Georg. Frid. Schoemanni Opuscola Mythologica et hesiodea

441쪽

καί περ χουομενος οῦ armi se λου ον Iren εχεσκε i . quorum l,riuroin quum iu in t ui tuS laliquam suluin silicium notassol, quamquam ratione iudicii non exposita. Ilo hii sonus id propior a sticlum suspicatus est, quod mera in lioc. Vorsu repetilio esset pra cedoniium. Id milii secus videtur, Si tu idem superioribus vorsibus voluntas tantum Iovis, hoc aut in verSu sellectus Pius voluntatis proponitur. Nam quia crescstre Herculis listoriam voluit, i, ropterea hunc ei honorem habuit, ut aquilam ab eo interimi pateretur, ira sua adversus Prome- thoum deposita. Uuod autem Rubin sonus. Detus codicis unius, qui ost Societatis Rog. Brit., auctoritate, in quo verba τι si a Gριδεει σοι xἱοι v. 532, et κ&ίπερ χcuos ενος V. 533 OmisSa Sunt, veram poetae manum sic restitui posse credit, ut scribatur τοι roi ae' ci ομενος χὁλον 33 ςερὶ, εχεσκεν, lirobari nullo modo posse arbitror. Nam primum omissa illa verba non int segrioris cuiusdam exempli auctoritate, Sed errore deseri hentis esse vel hinc manis stum sit, i plod in codice isto ταλ' aea, non, ut Rub insonus voluit, τοντον ἄρ' scriptum est, ut api,areat oculus librarii ab cirδιιενος ad allorum in proximo versu participium, iisdem

litteris lurini nati tua, χωοφανος aberrasse. Et ne per Se quid in ipsatirobabilis est illa correctio, Tot τον αρα. Nam quum SUPPriorum Fer- suum sententia haec sit, non ut de Herculis persona, sed ut de Iovis consilio edoc amur, sine dubio in proximo vet' u. ubi proponitur,

quid igitur ἄρα) hoc consilio permotus Iupiter secerit, consentan um

rat non Herculis personae, sed Iovis consilii notionem in animum revocari pser pronomen demonstrativum, quod Iuident in tali contextur cle rum veteribus grammaticis αναφορικον seu relativum di xoris. Hinc manifestum est, non et ni TDν αρα, hunc igitur, sed Tata αρα hanc igitur ob causam, scribendum fuisse: nam taDτα idem valere, quod chὰ ταDTa, neminem fugit. Quae quum ita sint, etiam relispiam Versus partem, Τίμα ἀριδείκετον νιόν, prorsus n0e SSariam esse cons ilii itur. Inost enim in ea obiecti designatio ad ἄγιανος pertinens, quam omitti sermonis, Ppici saltsem, legos non sinebant: namc ριδεικετον tύον non minus ad cita μνος quam ad Tisia liertinere, quasi sit Γ το καὶ ε rhia, non opus est monere. - Ostenderunt

442쪽

porro nonnulli in concursu voccilium ciea α Ῥιενος, qui, Si est vere Ilvitiosus, facillime tolli poterit IIerna anni emendatione, in consura edit. Goelit., Opusc. VI. l p. l76, i aDr' ωρ' or' a G1ιενος. Quamquam

lateor equidem, milii de liac re non satis liquere, quum praesertim ipsum virum summum et harum i serum longe intolligontissimium non solum ante, ipiam censuram illam seri heret, nihil ollensum esse illo concursu brevis pius anno latio demonstret in Frankii editionμ hymnorum uom sericorum, ad h. in i et . v. 76. ubi est sυγα a osιαι, sed etiam postea, in dissort. de ues. thoog. forma antii tu . p. ld, ipse tacite empndalion m suam rotractavserit. Prioremque vel Sus partem, ut vulgo scribitur, tanquam sanam et incorrii plana posuerit. Alteram partem versus et proximi initium ut deleri. unum pie sex duobus versum fieri iuberet hunc: ταω ἄρα re itiενος ratio λὶ χολου ον πριν εχεσκεν, non sane alia causa piti motus esse vid tur, quam ibiod Stroldiam exire cuperet versuum illiinquo. a v. 532 ad 537: quandoquidem omnis eius dissertationis consilium hoc Pst, ut th ogoniam an liquam et genuinam totam ex huiusmodi strophis compositam fuisse persuadeat. Hoc igitur studio inductus non satis animadvertisse videtur, quam dura quamque abhorrons ab Ppici sermonis consueti id ine oratio existat omisso obiecto,

