장음표시 사용
371쪽
quibus ut nos praeservemus, cogitandum quidem nobis est conseram iter iis , quae in antecedentibus observavimus , quando aliquid dicitur indivisibile, negari revera negationem , quae in divisione&divi hbilitate intelligitur, sed simul observandum, illam negationem vel negari ob summam persectionem, quae in existentia Dei intelligi.tur, vel ob persectionem aliquam limitatam, quae dum talis est, excludit aliam quamvis persectionem , praeter eam, quam solam habet, quae eo i plo, dum alia eXcluditur, supponitur; quo sensu mens noiastra indivisibilis dicitur, quia, dum cogitationem ponit, excludi dextensioneni. Sic punctum , quod est quid in extensione, momentum , quod est quid in successione , indivisibilia dicuntur, quia dum sunt in re limitata quid positivum, excludunt illud quoque positivum , de quo divisibilitas potest praedicari ;) pel ob negationem omnis persectionis, quo sensu de nihilo potest dici 1 nihilum est indivisibile. Quando ergo de Dei aeternitate dicimus, quod illa sit in diuisibilis, id non intelligendum est eo sensu, quonihilum dicitur indivisibile, nec, quo indivisibile dicitur punctum
vel momentum , sed ob summam persectionem, quae omnem perfectionem limitatam, qualis in eo, quod divisibile dicitur, reperitur, excludit. g. XIX. Ut ergo tanto altius hoc mentibus nostris sit infixum, consideremus rationes, ob quas nulla in Deum Cadere potest dura tio, atque ita ejus Existentia aeterna ut indivis bilis veniat conci pienda. Duratio omnis concipi Iur tanquam quid ex partibus conia
satum , seu ex momentorum continuo fluXu Constans, ficut exten
sio concipitur tanquam fluxus puncti in longum latum & prostin dum. Hinc est , quod duratio dicatur id, per quod respoννo exissere dicitur. Quae autem sic durant, ea nunc minus, nunc diutius posvisunt dici extitisse, qua ratione existentia ejus rei, cui duratio tri. huitur, in partes distinguitur, alia post aliam partem acquiritur; quam, ubi nondum acquisivit, nondum potest dici habere , atque adeo Deo convenire nequit, propter illam Summana perseetionem, quam semper post det Deus. Dcin duratio proprie loquendo resipi sit existentiam rerum abessentia disti inelam, non essentiam ipsum dim AEternitas Dei spectat quidem existentiam sed eam, quae ali essentia nullatenus differt, atque hoc ipso uomine , quia Dei essentia planα
372쪽
plane & simpliciter eadem est cum ejus existentia, neque sine illa existentia concipi potest, Deo attribuitur. Sic ergo Deus propter
hanc suam Essentiam adeo persectam , ut existentiam in te includat, habet A ternitatem : At nihil estentiae nomine dicitur durare ; ita essentiae trianguli, vel circuli, vel mentis humanae nulla adscribitur duratio, sed qus eXistentiae. Sicut ergo non nisi inepte admodum potest quaeri: An essentia trianguli nunc diutius non fuerit, quam cum Deus Adamum crearet 8 Ita quoque inept quaeritur : An non Deus nunc diutius extiterit, quam dum Adamum creabat 3 quae quaestiones locum nullum queunt habere, si modo AEternitas per formam durationis non concipiatur. F. XX. At dices : nihil concipere possumus, nisi sub ratione existentis, licet hoc intercedat dii crimen, quod in conceptu creaturae existentia solum possibilis sit, in conceptu Dei necessaria &actualis. Sed conceptus, idea , notio rei, non est ejus essentia. EG sentia nulla est, nisi quae existit; existentia enim dat ipsam essentiam : sunt enim idem : Ergo nec creaturae essentia est sine existentia ejus, adeoque licet conceptum & ideam trianguli sine variatione concipiam ideae enim semper eaedem sunt) essentiam tamen ipsam trianguli non possum sine successione concipere, quia illa non est, nisi existat; non existit autem nisi cum duratione dc successione. Idem in Deo ergo obtinet, qui maxime existit, adeoque maxime durat, adeoque infinitam habet successionem. Sic vero Confunditur planc conceptus, idea, notio cum re concepta, quae tamen
