πάλιν . . .

ἡ ριζεσθαι τίνος ἐστὶ γένους ο δὲ διήρουν.

123쪽

55. ', λεξις ὁ χαρίεις πρόπομα λον παρατίθησι τοῖς διακρίνειν δυναμένοις ἐλαθον γενόμενος ου τὸ πραγμ βουλετο. 60 κατα χειρος ἐdόθη την τράπεζαν ὴ ἐχων, μ' ης ἐπέκεια - τυρός, ουδ' ἐλαῶν γένη, ουδὲ παρέχουσαι κνῖσαν μῖν πλείονα παροψίδες καὶ ληρος, αλλὰ παρετ υπερηφάνως ἔζουσα των ωρῶν λοπάς, τι του πόλου του παντος Μισφαίριον. 1 απαν ἐνην τἀκεῖ γαρ ἐν ταυτη καλά, ἰχθῶς, ἔριφοι, διέτρεχε τούτων σκορπίος, υπέφαινεν ωῶν ημίτομα τοπις αστερας. ἐπεβάλομεν τὰς χεῖρας ὁ μὲν ἐμοὶ λαλων , αμα καὶ διανευων ησχολεῖτο, πῶς δ' ἀγών1 ἐπ' ἐμε κατηντα το πέρας Ουκώνηχ εως την λοπάδ' ὀρυττων ἀποδέδειχα γωσγανον. 56. ΜΥΚΑΙ υριστίας μυκαισι δ' ἁρέχθει τὸ λάινον πέδον. Πολίοχος ει μεμαγμένην

μικρὸν μελαγχρῆ μων πιρωμένηνέκάτερος ημῶν εἶχε δὶς της ημέρας.

- συκα βαιά καὶ μυκης τις ἐνίοτ αν ἁπτῶτο, καὶ κοχλίας γενομένου ψακαδίου, Ἀγρευετ αν, και λάχανα - αυτοχθόνων θλα ἐτ' ἐλάα, καὶ πιεῖν οἰνάριον ἀμφίβολον. Ἀντιφάνης τὸ δεῖπνον ἐστι μῶ ζα κεχαρακωμένηαι ἀχύροις πρὸς ευτέλειαν ἐξωπλισμένη, κὰὶ βολβὸς εἷς τις καὶ παροψίδες τινές,

124쪽

ER TOT B 109τοιουτος ὁ βίος, πύρετος, φλεγμ' ου εχων.κῶ προελθώνουδεὶς κρέως παρόντος ἐσθίει θυμον, οὐδ' οἱ δοκοῶντες πυθαγορίζειν . . . τίς γαρ κάτοχ ημῶν - μέλλον ο τι παθεῖν πέπρωθ' κάστήτων φίλων ταχυ η λαβὼν οπτα μυκη ας πρινίνοπις τουσδὶ δυο.oτι Κηφισόδωρος ο Ἱσοκράτους μαθητης ἐν τοῖς κατὰ 'Αριστοτέλους, τέσσαρα δ' ἐστὶ ταῶτα βιβλία, ἐπιτιμ ρτω φιλοσόφω, ου ποιησαντι λόγου αξιον τω παροιμίας ἀθροῖσαι, Αντιφάνους ὁλον ποιήσαντος δωματο ἐπιγραφόμενο Παροιμίαι ἐξ ου καὶ παραπίθετωτάδε - ἔγωγ' - εἰ τῶν Μετέρων φάγοιμί τι, εμυκροας -οὐς αν φαγεῖν δοκῶ καὶ στρυφνὰ μηλα κε τι πνίγει βρωμ' ἔτι. 57. Φύονται δὲ οἱ μυκπες γηγενεῖς καὶ εἰσὶν αὐ- - ἐδώδιμοι λίγοι οἱ γαρ πολλοὶ ἀποπνίγουσιν διὸ καὶ 'Eπίχαρμος παίζων ἔφη Ἀλναὶ μυκαις αρ' ξε Θ ληγότες πνιξεωθε. Νίκανδρος δ' ἐν Γεωργικοῖς καταλέγει καὶ τίνες αυτῶν εἰσὶν οἰ θανάσιμοι λέγω

