장음표시 사용
61쪽
De dialecto IIerodoton lib. I.
hae userus aliique recentiores habendi esse videntur, acerrime tules speciosas formas apud Herodotum ullosque retentas esse est consentaneum, quum ex eorum doctrina, quamquam Hemsterhiasius ipse suis in scriptis nihil de hac re professus est, omnes nilo malae sormae et in declinationibus et in conjugationibus ad similem originem similesque stirpes reserendae essent. Unde colligi potest, istos sor-mus υπερβαλεῖν, υπερθορε ιν Similii que ad υαερβαλέω, υπερθορέω retulisse, ei tum sullaci ex epicis formis υπερβαλέειν, υπερθορέειν sumtu argumentatione, utque ubicunque hae posteriores sese iis obtulerint pro genuinis ognovisse. Vide Vulex. Observati. , quibus via munitur ad Origines graecas investigundus in Vulch. Opuscul. Ι, p. 255 sq ιγ et Pro legomena Scheidii ad Elymolog. ling. graec. Len- neptuniun, et hoc lexicon ipsum, denuo a Nagel edit. I 08. Sed isto jum tempore hujus grammaticae rου tionis contemtores vituperatoresque exstitisse, haud obscure produnt inanes quaedam Scheidii ipsius querelae in Prolegg., p. t V sq. Pra terea, ut sonos redderent molliores eoque scilicet magis Ionicos, saepius plane inepte vocabula in V breve desinentia in
exeuntia mutarunt, ut ιμίη, μοίργὶ etc. etc. - Similiter Peccatum est, quum Vocabulo, quae vel uliunde vel ipso quorundam librorum M ses. testimonio constat Herodo in m masculino genere usurPaSSe, aliis in eodicibus II ero doleis sueminino genere scriptu extant, et, quum haec meminina posteriores gram nautici et critici relinonda esse putarunt, qui Vel epicorum aliormiaque poetarum usum vel posteriorum scriptorum, qui Ionico sermone usi sunt, cum Herodoteo confuderunt. Et dixit Philemo grammaticus apud Porphyr. Quaestion.
Hom. c. 8.), dones et ulla foetninino genere usurpasse et dixissera ν κιον o. τὴν λίθον, τὴν Μοιραθωνα cs. et Lob. ud Aj. p. 12 Ied. sec. et P. 335 et Schol. Ven. ud Jl. H, 551 δρεπάνας ἰωνικωc, ουτοι γαρ τρέπουσι, ποντα Hς εὶλυκά, οἷον τάφρη, κυρrη, α oreo γάλη; quibus grammaticorum Praeceptis omnia promiscue unBm in clausulam perperam etincludentibus fieri non potuit, quin prorsus contraria, neque ea magis rectu, praeceperint ulli, ut Greg. Cor. de diui. Jon. g. 33, p. 42b: &ἱ παραλη νεις των ἀρσεν ικω, αντὶ θνὶ λυκῶν Iώνων ώσι, - sed Homerico versu Od. I, 4233 usus est exemplo. - Et Elymol. MAg. P. 33, 7: G ν αἴθραν εἶπεν αἶθρυν ως τὴν πυλην πυλον κciὶ τὴν δείλσὶν διίελον' et Suid. s. v. πυλ'. Sed κίων, quae vox in Homeri carminibus et masculino et
Deminino genere usurpatu cernitur, eodem modo apud nostrum VR-riari xidetur, quum l. 92 των κιοιων αἱ πολλαί sine ulla enotatu varietate loguntur, et IV. 184 τούτου κίονα salii cum F. τουτον
quo de vitio vide Herm. ad Vig. p. 70M, ita, ut masculinum quidem
genus satis certum hoc loco retineri possit; unde, si omnino aequabilitas quaedam hae in voce apud Herodotum servanda esset, Superiore in loco κιονων οἱ πολλοί rescribere mallem, quam hoc Posteriore foemininum substituere; es Bern h. ad Dionys. Ρ. p. 5ὲ2.
