장음표시 사용
351쪽
locis nullo modo apta est. Noe minus incerta est Doederi ini, viri prae- FidulisSinii, S talentia, ii ii. Glossar. IIo in. I p. 22b, οπλοζστος eiusdem ali io ἄπειος stirpis esso credit. E pii dena otymologiam in medio reliri Iuendam. significationem autem eam tenendam PSSe Suadeo, ituam nullus locus m=spuit, multi no ossario flagitant. - Ceterum imitatus hunc theogoniast locum Vergilius videri potest, de Fama lo luens, Aen. II, lTS: illam J erra parens, ira irrit ala deorum, extremdm, ut lier hibent, Coeo Encelado iust sororem progenuit: in quo loco item dubitarunt velis res in lorpretes, quo sensu extrema diceretur, minimane natu, an pessima et deterrima, alii autem utrumque SignificBri volvorunt, quoniam apud modicos partus extremi degenerare dicer utur. In liroximo versu S22:TGρταρον ἐν φιλοt τι dut rei σε t v A Isis dis . v pium aureae Veneris commemoratio displicere potest. ilua de re infra dicendum erit, tum iure ossondimus' hac inexpectata I Artari persona. Nam ceteri S ih ogoniae locis omnibus tartarus nihil est nisi locus subterranet S VRS laque vorago, si se infra orbem terrarum tantundem dei reSSa, ibiaulum Sillieriae caelum attollitur, sive in ipsius terrae sinu et avitate. Vid. dissei l. de ex ironi. mundi liartium di Ser. II 'Siod. ann.l8lii a nobis oditam. p. 5 ot T. Ne lite diversa nominis significatio est v. ll 9: Taercteia τ' ἰεροενra μ uno χθονος et et Odεδεὶς, ubii PSum genus neutrum numerusi pie pluralis de perSDua no S eugilare velant; pilanti pio multi eo loco Tartarum una cum Chao, Τerra et Amore, ibit ibidem memorantur, in primis rerum pruicipiis numerari crediderint, verior sino dubio si eorum interprolatio, qui versum illum arctissimo cum praerodenist, ἀγαν&T 0ν Dι εχοισι ν UDεν- τος 'OD s που, cohaerero statuunt, ut potideat T. eraea a verbuἐχουσι, Signi licentur lue duo genera deorum, qui in Olympo quique in Tartaro degani. Contra ipii Tartarum patrem Typhoei secit, Sinuduhio do pi si is ora quadam illius voraginis natura rogitavit amque natur. m. t uetarii in mure, persona indulam cum Terra laniluam cuniuge copula it. Noquo id inepte: S 'd tamen, opinor, si unius lio lase ing nio haec theogonia deboretur, is sine dubio etiam in superiore parto eos inrigonica tiro vidisset, ui Tartarum nobis tanquani personam qilan- lain divinam proponerot, ne nunc sic repento illuni concumbentem cum Terra filii iii, pie Px ea procreant m mirar mur.
