Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

131쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

πτεροι μικροι. V. 9 τριχων μικρους. - Μire quidem et eod. . Μss. et editi libri variant inter μικρος et σμικρος; sed qimm Plurimis in locis omnes σμικρος praebuisse viderimus, et dissensionem praecipue ibi exstitisse, ubi vocabulum praecedens in o desinit, unde Matthia ei sententia ad Herod. I. 5) fluxisse videatur, Herodotum

statuentis semper σμικρος usurpasse, nisi post verba in σ desinentia, tanquam ansam puto nobis datum esse nil cognoscendam illius Pravne scripturae originem. σ finale enim cum Voce sequente, quando haec inciperet a x, π aut σ, saepissime conjungi solitum esse, aemultos errores ea ex conjunctione ortum habere, jam supra p. 60 vidimus. Quae et hie depravationis causa suisse videtur. Quare nemo saeile, quum alias post voeea sere constet Herodotum σμικρος posuisse, omnibus illia in locis formam σμικρος praeserre in posterum dubitabit, praesertim quum haee sorma Ionicis scriptoribus cum antiquioriόus Attieis sere omnibus fuerit communis. Nam in Hippocratis libris ubique σμικρος restituendum esse, monuit He-ringa observat. p. 47 cf. Schaec Greg. Cor. p. bon et apud --teros Ionicos seriptores negligentiae librariorum seripturam μικρος tribuit Κoenius ad Greg. Cor. I. l. Vide Piers. Moer. p. 356 σμικρόν 'Aττικως , ιιικρον κοινον. Maiit. Sturae de graec. dial. p. 39 . Schneider. ad Plat. Remp. III, p. 406 D. Lob. Aj. vs. 1268.

Quamquam Poppo Thucyd. Vol. I, p. 21M in Thu didis libris

formam σμικρος nunquam admittendam esse censuit, quippe cujus

vestigia bis tantum Θ, 13. 7, 75 exsisterent; et apud Xenophontem mox σμικρος mox μικρος sine ulla offensione legitur ses. lex. Xenoph. s. v.) quum ejus seripta quadam G Parte ad reeentiorem inclinasse Atticismum notum sit. - Ρraeterea etiam permulta alia asserri possunt exempla, ubi praecedens in a desinens verbum exeipitur ab altero, a s incipiente; neque ori neque auribus veteriam

Graecorum id displicuisse puto cf. Lob. Paralipp. I, j II p. 53).

Etiam apud alios scriptores vocabulum in σ desinens sequitur σμι

νοσωδες σμικρῆς. et alibi) ut nulla iusta causa appareat, cur Herodotus hanc sibi legem dixisse censendus sit, ut σμικρος scriberet nisi post verba in s desinentia; quum et constantia et fluetuatio

scripturae una eum reliqua Herodotea eonsuetudine nos ab hae aut quavis alia exceptione concedenda dehortentur.

Aeque nou Herodoteum est μαραγδος quod II. 44 eodd. M. Ρ. Κ. F. Athen. III, 94 B.) male susstituerunt reete vulgato σμαραγδος, quod sine varietate omnes ΙΙΙ. 41 praebent. Similis ratio est seripturae varietatis IV. 181 inter χλιαρον bis recte vulgatum, et λιαρον codicis F., qui in Homericiam usum hoe loco ab errasse censendus est. Sed χλιαρον etiam Magnes apud Athenis P. 6 6 E. usurpavit et Aristoph. Acharn. vs. 975. Nieand. Alex. 36 et apud Athen. p 126 C. Neque etiam χλἱερος, quod Ionicum suisse dicitur, usus est Herodotus, cs infra p. 137. Regulam illam, in universum quidem probatam multisque in

132쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

rebus spectatam, assinitatem Ionicae et veteris Atticae dialeeii auxilio advocari posse in adscribenda Ionico cuidam scriptori quadam scriptura formaque, non posse Valere in quaestione de varia scribendi ratione praepositionis συν et ξυν vocumque cum ea compo sitarum instituenda, meo mihi jure contendere videor. Hac enim in re Ionica dialectus antiquiores et paulo duriores formas maturius quam Attica cum mollioribus mutavit; quod plane consentit cum deliciis mollitieque quadam, celerius vitam illorum Ionum irrepentibus quam ceterorum Graecorum; quam molliorem vitam toto in sermone dialectique habitu expressam deprehendere tibi videaris.

