장음표시 사용
251쪽
De dialecto Herodotea lib. III.
252쪽
De dialecto Herodotea lib. III.
Gaiss. al. - 15 τοῖσι κακοῖσι αυτέων Vulg. αυτων Gai BL Bl. cum F. S. - 23 βασιλευς αυτέων et κορυφαίους αυτέων vulg. nulla varietate enotata, ut 27 ἐνενηκοντα αυτέων et καταστροφUν αυ-
τέων; sed Gaias. al. his in locis recte αυτων posuerunL - 44 οἱ
253쪽
De dialecto Herodotea lib. III.
254쪽
De dialeeto Herodotea lib. III.
αυτέων τους μηδίσαντας et ἐν πρωτοισι δὲ αυτέων et τήν τε γῆν
His igitur in loeis etsi sunt plurimi ubi variatur, tamen eodd. . ipsi mss. saepissime legitimam sormam praebuerunt, ut magis nostri editi libri quam manuscripti corrigendi esse videantur; neque ullum mihi videtur impedimentum obstare, quin etiam uni cuidam loco, omnibus in editionibus adhuc mendose scripto, eandam adhibeamus medelam, quamvis nihil varietatis e codd. mss. adnotatum sit. Is unus locus est I. 9 ubi in his Vulgatis verbis αρρωὁέων, μή τιοί--τέων neutr. γένηται κακον αυτέων haud dubie in αυ- των vertendum est Sed vulgatum αυτέων IV. 114 in his verbist
οἰκέωμεν ἐπ ἡμέων αυτέων, non mutandum esse censeo. Quamquam enim et viri et foeminae verbis istis ἐπ' ἡμέων αυτέων comprehenduntur, tarnen quum foeminue sint quae loquuntur, et quarum in voluntate hic omnia vertebantur, sacile patet, qui suetum sit, ut emininum genus antehaberetur. Quod exemplum dignum mihi esse videtur, quod in nostros grammaticos libros recipiatur. omnia autem illa exempla, ubi τουτέων et αυτέων in genere maseulino et neutro, vel omnibus in libris vel in aliquot apparuerunt, Perversa esse, et in genuina τουτων et αυτων Vertenda, eo
confidentius contendere posse mihi videor, quo magis omnes libros et mss. et editos in exhibendis veris formis ἐωvrῶν, τοιουτων,
255쪽
De dialecto Herodotea lib. Hl.
τοσουτιον in genere masculino et neutro ubique sibi constitisse video: τοσουτων VII. M. τοιουτων I. M. II. 22. I 20. N. 140. VI.12. 69. VII. 226. IX. bo; et saepissime ἐωυτων I. 82. A. 96. 102. 114. 134 ter. 135. 142. 165. II. 2 ter. 32. 67. 91. 93. III, 4. 123 137. 143. 162. 178. III. 19. 21. 38 bis. 79. 159. N. II bis. 33. 105.111. 132. 140. 160. V. 20. 30. 44. 73. 91. 98. VI. 15. 23. 41. VII. 10, 5. 103. 148. 175. 178. 181. 236. VIII. 10. 19. 22. 41. 46. M. 70. 73. 86. 111. 124. 130. 141. IX. 17. 38. 65. 77. 85 bis. 102. 106.116 117. Huc etiam haud ignobilis cujusdam veteris gram Ratici testimonium, Apollonii dico, accedit. qui in libro de pronomine p. 343 Α.
θηλυκον σημαίνει, καὶ το αυταων, ubi diserte et expresse addidit Ono τε θηλυκον σημαίνει; neque agnoscit igitur αυtέων aut τουτέων in genere masculino aut neutro. Negat quidem Lobetatus
ad Butim. gr. gr. II, p. 338) illud recte ex Apollonii verbis con-
eludi posse, quoniam eo in loco non nisi foemininum genus sit commemoratum; sed si eandem formam Etiam in genere masculino et neutro Agnovisset, dixisset, Puto, non τω καὶ τῶν aυτων,
ratione hoc αυτερον ab illo αυτέων in genere masculino et neutro distingueret; aut alio in loco vel is grammaticus vel alius formas
τουτέων, aυτέων masculini vel neutrius generis commemorasset.