352쪽
in litibus primum haec lo quillio ἐπ' ἰπνῖ εργitara εχειν non sinotausa insolens omnitius et obscura. nonnullis autem adeo intolerabilis visa eSi, ut ab emendatione remedium peterent. Et Clerici iluidem inelitias referre pigot: ne lue Guietum quisquam audiet, ἐπ ἰσχDi 'αν ια ἀκουσαι rescribsentem, hoc, ut opinor, senSu: quae I ropter robur mirabiles auditu sunt. Sed Mutitellius, vir doctissimus. de emend. th. Hes. p. l71, correctionem lim lusuit primo quidem adspectu longe omnium t missimam: nam non plus una littera mutata scribit ἐπ'
ισχιν ἐerstar' εχοι σαι, tibi te dictum esse vult pro ἰσχυi ἐπ' ἐρ- γ ιατ' ἐχοζσαι, transitositionem praepositionis defendi posse ratus Homericis exemt,lis, Od. XI, 1l5: δήεις δ' ἐν π sιατα οικεν, pro πν sic τ' ἐν οικφ, pt Od. V, l55s παρ' οDκ ἐθέλcoν ἐθ ελυσὸν pro οὐκ ἐθέλε, ν παρ' ἐθελούσ5. Laetaremur profecto iam leni remedio, remota lite sic non solum insolstialia lo Iuutionis εργι ατα ἐχειν tiro ἐργώ εσίλαι, sed etiam obscuri late verborum ἐπ' ἰσχνῖ, quae
quomodo accillienda sint inter viros doctissimos non constat; sed veremur tamen ut Homerica exempla istam praepositionis collocationem comprobare possint. Nam in neutro illorum id in est duorum nominum casus, et haoc ipsa casuum diversitas efficit, ut, ad utrum nomen praepoSilio Ilertineat, dubitari non possit, illiud in huiusmodi loquutione, ἐπ' ἰσχίν gerit στα Οειν, secus esse a Iu arsti. - ΗeyniuSiluod olim coniecerat ἐπιπερ ἰ εργ. ἐχ, . ni Ox ipse rei udiavit, quumque interpretationem I,ostea tonlatam ap. Wolf. p. 156, ut ἐπ' ἰοχύῖεeruara εχειν esset i. it. ἰσχύῖ ἐργΠιατα ἐπέχειν, viribus res quas efficiant admovere sive occupare vires Suas rebuS agendis. duriorem esse sentiret est autem nullo modo probabilis -, ac lute-vit tandem in eo, ut εργι -' εχονσαι pro ἐργαζ φιεν cit, ἐπ' ἰσχύῖ autem pro συν ἰσχυῖ dictum esse statueret. Hoc idem ante Reynium Vophensius voluerat Lecit. Tuli. Ii. 21 I, quam tuam ex missis usus parum ad rem ii robandam idonei S. Nam apud Herodianum, i luem citat
l, la, est ιιένειν ἐπὶ ἰσνχίg, permanere in otio, quo Sensu etiam ἐφ' , sDχίας dici potuit, sicut in aliis lollui itionibus, ubi status aut conditio indicatur, quam quis obtinet, ἐπὶ eum utroque casu construitur; in theogoniae autem vorsu 540: δsrέα λεi κὰ βοὰς δολι ni ἐπιτέχνο ε θ εζίσας καrέγωκε, quid significet δολδε; ἐπὶ τεχιγi non
certe Satis in aperto est. Utitur enim pod in illo versu Lenneltius ad
353쪽
tirobandam inistri, rotationem nostri loci longe diversam, iat ἰσχιζι εργsι-' εχοισαι sint manus occupat ac factis. quibus robur suum arguant - unde coniicias, eum o cuεα δολίερ ἐπὶ Thry ευ νεζισας καTέγνωκε interpretatum esse in hunc sere modum: Ossa scite composuit dolosi artificii Oxhibendi aut perficiendi causa, si in illi eripie alterum, quem conferri tulisti, versum 555:
participio κ ararεθε aeta. Quod autem Matthii aeum antestatur, φ. 585 ἐπὶ se l. dativo saepe propositum significare ducentem: docet hoc sane Matthiaeus, neque res ignota est; sed signi licat propositum sic demum, si de re agitur . cuius vel efficiendae vel consequendae causa ali luid facimus, voluti διεθλεσαν πολ ν ἐιφ' otemaraist h. e. praeitae faciendae causa. aut οὐκ ἐπὶ τέχνη ως d tri Oiργος ἐσο- ιιενος, α ἐπἐ πaιδεέρ h. e. didicisti non artis exercendae, sed comparandae eruditionis causa. Manus autem Typhoei vereor ut aut exercendarum aut comparandarum virium causa operatae sint. ne-S stant Wolfius et Coeli lingius, quorum alter, desperata probabili interpretatione, locum vix sanum esse pronuntiat, alter SanisSimum reseam at, sed pro inten3relatione nihil nisi ad v. 146 et 153 nos ablρ- gat. Est autem illorum locorum non sane magna neque inter se nequorum hoc nostro similitudo. Aller senim sic habet, de Cyclopibus:
