장음표시 사용
191쪽
i vac .ste Deo Vno. Disp. II de essent .s existeistia Dei.
a sportae aliquid generi superadditum, vi cuius duterminatur genus ad certam speciem ipsius ge- xicris: Sta hac additio repugnat in Deo: Ergoia f. positio ex gen re, & diiserentia. Minor . probatur, quia Deus est ipsum csse per se subsi- iliciis, ut ostensum manet: Sed ipsum esse non est capax additionis determinatis ipsum ad speciem, tum quia enti nihil potest addi extraneum per
modum quo disterentia additur generi, Ec consequenter nec ipsi ess e , quod est actus vltimus e
tis. Tum quia dii serentia additur generi viainis potentiae, dc ut persectio persectibili,siquidem g nus est ut in potentia ad differeatias, & ut perse-
tibile per illas, esse autem cum sit ultima actualitas in genere entis, non potest comparari re in - potentia ad acriam, nec ut persectibile ad persectionem , cum potius omnes actus, di persectio comparentur ad eo ut in potentia ad ipsum , si quidem omnis actus, re persterio, prater ipsum esse, deliderat esse ut sit in actu , & ob hoc ipsum esse dicitur adhialitas omnium actualitatum, o perlitato omnium persectionum, nullo pacto
actuabilis aut persectibilis: Ergo in Deo non eis
capacitas praedicte additionis. 3 8 Secundo, quia sit Deus constaret genere,. non existeret necessario, nec per se necesse esset:. Hoc implicat, quia Deus per se necesse est esse: Ergo. Probatur sequela, quiae genus ex quo comsaret , non existeret necessario, ita contingenter: Ergo nec Deus constanS ex illo genere; implicat aeniin quod necessario existat constitutum ex ali-
quo contingenter existente. Probatur antecedens, quia genus non potest actu existere, nisini addatur disserenua essentialis, qua determinetur ad certam speciem : Indiget ergo aliquo sibi si perveniens ut sit: Ergo non necessario est , sed
C.ntingenter.Nec dicaS, genus illud ex sua rati ne ,& per se non ista necessarium, bene tamen per disserentiam. Contra enim est,quia genus exst e Engenter coniungitur, di c trabitur per disserentia illi,quia nulla disserentia determinata in de effensia generis, nec ipsi elisualiter neces-laria, sed contingenter de illo praedicaturi Seiaper disserentiam sibi contingenter contu tam non potest reddi avitute , se essentialiter necessarium in existendo, sed ad summum ex suppo- fitione sibi accidentali, dc contingentii Ergo se nus illud semper maneret absolute, di essentiatiiter cocitingens in essendo a parte res: Ergo pari ter compositum, seu constitutum ex illo genere, di disserentia, nempe Deus. . itas Tertio qui ut ostensum manet, Deus est
ipsum esse per se subsistensi Sed ipsimi esse per λlubsitans non potest constare genere': Ergo ne Deus Probatur minor, quia si aliquo genere
constaret. maxime geuere entis, quia ad ipsum
.ste per se subsistens nihil esse potest superius, odisns: Sed ena non potin eo genus, ut rebat Piri
iest trahi aci speciem vitam per diiseretitim ipsi saperadditam, quae sit eris, quia alias in distiniti
ne speciei bis poneretur ens, senael ex parte generis , & iterum ex parte dii serentiae, nec quae non sit ens, quia non ens, non est diiserentia generis:
Ergo. Vide in Logici tra t. s. quaest. 2. I. Ο ubi ostendimus ens includi clientialiter in ultimis rerum differensis, ab ipsitque nim posse persecidabstialii, rationemque entis non esse univocam ad sua inseriora, miciusque ad Deum, Ac creatu-tM , quae omnia probant, quod ens non potest
o Quarto. quia compositum ex genere, de diiserentia essentialiter est ens limitatum , 5: perparticipationem : Deus non est taliis: Ergo nee compolitus ex genere, & differenta. Probatur minor, quia species compolita ex genere,& di imrentia habet rationem genericam non in tota sua amplitudine, sed limitatam, participatam,& co tractam ad unam speciem per diiserensamulomo nim, rig. non habet rationem animalis in tota sua amplitudine , sed limitatam, & coarctatam
ad quoddam animal particulare,quod est animal per participationem , non vero ipsam animal me Gentiam , de per se subsiistens; sed species habens
rationem aliquam limitatam, couzractam,& par
ticipatam essentialiter est, in illa ratione saltemά finita, & limitata l. Ergo. Confirmaturi Dict-rentia adveniens generi essentialiter etiam est Gnita, & limitata: Ergo composmim ex illa paria
ter erit essentialiter finitam, S limitatum. Proba tur antecedens: Dirserentia advenlans generi non actuat . nec replet totam illitas potentialitatem,
seu contrahibilitatem, sed relinquit illud conre hibile pet alias diiserentias , quae sint etiam co sortes . S comparticipeς eiusdem generis, a quia bus dissierat per talem dyserentiam: disserentia enim essentialiter est disserentia ab alijs specisus eiusdem generis coistibus, seu sub eodem gens re contentis : Sed di ilarenta sic actitans , aut de lterminans genus non est infinita, quia fi Bret infinita repleret totam capacitatem , & potentialitatem generis, & non relinqneret locum consoniatibus.&comparticipibus eiusdem generis: E
is enique , quia ipsa ratio univerialdsima entis no invenitur in Deo ut in inseri ortillam di vidente . N ex parte contrahente simul cum alii inserioribus ex parta etiam illam contrahentibus, dedividentibus; alias Deus, sicut alia inlatiora entis, Metens per participationem, seu participans mi alijs comparticipantibus rationem entis;
quod quis dicat Sed invenitur in ipso ut ipse plenitudo essendi sine limite in se comprehendens
indivisim totumens, di omnem persectionem es--di, de qua omne ens accipiz, di participat, v
de in Deo ratio vnim Esainaa entis non est pro prie
192쪽
prie contracta, aut individuataolae ad genus aliauud , nec ad sp iem, nec ad individuum speciei; sed in omni sua amplitudine ex se, de per χisdi, idua, & subsistens indivisini, & singulariterestu ipsa ratio amplissima entis ut in se ipsa di peris ipsis in tota sua amplitudine subsiuiens singulariis . de individua, non admittit ditarentiam vita . , nec constat genere, & ditserentia tanquam species sub genere vΗo contenta, ut per se Pater, O est supra omne genus, ex qua omne genus, species, de diiserentia participat: Ergo. a Sed dices : Deus est in genere substantis: Ergo constat genere, & diiserentia. Probatur an cedens, quia Deus est proprie substantia: Ergo in genere subitantiae. Probatur antecedens, quia licet substantia dicatur a subitare accidentibus,q iod Deo non competit, tamen hoc non est es-
