장음표시 사용
321쪽
De dialecto Herodotea lib. Iv.
252 παροίχωκεν vulgari παρωχηκεν praetulisse dicitur' 'θ. - Atque οἰχωκοτας IX. 98 aeque constans est scriptura; sed VlII. 108 editiones quidem pleraeque recte οἰχωκυῖας retinent, quamquam codd. S. V. ad ωχωκυῖας aberrarunt. Imperfectum olχοντο Sine varietate habes I. M. 68. 168. II. 119. IV. I45. ψ5b. 160 bis. V. G. 47. 75. VI. 33. 96. 97. 138. VII. 197. 218. 222. IX. IIS. I22. Etiam II. 118 ohεto recte vulgatum est, quamquam endit. S. v. ωχετο exhibent. III. 48 olioντο vulgati cum M M. Ρ. F. Paris. ωχοντο S. V. - 13I Οι tam vulg. εὐχετο F. VII. I6 Οἰχετο vulgat. eum Thom. Mag. p. 124, 2. ω ετο S. V. VIII. II6 orieto Vulgnt. ωχετο Ρ. Κ. ωιχετο F. - Ut his igitur in locis editores
formas non ornatas augmento recte praetulerunt, sic et I. 157 pro vulgato Fχετο, vel invitis omnibus codd. Mss., ohετο reponere debebunt; ut II. I , ubi edd. vciti et cod. L salso παρωχημνου χρονου dederunt, recentiores e codd. S. H. R. Κ. V. F. R. c. Verum παροιχομένου receperunt. Sic dixit noster III. 30 α ιυ-
μένου - Σμέοδιος, ἔφιν εἶδε Καμβυσης. IV. 86 ως κατα τουτοτο χωριον ἐγίνοντο, ινα τῆς παροιχομένης νυκrος κατεδεδετο ἡ θήλεα -ος; vide et VI. 107. IX. 58. 60. VIII. 120. et Schol. ad Il. V, blI οἰχομένην : παρελθουσαν.
Graecum sermonem quibusdam in verbis id sibi proprium sui aisse, ut augmentum syllabicum etiam vocalibus atque augmento temporali praefigeret, satis est notum; hic autem videndum est, utrum etiain Herodoti suerit illa consuetudo, an prorsus, an quadam ex parte ei abjudicanda sit. De sormis ειθε, ἐωθεα, oia ορταζον jam supra vidimus quid statuendum sit; de ἔοργε ε t ceteris huc pertinentibus nune viderimus. Atque Dργε est III. 127 omnibus in libris; et I. 127 ἐοργεε recte vulgatum, ubi quidem
cod. S. ἐωργεεν exhibuit. - Contra ωνέοντο I. 69. ix. M. ωνέετο III. I39. R;ωνέοντο I. I96, ubique sine scripturae varietate.
II, 599. ἄθει Il. 21, 241. alibi . ωσαντο IX. 25. οπωσμένον V. G. cf. Phavor. ἐωσάμην - χωρὶς τοί a λέγειν ἀναττικον. Eodemque modo constanter scribitur et Oo I. 78. III. 15. VII. I95bis. VIII. 92. 93. 138. IX. 37. ῆλωσαν I. M. V. 65. VII. 137 175. siλωκεσαν VIII. 61. ηλωκένm I. 70. ηλωκοι I. 83. ἡλω-κora I. 78. Etiam l. 84, ubi cod. S. male ἐαλωκεσαν praebuit, recte ἡλωκεσαν vulgatum est; quae eadem forma jam pridem necesse erat ut restitueretur tribus istis in locis, ubi adhuc omnes editores genuinam Herodotem orationem turpe deformari passi sunt: l. 191 ἐαλωκοτων et eod. cap. ἔαλωκότας. 209 εαλωκε; quae vitiosii scriptura nemo jam dubitabit, quin vel sine ulla librorum ΜSS. DPe in ηλωκοτων, ηλωκότας, ῆλωκε sit mutanda; praesertim quum ῆλω, ῆλωκα etc. ne Atticis quidem inusitata suerint cf. Plat. es. Apiign. ad Il. X, 252. Dissiliaco by Corale
322쪽
De dialecto Herodotea lib. IV.