omnino sunt distinguenda tanquam actus ab objecto, circa quod versatur. Res dicitur concipi per id eam sive per conceptum, qui ser- maliter est actus mentis atque propterea debet distingui a realitate objectiva, quae repraesentatur, quae est essentia involvens existentiam , vel possibilem tantum, qualis est creaturarum, vel actualensi quac non nisi in Deum cadit. Falsum ergo est essentiam nullam esse,. nisi quae existit : Sic enim omnis essentia deberet involvere existentiam actualem; atque ita nihil foret, nisi quod esset Deus: Falsurri etiam trabsurdum est, quod existentia det ipsiam csentiam, cum o contrario prior sit essentia in nostro conceptu, & essentia det po eius existentiam, vel possibilem tantum vel actualem quoque, utilest concessum. Non dicendum igitur est, quod coneeplum strianguli An uccessione concipiam : Non enim concipio ideare trian
373쪽
guli, sed concipio triangulum per ideam sive conceptum, adeoque trianguli essentiam concipio sine successione, quatenus in ejus 1 ealitatu objectiva nulla continetur existentia, sicque nulla successio. quae tantum alicui existentiae accidit. Distinguenda vero hic est es.sentia, prout est actu in rerum natura dc prout est in mco.Concepi in quo habet realitatem objectivam, quae sanc non est nihil. Si quis jam dicat: Creaturae essentia non est sine ejus existentia, is verum
dicit, si per Ese intelligat actu esse, non vero si per Esse intelligat
habere realitatem objectivam. Sic enim creaturae essentia est sine ejus existentia, quatenus habet realitatem objectivam, quampos . sum concipere, etsi negem existere.
g: XXI. Praeterea duratio revera imperfectionem ponit in eo, cui tribuitur ; ubi enim successio est,ibi, prius este vel exi stere perditur & aliud acquiritur; ubi est fluxus temporarius praeterito per praesens in futurum plus est non Esse, quam persectionis atque Esse :Infinitum enim praeteritum amplius non est infinitum, futurum nonis dum est, ac restat tantum exiguum esse, quo res istis subjecta acta fruitur. At is qui omne habet ess, nihil acquirit. Neque est quod dicas, id quod habet persectionem summam nihil acquirere per extinstentiam, sed ipsam existentiam respectu temporis futuri non habere, at esse illam habiturum suo tempore eadem persectione ac prae sentem, imo praeteritam omnem, & in omnibus eundem di per perinsectionem summam futurum deinceps dc semper : Etsi enim fateat, illum juxtadstam hypothesin nihil acquirere respectu essentiae, certum tamen quoque est, ex illa hypothesi acquirere novam existentiam, quam antea non habuit, quod hoc tesum est, quod nego tu Deum cadere posse, quin eo ipso mutationi sit futurus obnoxius. saltem quoad existentiam. Non enim mutatio locum tantum habet, ubi aliquid sit vel melius vel deterius, sed etiam ubi eadem perfectione acquirit novam existentiam : At hoc ipsum sine mutatione cogitari nequit: Si enim nova sit . differet ab altera, quom do in nobis Cogitatio, quam nunc habemus, differt ab altera, quam antea habuimus; ubi ergo desinit prius, quod suit, & incipit novum, quod antea non su it, ibi mutatio non potest non habere locum. Quid vero hoc est , quod dicitur Dei existentia referri ad tempus futurum, sive existentiam resipediu temporis suturi non haberet An ergo temporaria erit , in qua praeteritum di suturum est
374쪽
considerandum. Ergone tempus praesens, praeteritum & suturum fuit ante mundum conditum , ante motum Z Sic tempus fuit ante tempus. Quod si Deus novam acquirit e Sistentiam, vel dicendum est, Deum illam novam exilientiam acquirere aliunde , vel ex semetipso , sive ex propria tu essentia. Si prius dices, concipies Deum ad modum creaturarum aliunde dependentium , & sic ut primum esie habent aliunde, ita semper de novo, novum esse sive novam existentiam accipientium , quod nec fieri potest, nisi simul cum ista exillantia etiam et lentiam accipiant. Quia ratione Deus dependens erit & creatura adeoque non amplius Deus. At si statuas,
, Deum novam ex illentiarn continuo acquirere eX semetipso sive ex propria sua essentia ,- dicendum quoqu2σitκum simul acquirere ex semetipso novam estentiam, adeoque ex propria saeu Gentia semper acquirere novam essentiam una cum milientia, cum existentia abessentia multo minus in Deo possit separari, quam in creaturis. Si dicas, Dei naturam ese adeo perfectam ut sibi ipsi ad existendum semper issiciat, hoc fatebor tecum. sed tunc novam non poterit dici acquirere existentiam in futurum , sed semper habere, neque poterit dici, quod haec Dei essentia ipsi suffciat, ut porro existat quoque, sicut suffecit ut antea existeret : Sic enim illud porro ex itere stipponet primum aliquod existere, atque ita Dei aeternitas omni modo evortetur, si & primum existere in eo sit spectandum . .
