장음표시 사용
211쪽
I Tracti de Deo uno. Di p. II. de sent .s existentia Dei.
sectio, voLactualitas alterius: Tunc sic, sed bonitas, ta sapientia in Deo sunt unum unitate realis identitatis iuxta contrarios: Ergo hoc concretum Deio piriis est num alia unitate ulteriori; Ld non eis alia . niti vel unitas identitatis realis sor- malis , vel compositionis realis tamalisδε aliundu contrarij non admittunt primam:Ergo scia entur fateri aliam , nempe compolitionis realis iis malis. 6 in Confirmatur, seu explicatur seciandor Propterea ponunt contraria dilii notionem realem sormalem in divinis, ut non sit consulto inter divinas sormalitates: Sed confusio non vi Ptur per
solam dii tinctionem abique omni ordine, imo ubi est distinctio sine ordine, ibi potissime est cons sio: Ergo sicut admittunt dictinctionem realem
formalem, tenciatur admittere Ordinem realem
mimalem: Ergo inter Deum , & sapientiani ipsius leuentur admittere ordinem rcalem sormalem subiecti, de actus, substracti, & abstracti, per sectionis , S persectibilis, cum alius ordo alsi nari non polsit: Sed hic ordo parit aliquam unitatem dili inctam ab unitate identitatis; quia viaitas identitatis non est unitas ordinis,ut per se patet, nec cx ordine procedens: Ergo unitatem copolitionis realis sormalis. Vrgetum iniunctio iune Ordine cst mani sella confulio: Ergo dii tinctio. realis formali; in Deo iste ordine reali ho aliseret inanifesta confusio : Ergo in re p. dicata divitia realiter is maliter dii tincta debent con traris assignare ordinem realem Hrmalem discrete singulis aptum, debitum, & proportionatu noAssignent igitur ordinem realem sormalem inter essentiam, de intellectum ,& intellectionem, v luntatem , de volitionem, & inter ultimas actualutates inter se, ut sunt volitis, S intillectio cum discretione,de proportione. Sed hoc praestare non possunt, niti ponendo ordinem realem formalem actias, de potentig inter Deum, eius intellectum, intellectionem; & inter Deum, eius voluntatem,& volitionem; 1ecus inter voluntatem , & inicit e tum, volitionem, & intellectionem inter se: Eriago Dcus, intellectus , N intellectio ordinantur realiter formaliter per modum actus, N potentis, dc conse luci ter uniuntur realiter ὐ aliter, unione per se faciente similcm compositioncm. s Confirmatur tertio: Deus, iuxta contra rios, non est per suam essentiam realiter formaliter intelligens in actu secundo , redditur tamen realiter sol maliter intelligens in actu secundo per intellectionem realiter se aliter distinctam abessentia, di illi realiter so aliter supervenientem. Rogo nunc, quomodo supervenit realiter forma liter hi tellectio essentist vel pure extrinsece via intrinsece Non sane pure extrinsece , quia me intellectionem extrinsecam nemo redditur intelligens: Ergo supervenit ellentis realiter serinaliter Intritiseccot actualitas intrinseca,& actus eius:
Sed hoc nequit intelligi sine unione intaininactus, vel actualitases ad essentiam ut ad subi clam reale formate ipsius: Ergo non sola identitas realis, sed vitio realis formalis est admittenda iuxta ip s. Vrgeturi Essentia redditur ab actuali intellectione realiter formaliter intelligens εἶ Sed non ex vi solius identitatis realis cum illa, quia identitas solum realis, istum facit quod sit idemtice intelligens, sive in knia identico , non Vero, quod sit formaliter intelligens; nec item ex vii dentitatis formalis , quq iuxta iplos nou datur inter essentiam , di intellectionem : Ergo ex vi unionis intrinieci cum illa per realcm lorinalem inliserentiam, di inserinationem: Ergo inici lectio unitur essentiae realiter se aliter per similem inhaerentiam, & in. ationem: Ergo per realcmiurmalem compositioncm, vere Oppositam luminis Dei simplicitas. A L I E RATIONES EX ALIIS Dei perfectioibus.
