Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

291쪽

De dialecto Herodotea lib. III.

Eodemque modo de pronominibus σφι et σφίσι est diiudicandum ἔ et quamquam saepissime inter utramque formam codices suctuant, tamen et ii qui σφι pro σφέσι et ii qui σφίσι pro σφι, Vel σφιν pro σφι et σφισι posuerunt, nunc recte non auditi sunt cf. Var. Lecti. ad I. 4. 29. 133. 1 2. 159. 166. II. 2. 13. 32. 37. 39. M. 121, 3. 158. III. 23. 45. 58. 71. 72. 144. lV. 30. 47. 172. U. I. 18. 75. 82. M. D. 91. 94. 103. 124. VI. 22. 49. 105. VII. Malibi). Neque ad Herodoteam orationem pertinet quod Greg. Cor. d. d. Ion. 9 61 tradidit το στίσι σφὶν λέγουσιν, sed quod vel exemplum appositum, ex Hom. Il. I, 73 sumtum, doeere potest ad Homeri carmina. Neque etiam σφι aut σφιν noster ex epicorum more pro os usurpavit, quare III. 14 recte cum cod. M. vulgata sunt κstὶ ταυτα - ευ δοκδειν οἷ ειρῆσθαι, quamquam in codd. P. R. F. S. V. f. a. e. d. σφι εἱρῆσθαι male habetur, et in eod. B. σφιν εἰοῆσθαι. Sed σφι apud nostrum non nisi enclitice ae pluraliter est dicendum, et ubi e sententiarum nexu opus sit accentu

notari, in σφίσι mutandum; quare haud dubito VII. 1 9 in vulgatis verbis και δὴ λέγειν, σφὶ μὲν εἶναι δυο βασιλέας, 'Aertio ισι

δὲ σα, Pro σφέ e cod. S. σφίσι in contextum recipere; neque dubito cum iis consentire, quae A. Matth. ad Herod. I. 57 de usu illorum pronominum exposuit. Sed quamquam Herodotus constanter ἡμεων, υμέων, σφέων, ημέας, υμέας, σφέας pro quibus epicos et σφεως et σφείων, ἡμείων, υμείων usurpasse notum est) dixit, et exempli gratia codicis S. ημον I. 112 pro vulgato ἡμέων rejiciendum est, tamen nominativos plurales apud eundem nostrum ubique contracte ἡμεῖς, υμεῖς, σφεῖς scribendos esse, vel ex forma σφεῖς, de qua sic scribenda non ambigitur, et ex aliorum exemplorum recensu concludi potest. στεῖς enim, nulla varietate enotata, omnes exhibent IV. 43. VII. 168. VIII. 7. 108. IX. bb; unde apparet epicorum usum Gregor. Cor. d. d. Ion. g 70 respexisse, qui in σφέες pro σφεις

Ionibus tribuit. - Sed pro υμεῖς et ἡμεῖς hie illic libri quidam male υμέες et ἡμδες praebuerunt: II. 6 ήμhς, ubi ex cod. S. ηυεῖς est reponendum; ut IV. 139 vulgatum mi ιδες - λυομεν, et VI. IIἡμέες item Long. περὶ υεν. c. 223. VIII. 22 ύμέες δὲ ἔτι καὶ νυν et ibid. υμέες γε ἐν τιο ἔργω υμέες δε b. ωμεῖς δὲ F. . VIII. 1 3ημδες πεισομεθα. - 144 ἡμέες εἰλαζομεν. IX. 87 μουνοι ἡμεες, in υμεῖς et ἡμεῖς mutanda sunt, quod miμεῖς VIII. 28 Ald. al. eum F. lam recte praebuerunt pro vulguto nunc male cum codicibus S. V. .ἡμέες μέντοι κ. τ. 1. - Item Vt II. 144 ημέες μέντοι λιπαρήσ. nunc vulgo male seribitur eum codd. S. V. pro ημεῖς olim vulgato. Omnia uatem illa vitiosa exempla multitudine eorum obruuntur, quae sine scripturae discrepantia omnibus in libris recte

seripta exstant; pie habes ήμεῖς I. 6 14. 23. 94. 120. 142. 159. 178. 193. II. 16. 17. 68. 127. 131. 157. III. 60. 81. 85. 94. 98. 111. 122. IV. 16. 17. 18. 20. 27. M. M. M. 58. 11 ter. 118. 119 ter. 136. Ib2. 183. I84. 187. 192. 197. V. 49. 92, 1. 109 bis. 119. VI. Duiliaco by c

292쪽

De dialecto Herodotea lib. Ill.