Molliorem igitur formam συν, abjecto κ initiali ), jam dudum Herodoti editores, quamquam nonnullis in locis quidam codices, maxime codices F. et S., formam ξυν praebuerant cf. Var. Lecti. ad I. 32. 36. V. 37. M. VI. 9. 14. I8. 23. 103. 107. 108. 109. 128. VII. 60. 74. 120. 142. 178. VIII. 12M plerumque restituerunt, unde valde est reprehendendus Schaeserus, qui suo ex arbitrio aliquoties formam ξυυ invexisse videtur si e I. 80 συρρηγνυσι edd. et codd. F. R., Sed Schaes. ξυρρηγνυσι. Ibid. ξυνήισαν Schaes. solus. - 91 συλλαβῶν vulgat. ξυλλαβων Saaef. - ; quum Bekkerus tantum non ubique vel invitis codicibus συν recte reposuerit, aliquot exceptis exemplis, quae quum maxime in verbo συμμαχέειν ejusque deriva

tis inveniantur, horum tantum recensus ut exhibeatur necesse esse

mihi videtur. Et omnes quidem libri praebent συμμαχδειν, συμμαχίη, συμμαχος, συμμαχικος his in locis I. 53. 69. 70. 77. 81. 82.102. 123. II. 181. III. 31. 157. 160. IV. 47. 120 bis. 125. 129. V. 32. 38. 63. 65. 66. 73. 75. 81. 91. 92. 93. 99. 103. H. 9. 15. M. VII. 6. 139. 148. 149. 153. 157. 158. 160. 162. 174. 203. 205. 206. 220. 222. VIII. 2. 3. 5. 19. 24. 27. 60. 62. 64. 65. 68. 69. 110.

Quamqnam enim in antiquis Atlieorum et fortasse etiam Aeolum inscriptionibus illao litterae e et ist in Ia et *σ dissolutae conspiciuntur cf. Butim. gr. gr. I, p. 87. Thiersch. p. 20 et 56 ed. teri. . Giese, de

dial. Aeol. p. 108 jam pridem ab Ionibus una sub forma repraesentatae cf. Suid. a. v. Σαμίων δ δῆμος tamen antiquioribus Atti eis tantum illas aspiratas fulsa proprias duco, Ioneaque, Certe quum se pro ξον pronuntiam

inceperunt, pariter ut Aeoles, in et πσ audivisas. e . Greg. Cor. d. d.

Aeol. p. 613 Et p. 598. Grammat. Μeerm. p. 661. Aneta. Bekh. II, p. 8I5. Maiu. SturE p. 2 sq. - Haud quidem ignoro, eosdem Aeoles aliis in vocibus σκ et σπ pronuntiasso cf. Greg. Cor. d. d. Aeol. I 23 p. 598 πλανηθέντες δὲ κατα τὴν sic optima torrexit Hermannus, de emendanda P. bb) προφοραν λεγουσι τον ζυγὸν σδοον, καὶ τὰ ξιφος σπιφος, καὶ το ψέλλιον, σπίχαι- et quosdam hane ad acripturam sormas votum κυν et κοινὰς revocasse, ut facile neque Iones quidem re initiale abjecisse, sed a initiato tantum retinuisse tibi persuadero videaris, tamen ad Iones nihil hane dialeeli Aeolicae diversitatem perii nuisse ausim Contenderct, qui Atticis magia eongruenter, nisi quod aspiratas in tenues Euo do more mutarunt, κa et reo pronuntiabant; quare ax istis litteris GTOQεια e et ni concrEvisse nudo ac simpliciter tradiderunt Dionys. de

cf. et Aristot. Poet. c. 22.

133쪽

De dialecto Herodotea lib. I. 113. 128. 134. 136. 140, 2. 142. 143. IX. 7. 9. 11. 21. 26. 32. M. 67. 88. 91. 92. 106. IIS. - Sed I. 69 ξυμμαχ*ς πέρι nunc Vulgo

editur, pro quo rectius codd. F. S. e. e. Aid. ni. Gυuμαχινὶς exhibuerunt. Pro eodi eum M. F. n. b. e. scriptura ξυμμαχοι V. 120 recte nunc συμμαχοι cum eodd. S. V. editur, et VI. 13 nune συμμαχέην pro scriptum codicis F. ξυμμαχι'ν, et VII. 178 συμμάχους pro ξυμμαχους eodicis S. VI. 23 συμμαχος vulgat. ξυμμαχος F.

- Εodemque modo aliis quibusdam in locis a codd. vis. auctoritate recedendum erat, siquidem illi cum nostris editionibus in vitiosam scripturam ξυν pro συν. revera consentiunt; nihil enim ad illos locos e eodd. Mss. adnotatum est; sic I. 12 ξυμμάχους et III. 37, quae patet in συμμαχους mutanda esse, et αξυνετωτατον III. 81 ab omnibus immerito retentum, in ασυνετωτατον, quemadmodum II. 57 συνετά. Ι. 185 συνετωτέρη. - Ceterum vide Schweigh.