ωntia. sed proi=rietas substantiq ; estentia autem est existere per se, definitur enim emper se ex sens : Sed Deus proprisssime est ens per se ex sians: Ergo proprislsime est substantia. Respondetur . negando antecedens. Ad probationem
uti tinguo antecederes: Est proprie substantia su-Pr. Omne genus, concedo: Subitantia sub gene- π , v l quae genus est, nego antecedens. Ad probationem respondet D. Thom. quod ly per so istem potest summi dupliciter, nempe vel ita ut sit idem quod existere per sui essentiam , aue per existentiam indistinctam ab essentia ipsius ouod existit; de hoc pacto proprie convenit Deo quod is exissemper se quia sua essentia est suum csse; caeterum hoc pacto res per se exsens non est genus, quia est idem ac ipsum esse per se ex sens , quod genus esse non potest , indigens di
serentias nec in potentia ad illas ut existati quia alias esset in potentia ad ipsum esse, quod apertu implicat. Secundo potest summi pro essentia, cui competit esse in se , & non in alio, seu cui de betur esse ut quod, & per se, di noci ut aliquid araterius; distincta tamen ab ipso esse, de in potentissiad ipsum ; 8c hoc modo ens per se exsens potest esse genus, quia sicut est in potentia ad esse, ita potin esse in potentia ad disserentias, quibus participare potest esse ; sed hoc modo Deus non est em perse exuens, via Deus non habet quid-ditatem , nisi suum esse. Vnde Deus non est in
genere substanti , 8e consequenter, nec in alio genere, quia non restant, nisi genera accidentis, xia quibus, ut per se patet, Deus csse non potest i Solum ergo est substantia supra omne ge- , omnis generis persectionem eminentes. Continens , ει omnibus generibus esse suum communicans, di participans iuxta. I. . capacitatem , & modum
a I Ico sextor In Deo non datur comis
bas. Patet ex dictis: Qua subiectam accidentis ex se est in potentia ad illudi Sed Deus est ae tus rus ab omni potentialitater Ergo non potest esse subiectim accidentium. Secundo: ia Deus est actus purus in linea entis, non potest esse subiectum ipuus esse,Ld per se est ipsum esse e Sed actus purus in linea entis est actus purus in omni linea talis, vel talis quiis, v.g. in linea magni, it ni, sapientis Potentis, Sec. Ergo Deus in nulla linea potest esse subiectum accidentis v. g.iustitiae, magnitudinis, sapientis, potentis, dec. sed per suam essentiam eli sua magnitudo , sua sapientia, sua iustitia , sua potentia, dcc. Tertio: Licet id,
quod est aliquid habens esse, posite aliquid aliud
participare , de recipere tanquam lubiectum, t
me iptum esse nihil potest recipere aut participare,tum quia est actualissinium & fimplicissimum, actualitasque omnium actualitatin a, & pericctio omnium persectionum , sive actualitas , hinia in actuabilis I tum quia licet habens colorem misit suscipere aliquid aliud, v. g. calorem , ipse tamen calor non suseipit calorem: Sed Deus non est alia
quid habens dile, sed ipsum ei se per se sublilienti Ergo nihil potest recipere per modum subiecti; εο
consequenter nec accidentia. Quarto: Omne a
cidens inhaerens alicui habet causam, quare insit, cum sit praeter essentiarn eius: Sed nihil potest i esse Deo per causam : Ergo nec ullum accidens Probatur minor, quia in primis non per aliquam causam extraneam de a Deo distinctam quia alias aliqua causa dillincta a Deo ageret , 8c causared illud accidens in Deo, Devique compararetur ad ipsam ut recipiens, de patiens, dc inferior; quod identer repugnat Deo titulo primi agentis.Dea de non per aliquam caulam, quae sit ipse Deus; quia ipse Dem non potest este causa alliciens sui accidentis in quantum cst subiectum illud recipiens, quia non potest idem secundum idem esse ageres, de passium respectu, eiusdem , aut facere seiplum in actu. Deinde nec si1b alia ratione luti qua illud non recipit, quia sic oporteret in Deo
distinguere partes; unain secundum quam age is M aliam 'secundum quam acciperet, Vt in corpo talibus distinguimus unam partem , nempe cor, ratione cuius vivens agit, de movet,ec alias penes quax moretur; hoc autem evidenter rcpugnat
eum simplicitate Dei: Ergo. Sed obijei ruri Quod in uno est accidens non potest in alio esse substantia, unde quia calor in aliquibus est accidens, inserimus, quod in igne non est substantiar Sed iustitia, potentia, Eclasentia in nobis est accidens: Ergo in Deo nota
193쪽
distinguendo malorem e Si sit univoce idem, &vnum in uno, di in alio, concedo: Si istum an
logice, nego maiorem.&concesta minori, coninsequentiam, quia iustitia, sapientia, &e. in nobis solium analogice convenit cum illis in Deo, &ideo in nobis possunt esse accidentia,licet in Deo sint substantia ipsius, econtra est in calore ignis. re ligni, qui univoce conveniunt in ratione cal ris. Ex dictis colligitur.
pisae. patet, primo ex dicti quia
nullam admittit in se compolitionem , nec integralem ex partibus quantitativis, nec essentialem ex materia, & isma, nec ex supposito di natura, nec ex essentiaM esla Uec ex genere,&differentia,
nec ex subiecin, de accidentibus: Nulla autem aliaeli excogitabilis compositicae Ergo est expers Omnis composition Ergo summe simplex.Secundo quia omne compositum est posterius suis componentibus: Sed Deus nihilo est posterius, cum sit essentialiter primum ensi Ergo nullo modo est compositus, sed summe simplex. Tertio, quia omne compositum habet causam, compositio enim est distin rum vnio, distincta autem non vhiuntur ad aliquod unum conliituendum, nisi per aliquam causam adunantem: Sed Deus nutilam habet causam: Ergo nullo modo compositus G , sed summe simpleri Quarto, quia in omni omposito est aliquid in potentia, quia vel una
pars comparatur ad aliam ut potentia ad actum. vel omnes partes comparantur in potentia ad es ise totius: Sed in Deo nihil est in potentia eum sieactus purus: Ergo. Quinto, quia in omni toto eomposito aliquid eius non est idem, quod i stim. v.m in homine aliquid eius non est homo,
inde brachium non est homo,manus non est homo., nec anima est homo, & licet in toto homogeneo pars aquae sit aqua , non tamen ipsa cuius
est pars: Sed in Deo nihil est, quod non sit ipse.
Deus: Erg ullo modo est gompositus. Probatur minor; quia Deus non est habens formam,ves habens esse, sed est ipsa isma, vel esse, ut ostenis.
