Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

231쪽

222 De dialeelo Herodotea lib. III.

σέων V. M. τοιουτέων γνωμέων VII. 16, I alii τουτέων . τοσουτέων μυριαδων VII. 187 sic Bekk. alii recte cum F. S. sed esset. cum K. male τοσαυτέων). αυτέων I. 32 sar έτέρη αυτέων, ale et Stob. 103 p. 5643. 150 σφέων αυτέων. 187. 199. II. 54. M. 56. 86 σπουδαιοτάτην αὐτέων, sic et Athenagor. πρεσβ. περὶ μισα p. 36 Steph. ). 131 bis. 136. 148. lII. 122. 130. III εκας αυτέων ένεοσσιέων). LV. 35. 36. 43. 8I. III. 146, 172. V. 5. 20. 87 bis. 97. 101. VI. 15. 3 . VII. 121 το μέσον αυτέων). 18 . - τουτέων I. 209 καὶ τουτέων et καὶ τουτέων τ μὲν κ. τ. λ. . II. 7 των όδων τουτέων. II. 22 54. 86. 98 τουτέων scit. πολίων δε η μὲν Ἀνθυλλα, item τουτέων Steph. ByE. s. v. Ἀνθυλλα). 124. III. 22. 31. IV. 7. 81. 86 Ι 8. 185. 189. V. 20. 30 bis. M. 82. 88.10I. 125. VI. 8. 14. b. m. 103. 138. VII. 122. 123. 154. 184. 185. 194. 195. VIII. 83. IX. 114. - Sed variant libri his in locis I. 94των αλλέων παιγνιέων nunc recte vulg. eum M. V. K. F. a. d.

των ἀλέων S. b. ἄλλων Ald. c. II. I9 τροπέων των θερινέων bis edd. et codd. M. K. F. Paris. θερινων male S. IV. III ἐκει-

δέκα ἡμερέων vulgat. αλλων S. VI. 68 μετα πολλέων Vulg. πολλῶν S. - IM 'Aττικέων γυνωκων edd. et plerique Mas. 'Aττι- κων S. VIII. 7 νεῶν ἄπασέων et λοιπέων νεῶν edd. et plerique Uss., sed cod. S. male νηων πασῶν et λοιπων νηων. I. I96 εἶ τις αυτέων edd. et cod. F. recte; αυτων S. d. a. αυτῆς b. II. 5 καὶ τὴν μὲν αυτέων edd. recte, αυτων F. - 55 την μὲν et τέων edd. αυτων F., qui idem cod. Fo in eandem vulgarem sormam aberravit IlΙ. 108. II 3. N. 42, ut eod. S. IV. D. II 3. II LI3b. VII. 121. - I. 32 τουτέων των ἄπασέων Gaias. Bekk. alii cum codd. Μ. F. a. e. et Stob. 103 p. 564, sed alii male τουτων. - Ι38 λαμβανόμενον υno τουτέων scit. υ πο λέπρης ῆ λευκης sic recte ReiE. Bekk. al. τουτων Gaiss. al. II. 19 τουτέων των ἡμερέων edd. τουτων F. - 178 τουτέων scit. πολέων μέν ἐστι τουτο το τέμενος Bekk. alii, sed Gais . al. eum S. τουτων quod quidem haud negari potest aeque rectum esse posse, si τουτων non ad formam vocis πολέων, sed ad subaudiendum πολιητέων retuleris ). - Sed I. 16 his in vulgatis verbis: ἐς Κλαζομενας ἐσέβαλε. απο μέν νυν τουτων Ουκ ώς ῆθελεν ἀπηλλαξεν, τουτων non sollicitandum esse eenseo, et πολιητας subaudiendos cf. POPP. Thucyd. Vol. I, p. I 02 sq. - De loco IV. 114 vide infra in capite hujus libri de deelinatione secunda Herodotea. -c. Verum III. III h Vide et Var. Lectu ad III. I 7 159. V. 10. uno τουτέων scit.