Sed nusquam talem locum ex illis ullatum, ne a Lobeckio quidem, reperi. Qua quidem re non prohibemur, quominus has sormas apud alios quosdam et Ionicos et Dorienses scriptores obvius, quorum quidem oratio nihil pertinet ad Herodotem, et qui etiam αυ- τέου, αυτεη, αυτέω, τουτεου, τοιουτεους id genus alia, si fides est nostris exemplaribus, usurpasse cernuntur cs. Fisch. ad Veli. I, p. 77. Maiit. ed. Stum. p. 128. 149. 151 sq. - Heraclit. apud Origen. ctr. Ceis. VII, P. 373 τοις αγαλμασι τουτεοισι ευχοντο. pro geuuinis habere possimus. Sed haec ab Herodotea oratione plane Bliena sunt, quamquam ista ipsa αυτέω, αυτεoun alia hic illic male in eam illata videmus; sic I. I 33 χρέωνται. αυτεω , quem ad
locum nihil varietatis e codd. mss. est adnotatum, sed Matth. et Aperi. recte αυτω restituerunt, etiam ab Athen. IV, p. 144 Praebitum, qui, quum verum Herodoteumque Ionismum χρεονται bene servaret, etiam aiosa, Si suus codex sic praebuisset, non negle xisset. III. 26 in codd. Paris. et M. P. F. αυτεοισι hτιπνευσα male habetur pro vulgato αυτοῖσι, etiam a cod. S. suppeditat .
VII. 8, 3 tis' aυτους στρατευεσθαι recte nunc et olim vulgo sic legebantur, quamquam in codd. M. Ρ. K. et in edit. Wesset. αυ- τέους male reperitur. VI l. 39 υπεναντία δὲ τουτοισι, sic libri Herod. et pleraeque editiones, sed Stob. 20 p. 573 ex hoc loco του- τεοισιν attulit, cui nimis puto nonnullos editores credidisse. VIII. 104 ἐν δε τοῖσι Πηδάσοισι τουτouu, sic τουτοισι Vulg. eum S. Ri., ubi male codd. P. F. τουτεοισι praebuerunt, quod minime Diuitigio by Coo e
256쪽
De dialeeto Herodotea lib. lII.
quidam editorea nostro obtrudere debebant; et Πηδάσοισι nune recte vulgatur cum P. V. pro quo Ald. Wesset. ni. malo Πηδα-aέοισι exhibuerunt Πηδάσισι S0. - Νec minus est improbanduseriptura cod. S. χρυσέω Pro vulgata χρυσῶ , scriptura edd. vett.'Oνησέλεω V. II 4 pro 'Oνησιλο vide enim 'Oνήσιλος, - ου,--ον
vero Alκελον, etiam a Steph. BFE. s. v. Aεκελεια confirmato; scriptura codicis Κ. τωυτέο pro vulgato τωυτο VI. 57. - Similis est ratio loei VIII. 100, ubi Schweigh. al. ἐν Luρσησι τεοῖσι immerito intulerunt, quum omnes eodd. praeter S., ἐν Περσησι τοισι Praebuisse dieantur, olim hoc in loco vulgata; sed cod. S. solus enm nuperis editoribus verum ordinem ἐν τοισι Πέρσρσι exhibuit. Fortasse etiam illud τοισι aut τεοῖσι cuin σοισι But τεοῖσι Pro τισι est confusum; sed poeticum τεος Iyro σός Herodotus non usurpavit , neqne hvie loeo est accommodatum; utque τεοῖσι et τοισι, ut omnino formae illae articuli ot indefiniti vol interrogativi pronominis, accurate sunt inter se discernendae; id quod minime seeit A.
Matth. gr. gr. I, g I5M qnum Herodoteum illud τευ ex loco VII.
38 χρηῖσας ἄν τευ βουλοίμην τυχειν, το σοὶ μὲν ἐλαωγον κ. z. λ. attulerit ut exemplum Ionicae pronuntiationis pronominis relativi vel
articuli postpositivi et praepositivi; sed τευ illud patet pro τινος
esse positum, n nominativo τι, quem hic olim in edd. vett. et codd. mss. tamquam interpretamentum inter ἄν et τευ interpositum Sue- vernus demum omittendum illum esse recte viderat. Neque etiama illud in formis τέω, τέων, τέοισι ete. ejusmodi est, ut pleonastiee, sormis articuli diducendis inserviens, sit insertum, sed, quod Vel ex genitivo τεο, τευ, οτεο, οτευ npparet, toto gonere illius et hujus sormae inter se disserunt; id quod jam ii grammatici sensisse mihi videntur, qui τέο, τέω, τέων etc. ex vetusto xlος, cujus dativus pluralis τιοισιν in carmine quodam Sapphus scriptus legitur, ι in i mutato, exstitisse contenderunt e . Neve ad Sapph. Dag. p. 58 et qnos ille laudavit. Unde patet diversa Eustathium mi- aevisse, quum ad Il. ς P. 1036 - 10 M oτεω, οτέοισιν, τουτε οισι inter se composuit: το ὁ ε οτεω ἐκ του oτω γεγονεν 'D-ικῆ ἐπενθέσει του ε, ομοίως τω οτεοισιν και τουτέοισι. - At illa ratione probata eo magis nobis Persuasum esse necesse est, Herodotum in nullas unquam sormas a aut alium litteram otiose aut e poetarum more atque aliorum Ionicorum, sermone utentium in quamque partem luxuriante atque exuberante, immisisse, quamvis contrarium Butimannus gr. gr. I, p. 547 Not. ex inveterato quodam
multisque communi errore contenderit.