2I. 86. 108. 112. VII. II. 16 , 2. 20. 27. 50 , 2. III. I47. Ibo bis.160. 161. 168. 170. 172 bis. 236. VIII. 62. 105. 109 bis. 124. 1 4. IX. 2. 7, 1. 21. 26. M. 42. 46 bis. 48 ter. 60. 64. 78. 87. υμεῖς III. 21. 29. 72. 142. IV. 118. 119 bis. 133. V. 18. 49. 92, 1. VI.86, 2. VII. 8, 4. 135. I60 bis. 162. 169. VIII. 62. I 2. IX. 7, 2.11 bis. 42. 46 bis. 48 ter. 58. ω ter.

Ae σφέα constanter Bpud nostrum retinendum restituendumque est tibi poeticum σφε in accusativo male irrepsit: I. 89 ἀπαιρεομενοι, εος σφεα ἀναγκαίως ἔχει nunc recte Vulgat. , sed cod. S. h bet ἀπαιρεουμενοι, ως σφε αναγκ. κ. τ. 1. ubi etiam illud απαι- ρεουμενοι docet genuinam orationem in epicam salso mutatam esse

III. 53 Valch. recte in vulgatis verbis στε απελιθων uειν reposuit eum Euseb. Ρraep. Εv. 9, 4 I p. 497 C. Herodoteum σφεας quod et III. 52 in verbis o σω αυτος σφε ἐξεργασάμην pro σφε male Vulgato rescribendum est σφεα ἐυργ. ad verba ἐν αυτοισι paulo supra Posita reserendum. Ceterum vide σφεα recte vulgatum II. 119.

τος, sic σφέας recte Reisk. Bekk. al. cum K. σφε male Ald. Πes-Sel. ni. cum S. F. b. Pronominis possessivi tertiae personae oς, ον unum tantum apud nostrum invenitur exemplum I. 205 ἐθέλων γυναῖκα ῆν ἔχειν, sic omnibus in libris recte scriptum exstat; nam ἐυς, ενὶν

etc. constat poeticas esse formas.

De sorma ab Herodotea dialecto aliena τοι pro OL I. 186. II. 8. VΙΙΙ. 68, 3 olim male invecta vide supra p. 45 et Struvium L p. 10. Etiam de vulgato male αμα τοισι I. 51 jam supra P. Mdictum est, quod quidem nota eum aliis locis, ubi articulus praepositivus pro pronomine demonstrativo Positus cernitur, confundendum erat, nec cum formula ἐν τοισι superlativo adjuneta es. VII. 37 τουτο μοι ἐν τοισι θειοτατον φαίνεται γενέσθαι cs. Matth. gr.

gr. II, p. 744 sq. Praeterea ἐς o, quod Struvius spee. I, p. 37 et 41 sqq. egrammaticorum veterum testimonio et codicum Hs s. auctoritate lu- ulenter demonstravit Herodotum eonstanter usurpasSe Pro εως Ου,

atque ex confusione utriusque dictionis interdum malo ἐς Ου imrepsisse, id ἐς o valde miror ne nunc quidem recentissimis in editionibus ubique nostro restitutum esse, ac Belikerum, qui quidem alias, neque immerito, Struvii auctoritatem secutus est, Vulgatum

293쪽

De dialeeto Herodotea lib. III.

reposuit, aliis etiam omnibus in locia eonstanter servatum, sic et in istis quattuor Ιoeia procul dubio ἐς o rescribere debebat. Pronomen reflexivum tertiae personae Attice etiam pro secunda, rarius Pro Prima positum esse, ejusque usus quaedam exempla jam satis antiqua teria esse, Re Procedente tempore magis magisque cumulata esse, inter omnes constat es. Ruhnk. ad Tim. lex. Plat.

