Georg. Frid. Schoemanni Opuscola Mythologica et hesiodea

471쪽

3 quunt ante hoc biennium de salsis quibusdsui indiciis lacunarum

theogoniae Hesiodeae disputaremus, summa disputationis nostrae huc rediit, ut non quidem dissitureinur multis modis theogoniam corruptam

esse, et lacu uas quoque agnosceremus non paucas, Si iluis lacunas esse

dic rei in lucis eiusmodi, ilitibus aut ad perliciendam rerum enarrationem aut ad partes apte inter se connecteridas alii luid deesse videretur; sed omne hoc genus lacunarum non iam ab initio in hoc carmine suisse, et pleniorem olim magisque integram theogoniam lectam fuisse. quam hodie legeretui', id ullo idoneo argumento probari posse negavimus. Huic nostro iudicio nihil. quod quidem alicuius ponderis sit opponi posse etiam nunc plane nobis persuasum est. Obloquatur sortasse aliquis, aliter se sentire affirmet, argumenta nostra fastidiat assiernetur, dissimulei: Sed infringore vim eorum certisque rutionibus consulare nunquam, opinor, poterit 3. De interpolationibus autona in eadem dissertati no tantum concessimus, esse aliquot theogoniae parti tos alienis addi uimentis deformatas: Sed qui in his detogendis ita ver- Sarentur, ut pro certo Statuerent. suisse theogoniam aut ipsius Hesiodili Hermatinus, diss. de theog. tarm. antiqv. p. 13, vix dubitari posse ait, quin perierint duo versus post v. 500, quibus in Tartarum detrusus atque in vineula coniectus diceretur Saturnus. Nam haee Platonem aliosquμ vel res apud Hesiodum logisse post Wolfium ostendisse Mutχelliuin p. 478. Equidem mihi demonstrasse videbar, Mitisellium hoc nequaquam Ostendisse: neque salsam opinionem propterea veriorem fieri arbitror, quod Hermannum adstipulatorem habet. Goett- lingius quidem, vir veri amantissimus, quum olim in simili atque Wolfius et uiit tellius sententia fuisset, mutavit postea iudicium. Vid. eius praes. ed. see. p. XLII.

472쪽

alit alicuius vetiisti postiae eius sere aPlatis, Iua Hesioilus vixisse creditur, Opus unum atque continuum, ac deinde aut ex ina qualitate orationis atque tractationis, aut ex timcturarum atque commi Ssurarum asperi tale, aut etiam Ox saltu laru in diversi tale interpolationum indicia repeterent, hos aestheticis quidem hominibus placere posse, in crilicisti eum Oblinere non posse. Nam talem olim fuisse theogoniam pro

eorto eos Sum ro er dissile postulare nullam aliam ob causam, quam quia Hesiodo, poetae antiqui SSimo, et quem compilatorem tantummodo alienorum carminum haberi nefas sit, theogoniam a veteribus plerisque - nequaquam tamen ab omnibus J - tribulam viderent: sed demonstrari rem, eosque qui aliter Statuerent, nec magnis nominibus aut per agata fama sit,i imponi paterentur, certis rationibus convinci poSSe negavimus. Non putabamus, quum haec scriberemus, suturum esse, ut in eorum, contra quos dispulabamus, numero otiam virum summum maximeque inter criticos celebratum conspiceremus. Sed

ecce, prodiit mox Godo laedi II rmanni dissertatio de Hesiodi thoogoniae forma antiquissima, in qua statim ab initio hoc genus. artis criticae adhibendum theogoniae commendatur, ut distinctis, quae neque aevi eiusdem neque hominis nec discit linae esse videantur, pristinam restituere formam conemur. Sumit igitur hic quoque tanquam cerium, quod est omnium incertissimum, suisse olim theogoniam nono variis variorum poetarum, aevo et diSciplina disi tinctoriam, carni inibus compositam, sed ab uno poeta antiquo uno lanquam solii ingenii oditam. Et hoc tam in lirmo innixus standamento in ros lituenda pris lina theogoniae tarma mirifice prorsus et incredibiliter grassatur. Nam adoptato commonio illo ruppiano de strophica thoogoniae compositione, hoc lantum discrimine, ut non ternarias, quemadmodum Gruppius voluit, sed quinarias stroli has suis se statuat, quales ipsi olim Iruppio et Sootberio placuerant, isto restituendae theogoniae negotio ita perfungitiir, versibus ubi pie plurimis nun solum eiiciendis, sed

