장음표시 사용
361쪽
nostri poetao sunt v. 839 et 84l: nam etc eraece Homerus ni illa novit, neque σκλι ρον ι'eourcii/ sed δεινον dicere solet. Posteriores autem. indo ab Horodoto VIII. l2, - nam antiquius exemplum extare non Videtur, - σκλνρaς βροντὰς Sa 'pius dixerunt. Vid. Ellendi. ad
Arrian. E. A. I. 17, 6 et init. ad Suid. vol. Il. 2 p. 79S Bernii. in proximis versibus 844-S47:
oliam terra insorius osse veroor ut concedi possit: potius magna terrae pars sub mari est. του ἴδαῖος περi τῆν γ ν περιτετat ενον, ut ait Aristot. Meteor. II. 2. 5, veteres pie physici omnes terrae infimum locum, sub aqua non minuS quam Sub aere nSSignant, quemadmodum est apud Lucilium iunio rein, de Λ in. v. l0l : sors data caelo prima. Sequuta maris deseditque insima tellus. T. Cic. d. N. I . II. 26. 39. 45. Λudiendus itaque Hermannus Prat, in censura Pil.
14 Goetii. . Opusc. VI, 1 p. l88. Iovem potius sive Iovis fulmina et Tr-phoeum eiusque ignes intelligendos esse monens. quam pilam Veterum iniserpretum sententiam suisse firhol. V n. ostendunt: uno του Aιὼς
καὶ των κεφαλ si τDD TDPυε N, του ιιἐν δια τας βροντὰς, τουδε διὰ τὰ πνεi ιιατα. - 'Inet δεα πἀντον ad Homeri exemplum dictum esse non est quod moneam. Quod autem in se pientibus versibus primum Iovis leta memorantur, βρolet at et Grεροπν , tunc Τyphoei πνρ ei neu Ir1 ρες, ac deinde rursuS κεραννύς, illi ni Iovis esse dubitari nequit. non levem sane offensionem habet, quam removit Muigellius p. l65 membris in hunc modum transpositis: βρονοῆς τε μεροπνῆς τε κερat νου τε φλεγεθονῖος, πρησῖν ρέων τ' ἀνεγιο ν τε πνρος ἀrro τοιο πελωρGD. cui quum Lennepius propterea Se assentiri posse negat, quod non appareat causa, quae librarios ad turbandum tam aptum et concinnum
362쪽
ordinem impulerit, non reputavit scilicet vir alioquin consideratissimus, mutationes a librariis mullo sa pius casu et errore quam consulto sacuis esse. Cooli lingio vero liaec vivida, ut ait, reciprocatio, quam
vulgata loelio liabeat, illi quam Muigellius suasit collocationi longo
etiam praestare videtur. Nilnirum Porta servore iluodam animi abreptus quum κε eat νον Suo loco nominare oblitus esset, postea saltem,
quamvis loco minus apto, cum memorare voluit. De huc igitur pro soquisque statuat: milii tamen de isto hominis servore non satis liquere prositeor, hoc autem intelligere videor, bonum poetam - bonus autem nemo nisi prudens est - sie potius verba ordinare debuisse ut Mutetellius voluit, utque etiam postea ordinata sunt v. 854, ilui versus repelitus est ex Titanomachia v. 707. Mutata autem verborum collocationeoliam copulam post grtρος deleri quam conservari verius fuit. Nam in codicibus cur ea addita sit, causa in aperto est; aliorO autem ordine restituto non videntur venti simpliciter, sed ignei lanium venti commemorari debuisse, ανεsιοὶ σπνρός, quemadmudum fulminis ventos Vergilius dixit Aen. Η. 694, et πρη σχιρας Τμρος Collit thus v. 52 loco iam a Muigellio citato. Ita ne σἔ ζρ ων T' ανέιε υν τε πνρος