66 Ertio probatur conclusio, di con
I firmantur dicta: Si in Deo detur
distinctio formas is ex natura rei, in primis Ucus non erit realiter Rrmaliter Deus: Sed hoc eli chimericum, & abiurdissimum i Ergo ea distinctio
admitti non debet. Probatur sequela . quia nouer i realiter Hrmaliter actus purus tu linea cutis, ncc ei S per essentiam exiliens, nec ipsum esse per
se subsistensi Sed in hoc consistit essentia Dei vestipra ostendimus: Ergo illa distinctione admissa
Deus non erit realiter is siter Deus. Probatur maior, quia illa distinctὶ ne admissa Deus noerit realiter ὐrmaliter suum esse stu existere , sed realiter is aliter ab illo dii tinctus: Sed eo ipso
nec erit actus purus in linea entis, ncc per esse Ham existens, nec ipsum esse per te sublistens: Ergo. Maior videtur certa apud contrarios,qui ves-irmiter negant, hane propolitionem Deus es esse per se notam secundum se, & consequentc
quod prae icatum illius, nempe esse seu exsere fit de intrinseca ratione subiecti, aut de illius d
finitione: Sed lignum praecipuum, unde probant distinctionem formalem ex natura rei, seu unum non esse realiter formaliter aliud, est, quod unum non sit de intrInseca ratione alterius, nec de illius
dii finitione: Ergo iuxta ipsos inter Deum, & linsus esse, scia existcre debet ad mlui distinctio λ
malis ex natura rei, & consequenter, quod De non sit realiter formaliter latim esse, seu existere. Minor vero iam probatur, quia actus purus in linea entis essentialiter includit vltimam actualitatem de tali linea, per hoc enim desinitur: Sed si Deus non est realiter is aliter suum esse, stuexistere, non includit essentialiter ultimam actu
litatem de linea entis, quia haec vitima actualitas est ipsum esse, seu existeres quod includere non
212쪽
ciast. IX. si detur distinctio ex natura retari
potest In sua essentia, vel quidditate, si ab illo realiter formaliter dii tinguitur : Ergo si realiter sor- maliter non est suum inis, seu existere, non erit realiter se aliter actus purus in linea entis. Urgetur: Quia si realiter Q aliter distinguitur a sua existentia erit realiter rmaliter in potentia subiectiva ad illam,quae nempe est ultima actualiatas essendi: Sed hoc est contra essentiam actus p ri in linea entiis, nempe este in potentia subiectiva ad ultimam actualitatem de tali linea: Ergo non erit actus purus in linea entis saltem realiter is maliter. Deinde nec erit ens per est entiam existens realiter is aliter;quia erit existens tar exitistentiam realiter formaliter a se, sive a sua cis: itia distinctam: Nee item erit realiter in aliter tin esse per se subsistens, cum ab illo realiterserinaliter diliinguatur: Ergo tandem non erit realiter formaliter Deus.
67 Dices primo, ectentiam metaphysicam
Dei non consistere in ratione: actus Puri, aut entis Per ellentiam, aut ipsius esse per se subtillentis,sed in ratione entis a se, seu entis infiniti.Sed contra, quia hoc in primis in lalsum, ut iam supra ostendimus quaest.7.num. 3 8. Deinde, si Deus non estis aliter a parte rei actus purus in essendo. nec ipsum esse, seu existere implicat, quod sit formaliter a parte rei ens a se , nec ens simpliciter infinitam: Ergo si in hoc consistit metaphysice essentiaDei,Deus non erit is aliter a parte rei Deus. Probo antecedens, primo, quia ut ostendimus ς est. 7. mum. 6. quod Deus sit ens a se probatur a priori,quia est suum esse , & similiter, quod sit ens simpliciter infinitum , ut vidimus ibi num. I a. Ergo si realiter is aliter non est suum esse, seu existere non erit realiter H aliter ens a se, nec simpliciter infinitum. Secundo, quia non est realiter is aliter ens a se quod redditur existens
