장음표시 사용
91쪽
ἰδιομολέειν verti. - Vemmtamen nullus dubito, quin, sorma perversa κατέλογέοντα l l. II l, immerito adhuc retenta, et immerito pro Ionica a quibusdam venditata, vi ac furca expulsa, καταλογέοντα reponendum sit, cujus ex noristi forma κατηλογησε ) illa vitiosa quo duin analogiae errore nata esse videtur. Cui simili do errore, ex quo Pro παρενομησε dictum sit παρηνομησε. vide infra p 259 sq. Sed, ut ad institutum revertar, non omittebantur solum e geminandis litteris alteraeutrae, sed geminabantur etiam non geminandae ; id quod quum aliis in litteris fieri solebat, tum inprimis
in spini vocalibus: l. 215 σαγαρις, σανγαρις Ald. S., coli. IV. H. - VIII. 33 συλήσαντες, συλλησαντες Ald. S., coli. C. 35. 53. I. I . Κυηνέλου. Κυφέλλου b. c., vide et Var. Lecti. ad I. 20. 23. V. 95. VI. 34 et Casaub. et Menag. ad Diog. Laert. I. 94. - II. 8τεταμένον τον αυτον τροπον recte Vulg. Cum cod. b., ubi τεταμώ νον S. V. e. d. , ac vana esse videtur Bekkeri suspicio, ne τετραμμενον rescribendum git videndum esse; es. Berct. ad Dion.
Ρerieg. p. 587. Alia exempla vide infra p. 96 sq. Ρraeterea aliae singulae litterae plerumque haud sine magno sontentiae dispendio vel omittuntur vel perperam adduntur, veluti Il. 3, ubi male Ald. S. V. b. d. λογιμωτατοι exhibent quos sequi non debebat Eustath. ad Dion. Ρ. vs. 232 pro sola vera atque elegantissima .codicum M. Κ. F. R. a. e. scriptura λογιωτατοι ΟΙ γαρ Nλίου πολῖται λέγονται Αἰγυπτιων εἶναι λονιωτατοι), es. Tuom. Mag. p. 277, 7 λογιους τους πολυέστορας οἱ αρχαίως αττικιζοντες, ως καὶ Ἐροδοτος. - καὶ λογιμον και ἐλλογιμον το λογου ἄξιον.
ἄλλο πολισμα λογιμον. - Piers. Moer. p. 249 λογέους τους πολυ- ἱστoyας αττικως καὶ Ηροδοτος. Lob. Phryn. p. 198. Hesych. II, p. 493. Herod. I. I. II. 77. IV. 46. - Alteram in partem peccatum est l. 65, ubi Pro solo vero νομμα perperam habetur in codd. R. u. νομα, de quo vide Interppr. ad Apoll. Bh. Iv, 1218. Syllabae vero singulae vocesque ita plerumque male omittebantur aut addebantur, ut vocabuli alicujus initium negligeretur aut male iteraretur, vel ex media parte quaedam, vel denique syllabae finales. Quorum omnium generum multa afferri possunt exempla; veluti I. 122 eto τε τελευτῆσαι. το τελευτῆσαι S. I. 80 λ-παδα στολην ἐνεσταλμένους salso est in eodd. Mss. et plerisquo editionibus; sed, quum ubique alias στολην στέλλεσθαι non ἐνστέλλεσθαι dicatur cc locos a Schneigh. lex. Herodot. s. v. laudatos ,
I. 84 κατηλογησε του to ως ἐον αμαχον, sic recto Tosto Reiskius et Bevherus reposuerunt pro vitiosa codicum Μss. scriptura τουτου, quam immerito etiam nunc pleriquo sequuntur. Vide enim I. 14. νικήσας τὸν
νομον κατηλογησε vulg., Bo recte qOn audiendus est cod. a. των ν μων
praebens. III. III καταλογεοντα τα υροίτεω πρήγματα. cf. Μatth. gr. gr. p. fra sq. editi tert. .
