Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

281쪽

De dialecto Herodotea lib. I l .eodiees ipsi, diligoni ius aliquando omni ex parte inspecti collutique, confirmabutit. - Ceterum A βυες rocte non contracte scribitur II. 18. 32. 50. III. 13. IV. 155. 1 in bis. Ib9. I 60. 168. I73. 186. 191. 197. 203. VII. TI. 86. - Αd alterum autem genus spectant:

gari modo flectitur οος, βοι, βουν. Nam βῶν, quod Ald. II. Myro vulgata codicumque scriptura βουν intulit, Doricum poeticumque est est Hom. Il. 7, 238 οιδ' - νωμῆσαι βων a Div. scutum

eorio taurino inductum) nee nostro concessum, nec βων VI. 67 Ald. Pro Vulg. cum codd. S. P. Κ. F. V. B. al. βοέν. - βοες, qui nominat. plur. nunquam apud Herodotum contrahitur, 1. 31. 92. IV. 69. 183. VII. 126. , sed uccusat. Plur. semper sic invenitur τους

βους II. 38. 41. IV. 8. ubi codd. S. V. prorsus ad epicam dictionem aberrarunt τας Γηρυοναo βόας Prnebentes pro Herodoteo τας Γηρυονεω βους) IV. 69 bis. VI. 129. VII. M. Vi II. I 37. - Εandem sequitur analogiam nomen χους, τον χουν I. I85. II. 150 bis. IV. 201. VII. 23; et τλους, φλουν III. M., unde adjectivum τλοῖ- νος IlI. m. in deductum est. cs. Lob. Ρhr3 n. p. 294). Sed dativus χρor IV. 175 ad χρώς χροος est reserendus, unde II. 104 μελάγχροες, neque, quod Schweigh. lex. Herod. s. v. seeit, nominativus χροῶς fingendus. cs. Interpyr. ad Greg. Cor. d. d. Ion. g 7 l.

Transgrodiamur ad nomina sem. geri . in ω et ως terminata, quae Ηpud nostrum uoque Rique spud alios scriptores semper contrahuntur ; ita ut apud Herodotum accusistivus singui. non solum inae, sed etiam in quattuor nominibus propriis in oυν desierit: 'Io υνΙ. I bis. 2. II. 41. Boυτουν II. 59. 63. 67. 75. I 52. Ari τουν II. 156. Tιμουν VI. 13 . 135. - Sed τὴν αἰδῶ I. 8 et τὴν σφω Permultis in locis constanter es. supra p. 33 εἰκω χρυσμὶν VII. 69. cf. Buti. gr. gr. l. p. 209 et quos laudavit. - Iλθω I. 54. ἐς Σαρδω I. 170. V. 106. 124. VI. 2. VIII. 111. c . Greg. Cor.

ουν περατουσι. Λητώ, Λητουν, Σαπφω, Σαπφ0υν, ἰω, η otii , αιδώ, αιδουν, ubi apparet tria ista posteriora noti pertinere ad Herodo-team orationem; vi te Inter Ppr. Ad h. loc. et gruin mali. v MAitt.

282쪽

De dialecto Herodotea lib. III. .

De nominibus adjectivis eorumque formis Herodoteae orationis propriis quum jam supra suis locis satis ait expositum, hie de iis potissimum superest ut disputetur, quae in ost terminata apud Herodotum communis sint generis, ne quae non sint. Qua re pertractata de Herodotea ratione modoque, ex absolutis comparativos ne superlativos sormandi quaedam dicentur. Et de adjectivis quidem Herodoteis communis generis in oeterminatis non magis praecepta illa vulgo de hac re tradita per omnia valent, quam apud alios omnes Scriptores, ut quis suo jure totam Per graecitatem permeare hanc Varietatem contendere possit. Sunt tamen certae quaedam de cujusque scriptoris usu leges investigandae Proponendaeque, a quibus raro tantum desciverit. 'Et Herodotus quidem ex adjectivis simplicibus in oe solum exeuntibus Paucissima constanter communia usurpavit; dixit enim IV. Ira