Durationem igitur assignabimus tantum rebus Creatis eo nomine,
quod illae existunt,non eX naturae suae suffcientia, sed solavi divinae voluntatis sive c sientiae, idque ita ut porro existant, atque diutius porro sint exstiturae eadem illa vi divina, quodque praesens earum exiitentia non sit causa existentiae futurae, sed unica ejus causa sit Dei Immutabilitas, propter quam di re cogimur, quod Deus rem illam, tuam primum creavit etiam imposterum sit conservaturus. Et revcra illi conceptus consus, qui sic formamur de Dei duratio.
ne inde sunt, quod Deum concipiamus una cum mundo condito,
sive, post mundum conditum, & tunc similia ei tribuamus quae rebus illis, quae in tempore sunt, Conveniunt, sed si eum ut debemus, ante mundum conditum concipiamus & eo modo de Deo ratiocinemur, sicut antea factum, non magis cogitabimus de Dei duratione, quam de ejus loco, quando nec Locus, nec Duratio erat, sed Deus tantum in aby sio aeternitatis.
375쪽
g. XXII. Quod si, vero Deum spectemus post mundum conditum, quando sunt creaturae, quae dicuntur post suum initium non statim cessare sed aliquamdiu durare 3 quando est tempus, in quo reperire licet & prius dc posterius&successionem; quando res aliae alias subsequuntur, ut altera respectu alterius possit dici praeterita.
praesens vel futura, possumus sic AEternitatem Dei considerare cum relatione ad Creaturas, ad mundum Conditum, ad ipsium tempus. Equivalet enim Dei AEternitas omni tempori, omni durationi, imo eam infinities superat lc excedit. Cum autem in duratione sint partes aliae atque aliae, omnes illae sunt reserendae ad Λ ternitatem,
cui aeternitati coexistere possunt dici, idque ita ut non omnes simul dc semel et coexistant, sed aliae post alias, quum ipsae non nisi sic existant, neque ita ut partes aliae durationis coexistant aliis pariatibus A ternitatis, atque aliae iterum aliis, cum AE ternitas nullas habeat partes, Sed prout aliae partes durationis sibi invicem lac cedunt, ita omnes cocxistunt toti AE ternitati. Atque propter hane rationem AE ternitas assimilari solet puncto, Circa quod discriberetur circumferentia circuli aut superficies sphaerica, cujus omnibus parἀtibus ipsum immobile aequaliter respondet, non habens supra aut
g. XXILI. Etsi autem sic omnes temporum differentiae coexistunt AE ternitati & vice versia aeternitas Cocxistat omnibus temporum differentiis, non tamen potest dici, Deum jam coexistere tempori futuro, vel tempori praeterito, cum hoc esse desierit, illud vero nondum sit : relatio autem sine correlato concipi non potest; undes Deus hodie coexistat diei crastino, dies crastinus hodie existet aliaque adeo hodiernus erit. Quando ergo dicitur, AE ternitatem in se complecti omnes temporum disserentias, non potest id eo sensu in istelligi, quasi omnes illae simul cocxistant a ternitati, dc per consequens praesens, praeteritum&suturum sint simul, atque adeo non snt praesens, praeteritum & futurum, haec enim se mutuo plane evertunt; sed hic sensus dicti esse debet, quod Dei existentia aeteriana sit talis, ut omnibus partibus motus praeteriti Cocxstiterit, praesentis coexistat, & futuri sit cocxtitura. Qua ratione tamen multae partes AEternitati assignantur, sed tantum relationes ad diversas partes durationis, quarum respectu diveris oriuntur denominationes , alia scilicet respectu praeteriti temporis, cui Deus diei
376쪽
etur eoextitisse, alia respectu praesentis, cui Deus dicitur eoexistere, alia respectu futuri, cui dicitur coextimνω. Neque sane potest illa phrasis repudiari, ac si non conveniret Deo, eo nomine quod aeternitatis existentia sit ejusdem essentia, quasi dum quaelitur, an coexistat Dei aeternitas tempori, idem sit ac si quaereretur, an aeternitas sit coestentialis tempori; Etsi enim nequeat dici, aeternitatem habere eandem essentiam, quam habet tempus, atque ita ineptum sit dicere, quod aeternitas sit coclientialis temporis potest tamen omnino dici aeternitatem elle cocssentialem tempori hoc sensu, qua te ivis essentia aeternitatis, quae hodie existit, simul existat cum essentia temporis , quam tempus hodie habet. Quid vero absurdi in his reperiemus, ut dicamus, Deum aeternum hodie existere, item, Petrum hodie existere; atque adeo Deum hodie cocxistere
