장음표시 사용
301쪽
mus, et cuius nomen Stunius etiam apud Homeri selioliasten pro Ilavi εἰς ς reponi voluit, non modo a nullo alio illi copulatam videmus,seil inanifestum sest etiam ro ipsa eiusmodi copulationem respui. An erodemus, eundem Prometheum, qui, quantum mali ex ea multoro ingonus humanum redundaturum esset, animo praeviderat ideo tuo Epimetlieo. no quando eam recit eret, diffitiaserat . emidem adeo sui oblitum esse, ut eam ipse raperet Qua nuptam Uelchero haec antiquissima et genuina sabulae forma suisse videtur, qua significaretur, hominum prudentiam, quamvis perspicae in , non tamen tantum valere , ut illecebris resistere ei in bonis consiliis constanter perseverare possint. 1ierique adeo e Prometheis nimis saepe etiam Epimetheos. Id ingeniose exeogitatum esse lubens consiteor; veriam rese non adducor ut credam. Nam sic non modo statuendum esset, Epimethei personam , ut Patris Promethei, ab antiqua fabula alienam, et recentius d mum additam esse, sed etiam Prometheo post furtum, cui tam graviter Iupiter irascebatur, non statim poenam impositam esse, ut ad columnam alligaretur. sed tantum morae indullum, ut etiam uxorem ducere et liberos procreare posset, id quod, etiamsi fieri sic potuisse haud abnegaverim, minus tamen certe verisimile est . . Multo verisimilius, aut comi plana hic quoque esse Scholiastae lectionem, aut liuod magis credo, ipsum hominem errasse, qualis error quo minus
incredibilis videatur, admonebo altorius non absimilis erroris a Plotino commissi. Is pnim Hesiodeam sabulam de Pandorae creatione memorans, atque ipsius etiam Hesiodi verbis utens, tamen Prometheo eas liartes tribuit, quae apud illum Vulcani sunt, ut ex luto mulierein singat 'ὶ.
302쪽
Ceterum nomen Pandorae non huic solum a Vulcano fabricatae mulieri inditum, sed eodem etiam Terram Matrem cognominatam eSMaccepimus, licet sensu diverso. Nam Terra II δωρα dicia est propter munerum, quae hominibus largitur, omnis generis copiamst q), unde eandem etiam AH σιδώραν nonnulli appellarunt , , mulieri autem nomen impositum est propter dotes, quibus ab omnibus diis 25 ornata esse dicitur. Sed haec homonymia nuper viros ituosdam doctissimos ad coniecturam induxit perquam, ut milii quidem videtur, lubricam atque dubiosam. neque tamen hoc loco silentio praetermittendam. Suspicantur enim Pandoram, hanc quast ab Hesiodo Vulcani manibus fabricata, ab aliis omnium mulierum prima fuisse dicitur, ab initio non aliam fuisse ituam ipsam Terram matrem. Uuippe Deucalionem, pariter atque Ogygen, in vetustissimis quidem sabulis nihil
aliud significasse, quam aquarum naturam, rerum omnium principium atque originem, piaeque cum hoc coniunguntur mulieres, Pandoram Pyrrham. Protogeniam . quarum prima eius Socrus, altera uxor, tertia filia fuisse dicitur, harum omnium communem significationem suiSSe: secundatam aquis terram, atque sic quum aliorum tum etiam humani generis parentem factam. Neque abhorrere a Graecorum mnhologia talem significationis conversionem. ut, quae omnium rerum pdrens su erit, mox in mulierem mortalem et mortalium matrem, ad instar Evae Hebraeorum, transmutata sit. Haec nuper erudite ac subtiliter a Pres-lero disputata sunt βλ); praeivit tamen huic iam But annus si δὶ, hacte-60ὶ Ad Aristoph. Av. v. 971, ubi Meldis oraculum affertur, πρωτον Παν-δωρα λευκοτριχα κριόν, scholiastes adnotat: τῆ Γῆ, ἔπει δη πάντα ro δωρειται, α ρ' ου καὶ ζείδωρος καὶ ἀνησιδιύρα. Eadem habent Hesyeh. s. v. et Photius. Cf. Philon. vol. II p. 494,l: δοκουσιν οὐκ απὸ σκοπου OI ποιηταὶ Πανδώραν αυ-νὶν ὀνομασαι ni me δωρουμένην. et I p. 32, 2: παμμῆτορα καὶ καρποτροφον καὶ Πανδωραν. IIue pertinent etiam quae Diodorus III, 57 tradit, quamquam ad Euhemeristarum modum composita. Apud Orpheum, Argon. v. 985, Pandora non alia videtur, quam Proserpina, in quam, utpote καί ποποιον et- vid. Prelier. Demet. u. Perseph. p. 193ὶ illud cognomen apte eonveniebat. 613 Vid. Hesyeh. s. h. v. Sehol. Aristoph. I l. Etiam Cereri idem cognomendatum legimus ap. Pausan. I, 31, 2. Plutareh. Sympos. IX, 1l, 4. CL Bergier. et agn. ad Aleiphr. I, 3. Ruhuken. ad hymn. in Cer. v. 122. Prelier. Demet. u.