dictum esse statuemus ad eum mullum, quo Saepenumero post Speciem genus universum per copulam adiungitur: presteribus aliis-ilue ventis ignei S. id. comm . ad Plui. Ag. p. 74sq.) Nam presteres ipsos quo lust ventos igneos esse notum est. - In vulgata autem lectione - nolumus enim hanc prorsus respii re rursus dubitationem movet copula τε post Ner στλ ρων in aliis codicibus addita, in aliis omissa. Qui eam tuentur, IIermannus Opusc. l. l. et LennepiuS, πρη-am ρεων τ' ἀνέιιων τε per figuram ενὰς δια duois dictum volunt: luod quale Sit, non Salis mst perspicere fateor, neque arbitror illam liguram recte adhiberi, nisi ita, ut generalioris signiticationis vocabulo alterum adiungatur speciem designans, ad notionem rei antea universe significatae accuratius deliniendam: quamobrem ἀνειαον τε gwxὶσι - ρων τε dici sortasse potuit pro ἀνειε υν πρηστηρι υν; at πρηστr ρων τ' ἀνεsιων τε non alitor accipi licet, quam de presterilius ceterisque in universum ventis. Vere autem Goetilingius in ed. l. observavit, non sic ventos in universum commemorari debuisse, sed calidos tantum sive igneos, quales habemus, si Mutetellii transpositionem sequimur; in vulgata loelione non item. Quamobrem in hac equidem satius puto copulam post πρ . στλήρων cum Goeli lingio aliisque delere. ut nex, GL - ρ θν instar adiectivi sit ad ἀνειέων appositi. Nam quod Lennepius ait, 1523.
363쪽
copulam sic collocatam non convenire opicorum sermoni: sit ita sane: sed sunt etiam alia in liae parte a ceterorum epirorum sermone abhorrentia: aliud alio A autona lalem collocalion in t articulae haud ita raram esse constat. Cf. IIermania. ad Eiirip. Hor. v. 77. llei sig. comm . crit ad Soph. Oed. i. d. v. 443. - Sed di condum est etiam de duplicis recensionis suspiciori se in hoc rursus loco ab Ilerii anno mota. nec Copti- lingio improbata. Censuit enim ille alteram recensionem Solum vel Sum
S 46 absque S 45, alteram hunc solum absque illo habuisse. Equidem versu 845 careri potuisse concedo: hunc autem solum ab aliquo vetere poeta positum PSSe non adducor ut credam. I rihuisset enim illo sic Iovi sonitum tantummodo et fulgorem, detraxisset aulem fulmen, in quo solo omnis seriendi et incendendi vis est. Vid. de βροντ .ς, asina-el κεραυνου discrimine Aristo t. Meleor. II, 9, T sqq. eum Ideleri
comm. p. 615. - Unum adhuc die nilum restat, ituamquam minus
illud ad hunc locum . quam ad superiorem I Sldio ei descriptionem pertinsens. Nempe legimus modo de igne Typhoei, quo non minus quam Iovis fulmino terra, ea tum, mare esserbuerint; in ista autem descriptione nullum nisi oculorum igni'm commemoratum vidimus. Uuid igitur' liuncine suisse dicemus, quo illa incensa sint f Atqui oculis ignem alipae ardorem prudentes poetae tantum propior similitudinem tribuere Soloni, non quasi vere inesendere alipte urere possint, sed quia splondent coruscantque ad ignis instar. Quid desideretur apparet: se ilicet Τyphooum ignem halitu oris evomuisse. ut est aliud Apollodorum
rrim, et boves Λeelae apud Pindarum Pyth. IV, v. 400, a duὀξανθαν γε aio P πνέον και Ψιένοιο πΓρος, similiterque alii apud alios. Praetermissum igitur in ista dos erilitione illud ipsum esse salebimur, quod omnium maxime ad rem perlin ret. Tanta porro suisse dicitur certaminis vehementia, ut non solum mare exaestuaret omnia lue concuterentur, sed etiam inserorum rex et Titanes in Tartaro inclusi hoc tumulto contremiscerent, v. 848-852:
In primo versu IIermaianus, diss. p. 20, insolitam praepositionum
364쪽
curatulationem ἀκτας περι τ'α ινί τε vix ferri lios se ail. ipiare excidissse vorsum suspicatur, in quo scilicet fuerit aliquid, iluo cum haec περί τ' chreyί τε κνtiatira ιιακρὰ constructione cohaererent. Mihi haec insolentia ab huius versili caloris arte pi ingenio haud qua luam alii na videtur, qui posteaquana ct up ἀκνὰς dixit, vim praepositionis iterum ac d utiliciter inculcavit, magis versus explendi quam sententiae causa. Nam hoc luidem περί τ' uiui ἱ ζε etiam Homerus habet li.