92쪽
Patet, Praepositionem ἐν, ex male repetita vocis praecedentis finali syllaba naiam, abjiciendam esse, reponendumque eum Schaesero ἐσταλμένους. - Vide praeterea Vari Lecti. ad II. 51. I. I8. 19.192. 28. 68. 108. 146. 157. 134. 126. ΙH. 25. VII. 100. 238. IX. 62. - I. 51 in verbis ταυτα ἀπέπεμπε ἐς Λελφους, καὶ τοδε αλλα
aμα xοισι vulgo vitiose scribitur αμα τοισι, et apparet vel cum codd. F. a. e. αυτοῖσι reponendum esse, Vel id, quod eodem capite paulo infra Positum est, αμα τουτοισι. ἀπέπεμψε αμα τουτοισι ὁ Κροῖσος , cs. et P. 23I. - I. 60 ἐν ἈθηναIοισι τοῖσι πρωτοισι λενομένοισι recte Vulg., sed αυτοῖσι πρώτοισι a. c. F. m. Sec. - III. 40 ῆν τε μη ἐναλλαε ἐμαὶ το αno τουτου ul ευτυχιαε τοι Tala παθαις προσπέπτωσι, τροπω τω ἐμευ υποκειμένον ακιο, sic τοι ταις παθαις Praebet S., tumo τουτου ar ευτυχίαι τοι αυgαῖσι καθωσι eod. F. et fortasse etiam M. P. Κ.), unde inde a Gr-norio B quibusdam τοιαυταισι παθαισι repositum est sed, ut taceam τοιαυτροι πάγρσι certe ponendum suisse, Vel τῆσι τοιαυοὶσιπὰθησι es. Matth. gr. gr. II, p. 709ὶ, vel τ σι τοιαυτύσι των παθέων,'ut IV. 183 τα τοιαυτα των ἔραετων inerub. Synt. gr. P. Ibb , vel ex sequentibus verbis τροπω - κ. T. 1. quum Pateat, has res adversas non eas esse, eum quibus Amasis ipse suaserit Polyerati ut fortunam misceret ac temperaret, non τοιαυτύσι πα- θησι Herodotum ponere potuisse consentaneum est; verum αυτασιπαθησι, ut similiter noster dixit N. 3 ηντιουντο αυτοῖσι κατιουσι sic verissime codd. M. P. K. F. S. V. Paris., τοισι κατ. edd. Vetti vel etiam aυτνει τῆσι πάθησι, es. Lob. Phryn. p. 99 sq. et mrod. II. 65 συντροφα αυτοῖσι τοῖσι ἀνθρωποισε vulg., sed τοισι
omiserunt S. V. II. III σον αυτὴ τη πόλι. VI. SI aυτοῖσι τοῖσι Ioευσι. III. 100 αυτ j καλυκι ουσι vulg. eum S. Alii αυτῆ τοκαλ. Sed αυτοῖσι ψατίοισι απ' ων ἔβαψε sine variet. cf. et ΙΙΙ.126. IV. 64. 69. VI. 93. U. 39. VIII. 17. - VII. 164 fine olim haec verba sic vulgabantur: απικετο ἐς Σικελίην απὰ παντα τα χρηματα αIων, quam tmesin quum facile appareat plane alienam esse ab hoc loco es. Wenriel, de praepositionum tmesi, quae apud
Herodotum invenitur, p. 13 sqq. et απο παντα ex Vero απαντα eorruptum esse, recte fecisse mihi videntur, qui hoc απαντα cum
codieibus quibusdam in ordinem receperunt; cs. Bemh. Synt. gr. P. 197. De laeunis majoris mensurae jam supra est expositum; hie de singulis etiam quibusdam vocibus vel expellendis vel addendia Uatur. II. 158 ex schol. Aristoph. Ρlui. 388 et Lex. Seg. 418 ἄπαρτὶ est inserendum his verbis: απο τουτου εἰσὶ στάδιοι χέλιοι ἀπαρτι. . - v. 3 . αυτικα μὲν ἐςηνείκαντο - ἐκ των ἀγρων ἐς τὸ τεῖχος, παρεσκευάσαντο δὲ ως πολιορκησομενοι καὶ σῖτα καὶ ποτα τὸ τειχος ἐςάξαντο; sic male Gaias. et M. καὶ τειχος ἐςάρ. κέκρηται αυeco απαρτο προδοτος, λέγων ἀπο τουτου εἰσὶ σταδια clvo ἀπαDτί.