62ὶ In dissertatione supra not. 26 laudata, impr. p. 8 et p. 52.63, In diss. de diluvio i Ueb. d. Mythus der Sundst ut . Mγthol. tom. I p. 203.
303쪽
nus saltem, quod de Noa, cuius in Hebraeorum sabula similes atque Deucalionis apud Graecos partes sunt, eodem sere modo disseruit. Nam hunc liuoque in antiquissima et genuina Hebraeorum sabula nihil aliud quam a luana primordialem significasse, ex flua quod omnium rerum ortus repeteretur, hinc illum a posterioribus etiam humani generis auctorem habitum esse; mox autem, ne pugnaret haec opinio cum altera magis probata, quae ab Adamo hominum originem repetebat, adscitam esse fabulam de diluvio, et corum quidem, qui ante diluvium vixissent, Λdamum, his autem deletis novi generis auctorem Noam dictum cSse, solum cum suis ex diluvio servatum. Uuid de hac Buttinanni interpretatione theologi nostri aut litterarum hebraicarum periti iudicent, nescio: mihi eam non lirobabilem videri lateor. Magis probo, quae idem Butimannus de Ogyge disputat si ). Nam hunc quidem initio nillil aliud fuisse quam Ogenum S. Oceanum, h. e. aquam primordialem, ac postea demum in hominem priscumque Boeotiae aut Λtticae regem transformatum, proque aqua primordiali diluvium sub stitutum esse, quod illo regnante terras inundaverit, vix dubitari posse arbitror. Ad Deucalionem quod attinet, hunc Buit mannus in illa dissertatione a veteribus nonnullis cum Assyriorum rasuthro, Sisuthro, Sisy the confusum esse monet' ὶ, luem non diversum esse statuit ab
Aegyptiorum Sesostri, qui quum in saluilari historia regis personam acceperit, ab initio tamen nihil aliud quam Sothin sive caniculae sidus suisse, quo sidere Oriente exundare Nili aquae incipiunt; ipsum autem
Deucalionem utrum item Sidus esse velit an aquam, eamque utrum di-26 luvialem an primordialem, ex eius disputatione non intelligitur si si . Hoc igitur supplevit Prellerus, primordialem aquam interpretans. Fatebor tamen mihi hanc interpretationem magis arbitrio quodam coniectandisi l) L. I. p. 200. 65ὶ Ibid. p. 191 sq. 199. 200.