2, Boeotos et ilieogonia in et lituiquid praeter opera ut Dies uesiodo tribui solebat, ab eo abiudicasse ii Otuni Pst e Pausali. IX, 3l , 3. Ipsit autem Pausanias theogoniatii suppositiciam sibi videri non semel significat, velut IX, 27, 2: 'Haλ- tyor ξ τον ' θεογον δειν εἰσποιν; ππ. ih. 35, 1: Π Θεογονίσi προσιέσθω, Orq3 τίλον θεογονίter . Uu, IS, l: 'υσιωδου reto δη ἔπη rhν θεογονίαν εἰσὶν Oz-qua rba ostendunt sat multos ruisse qui aliter statuerent. Probat Pausanian iudicium is, quom principem criticorum ullius, ipse princeps, dixit, Rulinvenius praes. ad u. H. in Cer. p. ed. Lips.

473쪽

transponendis, dissiligendis aut etiam plane novis de sua fabrica addendis. ut mihi quidem aliquoties similis quaedam suspicio subnata sit, ac nonnullis olim in eiusdsem viri summi dissertatione de mylliologia Graecorum antiquissima, quam fuerunt, qui ab eo ludendi potius causa quam Sei io scriptam esse crederent, ut experiretur Scilicet, quam magna sui et sectatorum et admiratorum credulitas, et quousque hi se ludi paterentur. Qui autem sic ut criticum decet, h. p. sobrie ac prudenter hanc de interpolationibus theogoniae quaestionem tractare volet, cavebitante omnia, ne quid praeiudicii ac vanae opinionis asserat. Deve prosi-5 ciscatur ab imaginaria quadam carminis forma, qualem esse aut sui Sse ipse optarit, sed hanc, quae antiquitus tradita est, et a qua diversam olim fuisse demonstrari certe non potest, tamdiu pro vera et genuina sibi habendam esse censebit, donec certis rationibus convincatur. 0uumque in omnis oppris compositione aestimanda hoc praecipue ad rem pertineat, ut constot, quo id consilio compositum sit iIuidve seriptor voluerit ac sequutus sit, idem etiam in hac theogonia quaerendum erit, eoque demum patefacto de singulis partibus recte iudicari poterit, aptaene sint totius operis consilio et accommodatae, an ita discordes et absonae, ut tanquam alienae et subditiciae exturbari debeant. Plerique autem, quasi huius, quam habemus, theogoniae consilium ullum probabile inveniri posse desperarent, maluerunt ipsi coniectare, quid incomponendo carmine theogonico vetus Poeta spectasse quamve rationem Sequutus esse posset, eamque coniecturam atquct Opinionem adhibentes deinde ad examinandam nostram theogoniam, quidquid illi quod ipsi imaginati erant, consilio operis ac deserilitioni parum conveniret, damnare haud verecundati sunt. Quid Τ quod ne ipsis quidem

haec de consilio carminis indeque apta doscriptione ratio arbitraria satis plane constitit, scd potius obscuro si ii odam sensu et quasi instinctu moti, quid verum. alitum, conveniens esset, quamvis leges artis immutabit ses et normam quandam iudicii certam set immutabilem crepantes, lamen, si verum dicere volumus, hariolati magis Sunt, quam aut perspexerunt ipsi, aut aliis demonstrarunt. Ε quidem de consilio theogoniae qui cerui in sententiam proposuerit planeque eloquutus sit, unume recentioribus novi Goeti lingium, virum praestantissimum, mihique inde ab adoles entia carissimum, a cuius sententia quum tamen longe me dissentire pro liteor, uinto hoc liberius sario, quanto melius amici mores persi ectos habeo scioque eum non id quaerere, ut sua senten-

474쪽

lia. sed ut veritas vineat, itemque de me hoc ei persuasum esse, non aliam ob causam me contra ipsum disputare, quam quoniam agnosci verum et demonstrari non facile potest. nisi eITore Sutilato.