ab alio realiter se aliter distincto: Sed si exist re Dei distinguitur realiter so aliter ab ipso
Deo, Deus redditur existens ab alio realiter sor maliter distincto, nempe a suo esse, vel existerer Ergo non erit realiter sermaliter ens a se. Tertio, quia Deus non potest, tali distinctione admissa, habere a se sui existentiam: Ergo non poterit existere nisi ab alio. Probatur antecedens, quia non potest illam habere a se in genere causae formalis, quia quod non est re ipse formaliter existentia, non potest praestare M aliter existere, nec cor stituere formaliter Deum existentem; aliunde nec in genere causae essicientis, quia pro priori ad existentiam non potest supponi actu , & Rrmapter existens ; quod autem non praesupponitur actu, αλ aliter existens,nihil potest facere existens,nec se ipsum: go non poterit Deus habere existentiam a se, si semel ponatur ab illa realiter liter distinctus. Urgetur: Si Deus non est realiter se aliter sua existentia, erit quiddilative Deus
go pro illo priori indigebit existenila realiter Nmaliter dii incta ut actu,& formaliter existat: ais
autem illam sibi dabit Aut a quo illam habebit Non sane a se, nam ipse pro illo priori non potest illam tibi dare, cum illam non praecontineat, Mec se aliter, nec eminenter. alias illa non i digeret realiter formaliter ad existendum: Ergo
indiget illam habere ab alio, qui praesupponatur
sermaliter existens. En argumentum indissolubile. 63 Deinde, nec Deus erit realiter formali ter infinitus, quia infinitas Dei solum potest probari ex ratione actus puri, sive quia est suum et Per ectentiam: Sed non erie realiter sormaliter suum este per essentiam: Ergo nec simpliciter infinitus. Secundo, quia non est realiter iocinniter infinitum simpliciter, quod non includit realiter Brmaliter omnem persectionem simpliciter simplicem: Sed si Deus distinguitur realiter somasi ter a suis persectionibus, & attributis, non includit realiter is aliter omnem perlectionem simpliciter simplicem, sed potius ab illis realiter is Imaliter differt: Ergo. Explicatur: Quia si estantia Dei realiter formaliter dissere ab attributis, realiter sormaliter erit prior illis . Deus que pro illo priori erit essentialiter Deus, quin pro illo priori
realiter formaliter includat intellectum, volunta tem , sapientiam, bonitatem. nec reliquas perfectiones attributales: Ergo pro illo priori non erierealiter sormaliter infinitus simpliciter, quia de ectentia entis infiniti simpliciter est includeret omnem persectiimem simpliciter simplicem. 69 Dices primo, quod de essentia entis infiniti simpliciter solum est habere omnem Pe sectionem simpliciter simplicem eo modo quo tales perfectiones haberi possitnt in aliquo uno; persectiones autem attributales haberi non posse in aliquo uno, nili cum distinctione reali formali ab essentia, & inter se ac proinde,nec pro priori illo in quo sola essentia intelligitu ac proinde, quod pro illo priori Deus per 1uam essentiam non includat realiter formaliter tales persectiones , non obest visit simpliciter infinitus;quia solum exigitur quod in sensu reali illas includat. quia solum hoc modo illas includere, & habere potest, nempe per identitatem realem cum illis.
