장음표시 사용
361쪽
ideam non actus sed merae potentiae, plane aliunde, h. e. a se, Deo, dependentis, adeoque existentiam meie possibilem, intelligit praeterea in illa divisibilitatem, quodque aliae atque aliae paries possint in ea constitui, atque cum aliis conjungi & ab iis removeri, quodque fic possint esse varii motus in ea, variarum particularum inter se coniunctarum quies, variae partium figurae, quae suas habent varias proprietates dcc. quae omnia ut possibilia intelligit, quia ipsam illam extensionem tantum ex se ut possibilem intelligit, dum se ut purum actum intelligit, juxta ea, quae antea vidimus. Nec putandum est in ipsa illa extensione indefinita inclutam esse potius quietem, quam motum, cum ipsa extensio ista nihil aliud in se contineat , quam longitudinem latitudinem & profunditatem indefinitam , atque quies non pota prius considerari, quam divisibilitas, dc earum m tus vel cohaesio cum aliis partibus, cum quibus sunt conjunctae,quae quies appellatur. Sic quoque Deus intellectum & voluntatem finiis tam intelligens ex eo, quod se ipsum ut infinitum intelligere dc vel .le concipit, nullam in istis mentibus videt necessariam existentiam, sed possinitem tantum, easque mentes infinitis modis variabiles, sicut materiam ut infinitis modis variabilem concepit. Ita Deus & semetipsum dc omnia in seipso, infinita plane & persectissima ratione intelligit, adeoque Deo assignanda hujusmodi intellectus dc voluntas, a qua dc ego dc aliud omne, quod praeter me est, dependet omni
g. X. Quamdiu enim extensionem indefinitam , ut & mentes finitas, tantum consideramus ut objectum divini intellectus, possibilem tantum habent existentiam, non suturam, non necessariam. antum ergo attinet ad materiam, Deus ab aeterno voluit, ut ea distingueretur in tot diversa corpora, quot in universis reperiuntur,
dc postquam semel plurima corpora creatione sermasset, voluit, ut alia post alia certis quibusdam legibus naturae dc certo quodam ordine orirentur, quem nunc in rerum natura videmus. Voluit etiam Deus, ut essent variae mentes finitae intelligentes dc volentes, eaeque vel cum corpore,quale humanum est, eo modo conjunctae,quem nosi h nobis experimur, vela corpore liberae, atque has mentes,
inprimis humanas, Certo etiam quodam ordine dc modo dc inter se, di cum aliis corporibus conjunxit. Et sane quod in Deo jit voluntas,
vel ex eo intelligimus, quod ipsum Velle sit persectio absolute M
362쪽
simpliciter talis, quippe quae nullam importat imperfectionem. Deo enim, cui simpliciter Esse competit, etiam hoc esse necessario est assignandum, quod Vella importat. Praeterea, dum a Deo omnia dependere cogito, non possum non ei assignare actionem , in qua ista dependentia landatur. Atqui haec actio nihil aliud esse potest, quam Essicax ipsius Voluntas, quae propterea Deo necessario est assignanda. Nec vero tantopere differt in Deo Intellectus d Voluntas, quantum differt in creaturis et Possumus enim quaedam intelligere, quae non volumus, dc c contrario volumus quaedam, quod quidem fit perperam, quae non intelligimus. At in Deo hic summa e1t Intellechus dc Voluntlitis identitas concipienda, juxta dicta, neque quicquam ille vult, quin eo ipso, quo id vult, simul quoque inIelligat. Id etiam, quod intelligit, eo ipso est aliquid reale, quia suo intellectu, ut supra vidimus, sermat rerum essentias;.vult ergo illud ipsum. Adde, quod in quavis clara Idea contineatur Armatio ejus,
quod in illa reperitur, etiam in ipsis creaturis, uti prima Parte fuit observatum : At dubitari nequit, quin Idea, quam Deus habet de rebus, si longe clarissima. XI. Atque ex dictis jam porro elicimus, quod, cum intelligere dc velle in Deo summo modo identificentur, unus idemque plane actus fuerit Dei intelligere dc velle ; & , si Dei Voluntas &Intellectus sit simpliciter esse, non potest, ut in hominibus, una
