장음표시 사용
81쪽
De dialecto Herodotea lib. I. les quasdam ac diphthongos indistinete pronuntiandi ratione nata esse videntur. Sic syllabae finales εις ις), ειν ινγ, ης io, 'i'
ιν, eadem nota eodemque sono usurpatae permutantur: I. 2 ταφῆς,
ταφείς S. V. VII. 9 ἀδικίης, αληθείς S. vide supra p. 57. . I.
15 πλήν, πρίν C. V. Ven. S. Pr. - 30 γῆν πολλην, τὴν πολιν Vaticanus unus. - Ι 89 ἐς Tίγριν recte Vulg. Πγρην F. S., item l 93., CL supra p. 60. - ΙΙ. 2 ἐπαγινεειν, ἀπαγινέην S. VIII. 135 γρατειν, γράφην P. - Praeterea φήμην et φῆμιν hoc modo sunt confusa, quum nominntivi et φῆμις nusquam Herodoteis in libris varient. Sed φ, sari apud nostrum est omen '), sic I. 43 ἐξέπλησε τὴν φήμην nunc vulg., ubi alii eum S. et Schues. φῆμιν. III. IM προς ταυτην τxjν φ μrὶν Vulg., cpij v male S. Et φήμη hoc significatu positum habes V. 72. IX. 100 ter. 101 bis. Ρraeterea φήμη apud nostrum idem valet ac φαεις, rumor, fama, sic I. 31 τῶ τε ἐργω καὶ τῆ φήμη. IX. I7 διεξῆλθε σήμη, neque. Variatur his in locis; et ipsum illud φατις sine varietate apud nostrum legitur I. 60. l22 bis. II. 102. VII. 3. l89. VIII. 94. IX. 94., ita, ut nunquam
Homericum, ub Eust. ad Hom. Od. to , vs. 20I ') γωνικον tantum appellatum, φῆμις a nostro Sit usurpatum. Sed non finales solum hujus generis litterae vel syllabae inter se permutatae inveniuntur, verum etiam quavis. in alia vocis parte
obviae ut: mi et t. I. 86 πυρὶ διδοίη M. S. Κ. R. F. a. e. d. , πυργῆ oli in vulg. - 7 Λαβυνητος, Acis υνιτος S. d. III. b8 μιλτηλιπεες, μιλτqλii νέες F. μιλτηλοιηφεες S., es. Lob. Parerg. P. 572. Eodemque est reserenda fluctuatio inter απηγμένα, απιγμενα vel ἀπηγαὶμένα Il. 28 in verbis δυο ουρεα ἐς ὀξυ τας κορυφας amiyμενα, ubi Schaes. Bekk. ul. recte απηγμένα retinent, ut VII. 6ι κυρβασίας ἐς ὀξυ ἀπηγμένας eum eodd. P. F., sed Schweigh. Gs s. al. male ἀπιγμένος. Eodemque modo apud Paus. IX, 38 g. 2. recte legitur κορυφὴ ουκ ἐς cirαν οξύ ἀνηγμένη, cons. et Diod. Sic. I, p. 148. Athen. XI, 54. Bekk. Anecd. I, p. 402, 24 ανηγμενος,2lυξημένος et Suid. s. V. ανηγμενος. - Nec tamen haec orationis
sorma cum aliis huic similibus est commutanda, ut I. 79 ἐς απορέην πολλὴν ἀπιγμένος, ubi in codice Ρ. ad an γμένος uberratum est;
vide alia exempla a Schweigh. lex. Herod. s. v. ἀπικνέεσθαι Ia data, et Var. Lecti. ad II. 57. 52. 58. Huc etiam pertinent creberrimae permutationes terminationum
82쪽
μεν, ἐπιχειρίσοιμεν Ald. e. 103 ἐλογισε κατὰ τέλεα F. a. c. ἐλδεησε S. Κ. b. d. Suid. et Zonar 129 ἐθοίνησε F. c. Schaes. Behk. al. ἐθοίνισε Ald., vide vulch. ad h. l. et Suid. gloss. θοινάω, θοινα- σαι. - V. 71 ἐπὶ τυραννίδι ἐκομπιε et sic hoc ex loco Eust. II.