quo earere participium in ενος vix potuit, ut hac quidem ratione Vel nobi risoni coniectura praeserenda supril. do ipia supra dictum est. Quod autem duobus illis hemistichiis, qui ab ipso omissi sunt, etiam vitiari orationem dicit, nescire me sateor quid significet. Natu de asyndeto ne cogitemus, quod Coeli lingium in prima editione olfenderat, ipse IIer- mannus vetuit in o nsura l. l. , hoc in huiusmodi contextu perquam

usitatum esSe monens: et recte quidem. Nam ubi, quod modo universe propositum erat, statim iii proximo orationis mombro disertius exponitur, solet hoc membrum priori sine copula a lungi, velut apud Ho

443쪽

εὐ πέπον, cἴς ε Tερο ν λως διεδασσαο ιιοψας'). sed priorem versum omittit codex Flor. ID, nec pauci recentiores eum damnarunt propter insolentiam alloquiitionis παιπιον &ριδείκ πἀνήκειον, quam qui correctione Sanandam censuit v), ut serit teretur πώνrων ς ερι ιιλ δεα εἰδέος, ut est v. 559, cuius lectionis etiam vestigium quoddam servatum esse credit in eo, quod cod sex Ven. 1 et schol. ad li. l. habent ;περιδεικετ' - , paucis, Opinor, persuadebit. Lennepius autem eliam de digamma vocis ἀνακειον neglocto admonuit, cuius praeter hunc lucum unum in omni theogonia ex inplum extat 12 v. 486: ODeavidi; ιιεγ c-ικrt, quod tamen illi correctione removendum videtur, ovecti OD ε ι lixaκrt: nam alias, ubicunque aut ἄναξ aut ανασσειν quaeque hinc descendunt loguntur, aut vocalis antecedit aut a l aragogicum, quod quin librariis debeatur nemo facile dubitet. Itaque epicum poetam unum de antiquissimis hoc nomen sic, ut hoc loco factum est, non positurum fuisse concedemus: Verumtamen haec nostra theogonia quam vetusta sit sel quanam aetate composita quis tandem sibi comperium esse alnirmabit Nemo, opinor, qui quidem sapiat. duumque apud ipsum Homerum digamma in aliquot vocabulis, et in hoc ipso ἄναξ, modo obsorvatum modo neglectum Sil cur a theogoniae compositore talem inconstantiam in voce αναξ alionam fuisse dicamus, nulla causa esse videtur. In aliis certe carminibus, quae Hesiodi esse ei ipsa credebantur, neglectum nonnunquam illud digamma fuisse Melampodiae versiculus ostendit, ah Athenaeo servatus

vstat corrigendo Iraρεδωκε amκτι Τ ij. - De resi Iua autem alloquutionis insolentia fateor equidem, alterum eiusmodi Exemplum non esse