aliis aut 'in etiam περι citust coniunctim dicebatur: neque absimile est 16
Theocrit. VII, 142. Nos ipioque. Opinor, non laudaremus fluidem, sed
ferremus tamen fortasse si piis auderet dicere: uni die Ufex uni illibum thurint en sich die Nogen. - Proximus versus ex litano machia expressus eSt, ubi totidem sere verbis legitur v. 6SI: sit πιν υπ' dya- 'tima , ενοσις δ' ἴκανε βαρεῖα. - IIermaniauS ipi idom, dis s. p. 20, nostro loco D;t' diu orερ υν pro vn ἀθανύειον legi voluit. - Nam inquit se soli inter se Iupiter et Typhoeus depugnant. Atqui suorunt hi duo immortales, ii iam obrem nihil mutandum est. In Sequentibus in anifesta est imitatio loci Homerici in theomachia. Il. XX, Gl: εδδεισεν δ' Dii ενερζνεν ἴν&ξ ενερ θν id θνεας. Λddidit noster Poeta Titones, sed in his quoque Homeri verbis usus, i l. XIV, 274, ubi sim to ι ενερθε γεοὶ Κρόνον di τὶς εδοες, vocanturque viror&ρτύριοι
v. 279. Sed de lectionse nostri loci non constat. In nonnullorum codicum scriptura. τρεσσ' DI J ς, offendit asyndeton; quae in aliis extant τρεσσε δ' Αιδι ς aut τρεσσε δ' horaim altero versus pessumdatur, alterum nominis formam ha bot inauditam et incredibilem. Verum videtur piod l .enn pius Miii Zellii monitu reposuit. τρεε δ' Λἴδι ς, quam scripturam Tricha de meti . p. 72 ilenique Elias p. 82suplieditant, breves duas syllabas Per syniZes in Pro una longa esse docentes. Est autem etiam tempus imperfectum hoc loco aptissimum, eod inque Ptiam Supra poetam uli vid inus v. 812 πελεμ ε co, S l lκύtεχεν, SIT εὐεε, cum diutina repraesentalione, ut in simili re Gellius ait N. Λ. X, 3, 12: nam Sunt haPc omnia Piust Iudi, in quorum
coni ut lilatione auditoris animum quodammodo morari, Daque non Solum ut peracta accipere, sed ipsa, dum aguntur, quasi intueri conveniat. Cf. ad Plutarch. Ag. p. 84 et 142. - Versu 852 genitivos casus
365쪽
tiali re negat unde penit stant. ideoque mov0ndum versum lio e loco censet, ut pol st ex alia recensione intrilsum. ubi positus fuerit post v. 811:κ avssa δ' Detr c si I mερ υν Mπεχεν ἰοειδεa ποντον cis βέστου κε-2 uJoto καὶ αἰνῆς di tori rος. Vstilem aut 'in docuisset, quonam modo χ avsue ex ML d ν oriri potuisset. Sod postea, in disseri. p. 20, Versum 852 plano Oniisit, nequo unde venisset aut quid eo fieri vellet, significavit. Ego iam alibi mo iis assentiri pro lassus sum, qui genitivos a verbo p ndore censent. signi lication causali, quast similiter in aliorum verborum associus animi indicantium eonstructionse obtinet. Vid. disg. II de interpolat. th. II s. p. 7.llinc quasi novo exordio sumpto postia omnsem certaminis narrationem insporala brevitate quattuor versibus absolvit. 