β, I,. 165 l2 Hρόδοτος, ἐμὶ τυραννίδι ἐκόμὶ σε , sed ἐκόμισε S. b. VII l. 46 αλογήσαντες vulg. ἀλογίσαντες d. coli. III. 125. VIII. II 6 et Var. Loci. ad Plui. Remi,. X, p. 607 B. . Vide et
Var. Lecti. ad 1. 1 4. 47. II. I 2I, 4. 135. Iv. 1 h. VI. 22. VILI 53. V. 58. IX. 96. I. I70. III. 134 ξεινον τινα κατεκοιμνὶ σε ἐς 'Ampi αρεω ulti reet ut Puto, cum F., κcir εκ oliti σε alii eum S. et vulgo. Herodotus enim Homericum verbi κοιμαν usum magis secutus es. Hom. Od. 3, 397.4, 336. 17, I 27 hoc loco κατεκοίμησε eo significatu usurpavit, quo indicaret, Myn illum non ipsum pernoctasse in Amphiarai templo, sed peregrinum quendain ibi collocasse in cubili, sive peregrinum quendam pro illo ibi pernoctare jussum esse. Quo in verbo com posito praepositio κατά significat κατὰ τὴν νυκτα, si uiditer Rc IX. 93 κατακοιμήσαντος τὴν φυλακεν, ubi unus cod. S. primum quiadem κατακοιμίσαντος perperam scriptum habet, sed statim in κατακοιμησαντος mutatum est; et mox τὴν τυλακήν κατακοιμήσαντα Alii quidem, ut Xenophon cf. Stura lex. Xenoph. , verbum κοιμέζω et κατακοι ul a hoc in significatu adhibuerunt vide et Polyaen. Strateg. II, 9 Erταμινιδενδας - τὸ στρατευμα κατεκοίμισεν υπαύtω τω 'Ovείω. VII, 17, l. κατακοεμιστα , de quibus vide Wesset ad Diod. Sic. XI, 69. , sed, ut Homerica carmina hauc verbi sormam ignorant, sic et noster eum nondum usurpasse censendus esse,idetur. Et VIII. 13 sub fine dixit: ome n εστι ou δενὶ αυτοθι ἐγκατακοιμηθῆναι. I. 31 κατακοιμηθέντες is τῶ ιρω. IV. 7
αν υπαίθριος κατακοιμηθ=. I. 57 IΠελασγων οἰκισαντων condentibus) recte nunc vulg., sed Mss. et edd. ante rimsel. male οἰκησα ντων scriptum exhibent; et sie VII. 143 sine variet. ἐκλιποντας χωοην τὴν 'Ἀττικήν αλλην τινα οἰκίζειν, cs Thom. Hag. P. 26l, I: οἰκω ου μονον το κατοικω, ῆγουν
ἐνεργεῖται καὶ κατακευα ται. CL et Polluc. IX, p. 4I8 Seber et Suid .: ἀνοικίσαι τὴν πολιν, αντὶ του ἀνακτίσαι quod κτίγιν χωρον Vel νῆσον saepius apud nostrum invenitur: II. 44 Θασον εκτισαν ΝL Eust. ad I . P. vs. 517J. III. 49. 59. IV. 12. VI. M. VII. Ib3. I70. VIII. 62 .
83쪽
σαι Ald. R. c. ἀποικῆσαι Steph. - Il. I 5 τουτους - κατοίκισε ἐς Μέμφιν recte F., ubi edd. vetL et S. κατοίκησεν. Ibidem sine
variet. τουτων δε κατοικισθέντων et πρωτοι Ουτοι κατοικίσθησαν.
- IX. 106 ἐβουλευοντο, oκll χρεών εrri τῆς Ἐλλαδος κατοικίσαι scit. τοὐς ' ναο recte nunc cum M. P. F., κατοικῆσαι Ald. S. - III. 1 9 συγκατοίκισε αυτήν τῆν Σάμον recte vulg., sed συγκατοίκησε S. Ae similiter dixit Herod. II. I 21, 6 θυγατεο α
συνοικισαι. - I. 68 ἐνοικίσθη, sedes suas ibi fixit, est et II. 30ἐςοικισθέντων et Vll. 171 ἐςοικίζεσθαt. - Sed οἰκῆσαι recte vulgatum est Iv. 179: ἔκατον πολιας οἰκῆσω, notione intransitiva: situm esse ut Il. 166 Ου toe ό νόμος ἐν νήσω οἰκέει, cs. SchWeigh. lex. Herod. s. v. , et Plane rejiciendum οἰκίσαι codicis. d. - VI. 90 Σουνιον οἰκῆσαι εδοσαν ut ibi habitarent) recte vulg., sed perverse cod. F. οἰκίσαι, cf. II. 154 δίδωσι χωρους ἐνοικῆσαι. - II. 178 ἔδωκε Ναυκρατιν πόλιν ἐνοικῆσαι, cui ἐνοικῆσαι inox instarespondet οἰκέειν his in vulgatis verbis: τοῖσι δὲ μὴ βουλομένοισι οἰκέειν, ubi quod cod. P. ἐςοικδειν praebuisse dicitur, e scholio natum esse videtur. - Interdum aOristus οἰκῆσαι notionem occupandi
