Anecdota graeca e codd. manuscriptis Bibliothecarum oxoniensium descripsit J. A. Cramer

391쪽

'τικον, τέλειον δε τον παρακείμενον προιὼν γαρ ό ενεστὼς , οτεμεν πολυ παρέλθη του παρωχημενου, ολιπον δὲ επέχει ἴπο τοῖμέλλοντος, γίνεται παρατατικός' οταν δε διοδεύση κοίι το λοιπον της μελλησεως, γίνεται ολος παρωχ ημένος, τουτέστι παρα-5 κείρονος ' ουτίς τι πλέον προκώιας γεννα τον υπερσυντελικόν ιστέον δε οτι ό μεν παρααγμένος δηλοῖ τὴν προ ολνγου συντέλειαν' ό δὲ υ περσυντελικος, τηρ προ πολλου' διὸ εαετα της

υπὲρ προθέσεως λέγεται' ὁ γαρ λέγων ε γεγράφειν' πολυ πρ

τερον γέγραφεν ' ου χρη ουν προνέμειν τ' υπερσυντελικ' το πά-IOλω ' εχει γαρ αυτὰ το μέντοι κατα μέρος καὶ ιδικον, ο δηλου- ται δια τοῖ εχθες, και προ ημέρων τρίων, η καὶ προ ενιαυτου, η τινος πόνου' κω οτι μεν παλαιότερός ἐστιν ό υπερσυντελικος τοὐ παρακειμένου δηλογ' φέρεται δε προς τον αίριστον καθοεκεῖνος, και υπόγυον πάροδον σημαίνει ουτος δε τὴν πάλαι i 5 παρωχημένος δε εστι ό αάριστος τοῖ μέλλοντος, ου δια το τααυτα εχειν σύμφωνα, αλλα καθο ἡ αυτη αμψίβολός εστι των χρόνων, μελλοντος και αοριστον, η και ἔτι ό μέλλων ελλείπειτο ἄρτι, η το πάλαι, ωσπερ και ό αόριστος ' εὰν γὰρ εἴπω εποιησα, αοηλον η αρτι, η παλαι' εν οε τω μελλοντι ους ετι2O εστὶ ποιότης της πράξεως, ῶς επι του ενεστωτις' ὁ γὰρ λέγων ποιησω ιυπω διάθεσ. v εσχε του πράγματος, ό δἐ λεγων ποιω' επε την διάθεσιν του πράγματος ' ψιζει μέντοι ὁ μέλλων, ἔτι μέλλει ποιησαι.

ιστῶσιν ταμεν' κιπῶσι κίπαμεν' τα δε πλεονάζοντα τρίτην 3o ἀπο τέλους ἔχει τὴν οξεῖαν' δίδομεν διδοασc τίθεμεν τιθέασιν' εν οἷς ουν το ἴασι πλεονοσυλ βεῖ του ἴμεν, ἐν τουτοις καὶ

προπαροξυνθησεται' εστι καὶ ουτως ειπεῖν περὶ τοῖν ἴασιν' παν

392쪽

ζευγνυασιν εἰ ουν ἔστιν εμεν, σαψες οτι Τχ αυτη ακολουθεῖ, και το ιασι προπαροξυντονηθήσεται' ἔστι δε ἀπο τῶὐ ειελι, τοπορευομα ' το πληθυντικον ἴμεν δια του ιωτα.

των εἰς αδ ευθείων γινομένας, του αων προσφέρουσιν μου- σαι μουσων μουσάων' οἱ δε Δωριεῖς δια του εων' πυλαι πυλων πυλέων.

ἔστιν ουν ό π αόριστος ἔρριγον, το υποτακτικον ἐρρίγω, ἐρρίγης χοερρίγη' και κατ' επέκτασιν ἐρρίγησι' ίας το ,

το ριγῶ εκ του ρίγος, ο σημαίνει τον φόβον' τουτο ἐκ τοῖφρίσσω φρίγος καὶ ρίγος' το ρι μκρον, διατί; τα γαρ θέσει μακρα, ἡνίκα αποβάλλουσι συμφωνον εἰς φυσει μακρον μετα- 25 βαίνουσιν οἷον, γιγνώσκω γινωσκω' ἔστι καὶ ἔτερον ἐλα ριγῶ επὶ του ψυχους, καὶ ἐστὶ συζυγίας τρίπης τῶν περισπωμένων ό μέλλauν ριγάσω, καi ό ποι ης,