Atticis hic usus concedendus est ideoque non nisi Atticus a veteribus grymmaticis est appellatus, sic eundem praecise nego Herodoti fuisse, aut ullo in loco apud nostrum admittendum esse, quamvis non manuscripti solum libri sed etiam quidam editi hune nobis pro Herodoteo venditare studuerint. I. 45 σεωυτου vulgat. συ ἔωυτου S. - 108 ἐς σεωυτου nunc vulg. cum M. K. F. R. b.

adnotavit Schweigh. ad haee verba III. 5n εἰ γαρ τις συμφορη ἐναυτοῖσι in his rebus ἐνεγoνεε haec insana: Idem valet αυτοῖσι ae ἔαυτοῖσι, quod in prima persona hoc loco intelligendum, sicut IV. 97 με ἔωυτου Πνεκεν. - Sed lv. 97 Bexh. et alii jam reete

e codd. S. V. με ἐμεωυτου εινεκεν restituerunt. Restat ut de soloecismo quodam, nonnunquam in Herodote e d. vis. et edd. vett. sulso invecto, moneam, ex quo Ι. 73σφέων έωυτεων Aldus perperam posuit Pro vulgato nune recte cum eo Id. M. F. n. b. e. d. σφεων αυτων; I. 144 σφέων αυτων Pro αυτων. IV. 148 σφέας ἐωυτους vel σφας ἐωυτους, σφας ἔαυ τους F. pro σφέας αυτους nunc Vulg. eum S. v. e. cf. et Var.

Leett. ad V. 15. VI. 12. 48. VIII. 140. Matth. gr. gr. I, p. 353k 148 et quem laudavit Thom. Mag. p. 826. Diqiitreo by Gocrate

294쪽

De verbo Herodoteo. I. De augmentis et de reduplicatione. Vetus erat grammaticorum opinio, jam olim in Homericornm

Carminum oratione constituonda exposita, saepius etiam eonirn metri rationem adhibita, magis esse Ionieum, verbis augmentum demi, aut pro libito Iones augmentum praemisisse vel omisisse. es. Heyn. ad Il. T. VIII, p. 226 sq. Fr. Thiersch. gr. gr. p. 263. 388 ed. teri. . Interppr. ad Greg. Cor. p. 406 sq. - Quam opinionem multa hoc in genere etiam Herodoteae genuinae orationis depravasse meo mihi jure contendere videor. Sed suisse quadam ex Parte Ionibus propriam augmenti et syllabici et temporalis omissionem etiam Herodotus prosa oratione usus declarat, qui verba quaedam , ut αρρωδέω, ἔσσoeo, ἔργω alia, quae a vocali Ionibus Pro-Pria indueta sunt, nunqnam initio auxit, sed ubique illas litteras immutatas servavit; neque etiam iis verborum temporibus, quae Ioniee in iterativam sormam in σκον extenduntur, unqu8m nugmentum praemisit, sed dixit: διαφθειρεσκε I. 36 διεφθ. male cod. e. . ποιέεσκε IV. 78. noιδεσκον I. 36 ἐποέεσκον cod. e.). VII. 5 ποι-εεσκε go esset. Gaiss ul. recte cum codd. b. e. d. ποιέσκε to male Behk. M. Ρ. Κ. F. ἐμοιέετο edd. vett. S. a. VII. II9 ποιεέσκε eo Gas. al. ποιεσκετο Behk. F. ἐποιδετο S. V. I. I ἐκπέμπεσκε. VII. 106 πέμπεσκε bis. I. 100 ἐσπέμεσκου Bekh. ἐσεπέμπεσκον male vulgat. I. 148 αγεσκον id. II. 174. ἐσαγεσκον I. 196. ἐπιτείνεσκε I. 186 nune vulg. cum S. M. K. al. ἐπετείνεσκε edd. Vett.

295쪽

Do dialeelo Herodotea lib. IV.