853-856:Zεῖς δ ἐπεὶ of ν κοργονεν έον si νος ε 'λεTo δ' orri. α, βρονri ν τε GTεροδεν ν et ε καὶ αἰγαλοενζα κερaννον, ODI Duποιο ἐπίδ/ιενος, cr/ι τι δε πήσας επρεσε θεσπεσίας κε pG ας δεM-n πελ υρον. opitiingius, ollensus, ut videtur, lana con siendiaria proelii narratione, maiorona lacunam Psse suspicatur liost v. 852, eamque susIairionem comprobari censet Λpollodori rotatione, I, 6, 3, qui Iovem initio insertorsem adu rsario fuisse norvisque exsectis in antrum Coracium coniectit in esse scribit, donec Mercurii et Aogi panis opo solutus viribusquerelaetis certamen meliore successu instauraverit. Et iam vertia Apol
tur novum certamon indicari, sicut aliud Apollodorum, quamquam aliter narrandum. Verum Λpollodorus in iam mullis sabulis alios ituam Hesiodeam hanc theogoniam auctoros sequitur, atque etiam in principio huius ipsius de Typhoeo narrationis tantopere ab ea recedit, ut nulla idonea causa sit, cur in certaminis descriptione maior inter eum ottheogoniam similitudo intercessisse credatur. Neque ipse vir doctissimus huic coniecturae suae multum conlisuq osse videtur: addit enim aliam, ut versus 853-S56 alius recensionis esse dicantur tiro S39851, hoc est ut suerit una reconsio, quae narrationem portaminis post v. 838 statim inchoarot a voi his κενς trἐI t GDν - , altera aut in quae tantum hahorol v. 839 - S5l, his litu flatilii subiungeret versum
recte certaminis narratio inchoari; vix lamon sic, ut is continuo vorsum S38 exciperet, id quod suus quemque sensus docebit. Et si quid
366쪽
esse etiam in hac, quam nunc legimus, conformatione nari alionis di- allir, quod merito ostendat: est hoc Sane concedendum; non vidi olamen, cur id diversarum recensionum contaminatiunt, quam ipsius poetae mediocritati imputare malimus. IIermaianus quoque vulgal uniordinem non mutat: tantum, diss. p. 20, versum 854 eiicit, scilicet ut, assumptis duobus proximis S57. S, stropham nanciscatur quinariam. - Ceterum loquutio, qua noster poeta utitur, εον ιιένος, nova est, non tamen vituperabilis. Versus 854 repetitus est ex th. v. 707, et αἰθ αλοεις κwat νος aliquoties in theogonia dicitur, nunquam apud Homerum illii illoλωντα potius dicit, fulmen corpora velut stiligine colorans, ut ait Seneca Uii. nat. II, 21. - De sorma verbi επρεσε, v. 856, cuius aliud exemplum nullum extat, satis a Muigellio, Lennepio, Gooluingio dictum est. Ites autem, quae hoc versu narratur, possit ex aliqua Heraclea expressa videri. Nam Hercules, aut eius armiger Iolaus, hydrae Lernaeae capita, quum abscissa renascerentur, igni exussisse dicitur. Denique victus Typhoeus et prostratus tantam vim flammarum exhalat, ut omnis circa terra liquescat, tandemque a Iove in Tartarum