habet, ubi non claris verbis de coloniis deducendis agitur: I. I ἀπικομένους ἐπὶ τη νδε τὴν θάλασσαν, καὶ οἰκ ai σαντας τουτον τὸν Πορον, τον καὶ νυν οἰκέουσι. CL et IV. II 6.- - Et οἰκῆσαι n solute positum habitare, sedes habere sxas: Iv. 105 οἴκησαν μετῶ
Βουδένων, cs et I. 163. - Praeterea IV. 148 συνοικήσων τουτοισι, una cum his. habitaturus, recte nunc vulg. eum S. P. F.; alii eum c. συνοικίσων es. Bernhard. ad Dion. P. p. 933 . IV. 159 συνοικησοντας Κυρηναίοισι Αιβυην vulg. cum S. P. F. Paris. ; alii male συνοικίσοντας. VI l. 164 μετώ Σαμίων ἔσχε τε και κατοίκησε πολιν Ζαγκλην. οἴκησε S. V., Sed Cod. b. male καrDίκισε. Ad alia autem huc pertinentia transeamus. I. 70 υστερησαν edd. , υστερισαν e. VI. 89 υστέρησαν Ald. Be h. ni. cum S., υστέρισαν M. P. F. Gss. Eadem fluctuatio est in Thucydidis libris l IM. VIII. 44 , in Xenophontis Anu si I, 7, I 2. Vt, i, is, quum Cyri disciplinae ed. Poppo) nune omnibus in locis υστεριγιν legatur I, 6, 40. V, 3, M. VIII, 5, 7. VII, 5, 48. Etiam ex iis exemptis, qnae Lobeckius ad Phryn. p. 237), quamquam alia in
quaestione occupatus, attulit, concludi Posse mihi videtur, uno eodemque tempore eodemque significatu et υστερεῖν et υστερίζειν in usu fuisse, ita tamen, ut apud posteriores scriptores formae verbi ύστε- ιμ ιν praevaluerint. - Neque aliter res sese habere videtur de
verborum usu ατρεμ ἱ ιν et ἀτρεμειν cs. Thom. Mag. p. 24, I: ὲ ἀτρεμῶ καὶ ἀτρεμίζω. 'Αριστείδης ἐν τῶ Παναλγναικῶ' ἐξῆ-yis ἀτρεμιζουση rj η υχῆ), quamquam recte, puto, nunc tu Herodoteo loco VIII. 68, 2, pro olim cum cod. S. male vulgato ατρε μδειν, e eodd. K. F. suturi formam grρεμεῖν restitutam esse Plui. hoc ex loco ἀτρεμήσειν , ut ἀτρεμέζειν, uno loco excepto, ubique apud nostrum scriptum exstat: I. 18b. 190. VII. 18. IX. 74. Is Diuitiaco by Cooste
84쪽
unus autem locus est VII. 8, I., ubi omnes ἀτρεμήσαμεν Ουμμα
κω ἀτρεμήσαμεν exhibent, cui librorum consensui ego eo judicere non audeo, quamquam negari non potest, hoc insignificatu quiescendi, pacem servandi magis verbum ατρεμίζειν is quentatum esse. CL Praeter locos Herodoteos jam laudatos etiam interi pr. ad Theogn. vs. 303. - Εidem socordiae debetur perversa scriptura αρτησις codicis S. I. I95 Pro vero aρτισις , - καταρτήσω eodicum F. a. b. V. 106 pro vero et cum S. vulgato καταρτέσω
vide et IV. 161. V. 28. 29 et Pollux I, I 3, p. I, 3I Sebeo,
quare et IX. 66 in verbis nunc recte vulgatis iis κατηρτισμένος ultera scriptura codicum F. a. d. κατηρτηuένος vel codd. P. Κ.
κατηρτημένως rejicienda erat es. Lob. Phrγn. p. 44M, aeque aecodd. M. P. K. F. d. s. ἐξηρτημένοι VII. 1 7 pro vero
νοι codd. S. V. v. b. c., quo spectat et Suidae glossa: ἐξ ρτυμένος παρ' Ηροδοτω κατεσκευασμένος, ητοιμασμενος, et vide eundem sub vv. αρτυειν, ἀρτνὶσάμενος, ἀπαρτῆσαι, διαρτῶν, ἐξήρτα. - Pluti Themist. c. 2. p. 18 SintenisJ καταρτυσεως, et Soph. Antig. 474 interppr. de καταρτυω. Ηerod. I. 12. 43. 61. IL 32. Thucyd. I, 80. I . VI, 17. 3I. - Nam ἐξαρταν, a nostro quidem non usurpatum, et κ-αρτῶν valent susPendere, adaptare, accommodare,
ut III. 80 κῶς ῖν χρῆμα κανηρτηαενον μουναρχιη omnes libri et Stobaei Serm. 48, p. 3 5 Gesneo, res apta vel accommodata
vide et Foes. Oec. Hipp. s. v. κατήρτητο , sed minus accurate Sehweigh. lex. Herod. s. v. καταρταν interpretutus est Dbene com-Posita, ordinata , qua in interpretatione Η. Stephani suspieio hes. ling. gr. F. V. κατηρτισμένον aeriptum oportuisse non tam aliena nobis videretur, quam revera videtur.