VII. II9 sic S. V. ἐσίτευον F. n. e. I. 186 ubi alii απαιρδεσκον rectius, ut mihi quidem videtur, scripserunt, alii cum codd. M. K. F. a. c. ἀπαίρεσκον praeserunt cf. p. I93. πωλέεσκε I. I96. μετεκβαίνεσκε VII. 41 vulg. μετεβαένεσκε b.) αρδεσκε III. 117 et II. 3, ubi quidem alii vulgo αρδέεσκε. κλεnτεσκε II. 17 . Ibid. αποφευγεσκε. φευνεσκον IV. 43. VII. 211. χρη&κοντο III. 117. κλαέεσκε καὶ oδυρέσκετο III. I 19. σπείρεσκον IV. M. Ibid. μενεσκον. IV. 88 καταλείπεσκε, sic V. καταλειπέ σκεν S. κατελιπισκε

128 τρέπεσκε repone τράπεσκε, vide supra p. 1 53. Et male vulgatum ἐχεσκε IV. 130 haud dubie in et rhσκε mutandum est, ut jam alii in aliis formis simile vitium codicum auctoritate adjuti correxerunt es infra in hujus libri capite IV. . Neque eos qui augmen- tum hic illic praemiserunt codiees, neque eos, qui in vulgarem uberrarunt sormam audiendos esse, facile quisque sibi persuadebitcs. Ρhavor. S. v. φρά σκε: Ἱωνες εἰωθασι χρηματίζειν τα τριτα πρόσαλπα του παρατατικου καὶ του ἀορίστου ἐνεργητικου αποβολῆ τῆς συλλαβικῆς αυξήσεως καὶ προσθηκτὶ τῆς σκῆ συλλα

σασκεν.

Nec vero alias aut augmentum syllabi cum aut reduplicatio est omittenda; χρῆν enim, quod noster constanter pro ἐχρῆν usurpavit tribus tantum in locis uberratum est: I. 8 χρῆν γὰρ Κανδαυ- vulg. ἐχρῆν S. et Lucian. Asin. 20. - II. 173 χρῆν nunc vulg. eum F. B. b. εχρην M. Ρ. Κ. F. S. III. 52 ἐς τον σε mi κιστα χρῆν Bekk. ἐχρῆν vulgo. etiam aliis Graecis est usitatum; et ἐπαλιλλογητο l. II 8 quod per omnes mutationes, a codic. scribis saetas ἐπαλλιλογητο S. ἐααλληλογητο P. F. pr. ἐπαληλογητο e eorr.

tamen duas priores syllabas integras sibi servavit, vel ideo satis a auspicione corruptelae liberum esse videtur, ut ipsa compositione iactum esse cum But anno gr. gr. I, p. 318ὶ statuere liceat, ut reduPitcntione careret, unde apparet augmentum quidem ipsum ibi non deesse, sed in eorum numero id habendum esse, quibus, ut melius sonarent, simplex a praemissum est. cf. Casaub. ad Athen.

φυσκαι προσεπατταλευμέναι παρὰ Κρατίνω, ου το κοινον πεπα ταλευμένα. - το di duγλυπται 'Amκὸν, o κοινως διαγεγλυπται λέγεται

Sed ut Herodotus aliique constanter ἐγνωκέναι dixerunt es. I. 207. V. M. VII. 15. VIII. 11η sic idem noster ἐγγέγλυπται κομνως II. 106. I 8. 124. 136. 138. quem ad κοινισμον recentiores Diuitigod by Corale

296쪽

De dialecto Herodotea lib. IV. 287

Graecos talia, qualia sunt πεφθαρθαι, πεφθaρμένος , πεφυλθον, vulgo a nostris grammaticis omissa, sormasse nimis reduplicationis persecti temporis studiosos, ex eodem Casau boni loco discimus;