lam est: Sed licet in habente esse distinctam, vel sormam possit esse aliquid, quod non sit ipsummet, in ipso tamen esse vel Q a nihil potest eia
se, quod non sit ipsum: Ergo. h. .. l
6 Sed obtruitur primo : Creaturi tam quam effectas Dei imitantur Deum : Sed nulla . est creatura omnino simplex: Ergo nec Deus est omnino simplex. Sccundo , quia meliora sunt composita simplicibus, siquidem inter res
creatas meliora sunt mixta , quain elementa, &animalia plantis; sed Deo attribuendum est id quod melius est : Ergo erit compositus potiux quam simplex. Re Oadco cuia D.Tho ad pus
mum distinguendo maioremt Creatum Imitantur Deum perlacte. negat : Impisine sicut efiistuc
suam primam causam, concedit maiorem, & minorem, negatque consequentiam , quia effictus
primae cauil non debent, nec pollunt ipsam perfecte, de uni voce imitari, tum quia est causa squivoca, & non univoca illorum : Tum quia illa est suum esse, & ideo incautata, effectus autem nota possunt esse suum esse, quia est contra rationem causati esse suum esse, ut saepe dictum est, unde alminus in ipsis debet esse compolitio ex elle, Ecliabente esse, ob oppositam ratiouem, unde nulla creatura potest Deum in omnimoda simplicitate
imitari. Ad secundum, concedit D. O.quod in nobis meliora sunt composita simplicibus , quia persectio in creaturis reperitur divisa in pluribus, di quod pluribus constat, magis persectionis habet; in Deo autem persectio tota est indivissim in uno simplici actu puro. Verumtamen distingui potest maior: Meliora sunt composita simplicubus, quando composita plus persectionis habent. vel plures periactiones adunant, concedo: interis paribus, nego maiorem; quia adhuc in nobis persectius est, quod plures persectiones in una simplici persectione adunat, quam quod easdem divisim continet per compositionem, unde serama mixti persectior est quatuor Ermis elementorum , quia sine pluralitate, di compolitione continet persectiones illarum, & anima ration sis, seu homo persectior est caeter screaturis,quia cum simplicitate unius sormae indivisibilis habet esse cum lapidibra, vivere eunt arboribus, sentiare cum animalibus , Ee intelligere cum Angelis. Et adhuc Angelus perstetior est, quia sine compositione ex mainetia, di forma continet, imo ex cedit persectionem hominis compositi ex materiria. & serma. Et Deus ipse optimus est, & maximus, quia absque omni compositione continet omnem persectionem, quae in creaturis invenitue cum compositione saltem ex essentia, di esse.
se compolitum non esse, sed nee posse in aliorum
compositionem venire,aut alia componere. Quia nec potest componere alia tanquam esse cum eia sentia, ita ut sit.esse se ale aliorum, ut contra Almarianos ollandimus a num. 3o. Nec tanquam
serma,aut anima cum corpore, aut materia , ut
contra Laertium , di alios oliendimus Muram 8 s. Nec tanquam genus cum disserentia, ut ostensum manet Amo. 6.ciim Deus non sit genus. Nec tanqtiam materia prima cum Hrmis; non enim Deus est materia prima omnium rerum ut deliravit turpiter David de Dinaiulo, teste D. Tho. in praefent. Nec tanqua iubiectum cum accidentibus , ut oflandimus a nivn. q. Nullo ergo mo do potest alia componere.Unde no solum expergest compositionis passivae , qua tu se compositus
est, sed compositionis quali activae, qua alia
194쪽
ssuasi. IX. An detur distinctio ex natura rei,*c. IT s
componat quasi pars aliorum. An vero possit
componere cum natura aliena tanquam suppositum cum natura spectat ad 3. partem, ubi de divini Uerbi Incarnatione strino est. 8 Omnia,quae in hac quaestione dicta m uent fere ad litteram ex D. Thom. deprompsi, solum eius Textum explicando; quod quamvis aliquibus otiosum apareat, eo quod textus illius ad manum cuique est; utile tamen iudicavi, quia in hac quaestione 3.de simplicitate Dei mire divinam essentiam, & quidditatem, quantum in status praesens, explicat, & sundamenta iacit ad veram stillosophiam , di Theologiam , parum ab aliquibus meditata , ob quorum inconsiderati nem, ni fallor, haud pauci fundum doctrinae D. Thom. non calent , eaquepropter illa in praesenti inculcare placuit . ut eis innixi firmiter in liquiis procedere possimus.
attributis, aut attributa inter se disimguantur formaliter ex natura
si ae Uaestionem istam precedens Ima I mediate subiungo,quia peruti-
. Iem ad magis explicandam Dei simplicitatem. Scotus namque cum suis distinctionem illam realem sormalem , seu ex natura rei, quam ante omnem operationem intelleiactus adstruit inter praedicata , seu formalitates creatas eiusdem rei, & quam satis clare impugnavimus in nostra U.mitoso .rem. I .in rc. tradi.3.quas. I .eandem etiam ad praedicata clivina traduxit, non fine caeterorum sere omnium
Theologorum ingenti contradictione , qui distinctionem illam in divinis ut divins simplicitati
omnino adversam ex animo refellunt , di gravibus, inquit Illust. God inpraesent. censuris n tarit. Molina ait . esse is fide parum tutam, V lentia, parum fidei consonam. Arrubal, non esse in fide securam, Narcon,in Schola verae The
logiae deportandam, di expellendam. A quibus
censuris abstinet,& abstinemus, quia praeterquam quod similes notare opiniones decretis Pontificilis vetitum est . authoritas latrem extrinseca,
quam ea opinio tot temporum decursu ex conia
tinuata serie Authorum, di Magistrorum illam, α scriptis, & ex cathedra Propugnantium , iam obtinuit, quamcumque Theol gicam notam satis propulsae.
Dpponuntur. 2 Upponendum tamen in primis est,
in ellentiam divinam, nec a relationubus , aut perlonis,nec ab ipso Deo distingui realiter, absolute, & simpliciter sumpta dili inetione reali; id enim fide lancitum est in Concilio Remensi sub Eugenio Papa III. contra Gilbemam
Porretanum. Cum enim hic Pictavorum Ecclesiam,vi ipsius Ephcopus, regeret ad ann. Domin. D . in plurium Clericorum congressi novam quandam destrina protulit, quam scripto etiam consignavit in Comentarinuper Boetium. In qua
Trinitatis Mysterilium explicabat per distincti