Sed contra est, quia de hoc ipso lis est nos inteeti Scotistas, an scilicet in Deo haberi potant
persectiones attributales absque distinctione reali sormali inter se, & ab essentia cum mutua rea
li Hrmali inclusione,& identitate; in qua lite nos dicimus sic haberi posse, &de facto sic esse in
Deo, imo aliter esse non posse, quia Deus non esset formaliter infinitus a parte rei, si illas B maliter non includereta parte rei: Ergo respondere, quod sic haberi, aut includi formaliter non possisnt ,& ideo hoc non exigitur ut Deus
213쪽
T94 Trin. de Deomno. Disp. II de existent. Sesentia De;
principij, S respondere cum conclusone. Un
test esse per suam e tantiam realiter formaliter inia finitus, nisi realiter formaliter includat a parte rei omnem persectionem simpliciter simplicem: Sed per vos perfectiones simpliciter sim plices sic hiaberi no possunt nec sormaliter includi in essentia Dei: Ergo Deus non potest esse per suam essentia realiter formaliter intinitus;quod quis dicat3Pr batur maior,quia Deus no potest esse realiter sor- maliter infinitus per essentia sitam nisi sit realitet maliter per essentiam line limite persectas:Sed nisi per essentiam suam includat realiter formaliter omnem persectionem simpliciter simplicem non erit per esentiam suam realiter formalitee perfectus sine limite quia per essentiam suam erierealiter sormaliter perfectus tantum, dc non plus, nempe rantum pers.ctione suae essentit, non vero
realiter in aliter plus: Ergo non poterit esse preessentiam suam realiter formaliter infinitus sim pliciter. Explicatur: Deus per vos pro priori ebsentiae non est realiter sermaliter suus intellectus, nec sua intellectio, sua volniatas, nec sua volitio, sed tantum est realiter formaliter sua essentia, &non plus realiter sormaliter:Ergo est realiter maliter tantum, & non plus: Ergo est realiter so
maliter limitatus in sua essentia. Urgetur: omnis divisio inter persectiones simpliciter simplices est limes, seu limitatio inter illas,limitans quain liberne sit alia, fle ne altaram includat: Ergo divitio. vel distinctio realis formalis inter essentiam divinam , & persectiones ablatutas erit limes realitetis aliter limitans quamlibet,illamque coarctans realiter ὐ aliter intra proprium sinum ne siealia per identitatem realem sormalem, aut ne alteram realiter formaliter includat r Ergo reddie
essentiam divinam, & persectiones absolutas Dei realiter Hrmaliter limitatas quamlibet in sua persectione Hrmaliter limitando: Ergo si aliter haberi, aut esse non poliunt in Deo,nisitum tali diastinctione reali formali. nec haberi possunt nisi velimitari realiter is aliter, aquaeque in sua persectione.
tiva si daretur inter perfectiones Dei absolutas. realiter entitative illas limitaret: Ergo disti uctio realis Armatissi datur inter ipsas, realiter sermaliter illas limitat. Patet consequentia, quia non minus est de ratione distinctionis realis is ali limitare extrema realiter se aliter, quam de ratione distinctionis realis entitativet limitare extrema realiter entitative. Vel aliter: Ex quo Deus est in sua essentia realiter entitative infinitus arguitur bene, quod reali.r entitative per suam essentiam identificat omnes perfectiones absoluxas: Sed per vos est etiam reali ted formaliter infinitus in sua euentia,& per suam essentiam: Ergo realiter formaliter identificat per suam essentiam
omnes pertationes absolutas. Patet conseque tia, quia non minus est de essentia itanitatis re lis emitativae identificare realiter entitative omnem persectionem, quam de essentia infinitatis realis formalis identificate realiter formaliter
tatem se alem,& inter infinitatem entitativam, quia infinitas formalis est enti tacua, ει entitativa sermalis. Sed contra est, quia nos sic non diastinguimus ex propria, aut in propria sententia, sed exTententia opposita;si enim licet contrariis distinguere in Deo identitatem realem entitativam ab identitate reali formali, illam admitte tis inter divinas perfectiones, & hanc negantes, cur non licebit nobis ex consequenti distinguere in diVinis persectionibus limitationem realementitativam, Se limitationem realem formalem,
negando illam, & inserendo istam ex ipsa distinctione reali formali ex natura res,qua admittunt
ipsi contrarij; Se similiter dis inguere inter infinia
tatem entitativam, di infinitatem 'realem formaia
Iem , inserendo 'hanc non dari in divinis persis ctionis , si realiter Brinaliter distinguuntur, quidquid sit an detur illa Sane divisio, & distinetici
in persectionibus absolutis eo infodo, quo diu,
dit , didistinguit inter ipsas, quamlibet limitat.& coarctat ne includat aliam, aut sit alia, consilia tuendo illam tantum, & non plus in ratione Per
permonis; sicut identitas in persectionibus a selutis , eo modo quo identitas est , quamlibet ampliat ut includat alias,& sit plusquam esset sine tali identitate: Ergo sicut distinctio realisentitativa in persectionibus absolutis limitaretentitative quamlibet . reddendo illam emitative tantum , & non plus , tiu coarctando illamne emitative esset, aut includeret plus de persectione; ita distinctio realis formalis similabierealiter formaliter quamlibet persectionem, nest realiter krmaliter plus, aut Ne realiter so maliter includat plus de perfectione. Et similiter sicut identitas realis entitativa inrer persectiones absolutas ampliat quamlibet ut sit entitative plus, quam esset sine tali identitate, ita identitas Ermalis ex natura rei ampliaret, seu infinῖtaret quamlibet persectionem ut esset plus realiter se aliter , quam est sine tali identitate reali se alit Haec ergo esset amplitudo, & infinitas realis se sis; & illa est amplitudo realisent rativa: Sed hanc solum admittunt contra-Hj propter identitatem realem entitativam ;aliam vero excludunt per distinctionem realem formalem di Ergo iuxta ipsos licet silvetur , in Deo infinitas realis entitativa, non tamen salvari potest infinitas realis is alis.