quo et pertinet quod Herodianus Herm. p. 31 I sq. notavit: ἐφθω

Verum ἐκτῆσθαι ubique Herodotum dixisse, eo magis pro certo habeo, quo certius esse videtur, etiam veterum Atticorum consuetudinem hae in re cum illa Ionica congruam suisse. Vide Aesch. Prometh. vs. 795 ἐκτημεναι. Popp. ad Thucyd. II, 62. Schneid. ad Plat. Civ. II, p. 69 Lib. V, 469 C.). Heind. ad Plat. Protag. p. 75 D. et quos laudavit Fisch. ad VeIl. II, p. 287 sq. Eust. ad Il. l. I. τὸ ἐκτῆσθαι 'Aττικόν ἐστι καὶ Δυτο καὶ γωνικὸν δε απομηθέντος του συνιπωνου τῆς ciυιήσεως. ευρηται δὲ ἡ λέξις καὶ παρα modo τω , ἐκτημενοι εἰποντι αντὶ του κεκτημευοι. Et sic apud nostrum ἐκτῆσθαι scriptum exstat sine ullo librorum dissensu: III. 100. IV. 191. VI. 20. VII. 5. - προσεκτῆοθM III. 34 προσκτήσασθαι S. V. . II. 44 εκτηνται. - 108 ἔκτηντο Lτην-

VII. 8, 1. IX. 122. - Variutur autem I. 49 ἐκτῆσθαι edd. recte eum cod. b. κεκτήσθαι M. F. a. e. - 155 ἐκτῆσθω edd. cum F. n. c. κεκτῆσθαι M. Κ. - 170 ἐκτ=iσθοι edd. cum Ρ. Κ. F. a. c. κεκτῆσθαι M. Κ. II. 42 εκτηνται edd. κέκτηνται S. - ἔκτηντο edd. κεκτdνται S. Ρ. Κ. F. pr. - λ ἔκτηνται ed Lκεκτηνται M. P. F. III. 39 ἐκτη ro edd. cum A. B. R. F. ἐκεκτητο M. P. V. S. d. - 97 ἔκτηνται edd. κέκτηνται S. V. D Loiντο edd. eum F. Paris. ἐκεκτηντο M. P. S. VII. III ἐκτημένοι edd. κεκτημενοι F. b. - 161 ἐMημένοι vulg. cum Thom. Mag. p. 299, 1. μοδοτος ἐν τφ ει δομη ' πάραλον Titii νων στρατον εἰημεν ἐκτημένοι. Sed codd. S. V. male κεκτημένοι. VIII. 140, 2 ἐκτημένων ri esses. Bekk. al. κεκτmaενων GAL al. cum S. V. Ρ. Κ. F. e. b. IX. 94 ἐκτημένων edd. κεκτημένων F. Quibus omnibus in locis ut laude dignos esse judico editores, qui vel contra quorundam codd. Mss. auctoritatem suam nostro sormam servarunt, sic nihil obstare videtur, quin eandem medelam quattuor reliquis exemplis, quam qnam omnibus in libris, ut videtur, mendose scriptis, adhibeamus; sunt vero haec κεκτημενοι II. 173. κεκτημενοισι II. 174. κεκτημενος VII. 27. κέκτησο VII. 29, pro quibus nostra auctoritate, quit m nihil varietatis e codd. Ms s. adnotatum sit, ἐκτημένοι, ἐκτηιιενοισι, ἐκτημένος, ε κτησo rescribi velimus. - ἐκτέ το VIII. 12 eod. S. vel ἐκτέοτο codd. M. P. Κ. F. ητέετο Ald. al. imperfectum, et in ἐκτατο vertendum esse, infra videbimus in hujus libri capite IV. - Sed vota I. Ibb quod Gse

297쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV. .

sus nulla sit causa, cur Herodotus ex epicorum more Rugmentum syllabicum omisisse statuendus sit, recte a Bekk. aliisque, eodd.Μss: quibusdam praeeuntibus, xeram Herodoteumque serinam restitutam esse censeo; quod iidem et in vulgato male ἐξαναχωρεε I. 208 et in υποδεκέατο IV. 167 sic nunc cum S. V. Paris., sacere debebant, praesertim quum jam ab Aldo et e recentioribus a Matth. et Aperuio recte υπεδεκέατο repositum, et a codd. M. Ρ. Κ. F. υπεδέκοντο praebitum esset. Etiam alii sere innumeri sunt loci, ubi omnes in genuina sorma scribenda consentiunt, ac nunc quidem

omnibus persuasum esse necesse est, omissionem augmenti syllabiei, iis exceptis exemplis, quae modo supra commemoraVimus, moiti Garεσκον etc. etc., non cadere in genuinam Herodoteam orationem

male; παρεσκευαδατο Bekh. ni. eum S. b. I. 83 παρεσκευασμένοισι Vulg. παρασκευασμ. F. b. IX. 82 κατεσκευασμένην Wesset. Bekk. al. κατασκευασμ. Schaes. Gss. male cum S. V. παρασκευασμ.