lex. Horod. sub littera ξ et sub voce ξυμψξας. Hermann. opuscul. III, p. 140. - Sed, si quis mihi objiciat, Iones Herodotumque non tam inimieos fuisse litterae ξ, quam tu contendis, quippe qui etiam εινος pro κοινος 0V. 12. VII. 53 cf. Maiu. Stura) p. 124 διξος II. 76. III. 32. V. M. VII. D. VI lΙ. 142. IX. 74 et alibi . τριξυς III. 9. IV. 192. IX. 853 αυδάξασθαι alia dixerint, haec tria

moneo, non eodem modo neque eodem tempore omnia antiquioris alicujus loquendi consuetudinis vestigia evanescere, semperque Vinculo quodam affinitatis connexas suisse Gractae linguae dialectos, denique diversa saepe iisdem auribus eidemque ori placuisse. Quemadmodum autem συν maturius ab reeentioribus Ionibus quam ab Atticis in usum receptum est, sic etiam molliores verborum γινομαι quod quidam veteres grammatici etiam Homero tribuebant, es. Lob. ad Butim. II, p. 1363 et γινωσκω formas Iones prius quam Attici cs. Stura. lex. Xenoph. s. vvd usurparunt. Et γινώσκω quidem ejusque composita tibique nune sic seripta apud nostrum leguntur nulla varietate adnotata. Etiam γινομαι nunc quidem ubique recte est repositum, quamquam nonnullis in locis aliud quidam codices praebuerunt, vide Var. Lecti. ad i. 28. 190. II. 22. 37. 66. VII. 56, 1 et III ἐς τουτο δε τοδε ἐγίνετο vulgo cum S. P. K. F. a. ἐγιγνετο d. - ).Ρraeterea ut Homeri in earminibus nondum forma μίγνυμ invenitur, sic etiam noster constanter μίσγω tantum usus est, ubique

nunc recte, etiam ubi codices in μιγνυμι vel μγω vel σμίγω qua de forma Graecitatis ei terioris propria dicta vide Intempr. ad Greg. Cor. p. 679, coli. p. 910 uberrarunt cs. Var. Lecti. ad Ι. 123. IV. G. V. 20. 112. VI. 13M, reposito.

cf. Plers. ad Moer. s. v. γίγνεται. Eustath. ad Hom. Od. μ' p.

134쪽

De dialecto Herodotea Itb II.

De voealibus et diphthongis permutandis.

Vocalem α, quae est longa, permultis in voeibus Ionice in ii mutari, satis est notum; et sic Herodotus in omnibus sere verbis in dia exeuntibus, quae alias a longum in formatione retinent, iaposuit, veluti πειρήσομαι, δεησεσθαι, καταρησεσθαι, απεδDη, αποδρῆναι et permulta alia, quae nunc quidem ubique recte sic scribuntur, quamquam haud raro in libris manuscriptis Atticas vulga-' resque sormas invenies substitutas vide Var. Lecti. ad Ι. 196. II. 28. N. 43. V. 98. I. 8. VI. 21. IV. G. 94 et alibi). - IV. 152 vulgo certe scribitur συνεκρηθησαν, sed III. 106 κεκραμένας Vulgatum est, quod quidem, ut est apud Hippocratem κεκρημαι es. Matth. gr. gr. I, p. b9η in κεκρημλας mutandum esse videtur. Sic , et ακρητοποτης et ἀκρητοποσιτὶ VI. M. ἄκρητος I. 207. Sed ακη- ρατου II. 86 ἄκρατου S. v. . ακήρατον IV. 152 απειρατον S.). χρυσον ακηρατον VII. 10, 1. non ad κεραννυμ reserenda esse videntur , sed nil κῆρ , noxam; cf. Blom fietit ad Aeschyl. Ρers. vs. 620Glossar. p. 166. Ruhnk. ad Tim. Iex. Ρlat. s. v. 'Aκηρατοι. Praeterea κατεηγοτα VII. 224. νουηγινὶ VII. 190. VIII. 8. ναυηγια VIII. 12. ναυηγίων VII. 191 ναυαγίων Ρ. N. F. . ναυηγος IV. 103. νεναυηγηκασι VII. 236 νεναυαγηκασι S. . χορηγων V. 83. πρησσω constanter ejusque cum sormis, compositis ac derivatis, etsi quidam codices aliquoties a his in formis posuerunt vide Uur. Lecti. ad I. 8. II I73. III. 14. Ibb. V. 12. 2 . 9 . VII. 147. 2393. - ἐθυ- μιχ σε VI. 97. θυμημα ei θυμητηριον I. 198. IV. 162. VII. 54. VIII. 99. θυμιήματα II. 130 vulgat. θυμιάματα S. v. - πλυηρέειν ΙΙ. 131. - πρηυνεσθαι, πρηυς. τρηχυνω, τρηχέως l. 73; et recte Behh. VII. 33 pro vulgato τραχέα reposuit τρνὶ χέα. - λίην

II. 6 cs. Greg. Cor. Ion. p. 58 . λαθρη III. 29 et alibi. πέρην I. 201. IV. 20. 53. V. 9. 10. VI. 103. IV. 28. VI. 28. 44. 97. VIII.