nem simpliciter talem, de veram inter persono divinas ,& earum divinitatem; afferebat enim, quod licet quaelibet persona Deus esset, non tamen sua divinitas, quia Pater, aiebat, Deus est, non divinitate, quae vere sit ipse 1ed divinitate distincta quae vere non sit ipse Pater, nec ipsius Paternitas. Propter hanc igitur novitatem uel tus est ad Eugenium III.& ab eo vocatus ad C cilium Remis celebrandum, in quo eius sententia proposita fuit, de ipsaque consessus, & convictus; de retractatus, illaque damnata vi fidei adversa. 3 Dubitant tamen aliqui in quo error Gilberti potitiime constiterit. P.VaχqueZ in I laria disp. I I 6.-I ao. asserit ptimo, quod Gilbertus solum dicebat concretum Deus aliquando poni Pro persona, aliquando pro natura: Cum ponumr Pro narura, concedebat Deum esse ipsam detitatem, di vinatem: Cum vero ponitur pro persona , dicebat, non esse concedendam illam propositionem: Deus est natura disina in casu nominandi . sed istum in casu audetendi; idemque cum dicitur: Deus est sapientia, bonitas, & alia huiusmodi. Unde inquit, quod ille solum ponebat distinctionem realem, seu ex natura rei inter Personam ex una parte , di essentiam atque Mimbuta ex alia. Metit secundo , quod talem disti ctionem non positit inter essentiam, & attributa, nee inter attributa ad invicem ; neque in Conculio Remensi, ubi eius error damnatus est, aliquid fuit definitum contra distinctionem essentiae in attributis, aut attributorum inter se. 4 Verumtamen, quantum ad primum,non
acquiesco. quia ut constat ex ipso dogmate Gilia heres relato ab ipso Vraquea et bisupra, primum, di potissimum eius assertum erat: Quod divina natura, qua ivinitas dieitur, Deus non si, sed forma. qua Deus est; quemadmodum humanitas homo non es,sed forma, qua est homo. Absolues ergo , dc non cum illa distinctione, negabat divunitatem esse Deum. Secundo, quia ut constat ex
prefati Concilij Actis quς Gaustedus Clarevale sis MonMhu missit ad Cardinalem Albanum,sic
195쪽
1 76 Trail. de Deo eum. Disp. II. de existent. essentia Dei
Bernardus Gilbertum redarguebat: Non aliun
procedit fleandali huius origo , nisi quod piares
excedere vos credunt, or docere , quod divina essentia, vel natura ivinitas eiu apientia, bo-nItas, magnituis non s Deras. Ho 7 .ereiatis. palam dieite, aut nerate. Cui interrogationi, inquit Gaustedus; ausus es respondere Forma Dei est divinuas, μa Deus es, ct i a non es Deun
Absolute ergo negabat, & in Multa sentu concedebat, divinitatem esse Deum; nam Hec sane erat Ocasio urgentissima dissimguondi, di se explicandi, dicendo: Est Deus, fi concretum Deus thina tur pro natura, non si sumatur pro personaae itis,quia D.Bemardus ubicumque Gil gertum im- Pugnat, di eius assectas, nanquam talis distinctionis meminit,cum tamen omnes ipkruin evasi nes referat, ut legenti Bernardum m. s.de Consideratione, rem. 8 . in Gant. constrabis. Unde in Cant. sic ait: Recedant a nobis etiarissimi, r
cedant si novelli, non dialectici, sed haeretici. qui magnitudinem, qua magnus es Deus, ct item bonitatem, qua bonus est, sapientiam,qua sapiens , est' iustitiam, sua iusus, po emo istinnitatem , qua Deus es, Deum non esse implis me disputant. Dirinitate inquiunt Deus es, sed
Homitas non es Deias. Imo Beruardus raro procedit contra ipsos, uti afferentes, Persona non es divinitas, Pater, aut paternitas non es ditaniatas, sed sere semper contra eos ut afferentes: Divinitas non est Deus, Deus non es sua ritaniatas. Ex quo infero, vel Gilbertum cum suis nunquam admississe Deum in concreto sumptum,nisi
pro persona; vel si ipsum admissit, negasse eum in hac acceptione ipsem ege suam divinitatem. Denique, quia in secundo asserto sui dogmatis,ut refert VMqueZ isi se . afferebat: Quod eum Patre, ct Filius, ct Spiritiu Sanctus, unum esse leuntur; non nisi a dioinitate os intita
Mantur; nec converti possis, Ut omas Deus vel
una subsantia , vel unum aliquid Pater, F Fus. Spiritus Sanctus e dieantur. Ergo non aliam intelligentiam admissit Gilbertus, huius propositionis, Pater, Filius, Spiritus Sanctuι
sunt inius Dein, nisi hanc: Sunt ina divinitate quilibet Deus,in casia nempe ablativo accipiendo divinitatem; nunquam tamen admittebat aliam
intelligentiam,iuxta quam Pater, & Filius,& Spiritus Sanctas vere essent unus Deus , una substam
tia, vel unum aliquid in casu nominandiummo in hoc sensu negat converti posse illam propositionem. In nullo ergo sensu admissit Demn, qui ialecto, seu in casu nominandi esset sua divinia
1 Sed opponit P. aqueet, quod Otto Fria
sngensis Episcopus, antiquus Author, qui centum, bc amplius annos post.Bemardum claruit. Imperio Vacante ann. I aclo lib. e Gesis Frideria
et Imperatoris, cap. 36. 37. in Praefato inimest loquutum suisse Gilbertum; unde eap. s . re fert, quod cum asseruisset divinitalcm non esse Deum; postridie interrogatus de suo responso. dixis: Se non Ampliciter asseruisse,naturam,uel essentiam non esse Deum sed tantum cum nomen
Deus senonis pro personara binia autem Gilaberii tuitie ait, ne si concederet quamlibet perso-uain esse iplam divinitatem, cogeretur concedere idem de divinitate , ac de persona Filii. nempe divinitatem incarnatam , di passam suis, &similiter idem ae de persona Patris, di Fili j, Demiape quod eadem res effet generam, N emita, &eandem se ipsam genuisse , qui est sensus haereticus labesj.' Ad hoc autem vitandum absurdum satis erat Gilberto distinguere personam quamlibet a divinitate, non vero Deum, nisi quando accipitur pro per na. Vnde concludit, Beratardum selim impugnasse Gilbertum, afferendo Deum sumptum pro persona esse divinitatem, non vero in alio sensu , in quo Deus pro persona non supponeret, sed pro natuta ut absolutu subsisten te, quia in hoc sensu Gilbertus non negavie Deum ine ipsam naturam divinam. 6 Sed qui legerit Bernardum, aperte inve miet hoc illi commentum falso imponi, nam ipse totus est in ostendendo Deum absolute esse suam divinitatem. & divinitarem esse Deam,sere nulla facta mentione de personis. Deinde, qu a m hoc sensu contendit Bernardus Deum eme suam divunitatem contra Gilberta n quo ait quod Deus unus, immo & v simias est,ut insta pateb t: Sed Deus,in quantum supponit pro personis, non ita est unus & vnissimu ed trinus;& loluna est unus,& vnissimus in quantum absolate subsistens in sua deitate, & natura: Ergo hoc secundo modo contendebat Ber Mus contraGi emam, Deum esse suam divinitatem , ει no solum primo m do.accipiendo nempe Deum pro personis. Nee testimonium otionis praevalere potest, tum quia ille Concilio Remensi non intor fuit, sicut Be nardus, nec Gilberto Coaetanus suit,siciit ille, sed saeculo sequenti viguit,& a longe errorem Gilberti scrutatus est;tim quia Gilberto nimis filii affe- eius, & potuit ex hac propensicine eius errorem plus vero,& iusto temperare; unde Rodericus,qui eius complevit histotiam . testatur ipsum morti
proximum.monuisse: Visi quid prosententia M. Gilberti dixisse vasus esset, quod que quam posset orira suspiciebat forsan Bernardum) adpi
ram, ter doctorum arbitrium eorrigeretur. Nec
motivum Uamuij urget,quia licet satis videretur, distinguere deitatem a per nis, ut vitaretur illa consequentia: Pater aenerat Filium: Ergo deitas generat deitatem , Filius in matus, ct mortuus esse go divinitas incamarao a , mortua em per tamen manebat difficultas, si deitas esset Deus absolute,& alias Deus absolute esset Pater.