66 Conimemorantur a Buti manni, p. 192 vestigia quaedam sabulae de diluvio iii Phrygiae urbis Λpameae numinis servata, in quibus, praeter aream in fluetibus natautem cum viro ac muliere, etiam litterae N Z eonspiciuntur, quas mauisestum At Noae nomen sigui fleare. Addam igitur, etiam Deucalionem a posterioribus in Phr)giam translatum esse, id quod demonstrat Timothei testimonium ab Λrnobioritatuin, V, b: ,, in Phrygiae finibus inauditae per omnia Vastitatis petra est quaedam, cui nomen est Λgdus, regionis eius ab ineolis sic vocatae. In ea lapides sumptos, stetit Themis mandaverat praecinens, in orbem mortalibus vacuum Deu- ealion iactavit et Pyrrha. M
304쪽
prumptam, quam argumentis sullam videri ad persuadendum aptis. Primum enim in nomine Deucalionis nihil esse video, quod eam confirmare possit: est enim hoc originis et significationis prorSus obscurae atque incertae, et, ut verum sit, quod plerique arbitrantur, Si irpem eius eandem esse, quae est verbi δε Do ο ), habebit ita sane quandam humoris et aquae significationem, sed haec aqua utrum primordialis sit rerumque omnium principium, an diluvialis Iuae iluondam ali tuam partem terrarum inundaverit, decerni nullo modo potest; nisi sorte quis omnes de huiusmodi inundationibus traditiones commenticias et ex illa do primordiali aqua opinione natas atque confictas esse dicat, quod qua ratione probari possit, non perspicio. Deinde Pyrrham
Deucalionis uxorem, Prellerus pariter cum Pandora et Protogenia terram esse Statuit aquis secundatam aptam ille factam ad animalia hominesque procreandos et alendos: sed vel ior sine dubio eorum sententia
videri debet, qui Pyrrham nihil aliud quam Τhessaliam significaro aiunt, aut partem Thessaliae eam, in qua postea urbs Melitaea fuit, ubi regnasse Deucalionem putabant, et filii quoque eius, Hellenis, sepulchrum ostendebant. in Phthiotide ad flumen Enipeum M J. Neque dubito quin nomen huic terrae inditum fuerit propter fertilitatem, significetque triti ei se racem, quod genus frumenti a Thessalis 1 ρρος, non πυρος, dictum esse videtur λ' . Nihil autem in sabulari historia
67ὶ In re tam obseura etiam audaciorem coniecturam expromere fas est. Constat sabuloso in nominum duo genera esse, alia origine barbara, quae e Grae- eorum lingua frustra explicare coneris, alia graeca quidem, sed longe vetustissima et eo tempore facta, quum lingua Graecorum ab hac, quam nos ex litterarum monumentis cognitarii habemus, multum diversa esset. Αecidit nutem norinunquavi,
ut, quae voeabula aut radices apud Graecos ipsos plane obsoleverunt, in eognatorum populorum linguis, velut apud Latinos, Rervarentur. In hoe numero suit sortasse radix δευκ, quae apud Lat. est due, ut-- luc ,-- iug aliaque. Sie igitur in Deucalionis nomine, ab hae radice laeto, dueis significationem agnoscere poterimus, quae quam apta eius personae sit, apparet. Ceterum o υκ ὁ μυθος, certe non omni ex parte. Nam incidi in hane eonieeturam leeta Sehmiliti Sedinensis dissertatione, quae edita est in Hoeseri nostri collectione, Zelisei, r. s. d. Wissenseh. d. Spraehe, III p. 332, ubi vir ille non minus doetus quam aeutus nomen Πολυδευκης interpretatur multum dueent m. - Alteram illam opinionem, quae a verbo Deueationis nomen repetit, nulla analog ia suleiri manifestum est, et sunt eomplures eodem nomine, in quos illam notationem prorsus non
68i Strab. IX p. 432. es. sehol. Apoll. Rh. III, 1090. Heyn. ad Apollod. I p. 430. 69ὶ Vid. Metaeh. Vindie. Strabon. p. 154.