noster sic demum foret, si scriberetur ἐπ' εργιιασιν ἰσχυν ἐio σαι, quemadmodum etiam Pausanias loliuitur X, 32. 4: τo di ἄγαλ ιατου AreoU.ωνος - ἰσχὰν ἐπὶ εργν παρέχεται παντί: vires ad omne opus idoneas. In altero autem loco, v. 153. ubi Centimanistribuitur ἰσχες απυρτος, κρωερνὶ, ιιεγύtio ἐπὶ ειδει, praepositionis haec vis est, ut accessisso ad Pnormem illorum specioni etiam rObur dicatur huic speciei congruum, quemadmodum apud Homerum
tur modum si nostrum locum interprolabimur, Typhoei manus ad robur, quo p0llebant, etiam Opera habuisse s. porpetrasse dicentur huic robori congrua: ac nescio an haoc in torprolatio non certe delerior habenda Sit, quam quas alii protulerunt. Uua miluam sat nilum lamon est, miro luodam Et perobscuro genere dicendi poetam ilSum PSSe. Sed restat alia in huc versu dis i ullas, ii iam mireris ab omnitius silentio praetermissam esS . prast terquam ab IIer anno. Is enim veris-
354쪽
si me, diss. de ilieog. sol m. antiq. p. 19, si quo modo, ' inquit. -εGIra dici potuit de eo, qui postea fulmino ictus et in lariarii in deiectus est do iluo ε σαν dici dμlieliat, ut factum v. 829. Prosecto Praesentis temporis explicandi nulla probabilis ratio excogitari potest. Nam deiectus in tariarum Τyphoeus, quamvis non interemptus. fractus lamen Pt d bilitatus iacet. ἐξεβροντ179 17 σ9 ενος, ut Aeschyli verbis utar, και νυν ciZρεῖον καὶ graρύορον δε ιας κειταt, cui quamvis etiam hic Hesio- deus poeta talem quandalia vim superfuisso statuerit, ut motibus suis
terram superimpositam concuteret stam masque ex ore exhalaret, manus tamen corto δετ' ἰσχDi Iers ι -' εYOPacit non amplius dici potuerunt. Itaque Hermannus totum versum tanquam Suppositicium resecuit; cui quum proximus arctissimo copulatus sit, hunc fluoque eadem Sectione removit, quo facto quum qui se luitur v. 825 iam cum
praeredentibus construi ne Iustat, Pro εκπιον κε f. reponendum
censuit Tov δ' ἷκ-ον κεφαλαί. Sod ne hoc quidem satis. Nam qui restant vorsus 820 - 22 et 825-27, licet uno constructionis tenore sontentiam absolvant, strophae tamen, flualem Hermannus quaerebat, quinariae in I Suram uno vomiculo excedunt, quamobrem unus
insuper eximendus erat, quo facillime careri poterat, v. 82l. Nam aliam huius delendi causam vir summus nullam habuit. Quid igitur
imitabimurne hoc genus medicinae, hactenus saltem, ut, si non tres, duos tamen Versus S22. 3 removeamus Sed unde tandem hos versus illatos esse dicemus' An ab interpolatoro Atqui ne interpolatorem quidem fugere potuit, liraesens tempus εασι rei non conveniens esse, quamobrem, si augere aliquo additamento carmen voluit, adaptaS- set illud etiam huic contextui. I laque abiecta ista interpolationis suspicione aliam medicinam circumspiciemus: neque ea dissicilis inventu est. In codice enim Veneto I verbum εασι non extat: quod licet casu sine dubio factum sit, admonere tamen verae rationis potest. Nimirum simili quodam casu laetum est, ut in antiquo exemplo, unde no- strorum codicum scripti ira fluxit, vocabulum post excid ret, non illud liuidem, quo mox imperiti correctores lacunam sarcire conati sunt, ε ασι, Sed adiectivum quoddam ad MaluiuSitum, quale est ει απτοι, quo et HomeruS Sappissime, et theogoniae poetae v. 649do Centimanorum manibus utitur. Nam unctum SubStantivum, Misaν, in hoc contox tu omitti potuisse nemo non intelligit, quum praesertim mox λὶν v. 825 Se Iuatur. Exempla confluirere nihil opus est. Cf. modo
355쪽
Od. V, 236. Il. IV, 328. V, 266, i luorum similia ubivis occurrunt. Sestititur v. 821 828:
repotitur v. 672. Verbum autem non, eum ro Pnlioribus quibusdam, pro singulari numero per schema Ilostolicum posito, sed cum veteribus grammaticis, IIerodiano π. ιον. λέβ. p. II. Choerobosco Bel. h. p. I 293 aliisque, pro decurtata forma plurali aceti, tendum esse nunc it uidelia salis constat. T Lehrs in Mus. Rhen. nov. II p. l25. Λhrens de diat. dor. p. 326. Sed pro λευχ torες quod Guietus coniecerat λελιχιεοτος, postea in duobus codicibus inventum set a nonnullis probatum est, illii masculinam participii formam nomini seminino appositam aegre ferrent. Τamen rem ipsan accuralius reputanti haec lectio vix placere poterit. Nam quum dicitur κεφαλαὶ οτιος, δεινοῖο δρύκονrος, genitivo singularis numeri non unum aliquem draconem, spd genus tantummodo universum designari ali paret, quasi di eas κεφαλm GP ονεα , δρακονζει ret: iplum autem dicuntur linguis atris lambere, hoc non latii ad generis universi descriptionem pseri in ol. sed ad haec tantum centum Typhoei capila: quamobrem participium potius cum κεφαλaί quam cum οπιος aut Μύκοντος construendum fuit. Et capita lanulentia videmus etiam aluid .hristoph. Vosp. v. 1054:εκατον δε κυκλqὸ κεφαλαὶ κολύκεων οἰ ιι οξ' Dcον ἐλιχιε ui ro. Usus igitur poeta est schemate Euboico, masculinam participii formam pro communi ustu pans, cs Cranter. Aneed. IV p. 270 3 quom admodum tλri γέι τε apud Ilom. Il. VIII, 455, προλι rnvrε in II sis d. o. et I . v. l99, aliaque aliud schol. Soldi. Oed. Col. v. l676, Philem. lex. techia. S. v. ει τε ν ς, Phavorin. Erl. p. 781, Uernsdors. ad Itimor. XIII, 23. MuSgr. ad Eur. Iphig. Τ. v. 841, Valchen. Diat r. p. 175, Lobeck. Agl. p. 2 lG si I. doni tuo II ermania. ad Orph. hymn. LXXVIII, 4 et Add. p. XIlI, ubi oliam hunc theogoniae versum pudoria refert. Pro λελιχιιο- τες codices pleri lite λελειχ ιοτες : sed altera forma milii cum Lenne pio ad h. l. et Nauckio ad Aristopli. Big. D. p. 48 probabilior videt tu'.
356쪽
debebatur, quorum i Pp tita commemoratio non solum Supervaran a,
sed etiam molesta est: nec de casu dativo satis liquet. commodi ne cum Goetllingio, an loci cum IIerni anno dis s. p. 19 dicendus sit. Quamquam hoc equidem verius pulo, quoniam dativus commodi iam in sit lieriore verSu st, ἐκ δε οι ωσσcυν. Celerum oσσω forma est Homero inusitata, ne pie in Hesiodeis alibi extat. Sed in Sculi parte ea, quam recentiorem esSe constat, aliquoties ἔσσοις legitur, v. l 45. 126. 430, et ut ranupie formam aeolicae, ut videtur, et doricae dialecti propriam, poSteriores poetae saepius usurparunt. Vid. Λhrens de dial. ae-Ol. p. 236. Apud epicos nullum antiquius exemplum esse arbitror, quam hymn. Hom. XXXI. 9: ηιερηνον δ' Oγε δερκε r&ι οσσοις. Etiam verbum ustae Dσσω ab Homori sermone alienum est, neque in Hesio- deis praeter tuam hoc loco legitur. Alsertur tamen vel hale nomen cisti evnια ex Hesiodo ap. Et Sm. M. p. 77, 3-3. - Postremo Versui. n&σίων δ' ἐκ κεναλέων ripe καίετο δερκοιάνοιο, merito olietum oppositum esse nemo dissilebitur. Qui varias olim recension f the goniaidi suisse volunt, hunc in alia recensione pro duobus superioribus scriptum fuisse iudiconi. Nobis credibilius est, adscriptum esse ab aliquo, sive ex alio quopiam carmine. comparandi gratia, Sive ex ing nio, ut a mularetur cum altero, id ipiod non paucis locis factum esse
etiam Rankius statuit ad Scut. p. 332. Quam luam Wolfio, ad Scut. p. lS3 ol v. 293, mali poselae etiam ipsi nonnunquam sui interpolatores fuisse videntur, qitonim in numero Si quis etiam hunc nostrum habeat, equidem non intercedam. Et causam sui interpolandi aut eam habere potuit, quam Lonnepius coniecit, ut maioro cum emphasi ex omnibus quotquot erant capitibus, quoties contueretur Typhoeus ignem erulisisse, aul ut ignem illum non solum splenduisse sed etiam arsisse affirmar t.