μελωσέωνὶ edd. x-των S. - Haec forma τουτέων cum epica quadam e dorica ταων, τἄν, componenda esse videtur, atque eum dorico ταυταν

τῶν φυσέων. cs. Lob. ad Butis. II, p. 336.

232쪽

De dialecto Herodotea lib. III.

in vulgatis verbis καταπετομένας - των facit. νεοσσιέων αυtων in αυτέων mutari velim; ut l. 133 in vulgatis verbis πλέω δαλα τωὐαλλων seil. ἡμερεων) pro αλλων, quamquam etiam ab Athen. IV. 1 3 hoc ex loco repetitum est, αλλέων reponi. Praeterea I. 170 male vulgatum est nulla variet. euotata καὶ αρχοντας αλλων pro αλλέων νήσων VII. 191 των α λων NηρηUων pro αλλέων. IX. 115των αλλων περιοικιδων pro αλλέων. - VIII. 98 οσων ήμερέων prooσέων. IX. 7o των λοιnων scit. μυριαδων Pro λοιπέων. - II. 15

τερέων. VIII. I 6 υπο νεων ολθων et Ix. 45 ολίγων ἡμερεων pro ολιγέων. V l. 15 των σφεrέρων νεων et VII. 118 πολίων των σφε τέρων et Ix. 106 των σφετέρων ααοικιεων Pro σφετερέων. Quibus in adjectivis et participiis barytonis in oς, η, ον exeuntibus, quum omnium primae declinationis nominum terminatio genitivi

pluralis apud Herodotum in εων exeat, illud praeceptum, in Atticis quidem aliisque seriptis probatum, ex quo illa laeminina accentum genitivi pluralig ad similitudinem maseulinorum feeundae declinationis retrahant, nihil valere posse, nemo est quin intelligat. Sed nonnullis in nominibus, in ης exeuntibus, incertum videtur,

utrum Secundum Primam, an secundum tertiam flectenda sint declinationem, quum eorum genitivus singularis non solum ex Herodoteo

more in ῆω, sed etiam in εοι terminatus inveniatur. Quae varietas quamquam propter tantam harum terminationum similitudinem, propter tam insignem multis in locis jam deprehensam scribarum negligentiam, nihil nos morari posse videatur, tamen quum ultorum etiam in scriptis, aliisque in easibus ea reperiatur, non tam leviter nobis attingenda est. Huc aliud accedit. Aecusativum singularem nominum in is primae declinationis Herodotus non semper in si , sed saepissime, et maxime in nominibus propriis, in εα formavit 'i, unde magna et similitudo et confusio cum accusativo tertiae declinationis, aeque non contracte ab Herodoto usurpato, orta est; quin etiam absurdae illae accusativi pluralis formae δεσποτέας vel δεσποτεας, δι θερεας etc., hic illie in Herodoteis libris obviae, partim ex hac eoususione, partim ex pravo quodam Ionismi studio natae esse videntur. Ex appellativis enim nominibus in νῆς primae declinationis haec tria tantum δεσπότης, κυβερνήτης, ακινακης, accusa

tivum singularem apud Herodotum in εα flectunt. Si e I. 11 δεσποτεα bis. I. 9 I. IV. D. III. 1 δε-oraci vulgat ., ubi quidem cod.

Quam mutationem etiam in quibusdam verborum formationibus elege quadam Ionica recurrere, motum est, cf. infra in libro quarto sub II. et v. Sed id, ut certissimum, mihi observasse videor, nunquam hane Ionicam Herodoteamque accusativi prima a declinationis terminationem In εα ante vocalem aut diphthongum inveniri; id quod et recensus nominum, mox exhibendus, atia superque confirmabit.

233쪽

De dialeeto Herodotea lib. III.