F. - V. 73 ἐκπεπολεμῶσθαι recte vulgatum est, ubi quidem codd. S. V. in Aeolicam poeticamque formam ἐκπολεμωσθαι aberrarunt; VII. 26 συλλελεγμένος vulgat. συλλεγμένος S. V. cf. Eust. ad Ιl. ci p. 73 bb: αυξησιν μέντοι δια διπλασιασμου γενομένην Ουδε- ποτε καταβαλλουσιν Ἱωνες ου γὰρ αν το τέτυφα τυφα ἐρουσιν, Diqiligo Corale

298쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

ουδὲ το πεποέηκα ποίηκα. coli. ad Il. si P. 1295 I 06: oi roto τῶν παρακειμένων αναδιπλασιασμοὶ ουκ αφαιρουνται γωνικῶς, εἰ μή τι αρα Αἰo 1 ικ ῶς κατα το ὁθρονος, o μαλλον Ουγκεκοφθαι δοκεῖ, ου μὴν παθειν ἀφαίρεσιν. - Quare male ΡhRVor. s. v. δέχθαι docet id fieri Ionice . Neque etiam τεχνέαται apud Hippocrat. Secti I, p. 19 vulgat. pro genuino habeo, sed τετεχνέαται Hippocratem ipsum posuisse judico. - n εποίησαν denique codicisS. III. 13 pro vulgato ἐποίησαν omnibus patet quam immerito in epicam formam depravatum sit. Verum ε illud, reduplicationi in tempore plusquamperfecto vulgo praemissum, ut apud Atticos aliosque interdum, sic apud nostrum non raro neglectum invenitur: ἐννένωτο I. 77. VII. 206. αναβεβήκεε I. M. VII. 6. M. τετελευτήκεε I. 165. καταλέλειπτο I. 209. VII. M. ID. καταλελοίπεε II l. 61. καταλελαβήκεε 42. πεπονθεε 156. καταδεδαπάνητο V. 34. δεδοκτο 96. πεπειρέατο VII. 125. κατακεκριτο 146. παρατεταχατο VIII. 95. ἐνδεδυκεε IX. 22. ἀποκεκλεατο IX. M. - Αliis in locis inter utramque sormam variatur, ut vix certo dicas, utri utra sit praeserenda es. Var. Lecti. ad I. II. 94. 119. IS. I 81. III. 25. U. 2. 67. VII. 10, 3. 6 . VIII. D.

Quam iam supra ad verbum ἐθέλεiν sententiam proponere au- .sus sum, Herodotum cum antiquiorum Atticorum usu ') consentientem tribus illis in verbis βουλομαι. δυναμαι, μnIco, nunquam Sy labi eum augmentum auxisse temporali, eam nunc exemplorum recensu confirmabis. Neque etiam in Homμri earminibus id tactum esse, Ratis est notum; quamquam apud Hosiodum duobus in locis

Theog. 478 et 888 ῆμελλε vulgatum est, quorum quidem ex Poste riore loco Galenus de Hipp. et Ρlat. dogm. li I. extr. δή-ἔμελλε attulit; qua de re vide Fr. Α. Wolfi ad loc. laud. - Et ubique omnibus libris consentientibus ἐβουλετο scriptum exstat I. 125. 165. III. 123. Ib0. VI. 66. 70. 82: atque ἐβουλοντο II. I 20. 150. IV. 140. v. 65. VII. 195. 229. ἐβουλεατο I. 4 Ρlut. de Malig. e. II ex hibet ἐβουλοντο . III. 143. - Atque ἔμελλον, ἔμελλε ut apud Tragicos sic upud nostrum constanter sic scripta invenies, et υελλον quidem II. 43. I 63. III. 57. 146. 155. IV. 146. V. 74. VII. 143. 144. 192. 206. VIII. 6. 40. 1 1. I. 60. 119. II. 120. 150. III. I. 25. 146. V. 98. 106. VI. 29 item Suid. s. v. ζωγρίη . VII. 8. 23. 57. 128. 139. 16 I. 194. VIII. 7. 96. 135. IX. 66. 98. 101. 109. 116. - Uno tantum in loco, qui restat, VlΙΙ. M pro vulgato ἔμελλε eod. S. ῆριελλε praebuisso dicitur, quem nemo certe hac in re se-