Septem proximis versibus, S29 - 835, Typhoei voces mirae ac multiplices describuntur:
2ὶ Verbum cita αρυσσειν leςitur hymn. in Mereur. v. 279 ot 415: ducta autem hine nomina χμαnυγκεύς et Asa αρυγκείδης etiam in Iliade sunt.
357쪽
Si cui sorte displiceant cyuυναὶ Dar' Migat, quuin alibi ipsae φωναὶ mitti, σθ'aι, dicantur, huic opponi poterit, vocabulum illud, sicut
Vocem apud Latinos, non solum de sono, sod etiam de facultate diei sonum mittendi. Verbi ἱ Dat psilos in verissime, ut arbitror, Goelii in-gius aeolicam esse Statuit, quo minus eam in Hesiodeo carmine mirabimur. Dixit autem ad hoc exenil,luin etiam Homericus poeta, hymn.
in Dian. XXVII, 18, αι δ' ἀιμβροσίην tin' ἰεῖσαι, quo loco quod
HerInannus reponebat διιβροzoν οσσαν Λιμι, mihi non magis Iuam Naekio ad Choeril. p. l46 prohandum PSse videtur. Neque magis Her- manno assentior de verbis φθέγγονθ' ῶσι ε rioiσι συνιέιιεν, qui-H bus illo quum ingentem vocis sonum significari credoret, ii iii in ipsis deorum sedibus exaudiretur, hoc potius dicendum fuisse censuit, uS-que ad caelum eius sonum pervenisse: nam . inituit, dii sacile omnia exaudire credebantur. Atqui συνιε ιεν non de audiendo, sed de intelligendo accipiundum erat, quemadmodum a superioribus interpretibus plerisque acceptum est. Neilue igitur quanta, sed qualis vox Typhoei fuerit, his verbis indicatur, talis scilicet. iluam dii intelligerent, hoc est deorum sermoni congrua. Nam proprium quendam deorum Sermonem fuisse non uno testimonio discimus δ). Quod si quis tamen hoc reprehendat, voces, quas dii intelligant, pro Semone divino dici, quasi dii non etiam aut hominum sermonem aut bestia-a, dilatis fuerit seratio deorum, multi quaesiverunt, ab Homeri locis profecti, ubi quaedam eius propria voeabula asseruntur. Vid. praeter Goeti ling. ad h. l. Eoeppeii. ad Il. I, 4i 4. Usteri in Wollii leeti. ad li. ll, S 13. AlitEsch. ad Od Sss. tom. III p. 133. Naegelsbach. Theol. Iloin. it. 177. Id. ad li. I, 403. Lobeck. Λgl.