ἐχθρὰ δ' ἐλαίης

μιῆς τε πρίνου τε δρυός, απι πηματα κεῖται, οἰδαλέα ξυγκολλα βάρη πνιγόεντα μυκήτων. πφηρσὶ δὲ καὶ Θι6 συκέης οπότε στέλεχος βαθυ κοπρFκακκρυψας υδάτεσσιν ἀειναέεσσι νοτίζοις, φυσονται πυθμέσσιν ἀκηριοι ων - μύκητα '

θρεπτον μηαια μηλον α χίδης προτάμοιο δ' -- Ἀλλ' ο ---αγνῶναί καί τε μυκη ας ἀμανίτας τί ἐφευσαις,

125쪽

7 ῶσπερ οἱ μύκητες ἀποπνιξα - σε. Ἐπαρχίδης , ριπίδην φησὶ τον ποι ην ἐπιδωθαι τεγκάρω κά γυναι - τινος μετὰ τέκνων κατὰ τους Φλο ἀγρους, δυο μεν ορρένων τελείων μῶς δὲ παρθένου, φαγουσης θανασίμους μύκητας κάγα-πνιγείσης μετατων τέκνων ποιησαι τουτὶ το ἐπίγραμμα--ν ἀγηρ-- πολ- αἰθέρος ηιε τέμνων,

i ivτέρα παρθενικην τε κώρυν διασσους τε συναίμους ἐν τα--φέγγει μοιραδίω θ μένους Θωκλης ὁ Καρυστιος ἐν πρωτ 'Υγιεννῶν φησίν ο αγρια φηματα τευτλον μαλάχη λά- χν ἀκαληφη ἀνδράφαξυς βολβοὶ δνα μύκαι. 'i, 58. - Σπευσιππος ἐν δευτέρω ομοίων νησίον ἐν δατι γινεσθαι, σελίνω ἐλείωτο φυλλον ἐοικώς διο καὶ Πτολεμαῖος ὁ δεύτερος ευεργέτης - - πτου βασιλευσας παρ' Ομηρ ἀξιοῖ γράφειν ἀμφὶ δὲ λειμῶνες μαλακοὶ σίου δε σελίνου. α σία γαρ μετα σελίνσυ φύεσθαι, ἀλλα μη μ. 59. Aίφιλός φησι τους μύκητας εἶναι ευστόμους κοιλίας διαχωρητικους θρεπτικούς, δυσπέπτους δὲ κοὰ dφυσώδεις τοιούτους δε εἶναι τους ἐκ Κέω της νησου. πολλοὶ μέντοι καὶ κτείνουσι δοκουσι δὲ οἰκεῖοι εἶναι 25 οι λεπτότατοι και αὐλοὶ καὶ ευθρυπτοι οἱ ἐπὶ πτελέως καὶ πευκαις γινόμενοι ' ανοίκειοι δὲ οἱ μέλανες καὶ πελιοὶ καὶ σκληροὶ και οἱ μετὰ το ψηθέναι καὶ τεθηπιαι πησσόμενοι οῖτινες λαμβανόμενοι κτείνουσι.

βοηθουνται δ' ἀπὸ ἡδρομέλιτος πόσεως καὶ ὀξυμέλι- ω τος, νίτρου καὶ οξους μετὰ την πόσιν δ' ἐμεῖν δεῖ.διοπερ καὶ δε μάλιοτα σκευάζειν αυτοῖς μετὰ ὁξους, καὶ ὀξυμέλιτος η μέλιτος ηἰλῶν' ἴτω γὰρ αυτῶν τὸ

126쪽

ΕΚ ΤΟΥ

111 πνιγῶδες ἀφαιρεῖται. Θεόφραστος δὲ ἐν τῆ περὶ φυ-- ωτορίας γράφει ' υπογεια δὲ τα τοιαυτά ἐστι καὶ ἐπίγεMae, καθάπερ ους καλουσί τινες πεζιας αμα τοῖς μυκησι γινομένους αρριζοι γαρ καὶ αυτοὶ τυγχάνουσιν. ὁ δε μυκης ἔχει προσφυσεως ἀρχην τον καυλον εἰς μηκος καὶ ἀποτείνουσιν τ' -- ἐίζαι. φω δὲ καὶ οτι εν ῆ περὶ φακλέους σπηλας θαλάσσο7, μανίδατα πλείω γένηται, - νες φύονται πρὸς f