Statuit igitur vir doctissimus. in theogoniam conuiositam esse hoc consilio, ut admonerentur homines, quibusnam stirpis et cognationis vinculis dii omnes, posteaquam primum eorum geuus ex principiis eos mogonicis prodiisset, et inter semet ipsi et cum heroibus continerentur; huiusque consilii causam Hesiodo hanc potissimum suisse,

suod apud populares Suos Musarum cultum adeo excrevisse videret, ut vix amplius ceterorum deorum, et quemadmodum Musae cum his coniunctae esSent, recordarentur. Mox tamen Hesiodeum hoc hroviculum theogonicum pliam a ceteriS Graecis acceptum, multa lue passim admixta esse a primo carmine aliena. Factam aulem theogoniam

ab Hesiodo. receptamque sine dubio ab aliis 3 eum in sinem esse ait 3 ut sesiis diebus deorum recitaretur publice, luemadmodulia apud Persas quum sacra sacerent, theogoniam quandam a Magis recitari solitam esse Herodotus I, 132 t stetur, el quemadmodum Romani sestis diebus carmen Saliaro seu axamenta decantari iussΡrint, ilii ast lotam theo- i,

goniam Romanorum a pontilicibus receptam continuisse ipsρ dixerit in iustor. rei p. Rom. p. I92 sq. Comparandum igitur in hac re uesiodum esse cum Numa Pompilio, qui primus Saliare carmen composuisse dicitur: cui tamen postea addita esse quaedam pro religione Romanorum paullatim exculta. Ostendit haec Ηρsiodi cum Numa theogoniae cum carmine Saliari Magorumque cantilenis comparatio, sententiam viri doctissimi hancesso. iit sacerdotalem aliquem usum theogoniae fuisse velit, eamque, si non ab ipsis saesti dolibus, tamen aut horum, aut si quis praeter hos saerorum sestorian uiue procurationem haberet. institulo publico recitari solitam: iluam ob causam etiam sanctimoniam earmini tribuit praes. ad Hesiod. p. XL tu extr. Nobis ne lust tali ruintiaratione cumri lius parum cognitis quidquam prosici, neque vero res ipsa. quam hae comparatione approbare conatus est, ullo modo probari posse videtur. Saliare carmen theogoniam Romanorum continuisse ait. Quis igitur

huius rei testis' Amandamur ad viri doctissimi historiam rei publ. Rom. p. I92 sq. Atqui nihil ibi praeter ipsius conlocturam invenimus,

3ὶ In censura libri Gruppiani, Ei liem. liti. Ionens. ann. 1842 p. 54. 4ὶ In praefat. Hesiod. ed II p. XLI sq.

475쪽

pamque adnaoiluin incet tam et rationibus sullam parum idoneis. Scilicet quale arguntonium Saliarium carminum morit, aliiIun modo se Vergilii locu colligi posse. . ori. VIII. 285 sqq. , ubi in descriptione Sacrorum ab Euandro Herculi aliisque diis saetorum hastc leguntur: Tu in Salii ad cantus incensa altaria Pircum

Popuistis adsunt evincti tempora ramis. Ilic iuvenum cliurus. illo senum, si ii carmine lauit 'Suoi culpas et sacta serunt: ut prima novercae Monstra manu geminosilue pretilens elisserit anguis;

Ui bollo Ogrogias idein disi corii urbis Troia iiii lue Oseehallainquo; ut duros mill laboros Ilege sub Elirystheo, satis Iunonis initimae, Portulorit. Τu nubigonas. invicte, bimembris. Hylaeum pie Pholum lue, manu. tu Cresia mactas Prodigia. et vastum Ne in ea sub rupe leonem. 4 e Stygii tremuore lacus, te ianitor Orci,

Nec te ullae sucios, non torruit ipse Typhostiis

Arduus arma tonsens; tion te rationis Og ialem L rnaeus turba capitum circii instetit anguis. Salve, vera Iovis tiroles, docus addite divis. Et nos ot lua doxlor adi podo sacra si rundo. Talia carmini hus celobrant: supor omnia Caci Spollineam adiiciunt. spiranti ni tu se ignibus ipsum. Consonat omno nemus strepitu. collesque restillauit. Fuit, qui Salios omnino in morulos linc luco nollet, I Pseriborolque v.