Reliquum est, ut de loco isto vexatissiino Iv. 64 ἀργησας δε aυτὼ ατε χειρόαακτρον ἔκτηται quaedam disseram; οργήσας enim quae est scriptura codd. S. V., cujus loco codd. F. a. b. οργίσας Praebent, oργάσας Portus proposuit non minus salsam esse hujus loci scripturam dico quam σαρκησας, quod legitimae sormae σαρκέσας eodem capite iV. 6 γ obviae Valek. substituere voluit, ac cum verbo σαρκα ιν confudit, quum jam Pollux II. 233 p. 125, 22 S beo recte Herodoteum verbum σαρκίγιν interpretatus esset: δοτος δὲ σαρκέσω sic enim pro vitioso σαρκοσχίσαι reponendum esse censeo) το τοὐ δερματος τὴν σάρκα αφελεῖν. - Nec minus yισαe, ex quo οργησας corruptum putes, et quod etiam in glo sis Herodoteis vulgo legitur, hoc loco serendum esse judico, quum ii, qui haud dnbie ex istis hausisse censendi sunt, Timaeus ), Hesychius, Suidas '' οργάσας praebeant. Quomodo enim οργήσας Vido Ruhith. ad p. 179 sq., I93, 28 i.
' S. v. ορνασας, μαλαξας et paullo post Οργωσας, μαλαξας, ubi a paret, siquidem Omnino genuina sit haec repetitio, οργασας restituendum esse. Et: ωργασμενος, μεμαλαγμένος, αναδεδευμενος. Vide et Hero
85쪽
De diu lecto Herodotea lib. I. vel o Zγίσας hoc loco cornino de explicare possis, si ab οργαν et οργί ιν ea deduxeris' An novam quundum his verbis supponendam esse notioncm putas' Minime. Huc accedit, quod, quum in glossis Hippocrateis Erotiani et in eodd. Mss. Hippocriateis serinae οργίσασθαι ὀργii σασθω) et ὀργασασθαι varient, Galenus scripturam Οργί- scio θαι ut nimis assectatam et ab Hippocratis usu remotam rejecit cs. Foes. Oec. Hipp. s. v. oργάσασθω et ρογασμος), et ὀργασα- σθαι pro sola legitima forma habuisse videtur, prorsus immemor ulterius uberrationis in ἀργησας et Οργήσασθαι, quae et in Erotiani glossario invenitur, ubi tamen ulli οργάσασθm ponunt. Praeterea verbum ὀργῶν nunquam, quod equidem sciam, transitive eum uccusativo objecti conjungitur, sed cum infinitivo, ut Herod. IV. 199, aut οργαν τινος, προς τι Vel ἐπί τι dicitur, cf. Foes. Oec. Hipp. s. v. ὀργαν, Ruhnk. ad Tim. l. l. - Ut οργάζειν sic etiam compositum υποργαζειν dicitur nunquam υ πυργῶν paullulum mollire, inanibus subigere; neque Herodianus I. l. neque alii praescribunt
ὀργῆσαι vel οργίσαι) ἐπὶ πηλου, sed ὀργασαι. - Ηis maxime, ut puto, idoneis rationibus motus ὀργάσας vel contra eodd. auctoritatem Herodoto ut unice verum restituendum esse eenSeo.
η et υ: I. 28 Μαριανδυνοί S. Μαριανδηνοι F. Vide et III. D. VII. 70 et Var. Lecti. ad I. 22. 72. 74. M. M. - I. 66 ευ- θηνηθησαν, ea mi νη θ. Ald. e., vide et II. 9l. 124. - Ι. 17l ηαει-οωτας, ωπερέτας Ald. c., Vide et IV. 2. - Ι. 12 ῆρτυσαν, ῆρτqσον S. VII. 142 βηχω, claris S. b. IX. 101 κληδών, κλυδων. d. Et similia saepissime alibi. Indidem est repetenda creberrima confusio Pronominum etiμεῖς, υμεις etc., es. Var. Leci. ad L IN. VI. 108. VII. 8, 2. 3. 9.xi et oi I. 18 Ουδαμοὶ 'Roνων, ουὁαμῆ S. d. - V. I 06 οἴκασι, ῆκασιν S. - 1I συνOIσεσθαι, συνήσεσθαι S. Vide et Kru ger, Dion. Histor. P. 142.