196쪽
cua'. IX. An detur distinctio ex natura re , LITT
lare Gilbertus distingueret realiter duos De ,
vivim supponentem pro persona, alium absolute Pro natura, quod longe gravius esset absilrdum;
ad quod vitandum Gilbertus Deum quidem Inulla periona distinguebat, distingu bat tamen
realiter deitatem a Deo ipis, & a perionis.
serebat UM quet, ipsi allentior,licet contra communem sensum M. qui omnes indubie suppo- .nunt, Gilbertum distinxisse re ipsa essentiam ab attributis. 8c attributa inter se, de ob hoc etiam damnatum fuisse a Concilio Florentino, lenon solum quia relationes , aut personas , vel ipsum Deum distinguebat ab essentia. Verumtamen hoc esse lusum, mihi suadeo, quia in assertiouibus Gilberti. quas refert P. Varque
obi supra oblatas fisisse Concilio , nihil ab ipso asseritur de dillinctione, vel identitate esse tiae ab attributis, vel attributorum inter se, ut legenti patebit, sed unice asseritur distinctio es.sentiae a Deo, & a personis. Secundo, quia cum Bemard. lib. s .de Con deration. in prinei'sie opponeret Gilberti Asteriis: Multa di mitir ese in Deo inempe attributa, & periectiones quissim Careolue ; sed multa unum. Alioquin Admer putemus, non iam quater
nitatem habebimus ,sed centenitatem, quia neminpe divinae persectiones, & attributa non quatuor tantum, sed centum numerari possent ; minime Gilbertini respondent, admittendo centenutatem, aut maiorem num m , quam quaternitatem; quem quidem de necessitate admitterent.
si pariter distinguerent essentiam ab attributis,& attributa inter se , sicut essentiam a m onis; sed potius negant consequentiam Bemardi decentenitate, teste ipso; qui sic immediate su iungit: Seio , quid adhue responderes eis: Non multa inquiunt , sed emam tantum ditanit tem , qua omnia illa sunt, s nempe attributa) move sit conferre asserimus: Negabant ergo, quodcctunitas esset, quia licet Deus,nec esset sua esse tia , nec sua bonitas, nec sua sapientia, nec ia. stitia, Bec. Omnia tamen ista,non plura, sed unum tantum, nec plures formas, sed unam Dei esse tiam , & sormam esse , quae indivisim esset om
nia illa, asserebant. Et in hoc sensu convenit cum eis Bemardus,& ipsum lepide impugnat, dicens: Tam non es inplex, quod vel misi rit obnoxium fomina , quam nee virgo, vel et eo ita viro. Quasi dicat: Nihil iuvat quod essentiam , bonitatem, sapientiam, & reliqua alia tributa Dei, non plura dicatis, sed unum, non plures formas, sed unam, non inter se, nec abessentia distincta, sed unicam cum illa Hrmam esse; si nihilominus illam non esse Deum , sed
sermam inius asseratis, quia aeque nocet simplici ciui habere suain lamiam ab habente distinctam , ac habere plures ; sicut aeque n cet Virgini ab uno, quam a pluribus cognosci via
8 Constat ergo ex dictis, fide sanctium es'
se, quod nec Deus, nec pectonae divinae, aut relatationes distinguuntur realiter,absolute loquendo, ab essentia divina, nee ab attributis, nec econtra attributa,aut essentiam ab ipso Deo, ius essentia est, nec a pe sonis, quarum etiam est essentia.Et hoc sancimal esse in Concilio Remensi
contra Gilbertum; & oppositum errorem adstruisentem in Deo quaternitatem realem, nempe ex
tribus pectonis habentibus unam essentiam, & ex illa essentia re ipsa ab illis distincta , & numero disterenti, ut aiebat Gilbertus, in eodem Concilio damnatum suilse. Idem error pariter damna. inscensetur in Concit. Florentin . Sess i s. I 8. I9. O 2 Et in Concit. Lateranensi sub Innoiacent. III. cap. 2. vi insta constabit. Rationes autem theologi s , quibus praedictus error impudinatur, & nostrum praesuppositum probatur habes quaest. praeced.a num. I 2.ibi enim D. Thom. essicaciter probat Deum esse sium essentiam, & naiaturam.Et a conelus. s.ubi probat,Deum esse suam
bonitatem, sapientiam, &c. Et nihil esse In Deo quod non sit Deus. Habes etiam in D. Bernardo locis citatis, ubi contra Gilbertum, id ipsum proritat.
distingui realiter essentiam ab attributis,nec attria buta inter se.oppositum licet non Gilbertus, aia seruit Gualterus vi asserit August. Nises in Diluiaridario, lib. II.-O-.dyp.r s. qui, omnes in persectiones ad diverea praedicamenta pertinentes
realiter distin s esse tenebat.Haec tamen sente tia non minus est contra fidem, quam error Gil-herti ; quia licet in praefatis Concilias sermaliter
damnata non fit ideo quod in eis proposita non suit, tamen Nuivalenter censetur damnata; nam DP. qui distinctionem realem inter essentiam duvinam, & pe sonas, seu relationes,ut fidei adve iam reprobarunt, Zc ut divinet unitati, ac limpii citati contrariam, cum tamen ibi urgentior apa reat ratio distinguendi; potiori titulo distineti nem realem inter essentiam , & attributa elidem titulis reprobarent, si ipsis delata Bret, ut es ubi minor apparet necessitas distinguendi.Secuniado , quia in praefatis Concilijs definitum fuit
Deum esse re ipsa suam essentiam , suam magni tudinem , suam sapientiam, Ee alia attributa; ruria sus Deum esse summe unum,& summe simplicem:
Ergo implicite definitum est essentiam, magnitu dinem, sapientiam, & reliqua eius attributa non esse realiter plura, aut realiter distinctas, te plures persectiones, quia fi Deus est realiter omnia illa attributa , R illa sunt realiter plura, Deus re ipsa erit realiter plura realiter distincta , Be erit
realitar plures peffectiones realiter distinctae , tot
197쪽
Rempe, quod sunt attributa. N persectiones ad eliversa pradicamenta pertinentes. Tettio, nam Patres reprobantes quaternitatem realem ire Deo, &Glam Trinitatem realem personarum admittentes , implicite damnarum centenitatem realem, ut cum Bernardo loquar,) vel
quemlibet realem numeriura quaternario mai
Tem. Sed distinctici realis attributorum ab essentia , & illorum inter se simul cum distincti ve reali egentia a relationibus, ει illarum i
ter se, augα numerum realem supra quaterna
Eum , vel supra quaternitatem haud levi exces,si: Ergo illa damnata suit saltem implicite, ii
et nou contra Gilbertum, nec eius asseclas, Ῥ'selum quaternitatem reElem asserebant, di mal m numerum negabant.