volitio alteri succedere quae enim volitio postea in Deo oriretur in ipso non fuisset, adeoque in Deo suissct aliquod non esse , atque ita non posset dici, ipsius naturam in esse simpliciter consistere. Praeterea, quod in creaturis alii actus aliis succedunt, id omne oritur ex eo, quod nulli iis sint essentiales, quatenus creatura rationalis portest esse quodam tempore sine hoc vel illo, quamvis esse illa non posint, si non aliquis istorum actuum adesset in inde enim fit, quod alios aequirant, & sic ad hos vel illos sint in habitu vel potentia : At cum Intelligere & Velle non differant a Dei Esse, erit utique omne Intelligere dc Velle ipsi essentiale , dc per consequens non potest in Deo alter actus alteri succedere. In hominibus etiam propterea diversi sunt aetus se invicem subsequentes juXta ordinem rerum , a quo dependent, & cui, si rite instituantur consormari debent, at Deus est auctor istius ordinis, eumque suo intellectu formavit, ad quod opus fuit, ut simul uno eodemque actu res istas omnes conci-X x et peret
363쪽
peret, quas sicimer se invicem ordinavit & disposuit. Quin imo si
homines plura simul conentur intelligere, formant Conceptus, non distinctos, sed plane consusos, quod ipsorum intellectionem non juvat, sed impedit potius 3 at in Deo non potest locum habere conceptus confusus, quippe qui de non participat, ac proin hoc nullo modo est verendum , si unico actu omnia complectatur, ut propterea debeat censeri formare conceptum consulum. Ab hoc enim
actu divino dependent omnes res a se invicem maxime distinctae, quas Deus per hunc ipsum actum distinguit, qui propterea confusus nulla plane ratione concipi potest. Nos asueti sumus intelligere intellectum dc voluntatem finitam, a qua non omnia & singula dependendi, cujus actus propterea, finitur per alium actum, qui alteri priori succedit; sed in hoc actu divina omnia aliter se hasent; omnia enim & singula ab isto actu dependent, nec propterea finiri potest per alium actum, sed infinitus ille semper est & perseverat.
Quod tantum quaedam a voluntate humana dependeant, id est propter ejus impei sectionem & inessicaciam, quae tanta est, ut quovis momento Deus istam voluntatem humanam Conservet & ejus actum producat, &id quoque, quod ab isto voluntatis humanae actu enficitur, totam suam realitatem a voluntate divina consequatur. Quia igitur adeo impersecta est volitio humana, alter actus alteri succedat, oportet, ut sic per multitudinem actuum quodammodo compensetur id, quod deest actui finito dc imperfecto. At a voluntate diuina omnia & singula dependent, non hic mccessione opus , &illa etiam ne quidem locum hic habere potest ;sed unicus est hic actus quo Deus omnia & singula simul & vult& intelligit. Unicus iste actus est, quo voluit Deus &ea quae jam facta sunt, & quae nune sunt, quae imposterum sunt futura, & quidem cum omnibus suis
circumstantiis dc relationibus, quas inter se invicem habent; ut, quot gramina sint futura, quamdiu mundus steterit, quae" Scquantae variationes in interioribus terrae , quae & quot& quantae in omnibus creaturis, dc alia infinita similia. Neque tamen simpliciter repugnat, ut homines plura unico actu intelligant. Quod pos sit homo unico actu plura simul intelligere, patet tum in Matheiamaticis insignforibus, qui unico actu vident conclusiones in praeamissis, quas alii variis actibus TX iis debent elicere; tum in quihuseis hominibus, dum de assirmante propositione judicium sor
364쪽
mant; tunc enim simul subjectum & praedicatum ut intelligant,
oportet; ita dum de harmonia Musicajudicant, simul omnes illos sonos,qui harmoniam istam constituunt,debent intellisere: Sic quando plurium linearum habitudines di relationes ad se invicem cognos-Cuntur, oportet, ut unico actu omnes illae lineae simul intelligantur. Quod autem hominum nemo possit ita unico actu intelligere, inde est, quod quilibet homo sit finitus, adeoque actus quoque ejus quilibet sit finitus: at Deus infinitus est plane, & ea propter actu unico infinito infinita simul comprehendit. His adde , quod si Deus non unico actu simul omnia intelligeret dc vellet, sequeretur, posese in illo volitionem aliquam esse futuram , sicque volitio aliqua possibilis posset transire in suturam. At hoc plane est contradictorium. Si enim id posset fieri, fieret illud vela creatura quae sic deis terminaret Deum, ut possibilis ista volitio transiret in futuram, qua