mann. gr. gr. II, P. 107. Fisch. III, p. 27 sq. - In scribendo autem imperfecto tempore verbi οραν crebrior est librorum fluctvatio, quae quidem et ipsa plerumque, quid solum sit verum apud nostrum, critica arte adhibita, nobis demonstret. Sed more solito ea priore in loco ponam exempla, quae sine adnotata e codd. MAs. varietate recte scripta exstant: ωρα III. 72. V. 13. VII. 45. 160. 208. IX. 55. κατωρα VII. 208. lX. 59. ἐπωρα I. 48 cod. e. ἐπηρωra . ἄρεον IV. 3. 195. V. 29. VI. 79 vulgo ωρων). VII. 209. VIII. M. M. 78. IX. 98. περιωρεον III. 118. IV. 203. απωρεον VIII. 37. - Variatur autem I. II init.) τους μαλιστα ωρα, sic Gss. Bekk. alii cum M. F. e. εώρα Ald. Ρ. S. b. d. ορα R. c. ορεε Sehae s. possimel Eodem capite ἄλλ' ωρα Reiet. Gs . alii eum codd. M. F. εωρα Ald. S. b. d. e. ορα n. e. Beis. I. 87 ωρα vulgat. Ορα Bois. cum d. II. 131 ωρέομεν vulgat. Ορωμεν S.Il. 106 ωρεον vulg. ωρον P. ωρων Κ. F. a. Ορεον Bekk. eum S., quod non probare debebat Κoenius. ad Greg. Cor. p. 407 Schaef. ωρεων Ald. . II. 150 ωρεον Gss. ni. Ορων S. Oρεον
VIII. 140, 2 ἐνωρων edd. ἐνορων S. IX. 18 ωρων edd. ἐωρων
F. - 66 ωρα vulg. ορα F. b. . - 68 ωρων nunc vulgat. cum S. V. ἔωρων edd. veit. Quibus omnibus in Ioela quum tempus imperfectum tantum locum habere constet, nec quisquam id sine
augmento apud Herodotum aeribi posse sucile sibi persuadeat cs. Interppr. ad Greg. Cor. p. 191 407ὶ Ορα impers magis Aeolicum
ubique formuS ωρεον. ωρέομεν, ωρα, ωρατε ex illorum analogis, priore in loco positorum, praeserendas esse manifestum esse videtur, Praesertim quum jηm unus Aut alter liber, interdum etiam plures, genuinum servaverint seripturam, atque alii, qui aliam habent sormam, aut vulgarem, nobis iam damnatam, praebuerint, aut eam, quae et ipsa, quumqnam vitiosa, declaret, ωρεον, ωρα ete. hic olim lectum, sed non intellectum esse. Sed restant tamen pauci quidam loci, ubi omnes libri in vitiosam quandam Scripturam perperam concord sse videntur: I. 123 ἐνεωρα et III. 53. I. 120 ἔωρωμεν plurimae editiones, ἐορωμεν il Behk. cum F. Ορέομεν Sehaes V. 91 ἐωρεον edd. ἐσωρεων F. - Sed quis, quaeso,
quin haec statim in Herodotea ἐνωρα, ωρεομεν, ωοεον mutanda
sint, nunc dubitabit, quum nihil ineptius cogitari possit, quam ipso
323쪽
De dialecto Herodotea lib. lv.
ab Herodoto statuere mox Ionicam, mox Atticum, mox aliam quandam positam esse formam. - Similis est ratio imperfecti temporia
verbi ανδανω, quod apud nostrum ἡνδανε seribendum esse jam Butimannus gr. gr. II, p. 113 sq. recte demonstravit; neque seribitur aliter VII. 172 ῆνδανε et VI l. 29 omnibus in libris. Sed IX. 5 ἔανδανε nostris in editionibus sie falso scriptum exstat, ubi quidem in eod. b. ανδανε habet ne, quod nos ad solum verum ῆνδανε duci posse patet. Eandemque formam ῆνδανε etiam 1X. 19 vvlgatae εανδανε substituendam esse eenseo. Sed uoristi secundi
forma ἔαδε I. 151. IV. 145. IM. 201. VI. 106, nbique sine ulla discrepantia seripta, aliter diei non potuit, nisi si in poeticam vel inauditam quandam sormam noster aberrare voluerit cs. Interppr. Suid. s. v. ἔαδοταγ. Similiter Herodotus dixit κ-εηro τα vi I. 22 . - Sed ἄνοιξε N. I 3 constans est scriptura, et ἄνοιξαν IX. Ire. Unde merito atque optimo jure Bekh. I. 68 ανοιξα scripsisse mihi
videtur Pro vulgato ανωξα, quum jam anpra demonstraverimus, verba a diphthongo οι inducta nunquam apud Herodotum augmen tum temporale accepisse, neque etiam Attieorum e more ἀνέωllat
aeribi potuerit; quare etiam L 187 vulgatum ανέωγες impers. ') --