Hic primum qua 'rat aliquis, staminae ex Typhoeo prostrato erumpentes quam originem habuisse putandae sint: ex halitu ne monstri, an ex i, Oculis, an ex reliquo corpore. Sed de halitu quem alii igneuin suisse tradiderunt, nihil in sui seriori biis dictum esse iam antea notavimus: do ocidis cogitare inelitum fuerit: res labit igitur, ut corpus fulmine in- . censum in flammas abiisse dicamus, quae tamen an fuerit vere poetae nostri mons, sciri non potest. Mira etiam ἴνακτος appellatio, hoc
367쪽
lutilem loco. Quod enim Lennepius ait, esse liaue solemnem deorum appellationem: vocantur sane saepe dii ανακrες, sed significatiir tamenlioc nomine aliqua eorum potestas parte, pie quaedam in mundi administratione iis altri initae; Typhoeus autum assectaverat liuidem regnum, tantum autem ab rat, ut aliquam eius liartem obtineret, ut oppressus a Iove et fractus Omnique PoleSuue privatus πρειον, ut Aeschilus ait. et re tineor distας iaceret. in i uius ipsius i ladis commemoration quam recte Gai dicatur, non intelligo. N isi iluis sorte ironiam quandam poetae subesse statuat. Sed haste ab omni liuius nam alionis tenore aliena est, posuitque illud nomen versili calor sino duino tantum variandae Orationis causa, ne idem, quod pauillo ante dixerat, V. S 45, τοῖο Πευύρον, nunc repeteret, Imina praesertim stliam πεδευρη in sine su-ΡPrioris vorsus liosuisset. - l .ucus cladis suisse dicitur ουρεος ἐν πω παλοέσσυς : quae designatio quum nonnullis nimis indesinita videretur, nomen montis requisiverunt. Λ tnae scilicet, sub ipia victum Τyphoeum iactu e Pindarus, Aeschylus alii lue plurimites tantur. Accedohat i luod ἀιδνός vocabulum insolentius neque alias ab antisiuioribus quid in usu patum videbant. 1 tnae aut in montionem iam in Hesiodeis carminibus faciam esse a Strahone acceperant, I P. 42, quamquam is theogoniam non nominat. Hinc igitur iam e veteri
T ty αλνα κεραννοi, ως και 'Hσίοδος φησι : quibus subiunguntur in aliquot codicibus sellam versus theogoniae 859-86l, in duobus autem ilis uin illud Αιενυς scriptum est, ipiod IIertnanno, disS. p. 20 non displicuisse videtur. Imprid)al certe repudiatum a novissimis edi loribus, qui diduci nomen in tres syllabas non potuisse crediderint. Deheret iam seu loctio illa firmioribus argumentis muniri; ut nunc est.
368쪽
liaec autem amplificata esse ab alio, qui post στεναχιζε δε γαια πελωρι. v. S58 subiecerit versus S61 -S6T: equidem omne lioc genus suspicandi, nullo alio sundamento nisi informata quadam et optata specie carminis bene compositi nixum, longe ab theogonia arcendum
esse iudico. - Versu S62 cis Di abhorret ab antiquorum epicorum usu, ipii ἀντ tDὶν potius dicunt, quod habet etiam theog. v. 696. CLΚοechly ad Uuint. Smyrn. lI, 224. Particulam ως in fine ver- 19sus positam Gupitlingius sibi displicere non sine causa profitetur; quam ne quis defendi posse dicat exemplis Homericis, qualia sunt Il.