καὶ Φανίας δὲ ἐν πρώτ- ρὶ φυτῶν τα δε ουδὲ φύει οτην ἀνθίνην, ουδὲ της σπερματικης ἴχνος κορυνησεως, ουδε σπερματώσεως, οἷον μυκης δνον πτέρις ελιξ λαυτός φησι ' ππέρις, ην ἔνιοι βλάχνον καλουσι Θεόφραστος ἐν Φυτικοῖς λειοφλοια, καθάπερ υδνον μυκης πέζό γεράνεων. 1562 60. ΥΔΝΑ. γίνεται καὶ ταυτα αυτόματα ἀπο

γης, μάλιστα περὶ τους αμμώδεις τόπους λέγει δὲ

περ αυτῶν Θεοφραστος ' o δνον, ο καλουσί τινες

γεράνειον, καὶ εἴ τι αδεο υ γειον, καὶ παλιν ' η τῶν ἐγγεοτόκων τούτων γένεσις αμα καὶ φυσις, οἷον του οτε μου καὶ του φυομενου περὶ Κυρηνηνὰ καλουσι - δοκεῖ δ' ηει σφόδρα τουτ' εἶναι καὶ την ὀσμην ἔχειν κρεώδη, καὶ το ἐν ἡ Θράκη δὲ γενόμενον ἐτον. περὶ δὲ ταύταν ἴδιόν τι λέγεται φασὶ γάρ, μανίδατα μετοπωρινὰ καὶ βρονταὶ γίνωνται, σκληρὰ τότε γίνε- 25σθαι, καὶ μαλλον -- αἱ βρονταί, λ ταύτης αἰτιωτέ- Οας- ς ου διετίζειν δὲ ἀλλ' ἐπέτειον εἶναι την δὲ χρείαν και πιν ἀκμην ἔχειν του ρος ου μην ἀλλ' Gnoίγε ς σπερματικῆς ουσης της ἀρχῆς υπολαμβά--ν σιν. ἐν γουν - αἰγιαλῶ τῶν Μυτιληναίων ου ο σι πρότερον εἶναι πρὶν η γενομενης ἐπομβρίας -οπέρμα κατενεχθῆ ἀποαιαρῶν τοὐτο δ' ἐστι χωρίον

127쪽

τοιαυται φυεται δε καὶ περὶ Λάμψακον ἐν τῆ , βαρνίδι καὶ ἐν Ἀλωπεκονν--καν η υλείων Λυγκελι ὁ Σάμιός φησιν ' ἀκαληφην η θάλασσα ἀνίησιν η δὲ γη υδνα. καὶ Μάτρων ὁ παροδος ἐν φωείπνφοστρεά, Ῥαμεν Θέτιδος νηρηιδος υμα. Θίφιλος δε δύσπεπτά φησιν εἰναι τα υμα, εὐχυλα δὲ καὶ παραλεαντικα προσέτι δε διαχωρητι- καὶ ἔνια i αυτῶν ομοια τοῖς μυκαις πνιγώδη εἶναι πιησανδρος dδ' ὁ Βελφος ἐν Ἐλλη σπό-- μὲν ουτ υμον γίνεσθαι οἴτε γλαυκίσκον Γλυτε θύμον δώ Ναυσικλείδην

α υπερθε πιαν, ἀφ' ης λυδνον γινωσκεσθαι. 61. ΑΚΑΛΗΦΗ. λέγεται παρα τοῖς λα- ι -- τως καὶ το βοτανῶδες καὶ κνησμου αἴτιον Ἀριστο- Φοινί-χις πρωτον πάντων ἴφυα φυναι, .