62쪽
De dialecto Ilerodotea lib. I.
Praeterea is ii stoe, quod goniis Homerum duobus solis in locis II. I 2, 2 7. Od. I9, 9 3 uumisisse constat. neque id quidem de pretiosis lupidibus, quod discrimen iapud poetas s 'quioris Betulis obtinuisse grammatici comprobare studuerunt rc Pussis V, lex. gr. S. V.), tantopere ab Herodoteo dicendi genere nbhorret, ut constant rubique masculinum tautum hujus vocis genus libri praebuerint, sic II. . t 34. 176. III. 8. 4 l. 57. IV. 92. V. 62. VII. 69. Nec mitius conflanter ὁ Μαοαγών apud nostrum scribendum eSSe censeo; qunmquam Eust. ad Od. reete ac vere affirmat: κώ ἡ Μαραθων λέγεται κώ ό -ραθών, et Thoin. Mag. P. 2 2, 5 Ritsch. : Us σε ii κως οἱ 'Aerικοὶ τὴν μαρα λωνα λέγουσιν - μνες di θνὶλυκιος. At quo eodem modo Seholiust. Pind. olymp. l. I 0 ἡ Μαραθων donibus tribuit, counnodo tamen additis his verbis: ου παντα δε τοιαυτα ιωνικά ἐστιν, ἐπεὶ καὶ οἱ 'Arrικοὶ πολλα τῶν iἰνοιιαrων nρσενικὰ oντα θηλυκῶς ἐκφερουσιν. Et sine varietate apud Herodotum του Μαραθωi op I. 62 l gitur, et τώ Μαραθωνα Vl. 103. I 07 bis. I 20; τῶ δε-ραθῶνι VI. 1ll. II 3., ita, ut id, quod VI. 102 pro recte vulgato ὁ Μαραθών tribus in codd.Nss. inventum est mi Μαραθι, ii . tantopere consi inti Herodoteae eonsuetudini, hoc in genere Atticismo propius aecedenti, rPPugnet tamque manifesta depravationis vestigia habeat, ut sanum ad mutandam vulgatam facile moveat neminem. Porro ταωρ se tantum cum secundae declinationis terminationibus nostrum dixisse, sine ulla haesitatione contendo, et sic mi τάφρος omnes habent I. 178. της ταφρου l. 179 bis. IV. 20l. τὴν ταφρον
I. 179. III. 39. IV. 3. 20. Vlli. 28. τόφρι ως Vlli. 24. Atque equidem nescio. qui Aliter dixerint, nisi quod Callimachum, Alcidamain Ileisk. Vol. VIII, p. 65.2, Apollodorum I, 8, 1 ὁ τότρος
usurpasse videmus, et Stepti. ByΣ. Τ τραι sive Tαφρη nomen Pro prium fuisse irradidit regionis ad Moeotim paludem silue, unde sor- tusse colligas, istos Gruecos vulguri in sermone η τάτρη Pro ητάφρος dixisse; sed quid pertineat hoc ad nostri orationem, non video; neque ulla est causa, cur lv. 28 a Vulgatu τατρου recedatur ad τώς ργης a codd. S. V. exhibitum, neque eiar IV. 201 n vulgata cum codd. S. F. a. h. c. ταφρον ορυξας, ad τατε ν eodicum M. P. Κ , quamquam etiam Suid. S. V. ra φρος dixit: και ταφρηπαν Προδομο λ; λυκυν et ξοντες τω τρην ευρεἱιιν ἐπέτειναν Φύλα ἀσθενέα tis ci Drῆe. Sed et scholiastes Homericus et Suidus ut taceam, non nccurate hunc dixisse, quum θι λυκον tantum posuerit a vitioso quodam exemplari in errorem inducti sunt; nam ex aliis codicibus τατρον erAt recipiendum, et osυξας et ευρέειν et ἐπέ mi εet υnso pro l a. Huic statim subjungenda esse videtur quaestio de voce ψαμμος, quem hujus terminationis nominuti viam omnes exhi