358쪽
rum voces intelligere potuerint, quas quidem etiam a vatibus intellectas esse legimus non repugnabo equidem: modo ue, quidquid reprehendi iure potest . propterea statim spurium PSSe dica inus. Qui piri etiam Homerum nonnunquam dormitasse constat: llic autum, ilui theogoniam aut hanc theogoniae partem composuit, poeta luit perquam mediocris, et cum Homeri mTle praestantia nullo modo comparandus. Ceterum genus hoc lo piendi, dicere quod dii in teli igant pro deorum Sermone uti, comprobari potest non absimilibus aliorum scriptorum exemplis. Sic enim Τhucydides I, 3, 3σοι αλλ υυν ξενίεσαν, qui se mutuo intelligo bant, dixit pro οσοι olιογλωσσοι λυσαν, qui eodem
Sermone utebantur, et in mysteriorum edictis invitabantur oσεις χειρας κα9aρος καὶ ptis νῆν συνεToς, euius manus purae essent sermoque intelligeretur, h. e graece loquens, ut recte Lo-beckius explicat Aglaoph. p. 15, ilui contulit etiam Max. Tyr. XIV, 267: τὼ βaeliae κον του ' ΕλληνικοD διι ρηται φωνῆς συνέσει. In
Structura verborum φθέγγονθ ' εἴσζε θ εοῖσι σι ν - εν dativum ca- Sum duoισι, cuius loco etiam accusativus poni potuit, recte Goetilingius explicavit. Est enim dativus quem commodi vocare consuevimus, quasi dicas: sonabant sic, ut esset diis ad intelligendum, h. e. ut a diis intelligeretur. De particula εῶστε minus assentior doctissimo amico. Neque enim eam proprie idem signi sicare credo, quod uSque ad , sed habere gem per quandam comparandi vim, id quod dudum Immanuel Bekkerus monuit, atque hinc eius cum infinitivo structuram explicavit, ubi essectus alicuius roi indicatur, Diar. liti. Ien. ann. IS 10 no. 186 p. 2S3. Nempe Dau Sa qualis aut quanta sit, non aliunde nisi essectus coinparati uno aestimare ac metiri possumus, qua de re M. A. Trende-lenburgium Quaesti. logic. I p. 286. Et Iectum autem Graeci nudo infinitivo indicant, et activi quidem generis, ubi satis est actionem sim- 12 pliciter indicari, quae utrum in eo an ab eo fiat. de luo ante dicium est, res ipsa dubitare non sinat. - Versu proximo ἐριβρυχεω voca-4 elut a Mesampodo, qui qi1oviodo eam saeuitatena naetus sit, docet Apollod. I, 9, 11. - Quid Τ quod ad alitum eolloquia intelligenda etiam Democritus viam monstrasse dieitur ap. Plin. II. N. X c. 49: quod merito miratur Gellius N.A. X, 12, 17. Minus mirabimur Apollonium Tyali tui sein passe una eolloquia intelligentem, ap. Pliilostratum in ei. Vii. I c. a. narbaros quosdam avium sermonis gnaros PorphFrius memorat, de absti III, 4 p. 22I, idemque, ib. c. 3 p. 220, de pueronarimi eadem lacullate praedito, sed mox privato, quum mater in aures eius im
359쪽
bulum ali hoc poeua factum videri potest, quem posteriores quidam
imitati sunt. Nam aliud Homerum celerosque antiquiores non invenilur . In PDdem versu ἴσσαν sensu magis g nerali, quam apud Horiae-rum assolet, usurpatum esse iam alii nolarunt, velut Bitit mannus Lexilog. I p. 2i: de hostiarum voc tui dixerit praeter nostrum poetam neminem novi. Accusativum ut construamus cum adiectivo Ηγαυρου,