χώρης χερσου. II. 57 γυναικες βαρβαροι et βαρβαρον γλωσσαν, vide et ΙΙΙ. 139. VI. 9. VIII. 135 bis. - ἐρημος plerumque est generis communis, ut ΙΙ. 31. 32. III. 149. Iv. 5. 17. 18 ter. 20. 2l. 22 185. V. 9. 15. VI. 23. ἐουσαν ἐρῆαον nunc vulg. et sic vel ερημον codd. N. Ρ. Κ. F. S. V. Paris. olim vulgat.) VIII. 65 bis. IX. 63. quibus exemplis haec tria Opposita sunt: ἐν στέγ ν ἐρήμνll. 2. ἐς γῆν ἐρημην IV. 8. ἐρήμην τὴν χωρην IV. 11. quue omnium

Iibrorum auctoritate munita intacta relinquenda esse censeo, quam

quam poetis magis propria dicuntur es. Thom. Mag. p. 117, 4: ἔρημος χωρα, ἐρήμη δὲ δίκη. ἐρήμη δε παρα ποιηταῖς. Similiter in voce ἐτοιμος variatur: I. 83 νεων ἐουσεων ετοίμων. V. 33. νεες) εro μοι. III. 44 τα τέκνα καὶ τας γυναικας εἶχε ἔτυμ

μας. - Sed adjectivi ἡμερος, quod vulgo a grammaticis huc resertur, foeminina positione noster usus est V. 82 ἡμέρης ἐλαμὶς. Contra θερμιον χωρέων II. 27 ex vero θερμέων χωριων depravatum esse contendo, quum non ipse Solum Herodotiis alibi hoe nomen

θερμος per tria genera declinaverit ses. I. 179 α σφαλτω θερμῆ. IV. 90 θερμαί πηγαί) sed aliorum etiam scriptorum usu id confirmari possit. es. Soph. Antig. 88 θερμὴν καρδίαν. Euripid. Electr.

ἐρῆμον enim constanter apud nostrum properispo menon scribendum est, ut εeοῖμος I. 70. II 3. 119. 42. 141. 186. III. 137. I M. I 4. 1 5. Ib7. IV. 22. 71. V. 9I. III. VI. 5. VII. I72. VIII. IIo. IX. 46. 90 alibi cs. Herodian. περὶ μον. uξ. p. 33 Dind.) Inter 'pr. ad Greg. Cor. p. 12 et 20. Et ομοῖος I. 18. subi vide Var. Lecti. 32. 34. II. I 3 III. 35. 57. 68. 105. 157. alibi. - γελοιος VII. 209. VIII. 25. cs. Plem. Moer. P. 109. De τροπαῖον es. Popp. Thucyd. I, p. 21 .

283쪽

De dialecto Herodotea lib. III.

739 θερμὰν εδραν. Hercul. Fur. 1092 πνοας θερμας. - Unum tantum, quantum mihi quidem innotuerit, eontrarium exemplum θερμος ἀυτμη in Hym. Hom. in Merc. 110 obvium, ex hujus poetae licentia ortum esse videtur cf. Philem. lex technol. p. 62, ubi Ροetica componuntur: κλυτος Ἱπποδαμεια, καὶ θερμος ἀυτμή, πολιοῖο, καὶ παρ' Ἐσιόδω δαῖγμένου ποληος. - InterpPr. ad Greg. Cor. d. d. Attic. β 20. Nam ad Atticorum dicendi genus haec magis accedunt et Thom. Mag. p. 388, 12 φαυλος ἐπὶ θηλικουκαλλιον η φαυλη, coli. Pope. Gncyd. I, p. 101. - Etymol. IIctg. s. V. αριστερα P. 143, 40: o αθανατος καὶ si αθανατος, εἰ δὲ tu σιν απλαουχ ομο νωνουσιν. ola ν ό θεος καὶ mi θεα, ὁ σοφος καὶ η σοφη.

3, 8 de ἀργος ρονη et Lob. ad Phryn. p. I04 sq.

Ex compositis autem vel ex compositis verbis derivatis adjectivis Pleraque sunt apud nostrum communis generis, ut ἔγκυος I. 5. VI. 13I. νεοναμω I. 37. κατα λος I. 5. - ἐπιχρυσους καὶ ἐπαρ-

284쪽

De dialeeto Herodotea lib. III.