93쪽
Ald. al. και τὰ τ ἐρος-Bckk. ol. recte, cum codd. S. P. F. n.; es infra P. 286. - cl. 93 omnos haec verba vulgo sic exhibent:
θωυμα- δὲ γῆ Λυδίη - od μαλα ἔχει, neque in ullo libro antecedit articulus mi nomuit Λυδ&λ Ρrorsus Herodotens ac necessarius. Consuevit enim noster dicere ες γῆν τὴν Μηδ ιην I. 73. IV. 12.,
IV. II. 179. U. 122. Vll. 42. IX. 14. 65. 87. - Quae omnia ex-vmpla satis ni puto approbabunt, etiam eo in loco, de quo agitur, re si Audita reponendum esse. Nec minua bene jam recentiores aliquot editores, quamvis non addicentibus eodd. ms., restituerunt lv. l6 to bis Περσαι θεον νομέωυσι εἶναι το πυρ - τοπῶ ρ ς ρέον pDαι ἔμφυρον , quem articulum graeeae linguae legi-hus convenientem et Stohaeus, ubi illa Herodoto attulit Serm. 122, Ρ. 6Iεὶ, ognoscit, et Valta. et Uesses. ad h. l. Comprobarunt. Simili enim ratione Herodes. articulum praeposuit nomini L 74. 174.103. II. 33. 149. - Sic et IX. 76 in his vulgatis verbis: καὶ αυ- mi κιὰ τολοι , Remkius recte και αἱ αμφίπολοι restituit. I. 210 ἀντι δε ἄρχεσθαι olim vulgata erant cum eodd. in ., non Addito.articulo τos, quem quidem Reiskius, Sehaes. ad Greg. Cor. 393 BAh. al. recte Mune udjecerunt. Eodemque modo recte nune
Ου εἶναι νησιωτας, es. Sehaef. Apparat. erit. ad Demosth. II, P. 564. De particulis quibusdam nostro hic illic sortasse restituendis nunc non decernam, sed interim, donec ipse hanc ad quaestionem necesserim, nerserum hae de re disputantem Aet. Philol. Monac. I, p. 75 sqq. lectores doctissimi consulant.
Sevitur mmc ultimum corruptionis genus, Mod in perturbato litterarum, syllaba vi, vota lornmque ordine continetur; quum antem quattuor huius generis causae esse dicantur es. Herm. Opus-
l. Di, P. I m.), una, non imputanda librariis, in mala libri,
Unos deseribitur, condicione posita, altera ex consilio, tertia ex negligentia, quarta ex ervore librariorum Prosecta, tres ponteriores Potissimum ad Herodotem orationem mutandam plurimum fecisse mihi videntur. Consulta enim mutatum esse verborum ordinem, Vel
inde conjici licet, quae jam supra de grammati eorum vel librario- Tum, ilὲorum vice iungentium, ratione veterum scriptorum libros ractandi, de modo, quo ludimagistri cum discipulis suis exercitalionis causa illos legebant, diximus; quamquam hoc perturbati ordinis genus non ubique satis distincte ab iis vitiis diseerni potest, quis in librariorum negligentia et errore sita esse dieuntur. Quum enim ii, qui verba quaedam transponiant, seu consilio seu alia de
causa, magis ad sensum enuntiati alicujus quam ad genuinum verborum ordinem attenti sint, consequitur, semper talem exsistere ordinem, qui nihil perspicuitati sententiae describentibus quidem ossiciat, quin immo his interdum magis sit perspicuus. Talis vero Cooste
94쪽
Perspicuus ordo, quamquam non genuinus, vel casu quodam etiam tum exoriri potest, quum librarii errore aut negligentia peccarunt, ut singulo quoque in Ioco, quae suerit perturbationis causa, Pro explorato nihil contendas, nisi alia etiam negligentiae indiciu necesserint. Quamquam haud nego, diversas esse causRS, conSequens
tamen idem esse potest. Id quod et haec ex Herodoteis libris allata exempla demonstrabunt. I. I. Φοίνικας φασι γενεσθαι τῆς δια*O-