Seeundae declinationis vocativi sormam in i exeuntem animadvertendum est apud Ionicos scriptores, imprimis apud Herodotum constanti ae frequentiore in usu suisse, quam apud Atticos cs.
257쪽
κνησάμενε VIII. 106. ω σχετλιωτατε et eo ματαιε ανδρων III. 155. ἄνθρωπε VIII. 125. ω κακέ ἄνθρωπε VII. 39. to κάκιστε αν- δρων II. IIb. Ill. 145. to γενναιοτατε ἀνδρων ΙΙΙ. 140. δαιμόνιε ανδρων IV. 126. VII. 48. ω ανοσιωτατε ανδρων I. 159. Ad hane secundam declinationem pertinent et ea nomina, quae ante terminationem ος, ον, vocalem o vel . habentia, vulgo contracta leguntur, apud Herodotum autem nunquam contrahuntur;
sic κανέω I. 119. αδελφιδέος VIII. 130. I. 65. IV. 147. VI. m. θυγατριδεος V. 67 et sic Schol. Pind. Nem. IX, 30 hoc ex loco . V. 69. οστ α I. 67. 68. II. 41. III. 12. IV. 61. IX. 83 ἐξ ενος
21. 41. 51. IV. 36. VIII. 19. 97. IX. 10. 120 et alibi cs. SchWeigh.
lex. Herod. S. V. ut pauca quaedam contraria exempla, male adhuc omnibus nostris in libris servata, ut IV. 125 ἐν τῶ EIοντες M. 33 ἔσπλου. facili opera in integrum restituere possimus, ἐννοω rescribendo, quam formam jam alii Ι. 27 pro vulgato ἐν νω, II. 181 ευχεται ἐν τῶ νοω nunc vulg. cum S. V. a. c. νηοῖ M. Κ. Vesses. al. νω P. F. b. d.) et VII. 157 pro scriptura cod. S. ἔννῶ, reposuerunt; et rescribendo ἐσπλόου; ut jam Koenius pro ευνου olim vulgato VI. 105 recte ευνοου maluit . vide eum ad Greg. Cor. d. d. Ion. 71 a Schaesero aliisque jure ac merito in ordinem receptum; ευνοος enim sine varietate legitur VlL 173. 239. VIII. 10. 69. IX. 42. Praeterea προνοον III. M. περιρροου I. 17 .
vulg. διπλουν S.) apud unum eundemque Dcriptorem, eumque Herodotum, minime serenda esse videntur; Praesertim quuin alia adjectiVa in ioe, ooe nunquam apud Herodotum contrahantur, sed
dictum sit αθροοι ΙΙΙ. 109. VI. 112. χρυσεον IIL 22 τον χρυσεον
- στρεπτον Schaes. Bekk. al. recte, pro quo Gaiss. ul. cum codd.
M. P. K. F. Paris. χρetusosν male exhibent, Ald. M. cum S. V. χρυσον - . αντέξοον IV. 129. VI. 7. 50. VII. 49, 2. VII. 150αντιεόους vulg. cum S. V. Ρ. A. B. αντί ους, quod non Herodo-teum est, habent M. K. F. . 192 αντιξόους vulg. αντίζους F. P. et alia hujuscemodi constanter. - Et διαλέη quidem III. 42 sine varietate scriptum, aut in διπλῆ, ut διπλῆν V. 90 exstat, mutan- Diqiligeo by Go
258쪽
De dialecto Herodotea lib. III.