285 Tutic alii j: quod ut tomorse facili in osse hibons concedo. ita hoc salti m apparere arbitror, lirimum, si de Saliorum carminibus aliquid ex his versibus disci tu test, hoc nun ad liomanos Salios, qui Martis, Sed ad Tiburtinos pullus, illii Horculis erant . perlinore; doinde in his omnibus, quae Vergilius a Saliis cantari sapit, prorsus nillil esse cum theo gorii o aliquo carmino similitudinis, sed laudes tantum et sortia facta unius dot coi lirari pluite ad instar hymnorum, quibus iam Heynius haec Pelli' comparavit. - Ne lite magis de argum niti carminis Saliaris quidquam disci potest e fragmentis pei paucis a Varronse servatis, quia-

476쪽

rum pleraque ne intelligi quidem possunt si . Quod autem Goeluingius

Mamurium praecipue celebratum esse ait, eumque non diversum osse a Marte, veteris Romanorum anni principe, hoc ut vere dictum sit, nolo enim nunc pugnare λὶ, - ila vereor ne ipsius m ae magnopere

ossiciat. Nempe veteres ipsi, neque indocti solum, sed etiam doctissimi. Mamurium a Marte diversum esse crediderunt, quod qui potuit fieri, silheogoniam in Saliorum carmine perscriptam haberent, unde Mamurii quoque originem veramque pei Sonam non possent non intelligere - Porro Macrobius citatur, cuius testimonio disci posse. theogoniam in carmine Saliari Secundum menses ordinatam fuisse. Atqui Macrobius I. 12 nihil testatur, nisi haec asseram enim ipsius uprba): , , ne in carminibus quidem Saliorum Veneris ulla, ut ceterorum coelestium, laus celebratur ; ex quibus hoc quidem discimus

cptororum deorum laudos colebratas esse; sed de stiritibus eorum et cognationibus ad modum theogoniae expositum esse, non video unde

colligi possit. Neque profecto iniuria sabulas theogonicas omnino nullas in veterum Romanorum religione suisse cum Ilai tungio 83 aliisquo

statueris.

Iam de Magis videbimus, quorum theogoniam Herodotus memorat I, i 32, de ritu sacrificiorum apud Persas exponens: postquamis. qui sacrificium diis offert, carnes herbis substratis im

νοι λέγονοι Ha cit τὴν ε;rαοιδήν. Nomen huic magorum eantilenae Herodotus indidit ad id. quod ipse ab auctoribus suis PerSis accep rat accommodatum, licet ipsi non satis rei conveniens esse visum: id enim Ostendunt, opinor, h:iec vorba: nΤ, ν δὴ ἐκεινοι λεγουσι εὶναι τηνἐσπαοιδι ν: lualem quidem illi hanc cantilenam esse dicunt. Quo iure autem illi eiusmodi nomen isti eantilonas imposuerint, et ista nam eius cum thstogonia Graecorum, vel hac Hesiodea usti alia quapiam, similitudo aut dissimilitudo su rit, nemo facile dixerit, quandoquidem de Magorum conti lenis minus etiam quam de Saliorum carminibus comperium hal, mus. Uuodsi ex iis invocationum formulis, quae in Zendauesta leguntur, coniecturam sacere licet, ot breviores 86ὶ Omnes et Varronis ot alio ui de ea riri. Sal. lneos nuper composuit Λ. E. Emer in lintini semi. vetust. reliquiis i Paris. 1843ὶ p. 73 sqq. 73 Varronem eerte aliter iudicasso videmus, d. L. L. Vt, 45.8ὶ De relig. Rom. I p. 24, es. Corssen. orig. poes. Rom. p. 82.

477쪽

aliquanto suerunt, quam Hesiodi theogonia, et versabantur sere totae in precibus, addita fortasse etiam passim parentum, unde quisque deus

Ortus crederetur, commemoratione, quae Causa esse potuit, ut nomeniis a Porsis tale imponi retur, quod Herodotus graeco vocabulo convertendum putavit. Ita quum nec Saliorum nee Magorum comparatio quidquam nos ducere possit, sequitur, ut ipsam theogoniam noStram eontemplemur, Sitne eius argum talum omnis tuo condi liu et conformatio latis, qualom convora ire carmini dicamus in sacris recitando. Quamquam totum carmen, quantum nunc legimus, ne Goeti lingius quidem reci uitum esse statuit. Fuisse olim aliquanto brevius, et postea demum adistetis varii genseris addita mentis in hanc magnitudinem excrevisse. Genera autem horum additamentorum quattuor esse. Primum nonnulla ex

aliis theogoniis in hane Ilpsio deam translata, veluti quae v. 217 - 222 de Parcis ot Postibus ita enim fi Deaς dicere licebit in ex Noeto procreatis loguntur, omnem iliast illam Phorci e ilatone liberorum ae po-