444쪽

in promtitu: sed contra id quoque latendum erit, nullum ali rum apud epicos exemplum inveniri huius iii odi, ut alicuius ad alterum oratio unusolo versiculo conclusa sit. Ita deleto isto versu quid aliud illiam una insolentia remota alteram ipsi invehimus haud sane minorem Hanc ob causam salius mihi videtur tolerare versum suspectum, quem quod omisit librarius codicis Flor. D. erratum ab eo non minus hoc loco

eSSe dicemus, quam paullo infra in versibus 560 et 56l, qui quum

abeSSe prorsus non possint, tamen omissi sunt propter similem clausulam versus 561 cum eius, qui hos duos praecedit, v. 559. Non contendam autem de versu TT4:ιφθιιι ou τ' , ιδε is καὶ ἐπαινῆς IDρσε ονείη s, qui quum paullo ante, v. 768, totidem verbis positus sit, potuit sane

hoc loco sine damno abesse, et omissus est in undecim codicibus. tuorum consensum non posse fortuitum haberi apparet. Illud tantum ambigas, utrum integriorum exemplarium auctoritate versus omissus sit, an correctorum iudicio, quorum quidem nullum non promptiorem ad delendum etiam contra codices, quam ad inserendum fuisse crediderim. 0uodsi quaeras, unde tandem illatus sit, ab ipsone compositore theogoniae, an pOStea demum casu aliquo et errore, hoc alterum

mihi probabilius videri profiteor, licet viros doctissimos, Milet Zellium

et Lennepivin. aliter sentire haud ignorem. Restant duo loci, in quibus sano correctorum iudicio versus spurii sublati videantur. Horum alter est in titano machia, ubi de his quattuor versibus. 706-709: σὐν δ' ἄνεsini ενοσιν τε κονιν θ' asta ἐσφαραγι ον, 13

medios duos omittit eodex Paris. F, rectissime sine dubio. Nam sunt sane perquam absurdi, in liuibus neminem de recentioribus offendisso iure mireris. Quid enim hoc rei est, ii uod venti non modo pulverem sod etiam concussionem, ενοσιν, adeoque lonitru et fulgura et fulmina cuncitasse, fremitumque et clamorem in medium pugnantium tulisse dii untur Quasi vero fulmina non Iovis manu in adversarios iaculata fremitus autem et clamor ab ipsis pugnantibus exorti sint, quenti ul- modum ipse poeta disertissime proposuit uv. 685 et 690 sil l. Inseruit, Opinor, illos versus aliquis homo ineptus, cui pulverem solum

445쪽

concitari non satis grande viilobaturi j. Sed deleto hoc additamento nondum tamen persanatum locum habemus. Restat concussio, ἐνοσις, una cum pulvere Ventis concitata, quod qui potuerit dici equidem non assequor. Nam non ventis demum illam concitatam esse puto, sed pugnantium ipsorum inalietu, quum, ut est v. 677, χειρ ῶν τεα ια εργον εφαινον reιεποτεροι, πεδδειν δ' ἐτιν cάσσετο /ια

scri hendum erit σὰν δ' ανε in ' τ ἐνοσις τε κονίνην ἐσφαράγιζον.

Nam pulverem haec conrussio non minus sine dubio ipiam veniorum vis sexcitabat. Sunt autona quaedam sanioris lectionis vestigia etiam in codicibus Servata, quorum unus Flor. Ε, ἐνοσις, non ενοσιν, habet sex autem, Flor. A. C. Par. B. D. G. Rehil. , κονίην et ἐσφαράγι ον, Sine aiiaa, i iam illam perperam inseria ante verbum copula . Vulgatam lectionem hinc ortam esse Suspicor quod, p0Stquam semel κόνιν pro κονίην scriptum fuit, versus sulci 'ndi causa Mia inseriterunt: quamquam potest etiam, ut κονιν verum sit. θ' Ista autem ortum ex Θαιιά, quod adverbium aptissimum hoc loco esse apparet. - Λllerloeus est in enumeratione Veneris cognomen loriam, quae legitur V.