reor, ut genuinum sit, et Herodotum ipsum ἄνοιγες scripsisse eon
jicio. Comparandum est Xenophontis ἐμοιγον Heli. I, I, 2. Vt, 2I. ενοιξα et ἔνοιξεν Heli. I, 5, 13. cf. Lob. Phryn. p. 157 sq. Reduplicationem perseeti temporis, quam vulgo dicunt Atti- eam , Ionibus aliisque frequentiorem suisse, jam Butimannus gr. gr. I, P. 327 sq.ὶ aliique recte monuerunt, qui iidem et de posteriorum scriptorum more antiquioribus inusitato, ex quo illi hunc geminationem interdum omitterent, satis exposuerunt; es. et Lob. PhVn. p. 3l sqq. Thom. Mag. P. 199, 8 κατωρυκται κοινόν, κατορωρυκται lammis. Quare vulgatam sormam εορυκτο I. Ira recte xk. in Herodoteam ορωρυκτο mutavit, quae et ipsa exstat I. Im ὀρωρυκτο nunc vulgat. eum Κ. S. F. ωρωρυκτο M. cs. Gre
ρυκτα vulg. eum R. F. b. d. ωρυκται M. Ρ. S. V. II. i58 ορωρυκται Bekh. al. ωρυκται Gss. al. Etiam illa a Matth. gr. gr. I, p. 383 ex Plat. et Lys. scriptis allata exempla sine hae reduplic tione vulgo scripta mutanda esse videntvr cf. Lob. l. l. Et cons mant simul haec Herodotea redvplicationis exempla id, quod jam supra de ponendo aut omittendo augmento temporali contendimus. Ut enim noster ορωρυκτο dixit, non ορορυκται, sic ἀραιρημένος
Alia enim res fortasse esset, at perlaetum hoc esset ἔ quod, quamquam non invenitur apud nostrum, tamen vulgari mori convenienter ἀνεωγα et ipso ille formasso putandus est. sic nunc vulg. cum N. a. ἀναρραιρηκότα Ald. Wesael. H. αν- αιρηκοτα S. ευραιροκοτα v.
324쪽
De dialecto Herodotea lib. IV.
De Iitteris saepius permutatis ρ et ν es. supra p. 59. - . II. 168 ἐξαραιρημένα sine varietate. ibid. γέρεα εφαραιρημένα vulgo ἐξαιρημένα S., διαραίρηται I. I92. 11. 16 διήρηται S. V.). ἐξ
αναιρεῖ ' Ηροδοτος ' 'Oλυμπια ἀνηρηκως). αναιρηκως Gss. Blo eum S. V. VII. M auoe ἀωηρ ἀραίρηto nune recte vulgut. Cum S. M. P. Κ. ἀνοίρητο edd. vett. eum F. a. b. e. - IV. 66 ἀραιρημενοι edd. pleraeque μοιρημένοι Κ. F. a. e. . ibid. ἀραιρηκους Schae . Bekk. eum eod. Ρ. Vulgo αναιρηκοτες Vel ἀνPρνφοτες. Sed quum notio capiendi et in potestatem redigendi, etiam occidendi apud nostrum verbo simplici αἱρέειν subsit ses. SchWeigh. tex. s. V. αἱρέειν. coli. II. I 3 λιμω αἱρεθῆσονται vulg. ubi cod. S. ἀναιρεθησ. VIII. 32 τους σωκεας ουκ αἱρέουσίν et αναιρέειν aliis significationibus a nostro usurpatum cernatur cs SchWeigh lex. s. v. αναιρέειν. cf. et VI. 108 ubi Behh. suo jure πονους ἀναρα- elato reposuisse videtur pro vulgato ἀωἄιρέοντο a .F. a. b. edd.
ἀραιρηκοτες sola genuina esse videntur, quamquam Stad. Οἱρεῖ ἀναιρεῖ, φονευ ra et Thom. Mag. p. 22 sq. ανειλεν αντὶ του ἐν
του ἐμαντευσατο. - Praeterea ἐληλακα VIII. Ire. ἐληλαμενος. ἐληλαται cs exempla in Schweigh. lex. Herod. a. v. ἐλαν et ἐλαυ- νειν). - ἀρηρομενον IV. 97 nunc recte vulgat. olim cum F. n.
e. αρθρεμένον. ἀρηρημνον S. Κ. - σῖτος ἀληλεσμένος VII. 23. - ἐρηρεισμένους IV. 152 vulgat. ἐρηρισμένους F. S. salso; vide
enim Lob. Phryn. l. l.). Sed in Aristoph. Eecies. Iis recte recentiores editores pro olim vulgato διερεισμένη reposuerint διερεισαμένη, quum et in Schol. aoristus Medii positus sit: διαταξαμέini, ασφαλισαμένη. - De ἐμηνειγμαι es. supra P. I 9. Constanter enim hoe hanc reduplicationem recepit. Etiam in tempore plusquamperlaeto eandem retinuit gemin tionem Herodotus immutatam, neque addidit initio augmentum temporale. Et de ἐληλυθε a ειὶ quidem constat hanc solam suisse Graecam formam cs. Ρhilem. lex. technol. p. 229; quamquam de aliis diversa tradiderunt grammatici: Herodian. Herm. P. 315 τον Diuiti do by Corale
325쪽
De dialecto Herodotis lib. IV.