dum est, ant hoc in διπλέην, aut denique, quod praeseram, utrumque in διn1omi, διπλοην vertendum. Nam διπλέη vel ex permut tione litterarum o et i ut apud Suid. et Ρolluc. it. Jam supra P. 215 laud. ἐπίπλεα quidam male praebuerunt pro ἐπίκλοπι vel ex
confusione cum formis πλεων, πλεος, πλεη, πλεον ortum esse mihi
videtur, neque ex contracta forma διπλῆ ita, ut ex epieorum more illi contracto sono littera , praeposita sit; quae epica consuetudo minime Herodoteae orationi convenit; neque vero ex sorma non contracta διπλοη o in i versa, quam causam, si vera esset, patet etiam ad διπλῆν, διπλας, durλοον valuisse. Sed hanc meam sententiam, alia similis confusio, a Wesselingio demum eorrecta, mire confirmare videtur, quum is vir clarissimus pro χειρὶ διπλῆ male vulgato VI. 72 χειριδι πλέν rescribendum esse aeriter intellexerit. Et quum διπλοον θανατον VΙ. Im nemo sacile in dubium vocaverit, nihil quidquam obstare video, quin ex hac norma atque aliorum analogia et διαλοη, διπλοην, διπλοας, et διπλοα utrobique reponamus. Ut ea nomina, quae secundam Atticam, quae dicitur, declinationem sequuntur, non tam multa suisse in Herodotea oratione, quam apud alios, jam supra p. 168 sq. vidimus, sic etiam in si etendis iis nominibus omnia, quae Atticis aliisque sunt propria,
maxime in genitivo et accusativo singulari obvia, prorsus ex Herodotea consuetudine excludenda sunt. Genitivum enim nominum oxytonorum in ως exeuntium nonnulli grammatici per circumflexum
scribi voluerunt es. Schaec ad Greg. Cor. p. 165 quo ex prae
κω, μθω in Herodoteum orationem irrepsisse videntur. Et Atticos multa huc pertinentia nomina in accusativo singulari sine νformasse, interdum etiam cireumflexo notasse, satis est notum cf. Interppr. ad Greg. Cor. d. d. Atti c. 71. Eust. ad Od. έ p. 22η, quam quidem rem nullo modo apud nostrum admittendam esse,
nunc recte Vulg. cum S. v. F. Paris. λαον male Ald. H. λεω M.
Nonnullis in nominibus in ιος terminatis ambigitur, utrum ad hanc secundam declinationem nectenda sint, an ad tertiam. Sed nomen Μίνως Herodotum ex lege hujus secundae declinationis constanter declinasse, summo jure contendere mihi videor. Dixit Etiam Thucydidem forma Ἀων s8, 16 ut Kων 8, 41. 108 usum
este, notum est. cf. Poppon. Υhucyd. Vol. I, p. 220 et ad V, 3. Etiam Φερων II. l I recta a Bevhero nostro restitutum est, pro quo Gaias. al. cum Μ. Ρ. Κ. male Φερῶν praebuerunt, Φέρων a. v. Φερων sine accentu cod. F. Φέρ-α Ald. S. b. d.
259쪽
πολλην). id. 173. III. 122 sic Μίνω Bekk. reete cum S. V., ubi vulgo male Μίνωος scriptum exstabat . VII. 17o Μένων eum cod l. F. a. ubi edd. vett. cum eod. h. Μίνω salso praetulerunt, νεω S. B. Μίνεων M Κ. Ρ., qu m perversam seripturam ad nostram genuinam ducero, nemo psi quin intelligat). 171 Μινων recto Bekk. al. Ald. Gaia. ni. Μινοο a. Schaes. Μίνω, eodd. S.
Ρ. Κ. B. Mureo. cod. M. μνεω, ω snperseripto . cf. Matth. gr. gr. I, p. 196 g ra Not. 4. - Ηue pertinet et nomen πατρως, cujus dativus τῶ ποτρω VI. 103 omnibus in libris exstat, ut Rccusativus πατρων IV. 76. IX. 78. SWd eadem eum constantiu IV.