κοσιοι constanter per ri apud nostrum sunt scribenda, neque audiendi, si qui aliter scripta exhibent, ut I. 32, ubi pro vulgato τριηκοντα cum codd. M. V. S., alii Praebent τριάκοντα. - Ρraeterea Ἀλικαρνησσος, Ἀλικαρνησσεως semper Per mi exaranda sunt, vide Var. Lecti. ad I. Prooem. I. 144. 175. II. 178. IV. 4. 7. VII. M. VIII. 10 . - Παρνησσος. Aηρισαῖος. γηλυσος. Συρηκουσαι, Συρηκοσιος. Σαρδίηνος I. 22. γήσων, Eυτρητης et alia permulta. - δεγεητης. Σπαρτιητης. Αἰγινῆται, Κροτωνιητης. 'Oρνεῆται VIII. 73 sic vulgo eum S. V. B. ώρνεῆται c. . ορνεῆται mule M. Ρ. Κ. F. - ΙΠαρωρεῆται VIII. 73 omnes exhibent; quare etinnare. 148 pro male vulgato IIαρωρεάτας seribendum est Παρωρεητος. - Sed VKται, 'Oνεαται, Mιρεαται V. 68 quamquam illorum no- .minum analogiae repugnant, non ausim contra omnium librorum auctoritatem mutare, quum Dorica sint, neque aliter ab ullis aliis Diqitiam by Go le

135쪽

Do dialeeto Herodotea lib. II.

Graecis proniantiata esse videantur; etiam nomen Ἀρχέλαοι eodem capite paulo supra positum, quamquam minime Ionice sormatum, illa sub specie ab omnibus retineatur. - νεηνίης III. 53. νεηνίαι

Ι. 3I νεανίαι cod. a. . νς νισκον II l. 53. IV. I 9 νεηνίσκω νεανίσκω S. τρητρη. κρητηρ. σφρηγις III. 41. I. 195. III. 28 et σφρηγίδας VII. 69 vulgat. σφραγιδας S. - θωρηξ I. 181 et alibi θωρηκοφοροι VII. 89. 923 I. 135 θωρηκας nunc vulgat. cum M. K. F. a. b. c. d. Alii θωρακας. - ηξ saepius; sed στυραξ,

στυρακος seribendum est III. I07 την στυρακα recte vulgatum, ubi quidem cod. S. male στυρηκα. Ibidem τῆς στυρακος sine varietate. - αήρ sed ἡερος II. 25. ηερι III. 124. ἀέρα Ι. 172. II. 26 et alibi. - διήκονος IX. 82. διηκονhιν N. 154. βηχίη II. II. VII. 37. 198. VIII. IN. - ρηχga VII. I 2 cs. Suid. sinuoς. φραγμος. 'Modo τος. sed si ηχος, siri χ p aecentia in ultima posito vulgatum est apud Herodotum) quamquam ἔαχος alias eorreptum ci habet, ut ἔαχος, ραχιος ΙΙΙ. 54. ἔαχιν VII. 216. cf. Lob. ad Butim. II. p. 415. νηυς, γρηυς- ωρ ἰξ. IIρον ipης cs. infra in eapite de solvendis et eo trahendis diphthongis et vocalibus nominum adj. in ri et aιος . - Et

νηος solum est Herodoteum, a qua legitima sorma nonnunquam in codd.Μss. ad Atticam vel ad quasdam nominis νηυς formas est aberratum,

ut I. 19 αφθεις δὲ ὁ νηος vulgo. νεώς F. II. 135 του νηου Vulgo. νηος S. - 148 ἐστι νηος vulgo. νεως ἐστι S. V. - 170 του νη- Vulgo. του νηος S. F. Et I. 50, ubi libri Herodotei reete praebent o εν Θελφοῖσι νηος, habet Priscian. de suguris numerorum Vol. II, p. 391. Krehi, in o ἐν Βελφοισι ναος. - Sed sine. varietate I. 19 νηου Ἀθηναlης et τον νηόν. vide et I. 21. 22. 26. 51 bis. 52. 66. 90. 131. 159 ter. 18I bis. 182 bis. 183 bis. II. 4. 7. 91.135. 138. 1 8. 155 bis. 156 bis. 180. 182. III. 59. 60. N. 59. 87. 108. v. M. 62 ter. VI. I9. VII. 27. 37 ter. 55. 129. IX. 70. U. . 63 ter. 64. VIII. 27. 37 bis. - VIII. 120 recte nunc editur τι-ηρη χρυσοπαστον cum eodd. S. V Vall., ubi quidem Ald. cum eodd. F. a. τριηρεῖ, et eodd. M. Κ. Ρ. πιηρει praebent; quae scriptura,

quamquam manifesto Perversa, tamen confirmat nunc editiam τιή-

ρη. Sed III. II et VII 61 τους τιαρας omnes libri servarunt; et

Ι. 132 του τιαρην olii cum codd. M. K. F. τιαραν, alii cum F. την τιαραν male . Quum nutem medium illud a constet longum

in loco VIII. 12M τιήρρ extra omnem positum esse videatur dubitationem, patet etiam I. 132 τον τιηρην et III. 12. VII. 6I τως

τιήρας Herodotum ipsum posuisse. Haec vocalis α in ri permutatio maxime etiam ad primam de-elinationem pertinet, quum non solum in genitivo et dativo ας et α constanter in ης et vj apud nostrum permutentur , sed etiam ut I. 36 ἐκ τῆς - χωρας S.). - 26 παλαιῆς παλαιας S. Ven. . 137 μιης αἰτίης s αἰτίας F. . II. l06 αληθείης αληθείας S. . I. I

136쪽

Do dialecto Herodotea lib. II.

nomina in ας, accusat. αν, in ης et ῆν transeunt, sic a longum nominativi et accusativi aliorum nominum in et ψν semper vertatur. - Habet quidem cod. S. I. I 4 pro vulgatis Μέδης et Μίδην, Μίδας et Μίδαν, et VII. 204 Aεωνέδας pro Αεωνίδης et 20bAεωνίδαν pro Αεωνίδηπιῆ est quidem VIII. 17 in codicibus P. K. F. Rλεινίας Pro vero Κλεινίης repertum; sed haee et similia'

recte nunc neglecta sunt. - Αlia autem neque equidem ausim

mutare, ut ὁ Θήρας IV. 147. 148; cujus genitivus Θήρα IV. IV.