ρῆς αἰτίους Ald. et alii vulg. Φοίνικας Οἰτίους φασὶ γενέσθαι τῆς διαν. Bekk. Sed Ptolemaeus Heph. III, p. 314 solum genuinum servasse mihi videtur ordinem: Φοινικας Οἰτίους γενέσθαι cyασι τῆς διαφορης. l. I ἄλλ' ουδὲν γαρ μεγα εργον απ' αυτουαλλο ἐγένετο, quem vulgatum horum verborum ordinem etiam Suid. a. v. Γύγης exhibet; sed cod. F. sic posuit: αλλ' ουδὲν γαρ μέγα an ' --υ αλλο ἔργον. Vide et Var. Leetti ad 1. 22. 27 30. 53. 57. 60. 77. m. 102. IM. IN. I 28. 131. 141. II. D. V. 101 et alibi. Praeterea I. Ira vulgo male editur: νυν, ἐφη τε λεγιον, d IIερ-
σα , προαγορευω υμῖν, sed, quum νύν ipsa ad verba Cyri pertineat, patet eum ordinem, qui in codice S. ser utur, genuinum esse; νυν
τε, ἔφη λενων. Similiter I. 118 τι- τε γὰρ πεποιημενω, ἔφη λέ-νων, ἐς τον παῖδα κ . G 1. III. I in νυν τε, ἔφη λεγων, ἐγώ υμῖν ῆκω μένιστον αναθον. Quod nutem ad horum verborum ἔφη λέγων positionem attinet, animadvertendum est, illa mox sic colloeata esse, mox sic ἔλεγε τάς, λέγει φας vel φάμενος, es. I. 122. IV. 43. V. 18. 39. - 67. V l. 67. M. 81. 82 etc. etc. - I. 138 ξεινον δὲ παντα τον λαμβανόμενον υ πο τουτέων πολλοι ἐξελαυνουσι ἐκ τῆς χωρης, καὶ τὰς λευκὰς συριστερὰς, τήν αυτην αἰτίην ἐπιφεροντες Sic vulgo haec verba collocantur; Gai SL cum cod. F. πολλοὶ καὶ ἐεελαυνουσι. Sed Rei Zius solus veram istorum verborum collocationem mihi invenisse videtur, quum sic ille scripserit: ιεινον δε πονgα τον λαμβ. υπο τουτ. ἐξελαυνουσι εκ τῆς χωρης, πολλοὶ καὶ τας λευκ. περιστ. u. τ. λ. -- III. 135 ταὐτα εἶπε -ὶ αμαλος τε καὶ ἔργον ἐποίεε, sic recte nunc vulg. cum β. V. et Eustath. ad Il. p. II 82 1249 an εο μοδοτος χλωσας φησί, ταυτα εἶπε, καὶ αμα ἔπος τε καὶ εργον ἐποιεεν,) quamquam eodd. P.M. bane praebent collocationem atque interpolationem: αμα τ' ἔπος ἔφα tiparo K. et Valek. καὶ ἔργον ἐποίεε, et e d. n.: ὐμα τε
istoe τ' εἶπέ τ' ἔργον ἐποίεε, et cod. F. καὶ usa τ' ἔπος τ εἶπε καὶ ἔργον ἐποίεε. Sod istam veram primo luc' positam collocationem et alii et hi confirmare possunt loci: IX. 92: ταυτά τε αμαήγορευε καὶ τό ἔργον προςῆγε, IX. 16: ταυτά, αμα τον Περσην
λεγειν καὶ μετιένοι n. τ. λ. sic nunc reςte vulg. min S. V., quum olim male ederetur: ταυτα αμ τε τον mos. κ. τ. 1.3. - De Uera positione particulae τε in verbis ανευ τε δολου καὶ απατῆς I. 69. IX. 73 et similibus vide Sch Reigh. Lex. Herod. s. U. τε. - VI. 101 Pro Vnlgata veraque verborum collocatione τουτου oφι ἔμελεπιρι, exhibent codd. s. F., quos nonnulli Perperum soqu, volu runt , τούτου σφι πέρι ψελe. Sed tum praepositio περι cum σφι
95쪽
86. De dialecto Herodotea lib. I. potius conjungenda sit, non cum τουτου; quod quilin fieri hoc loco
non posse pateat, in vulgari istorum verborum collocntione ncqui scendum est, confirmata etiam Aeschyli quodam loco, qui est Choeph. s. 769. μέλει θεοῖσιν ων περ αν μέλη πέρι. - VI. Im ediderunt Gais s. ul. cum S. v. haec verba sic collocata: ἡμέων δίχα γίνονται αἰ γνωμαι, των μὲν κελευοντων συμβαλέειν, των δὲ Ου συμβαλε ειν. Alii edd. vett. Bekk. cum e idd. F. b. των μὲν κελευ- οντων, των δὲ Ου συμβαλέειν, sed ne fac quidem recte sunt posita ἔ quum enim negationem ου, aeuto notatum, et ultorum et
ipsius Herodoti multis exemplis demonstrari possit in fine totius enuntiati ponendam esse, nihil relinquitur dubii , quin hie a me
propositus verborum ordo solus sit genuinus: των μὲν κελευοντων συμβαλεῖν, των δὲ Ου. ἐν μέν νυν κ. T. 1. Quum igitur viderimus, tam multas fuisse causas, ex quibus tam deformata Herodotea oratio exsisteret, neque omnino vere Fr.