Stob. 49, 29. ανευθυνως edd. veit. tum S. - Ιbid. υπευθυνον

eum S. et Eustath. - πανωλέθρως F. v. b. c. ni. - προκροσρο

σοι κεφαλαι IV. 152. Sed VII. 188 νδες in προκροσσαι, item Suid.

S. v. - τῆς μουσοποιου II. 135. τεκνοποιον I. 59. V. 40, ut σιτ

ποιον III. 150 ; unde haud immerito etiam VII. 187 γυναικων σιτο-ποιων reponi malueris pro vulgato σιτοποιέων. II. 134 δουλη - συνδουλος γοδιοπις 1. 110 τῆ συνδουλω nunc vulgat. eum S. συνδουλὴ edd. vetti cum M. K. F. n. c. b. την συνδουλην d. τῆς αρτοκόπου I. 51. es. Lob. Ρhryn. p. 222 . Eorum autem adjectivorum, quae simplicia non in oe solum, sed in κος, λος, νος, ρος, gog, εος exeunt, nusquam in Herodoteis libris ullum exemplum communis generis inveni, sed omnia illa per tria genera a nostro declinata sunt; neque id mirum, quum omnino contraria hujus generis exempla Atticae magis aut poeticae orationi propria fuisse dicuntur.

Sed adjectiva simplicia vel omnino paragoga in ἰλος pleraque sunt communis generis: αοίδιμος ωρχιδικηὶ II. 135. ἀλωοιμος η Βαβυλων) III. 153. ναυπηγήσιμος sta q) V. 23. δοκίμου Οἰκέης v.

66. δόκιμοι πολιες VIII. 73. - αἱ μαχιμοι VII. 185. - λογίμωαωλι VI. 106 Bekh. et vulgo. Cod. d. λογίμη, probantibus Schiseigh. et Gaisc, ut II. 98 omnes λογίμη πολις cum Steph. BFL. S. v. Λωθυλλο, et Poll. II, p. 98, 45 Seb. Idem Poll. attulit ex Herod. I. 1 3 pro πολισμα λογιμον II. 122 πολις λογίμη. - ἱππασίμω χωρηὶ IX. 13 Bekk. al. cum codd. S. V. Ρ. Κ. F. u. c. ἱππα-σIμη Schaes. Gs , ut IX. 13 ἱππασίμη χώρη vulgat. est, et II. 108 ἐουσαν ἱππασι μην. - Praeterea ἐδωδίμη ῆίζα is eminina tantum positione noster dixit II. 92, repetita ab Eust. ad Od. ι p. 16I6 337. Eodemque modo apud Tragi eos haec adjectiva modo communia sunt, modo Per genera moventur, ut apud alios scriptores. es. Lob.

285쪽

Da dialecto Herodote a lib. III. M. p. 252. ῖφθιμος in Homeri carminibus mox communia est generis, mox ἰφθίμη dicitur. es. Phavor. p. 255 Dind. ἴφθιμος ψυχή .... ἀττικὸν δὲ ἰφθίμους ψυχας, καὶ ἡδυνατο μὲν καὶ ἰφθιμας

ἄν. - Εx compositis autem ejusdem terminationis haec: πολυχρ

sed VIII. 23 omnes τας παραθαλασσέας ut VIl. 109. Sic et υπ- χειρίας 'AlHνας V. 91 vulgat. cum ΡIut. de Malig. c. 23. et Thom. Mag. P. 373, 12. S. V. ωφίσταμαι I ύποχειρίους S. V. es. Lob. Paralipp. II, p. 467sq. cc et III. 154. VI. 107. - ἐγχωρhi N. 78. VI. 35. - ἐπιχωρίη II. 100. IV. 78. V. 83. 102. I. 199. - V. 88 χυτριδων ἐπιχωριεων nunc vulg. cum M. P. K. F. Paris. ἐπιχωρίων

Ald. S. V. Athen. XI, p. 502 C. et Poll. VI, p. 294, 40: Αἰγινη- τας δέ φησιν Ηρόδοτος πίνειν ἐκ χυτρίων sic ἐπιχωρίων) I. 18Iμου νη των ἐπιχωριων vulgatum est quod vide ne rectius in μι χωριέων vertendum sit. - ανωτίην IX. IIo. es. Lob. Phryn. p. 106) - ανταξι η II. IV. - παραπλησίη I. 35. 202. II. 7. 57. IV. 128. - ἐπικαρσίη I. 180. Iv. 101. VII. 36 sed apud Atticos et commvnis generis invenitur) - παραποταμίην II. 60. - ορτα ἐνιαυσί η IV. IM. - μεταρσίας Vll. 188. - τὴν αλλοτρίην VlII. 73. - Ρraeterea VI. 105 θυσίησι ἐπετέρM; sed την ἐπέτεον lII.