393쪽

μινει τρια το πραττω,

του ζ εις δ γίνεται ἔρδω' οὐ δύνατα γαρ προ του ξ συμφωνον

εἶναι' σεσημειωμένου του ἀμέλξω και ενζεῖξsta'. PA : ΙΠαραπληρωματικος συνδεσμος' ουκ ἀπο του ἄρα δεσυλ γιστικοῖ ως τινες φασὶ κατ' ἀφαίρεσιν του α, ἄλλα θε-25 ματικός ἐστι' κα ὰ γαρ τηρ αρα τινες φασὶ κατα μεν ἀφαίρεσιν του προτακτικου α ρα γίνεται' κατα δε αποκοπην τουεσχάτου α αρ' ἀεὶ δε ἐγκλιτικός ἐστι' τα ἐγκλιτικά εστι θ' τα δε ἐγκλιτικα ἐν πασι τοῖς μέρεσι του λόγου εὐρίσκεται,

χωρὶς των μετοχων, καὶ των αρθρων των φυσικων, και των προ-

3ο θέσεων' οἷον, ἐν μεν ὀνόμασι, τό τις,

394쪽

τουτο δε το ημὶ, το δια τοῖ η γραφομενον, και οξ' ίμενον, τη- μαίνει το λέγω καὶ γεγονεν ἐκ του φημὶ κατ' ἀφαίρεσι, τουφι' εν ἀντωνυμίαι ς' και μιν και σφέας' ἐν ἐπιρρήμασι

και ποτε τοι

τα γαρ αρθρα ἔγκλινόμενα, εις ἀντωνυμικο σημασίαν με -

σταντο ἐνθ' εσαν οἱ πέπλοι παμποικιλοι. Il. Z. 289.

ιστέον δε οτι οἱ παραπληρωματικοι συνδεσμοι, επειδη μέτρου loχάριν, η κόσμου παραλαμβάνονται, δηλονότι ου σημαίνουσι 'μη σημαίνοντες δε τὶ, ουδε λέξεις ει σιι' εστι δὲ εἰπεῖν οτι ιυπάντες πάντοτε παραπληροῖσιν, αλλ' ἐνίοτε και σημασίαν εχουσι ' οἱον, ό γε ἐπιτατικος ἐστί, οιον, καλίς γε ' αντὶ του πάνυ καλῶς' ἀλλα και μείωσιν σημαίαι,

ἐνταῖθα γὰρ χάριν μέτρου παρειληφθη ' ό μν ἀποδεικτικός χοἰστιν οὐ βλέπω καὶ μην ημέρα ἐστίν'' UIευστο και μη ἀγαθός ἐστι, ἄλλα καὶ ό ἔμπης κοίι ό περ ἐναντίωσιν σημαίνει' ο δὴ παραγραφη ' παραγραφὴ δε εστι μακρὰ παρολκὴ προς διακοπισν νοηματος και ἀρχην ἐτέρου λόγου ώς ἐν τῶ,

μεταλαμβάνεσθαι όμοιοσημους' οἷον, βροτὸς ἄνθρωπος μέροψ ἄορ ξίφος μάχαιρα ει ουν και ρά νυ ἀντι του δη ' λέξεις αρα

395쪽

ουκ Ἱωνικά εἰσιν ἀλλα ποιητικα, και το ελεν εχεσκες δῆλον οτι ποιητικω το δε ρίπτασκε ἀμοιβάλλεται καὶ μν1ποτε ἀποτου ριπτάζω ριστάσω, ἐπενθέσει του κ ριπτάσκω, ως μεθυωμεθύσκω και τρω τρωσω τρίσκω μεταγομένων των μελλόν-5 των εἰς ἐνεστωτα.