e. ηρίνεον b. ἡ ριναῖον d. 196 ἐάπηρος, ἔμπειρος Ald. d. et mox ἐμπείρους. - 202 κατοικῆσθαι M. E. F. et nunc recte Vulg., κατοικεῖσθαι Ald. alii eum S. V. B. Paris. Vide Schiseigh. lex. Herod. s. v. - Hinc Praeterea Saepissime, imprimis in eodice F., εἰρωταν et ἡρωτῶν, εἰρομενος et ἡρομενος similiaque inter se con- susa sunt, vide infra P. 123 Sq. et 126. - ΙIl. 61 εlari ἡσε F. IX. 27 αξιοι ειμεν, ἡμεν v. ε6 εἰμέν, ημεν b., es. Cornel. derivis. Ρraes. Bd Phryn. .P. XV.ι et υ I. 45 μέν νυν, μέν νιν S., cs et I. 76. M. 79. VIII. 21. IX. 5. 7, 2. - Ι. 202 κατα ειλας F. ἴλας v. e. υλας S. d.
De Μυτιλ-νη et Μιτυλῆνη, de μολιβδος et μολυβδος vide supra
ι et ει I. 9 στείχη, στίχri M. P. F., vide et Var. Lecf. III.
86쪽
De dialeelo IIero dolea lib. I.
M., sed sine variet. recte παν βημεί scriptum exstat VI. I 6. 63
et EusL Od. p. 1567). 108. VII. 206. VIII. 72. I x. 37.; vide
et Herm. ad Eurip. Bacch. vs. I91. - II. II 8 αico uoti vulg.αι,μom F. Aliis in adverbiis forma in i desinens vel poetica est, vel posterioribus scriptoribus usitatior, sic a υτοχειρί codicis S. I. 123 pro δευτοχειριη codicum M. B. Κ. F. a. c. poeticum est neque Herodoteum, cf. Herodian. Lobeck) p. 47δ, Lob. Parerg. p. 5I sq. et Herod. I. 140. III. 13. 66. 7 , quibus in locis omnes recte δευτοχειρικὶ exhibent. De posteriorum ἐθελοντι falso hic illic nostro obtruso, vide supra P. 27. - V. 27 λειποστρατίης, λι et co στρατίης F. S. - 62 Aειψυδριον F. et sic Suid. Hesych. Etymol. 8. v., Ai-ψύδριον S. Wesset. al. CL et Sinten. ad Plui. Themist. p. 73 de λειποθυμησας et λιποθ. - Praeterea vide Var. Lecit. ad L 4 I.
94. I 43. 109. II. 7. 9δ. 4. 6. 22. III. I 4. IV. 152. I92. VI. 76. VII. 6l. 77. 123. VIII. 111. 50. 52. 72. IX. 93 et saepius alibi. ι et oi: I. 73 ἱκέτας, οἰκέτας d. , cf. et Var. Lecti. ad I. 28 et 46. II. II 5. 29. I. 179. ΙΙ. 93. IV. 46. IV. 173. - III. M. II. It ῆ ευέ vulg. οἶμοι S. Eodemque modo Saepissime τι et τοι
confvsa cernuntur, vide Var. Lecti. ad I. 4 l. 80. I 08. 146. I M. 32 alibi. νυ et ει I. 202 ιχθυς, ἰχθεις S., vide praeterea Variet. Lecti. nil I. 60. I 24. II. 33. 106 VI. 66 et alibi.
Praeterea minus accuratae pronuntiationi saepissime debetur
permutatio litterarum ii et T, ω et U; sic I. 9 ἐπευρεσιν F. ecorr. , ubi Pr. ἐς ευρησιν. - 151 μθυμναῖοι nunc recte editur Pro perversa codd. Hss. scriptura Μεθυμναιοι. Sic et dii et δέ saepe permutata videntur, cf. ad I. 85. Il5. 122. 125. et alibi; et indicativi et conjunctivi, cf. ad I. 8. 9. IX. 2. VI. 86, 3 εἰ ληιση- ται Bekk. ληισεται eo Id. - I. 24 Ἀρίονα, υρίωνα. d. - 29 Σολων. Σωλων F. pr. et sic constanter. CL et Var. Lecti. ad Disiligo Corale
87쪽
I. M. 205. II. 156. VI. I 14. 127. I. Ii7. II. M. SI. I M. IM.196.82. II. b. 85. III. 31. 54. 132. M. M. VII. I 80. IX. 48. - I. 9I ἐπισπομενος, alii ἐπισπωμενος. II. II ἄμπωτις, ἄμποτις S. I.