δ' x ν, ψέλιος ῶς: ab his omnibus exemplis noster locus eo dissert,
quod particula illa non ad solum nomen SeSe applicat, Subaudito e praecedentibus verbo, Sed suum, quo perlineat, Verbum habet, τι κε-Taι, v. 866 demum poSitum. Omnem autem hanc comparationem terrae liquefaciae cum massa stanni aut serri a metallariis cocti molestam habere imaginum eandem rem significantium relietitionem nemo sacile distit obitur. Non mirum igitur, hic ipioque duarum recensionum Suspicionem motam esse, quarum altera versus 863. 864, altera autem 865. S66 habuerit. Denique non sane laudandum est, quod post Verbosam hanc comparationem v. 86S subito oratio rursus ad Iovem redit, qui tamen neque in hoc ii,so versu nominatur, neque in proximis ante versibus nominatus est: siuamobrem Hermann., disS. p. 21, tam abrupto genere narrandi merito ossensus, versum hinc eximi vult, ut ex
alia recensione appositum, in qua suerit pro iis, qui nunc sunt 857. Sb8. Mihi haec omitia nihil aliud demonstrare videntur, nisi minus legans in theogoniae compositore cluam in nostris criticis iudicium
Sequuntur de ventis ex Typhoeo oriundis versus duodecim, de quibus breviter dicendum est. Primum v. 869 ἀνεόαυν s&νος Drem de iocou est ex Homero, Od. V, 478 et XIX, 440, unde mutuati sunt posteriores, velut uesti d. o. et D. v. 625, et mutato adverbio, ἀνεμ υνιιενος λαβρὴν demoν, Quint. Sin. I, 40. - Excipiuntur ex horum numero Nutus, Boreas, Zephyrus, quippe qui sint θεδτιν γενεε , θνύ- et oiς 3ιέγ' ονει cie v. STt. Quamquam, si vorum dicere volumuS, ne
illis quidem, qui a Typhoeo originem habent, θ εος ιν γενεῆ abiudicari
369쪽
potuit, siquidem etiam Τyphoeus, quamvis immane monstrum, goneris tamen divini suit, vocaturque Θεδς ab ipso nostro poeta v. 82i, stetit
apud Hesychium II p. l437: θεος τις γηγενι ις εναι TMυ- θεις τqι βασιλεῖ των γε ῶν. Sic etiam illiiniastra, Typhoei et Echidnae filia, th. v. 3l9, Apollod. II, 3, 1, 6, ab Homero vocatur θετιονγενος, Il. VI, i S0, et Harpyiae, quam vi S laedae et detestabiles, deae
tamen sunt. Valer. Flacc. Arg. IV, 5 I9, Omnino pie quidquid origine ac natura supra humanum et mortale genus eminet, divinum dicitur. Fatendum igitur erit, poetam nostrum, Si trium ventorum originem, ut divinam, opponere horum, qui Ox Typhoeo sunt, genere voluit, non satis considerato secisse. Cesertim salubrps illi venti, θν τοῖς sιέγ' ἴνει ae, utrum tres lanium Sint, ituos modo posuimuS, an quartuSeliam adnumerandus sit Argestes, non salis constat. Nam versum STn alii codices sic scriptum habent: νόσν ι Norou BNMo τε κοὶ ciere σἔεco Zε Ii ροιο, alii autem Sic: νοστι Xoτου Loetis τε κciὶ ΑργέσTε o ZεφDeoia τε, quam scripturam flui probarunt, υργέστην eum esse voluerunt, qui alias Arrhλιεύr ς, Subsolanus dicitur, contra Homeri ceterorumque Scriptorum omnium auctoritatem. Nam apud Homerum satis constat aerser ν non proprium venti nomen esse, sed elii theton Noto tributum, ei, quem posteriores Aενκον τον vocarunt. Vid. Il. XI, 366. XXI, 334. Apud recentiores autem, ilui ex eu epitheto proprium nomen secerunt, nunquam tamen Subsolanus, Sed Caurus tantum sive Corus, qui inter Zephyrum et Boream medius est, hoc numine appellatur. Vid. Aristo t. M pleor. II, G cum I deleri annot.