ratione creatura seret Deus, atque essiceret ut Deus a se dependeret, sicque ille non amplius foret Deus , vel fieret istud a Deo, quatenus Deus vellet ab aeterno, ut haec ipsius volitio esset in tempore, quod iterum est contradictorium : Si enim Deus velit ab ae terno, ut haec volitio adsit ei in tempore, jam ab aeterno eam habebit, sicque nulla nova volitio in ipsum cadet. . XII. Sic plane manifestum est dc a priori demonstratum, uni-Cum esse divinae voluntatis actum, quo omnia simul vult dc intelligit : dissicultas tamen hic sese exhibet nobis maxima, quomodo possit unicus actus divinus omnia simul dc semel intelligere dc velle; quomodo sit possibile, ut haec omnia unico dc simplicissimo actu divino comprehendantur 3 Uidetur tamen tota illa difficultas huic inniti iundamento, quod supponatur, actum illum esse finitum,. id quod secus planc se habet : est enim actus perpetuus dc perseverans ab aeterno in aeternum, absque initio, absque fine. Cum igitur actus ille sit plane infinitus , non mirum videri debet, quod omnia dc singula, quod infinita comprehendat; quin imo e com rario mirum foret, neque posset absque contradictione dici, quod non Comprehendantur omnia illa ab unico isto dc simplicissimo divinae voluntatis actu. Saltem impossibile est, ut illa omnia, quae simul existunt, non comprehenderentur unico isto dc simplicissimo actu. Si enim
non comprehenderentur, non existerent, quod est contra hypothesin : Sic igitur existerent, dc non existerent. Existunt enim illax a 3 omni
365쪽
omnia simul dc semel, quia ista omnia simul & semel voluntur, ut sic dicam, 'vel emciuntur per voluntatem: non enim a se ipsis existunt, sed existentiam habent suam ab illo summo&independente ente,& quidem non aliter, quam quatenus illud ens habet suam volunt a. tem : habent autem ista omnia illam existentiam simul & semel, ergo illa voluntas quoque omnia haec simul velle debet. Porro, quae sic
simul existunt, habent suam connexionem, tum Cum aliis praeteritis, tum cum aliis suturis, & illa iterum cum aliis, & haec etiam cum aliis, atque sic de omnibus est judicandum : atqui hanc connexionem plane habent a Deo, a quo dependent; quod non potest fieri, nisi, dum sunt, Deus illam connexionem velit et non enim alias haberent : Non potest autem velle, nisi etiam velit illas res , cum quibus connexionem habent, dc sic de aliis. Sic ergo nece siarium est, ut unico actu velit, quia omnia sunt connexa & illam connexionem habent a Deo. si nunc vult omnia simul, etiam antea voluit, quia nulla ratio mutationis istius voluntatis. Inestabile igitur
est hoc totum, quod esse quidem intelligi potest, quomodo autem sit, intelligi nequit a nobis finitis, neque propterea ut intelligatur debet laborari ; Quin eo ipso pro certo seret habendum , quod illud si intelligi a nobis posset finitis, non designaret actum Dei infinitum, qui eo ipso, quo talis cst, intelligi non potest. g. XIII. Alia adhuc hic se offert dissicultas, quod nempe, si Deus unico &simplicissimo actu omnia vult & intelligit, actus ille
videatur ob suam continuam perseverantiam taedium aliquod & de fatigationem inferre : ita enim nobis videtur obtingere, si diu inhaerendum sit uni objecto & quidem per unicum aliquem actum, quod tunc taedium & defatigatio in nobis soleat oriri. Verum enimvero haec ipla dissicultas,si ad eam recte attendamus, semetipsam plane expedit. Deus enim per hunc actum suum unicum non versatur circa unum objectum, sed circa infinita, dc, dum est conscius suae voluntatis, versatur etiam circa semetipsum suo intellectu, & sie hoc ipso unico actu semetipsum quoque intellipit. Nos etiam ob nostram finitudinem non possumus unico actu vel unius objecti perfectiones exhaurire, multo minus omnia simul dc semel nobis repraesentare; quod igitur unicus actus nobis repraesentat id exiguum est admodum, quoniam vero sciendi sumus cupidi, non debet unus