γαιος Λἴγυπτος) U. I 2 coli. cum IV. 198. - καταγαιοι στρουθοι lv. 192. καtαγαίων στρουθων IV. 175. De foeminino genere voeabuli στρουθος hac in notione obvio vide Interppr. ad Xenoph. Anab. I. 5, 3. Aristoph. Avv. 856 στρουθω μεγάλn. Sehol. Lysistr. 723. Ael. Nat. Animal. IV. 37 si στρουθος μεγαλη. VIII. Io. IX. M. Quamquam Aristot. Ρart. Anim. 4, 14 στρουθος ὁ Αιβυκός dixit. Sed Herod. I. 159 ἐξαίρεε τους στρουθους de passeribus parvis. Ael. Nat. An. στρουθος πικρός II. 43. IV. 38. VII. 19. XIV. 3. Ex adjectivis compositis communis generis est δυσχείμερος χωρη)IV. M. Ex adiectivis verbalibus compositis in eost terminatis, vel exeompositis verbis derivatis, communia sunt: χρυσόδετος σφρηγις III. 41. ἀνάστατος Ι. 178. 155. VII. 56. 220. IX. 106. ἀνασπάστους παρθένους VI. 9. 32. αναλωτοι Σαρδιες I. M. - ταχυάλωτον

286쪽

De dialeeto Herodotin lib. III.

168. 141. 98. VI. 57. - ἐμίκτητος II. b. 10. III. 3. - περίρρυτος

uno neeentu hoc compositum comprehendendum esse, neque, quod vulgo fit, νηυσὶ περητος scribendum. - περιλεσχήνευτος Ἀρχι

102. es. Lob. M. vs. 1296. Paralipp. II, p. 478 sq. - Sed V. 16Vulgata sunt θυρης καταπακτῆς et θυρην καταπακτήν, ultima aciscentu insignita. Comparativi et superlativi ubique apud nostrum per tria genera moventur; nam quod II. 12 cod. b. Praebuit γῆν υ πο ναμμοτερον Pro vulgat. υποψαμμοτέρην, id Pro genuino habere spero in mentem venturum esse facile nemini. In gradibus comparationis formandia jam supra de male permutatis litteris o et vi est dierum ut ομοιώτατοι eodicis S. IV. 192 Pro ὁμοιοτατοι al. qua in re simul animadvertendum est apud nostrum mutam cum liquida semper legitimam effecisse positionem, ideoque illum semper dixisse μακροτερω, λαβροτάτω I. M. ἐρυθροτέρην II. 12 al.) et de vitioso υετωτατοι ανεμοι li. 25 Pro υετιωτατοι

es p. 77 sq. 68. quod non comparandum est cum doυλοτερος VII. 7. cf. Buti. gr. gr. I, p. 273 non cum ύβριστοτερον III. 81. sic nune vulg. cum M. S. Ρ. Κ. Lex. Seguer. 115, 15. υβριστικώτερον Ald. F. F. Paris. Praeterea adjectiva in ost non solum in αἱτερος, αίτατος ut μεσαίτατον Iv. 17 gradus comparationis Armant, sed etiam in

εστερος, εστατος, quae sermatio imprimis Ionibus propria suisse dicitur ; et sic noster dixit σπουδαιέστερα I. 8 vulgat. σπουδαιοτερα A. B. R. σπουδιέστερα S. - Ι. 133 σπουδαιέστατα nunc vulg. eum M. R. F. σπουδmo τατα a. c. Athen. IV, p. 144. Sed omnes σπουδαιοτάτην et σπουδαιοτατα II. 86 cum Athenagor. πρεσβ. περὶ ιστ. p. 36. - ἀμορφεστάτην I. 196 recte nunc vulg. cum M. K. S. F. V. B. a. e. cs Eust. ad Hom. Od. β' p. 14 I, 10. ἀμορφοτάτην edd. vett. ἀμορφωτατην b. d. - ευνοέστερον V. 24.