ad eundem modum quo antea ιιε, Gσχέτου, ipsa concinnitas et v rborum collocatio postulat. Sic tamen genitivus et aveoi', itemque in proximo versu λεοντος, non habet unde pendeat: nam φθ έγγεσθαι etai ρον, λέοντος, pro g e εγγεσθ'at cryoγγον τα ρον, λέονr h. e. ται ρ δοι , λεοιον δον, vereor ut accipi possi L Malim igitur rescribi ἄσσαν ἄγare ν. Voci quidem hoc epitheton alibi non memini additum: Sed BPParet lui ossaν urat ρος, eius etiam oσσαν ipsam δrat ρον dicipoluisse. Est autem hoe vocabulum omnino e rarioribus. n que invenitur ante Horodotum VII, 57. ubi do insolentia et superbia dicitur. Originem ab Iratia ι, unde est Ptiam dra PDς, nemo non agnoscit. Cons.lio iterlin. Gloss. uti m. p. 53. - Versu S35 Palillo concinnius h. ς. Superioris orationis consorinationi convenientius, tiro ἐοί εσχ', viro δ' i χεε scribi liotuit si L εσκον, Ao χεε δ' -; nec tamen aegre serimus talem inconcinnitatem. citerit m ἡοί σκον, non ἡοίωσκον, scribondum iudicavi cum Cooti lingio: quamquam etiam altera forma, xplerisque codicibus a Lennepio rerepta, non utique damnanda est. Grammaticorum do his formis praecepta, et quae his vel congruunt vel advorsantur sexenalita diligentissime SpitZIIerils persequutus egi, Obss. in Quint. Smyrn. p. 209-2l5. Post absolutam Typhosti descril,lionem ad certaminis cum Iove narrationem deducimur transitu sane quam subito et abrupto v. 836
'' ιατι κε isos qua ratione dictum sit, e tuidena nescio. Goeulingius picum osse ait pro τοτε: Sed opinor tamen nonnihil discriminis esse. Nam τοτε univorse dici potuit de illo tempore, quod fuit postquam Typhoeum terra pepererat; γ ιιατι κε δε εν dici non potuit, certe non debuit, nisi quinam esset ille dies aut ex proxime praecedentibus aut ex universo coni xlv narrationis intelligi posset, aut subiuncta enuntiatione relativa deliniretur, liuemadmodum sit apud Homerum Il. III,
360쪽
citet σειν ΠριψιOD 1rολιν is ατι κείνου, ubi manifestum est illum ipsum diem designari, qui tunc illuxerat, postquam nocturno somnio Agam inno ludi licatus erat. Ih. v. 482: τοιον δρ Arρείδνὲν Θν κεχει ς ξ ιατι κείνqa, b. e. illo ipso illo proelii. in cuius narratione poeta quum maxime vereatur. Eadem est ratio IV, 543: πολλοὶ γὰρ Teia υν καὶ ωχαι δν sιατι κεινφ πρ νεες ἐν κονί ς σι π&ρ' ἀλλήλοισι τεταντο. Denique B. XVIII. 324: ω ποποι, ὴ Γλιον ἐ πος εχβαλον γ ιατι κείνW, O si i csν e 9α Μενολιον ἐν φιεγάροισιν:oliversatur loquenti illius diei memoria, quo Menoetium consolatus
orat. Ab his igitur omnibus nostrum locum diversum esse apparet, ut laogo quidem ineptum imitatorem mihi agnoscere videar. clausulam Versus Homericam non recte usurpantem. Coetilingius autem hunc ver- Sum alius recensionis esse suspicatur pro eo, qui nunc ei subiunctus est. versu S37: idem quo pilam uelmannus vult, diss. laud. p. 19. 20. scilicet quod alteriit, o versu deleto i pii pii usque ad 84l in stropham plinariani coeunt. Mihi neque hoc stropharum studium neque diver-Sarum recensionum suspicio magnopere placet: et si maxime fuerint duast recensiones, vix tamen eredibile fuerit. in altera earum solum v.
836, non autem 837 suisse; nam necesse erat, quod in illo dicitur ἐργον διιήχανον, quale esset, disertius indieari, id quod fieri videmus vorsu S37. - Versus 83S totidem verbis est apud Homerum, Il. VIII. l32. Iam incipit certaminis descriptio, et primum quidem Iupiter inducitur tela sua vehementer magnoque cum strepitu contorquens, V.
53 Εiusdem generis exempla sunt Il. V, 2 l0. VI, 345. III, 474. IX, 253. 439. XlV, 250. XV, 76. XVIlI, 85. XLX, 60. Od. XX, 19 et Theog. v. 29l et 390.