305쪽
lae liuentius fieri videmus. quam priscis populorum principibus uxoresilari terrarum aut urbium, quibus illi praeerant, cognomines. Protogeniana porro. quae filia Deucalionis et Pyrrhae fuisse dicitur, si solum
numen spectetur, non negamus quidem etiam terram significare potuisse, quasi quandam lirimigeniam in rerum natura; at tui non minus apte hoc nomine mulierem appellatam dicemus, quae omnium prima emortalium concubitu nata esset: nam mater eius Pyrrha, Epimethei et Pandorae filia, matrem quidem mortalem, patrem autem ex Titanum genere. ideoque immortalem habuit: neque ulla causa est, cur hanc nominis interpretationem, quam sabulast suppeditant, spernamus Prae illa altera, quam mera coniectura lipperit. Itestat Pandora, quae, Si Terra mater strat, ut Prellero visum est, Deucalioni, Seu aquae primordiali, aut coniux dari dei, hat, aut filia, aut etiam mater, quemadmodum apud Hesiodum Τerra Oceani mater esL Atqui coniux aut lilia eius a nullo dicitur, nisi quis huc trahat versus illos apud Ioannem Lydum. de quibus sui ra dictum est: quos etiamsi quis maxime genuinos et Hesiodeos esse credat, lamen Terram Matrem ne in his quidem agnoscere poterimus. Potius Pandorae nomine partem Thessaliae signi licari credemus, eam ituae ab aliis Pyrrha s. Pyrrhaea dicta est. Nam huic aliud poetas etiam LMνδ ορας nomen inditum esse e Strabonis testimonio vj colligas, propter fertilitatem, opinor: quemadmodum otiam IInλvδωραν insulam quandam appellatam videmus prope Cygicum Quod autem Strabo ali a Deucalione illud nomen αποτῆς ιινντρος inditum perhiberi, sieri potest ut minus accurate, utpote in sabulosae rei relatione, matrem pro socru dixerit. Quamquam sa- tendum est non inepte Deucalionem etiam filium eius Terrae dici potuisse, in qua natus esset. Quodsi quis hoc amplectatur, atque si etiam scholiastae Apollonii testimonium, de quo supra dictum est,
tueatur, qui Prometheum Pandorae coniugem dat: num propterea hunc in vetusta sabula non Iovis adversarium, sed divinam mentem ac providentiam suisse dicemus, ex terra primum aquam ac deinde ceteras reS tirocreantem - Αt, dixerit aliquis, omnis haec fabulae con-
306쪽
formatio, quae Pandoram et Deucalionem tum Prometheo et Epimetheo coniungit. recentioris fabricae est, ac tum demum compOSila, quum vera et genuina illorum duorum significatio dudum obscurata esset. Ac de Deucalione quidem ego hactenus saltem assentior, ut, litet aquam primordialem eo significari minus credam, tamen filium eum Promethei a posterioribus denium factum esse statuam, qua de re paullo infra dicendum erit: de Pandora autΡm cur assentiar, nondum Iuidquam prolatum vidi. Sed non contemnendum Sententiae Suae praesidium Prellerus esse credit in pictura quadam vasis antii pii, de qua proinde nobis quoque nunc paullo accuratius disputandum est. nepertum est enim anno, ut arbitror, MDCCC.XXIX, in agro Nolano vas fictile cum pictura huiuscemodi: mulieri in medio collocatae, facie iuvenili et satis decora. adstant dextra parte Vulcanus, sinistra Minerva, nominibus utrique adscriptis ΗΕΦΛΙΣΤΟΣ, ΑΘΕΝ ΛΑ; mulieri autem suprascriptum est nomen NΕΣΙ ΔΟΡΑ. Vulcanus dextram manum capiti mulieris admotam habet, quasi modo aureum diadema. quo illa ornata est, ei imposuerit: in sinistra quid gerat non satis agnosci potest; Minerva autem utramque manum hum pris mulieris admovit, Videturque vestem, ipia ea induta est, adaptare. Quid igitur primo Statim adspectu credibilius, quam Pandoram repra sentari modo absoluta fabricatione a duolius illis numinibus ornatam ' Quod quum tamen non Πανδωρα sed I νησιδώρα adscriptiim sit, - Sic enim
pro Νεσιδωea legondum esse plerique consentiunt - hoc autem Terrae matris cognomen sit, quemadmodum supra dictum est, nonne
hine manifestum sit, Pandoram illam sabulase Prometheae ab huius iiiii dem pieturae artifice non diversam a Terra matrem habitam esse' Mirabimur lamen, opinor, magnopere, hane rerum omnium, itaque etiam deorum progenitricem, a Vulcano et Minerva, diis iunioribus. fabricatam. Nisi sorte pictorem recentiorum Platonicorum doctrinae piodammodo praelusisse sumamus, deosque illos supram undanos et 2, νοητονς tantum esse voluisse, terram autem, visibilis huius mundi primigeniam, ab iis creatam. 0uod si cui placeat, - per me enim licebit, - hoc certe confitendum erit, de vera et genuina veteris sabulae significatione ex huiusmodi pictura nullo modo argumonium petendum fuisse. Ceterum ego, quum legissem tantum, piae de ista pictura ab aliis relata erant. in talem aliquando coniecturani incidi, ut omnino non ipsam aliquam deam, sed Simulacrum modo deae repraesentari crederem a Vulcano et Minerva fabricatum et omatum. Nam deam