196-200. in qua non immerito inulti ossenderunt, quum et molestam habeat loquacitatem et pugnet in Κυπρογενδενς cognomine interpretando, v. l99, cum iis quae paullo anto, v. l92. 3, dicta prant denique unum proponat deae cognomen, φιλει ιιι δεα , v. 200, ibi od quin salsum sit et antiquis poetis incognitum dithitari vix potest. Certe theogoniae compositori veram formam φιλοlis ειδεα quum Vel SuS989 vindicat. ubi haec in pleris ius saltem codicibus ex lat, ium v. 256, ubi nymphao Glauconomae hoc epitheton tribuitur, in quam alterum illud, φιληιsιηδέα, non cadere manifestum est, licet etiam hoc loco sic in paucis quibusdam codicibus scriptum sit, proclivi scilicet errore, quo De Homeri quidem codicis immunes suisse ex paraphrasi Iliadis

I2ὶ Ventos tonitru et fulmina coneltantes non vereor ne quis eiusmodi locis defendat, qualis apud Lueretium V, 744: Altitonans Volturnus et Austor sulmine pollens: nain ab hae proelii deseriptione, ubi Iupiter ipso sulmina torquens initii tus est, illam rationem prorsus alienam esse apparet.

Duilired by Corale

446쪽

autem versum illum 200, cum iii pio cognomine et intei laretamento unus saltem codex Paris. F omittit. Alterum non minus Sustiectum

nostri codices omnes tenent. nonnulli absuisse coniecerunt ab eo exemplo, i luo Εtymologici magni auctor usus sit, siqui lem apud hunc p. 179. 4 quattuor tantum versus 196. T. S. 200 ad scripti sunt. Atqui citatur etiam iste versus p. 546, 20; altero loco omitti tanto faciliusliotuit. quod nihil prorsus causae erat, cur integer locus adscriberetur. Hactenus haec: nam de reliquis interpolationum indiciis alias dicturi SumuS. Hoc autem tempore, Commilitones, non committendum nobis esse videtur, ut sexire ad Vos hunc scholarum indicem patiamur Sine ali tua nostra admonition o. qua etsi plerosque Vestrum haud indigere putamuS, Si qui autem indigeant, verendum est, ne nihil magnopere verbis nostris moveantur, deesse lamen nos certe O Ilicio nostri noluimuS, ne silentio probare videremur, quae probari a viris bonis VeStrique amantibus nullo modo possunt. - Tanta subito in patria nostra rerum conversio saeta est, quae non possit non omnium, etiam eorum qui adhuc longe remotam a re publica hilam habuerunt, vehementer animos commovere, ut prorsns nemo nunc sit, quin curis multiplicibus inter spem ac metum. laetitiam ae sollicitudinem varie agitetur. Nam si actis tandem vinculis. ilitibus liser multos annos non corpora, Sed, quod gravius est, animos mentesque populi paucorum hominum potentia constringebat, laetantur profecto Omnes boni, dum aequam posthac libertatem dignamque libero populo formam rei publicae conditum iri sperant; verum quo iluisque est prudentior rerumque humanarum peritior, eo magis intelligit, quantum hoc operis. quamque arduum ac dissicile sit, ut concusso repente pristino statuinini iniitaque niuilifariam legum vi et magistratuum auctoritate, conciuila autem imperilae multitudinis to inseri late os frenatoque omnia novandi studio, alius iam ae melior civitatis status, descriptis sapienter legibus dispensatis pie pro cuius Iust dignitate iuribus. intra breve tempus sun- detur atque coalescat. Nihil autem in tali rerum conditione perniciosius honoque publico magis contrarium est, quam agitari passim consilia de re publica non a bonis solum viris ac prudentibus, quorum