sive simul existere cum Petro; at hoc solum de nihil aliud per istam phrasin significatur. Notatu digna hic sunt verba Augustini Tomo
I. de vera religione cap. p. ad calcem. AEaterna vιta vιtam tempora
Iem υιυacrite ipsa Iuperat. Nee quid sit atonitas nisi intesigendo cons=ιcio. Mentis quippe effectu omnem mutabilitatem ab aeternitate sejungo et in ipsa aeternite nulla remporis datia cerno , quia statia temporis praetensis σfuturis rerum motibus constant. bil autem praeteris in at eoo 9 nihil βιω-rum es. Im quod praeterat, ebis desinit, quod futurum es ηοηdum esse capit. AEtemitas autem tantummodo es et Nec sis quasi jam non sit, nee exie
F. XXIV. Atque haec AEterna Dei existentia a Dei Vita non disteri, neque quicquam aliud per vitam Dei, quam haec ipsa Dei
aeterna existentia debet designata; quae etiam propterea jure merito Immortatis est, ut ita Vita Dei ejusque Immortalitas nihil aliud sit, quam aeterna Dei existentia , quae ex ipsius summa persectione necessario fluit. Non enim potest non esie summum illud Ens, quod simpliciter est, & in quo nihil est nisii absolutum esset, non potest non existere ille sume perspicax intellectus illa iisti .... voluntas sibi ipsi& omnibus aliis perpetuo sussiciens, ut ita aeternitas a Dei Ne cessitate existendi nulla ratione disserat. g. XXV. Haec est necessitas Dei ad existendum, a qua non differt necessitas ad intelligendum & volendum, quatenus consideramus Dei esse, intelligere dc velle nihil quicquam inter se di iaserre, atque itajam antea demonstratum suit, em illud summoperis
377쪽
fectum non posse non Intelligere& Velle. Sed cum Deus intelligendo sormaverit ideas quarumvis rerum , materiae CX tensae, variorum corporum , mentium , hominum, quaeri hic potest : An Deus indisterens ab aeterno suerit ad has ideas sol manuum, ita ut etiam planc alias potuerit formare, atque ita potuerit formare ideam v. gr. trianguli tanquam figurae habentis q. latera, mentis tanquam
rei extentae, di sic de aliis p Cui affinis est quae illo de Dei Voluntate l: An Deus fuerit indisserens ab aeterno ad hoc volendum, quod ab aeterno voluit, & ad volendum quod vis aliud, quod ab aeterno non voluit 3 Ad quas quaestiones ita respondebimus, ut prius
ostendamus, planc repugnare , ut Deus dicatur potuisse formare alias rerum ideas, quam quas ab aeterno formavit, dein ut in communi argumenta proferamus , quibus demonstratur , Deo rcpugnare 3 plane indiflerentiam tum intellectus tum voluntatis. g. XXVI.Quantum ergo prius attinet; dicimus Deum non potuisse constituere aeterno suo intelleEtu, ut mens sit res extensa, Corpus res
cogitans,triangulum sit figura ε. constans angulis, ut& 3. non sint quinque, ut contradictoria simul possint esse vera, & quae sunt similia. Sic enim materiam non concepisset Ut materiam, nec se concepisset ut purissimum actum, sic non concepisset mentem finitam, nec se intellexisset, ut Mentem infinitam. Si ponas, Deum intellexisse triangulum, non ut figuram habentem tres angulos & tria latera, si dicas, intellexisse triangulum, quod non habeat omnes sangulos aequales duobus rectis; ergo non intellexisset triangulum, sed aliam quamvis figuram, quae haberet plures, quam 3. angulos, atque ita de reliquis. Et cum Certum sit Deum ab aeterno hunc habuisse actum intellectus, quo constituit hanc numerorum naturam, ut s. componatur eX 2.& 3. tanquam suis partibus, non possunt 3 aliam habere naturam. Ita quia Deus assignavit menti hanc rea. litatem, ut sit res cogitans, atque ita voluit, ut mens sit planc aliud sua essentia dc natura, quam res cXtensia, non posset mens esse idem cum extenso, quia sic simul idem foret & non idem, atque ita de aliis quibusvis censendum, quae implicant contradictionem. Omnia ergo a divino intellectu dependent, habent ab eo omnem realitatem, habent ab eodem omne id quod sunt & habent. Atque hoc est, quod