ἐρρωμενεστέρη IX. 70 aliis etiam usitatum cs. Matth. gr. gr. I, p. 689.ὶ ἀγνωμονεστέρη IX. 41. Similiter atque οιχαριτωτατον VII. 156.

διαβατόν, accentu in ultima posito, sine variet. , quod contra Butt- manni gr. gr. I, p. 2 13 sententiam valet. Diuitigod by Coo e

287쪽

De dialecto Herodotea lib. III. ex genitivo formatum cs. supra P. 269. Sed ἐπιτηδειοτατον IX. 7,

2 recte est vulgatum, neque audiendi sunt codd. S. V. ἐπιτηδέστατον praebentes; neque υνιηρέστατοι lΙ. 77 serendum, quamquam a codd. M. P. K. F. a. c. praebitum υνιέστατοι Ald. υγιέστεροι S. V. b. d. Eust. ad Dion. Ρ. 262 Bernhardy Pro υγ i- ροτατοι, quam formam I v. 187 bis omnes libri retinuerunt, et illo etiam in loco grammatiens quidam in Aneed. Bekk. p. 115, 7. nostro tribuit υγιηροτατος Προδοτος β. Neque etiam in eorum numero, quae Eustath. ad Od. β' p. IMI, 10. Athen. X, p. 424 D. Etymol. Nug. s. vv. ηδυμος, αἰδαιέστατος, ανιηρDτερος, satis multa hujus generis recensuerunt, est υνιηρέστατος; quamquam υγιεινοτερος etύγιεινέστερος ex Philemon. lex. technol. p. 132 testimonio dicebatur es. Eust. ad D Ρ. vs. 369 . Nec tam e consusione terminationum έστατοι et oτατοι illud vitiosum natum esse mihi videtur, quam ub- solutorum υγιής et υνιηρος vel υγιηρος et υνιηρης, quorum Posire mum υγιηρης nihili est , ac sieubi invenitur in υγιηρός mutandum, quod Pindurus, Hippocrates alii saepius usurparunt cf. Ρind. Nem. III. 29. Foes. Oec. Hipp. s. v. Buehr. ad Herod. IV. 187. Lob. Phryn. p. 184 sq. Bekk. Anecd. lI, I. 570 et p. 1 26. - Singularis Ionicaeque formationis sunt: πρηυς, πρηυτερος ll. I 8 I. βραχυτερος VII. 211. ταχυτερος IV. 127. IX. 101. cs. Lob. Phryn. p. 77 οἰκτρυτερα VII. 46. Sed vulgatum σχολαίτερα Ix. 6 retinendum est, neque e cod. S. σχολαιοτερα recipiendum. De nominibus numeralibuη. ordiamur a praecepto quodam Thomae Mag. Ουδαμοὶ και

λευσαν go δὲ αυτου μεταδουναι μηδαμοισι αλλοισι γωνων, ουδ' ἐδεηθησαν δε ουδαμοὶ μετασχειν. Et sic noster duobus locis ex

noster, ut alii, adverbialiter usus est; laude vel Sua sponte apparet, ultimam acuendam, non circumflectendum esse; quae illa scriptura, constanter in codd. F. u. c. recte serVata, nunc ubique nostro aBekk. restituta est. es. Sch eigh. lex. Herod. s. vv. - Ρraetereadso Herodotus dixit et δυῶν, δυοῖσι; non δυω, nec δυοιν. Et solo in cod. F. tribus in locis VI. 57 duo ἔκατερον vulg. δυω F. VII. 2 δυο τριηρεας vulg. duco in cod. F. superscript. item VII. 28 Diuitiam by Corale

288쪽

De dialecto Herodotea lib. III.