63쪽
De dialecto Herodotra lib. I. tantum in loco IV. 181 libri inter se dissident, quum ibi eodd. S. V. Puris. Ald. al. o φρυη ψαμμος Praebeant, Blii eum Codd. . M. P. Κ. F. ἀτρυγὶ sed hoc φαμμη sive φαιιμα, qui est Parasch matismus nominis ψάμμος cs. Lob. Puralipp. li, p. 396), Laconum vulgaris sermonis propriiam fuisse videtur vide Aristoph. Lysistr. vs. 1263, ubi Laco narrat: ην γἀρ τῶνδρες Ουκ ἐλασσως τος ψάμμας τοὶ IIέρσαι , neque magis est Herodoteum quam ὁ νάμμος ab Archimede usurpatum, vide p. 120 του v/άμμου ter et P. 12,
Praeterea κοωὶ et κοῖτος significatu apud nostrum inter se disserunt: I. 9 μετα δ' ἐμὲ ἐςελθοντα παρέσται καὶ ἡ νυν ii si ἐμὴ ἐς
κοῖτον, gic codd. Μ. R. F. a. c. Videtur hic ἐς κοῖτον idem sere valere in somni cubiculum, ac proxime nntecedens ἐς ol'κ iure, unde et aberratio quorundam Mss. s S. b. d. e. in Atticam vulgaris sermonis sormam κοιτῶνα cs. Lob. Phryn. P. 252 sqὶ explicari possit. Quod Dionysius vero Halicarnassensis de composit. verta III, 9. 24. ed. Schaes) ex hoc loco κοίτην habet, etiam in quibusdam Mss. apud Gule obvium. id non magis, credo, quemquam, ut κοίτην reponat, commovehit, quam ut et apud Herodotum ἄγρη κοίτου et κοιτην ποιεεσθm scribendum esse censeat, quia nuetor Vit. Hom. e. 3I, 22. utrumque usurpaverit. Ut hie enim magis Homericam consuetudinem secutus esse videtur, sic Dionysius suam dicendi rutionem; sed apud Herodotum κοῖτος est somnus, ut Vll. 17 ως μετα ταυτα κοῖτον ἐποιέετο ubi cod. d. male κοίτην , Postquam vero somnum cepit; et lectus semper dicitur κοἰτη, ut l. 10 ut
κοίτης tempus quiescendi, dormiendi I. 10. V. 20. - Vide et Hesiod. Opp. 57 φευγειν - ἐπ' si eo κοίτον, ne in diem somnum extrahas. Sed κοίτην ἐλαφοιο Callimach. Hymn. in Artem. 96. κοίτας λέκτρον Euripid. Med. 436. λέκτρων κοίτας Alcest. 946. κοίτας ματευων Phoeniss. 428. Et Suid.: αυλις ' ἡ κοίτη, et: κοιτηκαὶ κοιταῖος, ὁ κατα την ωραν τῆς κοέτης ἐρχόμενος. Κοῖτος, κοί
Vide et Porphyrium de Abst. IV, 7 cs infra p. 3203. De βλαβος et βλαβη Thom. Mag. P. 53, 6. hoe Praecepit: βλαζo; ἐπὶ Ουδετέρου δοκιμώτερον dii βλά'i, et sie noster dixit
βλάβος I. 9 βλαβη cod. S.); neque tamen omnino verum Thomam
Praecepisse, praestantissimorum auctorum docet usus, ut Thucydidem notum est semper βλάβη usurpasse, quum βλάβος magis sit poeticum ; cf. Matth. gr. gr. I, P. 26 . Sed κυρτη, ut huc revertar, revera est Herodoteum, vide Interppr. a i I. 191 et Polluc. X, 36 g. I 60. p. 495, 20 Seber , quum Plat. Soph. p. 220 B. et C. Ηeind. , Aelian. Var. Hist. XIII, 43 et
ulli formam κυρτος usurpaverint '). - Neque tamen σπαρτω V. De urbe nomine Κυρται insignita vide Baehr. Ctesiae Reliq. p. 180. Diuiti od by Gorale