in M. Popp. Thucyd. I, 226. Schneid. ad Plat. Civ. X, p. 597 C. Brunch. ad Soph. Philoct. 12 5 12393. Popp. ad Xenoph. Cyrop. p. XXXVIII. Tradidit quidem Suid. ἐβουλομην ώς Ἀττικώτερον, ἐβουλο- μην δε πολλοι, sed id quos ad Atticos pertineat facito cuique patet cf. Interppr. ad h. l. Graium t. apud Maiit. Sturll. p. 75. - Luelan. d. d. Syr. I9 6ιεuis. Vido et Schol. ad Il. XII, 34.

299쪽

De dialaeto Herodotea lib. IV.quetur. - Porro ἐδυνάμην habes II. 29. ἐδυνατο I. 26. 185. II. I. III. 131. 152. VII. 134. IX. 108. ἐδυνέατο VII. 211. IV. II

ἐδυνασ=ὶν II. I9. 43. 140. Variatur autem I. 10 ἐδυνατο Bekk. Bl. Cum codil. F. a. e. et δυνατο Gsf. IV. I10 ἐδυνέατο Bekk. ni. ηδυνέαto Gss. al. cum M. S. A. V. B. ἡδυναίατο Ald. ul. - 185 ἐδυνέατο Bekk. al. ηδυνέατο Gss. al. male cum M. Ρ. Κ. F. S. V. Paris. ηδυναιατο ΑId. al. IX. 70 ἐδυνέατο Behk. ηδυνέατο male vulg. - Ι03 ἐδυνέατο Bekk. al. ἡδυνέατο S. V. VII. 1 ἐδυνάσθησαν nunc vulg. cum P. V. K. F. ηδυνάσθησαν S. ἐδυνήθησαν oliin vulgati, sed Herodotus nunquam hac vulgari formn usus est, sed constanter δυνασθῆναι cs. praeter Ioeos jam laudatos et II. 110. Hom. II. ψ 465. Od. ε 319. Euripid. Ιon. 885, ac saepius in Xenoph. seriptis, vide Indis. - Qua cum singulari forma tam arcte simplex illud i praemissum conjunctum fuisse videtur, ut Hellenistarum demum arbitrio ae licentia factum sit, ut ηδυνάσειεν emergeret es Psalm. 40, 12. Marc. 7, 24 et alibi. Sed apud Herodotum nemo facile dubitabit iis adsentiri editoribus, qui ex analogia superiorum et ex auctoritate quorundam eodd. Μss. et ἐδυνάσθνὶν et ἐδυνατο, ἐδυνέατο servarunt restitueruntque. Ubique igitur ista tria verba syllabico tantum augmento apud nostrum

instruenda sunt.

Augmentum autem temporale quas leges apud Herodotum secutum sit, quibus in formis verborum ille istud admiserit, ubi non, non facile dijudieatu esse videtur, quum non solum multa interdum scripturae varietas, sed etiam quaedam in utramque Partem constantia librorum certam nobis viam ad genuinam scripturam re stituendam praeclusisse videatur; neque idem nostris quod Graeco rum atque Ionum auribus placeat, neque etiam epicorum Poetarum usum hae in re ducem sequi possimus. In universum quidem jam supra monui, eSSe quaedam verba, a vocalibus Ionibus propriis inducta, quae nunquam augendo hanc suam vocalem mutasse eonSin

rei ; sed utrum eandem licentiam etiam in aliis verbis vel ubique vel in quibusdam tantum eorum temporibus Herodoto prosa ora tione uso concessam esse dicas, an ejus librarios illam sibi sumsisse, quo magis Ionicum redderent orationem, id dubitari potest; quamquam nonnullis quidem in locis non diu nobis haerendum erit, praesertim quum apud ullos Ionicos scriptores tantum non omnia ejusmodi verba augmento instructa videamus, et Herodoto ipsi eum veteribus Atticis similitudinem quandam suisse. Sed quum rem ipsam et exempla ob oculos poni opus sit, ordiamur ab iis verbis, quae ab os, ut ita dicam, Ionico inducta, hanc vocalem nusquam mutant. Hujusmodi est verbum αρρωδέειν, cujus impersectum est