S. immerito vulgare δεσποτην praetulit, qui idem eod. VII. M idem praebuit pro vulgat. δεσποτεα. Sed δεσποτην omnes exhibent I. 212. III. 134. IV. 136. I. I 18 δωρήσώσθαι τον κυβερνήτεα, et eod. cap. Paulo supra ε εσθαι τον κυβερνήτεα vulg. κυβερνήτην F. f. κυβερνίτην P. - ακινακεα III. 118. IV. 70. - κην F. S. a. IX. 107. se κην F. S. - omnes autem ἀκινακην VII. 54. - Sed accusativi pluralis sorma ακινάκεος tam Perversa est, ut jure mireris, qui factum sit, ut in reeentioribus etiam editionibus servata sit: III 128 ἀκινακεας Gaiss. et vulgo, sed ακινακας recte F. n. Bekh. VII.

67. ἀκινακεας Gaiss. BI. ακινακας Ρ. Κ. F. a. Bekk. IX. ω ακι- νακεας Wesset. Gaiss. ni. cum S. ακινακας Bekk. .et vulgo. Quam primam hujus vocis declinationem non alii solum Ionici scriptores usu confirmant, sed alii omnino omnes Graeci, cs. Plat. Remp. VIII,

δεινακην et Ib ακινακας. Xenoph. Anab. I, 2, 27. I, 8, 29 et alibi saepius in Xenophontis scriptis. Lucian. I, p. 648 ανικάκου. II, p. 418 ἀκινάκην et Plut. de supersi. c. 8. ακινακy Paus. IlI, 17, p.

veteres, quamquam saepius hoc in Persico verbo et felo explicando versati sunt ut Suid. a. V. Pollux. I, 138. Timaeus in Glossis, a. v. tamen nihil de transitu in tertiam deelinationem monuerunt. Quare non solum IV. 62 codicibus P. Κ. S. F. ακινακη scriptum exhibentibus pro ακινάκεr male vulgato obsequar, quam eandem formam ακινακη VIII. 120 omnes tuentur libri, sed etiam vel invitis omnibus codd. Mss. pro vulgato ακινάκεος IV. 62 reponam unice verum ἀκινάκεω. - Similiter temere invpetum est δεσποτεας I. III vulgo pro genuino δεσποτας, quod Bekk. al. eum eodd. M. K S. F. n. d. nostro restituerunt. I. 112 δεσποτεας Λ ld. al. cum R. V., sed Bekk. a I. cum S. M. K. F. c. d. recte δεσποτας; quod I. 129

omnes Bine nriet. Praebuerunt. - Nec minus autem rejicienda

est scriptura codicis d. δι θερέας στεγαστρίδας I. Im praebentis

pro vulgata δι θέρας, quae unice vera eod. cap. Paulo infra sine variet. recurrit διφθέρας ἐπισαξαντες. et V. 58 bis. - Ιdem statuendum est de prava vulgataque serma ἐξηγητεας I. 78, pro qua Behia recte ἐξηγητάς restituiti - Idem de unigata scriptura οργυιέας IV. M ubi jam alii recte cum codd. Ρ. S. R. verum Οργυιάς praetulerunt; quemadmodum alibi saepius sine varietate seriptum exstat. - Quid, quod non erubuerunt quidam ReiE. Gais s. al. IV. 114 καὶ Ουδαμεας αλλας e codd. M. P. Κ. F. in ordinem recipere. ubi quidem Bekk. al. recte cum eodd. S. V. A. B. ουδαμός Prae tulerunt ου δαμως Ald. al. male . - Sed ἐναρέας Ι. 105 Vulgo minus recte paroxytonon scribitur, quum forma ἐναρεες IV. 67 obvia satia doceat, ἐναρεας proparoxytonon restituendum esse cf. Lob. ad Buttae. II, p. 4II . Hane igitur primae et tertiae declinationis in genitivo et accusativo singulari sormando similitudinem, apud Herodotum aliosque conspicuam, multum valuisse dico, ut tota in nonnullis hujus generis