ε ἡ το σφας κατα συναίρεσιν' καὶ λεγομεν οτι το σφέας κατα πλεονασμον του ε γίνεται' κατα τον κανόνα του λέγοντα Io καθάλου ει πληθυντικοῖς ἀριθμοῖς, 11I' του τρίτου προσαπου αγ-

τερον και τρίτον πρόσωπον του πρωτου τε κώὶ δευτέρου προσώπου οἱον, ἡμεῖς' ὐμεῖς' σφεις' η ν' ίμων' σφων' ημῖν' ὐμῖν σφιν' ουτως καὶ ημας' υμας' σψας' ωστε κατα πλεονασμόν 5 εστι τού ε επι ' του σφέας.ΣΜAPAPa: Il. B. aio.) του σμάραγος ο ψόφος καὶ ὁ χος' γίνεται απὸ του σπαράσσω σπάραγος, κοὐ κατα τροποτου π εἰς μυ, σμάραγος' κυρίως γαρ λέγεται σμάραγος ὀ αποσπαραγμου ος εκ του σμάραγος γίνεται σμαραγω ' καὶ 2 οπερισπ αι κανων γὰρ εστὶν ό λέγων, οτι τὰ εἰς ω λαποντα ρηματα τω α παραληπόμενα περι-ἀται ' χωρὶς εἰ μη παρὰ

ἀγω σημαίνει το θαυμάζω, καὶ το θηλυκὸν ἄγη,

ἀντι του ψοφεῖ καὶ κτυπεῖ' πρόσκειται χωρὶς εἰ μη παρὰ

396쪽

θεσιν συντεθῶ , δια το συνάγω και προάγω' εστι κω ἔτερον σμαραγω, και τηροίγει το λάμπω' εξ ιυ και σμάραγδος όλαμπρότατος λίθος ' τουτο γίνεται παρα το μαίρω, το λάμπω ὁ μέλλων μαρω, καἰ κατὰ παραγωγυι μαράσσω, καὶ πλεονασμω του σ σμαράσσω καὶ οι ομα ρηματικον σμάραγδος, κοίἰ Sτο ρῆμα σμαραγω, το λάμπω' γίνεται δὲ καὶ ἄλλο ρῆμα ἰeτου μέλλοντος' εστι γὰρ μαρω, καὶ κατὰ παραγωγην μαρυσσω, καὶ κατὰ ανοδιπλασιασμον μαρμαρυσσω' κώ το ρηματικον ἄνομα μαρμαρυγη' καὶ ' μηρος,

γνεται δὲ και ἄλλο ρημα ἀμαρυσσω, καὶ ἀμάρομα. ΣκAMANΔPior : Il. B. 465.)'δρι ιωτα' ως το κάπριος εκ του Σκάμανδρος' δίψει γάρ ποτε κατασχεθεὶς ὁ ἹIρακλης ηυξατο τω πατρὶ Διὶ επιδειξαι αυτω λιβάδα ό δε μη θέλω, αυτον κατατρυχεσθαι, ρίψας κεραυνον ἀνέδωκεν μικρὰν λιβάδα' i5ην θεασάμενος ό 'Hρακλης, καὶ σκάψας ειστε πλουσιωτερον ἐποίησε φερεσθαι, καὶ δια τουτο Σκάμανδρος, δια τὸ ἰσκάφθαι

το ἐναντίον εφηκε, και εἶπε το σωμα ἐπι ἐμψυχων' φασὶ γαρτον λεοντα νεκρου σωματος μη ἄπτεσθαι' το δὲ μεγάλω επὶ σωματι ' ἐστιν ό τρόπος αντίπτωσις, αντὶ του μεγαλου σωροτος

ἐπιτυχων.

397쪽

σκωος γαρ εχει ἡ ἀριστερα χειρ προς τας πράξει ς' κατα τρόπους τρεῖς λέγονται Σκαιαὶ πυλαι' η ἀπο Σκαίου του δημιουρ- γροσαντος αυτας, η οτι ἐν τοῖς σκαιοῖς, ἡουν ἀριστεροῖς με- ρεσι, κεῖνται σκαια γαρ τα ἀροτερα, ώς και ό ποιητης εδήλω-5 σεν εἰπὼν,

Γλτισχνεῖται ' ἀπο του στευομαι στευεται, και κατα συγκωπην στευται' γίνεται παρα το στω στευω λέγεται δε το ρῆμα επιτου ωρισμένον τι τηρ ψυχην καὶ στάσιμον λαβεῖν.