actus nimis diu durare , sed progrediendum est ad alium, ut sic
366쪽
majus in scientia augmentum acquiramus ; nostra enim persectioe in variatione & mutatione consistit, quod si igitur unico actui nimis diu inhaereamus id taedium nobis ingenerat, quod sic in persectione inostra augenda impediamur. At Dei iste actus unicus simul est infinitus, quo & semetipsum, & omnia, quae a se dependent, comprehendit. Locum ergo nullum potest habere defatigatio Sctaedium in tali actu , qui omnia objecta, qui Deum ipsum infinito modo repraesentat. Defatigatio etiam & taedium saepe inde oritur, quod oblectum aliquod sit ingratum, ut in doloris sensu obtinet , athihil est, quod Deo invito possit obvenire, quodque ipsi propterea ingratum esse queat, cum ille non aliunde, sed omnia objecta ab ipso dc quidem ab unico illo actu voluntatis sive intellectus sperinde est quomodo appelles, cum tantum differant respectu) dependeant. Nec hic dissimulandum, defatigationem in hominibus inde oriri,
quod, desti aliquid intelligimus, id vix soleat fieri absque adjuncta
imaginatione, ad quam conservandam opus est continuo spirituum assi uxu, qui sic solent dissiuere dc dissipari, quae causia est nostrae defatigationis : Quae in Deo locum habere nequit, cum homo non
sit, adeoque humanae imperfectiones in eum cadere nequeant. .
s. XIV. Hactenus ergo deprehendi in Deo perpetuum esse Sc quidem esse pliciter , esse merum, in quo nihil sit ex non esse et Deprehendi in eodem perpetuum intelligere dc velle; & tale intelligere& velle, quod sit perpetuum esse, dico, constituere Dei essentiam;
qua ratione iundamentum positum est omnium aliarum divinarum proprietatum. Inveni nunc essentiam divinam consistentem in Esse.
in quo nullum sit non esse , in InteHere quod omnem intellectum superat atque semetipsum & omnia alia comprehendit, dc tin Velle quod absolute sit independens, dcii quo omne aliud esse depen. det. Dum enim si dictur EIs considero , non positim non in illo deprehendere intelligere ex semetipso sui ipsius dc per semetipsum aliarum omnium rerum, quod nullis aliunde acceptis, si v recum natura datis, sive postea acquisitis, juvari potest id eis, sed quod
omnium aliarum idearum, omnis cujuscunque cognitionis unica sit origo; reperio etiam in illo summam dc independentem plane volitionem sine qua illud Es non intelligo, sed ea posita quale sit illud Esse in quo nullum deprehendi potest non esse, clare perspicio. Obstupesco hic dz haereo luce tanta perfusus ; quae enisti in aliis reperi
367쪽
disjuncta, ea hic summis modis ident thcata agnosco. Ventiam Dei constituit Esie pisciter, quod ab infinito intellectu & voluntate non differt, sed sicut in illo esse, summum Intelligere dc Uelle, ita in Intel ligere Velle,& in Velle, Essedc Intelligere simul mihi reprae siento;& hoc Esse, hoc Intelligere, hoc Velle non nisi in unico & simplicis simo adtii consistit. Nihil aliud in Deo est praeter istam Esentiam,
di quid aliud esie posset, cum illa essentia superemineat omnibus, quaecunque cogitari queuntῖ Si tamen illa essentia divina ad alia quaevis , ad me ipsum, & quae existunt alia reseratur, orientur hinc variae ad ipsam relationes, unde variae illi essentiae possunt assignari denominationes, quod est, quod nomine Attributorum solet apis pellari. Atque hic primo occurrit expendenda ejus Infinit- , quae jam antea se exhibuit, dum illam Essentiam mecum & cum aliis rebus comparavi. Est igitu'Infinitas Attributum Dei primum, quod post Essentiam sese mihi offert distincte contemplandum. In quo enim est omne Esse, is nullos habet limites, quos si haberet, non esset omne esse, cum limites sive fines negent ulterius esse. Ubi ejusmodi est Intellectus, qui penetrat, qui excedit omnia, is nullis limitibus nullis finibus potest esse conclusus. Ubi quoque talis volitio , a qua omnia , illa sane nullis limitibus potest esse restrictat voluntas enim illa est, quae omnibus rebus dat & praefigit limites, nullos aliunde sumiti si enim sumeret aliunde, non esset voluntas, a qua omnia omnino dependerent ἱ hoc