Io Supponendum est tersor operationes Deo intrinsecas 1 Deo ipla non distingui,Tealiter, nec ab eius essentia. Oppositum sve resert Gaspar Iuenita tom. a. insistulam Deo- g. para. r. disertat. 3. quas. 3-ὶ tenuit Gregorius Palamas , Thesimescensis Episcopus, qui Andronico Iuniore imperante . asseruit operationes Dei sive ad intra, sive ad extra , in quibus attributa, & relationes constituebat, rea iter a Deo esse distinctas, quamvis alias dice-Tet, eas nec esse increatas , nec creatas, nili selum secundum terminum. Verumtamen hoc
Eusessimum esse, constat ex dictis. Tum quia ateributa divina ponit realitet a substantia, α es. sentia Dei distincta. Tum, quia aeque militat Contra Dei unitatem, di simplicitatum ponere in Deo operationes realiter ab ipso Deo distinctas ac ponere in illo persectiones limilia. ter distinctas. Tum, quia chimerice ponit illa
nec esse creatas, nec increatas, cum inter cre
tum , & increatum medium positivam non dotur : Praedicta ergo existimatio Uijcienda est, ut contraria DP. & Concilijs summam Dei unitatem , & simplicitatem definientibus. Cuius etiam . falsitas iam a nobis satis ostensa manet. Tum in Pbiloseph. lib. 2. quae l. 7. Tum Tractat. de Provident. quaest. s. ubi ostendimus actionem, di operationem Dei, etiam qua Operatur ad exintra , esse ipsam Dei substansam, cum illa realiuter identificatam. Nec oppositum probant aliqua PP. testimonia, quibus inter naturam Dei,&oius operationes distingunt,quia ut iusta explicabimus , solum distinguunt per rationem, seu ex modo concipiendi, non vero affirmando distinctionem realem Mis ergo erroribus reiectis,
tan de Scoti opinione iudiciam
aea rei ,seu ante operationem Meiae Ius ,rue inter essentiam , Er personas ,seu relationes , nec inter essentiam attributa, nee into atre
bina inter se, nee inter alia Dei praedicata, e ceptis tantummodo personis , aut relationibus relatiis oppossis , quae reature distinguuntur. Probari posset primo eisdem motivis. quibus in Logica ostendimus pix atam distinctionem
realam tormalem ex natura rei, & non realementicativam , ese implic toriam. Sed omissis illis, quae tunc ad Philolaphum satis ella visa
ra Proba primo ex coacilio Remensi, Flaventino , & Latera vii, in quibus Omnibusdefinita fuit haec pro firici vide fide tenenda' Deus est sua esseneia Ovia deitas, sua bonitas, sua sapientia, cteis etiam si ly Devi supponat pro persona. unde pariter definitum est,quod est ipse deitas, bonitas , sapientia , e. Et item damnata est propolitio contradiatoria me fidei adversa , nempe: Deus, via persona seu a ater. v. g. non es 'se essentia , i ain deitas, mon es sua magnitudo, bonitas, aut pientia, oe. Tunc sic , sed admissa praedicta dilii actione auctuali, seu Brmali ex natum rei perimarum, seurmationum ab essentia, & ab attributis, secum da propositio vera esset, di prima consequenter falsa: Ergo praedicta distin aio ad.etiatur definitioni Conciliorum , α conso cincnon est admittenda. Probatur minor, quia omnis Veta, & actualis distinctio duorum a parte rei facit unum vere a parte rei non. esse aliud , nam sicut identitas vera, ηc actualis duorum a Pane rei facit, quod unum vere a parte rei sie aliud, ita pariter distinctio vera , ta ac ualis a part
rei praeliae, quod vere a parte rei inum non sit aliud; siquidem sicut identitas consistit in eo, quod unum fit a iud in eo sensu in quo est identitas , ita distinctio in eo, quod unum non sit aliud in eo sensu in quo est distinctior Sed distinetio sermalis, ει ac vilis ex natura rei, est vera, & actualis distinctio a parte rei, & non ficta per intellectum , ut sui Authores fatenturi Ergo facit, quod ex extetemis se aliter ex na rura rei distinctis unum vere, & actualiter a parte rei non sit aliud:Ergo semel admissa tali distinctione inter personas, v g. Patrem ex Vna Parte, di essentiam, bonitatem, & sapientiam ex alia, ficit, quod vere S actualiter a parte rei persima Patris verὰ . & actualiter a parte rei non sit ipsa essentia divina , nou ia bouitas, nec
198쪽
sius. IX. An detur distinctis ex nultra rei se Ug
safentur Erit etgo vera propositio damnata,& falsa definit . II Confirmatur ex ΡP. quia omnes illi uni-sermiter afferunt Deum esse suam essentiam, sua magnitudinem, suam bonitatem, suam lapientiain, & Omnes suas pericctiones, di quidquid in ipso est omnimoda unitate, identitate, ta limplicitate: Sed admissia praedicta distihelione, hoe
falsum eriti Ergo illa adveriatur communi π.consensui Probatur minor,quia in primisAugust. lib. I s. de Trinitari eap. s. expresa alti In Deo
idem est esse iusti m quod bonum esse. Et eap.s. ait: Non est aliud sapientia eius, aliud essentia, cui hoc es esse, quos sapientem Use. Et lib. s . p. 8. limi liter: Non est aliud Deo esse, ct aliud magnum esse ,sed Me tum est illi esse, quod mamnum esse. Id ipsum inculcat saepissime in illo opere. Et
lib. ri. de Civitat. Dei, cap. Io. e m. 38. tempori sic ait: Trinitas imus est Deus, solus b nus, solus magnus, aeternus, ommipotens, festigmitas, deitas, mainitudo, bonitas,omnipotentia. Coneinit Gregor. lib. ro. Moran eap. 2o.ubi si ait: Deus Me es, quod habet , aeterestatem quippὸ
habet, sed i se es aeterestani lucem habet, sed lux Da i e M non es erῖο in ipse aliud esse. aliud
habere. Anselmus etiam in Monologaeap. I s. sic
ait: Quemadmodum imum est, quidquid essenti l .r de summa subsantia dieitin; ita omsdo , fima consideratione est, quidquid essentia- Iiter e quis quidquid aliquomodo essentiatumes . Me es totum quod ipsa es. Boetius libel. daminitat. sic ait: Una natur ne materia fomma es. atque ideo inum es, ct quod es , , id
quo emi reliqua non sunt id quo sum . . ἰύuo circa hoc vere unum, in quo nullas numerus, nullum
in eo aliud prater id quod est. Isidorus lib. I. de summo bono, eap. I. sentent. s. sic ait: Meo Deus dicitur plex , e non amittendo, quod habet,
e quia non aliud est ipse, ct aliud quod in i
δε es. Ricard.deS.Vbstor. lib. I.de Trinitat V. 17. sic ait: Conflas itaqueHuia in illa Her fetieitate. Ο inrefellei aeternitatest vera incomis
mutabilitas, ct summa smplieitas. Vbi autem summa simplicitas , ibi vera , ct summa emitas, quidquid ergo in summo bono est, vere, e f-- ranum est, nee ibi aliud, ct aliud ' a potes, edi idem iptum est totum quod es. Bemardus Ubi supra num. 8. id ipsum saepissime repetit, immo in ipso Concilio Remensi sertur dixisse Seribatur Ala ferreo, quod divina entia forma latura,
deitas, bonitas, sapientia, virtus, potentia,magnitudo vere es Deus: Ergo ex communi PD.co sensu, Deus vere,& a parte rei est sua essentia, sua
bonitas, sapientia, & quidquid in ipso est; & opposita propositio , seu distinctio vera aedicis a
parte rei inter Drum,de sua attributa, aut relati nes adve satur communi PP. consensui.
