Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

211쪽

De dialeeto Herodotea lib. II.

supra neutrum singulare τὼυτό constanter per crusin apud nostrum seribendum esse vidimus, sic etiam neutrum plurale ταυeα exurun

dum est: l. 120. 142. I98. II. 30 41. 48. 102. III. 48. 99. IV. b. 17. 76. 150. 155.. V. 4. 52. IX. 2. 82. II. 20 κατα ταυτα Ald.nlii cum S. τα αυτα nunc vulg. eum M. F. Ρaris. κατα αυτα Κ.

gat. τὰ αυτα S. V. VI. 52 κατα ταυτα Bekk. bis. τά αυτα Gss. alii, bis. Quibus in locis ut erasis praeserenda mihi esse videtur, sic in aliis quibusdam, ubi τῶ -τα nulla varietate enotata scriptum exhibetur, videndum est, ne rectius etiam in istos crasis inserenda ait, ut ubique Herodotus ταυτα seripsisse putandus sit. Sunt

antem hi loci III. 28. Iv. 114. VI. 14. 31. 42. VII. 23. III. HII. 22. De Herodoteo usu eligionis et apostrophi.

Crasi contraria est elisio brevis alicujus vocalis finalis ante primam vocalem subsequentis vocis; cuius quidem usus quibus Iegibus Herodotea in oratione adstrictus sit, aut quam licentiam quamve constantiam habuerit, haud facile mihi esse videtur penitus cognitu ἔquum et ipsa res universa, maxime apud scriptores solutae oratio nis, sit lubrica, eamque non solum e dicendi quo quisque utitur genere, εed etiam plerumque quoque in Ioeo e sensu et arbitrio scribentis pendere constet, et libri mss., quorum quidem fide atque uuctoritate plerumque hae in re ex collatorum culpa nos destituti sumus, saepius inter se dissideant, et omnino alios librarios magis

quam alios, sequioris uetatis consuetudinem aecutos, apostroPbissumasse sciamus. Quum autem Herodotum eum hiatum, quem alii scriptores ν ἐφελκυσtικον inserendo evitare soliti sunt, constanter non evitasse jam supra viderimus, et omnino vocalium, Vel vocalis

et diphthongi concursus Ionicae orationis proprius judicandim sit,. atque Thucydidem, exemplum ac normam veteris Atticae dialecti, quam inter et Herodoteam orationem non una in re similitudinem quandam intercessisse saepius jam observavimus, rarius quam alios Diuitigod by Coo e

212쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

scriptores Atticos elisionem adhibuisse cernamus cf. Popp. Thucyd. Vol. I, p. 216 sqq. in universiam dicenti, non nimis frequentem

Herodotea in oratione suisse elisionis usum, nemo facile adversabitur. Sed qnum tabiqne apitu nostrum pronomen relativum, tibi sequitur Praepositionem, quae vulgo upostrophiam putitur αμφί, ανά, αντι, πιτο, δια, ἐπι, κατα , μετα. παρα , et πο), τ praefixum aspernari, ac praepositionem ultimam vocalem amittere, Struvii, viri doetissimi, probabili argumentatione extra omnem positum sit dubitationem es. Specim. I, p. 13 sqq. , habemus jam quo firmius nitamur, utque inde longhis progressias suo sibi jure aliquis contendere videatur, non istas solum praepositiones, sed etiam alias conjunctiones disyllabas, quae, ubi apostrophum recipiunt, Bccentum umittant, si non semper aut constanter, tamen plerumque apud Herodotum ultimam abjicere vocalem.

Et αμφι quidem apostrophum habet VII. 143 αμφ' αυνῆ;

sed eadem cum constantia altero in loco VII. 218 Ομφὶ Σπιαλτεα

omnes retinent.

213쪽

De dialecto uerodotea lib. II.

214쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

Bekk. restituit pro vulgat. δια ενα.

216쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

VIII. 98. VI. 98 verba κατὰ Ea αδα γλῶσσαν spuria esse jam

217쪽

De dialecto Herodotea lib. II. II. 156 παρ' Ἱσιος Bekk. παρα ving. III. 68 παρ ' 'Atoσσης Belah.

218쪽

De dialeeto Herodotea lib. II.

123 Behk. cum eodd. F. Paris. recte posuit ὐπ' ἔκαστων, Pro quo alii eum V. male υπέρ, cod. d. περι, praebuerunt. - III. I υπ'

ματα V. 9. υπ' αυτον VII. I 65. Etiam ς ιι α praepositio cum dativo casu coniuncta, quamquam est barytonon, tamen aliquoties nostris in libris apostrophum re-eepit: III. 86 μ' ἡμερη. IV. 97 αμ' -τω; etiam IX. 45 recte ut mihi videtur, Bekk. scripsit αμ' ημέρη, ubi alii αμα vel ομα

Sed conjunctio αλλα, ut consentaneum erat, tantum non

219쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

220쪽

De dialecto Herodotea lib. II.

alii. - Ι37 αλλ' oκοσα Bekk. ἀλλα Gaiss. al. - 185 ορῶσα - ουκ ατρεμιζουσαν. αλλ' αλλα κ. τ. 1., sic Bekk. solus recte edidit, quum vulgo male desit conjunctio ἀλλα, quam quidem ex Herodoteo dicendi genere inserendam esse quum aliis ex locis concludi potest, tum ex hoc, qui est l. I90, οία δὲ ἐξεπιστάμενοι λ

quidem pauca exempla cur ex isto tam magno numero eximenda sint, quum non satis clare appareat, videndum est, ne rectius etiam

illis. in locis apostrophus reponendus sit, Herodotusque putandus, eam sibi dixisse legem , ut, sequente vocali, constanter ultimam hujus conjunctionis αλλα vocalem abjiceret.