307쪽
ipsam doorum manibus fabricari nimis absurdum videbatur, memorantur autem passim apud veteres simulacra de caelo demissa, ἀγαλ-
ι ara διιπετῆ, eaque Vulcani manibus fabricata esse quilibet vel sine loslinionio facile credet. Sed habeo etiam testes: nam de Palladio Troiano, Iuod διιπετές suit, scholiastes Homeri ad Il. VI, 92 p. 180a 15 prodit: ν si ν Ηφαιστον At τέδν οστ ῶν Πέλοπος πεποιηκε vat τὼ ΠαLλάδιον, Τχelges autem ad Lycophr. v. 355 pro Vulcano Minervam nominat, nec mirum in tali fabricatione utrique numinil artes assignari. Itaque simulacrum quoddam Telluris deae a Vulcano et Minerva factum ex omatumque in ista pictura esSe putabam, cui, ne ilia is de Hesiodea Pandora cogitaret, non hoc, sed alterum Telluri proprium cognomen adscriptum esset. Nunc autem ipsa pictura inspecta, ut a Gyriiardo in quodam programmate 3 et a Uittio et Lonormantio in delectu ceramo graphico repetita est, non amplius teneo hanc coniecturam, illud ipsum autem perquam dubium esse video, verene illa mulier fabricata li Vulcano et Minerva, an vestita tantum et ornata videri debeat. Sane si id, quod in sinistra manu Vulcani est bacillum si gularem esse constaret, quemadmodum Panosta 3 voluit hoc significatum videri posset, fuisse illum palisso ante in singendo opere versatum. Atqui alii caelum potius sibi agnoscere visi sunt cuius instrumenti in lingendis ex luto figuris nullus, quod sciam, usus est, sed tantum in sculpendis ex aliqua duriore materia: quamobrem si ex tali illam muliebrem siguram esse sumimus, apparet hoc non piadrare n que in Hesiodeam ne lue in alteram Pandoram. Alii mallei manubrium esse aiunt, Wittius autem et Lenormantius integrum malleum descripserunt, quibus equidem magis sidem habeo. Nam vas illud in Galliam delatum esse audio: potuit igitur pictura a delectus ceramo graphici editoribus accuratius quam ab aliis examinari. Utrovis aulem instrumento, vel malleo vel caelo, Vulcanus uti potuit in fabricando diademate, quod modo capiti mulieris imposuisse videtur. Quid autem hanc ipsam mulierem esse dicam, incertus haereo, multoque facilius esse video, ut in aliis plurimis hoc genus quaestionibus, sic etiam in hac, quid non sit, quam quid sit dicere. Nam ne de nomine quidem
308쪽
satis constat. Scriptum est ΝΕΣΙΔOPA: deletam igitur di xoris aliquo casu litteram primam eius quod est Ai ησιδωρα. Immo, inquit Wieselerus 7οὶ, vir doctus et subtilis, hoc ipsum Nni σιδώρα verum 2 ieSt, ex νώ9, quod est cumulo, et δῶρον. Significaliae igitur cumulatam donis, quod in Hesiodi Pandoram convenit, an donis cumulantem, quod aptum Τerrae vocabulum est ' Vel cherus in γνζσι δούραν probat, non autem de Hesiodea Pandora cogitandum censet, sed de alia quapiam sabula ignota, fortasse Attica et cum Erichthonii sabula coniuncta. 0. Jalinius noster etiam 'Oνησιβο9eaν coniici posse ait, praesert tamen Ἀνησιδωραν : et est sane hoc maxime probabile. Illud autem prorsus incredibile, Terram matrem ista figura
repraesentari. Igitur nisi ignotam aliquam sabulam subesse statuimus relabimur ad Pandoram Hesiodeam, cui cur pictor alterum illud nomen adscribere maluerit, Τerrae quam huic convenientius, neque scio nec magnopere scire laboro. Potest ut, Sicut Terram utroque nomino appellari videbat, sic etiam illi utrumvis imponi posse opinaretur, atque praeserret hoc, quod exquisitius videretur: potest autem etiam alia quaedam ratio osse magis recondita, de qua pro se quisque Statuat, quod ipsi maxime arrideat, modo ne ex hac pictura argumentum petat, quo Pandoram, omnium rerum ipsorumque adeo deorum matrem, primum a Vulcano ex luto fabricatam. deinde ab Hesiodo, veteris sabulae sensum non assequvio. ex Terra matre in hanc mortalis multoris personam cauSamque malorum transformatam esse probet.