150 manifesto Dori eam flexionem ei iam ab Herodoto hoc in nomine retentam declarat. Et accusativum Θήραν habes IV. 147; quamquam insulae nomen ab hoc viro tractum, constanter apud nostrum

151. 153. 154. 155. 156'. Sed vide grammaticum Meermania. P. 649τα εἰς ας λέγοντα ονοματα, ἐαν a Mi g σι Aso ριπα, εχ ης τρεπουσιν cIωνες . Sic igitur Herod. III. 15 Θαννυρας, Θαννυρα. - 'Aμίλκας, κα, καν VII. 165 - 167. ακα VI l. 98. - 'Αριστέας

- 15, vide et origen. ctr. Ceis. III, p. 125 sq. recto itinere 'Aριστέω , 'Αριστε ν deflectitur. Ac porro ea nomina, quae in re longum desinunt, statim ab nominativo in sta constanter terminantur ex Herodoteo usu. Et cernitur etiam hae in re illa saepius jam observata assinitas inter Herodoteam et veterem Atticam rationem intercedens, quum Herodotus nomina abstracta in εια, ab aleetivis in ης et ost derivata et a veteribus Atticis producta α pronuntiata, in risi formaverit:

αληθεhi I. M. 46. 55. II. IIS. III. 75 et alibi. ατελείη Ι. M. III. 67. IX. 73. ευτελείη II. 92. I. M. υγιείη II. 77. πολυτελεIxi II. M. προμηθείη III. 36. I. M. μεγαλοπρεπείη IIl. 12b. ατρεκεἰη IV. 152. VI. I. M. ευμαρείην IV. 113 alii ρέην alii ρέην vide infra in eapite de solvendis et contrahendis diphthongis et vocalibus . II. 35. ευπεtείη V. 20. ωφεtilii V. 98 alii λίη . VII. 139 ἀφελεί- πν alii male ωφέλειαν vel ωφελίην). 158 ἀφελειαι alii ωφελέαι,

edd. vett. ωφέλειαιὶ vide infra l. modo l. πρεσβυγενείη H. 51. αναιδείη VI. 129. Ull. 210. αεικείη I. 115. 73. Ill. 160. III. 140. α σφαλειη II. I 2I, 1. IV. 33. ασθενειη II. M. ευπαθείη I. 19I. VIII. 99. Quo et pertinent ἰδρείη et σιτοδείη vide infra l. modo l. - Ρraeterea προνοίη III. 108. VII. 14 . ευνοίην VI. 108. VII. 104. παλλιρροίην II. 28. ὁμοχροίην I. 74 cod. b. - Quare haud dubie vulgatum ευνοιαν IlI. 36 in ευνοιην, et vulgata δι- νοιαν I. M. D. l I. 162. IX. 45 in διανοίην, et διανοια II. 169 in διανοίη, vel invitis codicibus Μss., mutanda sunt; Praeterea απλοι- αι II. 119 in απλοῖαι, ut in libro de vita Homeri e. 34 Ionice seri- τῆς καρδίης sκαρδίας Ald. F. . Quibus quidem in locis, et si qui liis

similea reperti sunt, recte non audiendi sunt codices, Atticam vulgaremque ormam praebentes.

137쪽

De dialeeto Herodotea lib. II.ptum exstat δι' ἀπλοίη , et apud Hom. Ιl. IX, 362 si ευπλοίη es.

Suid. ευπλoIην. ευπλοιανὶ et poetice ἀπλoni apud Callimaeli. Hymn. in Artem. 230 απλο ς). Neque enim statuendum esse Videtur, Herodotum ex Atticismo quodam, eoque arctis finibus circumscripto, ac saepius a veteribus grammaticis notato cs. Butim. gr. gr. I, p. 1 3 Νot. 11 retraxisse hoc in vocabulo accentum. - Etiam ευ-

μενεiα II. 45 duo codd. ευμενέα) in ευμενείη, et αδειαν Il. 121, 6 in ἀδείην; ἐπιμέλειαν Vl. 105 in ἐπιμελείην. Sed vulgata περιφα- νεια IV. 24 et ἐμμέλειαν VI. 129, quamquam haud dubie a περιφανής et ἐμμελης Ρlat. Theaet. p. 174 A. derivanda, non sollicitanda esse censeo, quum et in Ρlatonis Legg. VII. 816 B. ἐμuέλειαν scriptum exstet non ἐμμελείαν.