ἐξῆς τὰς κραν ας ἀκαλήφας. s

δρα περμεγέθεις γίνονται ἐν Λιβυη δέ φασιν ἐν Γαιτουλία γίνεσθαι πάχος μεν κυπρίου καλάμου. a. 4 δὲ - ω δώδεκα ἐν δὲ τῆ ορεινητιδι πάχος μεν μεγάλων ναρθηκων, μηκος δὲ περὶ τώς εἴκοσι πηχεις Κρατῖνος δὲ δια του φήσφάραγον ον μάζει καὶ Θεόπομπος, ἄπειτ' ἰδὼν ἀσφάραγον ἐν θάμνωτινί κομειψίας οὐ σχῖνος οὐδ' ἀσφάραγος οὐ δάφνης κλάδοι.

Θίφιλος δέ φησιν ς ὁ της κράμβης ἀπφάραγος λεγγ

128쪽

μενος ἰδίως ορμενος ευστομαχώτερύς ἐστι καὶ εὐεκκρι-τῶ ερος, ψεων δὲ βλαπτικός. ἔ τι δὲ δριμὐ καὶοωροικος καὶ ἀδικεῖ νεφρους καὶ κυστιν. Ἀττικοὶ εἰῶν οἱ λέγοντες ορμενον - ἀπο της κράμβης ἐξηνθηκότα Σοφοκλης γχνευταῖς καρορμενοι κου ἐπισχολάζεται βλάστη. 63 παρὰ το ἐξορουειν κα βλαστάνειν ' τι φάνει δὲ διὰ του φησὶν ἀμάραγον ἀσπάραγος ἀγλαῖςε χρος ἐξηνθηκε τις.

ωριστοφῶν κάππαριν βληχώ θυμον ἀσπάραγον πίτταν ράμνοω σφάκον πηγανον. '63. OxM . Φιλυλλιος ου εἰμὶ τέττιξ ουδὲ κοχλίας, ω γυναι.

καὶ πάλιν ' μαννίδες - σκόμβροι κοχλίαι κορακῖνοι Ἀ-ίοδος δὲ τον κομαι φερέοικον καλεῖ καὶ - - λας δε intoτερος εἶ των κοχλιῶν πολλω πάνυ, ο περιφέρουσ' υπ ἀπιστίας τὰς οἰκίας. θοα- η τοσουσδ' Αἴτνη τρέφει κοχλίας κεράστοις προβάλλεται ὁλκαν τοῖς συμποσίοις γρίφου τάξιν ἔχον περὶ των κοχλιῶν ουτως υλογενης ἀνάκανθος ἀναίματος προκέλευθος. 'Αριστοτέλης δε ἐν πέμπτ' περὶ φων μορίων ηοὶν οἱ κοχλί- -- Μααι κυοντες ἐν τ μετοπωρφ καὶ του γωρος μονοι τε -το των στρακοδέρμων συνδυαζό-

μενοι ἄφθησαν. Θεόφραστος ὁ ἐν τβ περὶ φωλευόντων ' οἱ κοχλίαι φησὶ φωλευουσι - καὶ του χειμῶνος, ἀλλον δε του θέρους διὸ καὶ πλεῖστοι αὐτονται τιχ μετοπωρινοῖς δασιν η δὲ φωλεμ-- Ἐν θέρους καὶ ἐπὶ της γης και ἐπὶ των δένδρων. λέγονται δέ τινες των κομῶν καὶ σέσιλοι. πιχαρμος