I95 κομωντες, κωμωντες S. - 196 πωλέων, πολέων S. I. I ἐξεμπολημένων, ἐξεριπωλημ. c., es. Lob. Parerg. P. 583 sq. et Vnr. Lecti. ad II. 85. - VI. I 2I ἀνέεσθαι, ονέεσθω S. - ΙΘ Ουκ ἐώντων, ἐοντων Ald. Basil. - II. 47 πατέονται, πατέωντM F., et sie saepius hare conjunctivi et indicativi terminationes inter se confunduntur, cf. Var. Lecti. ad I. 11. I 12. 194 et alibi. - II. Ira
κροσσας nune Vulg., cum F. R. e. Vulgo tum S. κρωσσας,
quam formam Passovius lex. gr. s. v. Ionice dictam esse contendit pro κροσσια; sed apud Homerum quidem κροσσαι tantiam re
ma eonstanter alibi apud Herodotum N. 152. VII. 18s legitur. VI. 42 inde a Uesselingio recte contra edd. vett. scripturam doGNδικοι exhibentium est restitutum δωσίδικοι, quum id vocabulum eorum sit ex genere, quorum prima pars, vocali o ubjecta, ad simulitudinem suturi primi est sormata, vide Lob. Parerg. P. 678. Nee minus vitiosa seriptura est IX. 76 codicis F. δουλωσυνης Pro δουλοσυνης. Et seo νη constanter est scribendum Bpud nostrum, non ἱερωσυνη, neque etiam Perverse ἱρωσυνη es. IV. 161. VI. 5M,
quum sere constet, his in vocabulis formandis eandem graeeum se monem secutum esse varietatis numerorum legem, quam et in aliis rebus et in eomparavitis et superlativis iu - οτερος, - τατ δε- ωτατος exeuntibus servatam videmus; quamquam etiam in hane normam librariorum culpa hand raro esse trecentum videre licet, v
luti Herod. L 116 ἐλευθερωτέρη, ἐλευθεροτέρη F. VII. 99 ευδοξ
τατας S. V. F. u. c. ευδοξωτατος b. vide et Var. Metti ad I. 95. II0. II. 85. IV. 161. 192. V. M. M. 56. VII. IM . Et recte Stalib. in Plat. Rep. V, p. 457 A. ἐλαφροτερα retinuit, ubi Bekkerus invitis libris omnibus ἐλαφραντερα Platoni obtrusit, Porsoni, ut
videtur, adnotatione ad Phoen. vs. 1367 in errorem inductus, ut brevem in hujusmodi formis vocalem per omnes Platonis libros ubiaque expulerit. Attici quidem suis in versibus ευτεκνωτατην et similia quod admiserunt, non magis mirum videri Potest, quam quod in Homeri earminibus λαρώτατος, orζυρώτερος, κακοξεινώτερος in veniuntur cs Butim. gr. gr. I, p. 257 sq. , neque tumen proSBeorationis scriptoribus hanc licentiam concessam fuisse, neque ipsos hanc sibi sumsisse, vel ex Choerobosci grammatici praecepto eique
apposito exemplo Bevh. Aneed. p. 1287 eonjici liret, qui quum
dixisset, Atticos non solum ακροτερος, ἐλαφροτερος solito more usu passe, sed etiam in hujuscemodi formis interdum longam vocalem ω admisisse, id posterius nonnisi Euripidis poetae exemplo ε--κνωτάτην Hecub. 58 l) confirmavit. Quod antem nihilominus iulibris atticorum prosae orationis scriptorum suetuatio inter utramque formam talibus in comparativis ae superlativis haud rara invenitur,
id eidem librariorum negligentiae debetur, eui et ἐλευθεροτέρη, εvdo
88쪽
De dialecto IIcrodotea lib. I.