latri,quod quaelibet divina persectio no sit realiter
214쪽
PMJIX. An detur distinctio ex natura rei. se
sermaliter Infinita in omni linea persectionis quia
intellectiis divinus, v. g. non includet realiterlbrinaliter perfectionem propriam voluntatis,nec erit realiter sormaliter illa, sed tantum erit realiter formaliter persectio de linea intellectus , &non plus realiter is aliter; hoc autem non esia
se inconveniens, quia satis in , quod quaelibreperiectio Dei absoluta sit realiter se at Iter in finita io propria linea, & realiter entitative infinita in omnibus perfectionibus. Sed contra est,quia saltem sequitur, quod quaelibet divina persectio,v.g. intellectus sit realiter Ermaliter limitatus, si non intra peculiarem rationem intellectus, til-tem in genere, & ratione communi persectionis,
participando nempe rationem communem per-Κchionis absolute cum limitatione reali sermali;
sed hoc sane absurdum est. & a nemine contrariorum concessum: Ergo. Sequela probatur, quia iuxta contrarios ratio communis persectionis
sin pliciter limplicis realiter se aliter multiplicatur , plurificatur, & consequenter dividitur in Deo siquidem ipsi admittunt in Deo plures per Lehiones simpliciter simplices,que a parte rei,actuti formaliter sunt multae, plures, & distinctae: Sed quotiescumque ratio persectionis dividitur, &multiplicatur in pluribus , eo modo quo dividitur , de multiplicatur, limitatur, participaturque cum limitatione in quolibet, ut ex terminis patet: Ergo ratio persectionis simpliciter simplicis reperitur in qualibet, V. g. in intellediu divino realiter formaliter limitata, & participata cum limitatione reali is alit Ergo quaelibet divina persectio erit realiter sormaliter limitata in rati ne persectionis, participabitque rationem persectionis cum limitatione reali is ali.
ti, quod quaelibet persectio attributalis non esset realiter formaliter infinita in alijs lineis; tamen de essentia divina hoc dici nequit, quia essentia divina realiter se aliter est infinita in genere, &ratione entis, di consequenter etiam in genere,& ratione persectionis: Ergo saltem illa debet includere realiter se aliter omnem persectionem
de qualibet linea persectionis simpliciter simplicis; ex quo facile probatur eas persectiones mutuo se ipsas includere realiter formaliter absque reali is ali diistinctione; quia quae includuntur in aliquo realiter formaliter simplici non pos-siant non mutuo se includere realiter formaliter . nec ab invicem realiter sermaliter distinguit Sed essentia divina est realiter formaliter simplex , & realiter .rmaliter includit omnes persectiones simpliciter simplices : Ergo illae ad invicem realiter formaliter se includunt, & non distinguuntur realiter B aliterialias enim essentia divina realiter se aliter constaret persectionibus realiter is aliter ab invicem disium-ctis, di non se includentibus, & consequenter non esset unica, & simplex perfictis realiter se
s Si vero dicas essentiam divInam non esiast realiter . aliter infinitam in genere entis, aut persectionis , sed solum in speciali ratione eL
sentiae, Si naturae, in alijs vero, & lineis, & rati nibus ese infinitari radicaliter , & identichnon vero realiter Q aliter. Contra est, quia nec in ratione essentie, & naturς potest essentia divina esse realiter Hrmaliter infinita , si non est infinita realiter formaliter in ratione amplissima entis, & persectionis ; nam aliter particupabit cum limitatione reali s mali rationem amplissimam entis, illamque non includet realiter sormaliter in tota sua plenitudine ; sed essentia non includens realiter formaliter illi imitatam amplissimam rationem entis , sed .lum de illa participans rationem peculiarem