Diuiti red

129쪽

Ἀπεδεῶς δὲ Λαπιδα μονίους φηνῶ σέμλον-- κοχλίαν δλέγειν. , πολλόδωρος /4 ἐν δευτέρφ ἐτυμολογιῶν των κοχμῶν φησί τινας καλεῖσθαι κωλυσιδείπνους. 64. BO OI. τούτων φακλῆς ἐσθίειν παρια-τεῖται ἐν Ἀμαλθείρ ιβουλου λέγων θερμότερον η κραυροτερ- η μέσως ἔχον, τοὐτ' ἔσθ' ἐκάστω μεῖζον η Ποίαν ελεῖν. i. κἀγὼ γαρ - καυλ σι ν ουδὲ σιλφίλουδ' ἱεροσυλοις καὶ πικραῖς παροψίσιν βολβοῖς' ἐμαυτον χορτασων ἐλήλυθα.ὰ δ' εἴς τ' ἐδωδην προτα κάνήωμης ἀκμην καὶ προς γίειαν, πάντα ταὐτ' ἐδαινυμην, ε, αμας βόειον -- ἀσόλοικον μέγα,ακροκώλων τε γεννικόν, ὀπτ δέλφακος ἀλίπαστα τρία. Αλεξις ἐμφανίζων τηρο των βολβῶν προς τα ἀφροδίσια δυναμίν φηγιαι πίνας κάραβουβολβοὐς κοχλίας κήρυκας ω' ἀκροκώλια, τοιαυτα τούτων αν τις ευροι φάρμακαερῶν ταίρας τερα χρησιμώτερα επιναρρος ένει δόμος

ἀουστάτοισι δεσποτῶν κεχρημένος τυχαις ἀλάπτωρ τ' εἰ-δεταικε Πελοπὰ καστυτος οἶκος, κουτε βυσαύχην θεὰς Θηροῖς συνοικος γηγενη βολβος φίλοις, εφθος βοηθῶν δυνατός ἐστ' ὐπαρκέσαι, ματην δὲ πόντου κυανέπις δίναις τραφεὶς φλεβος τροπωτηρ πουλυπους αλους βρόχων Φ

130쪽

πίμπλη σι λοπάδος στερροσώματον κύτος. βολβῶν καὶ καυλῶν χαίρειν λεγω ὀξυβάφοισιν 65. Ηρακλείδης ὁ Ταραντῖνος ἐν Συμποσίω βολβος καὶ κηλον ας καὶ φον καὶ τὰ ὁμοιω δοκεῖ σπέρματος εἶναι ποιητικά - δια το πολυτροφα εἶHγι, ἀλλα διὰ το νοειδεῖς ἔχειν τὰς πρώτας φυσεις αὐτὰς τὰς δυνά- , μει τω σπέρματι. ἁσίφιλος ἡ βολβοὶ δυσπεπτοι μώδεοεἰσι, πολυτροφοι δὲ καὶ εὐστόμαχοι , ἔτι δὲ σμηκτικοὶ

καὶ ἀμβλυντι-4Jψεως διεγερτικοί τ' ἀφροδισίων. ηδὲ παροιμία φησὶν -δώ- ὀνη σε βολβος - μη νευρ' ἔτει

διεγείρουσι δ' οντως αυτῶν προς ἀφροδίσια οἱ βασι 15 λικοὶ λεγόμενοι οῖ καὶ κρείσσονες - αλλων εἰσί, μεθ' ους οἱ πυρροί. οἱ δὲ λευκοὶ καὶ χυυκοὶ σκιλλω-δεις χείρονες δε πάντων οἱ αἰγυπτιοι.

66. - δὲ βολβῖναι καλούμQuu εὐχυλότεραι μέν εἰσι των βολβῶν, οὐ μην ουτως εὐστόμαχοι , δια το ο γλυκάζον ἔχειν παχύ τι καί γε ἱκανῶς εἰσι διεμν oλλην σκληρότητα καὶ ευέκκριτοι μνημονευε δὲ βολβίνης Μάτρων ἐν παρφειαις σόγκους δ υκ αν ἐγὼ μυ σομα ουδ ονομηνω, ελώεν βλάστημα, καρηκομήωντας ἀκάνθαις ' πιβολβίνας θ, , Ζηνος ολυμπί- ωὶν αοιδοί, ας ἐν χέρσφ θρέψε ιος παῖς ασπετος ὀμβρος, λευκοτέρας χιόνος ἰδέειν ἀμύλοιοιν ομίας τάων φυομένων ηράσσατο πότνια γαστηρ. AET 'Oτι Νίκανδρος μεγαρηας βολβοὐ μαινεῖ Θεόφραστος δ' ἐν βδόμω φυτικῶν ' ἐνιαχου φησὶν ἀ- γλυκεῖς ἰοὶ οἱ βολβοὶ στε κανώμους μαε-