Dixi iam supra me iis assentiri, qui Deucalionis sabulam initio
plane ab hac Promethea seiunctam fuisse, ac postea demum cum ea connexam censent. Haec connexio quamviS a plerisque adoptata sit,
nequaquam tamen diversae traditionis vestigia prorsus delituerunt quorum unum nunc demonstrabo, apud schol. Hom. B. II, 681 p. 89 a
38, ubi haec legimus: εστιν h Θεσσαλία πεδίον μεγα καὶ κ oiλον
77ὶ In Mugeo Rhenano VI p. 622. - Pandorae sacra apud Athenienses enm memorat Harpocrat. s. v. ἐπίβοιον, ubi aliquot eodiees Pandro sum pro Pandora exhibent. Sed alterum nomen tuentur Suid. s. v. ἐπίβοιον et ΕtΥm. M. p. 358,
13. - In sabulis Attieis fuit etiam Ereehthei filia Pandora, soror Protogeniae, Chthoniae, Proeridis et Creusae. Vid. Ioee. ap. Meurs. Reg. Attie. II, 13.78ὶ Arebaeolog. Auti. p. 131. 2.
309쪽
Φθίαν καὶ ωχειαν c. νο ιασαν. φκει δἐ αυτόθι καὶ Λευκαλίων, ὁ τουτιον κατά τινας εκγονος. Videmus igitur Deucalionem in posteris Pelasgi aut eius fratrum numerari, id iluod fieri non potuit nisi ab iis, qui illum non universorum in Graecia hominum, sed unius tantum gentis Hellenicae progenitorem fuisse statuerent, in quibus etiam principes historiae Herodotum et Thucydidem esse manifestum est, siliuidem alter horum Dores, ut Hellenicam gentem, IO-nibus, ut Pelasgicae stirpis, Opponens, illorum olim regem Deucalionem in Phthiotido fuisse ait 8 v), alter, quum ante Hellenem. Deucalionis filium, Hellenum nomen ign0tum, Pelasgorum autem latissime pervagatum dicat. et ipse haud obscure Ilellenes lanium a Deucalione eiusque silio originem traxisse Significat ' l. Neque diversa ratio est in 30 pervulgatissima sabula, quae duos modo Deucalionis filios habet, Hellenem et Amphictyonem, quum Pelasgi ab neutro horum, s0d ab ali luo
antiquiore originem habere dicantur' . Itaque quum recentior videretur Hellenum illiam Pelasgorum genS, neque lamen stirpis diversae. non absurde etiam auctorem illius gentis Deucalionem descendere a
Pelasgis progenitoribus secerunt' in. Alii contra, quasi nulli praeteri Iellones populi in Graecia fuissent, aut, si qui fuissent, omnes diluvio periissent, eundem et Hellenicae gentis set omnium in Graecia hominum satorem Deucalionem secerunt. Hunc ipSum unde ortum volue-79ὶ Apparet verbum εὐνομασε, quod paullo post sequitur, etiam huc trahendum esse. Pelasgus Thessaliam a matre sua Argia Argos vorasse perhibetur: et ζάπος Πελασγικον illain terram ab Homero appellari nemo ignorat.