νος ἄρχεται απο φωνήεντος, goτε αυξανεε την αρχουσαν O υπερ- συντελικος. - Verum apud Herodotum ἐμυρυκro solum genuinum
συντελικος κοινος ωρωρειν, καὶ Λωκῶς ἀρωρειν. cf. et Elymol. ΜΜ. p. 330, 7. Matth. gr. gr. I, p. 384. InterPPr. ad Greg. Cor. d. d. Ion. β 23. - Etiam προακηκοεε VIlI. 79 recte nune est vulgatum, quamquam Ald. Gas. ni. προακ ηκοε praetulerunt; VII. 208 ἀκηκοεε vulgat. ἡκηκόεε S. V. Ρ. F. I l. 52 ἀκηκοεσαν κω. θεους δὲ κ . τ. 1. sed codd. S. V. male ἀκηκοασιν αν κοθεν, Ους δὲ κ. x. 1. - Etiam in Suidae lexico maluit recte Bernhardy ακήκοει Pro Vulgato ακήκοε. Compositorum autem verborum quod ad augmentum attinet, Atticum vulgaremque aermonem quaedam e praepositione et simplici verbo composita, ut ἀνιηρο, καθημαι etc., quorum Simplicia paulatim exoleverant, initio ante praepositionem nuxisse, satis est notum; quamquam ut BPud Atticos ipsos non statim constans erutea acriptura, sic etiam aliis dialectis atque Poetis nunquam non
erant usitata illa simplicia, unde vel per ae patet, nihil suisse, quod hos cogeret, ut ante praepositionem haec verba augerent. Neque etiam unquam in Homeri carminibus tale augmentum locum habere, jam Butim. Lexilog. I, 63, 12 sqq. demonstravit, nee tragicos illud in verbis καλωμην, καθήμην, καθευ ὁον admisisse, Porsonus in Praec ad Hecub. p. XVII. doeuit '); neque etiam Herodotum, una forma excepta, id fecisse, statim viderimus. Haec una sorma est μεμετιμένος. tribus in locis obvia VII. 229. VI. 1 μεμε τιμενος codd. F. R. e. μεμετημενος S. V. b. l. μετειμενος L) et V. 108 μεμετ insiost recte vulgat. μεμαχὶμενος S. V. b. d. μεμε
τειμένος F. ubi reduplicatio praepositioni praeposita pro omissu diphthongo L est posita, quae ideo in i transiit, quod illa sorina
ad thema ico reserenda esse videtur. Si autem diphthongus ἐῶ sumn locum obtinet, reduplicatio vel omnino augmentum ante praepo8itionem omittatur necesse est; sic dixit noster μετεισθω IV. 98. es. et Herod. VIII. 126 παρεξεληλάκεε. IX. 44 προελήλατο. es. et Herm. Praes. ad Hecub. p. 57 sqq. Herodian. Ηerm. p. 313t καθεζόμην ovκ ἐκαθεζόμην, καὶ καθέωνto, ουκ ἐκαθεζοντο.
326쪽
De dialeeto Herodotea lib. IV.