animi virtus reruim lue gnrendarum lacullas usu et expcrimentis pro

bata sit, sed a pitu iniis quoque hominibus imperitis ni luc inexpertis,

447쪽

aut malis etiam atque improbis, quorum alipri, si iluam forte optimae rei publicae speciem undecunque arreptam animo Suo informaverint, eam continuo etiam sanciri legibus et introduci postulant, ignorantes scilicet bono legum latori non tam id sequendum esse. quod ipsum per se optimum videatur, sed quod hominibus, quod rebuS, quod temporibus aptum et conveniens sit, alteri autem, quoniam ex turbis alii ueseditionibus sese crescere posse Sperant, continuari mala rei publicae ut augeri eo usque cupiunt, donec ipsi iluod volunt assequuti sint xl que lii sunt sere liuorum quotidianae vociferationes per libellos ac schedulas disseminatae et in circulis atque conventilius assidue repetitae aures nostras lacerant: qui, quo maiores sibi factiones concilient i5 blandiri imperitae multitudini, calumniari honos, disturbare salubria consilia sinistris interpellationibus. quemcunque obstare cupiditati sui evideant, tanquam adversarium publicae libertatis et, quemadmodum ipsi loquuntur, reactionaritim criminari non desistunt. Nec sane mirum est, horum artibus alitiae illecebris etiam adolescentium animos assidue sollicitari, quippi quos propter aetatem exiguam siue rerum peritiam

maxime sibi Opportunos QSse sperent. PerSuasum autem nobis est.

ommilitones, in plerisque Vestrum, qui in hac universitate litteris operam datis, eam esse iudicii maturitatem recti ilue ac veri intelligentiam, ut irorum proborum Vereque Vobis benevolentium consiliis plus piam istorum, qui secus de Vobis Sentiunt, ambitiosis blanditiis tribuatis. Nos igitur si audietis, studiose nobiscum in suo quisque litterarum genere perseverabitis, fugietis autem, ut ἀπραγιιοσνν ν, sic illam, ad quam a multis invitamini, πολυπραγs Osi νεὶν, utpote pariter utramque profectibus Vestris et spei suturi t mporis damnosam. Valete. Scrib. in universitate GryphisWaldensi mense Iulio ann. MDCCCXLVIII. Diqili ed by OO 2'

448쪽

De interpolationibus I heogoniae Hesiodeae quum ita disputare

constituerimus, ut quae earum indicia atque argumenta esse dicerentur generatim descripta examinaremus, huius examinis unam partem, quae in codicum auctoritate aestimanda versabatur, superiore disputatione ante hos sex menses edita totam absolvimus, eademque opera etiam alterum genus argumentorum attigimus, quum de omisso in Εtymologico M. versu l99 quid statuendum videretur exponeremus. Sequi iuriam, ut reliqua de hoc genere consideremus: nam sunt praeter illum alii tres versus hac ratione a criticis impugnati, quod eos a veteribuS scriptori hus, locos Theogoniae, ubi nunc leguntur, commemorantibus, praetermissos esse dicersent. Horum unus est v. 196 in eadem illa enumeratione Veneris cognomentorum, de qua iam in superiore disputatione dictum ost. Vorsum istum Wolfius quum aliis de causis tum Propi rea damnavit, quod, illium a multis veterum lucus ille laudetur, nus luam tamen pannus iste reperiti tr. Nolo equidem suspecti versus patrocinium suscipere: iStius tamen argumenti quam nulla vis sit, omnes iuxta mectim intelligere arbitror. Paullo maior contentio erit