cum limitatione reali Brmali, implicat quod sit infinita essentia , seu in ratione entis: Era
6 Rursiis, quia ad rationem peculiarem essentiae spectat existentia tanquam perfectio prompria de linea essentiae. & entis ; N ad lineam propriam naturae intellectivae, & volitivae spectat tanquam propria persectio, tum intellectus . tum voluntas; sed admista distinctione reali formali inter ista, nec essentia includit B aliter existe tiam, nec natura divina intellectum, di volunta tem : Ergo non includit formaliter perfectionem omnium de propria linea: Ergo,adhuc in propria
linea essentit, nec naturae,non erit realiter forma
liter infinita , sed limitata, & coarctata. Urgeturi Nam intellectio est de propria linea intellectus.de volitio de propria linea voluntatis r Sed admissa distinctione reali is ali, intellectus non inci
dit formaliter intellectionem, nec voluntas volutionem: Ergo intellectus non erit realiter forin
liter infinitus in propria linea intellectiva,nec voluntas propria linea volitiva. 7 Dices forsan cum praelaudato Reisce tore, intellectum divinum non distingui re liter Hrmaliter ab intellectione , nec a sapientia, ncc ab ulla amisitate de linea intellectiva, sed omnes illas includere realiter krmaliter; Ssimiliter voluntatem includere actualem voliti nem, & omnes actualitates, di persectiones de linea volitiva absque distinctione reali si ab
illis nec illaru inter se; siquidem distinctio λ alis ex natura rei ilum datur inter essentiam ex una parte. & attributa ex alia ; itemque ex attributis solum inter intellectum cum omni sua pe semone de linea intellectiva ex una parte, & V luntatem cum omni persectione de linea volitiva ex alia, quia haec extrema spectant ad divertas lineas; non autem datur inter intellectum,& suam actualem intellectionem nec inter intellectum, sapientiam , sciemam, artem, di providentiam;
215쪽
x96 Tract. de Deo uno. Disp. II. de essent .s existentia Dei.
quia omnis istae, persessiones sunt eiusdem lineae
intellectivae; & similiter non datur inter volunt tem , & eius actualem volitionem, aut alias perfectiones , & actualitates de linea volitiva. 78 Sed contra est, quia in primis, si Omnia atrributa spectantia ad eandem lineam noudii finguntur ex natura rei, nullum esse potest a gumentum essicax ad probandam talem distinctionein inter alia, sed quodlibet argumentum manifeste instabitur in attributis eiusdem lineae,ve infra videbimus: Ergo. Secundo,quia non minus spectant ad eandem lineam natura intellectiva, &intellectus, quam intellectus, & intellectio , quia scut intellectio actualis est actus secundus intellectus, ita intellectus est actas primus naturae intellectivet, & posse pro primum ipsius : Sed per vos intellectus non distinguitur realiter formaliter a sua intellectione, ne sit realiter se aliter finitus, di in potentia ad intellectionem: Ergo nec natu ra divina distinguitur realiter formaliter ab intelis Iectu, ne sit realiter formaliter finita, di in potentia ad actum primum proximum, seu ad posse proximum intelligendi.Et similiter,si voluntas divina no distinguitur ex natura rei a sua volitione, ne sit realiter sormaliter finita, & in potentia adactum secundum volendi, pariter nec natura di
vina sic distinguitur a sua voluntate, ne sit realiter formaliter finita, di in potentia ad altum primum , se ad posse proximum volendi. Ex quo
evidenter sequitur,naturam divinam non distingui realiter formaliter ab intellectu, nec a volu tate divina. & consequenter nec voluntatem diavinam , & intellectum inter se. Nam quae Hr-- liter sunt idem cum tertio is aliter simplicii non possimi inter se is aliter distingui, nisi avi mittatur peregrinum quodam Mylterium Trianitatis.