δυ eo malo est supPositum vel superpositum; ubique autem alias Gorecte per o est scriptum; nec solum pro nominativo et acensativo noster hae sorma usus est, sed etiam pro genitivo et dativo; sie ingenit. habes duo I. 181. 186. 19 bis. II. 8. I9. 121, 1. 122. III. 60. IV. M. M. 101. VII. 16, 1. 49, 2. 149. VIII. 82; in dat. I. 54. III. 130. IV. 156. Praeterea δυοῖσι Ι. 32. item Stob. 103. p. 56 3PII. 10 . Λυῶν I. 94. 130. III. 131. diuo ν ταλαντων nune Fulg. cum M. P. Κ. S. V. F. Puris. Olim δυοιν ταλάντοιν, non Herodoteum IV. 1. 89. 90 bis. V. M. VI. 57. VIII. 131. Etiam I. I4 μων δέοντα recte Vulgat. est, quamquam cod. S. et Suid. s. v. μγης in vulgarem formam δυο ιν aberrarunt, qnam quidem duobus aliis in locis I. II et 91. ab omnibus retentam videmus, sed priore in

loco solum verum Herodoteumque est δυων οδων πορεουσέων, ut in altero ἐκ γάρ δυων otio εθνεων. cf. Gron. ud III. 131. - Uerumtamen constanter δυωδεκα et δυωδέκατος, non δωδεκα nec δυωκαίδεκα nec δυοκαίδεκα, aeribenda esse, hic exemplorum recensus docebit. Aυωδεκα enim sine librorum dissensu scriptum exstat I. I 6.

51. 143. 1 5 tor. 146 bis. 1 9. I 83. II. 29 bis. 4. δυωδεκα μῆνας et δυωδεκα θειον) 43. δυωδεκα θεωνὶ 46. 109. 133. I l. 145 bis.1 7 bis. 148. Ibi bis . Ib3. Ib8. 168. 175. III. 9. 35. VI. 8. VII. I95. Sed I. l92 ubi Bekk. alii recte δυωδεκα exhibent, habetur in eod. S. male δώδεκα. II. 4 δυώδεκα μέρεα vulgat. δώδεκα μορεα S. - ἔitein II. 7 et II. M pro vulg. οἱ δυώδεκα θεοί. - VI i. 22 δυωδεκα

codd. F. S. δώδεκα edd. male. - 95 οι δυωδεκαπολιες Ιωνες Bekh. M. δωδεκαπολ. F. cf. supra p. 268) VIII. I δυώδεκα S. V. Alii δυοκαίδεκα. - 121 δυωδεκα S. et alii. δυωκαίδεκα ediit. Pleraeqne cum codd. M. Ρ. Κ. F. Quibus omnibus in locis sormam

δυωδεκα praeserendam esse eenseo, restituendam nostro illam etiam

VI. 108 pro vulgato vulgarique δώδεκα, quae aeque ac δωδέκατος eodicum M. P. K. F. IlI. 92 pro vulgat. cum V. A. δυοδέκατος δυοδέκατος omnes t. I9st ac δυωκαιδεκα et δυοκαίδεκα aliis poetisque relinquenda sunt. Sed III. 9l ubi σιτου γαρ δυωδεκα μυριασι Alii. al. cum codd. S. a. c. δυωκαίδεκα F. δυοκαίδεκα Bekk. al. scripserunt, et μυρια δας Schweigh. restituit, exhibent Reig. Gaiss. al. divisis vocibus δυο καὶ δεκα, non invitis quibuadum codicibus es. Schweigh. lex. Herod. s. v. δυωδεκα quod praeserendum esset nisi δυωδεκα jam alii praebuissent. Nam in numeris compositis modo synthesis modo parathesis B pud Herodotum Obtinet; ενδεκα quidem et ενδεκατος constanter III. 92. I. 62 ἔνδεκάτου ἔτεος vulg. ἔνδεκαιδεκατου Ρ. - Sed τρία καὶ δέκα I. 93 et 1 I9, sic enim scribendum est cs. Lob. Phryn. p. 408. - et τριτος καὶ δέκἄτος IlI. 93. - ΤεσσερεσκαIδεκα dicitur apud Herodotum, non mota nec declinata forma inseparabili τεσσερες, quae etiam in τεσσερεσκαι