64쪽
16 vulgatimn omittendum esse cense3m, quia in cod. S σπαρτst hu-betur. Recteque scripturu collicis F. τὴν τιάρην l. I 32 et καιεο- μενος Vll. 6l τιάρας καλεομένας) praebentis contra aliorum codi-
eum Buctoritatem neglecta est, quum Hesyclitus s. v. claris herbis
κωρ , cf. et Ill. 12 et VIII. Im. - Neque probandum, quod Eust. ad Dion. Ρ. 437 χύτρας ex Herod. Vll. lς6 attulit pro vulgato λυτρους, es. Valch. et Uesset. ad h. loc. - Εt ex Homeri ear- inivibus acceperunt oχθην Ald. ul. 1V. 203 pro nunc recte vulguto ἔχθον; vide enim o οχθος prueterea Vili. 52. t X. 25. 56. 59. N que satis certa esse videtur Ammouit P. I ) distinetio: o χλα πω ταμων χείλη, oi θυι δε ἐπάρματα γῆe. CL et I hom. Mag. p. 260 et Blomsield. ad Arach. Pers. vs. 6M Gloss. p. 168. - Ac nescio, an praeserendum sit VIII. I 18 χρυσεω στετάνω, n eodd. S. V. Praebitum, alteri vulgato χρυσε si or ετάν ii δωρήσασθαι χρυσέni στε- άνν τον κυβερνήτεα , quum, etiamsi hoc loen non urgeam discrimen illud a Casaubono ad Athen. V 8, p. 352 in universum quidem recte propositum inter στεφανος et στεφάνη στεφανον diei
plectilem tortilemve aut cujuscunque tundem generis Coronam, quae toro eonstet, στεφανην vero non esse toruin, sed limbum aliquantae altitudinis in orbem ductum; utque ex eo inurorum minRB στεφανας dictas esse Graecis, non στετάνους, cf. et Eust. ad Jl. κ', P. 700 7 7. Apoll. lex. s. v. , tamen et V l. 69 τους στεφάνους
- ἐμοὶ περιετiθει omnes libri suppeditent, et Vli I. 26 τῆς ἐλαίης
τον διδομενον στέφανον. Neque quemquam offendet ut ab aliis Graecis sic etiam a nostro usurpatum στεφανηφόonυς V. 102 es. Lob. Parerg., p. 6 9 sq. , quare, ut hoc etiam hoe loco uiseram, scriptura veterum editionum σε ioomnoων lil. 102 vituperanda est Pro Vera σειρηφόρον a codd. S. Ρ. Κ. M. F. V. Paris. exhibita. Alia est ratio scripturae fluctuationis iv. Ira tuter σαυρας
nunc vulg. eum S. V. et σαυρους eo licum M. F. n. b. C. utque
ab Eustathio ad D. P. us. Im receptum; quorum illud Prius σαυ- ρας ideo praeserre malim, quod i V. I92 ταμ σατ σι eommuni Omnium. librorum consensu munitur. Atque rejiciendum est quod i X. 76 alii pro vulgat. ἐν τῆ σι φονησι receperunt φονοισι , quum V ναι tantum non φονοι in plurali numero usurpare. Bolereui; et habes φονος recte positum VII. 170 φονος Ἐλληνικὰς μεγιστος-Jam vero valde miror, suisse Bliquos, qui quum lV. IM e duobus codicibus F. S. ἐν τησι κροτ&σιν σι pro vulgat. ἐν τοῖσι κροτάτοισι adnotatum reperissent, continuo videndum esse Putarent, ne Iones hoc vocabulum foeminino adhibuerint gonere. Nihil autem est uisi libriariorum error; quae res ipsa ud tertium nos ducit eorruptionis genus, quod est de Scripturue depruvutione. ΗOe nee eo silio nec rationi debetur, sed oculorum vel uti rium cui Pu commissum