V. 35 αρρωδεε. VIII. 70 αρρώδεον id. 74. IX. 46 αρρωδέομεν. Aoriat. VI. 9 καταρρωδησαν. Ρers. III. I 5 καταρρώδηκας. VIII. 7b καταρρωδηκοτες id. IM. IX. 8 et VII. 178. καταρρωδηκa IX. 5. Plusq. καταρρωδήκεε VIII. 103. Quibus omnibus in locis nulla

Scripturae varietas enotata est. -- Ejusdem generis est verbum

300쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

ἀεθλέω, cujus imperfectum αέθλεον est Ι. 67. VII. 212, quo in posteriore loco quod eod. S. in ἔθελον aberravit, id nihil ad nostram genuinam scripturam in suspicionem vocandam Valere nom non Videt. - Porro αμείβετο et αμείψατο hac in forma et significatione Ionibus imprimis propria respondendi ot transeundi, ab Herodoto semper sine augmento temporali posita esse videntur; nam praeterquam quod illa plerisque in locis omnibus in libris sieseripta exstant, etiam id, quod hie illic in codd. Hss. sine justa causa in praesentis temporis formam aberratum est, ut scilicet terminatio quoque responderet initio, meam sententiam confirmare videtur. Et αμείβεto habes: I. 9. 35 his. 39. 40. 42. 88. 115. 155. II. 173. III. I 4. 34. 36. 78. 11 9. 155. IV. 150. 155. V. 13. 31. 39. 49. 93. VII. 46 item Ioli. Stob. 120 p. 612 Ges n. . 47 bis. 49 itein Stob. 52 p. 36 3. 50. 52. 16l. 162. VIII. M. IX. 28. - ' ανταμείβετο IX. 79. παραμεIβετο VII. I . Ita. Et ἀμείη ατο I. 37 bis.

43. II. 173. U. 93. 109. VII. 105. 135. - Et in praesens tempus αμείβεται aberrarunt codd. Μ. Ρ. Κ. VII. 39, pro quo recte cum Codd. S. F. a. e. ααεI tiro vulgatum est. VII. δη αμίβετο vulg.άμεIβεται solus S. Nec laudandus est cod. F. VI. 68 εἰμείβετο. VII. 109 παρημεέβετο et παρ, αειφατο et VII. II 2 παρημείβετο contra ac vulgatum est exhibens, nee cod. S. Vi II. 60 ημείη aro Pro edito αμει νατο praebens; quare halid dubito etiam eo in loco, quo solo omnes libri in scripturam ἡμειψατο concordasse videntur lv. 97 nulla enim scripturae varietas enotata est) αμεί φατο rei' nere; quamquam alternant formas epici poetae, quibus exemplum et auctoritatem Homeri carmina dederunt; sed alia ost Homeri, alia Herodoti consuetudo. - Ρraeterea αμαυρώθη lX. 10. αλυ- κταζον IX. 70. ἐπαλλοντο IX. Im, quae in his singillis tantum Iocis leguntur, tam constanter omnibus in libris litteram suam initialem a servarunt, ut ea ab H rodoto ipso justa ex causa sic Posita esse stutuamus necesse sit; quo accedit, quod eorum postremum ἐπαλλοντο non solum Eustath. in sed etiam Athenaeus ) aliique hac sub specie ex nostro loco laudaverunt, quum iidem proxime cum illo eo unctum verbum ησπαιρον recte augmento instructum ex eodem loco attulerint ). -- Fortasse etiam istae liquidae, proxime initialem vocalem in his et similibus verbis subseeutae multum valebunt ad immutatam illam servandam; ntque quum Enst. ad od. p. 1728 - 497i η δὲ καθ ' προδοτον sστορία δη

라틴어 텍스트