ξωτάτας, id genus ulla, quorum de vera modi latione inter omnes constat, accepta reserimus. Praeterea quid Attici aliique prosa or tione usi hoc in genere pro rato acceptoque habuerint, ex Platonis Cratyl. p. 4l9 D.) scriptura nominum ευφερωσυνη et ευφροσυνη, regulae convenienter ulternante, satis elucere mihi videtur. Saepe librarii orationem depravarunt, quum sonum alicujus sγllabae diutius auribus inhaerentem ad alienam syllabam transi ierunt, aut duobus vel pluribus se invicem excipientibus voeabulis eandem terminationem amixerunt. Quo reserenda esse videtur illa jam inveterata scripturae depravatio I. 92 ἐν Βραγχί Dpσι τῆσι Μιλησιων, cujus jam Philemo grammaticus apud Porphyr. Quaest. Hom. l. l. meminit; neque vero ei fraudi esse debebant librariorum errores, quum nulla justa subsit causa, neque ulla idonea ratio reddi Po
sit, cur Herodotus, nisi eonsulto a communi consuetudine eum recessisse dicas, illud nomon patronymicuin foeminino genere usurpasse
putandus sit. Neque etiam cum Lobeckio ad Buitin. gr. gr. II, p. 436 illud eum talibus locorum nominibus, qualia sunt lari αδαι, Αἰνειαδαι, Βωταχίδαι, Πατριαγάδ cs. Steph. ΒΙΣ. S. V. II ατριαγαδαι, IIερσικὸς τοπος, οι οἰκήτορες os ioίως IIa τριαγάδαι , conseram, sed eum Reis io et Be kero et isto in loco τοῖσι φησίλυseribi velim, et II. 159 cum cod. S. ἐς Βραγχιδας τούς Μιλησίων Pro vulgato τὰς Μιλησίων; ut omnes sine ulla varietate I. 158πεμ ναντες ἐς τους Βραγχίδος praebuerunt. Aliis in locis I. 6.
Ib5. V. 36ὶ non additur articulus aut adjectivum participiumve ullum, cujus ex terminatione genus substantivi appareat; quod valet etiam de aliis multis posteriorum scriptorum locis, ubi Branchid rum mentio est injecta, unde merito dubitare possis, anne apud hos posteriores nomen Βραγχίδαι pro loci nomine interdum habendum sit; es. Paus. V, Ρ. 299 Sytb. : κοιτα Βραγχίδας προς λιμένι ονομαζομειω Γανορμ',-VII, p. 40b: τοτε ἐν Βραγχίδαις τι ς Μιλησιας. Sed quae in Cononis narratione XXXIII p. 274 G. Gale leguntur: ὁ δε Βράγχος Ἀπολλωνος ἐπιπνους μαντικῆς γεγο-
νως ἐν Λιδυμοις τω χωρίω ἔχρα, καὶ μεχρι του νυν χοηστηρίων Ἐλληνικῶν, ων ισμεν, μετιὶ Αελφους κράrιστον ὁμολογειται eo των Βρακχίδων, haec formam οι Βραγχίδm masculino genere positam indubitatam reddunt; ce etiam narrationem XLIV p. 29 et Strab.XlV, I. - Αc monuit ipse Philemo, τὰς Βραγχιδας Graecorum facile neminem dixisse, neque Alexandrum grammaticum CotFaensem
vulgatum τpσι I. 92 pro genuino habuisse, sed τῆς scit. χωρης, γῆς) scribi voluisse; sese autem ipsum in vulgato foeminino eῆσι
persistendum esse existimasse, quum Iones etiam alia nomina, alias masculino genere tisurpata, Deminino genere dicere solerent. Qua de sallaci ratione jam supra diximus. Similiter peccatum est, quum I. Ita nunc vulgo cum eodd. M.
89쪽
De dialecto Herodotea lit,. I. exhib 'nt τριηκοσίους ἄλλους μεδίμνους, neque aliter ulli alii, quantum equidem sciam, locuti sunt Grueci; sed isto in loco I. 192
error describentis librarii ex proxime secuto latrικῆσι natus esse videtur. Ac similis est ratio erroris codd. b. d. eodens illo in loco I. I923 ροίνιξι 'Aττικοῖσι praebentium pro Vero 'ArτικIσt. III. I 28 τους ακινάκαc, τας ακινακας F. II. 92 τῆ μιηκωνι
λεδ. S. - 35 ἐν τῆσι ὁδοῖσι, ἐν τοισι odo iσι F., id in II. 80. VII. 1l I. 195 τησι Βοιωτιησι ἐμβάσι vulg. τοῖσι Βοιωτίοισι ἐμβ. S. V. - I. 46 ἐς Ἀβας τὰς Φωκέων M. alii et F. m. sec., ubi fuit των, quod habent etiam Ald. al. - IX. 73 τους Λεκελέας, τας
ἐς το 'Ao πάγου S. - 3 'Aλέξανδρον το, Πριάμου, του LIριάμου S. - 7 ἐς το γένος το Κροίσου, του Κροίσου c. IV. 35 ἐς τὴν θῆκην τῆς YZπιος male vulgatur recteque igitur Be kerus τνην Τλαιος emendavit. I. 32 εἰ siri οἱ τυχη ἐπίσποιτο, πάντα καλα h οντα,