o Denique, quia intellectus per se, fle
maliter non potens velle bonum, quod per se,N sermaliter cognoscit, sed egens ad illud vole dum potentia, aut principio realiter aliter , se distincto,est essentialiter intellectus realiter se maliter potentialis , & finitus, v*ote realiter se maliter egens alio comprincipio ad volendum bonum, quod per se cognoscit, de per se , Ee is maliter non potens illud velleuimiliterque volu tas per se, & formaliter non potens cognoscere quod amat, sed indigens si illud cognoscendum alio principio realiter Hrmaliter distincto,est re liter formaliter caeca, utpote per se non videns, Nrealiter formaliter finita, utpote realiter is aluter indigens alio ad volendum, nempe intellectit realiter sormaliter distincto: Ergo quidquit sit an spectent ad diversas lineas, si realiter formaliter in Deo distinguitur intellectus , & voluntas , i tellectus erit realiter formaliter desectuosus. &impotens per se velle bonum , quod cognoscit. realiter formaliter indigens comprincipio,& co sequenter realiter sermaliter finitus; & similliee voluntas erit realiter sormaliter caeca, indigensine finita. Vnde sicut intellectus noster, quia realiter
dillinctiis entitative a voluntate, est realiter entiarative indigens ipsa ad volendum honum quod
agnoscit,de consequenter realiter entitative finitus, & potentialis; & similiter voluntas nostra est realiter entitative potentia caeca, quia per se non est cognoscitiva boni, quod amata ita insensu reali formali, seu is aliter a parte rei idem dicendum erit de intellectu, & voluntate divina obdistinctionem realem formalem utriusque : Hoc autem qui concedat Ne ergo in ista incidamus, dicendum est equod intellectus divinus a parte rei, dc prout est in se ipso re ipsa est is aliter, de actualiter ipsa divina voluntas, & quod voluntas divina actu, & Hrmaliter a parte rei est ipse intel- Iechus divinus , & consequenter, quod intellectus divinus non indiget a parte rei alio principio distincto ad volendum bonum, quod cognoscit,scd re ipsa est Hrmaliter per se potens velle illud; de
similiter voluntas divina non est caeca a parte rei.
N in se ipsa, nec realiter formaliter indigens alici ad cognoscendum quod vult, sed per se ipsam a parte rei est cognoscitiva aetia, & se aliter illius quod vult quia per se ipsiun aetii,& is aliter est etiam intellectus ipse Dei, & intellectus ipse Deire ipsa est etiam sua voluntas, eum sola distinctio ne rationis ex notho modo concipiendi per an logiam ad res creatas, ut postea videbimus.
8o . Denique probari potest conclusio ex implicatione distinctionis . alis, seu additatis
ex natura rei cum identitate reali entitativa Nam sane distinctio realis entitativa in nullo alio comsistit nisi in eo, quod utrumque extremum sit reipsa a parte rei, & acri a parte rei unum non sit aliud: Sed per vos distinctio Qrmalis ex natura rei hoc ipsum praestat inter stra extrema, v.g.inter intellectum , & voluntatem divinam , siquidem intellectus divinus vere est a parte rei, & similiter divina voluntas, & ratione distinesonis adhaesis
ex natura rei, intellectus divinus actualiter a paria te rei non est voluntas , nec voluntas actualiter
est intellectus: Er o distinctio actualis ex natura rei re ipsa est distinctio realis entitativa. Vel assignent contraris, in quo una ab alia distinctione secernitur.