ανελαι II. 65. ανειμένους II. 166. VII. 103. - Erravit igitur Buttm. gr. gr. I, g 108 Not. M contendens, ἐμετίετο apud Herod. . 12 a cod. H. pro vulgato μετιετο exhibitum, melius esse; immo vero vulgata μετέετο hic, ut I. II ἐπείτε μετείθη sic edd. pleraeque eum M. K. F. a. ἐπεὶ ἐμετείθη b. d. ἐπείτε ἐμετείθη Ald. al. vel mordieus sunt retinenda, et illa vitiosa librariis imputanda,
ex analogia quadam non satia perspecta formata. Ut enim in simplici lato IX. 78. Τεσαν I. 57. IV. 135 augmentum aut omnino non admittitur, nut certe non apparet, sic etiam in compositia nulla erat causa, cur ab Herodoto illud ante praepositionem poneretur ; et prosecto dixit προσέετο et μετέετο Ι. 48. μετιεσαν IX. 33. συνίεσαν IV. 113. πίει IV. 157. ἀπείθησαν R. 111. VII. 122. - Ρorro ut ἔδετο, ιζοντο V. 18. 71. III. II. 140. IV. Malibi, sic etiam προῖζετο VIII. 67. παρίζοντο ΙX. 94. κάτισε LM vulgat. κάτει σε F. κατεῖσε M. K. a. c. . IV. 79 λαθρη κατισε Bekk. ul. recte cum S. M. P. K. F. a. e. κάτεισε v. κατεῖσε Gas. M. olim ε κατισε male vulgat. - Ut ψον ησται noster α. 57 dixit, sic et κατῆστο I. 46 et III. 83; etiam κατεατο IX. 90 sic recte vulg. eum Ρ. Κ. F. a. b. e. καθlaeto S.; sed Uesset. H. male ἐκατέατο . VIII. III περιεκατεατο Wesset. al. male Pro vulgato Cum S. περικατεατο. Unde et male adhuc vulgata ἐκατέατο III. IM. VIII. 73. περιεκαrεατο VI. 23, nulla varietate enotata, Procul dubio librariis debentur, atque in Herodotea κατέατο et περικατε
Aliis verbis compositis, quorum prior pars Praepositionem continet, sed prior et posterior ita cohaerent, ut illa ab ipso composito nomine deriventur, tamen interponitur apud Herodotum, ut vulgo, augmentum syllabicum, si verbum ipsum a consonante incipit; si autem a vocali, prorsus omittitur apud Herodotum quidem constanter augmentum. Sic hinc ἐπεχείρησε, ἐπεθυμησε, o πεδη-
238 sie recte pleraeque editt. eum eodd. S. V. P. F., ubi Wesset. ni. minime nil παρηνομησε aberrare debebant ses Matth. gr. gr. I, Ρ. 388 et quos laudavit) κατακεχρυσωμένος a nomine κaταθρυσος i. m. II. 63. Sed illinc καταργυρωμλους I. 98, sine discrepantia; qnamquam Soph. Antig. 1064 1077 κατηργυρωμένος posuit suo
more. III. 4 υποπτευε BPkk. alii; υπώπτευε Gss. - ω υποπτευσε Bekk. alii cum eodd. S. V. Ρ. υπωπτευσε F. edd. vett. et Gss. - 70 υποπτευον S. V. Bekk. al. Alii υπώπτευον. VI. 129υποπτευε Vulgat. cum S. Alii υπώπτ. Quibus omnibus in locis, eodd. Mss. quibusdam praeeuntibus, scripturam sine augmento pra serendam esse censeo, IV. 68 ἐπιορκηκε edd. et codd. Μas. Praeter F. qui ad Atti eum ἐπιώρκ. aberravit; sic enim Demosth. in Onet. p. 878,14. Xenoph. Anab. III. I, 22 ἐπιωρκηκασι dixerunt'), minime in Herodoteam orationem recipiendum. - I. 18 συνπtε- cf. et Schol. ad Il. III, 276. Disitired by Corale
327쪽
De dialecto Herodotea lib. lv.
λατρυνον et quod ex συν et inusitato ἐπελαφουνω compositum osso putandum est; quum id quod Ald. et codd. C. P. e. exhibuerunt, συναπελάφρυνον si genuinum esset, in συνωτηλαφρυνον mutnndum esse videretur, quoniam et simplex ἐλατρυναν et compositum απελαφρυνω in usu fuit, nec vero ἐπελαφρυνω. - Huc Pertinet et sema ιξ -πολυενων I. I, quae, quamquam verba ἐμπολαν et δετεμπολῶν mox initio mox intiis aueta inveniuntur apud Atticos
endem ex causa opinor augmento non ornata est, ex qua ἐγγυη
σατο, διεγγυωήθη et alia nugeri non solita anni cs. Lob. Phryn. p. 1553. Etiam apud Hom. Od. 15 , 456 ἐμπολοωντο scriptum
Praeterea verbum e particula ευ et verbo a vocali incipiente eompositum ευοδουσθαι, ab ευοδος, Bekh. in norist. ευοδωθη VI. 73 rectius mihi seripsisse videtur, quam alii, qui vulgatum ευω-δωθη retinuerunt. Similiter etiam apud Atticos ευεργληται, ευεργετηκει, ευεργέτησαν scripta inveniuntur cf. Xenoph. Memor. II, 2, 3. Agesil. II, 29. Bornem. ad Xenoph. Apol. Socrat. p. 69.
Plat. Crit. p. 43 Α. Isocrat. Paneg. p. 52 B. Sed Herod. VIII. 105 ἐδυστυχεε. IX. 72 ἐδυστάνεε.