2C και σπείρημα, το του οφεως ελιγμα' σπάρτον ουν εξ αὐτοῖ, και σπάρτιον υποκοριστικόν' και ἔσπερ μηρία μῆρα, οντως καισπαρτία σπάρτα κατὰ σwγκοπν.

παρὰ τὸ Σιδὼν Σιδῶνος Σίδωνοθεν, ώς Πλευρωνοθεν, και ἄνομα Σιδονία καὶ ως οἱ λια οσχαλίηθεν' Τροῖα Τροί εκ κλισία3οκλισίηθεν' ουτως Σίδονία Σιδονίηθεν' οι μὲν ουν 'ττικοὶ τὸ αφυλάσσουσι ' Φθίαθεν' θύραθεν' πέραθεν' Iωυες δὲ τρέπουσι Σιδονίηθεν' Τροίηθεν' θύρηθεν' τρέπεται καὶ τὸ α εἰς ο' Δεκέλεια

398쪽

δάζω, και σκιδνω, και σκίδνημι, και χωρὶς του σ, ώς παρα τοσκάπτω σκάπετος, και κάπετος' καὶ απὸ του σκαίρειν καρίς' 25

399쪽

ΣxκτAioΣ: Il. I l. ita. IIαρα το σχέθω, το κωλύω, καιτο λίαw ό επισχέσεως ἄξια ἔργα ποιων. Σxoi Aro : Il. II. L,8.3 Ως το δευοίατο' σχοῖτο απόσχοιτο διατί ανεβίβασε τον τίνον ς τα τοῖ δευτέρου μέσου αορίστουθ δισυλλαβα ὐπάρχοντα κατα τα δεύτερον πρόσωπον, δια του οιοεκφερόμενα, οἱς ἀκολουθεῖ και τα τρίτα πρόσωπα, ἀναδίδωσιτον τίνου' οἷον, θοῖτο απίθοιτο σχοῖτο ἀπόσχοιτο και τα ανακολουθως εσχηματισμένα, τότε πρόοιτο καὶ κατάθοιτο. ΣΠΟτΔili : Il. H. 09. Eπίρρημα αθροίσεως το ηlo διατί; τα παρα δοτικων ονομάτων γινόμενα επιρρηματα, καὶ τηρ αὐτο γραφηρ φυλάττουσι' οἱον, σιωπῆ

25 γραπται γραπτος, και στρατος ο ευπεριστρε πτος' η παρα τοστερρως ιστασθαι ' στρατος, ό συνεστραμμένος και συνδεδεμ νος ἴχλος. ΣτusoΣ: Il. D. 218.ὶ Σιτίον, και το ω ' σιτίωθόν τι ἔν' παρὰ τα σιτία δι' αὐτοῖ ωθεῖσθαι, κατὰ συγκοπην στωθος, και οτο μακρὸν εις μακρον, στηθος' η παρὰ το ῖστημι στησω στη- θος' κά τί μετέχει ', το ἱστάμενιν ορων' τα δια του μος δισύλλαβα μονογεν ῆ, δια τοῖ η γράψεται' οἰον, ηλά' πλνος στηθος' πληρ του λίθος καὶ πίθος.

400쪽

των πιρισπωμένων, καὶ το ο, το πρωτον, μικρον ποιητικως' ε m γαρ συνωχηκα, και εστι παρασυνθετον' το συνθετον σύνο

χος, τουτο ἐκ του συνέχω' συνσχω ρῆ - ο μέλλων συνσχησω ό παρακείμενος συνωχ ηκα, το ω μεγα, το δε ο εἰς ω, και το 5μ κρον εις μακρον, γίνεται συνόχωκα, καὶ ἡ μετοχN συνσχω- κως, καὶ ἡ ευθεῖα των δυώων συνοχωκότε κατα συστολη' ποιη

τικην.

αυτω με νειν' διατί προπαροξυνεται ἔ τα δια του αλεος υπερ τρεῖς συλλαβας προ μιας εχουσι τον τογον' οἱον, γηραλεος κερδαλεος ' πλην τεσσάρων κονισάλεο ς' δαιδάλεος' ἀτασθάλεος αλίλεος

κικόν.