i Dices primo, distinctiopem ex iutua
rei Hrmalem non poni a Scoto Inter Deum, te
suam es enciam, bonitatem, aut lapientiam , qui non ponitur inter concretum, & abltractum; sed poni inter essentiam, sapientiam , bonitatem , d alia attributa,quia ponitur intcr vltima abitraitar Concilia vero , dc DP. solum contendere, quod . Deus in concreto sit sua deitas , natura, & esse via , aut Ira bonitas, dc sapientia, non vero quod deitas sit bonitas, aut bonitas sapientia, ita Nabstracta praedicentur de abstractis;& conieque ter relinquere locum di: tinctioni actuali ex natura rei inter illa abltracta. Haec 1olutio potest colia 'ligi ex bcoto,qui distinctioncm cx natura rei se per ponit inter abstractiam, & abstractum,non inriter concretum, & abstractiina. Vnde In I. dis. 8.quae s. q. g. ad quasionem respondeosiae ait: meo quod inter perνα tones essentiales non es tantum Eserenita ratisnis, hoe es Emeryo ram modorum conripiendi idem obiectu ormature, talis enim distinem es inter sapiens,φsapientiam; nec iri tantum isincitatoiectora omisit, is in . melaleelu: EM ergo asino io tertia Pisceaens Πιυμ hetam onmovo, ubi distinctioncm inter concre. tum sapiens, & aiatractum sapientia , inquit io Hlum est e rationis, de ex uiverio modo concipiendi idem, de illam contraponit distinctiora tertia ante onmem operacionem intellectus , qua adstruit inter periectiones citentiales abitractas. Is Verumtamen tacite in i pugnatur, qui utrumque falsum eli, nempe,quod uim actio Scontica lotum versetur inter mitracta; di quod Concilia, & M. non praeuicent abitracta ue abstrarietis. Quod priinum sit tauum, facile probatur, quia potissima ratio Moth& Scotistarum ad proribandam distinctionem ex natura rei inter haec abstracta di mentia, de Paternitas, v. g. est, quia de illis verificantur praedicata contradictoria, nempe, quod essentia communicatur Filio, non autem paternitas; quod paternitas generat, non autem essentia: Sed etiam verificantur praedicata contradictoria de Deo. 8c eius essentia.quia:Deut generat Filium, essentia autem divina nongene rat FHium: Item, Deus oneratur, edi proredit de Deo, essentia aratem non generatu nee procedit Ergo vel motivum adstruendi dillinctioiὲcin ex natura rei formalem inter ossentiam, S paterni Attatem est nullum ; vel talis distinctio pari ratione admittenda est inter Deum, di ipsius essentiam, sapientiam, &c. I 6 Ex quo colliges, Scotum haud facita posse se liberare ab assertioneGilberti,damnata in Concilio Remensi, nempe, quod Deus non es sua essentia, aut deitas in casu nominandi; tum quia probabile estGilbertum solum Illam asseruisse, si ly Deiu supponat pro persona PatriS, v. g. Scotus autem veram, & actualem distinctionena ponit inter Deum, dc ess)ntiam, si ly Deus suppo.
199쪽
x So τοι p. de Deo uno. Di p. II. deessent .s exi lentia Dei.
personam Patris,dc essentIam, B consequenter in
rem sensu tenetur concedere , quod Deus actu, de Brmaliter non est sua essentia in casii nominandi, licet sit Deus Ermaliter tua essentia in casu ablativo:Quia aeque verificantur contradici ita de Deo, di eius essentia, ac de per na Patris,& essentia, nempὰ generare, & non generare . Sed Scotus absolute asserit, quod persona Patris non est actu, & formaliter a parte rei essentia divina, quia perlona Patris genzrat a parte rei,& non essentia divina: Ergo eadem ratione dubet conce- 'dere ablolute, quod Deus non est achi,& mia- Iiter a parte rei 1ua essentia, sed actum sormalitera parte rei ab illa distinctus..1 17 Deinde secundum non minus est falsum,
quia Augustinus exprelse ait, non seisim quod in Deo idem est iustus, qui bonus sed quod in Deo, Me es esse iustum, quod bonum esse, esse autem
iustum, & esse bonum, abstracta sunt Item,quod
in illo non est alitid essentia, ct aliud sapientia.
Et ut omnis scrupulus circa mentem Augustini procul abigatur, audi ipsum lib.6. de Trinit.ea s. via sic ait: Eaciem minitudo eius est, quae σsapientia. ct eadem bonicas, quae ct sipientia Omagnitudo. eadem veritas, quae alia omnia.
Quid clarius Anselmus etiam ait quod q5Jaquid' substantia Dei aliquomodo essentiabire est , hoe es totum quod ipsa es: Ergo lapientia re ipsa, dea parte rei est totum quod Dei 1ubitantia est , de
conlequenter est bonitas it mitas. potentia, Sc.
unde sic ibid. se Iplum explicat: idem igitur squodlibet inum illorum quod om a mul sunt, , es uti, is emn uicitu iustitia, Vel essentia, unum signisicas, quod alia, vel omnia NI, vel singuia. Q id etiam clarius Bemardus etiam su-Pra num. s. sic aiebat: Multa duuntur esse in Deo, ct quidem Cathollae, sed multa v m ali
quin ,s Uer putemus, non iam quasernita tem habebimus,sed emunitatem,l puma autem
prellae de essentia, magnitudine, tultitia, bonitate, & alijs attributis in abstracto: Ergo conatus DP. non solum fuit excludere distinctionem Dei a sua essentia, aut concreti ab abstracto sed etiam excludere distinctionem, & adstruere identitatem summam inter ipsa abstracta. Imo vel ipsi Gilbertini, videntes, quod in Deo abstracta plurima serent, si distinguerentur re ipsa, & quod ut a guebat Bemardus, non iam quaternitas, sed centcnitas esset,ausi non sunt illa distinguere inter se, sed aiebant omnia illa esse unam, & eandem essentiam , de solum distinguebant ea a concreto Deus. dicentes Deum non esse suam essentiam, suam bonitatem uam iustitiam, dic. licet illa omnia idem inter se putarent:Ergo absurdius est distinguere re ipsa, de a parte rei inter omnes Pe sectiones divinas abstracte sumptas, quam dii finis cre re ipla concretum D s a suo abstracto, nempe a sua essentia; & consequenter si Scotus non audet distinguere Deum a sua essentia , seu conae tum ab abstracto re ipsa, & a parte rei, sed solum per rationem ex diverso modo concipio di, minus debuit re ipsa distinguere inter omnia
abstracta, concedendo centenitatem, quam Gilbertus non fuit ausus fateri,ne concederet quate
nitatem , quam Gilbertus ausis est adstruere. 18 Propterea respondent secundo, Concialia, & PP. solum adstruere hater essentiam, petionas, & attributa identitatem realem simpliciteetalem, seu entitati vana, & similem distinctioneineacludere,non vero adstruere identitatem form lem , nec excludere distinctionem formalem ex natura rei; unde cum definiunt Concilia , & aD serunt PP. Deum , sive perionas esse ipsam es- , sentiam , & deitatem, aut bonitatem, di sapientiam intelligendos esse in sensu reali, & oppomtas propositiones tu lensu reali damnare, non vero in sensu sormali, in quo solo eas ut veras Pr pugnat Scotus. Et haec est praecipua klutio contrariorum. r. 1 s Sed contra est primo.quia Gilbertu munime dixit Deum realiter Entitative non esse suam essentiam, aut deitatem , nec ille additiones re liter entitatme in ipsius assertionibus ponebantur, sed solum dixit, Deum, seu perlonas non esse deitatem ipIam &ob hoc eius doctrina damn
ta est in Conciliinemensi,& definitum est Deum esse suam essentiam, bonisaram sapientiam, G.