234쪽

De dialeeto Herodotea lib. III.

nominibiis fleetendi ratio eonsusa sit, praesertim quum et dativi te minationes η ηι et ει mirum quantum sint similes, ut soli voeativi restare videantur, unde firmius quid concludi possit. Nego enim Herodoteae orationis talem heteroelisin, qualis est Στρεψίαδες Ari

fuisse; aut aliorum usum omni ex parte recte Δd Herodoteam orationem fransferri posso, praesertim quum etiam antiquiore tempore Atticos non solum in ii, sed etiam in ni accusativum singui. quorundam nominum tertiae declinationis terminasse notum sit, et hane

eonsuetudinem quotidie magis invaluisse cf. interppr. Ρlat. Symp. p. 185. C. et P. I 89 A. Ρoppon. ad Thucyd. III. 107). Etiam tradidit Choeroboscus grammaticus in Bekk. Anecd. P. I 190. Λημο-οθένην, Ἀριστοφάνην, ω Βημοσθένη, ω 'Αριστοφανη Attieas fuisse mas, unde et inmoσθένου alia hujuscemodi ex Aeolum more, quamquam vituperantibus grammaticis es. Behh. Aneed. p. 1270 usurpata suisse videntur es. Etymol. Mag. p. 152. Maiit. ed. Sturet

P. M. - Quo et reseras id, quod quaedam nomina et peregrina et Graeea, quae B pud nostrum tertiam secuta esse videntur deelinationem, apud alios, maxime apud Posteriores secundum primam et vulgarem et Doricam nexa cernuntur I; ut omnino pluralem nu- 'μόντας, cis Xenoph. Anab. I, 6, 1 et 4 et 10. 'Oροντης, ov, v

235쪽

De dialecto Herodotea lib. III.

merum nominum propriorum gemndum primam declinationem sor- mare maluerunt, veluti Axi ιoσθενας, υριστι πανας es. Bekk. Ane d III, p. II91. Interppr. ad Plat. Symp. p. 218 B. - Sed grammaticorum praecepta de his ne similibus nominibus stoetendis lata non satis Plena sunt, nec satis nobis sacere possunt. Dicunt enim hi, omnia nomina composita in ης exeuntia, quorum posterior pars ad nomen tertiae declinationis propius accesserit, etiam hasse secuta esse flexionem, exceptis αγκυλοχείλης et Yπερέδης, quorum Posterius formam habeat patronymicorum. Nam patronymica in Idης, άδης etc., ut omnia alia in ης non composita, uut composita cum nominibus primae declinationis ut 'Oλυμπιονίκης) secundum primam declinationem flectenda esse ses. Plers. Herodian. p. 456. In Herm. Emend. p. 305 Bekk. Anecd. p. 978. Sed, ut alia taceam, quibusdam in nominibus, maxime peregrinis, incertum esse videtur, utrum Graeci haee pro eompositis habuerint, et suae consuetudini accommodaverint , an pro simplicibus aut paragogis; incertum, quηm ad declinationem quisque eorum posteriorem compositorum partem ne-xerit, ad quam ipsa simplicia aut paragoga. Et retulit Priscian. de arte grammat. VI, c. II, p. 258 Κrehi) hujuscemodi nomina Parthica Mithridates, Tigranes) ut Latinos ale etiam Graecos uniscipiti terminasse genitivo, modo οὐ modo ov. nyραννὶς, Π γρανον,

τιγρανους. - Quod non omnino nogabo verum fuisse, sed apud Herodotum quodque nomen unam tantum constanter seeutum esse

declinationem contendo; nec reticebo, quoriindam hujuscemodi nominum genitivum in εος terminatum multam habere suspicionem, si consideraveris, in nominibus, quae tertiam Meula esse deelinationem inter omnes constat, saepissime hanc Ionicam genitivi terminationemn librariis in vulgarem ac contractam esse mittatam, in illis vero primae declinationis aut nunquam aut cum εως permutatam. Quod utrumque nos magis ad terminationem εω quam sos ducere Posse Patet. His igitur praemissis ad singula quaeque consideranda nece in mus. Et nomina patronymica quidem vel ea, quae sormam habent Patronymicornm et in Iδης, άδης terminantur, constat Prim 'm eciata Θsse declinΗtion pm: 'Αριστολαῖδης, δεω I. 59. Βασιληχης,

236쪽

De dialecto Herodotea lib. III.