Ceterum compara Lucian. de dea Syr. ed. Jacobita.) ἐμινοίη cap. 17. ἐννομὶν 2. αγνοίη 22. φρενοβλαβείη I8. de Astrolog. διανοίη 10 et διανοίην 20. ἀπορροίη et ἔοέην 29. - Huc etiam pertinet nomen ψείη sacerdos) quod, quamquam ab Iρευς derivatum,

tamen ab antiquioribus Atticis ἱρεέα paroxytonon, producta, Pronuntiatum esse nunc sere constat. Vide enim Butim. gr. gr. I, p.

140 Not. II, p. 426 sq. Matth. gr. gr. I, p. 184 ed. teri.). Sic apud Herodot. 1. 175 mi soείη exstat, et V. 72. VIII. 10 ; unde patet II. 53 pro vulgato τρειαι αἴ χωδωνίδες sistim vel ψηλιGss. ἱέρειω F.ὶ ἱρεῖαι reponendum fuisse, ut cap. 55 ἱρεῖαι pro la Mera Bekk. ἱέρειαι F. ψήῖαι S. GAL al. . - ΙΙ. 5 ψείας Bekkerus jam recte substituit male vulgato laxi ς δυο γυναῖκες ψηλας nam illud ἱρείας praebent codd. F. Ρ. Κ.Quum autem notum sit, in universum statuendum esse, nomina in a purum vel in ρα desinentia hoc a productum habuisse, ideoque ex Herodoteae dialecti ratione et in nominativo et in aecusativo constanter in sti et ῆν terminata suisse, patet non ipso ab Herodoto prosecta esse quae cod. S. Praebuit: I. 80 ἰδέαν. 196 λέ- ραν. II. 38 ζημία IV. 72 καλίαν. 127 sστων. 133 υμετέραν. V. 17 Μακεδον Ιαν. - et cod. b. I. II o κοτέρα , eodd. S. V. IIL 59 Υδρέαν pro vulgato 'Nρέην Θυρεαν P. Κ. F. Θυρεην edd. vett. cum M. a. b. d. . cod. F. VII. 28 ουσίαν et VII. Iis Σικελίαν. Quae omnia et huic similia Ι. 120 αγγελιαφορους Ald. S. b. III. 75 ἐγενεαλογει cod. c. pro vulgato ἐγενεηλογησε nunc recte sine haesitatione in integrum restituta sunt. - δεγέην vulgatum est apud nostrum I. 68. VI. 72. VII. 170. IX. 37 bis, ut apud Hom. Ιl.

alios πνεα et Πγεαν proparoxytona nostris quidem in exemplari-hus vulgo leguntur, cf. Thucyd. V, 32. 64. 74. 76. Polyaen. I, 8, 1. II. 3, 14. Apollodor. III, 7. Eustath. et Steph. Byz. s. v. , BPudulios, ut apud Pausaniam mox Tlγεα, mox Tεγέα scribitur vide Sylib. ad Ρaus. VIII, p. 458ὶ ut fortasse in mentem tibi venire

posset statuere. πνεα non nisi upud lonicos scriptores et epicos Poetas α suum finale produxisse, nisi Strabonis quoddam praece

138쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

γαρ Μίδεα ως προνοια, αυτη δε Μιδεα ῶς rapia, unde extra dubitationem positum esse mihi videtur, etiam apud illos scriptores Gria et Dynν Paroxytona reponenda esse, ut apud Ionicos δε- γέ i et Tεγέην scribitur. Sed Tιθορέα quod sic scriptum apud nostrum VIII. 32 sine ulla varietate exstat, non ausim mutare; et eodem accentu notatum apud Pausari. X, p. 672 Sylib.) legitur Tιθορέα, et Tinoρεας, .nθορεαν ibidem cf. Pt Steph. Byκ s. v.

Tιθοραια et Plutarchi Syllam p. 461, ubi quidem vulgo nθοραν

scribitur, sed patet nθορέαν reponendum esse. Nec minus autem notum est, ex isto praecepto plura esse eximenda, quae etiam B pud nostrum in α breve exeunt. Omnium enim nominum in viri exeuntium, nisi si Oxytona sunt, quae constanter a s=0 suum longum servant Οργυιαὶ, μητρυrxi IV. 154 et alibi) correpta est ultima; quare Gss. alii, qui VII. 189 'Aττικὴν 'Πρει λὶν et mox τὴν 'Πρει-

θυλὶν receperunt, longe a vero aberrarunt, quum priore in loco codd. S. V. et posteriore eod. S. 'sδρείθυιαν praebuerint, ut unice verum a BeLkero aliisque repositum. Aeque perversum erat εἰδυ- ν VI. 52 Uesselingit aliorumque; Pro quo nune recte e codd. S. V. Ρ. Κ. εἰδυῖαν vulgatum est. Ρraeterea nomina dis=llaba in αια exeuntia etiam apud nostrum a correptum servant: ADν I. 2. VII. 193. μεσογαια I. 175. II. 9.