82ὶ Non unum hoe nomine sabularis historia ni litorat: quinqne conficiuntur ex locis a Clintone Fast. Iteli. t p. li ritatis; sed nullus horum a Deucalione deseendit. 83ὶ Etiam uellen a nonnullis Phutii filius dieebatur, undo postea duo Heliones ruisse erediti sunt, altor Deucalionis filius. alter do stirpe Polasgi. Vid. Stepli IIS Z. s. v. 'Tλλάς, Eustath. ad li. p. 320, 30. De iis, qui Iovem uel leni patrem dederunt, supra die tum est not. 54; sed suerunt otiam qui Promotheuiit ei non avum. Per Deucalionem, sed ipsum geniturem sacerent. Vid. Aelio l. Pind. Ol. X,6S. Denique etiam Neptuni filium Helleuem dietum esso ex Hrsino, L lb7, disclinus.
310쪽
rint primi sabularum auctores, nobis incompertum est. Fuerit ox terra, genitalibus aquis irrigua, procreatus, qilem admo dum in aliis sabulis Pelasgus, Alalcomeneus, et ii uos praeterea Pindarus enumerat in nobilissimo fragmento nuper publicato fuerit etiam, si quis hoc malit, ipse humor primordialis, unde, ut ceterorum animantium, Sic humani generis origo repeteretur. Postea autem, quum circa creationem generis humani ea fabula invaluisset, cuius quis primus aucturi uerit. parum compertum est 'd), de hominibus a Prometheo ex luto 84ὶ Philolog. I p. 42 3.
85ὶ CL Ueleher. Τrilost. p. 13 not. 16. Mutaeli. do emend. Theog. Ηes p. 488 sqq. - Aeschyliis in Prometiam trilogia hane sabulam de ανθ , σποπλασίοι sprevit, id quod neminem latere potest, qui superstitem sabulam non plane hebetibus oeulis inspexerit. Et latuit tamen res apertissima nuperum quendam Prometheae fabulae enatiatorem, Knotelium, in da linii Annal. philol. et paed. Supplem. vol. XVIII p. 223. 230, qui salsa opinione fretus etiam coniecturam quanda in d imiseri Promethei argumento perie litalus est, in qua subula fuisse vult versum a Proeso eitatum ad Opp. v. 156, roυ π λοπλασrου γον . Sic enim scribendum putat pro eo quod eodd. habent et signifieari his vetitis novum genus hominum a Prometheo ex Iuto fictorum, ex quibus chorum in illa tragoedia compositum fuisse suspicatur. Non animadvertit scilieet vir doctus, huic eonte turae eum ipsum, qui illum versum servavit, Proclum prorsus planeque ad versari : nam is Pandorum illis verbis sigilificata ui essu testatur, unde apparet γυνὰ non esse mutandum. Sed hie error levior est, Cravior alter, quod, quidquid de Iove Aesehylus Prometheum et Promethei ami eos dicentes saeit, quasi ex ipsius poetae mente atque animo dictum ae ei pit, atque hinc qualem Iovem is in tota illutri logia induxerit quasque ei partes tribuerit divinare conatur. Piget taedotque repetere quae contra tam absurdum genus interpretandi alibi a nobis disputata sunt. Sed est quoddam genus hominum, quos dedoceri a me posse nunquam speravi; qui nescio quam animi Aeschriei magnitudinem sibi agnoscere videntur iii eontemnendis patriis religionibus, iniuriisque et maledietis in summum deum congerendis. lli, si nihil aliud, hoe eerte ostendunt, se ceteras Aeschyli tragoedias aut non legisse, aut, si sorte legerunt, nihil tamen inde profecisse ad poetae intellectum. Sunt autem alii, qui insuper etiam suam ipsi stultitiam animique perversitatem prodant, quum quod ipsis placet, magnumque Di execisum videtur, id etiam sapientissimo et deorum reverentissimo poetae pIarere debuisse contendant, nescientes scilieet veram animi magnitudinem niinquam non eum sumina erga deos pietate coniunctam esse. - Sed quod ad versum illum Aeschyleum attinet, dubitari vix potest, hune, quum in trilogia Promethea locum ei non fuisse appareat, ad IIvρκαμ pertiuere, quam satyri eam fuisse, cum Phineo, Persis, Glauco Potniensi an Pontior editam, nune quidem inter peritos constat. In hac igitur Aeschylus labricatos e luto homines a Prometheo induxerat, missamquo ad eos Pandoram. Aptum hoc argumentum satγrieae fabulae fuisse quilibet intelligit. Ex eadem sa-