I. IM; unde patet quam perversa sit scriptura codd. S. d. 'Aχαιμενίδες I. 125 praebentium pro Ἀχαιμενίδαι, praesertim quum Graecos Ἀριστο νάναι et similia dicere solitos esse modo supra viderimus. cf. Lob. Αj. vs. 8M. - Praeterea nomina, quae io γορης exeunt, procni dubio ad primam declinationem nectenda sunt i 'Aρι

237쪽

ονομα ποταμου. Ae similiter Σαρδαναπαλος ὁ Ἀνακυνδαράξεω παῖς Naeli. Choeril. P. I98 sqq. - 'Aνακυνδαραξεω Athen. XII, p. 528

F. S., 208. ην F., qui idem eod. idem exhibuit pro vulgat. Σερ- diti VIII. 22. 110. 113. 114. 119. IX. I. in VI 2Io ειρυα vulg. ην

F. S., item 223..VIlI. 25 Nρῖεα vulg. evm S. V. alii - ην. 52.69. 118 bis. IX. 116 bis., ubi quidom priore in loeo ειρξην habent codd. S. V. K. F., in posteriore S. solus. - ' ταξέρξης, εω VI.

ην F. Sed Πέρσην omnes I. 85. 120. II. 110. III. 13. 120. IV. 143. V. 32. 33. 108. VI. IM. VII. 33. 61. 62. 145. 148. 1 9. 150. 152 166. 168. 177. 202. IX. 1. 7, 2. 16 ter. - Πέρσα lv. IM. VII. II. - Ἐλκμης, εω VIII. 139 bis. - LI δωκης, εω V. 22. VIII. 137 sqq. - φώκης, εω I. 16. 73. 97. 102. 103. κεα I. 96. Κααβυσης, εω, η I. 108. III. lta. III. I. 19 sqq. 73 sqq. VII. 51 alibi) εα IlI. 1 bis. I bis. 3. 10. 15. 31. 32. M. M. 62. 64. 66. 73.

238쪽

De dialeeto Herodotea lib. III.

VII. 214. - Σιτάλκης, cuius dativum primae declinationis Σιτάλκη IV. M. quum omnes sine variet. retineant ut Βισάλτη VI. 26 et genitivum a τάλκεω VII. I37, damnandum esse eodicis S. seripturam cenaeo Σιταλκεος IV. M praebentis pro vulgat. Σιταλκεω.Sie Thucyd. Σιταλκου, κη, κην II. 29 bis. 67. 97. Xenoph. An . VI. I, 6. -ν Σιτάλκαν. Suid. s. v. υπατουρια .... vιος Σιτάλκου. -- et sic alii alibi. Sed Aristoph. Aeliarn. va. 134 et 141 δε- τάλκους, quem ad modum et in scholiis ad hos locos Σιτάλκους et Σιτάλκει seripta exstant. - ωγριάνης, νην Herod. IV. 90. Tire νης, νην VII. 62 et sie Xenoph. Cyrop. Ππάνης, ου, νην es. Popp. Praes. D. M.) Ἀρτάνης, εω VIl. 224. Eandem sequitur an logiam nomen 'Oτανης, quamquam nonnunquum eodd. Hss. genitativum in εος exeuntem male praebuerunt; sed quum voeativus 'Oeάνη