Simile discrimen est apud nostrum in verbis compositis, quorum prior pars non est praepositio; sic dixit quidem cirτεμνησικα - κεον III. 49 et alia multa hujuscemodi; sed ἐθελοκακεον I. 127. V. 78. VIII. 85, ab ἐθελοκακος, cujus altera forma θελοκακος non invenitur cs supra P. 116 sqq. . οδοιπορεον IV. 1l0 Bekk. ni. Alii codo ια. male; nam compositum ipsum ab alio composito nomine derivandum a vocali ineipit. Iv. 116 oδοιπορεον Bekk. al. Alii cum S. ωδοιπορεου. VIII. 129 διοδοιπορήκεσαν edd. Pleraeque cum codd. F. V. S., pro quo quidem esse l. al. immerito
Arrian. Anab. I, 26, 1 ωdo πεποιήκεσαν, sed haec non Herodotea sunt. - Huc etiam quis οἰκοδομέω, ab οἰκοδομος, οἰκοφθOPεω, αυτομολέω, jam supra posita, reserat, unde et ipsum illud ηυro-μολησε a UeSsel. male receptum pro vulgato αυτομολησε III. 160 et a codd. S. V. praebito, rejiciendum est. Ιis ex verbis, quae apud Atticos simul et initio et intus augeri solita sunt, apud Herodotum nullum utrumque augmentum nCeepisse videtur; invenitur quidem et νέσχετο tribus in loeis V. 48. VII. 159. VIII. 26. omnibus nostris in libris sie scriptum; sed iis totidem opponi possunt, ubi ανέσχοντο eodem modo sine ulla librorum fluctuatioue uno augmento scriptum exstat V. M. VI. 112. Vll. IM; et quum omnino non multum probabilitatis aucta Praepositio apud nostrum habeat, ac tragicos mox duplex mox simplexaugmentum hoc in verbo admisisse constet e . Pors. Prael. Hecub. Diuitiam by Corale
328쪽
p. XVII sq. Blomsield. ad Aeseh. Coeph. 735 qnamquam Moeris Atti eista p. 176 Piere.ὶ ἀνεσχετο Ἐλληνικως dixit; videndum
est, ne ubique nostro forma ανεσχετο restituenda, alteraque ἀνέσχετο e peculiari quodam Atticorum usu repetenda sit. Sed prius quam sine ulla haesitatione illa mutare possimus, repetita accurataque.codicum Hss. inspectione opus esse videtur; prorsus enim nihil ad illos locos enotatum reperi. Luciani etiam exemplum asse ram, qui in libro de Astrol. e. 24 aeque ανέσχετο posuit. - Ηue reserendum est verbum διαταν et διαιτασθαι, quam medii formam vulgo negligunt nostri grammatici; sed nihilominus utrimqne auctam esse quidam Thucydidis to ei satis docent: MI. 77-Ι. 132 ἐξεδιδιntrito. Sed Herodotus neque initio neque inins hoc verbum auxit, quum omnino nunquam verba a diphthongo in inducta apud illum augmentum accepisse jam supra viderimus. Sic dixit διαιτατο III. 15. IV. 95. διαιτώμην III. 65. - IV. 165 ὁιαι- τατο vulgat. cod. S. male διητατο . IV. 12 διαιτατο edd. cum codd. S. v. F. Paris. ἐδιαιτῆτο eodd. M. P., reete non auditi. Il. 112 διαιτηθη edd. Pleraeqne cum P. F. a. ἐδιαιeήθη Gron. Uesse l. cum S. Sed διωτέοντο etiam Lueianus de dea Syr. c. 26
II. De flexura et formatione quadam Herodotei verbi interminationibus obvia. Herodotum eas verborum barytonorum terminationes, quae vulgo contractae esserebantur, vel dissolvisse, vel suo more contraxisse, cuique facile vel obiter tantum eum inspieienti patebit. Sed quaerendum est, quae sint istae terminationes, quas ille dissolverit et quas non dissolverit. Et ex activo quidem Verbo Pro Vulgari plusquamperfecti temporis flexura numeri singularis ων η ,εις ης), ει M. usurpat constanter εα, εας, εs, cui Secundae Personae in Κως, quibusdam in verbis infra considerandis similis pluralis terminatio in scies respondet; unde id, quod in Etymol. Mag.