M. F. V. B. a. c. et Stobaeus, hoντι Ald. S. P. b. d. e. - I. 33 ταυτα λέγων τω Κροισω vulg., λέγοντι τω Κροίσω A. R. Alia etiam ad idem depravationis genus pertinentia vitia sunt,quii in e socordia librariorum litterae vel syllabae quaedum male omissae aut male repetitae novaeque additae cernuntur; quae vitia quaque sere in pagina conspicua saepius gravissima Ionieae Herodo-teae orationi inflixerunt vulnera. Et vocales quidem cujusvis generis saepissime omittebantur, et eonsonantes; atque ex iis imprimis consonantibus, quae geminandae erant, saepius alteraeutrae negleetae videntur: III. I 07 κασιγὶ καὶ κιννάuωμον, alii κασσιρὶ καὶ κινύμωειον, cs. et III. II 0. II1. Aelian. Nat. Anim. XVII, 21. - VII. 69 συνναξαντες Reis ius bene emendavit pro codd. Mss. scriptura συνάξαντες vide insta p. 296 . - IX. 80 σάκκους recte Vulg- , ubi quidem cod. F. θακους. IV. 23 σακκέουσι, quod libri Hero- 'Moδoeoς δέ φησιν, o τι ἐν Αἰγυπτίη ἐπαν ὁ ποτα uoς πλ, ρης
90쪽
dotei omnes et glossae recte geminato κ et per a seriptum exbibent, unde sane mirum videtur, Suidam, Photium, Eustathium, alios
hoc ex loco modo σακευουσι, modo σακκευουσι, attulisse ' , quum certum ait scripturam per simplex κ, σακος, σακέω, ὁποσακέω, non Herodoteam esse, sed Atticismum quendam angustissimis circumscriptum finibus, vide Lobeckium ad Phryn. p. 257 et Bekk. Anecd. I, p. 68, 30. Plers. Moer. p. 35 . Schol. Aristoph. Aeharn. 817: οὐκ ανήσεις τον σακον σακος νυν δι' ἔνος κ, ἀν-ρωδε δια δυο. - Thom. Hag. P. 344, 14 γ. - Perversa vero permutatio syllabarum G et ευω latius patet, quam quis fortasse
Suspicetur, neque absonum esse videtur. statuere etiam nostro in
loco IV. 23 olim Herodoteos libros hoe modo fiuctuasse. Sic et v. 4I κομπέειν, κομπευειν F., et vide Var. Lecti. ad Ι. 8. 115.66. 211. 120. IM. 158. 2Io. II. 2. 67. 86. 139. III. 142. VII. 115 vide Lob. Parerg. 591. , quo et ereberrima illa verborum βουλευ-εσθαι et βουλεσθαι eonfusio reserenda esse videtur, cs. Vur. Lecti.
ad I. 165. M. VI. M. M. vIl. 8, 4. 10, 4. VIII. 142. IX. 86. Praeterea de αεθλέω pugnare I. 67. VII. 2In et αεθλευω in sollemnibus ludis certare V. 22ὶ vide Polluc. IV, 14 III, p. 167 Sebeo. Sed I. 90 ἐπηγορευων male est vulgatum, ubi quidem cod. Κ. υπηγορευων habet, et Lobeckius Parerg. p. 702) λαγορευων
substituit; sed salso. ἐπηγορέων enim reponendum esse ex indubitata nominia substantivi forma ἐπηγορία inio Cass. 55, IM et ex Doricis μαγορία. ωπαγορία apud Hesychium obviis cs. Lob. I. l. ,
hue et specie et significatu trahendis, satis clare apparet; ac Ἀ-cilius fieri potuisse, ut terminationes επω et avi inter se confunderentur, quam ut xi illud Mcundae ab initio syllabae, etiam altera in laetione eodicia Κ servatum, Pro a poneretur, aeque πParet. Omnino nescio an nullus antiquioris aetatis graecus scriptor illud verbum ἐπαγορευειν unquam usurpaverit; equidem ne unum quidemaeio exemplum. Similiter etiam VII. 13 scriptura codicis P. παρ
Suvicione positum esse videtur, quum ab interposito vel supposito nomine ἰδιοβοαλος analogiae convenientius ἰδιοβουλέω exsistat; quare non cum eodem Lo chio ἰδέα βουλευε σθια reponam, sed, si quid mutandum est, ut Dio Cass. 43, 27. et Menander Histor. p. 76. C. ἰδιοβουλεῖν usurparunt, sic nostro in loco malim ἰδιοβουλευειν in
mie similis est Auiciamus, quem in verbo γρυλίγιν per unum a scribendo grammatici observarunt. Thom. Mag. p. 74t γροχίζειν 'Aττικὰν δι' ἔνος 1, - cf. et Anecd. Behh. I, p. 33. Lob. Phryn. p. 101 sq.