enim quod figeret limites inde plane non dependeret. g. XU. Ex hac divina essentia etiam sequitur, quod a sesit, ubi insignificat existere. Ubi enim est simpliciter Eta, ubi merum est Esse, nullum non esse, ibi non potest non esse existentia. Quod enim non existit, tantum abest ut possit dici habere omne esse, ut potius nullum habeat vere sive actu esse. Nec voluntas , a qua omnia pendent, potest concipi absque existentia : Velle enim in se comprehendit existere, & velle tale , a quo omnia dependent , inserta se existere, hoc est, sibi ipsi ad existendum sussicere, dc per conis sequens etiam existere; si enim omnibus aliis ad existendum sufficiat, quidni a se i pso existeret Si tantos habeat thesauros, ut aliis inde
erogare possit, quidni sibi ipsi susticeret. Nec posset aliis largiri
omnia, quae habent, si a se ipso non existeret, sed potius hoc acceptum est et reserendum illi enti, a quo haberet existentiam, quam si
368쪽
istud ens ad momentum non largiretur, nihil posset largiri alteri. Quod si a se ipso non existeret, ne quidem existeret; non enim posis et habere existentiam ab alio, cum omnia a se dependeant : ex iis stit ergo omnino a se ipso. Potest hoc ipsum quoque ex priori Attributo confici. Cum enim illud ens exi1tat, non potest esse ab alio Si enim esset ab alio esset limitatum,limites enim sunt ab alio: Atqui demonstratum est illud ens esse infinitum. Hoc vero est ΙΙ dum attributum, cujus Conceptum nos formamus, dum Deum compa. ramus cum aliis rebus , quas produxit, & simul animum advertimus ad ipsum, eumque ut nullius rei indigum ad existendum, sed de
alius quibusvis rebus S. sibi ipsi persectistivi sufficientem, contemplamur.
g. XVI. Hinc iam oritur III um divinum Attributum , quo Deum concipimus ut Necessarium omni modo. Qui enim est a seipso, sibi ipsi di aliis omnibus ad existendum sussicit, is non potest non existere, quia ex se ipso existit, dc si is non existeret, nihil
quicquam rerum existere posset. Implicata sunt in se invicem Dei ese simpliciter, ejus intesigere persectissimum, quo omnia mentis acie penetrat dc Vel, unico ec simplicissimo actu , a quo omnia dependent, uti superius s.VII. Vidimus. Quod Deus necessario existat, evidens satis eis ex eo, quod habeat omne Edse, omne reale, omnem perisfectionem; negare enim nequit, quin sit magna persectio haec ne- - cessaria existentia. Quidni vero illud ens necessario existeret, a quo est omnis necessitas, quaecunque est in rebus, cum & res ipsie diomnes earum modi & quaecunque alia,quae sunt in iis circumstantiae, unice a Dei voluntate dependeant 2 Et quod sibi ipsi perfectissime ad existendum sussicit non potest non existere. Quod enim est a seipso illi existentia est essentialis, adeoque pertinet ad ejus essentiam : Quod autem est essentiale rei, id est rei necessarium; cli meo negato ipsa Existentia rei neganda foret. Dein, quod aliae res non existant aliquando, id inde habet ortum, quod iis possit deesse causa existentiae; potest enim illud ens, a quo dependent, velle operari eorum existentiam certo quodam ordine dc tempore, quod tempus si non adsit, nec illa: ipsae existere sunt censendae: At in Deo nunquam potest deesse ratio existendi, quae eo ipso ponitur, quo Deus concipitur , uti visum est antea. Potest etiam hoc
369쪽
cessarium : ergo posset aliquando non esic : si autem ponatur ali quando non es e , crit planc Impossibilis : nam non poterit ab aliocse, quia nullum ens adeo per tectum concipitur, quam Deus: non ergo pollet conferre persectionem alteri, quam illud ipsum ens non haberet. A se vero etiam non erit eo ipso, quo ponitur non esset Tale enim ens non est a se. Quam veto absurdum est, ens, quod habet summas perscctiones etiam impossibile esse, hoc est, nullas persectiones posse haberet Quod si velo Deus esset impossibilis, multo magis omnes aliae res Impossibiles forent: Sic nec possibilis esietis, qui talia, statueret, di per consequens non esset. . XVII. Ex his jam porro rciuitat . Elmetitio , sive potius, in his omnibus eam concipere licet,quae I Utum est Attributum,quod mentis meae oculis se offert. Quod enim a se est,quod sibi ipsi ad existendum susscir,id se in per exutit, id nunquam potust non ediistere, adeoque nec habet initium, nec finem habere potest. Quod est infinitum neque initio neque fine limitari polin. I pla haec e sentia Dei A ternitatem Dei inseri, eamque veram & proprie sic dictam; nihil enim in ea est reperire , quod ullam ad initium vel finem vel successionem habeat reipectum. Ubi tantum est esse ibi non est nom esse, initium autem ' este supponit praevium non esse : Ubi tantum est Ese, ibi