Sterorum enumeration m , v. 265-336, qua Rane non est eiusmodi

ut in sacris commode recitari potuerit: porro longam Hecales laudem. v. 411-452, cuius splendore profecto ceterorum deorum laudes plane obscurari dixeris; denique ea. quae de Cyclopum vinculis a Iove solu- iis quasi in transcumsu v. 50I-506 memorantur. Alterum genus interpolationum invocium esse propi r cultum do rum quori indam in regionibus quibusdam praecipue regnantem, quo p rtinere Cytherorum et Cypri mentionem in narratione de V neris ortu, v. I92 - 199, piquast de Iuve in Creta insula nato et abscondito rpseruntur v. 477-484.

Tertium genus ortum esse e variis variorum locorum recen Sionibus.

quiuia de eadem re aliter in aliis scriptum esset. variaeque hae scripturae a veteribus theogoniae editoribus simul reciperentur, velut de Cyclopum nomine, v. l43- I45, de forma et habitaculo Echidnae. v. 300 - 305, de ratione, qua Iupiter Saturnum vicerit, v. 496, de pernicioso genere mulierum, v. 590, et pleraque eorum quae in deseriptio no Tartari v. 726 - 819 leguntur; deni lus unum fortasse versum 473 de ulli ono liberorum Saturni, itemque unum versum S 28 de igne ex Τypho ei capitibus ardent . Postremum gonus interpolationum

constare versi hus aliquot a rhapsodis ornamenti causa adiectis, qui tamen a loto theogoniae tenore abhorreant. veluti v. li S commemorationem deorum in terra, et v. 130 nympharum in montibus habitantium; item v. lil de tonitru et fulmine a Cyclopibus Iovi sabricato.

478쪽

v. 146 de robore Centimanorum, v. 186 de armis Gigantum, v. 282-286 de Chrysaoris et Pegasi nominibus, et nonnullos versus in Tartari descriptione. Poterunt fortasse non pauca in liis reprehendi, sive ipsam illam generum descriptionem spectes, et qua ratione quisque locus huic vel illi generi adscriptus sit, sive de causis quaeras, cur quis siue locus in suspicionem vocatus sit. Sed nihil opus est nunc haec accuratius a nobis pxaminari. Largimur omnia recte atque ordine aeta esse, et hoc unum considerabimus, qualis nobis evadat theogonia, omnibus illis partibus reSectis. Restant, praeter prooemium, versus circiter quingenti septuaginta aut paullo amplius; argumentum autem habemus seiusmodi, quod qua ratione in sacris atque caerimoniis ad instar carminis Saliorum aut Magorum cantilenae recitatum videri cuiquam potuerit, magnopere miramur. Nulla enim est ullius numinis invocatio, nulla honoris alicuius ac venerationis testificatio, nulla laus factorum. nulla beneficiorum commemoratio, nulla ne munerum quidem, quibus quisque deus praesit, mentio facta, praeterquam paucis quibusdam locis, idque parcissime et tan tuam obiter' , ut satis appareat, ornandae

9ὶ Tanta est huiusmodi loeorum paueitas, ut omnes brevis notulae spatium eommodissime rapiat. V. 120 Amor dieitur κάλλισroς ἐν αθανατοισι θεοῖσι,

479쪽

potius ot variandae Orationis causa haec adiecta esse, quam quod ad rem ipsam proprie pori inuroni. Et hanc talem theogoniam Go tilingius plane I sespondere voluit nostrae dogmaticae ), et quasi cat Peliis nilim fluendaria esse graecarum religionum in qua earum rerum. quae religionem conlinent, prorsus nihil ineSt Uuumque ipse carmen in duas parius dividat=- alteram cosmogonicam et physicam, alteram theogonicam, nihil cum illa commune hiabentem, nonne permirum videri debet, lamen dimidiam sero totius carminis partem. ad religionem

Scili t populi regendam compositi. in istis rebus physicis occupari nihil ad religionem lierlinentibus Uuodsi quis aliter divitiere u lit, quinque