est. Librarii enim vel similes calami ductiis sed plane diversas it dicuntes litteras vel syllabas inter se permutarunt, vel omiserunt litteras et sγllubas, vel bis seripserunt, quae semel tantum Buctor PomDiuiliam by Co le
65쪽
fuerat, vel similitudinem soni alicujus, quem syllaba quaedam modo descripta vel mox describenda ediderat, ad ullam vocem perperam transtulerunt, vel denique alia pronuntiandi ratione in errorem inducti non paucis in locis scripturium depravarunt. Quamvis autem in multas hoc genus corruptionis, quod quidem, ut quodvis sere vliud, non
ad unius temporis negligentiam libratiorum et errores pertinere, sed descendere ad recentiora usque tempora patet, descripseris classes, omnes qnaque sere in pagina suisse causas tam depravatae Herodo-teae orationis videbis. Quod ut omnibus ita esse exploratum sit, recensum quendam memoratu dignissimorum ei si usque rei exemplorum
exhibebo. α et δ permutantvr IV. 1 5 7αδε, αε S. V., cs et IV. 153. - Ι. 3lπαγρο δευτερεια παχυαν S. textu, πάγχ' S. murg. παν Ιαν V.
F. a. Steph. alii et recte quidem; o αυτος S. V. b. d. e. ωυτος F. R. c., unde mirandum in modum clarescit, quantopere librarii, ut suo arbitrio donicam redderent orationem, studuerint. α et αυ II. 111 συναλι σαντα, συναυλίσ. V. d. I 27 ciυλωνος, ἀλω aio ς S. V., cs et 1. 174. VI. li αφλciσeων, αφλαυστων F. b. VII. 36 υ πο φαυσιν, υποφασιν F. VII. 51 παυσει, πασην S.
τας απειλας, κεφαλάς F. α et ευ I. III ἀπελασαντος οπίσω, α αελευσαντος b. Ald. S. V. V. 63 Inπασιμον, ἱππευσ. S.
λέοντες Ald. al. - IV. I b ἐκβληθέ τες, ἐκκληθέντες F. V l. 134 πρόκατε, προβατε S. β et 1 I. 122 κατέβαλον, κατέλαβον S. scoli. I. 46. 87. 91. 115. 38 et alibi) IV. 79 λελάβηκε, λελάληκε F. S. d. β et ιι II. 82 τωποβαινον, των ποιμαῖνον F. - 165 Παπρυίτης Πατρημίτης S. , Πατρηβίτης Κ. - VIII. I 38 Βέρμιον, Βερβιον S. Κ. Κέρμον d., cs. Diod. Sic. II, 643. β et ὁ ΙΙ. 96 διαβυνεται Ald. P. Κ. M. F. Paris. διαβαινεται Steph.
66쪽
γ et 1 ll. I 36 ἐγγεγλυιιuένους S. V. ευ γεγλυμμένους olim vulgat. ευλελεγμένους F. - 53 θεογονίην, θεολογέην d. III. 26 φυλῆς, φυγῆς S. - 28 ἐων μέλας M. P. Κ. S. V. Vall
δ et δι, et ι et ρ, ut mox insta videbimus, unde haud dubie AυμηI. 145, quod habet F. ses Casaub. ad Strab. p. 1673, abiit in Aρυμη Κ. P. u. Βρίμη Ald. c. a et a I. 174 Βυβασσίης, Βυλλεσίης alii, cs supra P. M. ε et ρ I. 9 αὐὐωδέων, αερωdεων S. ε et λ IV. 139 εἰπεῖν, λαειν S., nisi quis id ex confusione sylla
67쪽
x M n Ι. 214 ἐναανῆκε Αld. a. b. e. d. R. S. V. Vall. ἐναπῆπτε M. K. F. s. IV. 152 ακήρατον, ἀπείρατον S. IV. 18 πυκνωσαντες, κυκλώσαντες S. V. 1 et ι IX. 58 Θρασυδhro ν M. P. Θρασυδηλον d.