S. v. ἐπεποιηκειν contenditur, Iones secundas personas temporis plusquam persecti non in εας sed in εες dissolvisse, longe n vero abesse evincitur; neque etiam epicorum usu confirmari potest, ex
quo quidem Ηοm. Od. 24, 90 λεθηπεας cs. Eust. ad h. l.) dixit. Sed illud e vitiosa alicujus grammati ei ratione ac sallaci analogia
prosectum esse mihi videtur, qui quum vidisset εἰ Ionice in s. dissolvi sic etiam hoc εἰς in .se dissolvendum esse male Putavit cf. Etymol. l. t.: Ἱωνες ἐτετυφεα et ἐτετυφεε. Ἐν τῶ δευτερω δε Vide et Aristoph. Pae. 347 ἀνεσχόμην alii quidem 31-πόmio et Aesch. Choeph. 7 5. De Atticia formia διtπατο Dio Cass. 76, 2), ἐδιαιτήφη, ἐδιαίτων, ἐδιακμουν vide mers. ad Moer. s. v. Anitati. Bekh. I, p. 91. Diuitiam by Corale
329쪽
De dialeeto Herodotea lib. IV. προσῶ ' την διαλυσιν εἰς δυο F - ἐπειδη γνησία hστὶν ἡ δια- λυσις τῆς it διφθογγου εἰς δυο Π, ου μέντοι εἰς i καὶ π. ταγὰρ δυο εε συναιρουμενα τῆν ει δIφθογγον αποτελουσιν, οἷον Πηλέις Πηλεις. - Ε solutam primae personae terminationem ha hes IV. 127 ἐώθεα sie reete vulgatur cum codd. M. P. K. F. Pro quo S. ceteri male ho θα) quod solum hujus rei est exemplum apud nostrum obvium; alia autem similia primae et secundae personae Postenvidebimus in hujus libri cap. V. sub finsem. Tertiae personae plurima exstant exempla: ἐγεγονεε I. 11. 74. 91. 119. 186. II. 2. III. 52. 69. 132. VI. 40. 65. VII. I 4. 156. 183. 205. VIII. 12. 27. 87. 136. 139 bis. IX. II. 41. Quibus omnibus in locis nulla scripturae varietas e eodd. MAS. Rdnotatur; eodemque modo exstat οἰχώκεε I. 189 item Suid. s. v. συμ νήσας). IV. 127. 165. v. m. VI. 69. VII. 164. VIII. 72. 126. - ἐωθεε IV. 134. VI. 107. - or οπεε I. M. V. 92, 6. VII. 208. - ἐληλυθεε V. 98. VIII. 114. - ἔστηκε a I. 81. 92. 178. III. M. Iv. 132. V. 37. 51. VII. 59. 225. VIII. 81. IX. 37. 70. ἐπεπτωκεε II. 129. VIII. 38. IX. 62. - ἐπεποιηκεε I. 85. IlI. 152. V. 69. - ἐμευρήκεε I. 48. - ἐπεπομφεε I. M. -- παρημεληλεε I. 85. -- ἐπνεε 1. 127. - τετελευτήκεε Ι. 165. ἐτετευχεε III. 14. - ἐπελελοιπεε III. 25. - αραιρήκεε III. 39. παρηβηκεε III. 53. - ἐπεπονθεε III. 74. 156. - ἀπολωλεκεε ΙΙΙ.7 . απολωλεε III. I 19. -- παρεξεληλάκεε VIII. 126. - ἀπεκτο - νεε V. 67. - ἐλελν θεε VI. 79. VIII. M. IX. 22. - ακηκοεε VII. 208. Vli I. 79. - ἐδεδώκεε VIII. 67. - καταρρωδηκεε VIII. 103. - ἐνδεδυκεε IX. 22. Quibus ex exemplis quum nonnulla ita notione impersecti vela oristi usurpata deprehendantur, ut porum persecta praesentis alicujus temporis vicem gerunt es. Maith. gr. gr. 9 505 p. II 0. Lob. ad Butim. II, p. 20st haud mirum esse videtur, si librarii
non tum in vulg3rem contractam formam, quam, Omissa altera evel in v mutata, in breviorem persecti temporis aberrasse inveniantur. Sic I. II pro vero vulgatoque ἐωθεε habet cod. S. εωθε, cod. c. ἐωθει. I. 18 ερ θεε vulg., sed S. b. d. ἔωθεν. - I. 79
et VI. 40 habet cod. F. pro εληλυθεε nunc vulgato ἐληλυθε et ἐληλυθεν; ac IVersero Aet. Ρhilol. Monae. I, p. 240 assentior VIII. 50 vulgatum atque a codd. Mss. praebitum ἐληλυθε in Plusq. ἐληλυθεε mutanti, quod nunc in textum receptum cernitur. Idem Werserus etiam VII. 154 vulgatae στέφευγε maluit πεφευγε ε Substitui; cs. et Var. Lecti. ad I. 82. 84. III. 42. 61. Vl. 17. VII. Q. VIII. 79 et VII. 152 ubi εστήκεε nune recte vulgatur cum Ρlut. de Malig. c. 28. , sed εστηκε S. v. Eust. ad li. p. 680, 16. - Ι. 122
retinent recte edd. pleraeque cum codd. S. b. d. ἐνθευτεν μεν ηφα τις αυτη κεχωρ πεε inde haec fama exierat) sed cod. F. κεχωρηκεν, codd. S. R. ς, κεχωρηκε, minime recipiendum. Nam quicVlI. 189 leguntur ιός φατις ωρμητο, quamquam ibi cod. S. maleo μέα to exhibuit, ea eum nostro loco non sunt comparanda, quum idem valeant atque ea quae ejusdem capitis initio leguntur λέγετο
330쪽
De dialeeto Herodotea lib. IV.