A. Wolfium Protegg. p. VI) sibi animadvertisse visum esse pateat,
quam prope germano nitori redditos haberemus Ηρrodoti libros, atatim quaestio exoriatur necesse est, quae via quaeque ratio nobis sit ingredienda, ut illa quam maxime genuina sinceraque reddatur. Et dicat aliquis, libros de dialectis compositos, a recentioribus doctis viris utilissimis adnotationibus illustratos, multum nobis posse hoc in negotio prodesse; ac revera aliqua ex parte prosunt, imprimis
Sehaeseriana illa Gregorii Corinthii libri de Graecis dialectis editio,
multis doetissimisque instructa commentariis. Sed hi libri reeensum tantum aliquot formarum dictionumve ex quaque dialecto excerptarum exhibent, neque eum Plenissimum, neque satis distinguentem inter varia cujusque dialecti genera et scriptorum, qui iis usi sunt. Nec vero , etiamsi singula quaeque, quae ab aliis scriptoribus ulla occasione ad hanc rem pertinentia tradita sunt, diligentissime collecta addiderimus, et ita omnia cuique dialecto peculiaria in unum conspectum coegerimus, id quod novissimis temporibus Giesius et Ahrens doctissime sacere inceperunt , magno cum fructu in arte eriti ea, ad hnne vel illum scriptorem adhibenda, procedere poterimns, nisi accuratius in hujus unius, quem tractamus, scriptoris propriam dictionem propriumque usum inquiramus. Neque enim mululum adjuvat, quum formae quaedam vel dictiones truduntur Ionicae esse, qua de re plerumque nulla est dubitatio, si ignoramus ni Herodoteae illae sint an alius Ionici scriptoris; si ignoramus, etiamsi constet Herodotum eas usurpasse, utrum semper iis usus sit, an aliis in locis alia admiserit. Quare rursus ad nostros corruptissimos eodices ms . nobis confugiendum est. Sed hi, quamquam nullius adhuc eodicis aecuratam eonstantemque habemus collationem, ne eo- Et Giesii quidem liber de dialecto Aeolica conseriptus in hae
Ipsa dialecto tractanda constitit, quia auctor praematura morte abreptus est 3 alterius autem etiam alterum volumen de dialecto Dorica nuper est
editum, quod quidem ut nanciscerem nondum mihi eontigit.
96쪽
rnm quidem, qui soli ipsis ab editoribus Herodoti sunt inspecti, F et S., quum saepius taceatur, quid in his scriptum exstet, quid non exstet ), nostri igitur Herodotei codices ita comparati sunt, ut tibi unus aut alter Herodoteam quandam so im3m praebet, ibi alii Atticam aut aliam quamlibet sed non Herodoteam exhibeant, et tibi ii, qui modo aliquo in loco genuinam habebant scripturam, non Herodoteam praebent, ibi ii, qui modo salsas seripturas habobant,
rectas Prapbeant. Cui variationi, qumn minime nobis statuere liceat, Herodotum idem vocabulum vocabuloriamqire gentis modo hac modo illa forma usurpasse, et quum parum praesidii insit singulis in locis, sic necurrondum esse videtur, ut collectis unius ejusdemque vocAbuli vocabulornmqne generis exemplis omnibus, ratione quoque in loco codicum scriptura habita, summam quandam vel depravatam reui vel rectarum sormarum subducamus Bique conseramus, indeque codices ipsos intor se conciliemus. Restabunt tamen inierdum nonnulli loci, ubi codices omnes summo consensu bi enim silentium
eorum, qui eodicum conserendorum munus in se susceperunt, Pr consensu est habendum) contra Horodoteum usum nituntur; sei , quum, ut Pessimos nonnunquaru cum praestantissimis conspirare victimns et optimos salsa exhibuisse, sic etiΗm fieri potuerit, ut omnes superstites quibusdam in locis malo de exemplari describerentur, maleque descripta servarentur, nihil nos impedire video, quominus istis in locis, dummodo pleraque exempla regulae nc normae sese