68쪽
λ et e IV. 21 λύειν, ταξιν S. V. l. 206 τελεόμενα, λεγομενα S. h. VII. 204 Τηλέκλου, Τηλέκτου M. Κ.λλ et ει VII. 104 ταλλ' cista M. et tres alii codd. - Ι. 38 παρα
ται, γαλακτιπότω S. - De ανεῖνται et ανέονται vide
infra p. 322 sq. re et is III. 72 λαμπρόν, λαμβρον F. VI. Ita γαμβρόν, γαμπρον
69쪽
De dialecto Herodotea lib. I. palaeographico lapsu habendum esse; quum Amanus atque viii eundem nuvium, quem Herodotus constanter Tlrρις Τίγριος nectebat cs. I. I 89. I93. II. 150. V. 52, quare etiam V1. 20 Πγρις est restituendum pro vulg. Tryρης , vel Tίγρης Πγρητος, vel Πίγργὶς Πίγρητος protulisse dicantur, es Eust. ad D. P. us. 976 et Bemhardy ad h. Ioe. p. 792'). IX. 87 ἀναπλιiση nunc recte Vulg., olim ἀνα- τλήσri, sed vide Schweigh. Iex. Herod. s. v. et Valch. ad VI. 12 et quem laudavit rius. X, 28., et Stob. Serm. 119, p. 607 Gesn. , qui Herodotoa ἀναπλῆσαι κακα V. 43r te repetiit. Lob. ad Buti. gr. gr. II, p. 274 et p. 489. ρ et β V. 42 Θηραῖοι sic M. Κ. P. F. a. b. Vall. Θηβαiοι Ald
α d. S. V. ρ et ι I. 89 ποιευμένοισι, πορευομένοισι S. - Ι24 πεtρήσονται, ποιησονται S. - 133 ποιευντι, παρευντα alii.
ρ et κ Ι. 67 λευριῆ vvlg. et Me Steph. Byz. s. v. Inrεα, λευκῶ R. c. II. 4b ααειρως, απείκως S. V. ρ et λ III. 61 προερέοντα, προελθοντες S. - VII. si προσωρέγοντο, προσωλέγοντο b.
s et ξ I. 208 συνέστασαν vulg. cum Ρ. συνεσταξαν S.
e correct. Φιγα σευς F. Paris. a finale saepe cum sequente voce, a τ, α aut σ incipiente pe peram eonjunctum reperitur, ut L 175 Ουρος τειχισαντες, οροστοι χίσαντες K. Saepius etiam niterutrum a omissum est: IV. 28 τους Σίνδους, ut Holstentus bene correxit ad Steph. Bγα s. v. Σινδος
70쪽
et ξ II. 29 Οιχεται nunc vulς ΟΠ εrαι S. v. b. e. ιἴεται olim vulg-χ et re ΙΙ. Ira τό ἔπομενα τουτων libri male exbibent omnes u que ad Bel: etum, qui recte ἐχόμνα reposuit.
Ex compendiosa haud dubie scriptura confusa sunt I. I διακειλευσαμένους et διακελευσμένους eodd. S. V. I. 84 πεπαυμένων et πεπαυσαμέιων .S. V. Saepe ex duabus compendiose in unum implexis litteris vel arcte inter se connexis Prior leviter tantum et obseure significatur, ut partim cum alia quadam permutetur, partim alterutra omittatur. I ine orta est fluctuatio I. 76 inter artiodie et ἐγείρας codd. S. V. VII. 5 αγερσιν, θερσιν eodd. Praeter Paris , quem ad locum vide Uesselingit notam. - VII. I9 ἐπάγερσιν ἐπέγερσιν b. coli. e. 4M. - Ι. I 53 ἔλλεσχα M. K. F. R. b. e. d. Distiir orale