b. IX. 89 et alibi, vide infra p. 139. Et trisyllaba et ex pluribus constantia syllabis nomina propria in αια, εια et dici exeuntia: α I. 59. υμφικαιαν VIII. 33. η υνοπαια VII. 216 bis. AGκαιαν VII. 109 bis solim male vulg. Αικιάαν, Sed vide Steph. Byz. s. v. 3. Πλάταιαν VIII. 50. Mβοιαν IV. M. V. 77. VIII. 7. 8. 13.14. Μελιβοια VII. 188. Sed Ἱστιαίην apud nostrum sic scriptum

exstat sine ulla enotata varietate VIII. 23. 24. 25. 66, contra quem communem omnium librorum consensum nihil valere posse arbitror ultorum scriptorum usum, aliorumque praecepta. Apud Homerum

enim Gl. II, 537), similiter a que apud alios, Vulgo legitur 'DeIαιαν, es. Eustath. ad Hom. Il. ρ p. 280 - 212 η-Ἱστέαια προπαροξυτονως ρον κατα τους exκριβεστερους αναγινωσκεται, ομοίως τω καια Φωκαια, unde patet Priscianum de metris Terentii Vol. II, p. 40 Κrehi non secutum esse hos accuratiores, quum ex isto Homeri loco repetiit πολυστάφελον θ' Ἱστιαίαν. - Steph. Byg. s. v. Πλαταιαι . . .. δεῖ δε ro πρωτοτυπον ἐθνικον προπαροευνειν Πλαταιαν, ως Aίμνωαν, Ἱστίαιαν, Λίκαιαν. eundem s. v. Ἐστί. ωα et Ἱστίαια. - Popp. Thucyd. I. P. 2 p. 268. Sinten. ad Plui. Themist. P. 54. Suid. s. v. Paus. VII, P. - , 25 S1 lib.). Apollodor. I, p. 183 Salein, ubi quidem, ut apud alios, Ἐστιαίαν scribitur; unde Lobeckius Paralipp. gr. gr. P. MI) eam in sententiam devenisse videtur, ut dieeret, semper circa hoc et alia hujusmodi inexplicabilem sere pugnam. Etiam Αἰγαῖαι apud nostrum I. I 49 vulgo legitur, ubi quidem cod. F. Αἰγαία, Steph. Byz. Αἰγαέ. Et Aεβαίην πολιν VlII. 137. ἐς τὴν Πυλαίην VII. 213 es. Steph. Byz. s. v. Luiora, τοπος 'Αρκαδίας, καὶ IIυλαία. - Κασθαναλὶν Diqiti eo by Corale

139쪽

De dialeeto Herodotea lib. II. VII. 188 es. Steph. BFE. a. v. ΚασταναIα. - Halii et 'naseiv v. 9. 18. 54. 55. 76 es. Steph. ByE. a. v. 'Tλέα. Similiter Ιχναι es. Herod. VII. 123 et 'Iνχαίη cs. Suid. s. v. HesIch. et Steph.

tis alia sunt commemoranda, ubi scriptura immerito variat, aut omnino in vitiosam quandam sormam aberratum est. Sic VIII. 127 initi) male vulgatum est την Ποτιδαέην, quum non hoe solum in loco cod. R. verum IDτίδαιαν praebuerit, sed etiam eap. 128 τὴν Ποτιδαιαν omnes exhibeant; vide et Steph. ByE. s. v. LDHδαια. De urbe Phocaea haec dixit Steph. Byz.. Φώκαια, πολις Ie νίας, προδοτος πρωτη. Aεγεται καὶ Φωκαίη δια του eti. Nec vero etiam ab Herodoto Φ-αlmi dictum esse tradit, sed esse qui etiam Φωκαιη dixerint; quos a Stephano oppositos Herodoto pro babilius videatur, quam hunc illis adjunctum esse. Quare non recte quibusdam in locis Herodoteis Φωκαίη nune legi puto; nam Prae

terquam quod aliis in locis omnes Φωκαια, u emtu retracto, rotinent, etiam alii omnes, quos equidem sciam, antiquiorea seri to

scripturam solam usurparunt. Sic apud Herodotum omnes si coκαιαν

I. 152. Φωκαια l. 142 et sic Suid. s. v. 'Iωνέα . U. 106. 178 et hoc ex loco Eust. ad Il. ν p. 314 - 238, vide eundem loc. suPra laud. ad Il. ν p. 280 - 212 . - H. 17 Φώκειαν edd. Omnes, et e d. praeter F., qui Φωκέαν male exbibuiti Sed l. ω Φωκαίην

vulgatum est cum codd. M. K. F. Φωνίην Ald. S. V. b. e. Φωκέων d. et I. 164 Φωκαίην et I. 165 ter, nulla eodie. Mas. scripturae mentione facta; quibus quidem quinque in Ioeis Φωκαι-ν reponendum esse opinor; quamquam in nostria Strabonis exemplaribus vulgo Φωκαέα paroxytonon et Φωκαίαν scribitur, vide libr.