non est finis, qui demum inserri potest, quando post esse sequitur
non esie:; ubi tantum est Este, non est finis alicujus eme & initium novi esse, quod in successione locum habet. Sic unicus indivisus actus omnem succcssionem excludit, quae tum demum locum habet, ubi unus actus alterum subsequitur. Et quidem de eo, quod IEternitas non habeat initium nec finem, nulla est dissicultas inter homines, quod omnes facile admittant aeternitatem initio & fine carere, cum etiam tempori hanc ideam perperam applicent. sed successionem
multi AEternitati conantur assingere , unde etiam est , ut tempus absque initio se posse concipere opinentur Scilicet omnes cum nati simus in tempore lenium interventu formavimus ideam motus corporum , e vicinia aliorum Corporum recedentium , atque sic comparando motus illorum corporum , quos in superficie terrae videmus, cum motibus illis aequalibus, quos in cines is observamus, formamus ideam temporis, quod per horas, dies, annos mctimur, di ad istud tempus mensummis nostrae vitae actiones. Sic ergo Cogitantes postea, Deum existere , qui nos di omnia quae videmur
370쪽
. conservat, eum ec ad res praeteritas & praesentes dc suturas referi mus, atque sic similiter in ejus estentia quendam fluxum sive succes sionem concipimus, quamvis propter ejus summam Persectionem nullum ei queamus initium vel finem assignare. Ita constamus ideam aliquam consulam dc mixtam eri tempore&aeternitate, quod etiam ostendimus compositione ipsius nominis , quando eam per Tempus aeternum eX primimus. Et quamvis alii ideam temporis restringantec in tempore tantum velint Concipi successionem, quae habuerit initium dc habitura sit sinem, tribuunt tamen Deo Durationem, in qua initium & finem negant, sed successionem non negant, quae etiam in idea durationis continetur, neque ab ea auferri potest. Atque ita idem, quod priores, committunt peccatum , durationem aeternam ex Eternitate & Tempore consantes. Hoc igitur ut eviis temus, abstrahendum est ab omni tempore, atque neganda per suppositionem omnis corporum eXistentia, quemadmodum in primis Cartesii Meditationibus est factum , attendendum tantummodo
est, quia nos simus, qui cogitamus, & quod Deus existat, a quo dependemus dc conservamur ; de motu ec motus proprietate, quae est successio, nihil cogitandum: Sic Dei existentiam concipiemus tanquam summe persectam , a qua omnis impersectio , qualis in principio, fine& successione deprehenditur, quam longissime est removenda. Quod si fiat, videmus, quod dum a Deo removemus initium, finem dc successionem, ab ipse removeamus negationes, adeoque nihil aliud eo ipso Deo assignemus, quam persectissimam existentiam. Cavendum igitur est, ne nos hic fallant voces positivae, mitium finis, successo & similes aliae, quasi illae aliquam persectionem in rebus, qaibus conveniunt, Ponant, dc propterea haereamus, si ista omnia de Deo debeamus neSare , timentes, ne sic aliquid positivi vel realitatem aut persectionem aliquam ei detrahamus , cum c contrario horum omnium negatio summam in ipso persessionem ponat.
g. XVIII. Boethii igitur definitio AEternitatis sic stabilitur,cui
2Eteνnisas es interminabilis Vita rota simul σFer ferita possessis, quae propterea ianquam indivisibilis solet Concipi, adeoque, dum aetemnitati omnis duratio . omnis successio, omnis divisio negatur. ει dioisibilis illa solet dici. Hic tamen iterum cavendum nobis est, ne
ambiguitas vocis Indivisibilis in novos nos labyrinthos praecipitet; a