δεκάνη I. 84 reeurrit, quum alias lil. 93.3 τέταρτος καὶ δέκατος

ille usurpaverit, sic enim nunc vulgatum est, Pro quo in codd. P. Κ. F. b. τεσσαρεσκαιδώοατος scriptum exstat. - I. 86 ετεα τεσσε

289쪽

De diale eis Herodotea lib. III. VII. 36 τεσσερασκαίδεκα τριηρεας exhibere pro vulgato τεσσερεσκαίδεκα. - Πεντεκαίδεκα, sed πέμπτος καὶ ὁ κατος III. 93. - εκκαιδέκατον Θεον II. 143, sed εκτος καὶ δέκατος III. 93;

et Udo ioe καὶ δέκατος III. 94, ibid. ογδοος καὶ δέκατος et εἴνατος καὶ δέκατος. Alii autein numeri ita componuntur, ut, si duo sunt, mox mi nor numerus cum καί vel τε καί majori anteponatur, mox major clim iisdem particulis minori, interdum etiam particulis pisne omissis, ut I. 32 μῆνες τριήκοντα πέντε et ἡμέραι πεντηκοντα. Sed l. 202 ἐξηκοντα τε καὶ τριηκοσίας sic vulg. τε omis. S. b. d. . I. 7 ἐπὶ δυο τε καὶ εικοσι et πέντε τε καὶ πεντακόσια, quorum priore in loco Ald. cum codd. S. b. d. in posteriore eod. e τε male omiserunt, recte non auditi, cf. Interppr. ad Suid. s. V v. 'Aπίκιος et Μαρκος; et Herod. I. 102. 25. 26. 31. II. I 2. 157.

176. III. 10. D. 91. 93. 9 . v. M. et 89 ἐνὶ καὶ τρι κοστῶ ἔτει cf. Interppr. ad Vig. p. 70 . VI. 119. I x. 27. 70 et alibi. - Qui

idem numerorum ordo plerumque obtinet in circumlocutione hujuscemodi: δυῶν δέοντα τεσσερακοντα I. 14. ἔνος δέοντα πεντηκοντα I. 16. cf. et Ι. 94. 214 II. 157. IV. I. M. V. 52. VI. 57. Ubi simul animadvertendum, Herodotum nunquam hoe in genere genitivum absolutum usurpasse. Rarior est alter ordo, veluti I. 130

τριήκοντα καὶ ἐκατον δυῶν δέοντα. VII. 28 τετρακοσιας μυρια δας ἐπιδεούσας ἐπτα χιλιαδων. - Praeterea τριηκοσίας καὶ ἔρνηκοντα I. I90 cf. et II. 9. 100. 142. III. D. VI I 17. Tres autem vel plures numeri plerumque ita componuntur, ut a minimo ad majorem, et a majore ad maximum. particula και inter binos interposita, adscendatur; sic I. 32 διηκοσίας καὶ πεντακισχιλίας καὶ δισμυρίας; ibid. πεντήκοντα καὶ διηκοσιεων καὶ ἔξακισχιλιέων καὶ δισμυριέων. cs. et II. 9 bis. 1 2. III. 95. - VIII. Iεατα καὶ εικοσι καὶ ἔκατον Bekk. ciam duobus codd. Mss. Alii contrarium servant ordinem. VIII. 2 μία καὶ ἔβδομήκοντα καὶ δι n. κοσιαι Bekk. Alii invertiunt ordinem. VIII. 48 οκτὼ καὶ ἐβδομήκοντα καὶ τριηκοσιαι Behk. Alii alium sequuntur ordinem. Sed III. 95 omnes hunc ordinem servarunt: μυρια καὶ τετρακισχιλια καὶ πεντακόσια καὶ ἐεηκοντα, ut VI. 117 έκατον ἐνενηκοντα καὶφ o, ubi etiam omissa particula καί inter ἐκατον et ἐνενήκοντα

animadvertenda est. . In numeris eum nominibus compositis Atticistae praescribunt ut sorma simplicium cardinalium servetur intemerata, nec vocalis, in quam numerus exeat, sit mutanda, neque ulla alia copulativa

interponenda e . Lob. ad Phryn. p. 406 sqq. 4I2 sqq. . Quod

quidem praeceptum ad Atticos tantum scriptores pertinere, neque etiam ad Ionicos, non solum Homeri quaedam exempla in vulgus nota probant, sed etiam Herodotea satis multa, jam accuratius consideranda docebunt. - Εt διταλαντα quidem I. 50. διέτης II. 2 sic vulg. et F. sec. man. διετής pr. Suid. s. V. Bεκκε σέληνος habet τριο ς. . διοργυιος IV. 195. τριπάλαιστα I. 50. τριωρο- Diuitiaco by Coral

290쪽

De dialecto Herodotea lib. .III.