Bccommodaverint, Prorsus codicum Hss. Ructoritatem negligamus, ido Praelationea Wesseling. Et Schweigh. - Struvo, Spee. II, p. 15; III. p. 4 et 5. - Qua in oecasione facere non Possum, quin querar de illiseralitate quadam et occultatione, in qua Bbsconditi plerumquaretinentur eodices manu scripti iis in locis, ubi semel stant positi. Mea quidem ex sententia omnes quotquot au pergunt cujusvis scripti codices manu scripti omnibus eum vitiis omnibusque cum signis, lineolis, duetibus accuratissime diligentissimeque typia describendi sunt, ut eorum exemplaria omnes in terras omnesque in bibliothecas omniumque in manus dimitti possint. obmutescent tum querelae, fortasse nunc quidem intordum inanes, do levitate, indiligentia atque incuria collatorum, quorum alius alias ad rea in codieibus conferendis respiciat, suis quisque ipsius et temporia rationibus ductus, ut iidem eodices mss., donec e Communitate disjuncti occultentur, sua sponte Psteat fore, ut semper eodem modo conserendi, novandi et iterandi sint. Tum etiam celerius ae seli eius omnibus in partibus antiquitatis studiorum nos procedemus, quippe qui omnes nos edoeti primarios sontes, omnium tum in disputationibus quotidie agitatos; ae sperandum eat, lare tum, ut, fundamentis firmius jactis, altissima qua que haec nostra studia Dppetant, majoremque in gloriam laudemque, nune quidem in dies magis iis immerito negatam, veniant. Atqui inscriptiones veterum nonne sicut inventae sunt typis describendas curarunt ae curant' Non no alii quidam eodicos Alsa. paullo post inventam typographi eam artem, sic ut erant, ex-cripti sunt typis, ut nulla justa veraque causa mihi quidem subessct videatur, cur etiam aliis codiei-bns majore eum detrimento id beneficium denegetur, praesertim quum etiam alii his In studiis summas auctoritatis viri nostris tempori hus in libria veterum a codieibus Mas. primum edendis versati quam fideIissime prima in editione codicum scripturam reddendam esse censuerint.
97쪽
88 De dialecto Herodotea lib. Lae rationi et analogiae obedientes esse malimus. Haec ratio, quam in superioribus jam secuti sumus, a Godosredo Hermanno jam in
Praefatione ad Homeri Odysseam opuscul. III, p. 79 sqq.ὶ alia in
re monstrata, a Struvio summo cum fructu Herodoteae critice traetandae orationi adhibita est; quam utilissimam nostro naVatum OP Tam ne Struvius continuaret, morte est prohibitus. Nam tria tantum
quaestionum de dialeeto Herodoti specimina ediderat, de pronominibus Oστις et ος Regim. 1828 , de declinatione nominum in εος exeuntium Regim. 182M et de orthographia vocabuli θωυμα et
Hac igitur via proeedendum mihi esse, pro certo habeo; sed ne semper repetenda sint, quae jam pro exploratis habenda esse videntnr, et quae jam in editione a re eritica optima, ut nunc quidem sunt editiones Herodoteae, Behkerianam dico, reetissime r stituta sunt, hae editione innitar, et ex numero eontrarii generis ad Gaissordianam potissimum respiciam. Illa enim editio, quamquam permulta ei insnnt, quae vereor ut omnibus probentur, tamen Prima quorundam verborum constantiam quandam, a Struvio potissimum jam ante demonstratam, persecuta est, quum haec saeptu etiam colloeationes ipsas codicum vel negligenter tractarit vel plane omiserit. Diuiti eo by Cooste
98쪽
Summam quandam veterum Graecorum linguae praestantiam ea in re positam esse, quod plura loquendi genera, quas dialectos Voeant, ita excoluerit, ut eorum quodque omni ex parte ejus, quae quod que loquebatur, gentis naturam expresserit, omnes sciunt. Alia autem virtus, ipsa in diversitate atque amnitate harum dialectorum conreicua, est ea, quod in his eae plerumque permutantur litterae, quae sunt ejusdem naturae ejusdemque rationis, ut omnes sere diversitates habeant suas e rerum natura prosectas leges, omnesque unius totius populi uninsque linguae indola tanquam vinculo eontianeantur. Nec tamen negari potest, ipsas has certas litterarum Per mutationes criusque dialecti proprias quoque sere tempore suisse causam creberrimae confusionia a librariis aliisque factae, et nostris in codd. vis. conspicuae; quod ad vitium Herodoteis ex libris plane evellendum, spero fore ut nostra haec disputatio non paucum
Et Tenues quidem inter se permutatae anni, quum Herodotus constanter dixerit κου pro που, oκου, oκως, κως, κω, κοῖος, κοίην ποῖον, ο κοῖος, κου, ουδέκοτε, κοθεν, oκοθεν, κυσος, οσος, κο τερος, οποτε'Oς. ουκω, κτὶ, ὁκότε; quae omnes formae, quarum exempla satis multa quaque in pagina invenies, ubique nostro vel servandae vel restituendae sunt; quamquam raro tantum codd. Mas. in Atticam consuetudinem aberrarunt, rarius etiam nostrae editi nes, ut facile et sine ulla haesitatione contraria corrigi possint: I. 153 - ι πληθος nunc vulg. rto σοι Ald. al. cum cod. a. - 188
99쪽
De dialeeto Herodotea lib. I l.