et Κappii excurs. III ad lib. de mundo p. 367 sqq. Ut autem uosiodi
υργέστxὶν Subsolanum esse vellent, non alia lausa permoli Sunt, quam quod quattuor ventos cardinales commemorari debuisse censueritiit, ad ea mi pie opinionem non modo huius loci scripturam accommodarunt, sed etiam alterius luet interpunctionsem et interpri talionem,
vers. 379, ubi Aurora ex Aristaeo peperisse dicitur ἀργεστ ν ἀργε-σr tu rigi eoi Isnes, ν τ' citi: ζροκελε ijθον καὶ Notov. Fuisse enim qui Αργεσrxpi' hic quoque non epitheton Zephyri, sed Subsolanum
esse statuerent, in quibus ipsum fortasse Aristarchum, o scholiis cognoscitur. Vid. comm n l. nostr. de schol. th. Hes. a. lS48 editam ii. S. Veriorem. ut mihi quidem videtur, sententiam e voleribus Acrisilaus et Hyginus pr. p. tu, e recentioribus Heynius ad Il. XI, 300 Wollius, Vossius, Anti synibol. p. 26l, Miilrellius p. 474, Dindorlius, Orellius, Lennepius, denique Limburg -Bruu er, de Graste. cultura ci-
370쪽
vili et relig. II p. 87, amplexi sunt, deterior Gopillingio, F. S. Lolli siopi C. Grolio, hist. Graec., I p. 9 vers. gem . placuit. Quodsi is iis mi
r tur, cur ii PS tantum Ventos salutar S poeta numeraverit. Subsolanum excluserit, causa sine dubio pusita erat in locorum, quos hahilabat, situ. LXam non pandem in omnibus εἰ raecia se partibus ventorum naturam fuisse certum est, testanturque Τheophrastus de Veni. q. 5. 29. 5l,
aliique. - In versu 872: αἱ δ' aucti stati civem ἐπιπνείοισι Θαλασσαν, ambigitur, an sti th avecta potius scribendum sit, ut construatur ἐπιπνείουσι. Sic enim habsent aliquot codices, receperuntque hanc scripturam Coeli lingius et Lehreius. Mihi altera placet, quam non solum codicum matur pars, sed veterum etiam grammaticorum auetoritas tu iur, e quibus Iles Schius: stat: a Decit, impiit, Oι ιιαταιοι ci νε ιοι η κοιται πνοαί, quae quin ad nostrum lorum pertineant, dubitari non potest. Etiam apud Lycophronem legitur v. 395, κόκκυγα κD1ι7rclbovia tutu alectς στοβονς: qitamquan ibi ιιαφαυρονς potius scribsendum videtur cum codicibus non paucis. Adiectivum
enim, non substantivum esse apparet. Nostro autem loco scriptum
mallem οι δ' ἄλλοι s ait meat ἐπιων. Θa2.., ad eum modum, quo Homerus dixit Od. X, 495, τοὶ δε σκιαὶ δισσοisti . Sic enim concinnius. Servato genere I Sculino, quod utrisque eommune est, opponerentur inter se or γε-- Θν οῖς star' ονειαρ, δει δ' MIot, ιαφανθαι Seil. οντες : neque olis lat quod in so pisentibus semininum gemis est, est δνή τοι πί1πουσαι v. ST 3, κείνοσι v. 877, αι δ' αv v. 878 πιιιπλευσαι v. 880: licebat enim orationem utrovis modo consormare, ut aut ad subiectum, quod est M', aut ad praedicatum, quodeSt 1ιας ανθαι, arcommodaretur. Pro cti Jν Tot recentiores editores ex uno codice rescripserunt at δ' ν τοι, IIermanni praeceptum sequuti ad h. Hom. iii V n. v. 226, de cuius veritate mihi non persuasum esse saleor. Quamvis pnim sappe in his voculis a librariis peceatum esse concedam, tamen cur dot τοι ab epicorum sermone prorsus 3lienum esse iudicemus, tanto minus intelligo, quod alios scriptores particularum illarum copulationem haudquaquam refugisse constat: velut si μὰ
itatiue Vossio ad Arat. v. 2S δ' ἰοι plerumque, non tamen Semper verius esse iudicanti. CL etiam Uellauer. ad Apollon. Rh. II, 84l et IIarlung. de partic. II p. 363. Utrum horum praestet, ex cuiusque loci contextu diiudicandum erit: et nostro quidem loco meliorem structu-