ParteS lacere luisSit. iluarum una, a v. It 6 ad 452, versibus circiter ducentis, si eliciantur quos i, Deillingius insiticios pronuntiavit, consumitur in rebus cos intigonicis aut in diis minutis maximam luse partem ubSDirtis, ilii os liopulus nihil curaret, altera a v. 50T ad 6l6, centum t novom versibus constans, narrationem habol de lapstii liberis, defraude et poena Promethei sti de primae mulieris creatione, quae ros, ut pertineant quodammodo ad religionem, tamen in eiusmodi catechismo theogonico aut cantilena sacris liublicis accinenda ix satis

aptae videri poterunt. Idem do longa illa proeliorum cum Titanibus et cum Typhoeo narratione dicendum est, quum praesertim. id quod iam tu alibi monuit in , in litano machia primae startes Centimanis tribuantur ad polluti religionem vix quidquam perlin sentibus, Iovi tantummodo Secundae, reliquis autem diis plane nullae. Itostant de diis Olympiis hoc est ite iis, qui ubique maxima religione colebantur, et in quorum

sacris hoc carmen inculcandae doctrinae theologicae causa decantatum eSSe Statuitur, partes duap. altera a versu 453 ad 500, de tirocreatis ex Rhea Saturni litteris, devoratis a patre rursiisque vomendo eiecti S, at lera a versu SSI us lue ad v. 962. nihil nisi deurum connubia et suboles breviter enumerans: neutra autem neque de laudibus deorum, neque de cultu ab hominibus iis exhibendo - qualia in Saliorum rarminibus non pauca suisse cognoscimus i , - ne verbo quidem audi-

480쪽

tores admonens: quasi vero ad religionem perlinuerit, non quis et

qualis Iuisque dirus esset, quove modo litam in uni r lius praeesset et consuleret, curque veni'randus et adorandus PSSet. Sed quos parentes. uxores, liberos liaberet. Verissime, Ol,inor, Ilermania usi si nihil , inquit, se in theogonia est, quod ad cultum Sanctimoniamque deorum Spectet. Ullaque quum argumentum carminis ait eum usum, cui a s o illingio destinatur, nullo modo aptum ideri liossit, vix adhuc opus Sldemonstrare, quam parum illa opinio aut cum anti luorum scriptorum de Hesiodo narrationibus conciliari possit, aut omnino veterum rationibus, quas quidem in sacris obtinuisse noverimus, cunu ni 'ns sit. Hesiodum n mo unquam Bul ipsum Sacerdotem aut cum sacerdotibus coniunctum fuisse memorat: rhapsodum fuisse volunt pser εἰ raeciam

commeantem et in populi conventibus de praemio cum rivalibus certantem. Et quod genus Pius ab Orpheo rei elunt, poeta sane Sac rdotali , commune hoc ei eSt cum Homero, neque propter Sac rdotale genus carminum excogitatum, sod ut duo nubilissimi poetae etiam progenitorem nanciscerentur haud minus nobilem. Porro autem illud plane inauditum est, in sacris Graecorum publicis unquam sive a sacerdotibus sive ab aliis id actum esse, ut aliqua divinarum rerum doctrina populo traderetur, praesertim talis, quae non ad illum unum deum, cui sacra fiebant, Sed ad universum caelestem coetum liertineret. Plato quidem, Legg. X. 3, p. 887, postquam de libris io Iuli tus est sabularis doctrinae sontibus, qui narrent. c. 2. p. 8S6 υς γέγονενῆ πρω TV τυσις Ut ea voν τ υν τε προῖοντες di rῆς ἀρχῆς οὐ σι ολῖ Θεογονίαν διεξερχονrat, γε νοειεν οἱ τε ώς προς ἀλλλ μο ς Atiat ictu, liuae manifestum est ad Hesiodeam theogoniam similesque libros spectare. mox lamen, ubi de sacris loquitur, et quid in his de rebus divinis disci liossit, nihil praeter m σί&ς, ευχὰς, ορ/εις irro&ένας memorat, unde satis intelligitur, nihil ei de recitalionibus

aut Hesiodeae theogoniae aut similium carminum innotuisse. Ilos tabiligitur, ut doceamur, Platonis ii uidem aetate hunc usum obsolevisse; oli in obtinuisso. Id ergo exstiectabimus: lantisper autem dubitare licebit. Ceterum possit fortasse aliquis hane piam impugnavimus, opinionem in hunc modum thiasi relingendam commendaro, ut dicat illeο-

라틴어 텍스트