vno in loeo I. 183 omnia adhuc exemplaria male ouoυ θυεται PrBE-bent, quod statim, quamvis nihil aliud e eodd. Mss. sit adnotatum, in Herodoteum o κου mutandum est. Nec lainen recte Bokkerus mihi secisse videtur, quum sine codd. Mss. auctoritate V. 13 vulgatum onoδαπὴ sic M. P. K. F. - ποδ-ri Ald. V. A. d. ποτα ποι S.) in oκοδαπη et ΙX, 6 όποδαπὰς in o κοδαπος mutavit, quum idem ipse vulgatum ποδαπος VII. 218), unde tamen hanc litterarum
Permutationem prosectam esse oportuisset, intactum reliquerit. Et id ipsum, quod adhue e nullo codice manuscripto forma κοδαπος aut o κοδαπος est allata, docet aliam horum quam illorum rationem esse, quamquam haud ignoro et antiquiores et recentiores grammaticos, etsi in posteriore horum vocabulorum parte derivanda inter se dissident, tamen in priore pronomina interrogativa vel relativa
που, οπου, ποθεν, ποίου latere, omnes consentire. Nec unquam
arbitror scriptores recentioris Iados κηλίκος aut οκηλίκος pro πηλίκος, οπηλίκος, quorum quidem de derivatione nulla est dubitatio,
Et Liquidae inter se permutantur; nam κλίβανος Herodot. lΙ. 92 dixit pro κρίβανος, es. Eust. Hom. p. 97o, 62 973, 32 ου
μονον κλιβανος δια του 1, ως παρ ' Ηροδοτω, ἄλλα καὶ δια τουμο υττικως, coli. euin Athen. IlI, p. 110 C et Lob. Phryn. p. 179. - Praeterea λίτριν II. 86 ταριχευουσι λίτρω) recte nunc vulgatur cum eodd. M. Ρ. Κ. F. R., ubi quidem codd. S. P. c. b. d. in νίτρι' aberrarunt, quod vere Lobeckius ad Phryn. p. 305 asserit Alexandri demum temporibus evicisse vide et Piers. Moer. p. 246
et grammaticos a Maiit. Sturg) p. laudatos quare et II. 87 τολέτρον cum codd. F. a. retinendum est, neque cum aliis et cod. S.
Media et Tennis ejusdem naturae; sic Herodotus dixit κναφευς et κναφήλν lv. 14, Pro quo Attici γναφευς, γναφεῖον dicere maluerunt, es. Lob. M. Vs. IMI et grammaticos amitt. Muret p. 3 laudatos. - Praeterea I. 92 κνάφου ἔ κών vulg. nunc; et sic lex. Herod. Hesych. Suid. Olim κναφηχυ male vulgatum; γναφου Plui. Wyttenbachii p. 858 E., ubi edd. vett. ναφου, Steph. τανου. cf. et Eust. ad II. r p. 854. - Sed III. 108 καταγνάφων vulgatum est eum S., quem ad locum vide Interppr., ubi quidem edd. vett. κραπρόφων male exhibent. - Similiter et alii et noster dixerunt κάμπτειν pro γνάμπτειν vel κναμπτειν cs. IV. 42. 43. VII. 122. 193. VII. 58. καμπή Ι. 185. αἱ ἐπικα unαι 1.
180. - ἀνακάμπτει II. 8. Tenues et Aspiratae: Sic Herodotus constanter dixit δέκομαι pro δέχομαι, et καταδέκεσθω, παραδέκεσεια, προσδεκεσθαι, ἐνδεκεσθαι, υποδεκεσθαι et αποδέκεσθα et, quae omnia recte sic nunc ubique scribuntur, etiam ubi , alii eodd. Μss. vel alia editiones vulgarem sormam δεχομαι praebuerant, sic l. 20 ἐκδέκεται nunc vulg.