μήτρωα, neque quidquain mutandum esse videtur. Neque etiam ῆρων I. 167 ν ων ἐονrer) omnium librorum nuctoritate munitum mula erim, quamquam ηρωα II. 143 ἐρ ῆρωα ανέδησαν et Vl. 69 ῆρωα αναίρεον) eodem modo constat, atque omnino tota in Graeeitate praeter istud Herodotoum illius aecusativi exemplum adhue solus Sophronis apud Priscian. VI, p. 197) locus est, in quo estinuontus ). Seu nostri in loeo ipse syllabarum invieem se excipientium sonus hanc formam postulasse videtur, quum Herodotus ῆρω non potuerit dicere cs. Lob. Phryn. p. 158 sq). Ceterum ῆρωος habes VI. 69. IX. 25. ς cor II. M. V. II . VII. 117. ηρωες VIII. 109. σήρωων II. 45. IV. 1 5. V. 66. ῆρωσι II. 50. VII. 3. VIII. 143. ῆρωας VIII. 39. -- Similiterque etiam γέλως et ἔρως omnes per casus tertiam apud nostrum sequuntur declinationem: γέλωτα II. 121, 4. ΙΙΙ. 29. 38. VII. 105. 209. γελωτι VI. 67. IX. 82. ἔρωτα V. 32. Iv. 113. - De sorma Niptu vel Τυφων quae IlΙ. 5 legitur, num genuina sit apud Herodotum, disceptari Potest, quum is ex sua ilicendi consuetudine si illa a nominativo φων, qui II. 156 ab omnibus retinetur, est de lueenda, potius
Wφωνα dixisset, ut II. 144 omnibus in libris τυφωνα habetur, ab Eustathio etiam et Athenagora illud repetitum es. Eustath. ad Il. β' p. 346 - 262: Τυφωεος μέμνηται καὶ πρόδοτος ἐν οἷς λέγει, οτι 'nooe ό 'Λποuων Αἰγυπτιστί, ος λέγετcu καταπαυσας
φωνα βασιλευσm υστατος Αἰγυπτου. - Athenag. πρεσβ. περεδρMστ. p. 35 StPPh. τουτον καταπαυσαι τυφωνα βασιλευσαι υ- στατον Αἰγυπτου. -) aut si a nominativo Ἀφως, τυφων. Sed φωνα etiam hoc in loco praeseram es. Plers. Moer. p. 366 Τυφω αττικως, Ἀφωνα ελληνικως , quum secunda declinatio τυφως, τυφω, τυ νῶ, τυφων appellativo nomini, turbinem significanti, magis propria fuisse videatur, sie Soph. Antig. 414 τυφως αειρας. Aristoph. Ban. Vs. 848 τυφιυς γαρ ἐκβαίνειν παρασκευα τM. Ly Quamquam Sehol. V. ad Il. XIlI, 428: ῆρων τινὲς 'δετικά αλλ'
260쪽
De dialeeto Herodotea lib. III
Aesch. Prometh. 359. 362. - Uerum tamen sormae Ἀφως, Τυφωetc. haud rara sunt exempla, non ab omnibus, ut videtur, gram
Aesch. Prometh. 370 Ἀφως. Sehol. Apoll. Rhod. Ι , I2II o Ἀ-φως. bis. Aristoph. Niib. 334 εκατογκεφαλα τυφω. Steph. Byras. v. πρω habet τον μνω. Aesch. Suppl. 57, 1, φῶ Genit.). Sept. 517 Ἀτω. cf. Bothe ad Il. II, vs. 782. Nomina cum voce πους composita Attice dicuntur maxime in necusativo singulari e lege secundae contractae declinationis fleeti cs. Plers. Moer. p. 282. Fiaeh. Ι, p. 411. II, p. 182 quam quidem flexuram duobus in locis etiam apud nostrum invenias: V. 60 Οἰδίπουν του Aα υ et ΙΙΙ. 130 αρτίπουν 'γ, euitas prioris vocis etiam pectiliarem genitivi singularis sormam Οἰδιποδεω Iv. 149 ille usurpavit. Sed Μελαμποδα dixit II. 49' ' . t X. 34. τρIποδα I. 144. IV. 179 bis. VIII. 27. 82. αἰγίποδες ανδρες IV. 25. - τετρα πουν II. 68 est neutrum. - Porro ad utramque et Aeenndam et tertiam declinationem spectat nomen υἷος III. 34, cujus accusativus apud nostrum est του υιον I. 109. III. 66. dat. Plur. τοῖσι υλῖσι IX. 113; sed accusativus plur. τους υἱέας IV. 84, etiam ab Homero aliquoties usurpatus, vel ideo, puto, retinendus est, quod non est Atticus cf. Phryn. p. 68 sq. neque in υλυς aut υἱεῖς mutandus. - Αc nominis κρινον, quod est I. 195, nominativum pluralem Herodotus τα κρένεα ΙΙ. 92 bis formavit, quamquam hule consimilis vox το δενδρον statim a nominativo singulari aliam Ionicam sermam δένδρεον apud eundem nostrum accepit, ut tota nexura, dativo plur. δενδρεσι II. 138 excepto, secundum declinationem sequatur. Et δενδρεον quidem legitur IV. 22 ἐπὶ δενδρεον αναβας, confirmatum illud etiam quamvis vitiosa cod. F. scriptura δενδρειον. Iv. 23 eo δενδρεον sine varietate. Praeterea απὸ του δενδρεου IV.