II. 72 sine varieti sic scriptus exstet, et dativus 'Oτμη III. 69. 84 his, et in accusativo non solum υτανεα III. 141. VII. 61. V. 25. VI. 43. sed etiam 'Oτάνην ini. 76. reperiatur, nihil dubii roli quitur, quin illi libri, qui in geniti D 'Oτάνεος pro vero 'Oτάνεω exhibuerunt, rejieiendi sint. Sed aine varies. omnes 'λανεω scripserunt III. 69. VII. D. M. 82ς etiam IIl. D 'Otανεω nunc vulg. um a. Alii clam s. 'μάτεος male ; item Ul. 7I. III. 84 Ῥαάωrmnune vulg. Diάνεος V. F. 'Oτάνεως Ald. l. - 88 'Oτανεω nune vulg. 'Otάνεος F. - 144 'Oτάνεω nune uni g. 'Oτάνεος S. P. Κ. F. - Eodemque modo dativus ΚυαζαοεI I. 73. 74 damnandus est, qui Ι..16 Κυαξαρτο sic recte ab omnibus selibitur et a Suid. hoe ex Ioeo s. v. Γυγης) et genitivus ubique Κυαξάρεω I. 46. 73 bis.

alios alibi. Similiter Xenoph. cyrop. VIII. I, II. ω Ἀναοξαρη. Sed Clemens Alex. Strom. I, p. 302 Α. βασιλευοντος Κυαῖάρους του Ἀστυάγους πατρος. - Sed nomen Ἀστυάγης, ut npud Xeno-

239쪽

De dialeeto Herodotea lib. II phontem es. Ροpp. l. l.) aliosque, sic apiad nostrum tertiae adun

merandum est declinationi, quamquam codd. Mss. saepius in Diramque partem fluctuant. Dativus autem Ἀστυάγεῖ omnibus in libris

item 126 et 130. Quibus omnibus in locis forma teri. declinat. Praeferenda esse mihi videtiir. Etiam Phot. Ct s. Pers., quamqu&m BR pius singularem sormam 'Aστυθῶς, γα, γαν usurpavit eL Baehr. p. 87. tamen si I του Ἀστυάγους posuit et ni Clem. Alex. Suom. I, p. 302 Α. Ἀστυάγους. TEeig. Chil. I. I, 96, 98. 95.87. 94 Aστυάγρος, γε , γη. Paris. quidem V., P. 304. in aecnsul. 'Aστυάγην et Steph. Byz. s. v. Ιωσσαργάδαι, ex Anaximenis immutationibus reg. Ἀστυάγην. - Praeterea nominis Ἀστανης solus genitivus πστα νεος VII. 77., isque sie seriptus omnibus in libris exstat; quamquam 'Otάνης, Tιγράνης alia hujuscemodi modo supra vidimus primam seeuta esse declinationem apud nostrum, et upud Suid. s. V. Ἱπποκραxης et ' τάνην et tανη alii ' τάνει) acripta leguntur. - Εt nominis Υστάσπης vocativus '' τασπες l. 209 sic omnibus in libris servatus, quum satis doceat Herodotea in oratione hoc nomen ter liae esse declinationis, non debebant quidam V. 30 Ἀτάσπεω Eeodd. S. V. in ordinem recipere pro vulgat. τάσπεος, quod Rine

- τασπεα Ι. 209. - Αlii autem aeriptores hoe nomen secundum primam declinationem maluerunt nectere, es. Popp. l. i. Arrinn.