de alteris duobus. li S. lib. qui quin subditicii sint plerisque dubitari

prorsus non posse videtur propter disertissimum, ut aiunt. silentium

Platonis, Aristotelis, Sexti Empirici qui omnes, quum uesiodi do

449쪽

l rincipiis rerum Sententiam commemorent, hos tantum tres versus ci-

equidem magnopere, ne eas lius quam cautius iudicare dicendi sint. Videor enim milii rationem tenere, cur Plato et coleri . quamvis lege rent istos versus, citare tamen in ista de principiis relationse noluerint quippe quum eos non modo nihil l aci re viderent ad Hesiodi sent od-tiam declaramiani. sed etiam ollicere vero intellectui posse, si iluis sorte Taρταρα ν ερόεν α nominativo. non accusativo casu dictum accip rset. Sic enim fore. ut ΤartaruS quoque pariter cum Chao, Terra. Λmore in principiis numerari videretur. iluo nihil ab Ilosiodi seni sentia alienius osse intelligebant. Et sunt prosecto non pauci in istum errorem inducti, quum veteres, Plutarchus ornutus. Pausanias, Damasci iis aliique quos enumerare nihil attinet δ), tum recentiores propemodun omnes: nam ex editoribus quidem Theogoniae unum Lenneptum scio, qui I Ηρταρα ηερδενια accusativum esse agnoscerset, pendentem illum ab εχni σι in v. 1 18, ut Terra dicatur sedes strina deorum immortalium, qui in Olympo quique in Tartaro habitent. Ceterum liraeivit hanc interpr tationem iamdudum Hiigo Grotius, quum locum Hesiodi apud Siobaeuni I p. 272 in hunc modum convertit: sodes aeterna deorum . quique iugum calcant niveum sublimis Olympi quique colunt sub humo tenebrosum Tartari regnum: mirumque est, nominem ex interprotibus huius memorem fuisse. Admonere aut in verae interprelationis setiam scholiastes poterat. ad v. liblia e adscribens: Teia πρίντον εγενεro, ος, Γη,' 'Osς δευρήνιος, ος Θε/ς. Nam eum quidem, cuius haec, est annotatio, siveis unus de Bygantinis, sive antiquior grammaticus fuit, istos versus in

450쪽

suo Theogoniae exemplo non legisse, haud facile quisquam sibi persuadebit: quod ituum tamen in principiis Tartarum non numeret, necesse est eum Taρταρα non ut Xάος, Ι αια, 'Τρος, pro Dominativo, Sed, ut κάρνὶ νις δεπος υλυμ γιον, pro accusativo hahuisse. Denislue etiam Ioannem Diaconum verba sic construxisse interpretatio

fortasse, qui quamvis posse hoc fieri concedant. tamen sententiam si essici autument non minus improbabilem. quam si quis Τartarum paricum Chao, Terra, Amore loco, hoc est in principiis rerum, ab Hesiodo

habitum esse dicat. Neque enim rocle Τerram deorum tantummodo Sedem appellari, quum eunctarum potius rerum sedes sit, ne Iue Ta

tarum χθονός ab Hesiodo collocari potuisse, quum sit potius extra Terram longeque infra eam depressus. Verum pertinet hoc ad aliud genus argumentorum, de quo in alia parte huius disputationis dicendum erit. Interim hoc quidem videor milii demonstrasSe, qui ex Platonis, Aristotelis, Sexti Empirici silentio versus istos non lectos

ab iis esse collegerunt, non satis considerate secisSe. Minus reprphenderem, si lectos quidem fortasse, non tamen pro genuinis habitos dixissent: quemadmodum a Zenone eos lectos, Sed improbatos eSse in commentatione de scholiis th. ues. p. lsi ostendere conatus sum. Iam ut ordine procedat disputatio nostra, ad altorius genoris ar- 5gumenta perg ndum eSt, tuae interna vocari solent: quorum primo loco ea ponimus, quae ab orationis habitu et conformalione repeluntur. Nam habet sane in hoc gonere Theogonia aliquot offendicula eaque talia, fluae veteri aut poetae aut compositori carminis imputari non possint, sed corruptelae alicuius suspicionem insuere deboant velut quum structura verborum aut pstrversa aut nulla est: qualia si uno aut altero vorsu sublato removeri nullo sententiae detrimento possunt tirobabili satast conisectura eiusmodi versus sup rvacaneos et muleSl0Sab interpolatore esse suspiceris. Tres autem in hoc genere locos no

οσινι κοι/ιηθεισα θεα Tεκε MI ερεβενν ζ.Τertium versum nemo non pessime agglutinatum potius Sulierioribus quam legitima striictura nexum esse sat bitur, eaque sine dubio causa