Scholastici dixerunt, Essentias rerum esse alernas, quatenus nempe
actus ille divinus, quo Deus constituit talem rei essentiam, & qui sic
378쪽
se differt &distinguitur ab alio actu divino, quo Deus alterius rei essentiam constituit, sit aeternus t non quasi hic diversos actus velim Deo tribuere, sed quod unicus dc simplicissimus Dei actus omni bus his actibus aequi polleat) quodque lite actus sit talis, ut juxta didit alius esse non potuerit. Quia ergo actus ille divinus est aeterianus, etiam potest dici, quod citemiue istae rerum sic fuerint ob)ediivc ab aeterno in divina mente. Sed potest alia quoque esse hu)us
dicit acceptio, haec nempe, quod essentia: rerum talcs sint perpetuo , hoc est, sint immutabiles, ut nulla ratione mutari possint, quatenus nempe ille actus divinus , quo sunt constitutae , nec mutari potest, nec alius ab aeterno csic potuit. Si vero per aeternum esse intelligas, actualem rei illius, quae ab aeterno esse dicitur , existentiana aeternam, nullam essentiam possumus dicere aeternam , nisi quae' ab aeterno habuit cxistentiam, adeoque quae ab aeterno dicitur
XXVII. Dicimus porro,quod posterius, Dei naturae repugnare omncm Indifferentiam tam Intellectils,quam Voluntatis. Cum enim in Deo esse, intelligere es velle a se invicem Don differant,si Deus non sit
indifferens adesse, ita ut in ipso non possit concipi aliud Esi etiam non potest in ipso concipi aliud Dieiligere es Velis. Sicut enim Esse Dei est infinitum, ita etiam Intes re σ Velle ejus est infinitum : Quod si ponas aliud Esse, vel aliud Inresistere, aut aliud pones quo-oue aliud Infinitum; sic duo erunt Entia infinita perfectione, sive duo Entia Summa , quod manifestam implicat contradictionem. Vel si ponatur potuisse esse in Deo aliud intelligcre & velle , quam ab aeterno fuit, illud aliud Intelligere dc y elle erit infinitum ex hypothesi, quia erit Intelligere & Velle ipsius Dei ι & tamen finitum 'simul erit eo ipso, quo aliud est ab eo intelligero & velle, quod
Deus ab aeterno habuit, quod ipsium, quia tu se non complectitur. hoc modo per illud ipsum finitur Sc terminatur. Quod si porro cogitemus Dei Intelligere & Velle esse summe persectum, eo ipso complectetur& involvet omnem intellectionem dc volitionem possibilem dc cogitabilem, quae eo ipso, quo talis est, aliquam perfectionem involvit. Non ergo potest poni intelle nio dc volitio post bilis, qu:e in hac ipsit, quam Deus ab aeterno habuit, non includatur, quin - co ipso negetur, Dci intellectionem dc volitionem, quam ab aeterno habuit Deus, esse summe Persectam. Neque est, quod dicas,
379쪽
non potuisse intellectionem & volitionem Dei aeternam involvere a. tiam, quae possibilis supponitur, eo ipso, quo haec ab altera distina 'guitur : Si enim sit summc periecta, debuit vi suae perfectionis ei aequivalere; si eam non potest involvere, eo ipso dicendum erit, eam possibilem non fuisse, adeoque statuendum erit, imposnilo esse, ut Deus ab aeterno aliter intellexerit& voluerit, quam revora intellexit & voluit. XXVII I .Quin imo si concipiamus, Deum potuisse habere aliam