absolute, Ne absque illis additionibus realiter emittariis. Similiterque D. loquuntur : Ergo absique fundamento contrarij restringunt Concilia deI .addendo illorum assertionibus tu realiter mistitit iis, cuius nec ipsi meminerunt. Secundo. quia iuxta contrarios additio illa formaliter ex natura rei. non alienat distinctionem illam foramalem ex natura rei, ut non sit re ipsa, & a pa
te rei vera, actualis, & propria distinctio, qua
v num vere, & actualiter a parte rei non sit aliud Sed PP. & Concilia aperte excludunt inter praeis dicata divina relative non opposita, quamlibet veram, propriam.&actualem distinctionem,quq re ipsa sit talis . parte rei, aut qua unum non sit aliud vere, proprie, Sc actualiter a parte rei: Ergo absolute reprobant distinctioncm illam formale
ex natura rei. Probatur minor, quia dum Concilia, de PP.reprobant illam assertionem absolute, Persiona, aut Deus non est sua essentia , sua bonitas, sua sapientia , . nullam admittunt didistinctionem actualem vere. & proprie talem a parte rei, qua a parte rei, Persona divina, aut
Deus vere, proprie, ct actualiter non sit sua effentia, bonitas ,sapientia, cte. siquidem Concit. & PP. non reprobarent absolute illam asisertionem. quamvis in uno sensu esset talla, si in alio proprio, de vero a parte rei re ipsa vera esset,sed illam ut talem permitterent; nec absolute reprobarent omnem Gunctionem, si aliquam
200쪽
uast. IX. An detur distinctio ex natura rei, sc. I 8r
veram, propriam, de actinitan distinctionem admitterent: Ergo Concilia, de PP. nullam talem distinctionem admittunt, nec permittunt. ao Confirmaturi Dum Concilia,& PP.da natat illam propositionem absolute, Dem non est
sua essentia sua bonitas, Da sapientia. e. illam
damnant in omni sensu proprio dc vero: Sed sensus formalis , in quo illam ut veram propugnant contrarij, eli sentus proprius, & verus, non alienans terminos talis propositionis: Ergo illam damnant in sensa formali intento a contrariIS. Maior paret, quia quando aliqua propositio admittit duplicem sensu πη utrumque proprium , Nabsque alienatione terminorum, di in uno eit vera . in alio falsa . nunquam absolute,& line addito reprobatur a Concilijs, & PP. ut per omnes do strinas damnatas discurrenti patebit, non enim damnassent Concilia illlam propolitionem Pilius Dei est erratura, si illa vera esset in aliquo vero,& proprio lenia non alienante , nec illam Filius
Dei nou est aequalis Padiici illa similiter in aliquo
sentia proprio, δι non alienante vera esset,& sic de aliis, unde non damnarunt unquam illam Filius Dei uastus ex Virgine ,passus. θ' mortuus es, licet in aliquo sentu, nempe in quantum Deus, falsa iit, quia in alio proprio, dc non alienante, nempe in quantum homo, vera est: Ergo cum absolutti, de sine addito damnant aliquam propolitionem, illam damnant in omni se usu vero, di propCio, non alienante, non permittentes illa defendi ut veram in Q ullo vero, dc proprio; Nnon sicinante. Mininero, non minus patet: Nam sensus formalis, in quo contraria illam propositionem desendunt ut veram, non est senius formalis ficta ex nostro modo concipiendi, ut later Tliomitias accipitur; aut pure obiective, de Per rationem accipiendo terminos, sed est sensus sermalis verius , & proprius a parte rei, quo unum a parte rei, de independenter ab operatione inreulectas proprie. & formaliter non est aliud, unde
Scotus in i .dis. 8. quae . q. citata supra , sic immediate subdit, explicans praedictum sensumserinalem : Et est ita , quod sapientia est in re ex
natura rei. ct bonitas es in re ex natura rei',
sapientia autem in re formaliter non es bonitas in rem Quid clarius Ergo sensus serinalis in quo
loquuntur contrari j, non est sensus improprius, fictus, aut alienans terminos, sed propriu verus, di a parte rei absque alienatione. ar Ex quo obiter praecluduntur instantῖς, quibus contrarij nos potius molestant, quam impugnant : Dicunt enim, quod si PP. omnem diastinctionem excluderent, excluderent etiam distinctionem virtualem, fundamentalem. aut se
malem per rationem; item quod si in omni sensu damnarent illam propositionem Deus non e uis Guas . sapientia. ct bonitas, illam damnarent intenti locinati Tl miluco, seu puc rationem; sic omni a nostra argumenta instari mani seste in nostra di stinctioue virtuali, fundamentas,aut ac mali per rationem incessantea inculcant, plus instan/uri, quam respondendo. I cluduntur autem nimiseste, quia distinctio virtualis,aut fundamenis talis intrinleca, non est vere dc proprie distinctio, Ec abique alienatione , sed in .propriJu,ime appellatur talis, nam ly virtuati ter, aut fundament liter alienat penitus illum terminum aestinctio caeterum ly formaliter iunctum di uictioni, nota alienat distinctionem, nec illam extrahit a Nera,de propria distinctione actitati a parte rei: Qua ra tione , sententiae Patrum , de Conciliorum abs lute reprobanti distinctionem essentia, diving 1 personis, de attributis, minime contradicit, quidistinctionem virtualem, fundamentalem,aut in malem per rationem affirmat quia haec abs rite, ec sine addito non est di tinctio. Et item, quia distinctio virtualis, aut fundamentalis , in qua m xime luam instantiam ponunt contrari j, non est distinctio,vi cuius unum,adhuc virtualiter,aut is damentaliter non sit aliud, unde ut postea dic mus, falsum eii, quod a parte rei essentia divina virtualiter, aut iundamentaliter non sit bonitas; sapientia , paternitas , filiatio. δα. quia virtualia ter. dc fundamentaliter est omnia; lad solum couia sitit in eo, quod aequivalet rebus realiter dili in etiis, quarum una non est alia,S: fi.ndat distinctio lnem rationis, vi cuius per rationem unum non
est aliud, quae squivismia, de isdamentum aiparte rei re ipsa invenitur in essentia, in pressina qualibet, Ee in quolibet attributo, ut insta explicabimus. Caeterum distinctici malis ex natura rei ut is Scoto explicatur, est vera, propria, de se malis distinctio in ipsa re a parte rei, vi cui u , ε prie. dc a parte rei, estentia divina non est krmaliter bonitas, bonitas non est se aliter lapientia, persona non est Drmaliter essentia in rei veritate; nec per ly formaliter ex natura rei, de in rei veritate, alienatur ratio distinctionis, ut non sumatur pro vera, propria, actuali Ec is aisti distinctione, qua unum in rei veritate non sit actualiter aliud.Est igitur praedicta instantia pro sis nulla, di impertinens. 22 Et quiAem nemo dubitat plura negari de Deo absolute, de is aliter, qui cum addito
virtualiter verificantur , quin propterea, argu menta , quae probant talia Deo non convenire
formaliter, testentur,nisi ineptissime, in lantentia illa praedicante de Deo virtualiter;vnde si quis
cum Manichaeis contenderet Deum esse M aliter corporeum , Ee quantum , inepte instaret argumenta, quibus Catholici contrarium probant eo, quod ipsi admittunt Deum esse virtualiter quantum quantitate virtutis ; Ze qui vellet desendere Deum esse se aliter discursivum inepte instaret argumenta alterius oppo