των I. 180. τριέτεα I. 199. τριήρεας II. 158. τριετηριὁας IV. 108. τριέλικτος VI. 77 in oracl. vulgari modo sormata sunt, ut τετρα rim 'ν II. 155. 149; sed sequente vocali τετρωροφων I. 180 ut μουνολιθος II. 17b alia et μουναρχος, μουναρχίη III. 80. 82 .

- τεταρτημοριον II. 180 ex τετάρτη μορίς relictum. - Contra τετραέτεα I. I99; nam composita ex voce δεος ex hac regula ut apud scriptores vulgaris quam dicunt dialecti, sic apud Ionicos eximenda 'sunt. Item τετραέτεα IV. 187. De mutabilitate accentus, qua mox τετραέτεα, τριέτεα, mox τριετέα, τετραετεα, ut in cod. F., scribitur, vide Lob. ad Phryn. l. l. - Sed πέντε his in compositis in πεντα, ἔξ in mutatur: πενταπολιος I. 144. πενταστομου II. 10. πεντάδραχμος VI. 89. πενταπλήσιος M. 13. πενταχου III. 117. πενταεθλον, altero α eliso, VI. 92. IX. 33. 75. - Contra πενταέτεος et πενταέτης I. 136; quare rectius fortasse apud Herodotum

pro vulgatis διὰ πεντετηρίδος ΙII. 97 et IV. 94 et pro vulgato

πεντετηρίσι VI. 111, πενταετηρίJOς et πενταετηρισι scribuntur.

exeant, vocalis mutationem non subeunt: ἔπταμηνον et ἐννεάμηνα VI. 69. δεκαuηνος IX. 3. δεκαφυλοι V. 66. δεκάπηχυς ΙX. 81. τρισκαιδεκαστάσιον III. 95. Sed dεκαέτης παις I. 114. - Verum εικοσι in εἰκοσα mutatur: εἰκοσαετεος I. IM; et vicenario majores numeri finalem litteram aut plane ubjiciunt, ut τριηκουτερος, πεντηκόντερος. τριηκοντημέρους II. λ τεσσερακοντοργυιος Il. 148. πεντηκοντοργυιος II. 149, aut, praecipue in compositis ex voce λος, o ut vocalem copulativam recipiunt, unde apud Atticos aliosque illis in compositis contractio in oti orta est, τριακοντουτις,

ἐνεμηκοντουτην, τεσσαρακοντουται. Sed Herodotus non contracte

dixit τριηκοντοέτιδας σπονδάς VII. 149; sic enim Be . eum codd. F. a. edidit, ubi alii vulgo τριηκονταετιδας praebuerunt, ni in He sto d. Opp. 441 τεσσαρακονταετης vulgatum est cf. Schol. Hom. Od.

De pronominibus. Genitivum singularem pronominum, quae vulgo dicuntur, substantivorum Herodotus formavit ἐμεο, ἐμευ, μευ. σέο et σευ. atque ευ, quod postremum uno tantum in Ioco III. 135 obvium enclitice positum est δείσας, μη ευ ἐκπειρωτο, neque usquam ipse vulgari bus usus est formis ἐμου etc. neque oτου, neque ἐμειο, ut in cod. Κ. VI. 119 habetur pro vulgato ἐμέο ; sed hae omnes librariis per errorem lapsis debentur ac eorrigendae sunt. - Ut autem in d

tivo primae personae Herodotus et alii certo quodam discrimino ἐμοί et μοι usurparunt, sic ille eodem discrimine σοι et τοι dixit, et si quae huic legi eontraria exempla nostris in editionibus inveniuntur, haud dubie corrigenda sunt; vide Matth. ad Herod. III. 155. Diqiitreo by Corale