eum M. F. K. S. Paris. Alii ἐκδέχετm. l. 89 προσδέκεσθαι vulg. προσδέχεσθαι Steph. alii. - Ill. 39. δεκομενος vulg. δεχομενος F. Diuitiam by Corale
100쪽
ΙU. 49. δέκεται M. Ρ. Κ. F. Ρaris. S. V. Alii διαδέχεται. IX. 116 προσδεκομενος S. K. F. Paris. Vulgo προσδεχομενος. - De sorma απίκατο vide infra p. 268. - De ἔσκε Vl. 36 Pro vero εσχε vide Interppr. ad h. l. et Herm. de emend. p. 58. Neqne etiam huc pertinet μῆκος quod Steph. et seqq. IV. 15I pro vero μῆχος sie Ald. alii eum M. P. V. K. F. Paris. S. exhibent; quum in formam μῆχος per et scHbendam II. 181 omnes consentiunt libri, vide Uesset. et Valek. ad h. l. - Εtiam παντακῆ quod II. 124 Gaias. ni. receperunt, salsa Ionismi specie nititur, neque hinc interica graeca referri debebat, quum non solum hoc in loco codd. K. V. F. S. verum πανταχῆ a Bekhero aliisque merito receptum Suppeditaverint, sed etiam in aliis omnibus huic similibus vocibus immutatum hoe et relictum sit. Et ipsum πανταχῆ quidem sine ulla varietate habes III. M. V. 52 et re et Stob. hoc ex loco, Serm. I p. 242. - praeterea VII. 106. VIII. 133. πανταχοθεν VII. 25.
VIII. M. πολλαχῆ I. 42. VI. 21. 105. ἐνιπῆ I. 199. II. 19. πεντα-χου Ιll. 117 ubi alii quidam πανταχου). - VII. 36 τριχου τριχῆ S. . oλιγαχοθεν III. 96. Sed pertinet huc forma oυκὶ pro ουχι posita, veluti I. 133. 173. Iv. 155. VII. 46. 49, 1. 157. Etiam ubi alii οιχι male exhibuerant, nunc reete Ουκί est restitutum: V. 13 Ουκὶ προσω nunc vulgat. οὐχὶ S. v. συκη Gais . F. E. VII. 49, I -κὶ ενα αυτον vulgat. otis S. - Ι. 9I fine. Και Ου του θεου vulgat. ουχὶ b. a.
Ρraeterea arme dixit noster constanter pro αυθις; et habes ιτυτις Permultis in locis sine ulla varietate positum, ut etiam ibi, ubi libri variant, recte nune nostro sua sorma est restituta: I. 54αυτις vulg. αυθις F. a. - 56 αυτις vulg. αυθις F. II. I 22 αυ- τις Vulg. αυθις S. - Μ ουτις vulg. αυθις S. III. 2 αυτις vulg. eum S. F. Ρaris. αυθις alii. - V. 81 mIτις nune Vulg. CL Κoen.
ad Greg. Cor. 64. - Olim vulg. αυθις. - VIlI. 60, 2 αυτις vulg.aυθις S. I. 62 μεταυτις nunc uni g. μετ' αυτις F. μεταυθις e. II. 149 αττιγενές Bekk. - θιγενές vulgo. IV. 48. αυτ ενέες nunc vulgat. αυθιγ. K. F. n. αυθηr. S. - IV. 180 συθιγενέζ θεω vulgat. αυθιγενει S. αυθιγενέη F. αυτιγενέῖ Sehaes. Beis. - De Ἐπιαλτης vide VII. 213 sqq. Interdum in una eademque voee transponuntur Aspiratae et Tenues, sic ἐνθευτεν constanter apud nostrum est scribendum pro vulgari ἐντευθεν : I. 2 ἐνθευτεν vulgat. ἐντευθεν S. P. ἐντευτεν F. pr. m. I. 75 ἐνθευτεν vulg. ἐντευθεν S., sed aliis permultis in locis sine ulla enotata varietate recte ἐνθευτευ legitur. Similiter ἐνθαυτα I. 61. 62. 63. U. 68 et Greg. Cor. d. d. Ion. g 56 hoe ex loco, et sic permultis aliis in loeis sine librorum suetuatione. Etiam I. 48 ἐνθαυτα recte est vulgat. , ubi ἐνταυθα cod. e. 76 ἐνθαυτα bis vulgo. ἐνταυθα S. - 79 ἐνθαυτα Vulg. ἐνταυθα S. -- 190. ἐνθαυτα vulg. ἐνταυτα S. Et κιθων, κιθωνος Herodoteum sine varietate legitur I. 155. Diuitiaco by Corale