XIV, p. 6 7. 633. 663 et alibi. - Ae pessime V. 43 Gaias aliique ediderunt πρακληῖην τῆν ἐν Σικελίη, nec minus male est in eod. S. γψακλώην τὴν ἐν Σικελία, sed codd. V. K. F. b. Ηρακλειαν aut Ηρακλειαν) quae hujus urbis Arma Ηρακλεια, ultima eo

repta et antepenultima accentu notata, ut apud alios omnes Grae- eos scriptores es. Steph. Byet. s. v. sic etiam in nostro Herodo-teo loco eum Bekkero sola est retinenda. - Sed valde miror,

omnes in vitiosam scripturam ΜηδεIην I. M consensisse, nisi quod eodd. S. V. b. Μηδίην aeque damnandiam praebuerunt VII. 62Μηδείης vulg. eum S. Μηδέης Ρ. F. quum cur Herodotus aliter

atque Euripides aliique omnes Graeci scriptores hoc nomen usur- Passe censendus sit nulla appareat idonea causa; quare Μήδειαν solum verum solumque hoc in loco ipso ab Herodoto positum esse

mihi persuasissimum est; uc perversum Μηδείην, ut similia vitia, ab iis conjicio illata esse librariis, qui ut hie genitivi soma Hero-Diuiti by Cooste

140쪽

Do dialecto Herodotea lib. V.

dolea ΜηδKηρ I. 3. VII. 623 sic alibi aliis similibus sormis illecti

nominativum etiam et accusativum in sti et ἐν terminari posse er didissent. Nomina foeminina in εῶ, a masculinis in Ξυς et τῆς derivata, excepto io ειη, omnia correptam retinent ultimam. Sic βασίλεια es. infra in capite hujus libri de solvendis et eontrahendis diphthongis et vocalibus. - Sie etiam foeminina adjectivorum in υς εος exeuntium; quae

quamquam apud Herodotum summa cum constantia non in εῶ sed in iα desinentia seribenda sunt, tamen eadem cum Constantia ultimam torreptam retinent: τρηχέα IV. 23. VlI. 33. βαθεαν et βαθέα, ulla es. infra p. IM. Omnia autem alia adjectivorum foeminina in αια, εια εη), o , T I ut omnino, paucis exceptis, omnia nomina Paroxytona in αpurum aut ρα desinentia, ultimam productam retinere, ideoque conatanter apud Herodotum in ii et eli terminanda esse, satis est notum. Sic etiam ουρανίη IV. 59. Πυθίη et Πυθιην saepius apud nostrum; την eo ραlην N. 28. υστεραέη et υστεραίην etiam ubi sub atantivi vice languntur, ut αναγκαίη cs. VII. 172 αναγκαίην Ουδ μίαν et VII. 233 et alibi. την περαέην VIII. 44. την θερείην πα- σαν Ι. 189 es. Antiati. Bekk. I, p. 99, 19 θερεία μοδοτος πρω- τω. Quamquam alii es. Suid. s. v. Θέρεια, του θέρους ό καιρος.

Πολυβιος bέρειαν. es. Lob. Aj. p. 158ὶ propter ipsam aseititiam

istam substantivi significationem etiam substantivi accentu hoc nomen notarunt. Sed excipiuntur apud nostrum, ut apud alios Graeposseriptores μέα, μίαν, ουδεμια, ουδεμίαν, μηδεμια, μηδεμιον, quae omnia Eie per a breve seripta nunc quidem et imprimis in Bekk riana editione ubique recte leguntur, sed in edd. vetL fere eadem cum constantia in Hi et ἰῆν exeuntia fulso scripta exstant. Attamen raro tantum ex quodam codice Ms. haec perversa sorma adnotatur, quum saepius plures, imprimis cod. F. μία, μίαν, etc. Praebuerint'), unde suspicio non abest, quin veteres editores suo ex arbitrio , nullo eo dice Ms. praeeunte, saepius istam vitiosam scripturum immerito nostro obtruserint. Neque enim Herodoteum est, hoc. breve in i mutare, quamquam etiam in nostris Hippocratis, Ar taei aliorumque exemplaribus haud raro μίη, Ουδεμη, μηδεμινὶ ex

stant es. Maitt. Sturgin p. 14M sed partim etiam in illorum scripta falso illata esse possunt, partim non pertinent illi ad Herodoteum

usum

Alia etiam nomina cieminina in exeuntia, qualia sunt φαμτρια, ορχηστρια, quae multa collegit Basi . nil Greg. Cor. p. 259 sq. Vide Var. Lecti. ad II. 100. IlI. 153. I. 164. II. 38. III. 125.142. III. 85. 150. IV. 7. 8 l. 113. V. 86. 10 l. VII. 8, 3. I. 4. 136. 152.12. 209. II. 13. 15. 35. 160. I 66. I. 32. II. II1. 121, 3. II. 18l. III. 24. G. b I. 68. II l. 140. Ibb. IV. M. 7 . III. U. 30. 98. 106. VI. 53. 86, 4. VII. 105. IS. Ibi. 153. 170. 172. 229. VIII. 49. 100. 1 3. IX. 8. VII. mo. - 9. Diqiti eo by Corale