intellectionem & volivionem ab aeterno, qnam revera habuit, ne cessarib etiam debebimus concipere , potuisse alium esse Deum quam revera est. Haec enim Intellectio dc Uolitio, quam Deus h huit ab aeterno, utique eadem est plane cum Detur, uti antea vidimus : at istud est simpliciter esse , est infinisum esse est ipse Deus. Intellcctio ergo haec ec Volitio est Deus ille, qui ab aeterno es , dc in aeternum erit. At Intellectio Volitio illa alia, quae hic supponitur, eo ipso quo est alia, non est utique illa Intellectio de Volitio, quam ab aeterno habuit Deus, adeoque non erit Dei istius, qui habuit illam Intellectionem dc Volitionem , debet ergo esse alterius Dei, cum Dei Intellectio & Volitio supponatur esse i pse Deus, Poterit ergo esse alius Deus, quam revera est, quod nemo sapiens poterit judicare cum ratione convenire. Dices sorte, non fuisse dupli .cem intellectionem& volitionem in Deo, etsi ponamus, Deum in illo momcnto rationis, quod concipimus, alias plane intelle diu suo formasse ideas, adeoque etiam habuit te intellecitionem, item alia plane voluntate sua decrevisse objecta ab iis, quae nunc decrevit. Sed respondeo; vel istam intellectionem , qua alias formavit ideas, divolitionem, qua alia decrevit objecta, esse plane eandem cum hae intellectione dc volitione , quam ab aeterno habuit, vel non esse ean dem. Si non est, duplex utique erit intellectio & volitio: Si est, Ergo Deus ab aeterno habuit illas ideas de omnibus rebus, quas supponimus habuisse de erit ensione, triangulo, mente dcc. dc tamen plane habuit alias de omnibus rebus; dc ab aeterno decrevit plane alia objecta ab iis, quae nunc supponitur decrevisse , hoc est, non decrevit haec objecta, quae decrevit, quod plane est contradictorium. Instabis : Si Deus sormasset alias ideas, non formasset has, quas iam formavit , & si decrevisset alia objecta, non dccrevisset haec,quae jam decrevit, adeoque in Deo semper statuetur actus anicus. .
380쪽
At cogitare debebas , comparationem a nobis institui inter actii mdiu ini inici lectus voluntatis, quem nunc ponimus ab aeterno in Deo fuisse, dc illum actum intellectus ic voluntatis, quem supponimus ,. in Deo esse potuisse, ecquaeri : An hic actus, qui fuit ab aeterno in Deo , idem sit cum eo, quem supponis ab aeterno es epotuisse Z hoc velo falsum esse demonitravi, atque hinc jam insero, necessario hunc adium esse debuisse; dc , inde porro colligo, quod si alius sui siet adius, censendum sit, etiam alium fuisse Deum, conceptum scilicet a nobis cum alio actu, quam cum eo, cum quo nunc a nobis concipitur. Atque hinc porro sequetur, ideam Dci, quam de ipso habemus, incertam esse dc non necessariam: sient in alius possit c se Deus, etiam poterit alia o sic Dei idea, sicque illa, quam habemus, necessaria non poterit dici. Exinde etiam sequetur, quod si posset concipi alius Deus, quam revera est, posse quoque ficri alium, qui sic procul dubio non esset summe perlectus: acinquireret enim persectionem, quam non haberet. Omnis ergo diversitatis capacitas omnimodo a Deo est removenda, adeoque etiam capacitas aliter ab aeterno intelligendi dc volendi : h aec enim ipsa est quaedam capacitas alicujus diversitatis, quae eo ipso manifestam. aliquam in Deo poneret imperfectionem. g. XXIX. Addamus his omnibus, quod si Deus aliter potuin set intelligere dc velle, quam revera intellexit & voluit ab aeterno, etiam Dcus necessario prior deberet concipi sua Intellectione d Voluntate sive decreto , sicque nec intellectio divina nec decretum divinum absolute essent aeterna Etsi enim Deus hinc non necessario deberet prior concipi sua intellectione dc Voluntate , quam habuit ab aeterno, dum ponitur aliam potui se formare, sic ut homo dum hoc intelligit vult simul est cum ista intellectione dcvolitione, tamen prior tempore deberet concipi ea inici lectione &volitione, sive decreto, quam non formavit, quam tamen potui iast illam formare supponitur, sicut homo prior est tempore isto actu, quem quidem non habet, dum alium habet, sed habere potest. Prior ergo neces rio erit concipiendus hac sua intellectione dc volitione, sive decreto, quam supponitur formare potuisse. Ponamus ergo, Deum loco istius intellectionis δc volitionis, sive decreti , quam supponitur facere potuisse r Ergo vice versa debebit prior concipi hac sua intellectione dc volitione , sive dccrcto,