δὲ λογος, neque in iis ulla imperfecti aut noristi temporis notio insit. es. imprimis locum III. 52 εἰ συμφορὴ ἐγεγονεε, ἐμοὶ γέγονε. Etiam III. 37 in his vulgatis verbis: ος δὲ τουτους μὴ οπωπε
απώπεεν S. ἐγω οἱ σημανεω, inde a Schaesero sulso Pro οπωπεε invectiim esse judico onooret; si enim hunc locum eontuleris eum tali, qualis est lv. 8I ος δὲ μὴ εἶδέ κω τουτον, ωδε δηλωσω, patebit εἶδε atque oπωπεε invicem sibi respondere, et alterum altero defendi posse. - Contra aliis in locis, ubi eodein modo inter Perseetum et plusquamperfectum fluctuant, persectum retinendum esse censeo, sie I. 207 ubi Croesus ipse loquens inducitur: τὰ δέ μοι ποηλὶματα - μαθήματα γέγονε, legitur pro Vero γέγονε γέγονεν S. b. d.) in cod. F. ἐγεγο νεε, vulgo νεγον ta male. Sunt enim illa verbB comparanda cum loco modo supra lavdato III. 52 εἰ συμφορη ἐγεγονεε, ἐμοὶ γέγονε. Et si exempli gratia VIII. IM Alexander ipse loquens induceretur, dixisset pro posito nunc ne ponendo ἐγεγονεε, ἐγω γέγονα eo δε απo τουτου του Περδίκκεω. cf. . praeterea Var. Lecti. ad I. 132. II. 29. 146. IX. 45. ΙΙ. 25. 68. III. M. VIII. 121. Haec autem varietas non m njoris est momenti, quam quae huic similis in tertiis pluralis numeri personis persecti et plusquamperseeti temporis haud rara invenitur; sie VII. 8, 2 ubi πεποιήκασι recte vulgatum est, praebuit eod. F. πεποιήκεσαν. V. 67 ἐώθεσαν recte nunc vulg. eum M. Ρ. V. a. b. e. ἔθεσαν S. ἐωθασι AId. alii. Alia vide infra p. 336. In passiva antem et media verbi forma Herodotus eas omnes indieativi et imperativi secundas singularis numeri Personas, quRs vulgo contracte esserebant, ita dissolvit, ut o eliso duas vocales vel voealem et diphthongum pro se quasque singulas posuerit, aut vocales ε o suo more in iii contraxerit. Semel tantum contra vulgarem consuetudinem etiam formam quandam imperativi persecti
passivi dissolvit V. 105 μέμνεο pro μέμνησο, si in a mutato, deqna Ionica et epica serma vide Lobeck. ad Butim. II, p 24 , etes. ἐξεπίσtest VII. I04 et 135; quum imperat. ἐπίστασο VII. 209 et ἐυπίστασο VII. 39 a retinuerint; quod enim Gaiss. cum eodd. S. V. a. illo in loco VII. 209, edidit MIolao, id nego Herodoteum esse, quum ille potius ἐπίστεο dixisset, si s elidere potuisset. Sed ἐτραπεσο eodicis S. VII. M pro vulgato nune cum codd. P. F. ἐτροπευ olim ἐπρατετο male) et βουλευε σαι codicum S. V. VII. I 2 pro vulgato βουλευεαι βουλευεται F. in salsae librariorum rationi
atque analogiae debentur, quum etiam posteriores non nisi contracte ἀκροασαι, ἡκροῶσo alia dixerint cf. Lob. Phon. p. 360. Verum βουλεαι sine discrepantia exstat I. II. M. 108. 124. 206. IIo. ΗΙ. 53. 119. V. III. VI. 69. VII. 10, 8. 159. - φHνεαι Ι. 27. 32. VII. I4. - διακελευεαι I. 42. VIII. M. - παρασκευάζεαι I. 70. - oh εαι II. IIS. - συγγινωσκεαι N. Im. - γλIχε eri VII. 161. - προσφέρεαι VII. 209. - γίνεαι V. 3I. VII. 52. - ἔρχεαι Ι. 69. - βουλευεαι VII. II. 12.3 235. - ἐπαγγέλλεαι VII. 29. - περιέχεαι VII. 39. - σφάλλεαι VII. 52. - πυνθανεαι VII. 157.