Anab. v, 3, 6. 8, 2. l. 5. 9, 3. VI. 4, 2. 4. I. v. 10, I. II, I. Thueyd. I. 115 et alibi. Schol. in Hypoth. Aesch. Pers. p. l. Uell. Agathiam, Photium Ctes. Pers. β 14 Λαρεῖος ' τάσπεω. Clem. Alex. Strom. I, p. 33I B. Schol. Aristoph. Vesp. IIDI. - on σπης, Πῖσπεος VI l. bis, sine variet. - Πρηξάσπης. Πρηξασπες III. 34. 3b. 62. 63. Πρηiάσπεα III. D. M. 35 bis. 62. 6b. 74 bis. 76 bis. IΠρηξάσπεος ΙΙl. 62 et 63 omnes, sed III. 74 ubi eodd. P. K. F. a. recte, ut mihi quidem videtur, Πρεκάσπεος exhibent, alii Πρηξάσπεω scripserunt. III. 78 Πρηξάσπιος Κ. F. alii - εω quare et Ili 75 pro vulgato Πρηξάσπεω, quamquam nihil e codd. s. Adnotatum est, Πρακάσπεος reponendum eruti - Σατάσπης, Z-άσπεος IV. 43, sine variet. - Αρτεμβάρης, Ἀρτεμβαρες l. II6; Duilirm by Cooste

240쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

ibid. ' τεμβάρεα bis. Ἀρτεμβάρεος I. 114 vulg. eum M. K. F.

88, sine variet. , quamquam nominis Βουβάρης dativus Βουβάρν V. 21 omnibus in libris legitur, et Ἀστιβαρας, ρα ραν modo supra ΗΡ. Diod. Sie. II, 34 invenimus, et ipsum Οἰβάρης alii secundum primam deelinat. flexerunt es. Aesch. Pers. vs. 9 6 σβαρην Phot.

ρην. - Φορνάκης, Φαρνακεος VIII. 126. lX. I. 66. 89, ubique sive variet. Etiam Vll. 66 codd. Ρ. S. F. n. recte Φαρνακεος praebuerunt, ubi alii σλαρνάκεω praeserunt. Sed Aristoph. Avv. 1010

quum alius ensus apud nostrum non invenitur. - παρνης, παρ-

IX. 76, sine variet. quam quidem genitiVi formam haud negari potest multis aliis, jam supra commemoratis, in δατης, Ου exeuntibus

adversari; neque tamen ausus sum contra omnium librorum consensum quidquam moliri. - 'Αρσάμης, εος I. 209 vulgat. Cum F. n. e.

varietas cernitur et in Arrian. Anab. III, 25, 7. 29, 5. IV, 7, 1. Similiter et Σαρσάμαν Phot. Ctes. Pers. 35. - 'Αριαπείθης, . εος IV. 76. 78. - εi IV. 78 bis. - Σπαργαπείθης, - εος IV. 76. 78. Ae similiter Aristophanes dixit Aionεέθης, istonεέθους, Equit. 930. Vesp. 24ο. Sed nominis Σωτειλὶς genitivus in Arrian. Anab. VI, 2, 2. Σωπείθου scriptus exstat. Πολυδέκτης habet apud nostrum genitivum Πολυδέκτεος VIII. I 3I, sine variet. , quamquam in BeLL. Anecd. II, p. 60 ορξεα Πολυδέκτεα Γύγεα componuntur, et revera est apud alios scriptores hoc nomen primae declinationis: PinaΡγth. XII, 14 Πολυδέκτα. Pliit. Solon. Πολυδέκτρ. Arrian. Anab. III, 3, 1 Πολυδέκτου. - Ηym. Hom. in Cer. 9 IIολυδέκτy. cs. et Paus. II, 154. Sytb. III, p. 170. Et Θεοδέκτης, του Dionys. Art. e. XXI. - ΡIut. Alex. Mag. e. 17. Suid. Θεοπομπος Θεοδεκτου. Dionys. de Demosth. praest. ως Θεοδέκτη τε καὶ Αριστοτελει δοκει. - Suid s. v. Tισσαφέρνης, ονομα κυριον κοὶ κλίνεται εἰς Ους. Et sie probatissimi scriptores haec nomina in φέρνης φρενηςὶ terminata constanter secundum tertiam declinationem flexerunt, quamquam in accusativo ex Atticismo quodam, iam supra exposito, minime Iogle Duilia