8r Dicunt primo,secemi in eo, quod distinctio realis entitativa, seu ablalute talis, est inter rem, di rem, & malis ex natura rei inter ῆ alitates eiusdem rei. Sed contra,quia kr-litas divina a parte rei existens etiam est res,vnde intellectas divinus res est, & voluntra divina res est, alias nihil essent, seu nulla res, &de numero rerum exclusa, quod quis dicat Ergo actualis dustinetio inter intellectum, & voluntatem divinam est distinctio inter rem , & rem , & consequenter realis. Dicunt intellectum divinum esse rem , seu
216쪽
siast. IX. An detur distinctio ex natura rei, M.
quid reale ut quo non ut 'odi quid reale de co notato, non in recto ; quid reale secundum quid, n9n simpliciter; quid reale, ut reale opponitur ibcis per rationem, non vero proprie ; de ideo is tum distingui realiter iis aliter,seu formaliter ex lnatura rei, non realiter simpliciter. Sed contracit, quia intellinus divinus, leu divina intellectio non minus est res, di quid reale,quam intelliustus,
S intellectio creata;mirum enim non esset, quod
verius. & proprius intellectio creata esset res, Nens, de quid reale, quam intellectio divina, & infinita, qu plus & magis infinite eriquam creata,& idem de divina volitione re estia volitionis creatae: Uel ergo tam intellectio, quam volitio creata sunt res simpliciter, ut quod, in recto , de Propriu, vel solum ut quo, secundum quid, in obliquo, di improprie. Si primum , ergo potiocliure intellectio, di volitio divina erunt res simpliciter ut quod, in reces, S proprie, cum non mitinus lint res, ens, & reales,quam creatae. Si secumdum, sic arauoi Per vos intellectio, de volitio in creatis non sunt res, nisi secundum quid,ut quo,in obliquo, de improprie: Et tamen per vos,& iuxta omnes distinguntur realiter absolute, & simpliciaver, seu realiter entitative, quia una actu a parietes non est alia: Ergo pariter intellectio, & voli, tio divina, si una actu a parte rei non est alia. Rursus: Vel persona divina, de natura divina sunt res proprie, vel solum Hrmalitates Si solum istimaelitates: Ergo tres personae divinae solum ista
maliter ex natura rei distinguntur, non autem realiter simpliciter, aut entitative, quia non erunt
tres res simpliciter . sed solum tres sormalitates, cum persona per onon sit res, sed formalitas. Si autem persena . Ec natura sunt res proprier Ergo distinctio aciniis a parte rei inter personam divi nam, Ec naturam, erit distinctio realis simpliciter, quia est inter res proprie tales. 8a Contra secundo . quia sermalitates reales,inter quas datur distinctio ex natura rei, licet non sint res, sunt realitates. licet non sint en tia, sunt entitates, quod expresse fatetur Scotus in I. disi. a. quast.7. . in argumento ruato, a sic aiens: Breviter dico, mittendo verba de dia
inritione rationis, ct d mctione virtuali, quod in ementia disina ante actum intelle tas est entiatas A, ct B. Me non es formaliter illa. Ecce ubi Scotus ponit distinctionem formalem interentitatem, Ecentitatem, de similiter caeteri Sc
listae passim asserunt id ipiam. Tunc sic: Ideo per vos huiuslinodi distinctio actualis a parte rei est dicitur Ermalis. quia est inter alitates: Sed
per vos etiam est inter entitates, Et realitates: ENgo simili titulo est, fle debet appellari realis, c eu-titativa ; nam si a formalitatibus, quae distmguit, appellatur formalis, cur in entitatibus, di realitatibus, quae distinguit,non erit,& appellabitur realis, ec entitativa Inquis, talem non esse,quia non
est inter rem, de rem, sed inter realitatem, Ec rea litatem eiusdem rei ; non inter ens,de ens, lad inter entitatem, dc entitatem eiusdem entis. Sed contra, quia etiam non est inter is m, Be mam , sed inter se alitatem, de formalitatem eiusdem forma, ut ipsi dicunt: El. tamcn per vos
vere est, δι dicitur distinctio is alixti Ergo licee
non sit inter ens, de en is inter entitatem, L in titatem eiusdem entis , non intcr rem, de um, sed
inter realitatem, dc realitatem eiusdem rei . vere erit, de appellabitur realis, dc entitativa. Recole, quae diximus in Logintrata. 3.quas.I. i
sOLVUNTUR ARGUMENTA.83 Rijclunt primo: Qui distinctis de
finitionibus definiuntur tali ingum tur quidaitative , quia diffinitio explicat quiuditatem rei, de consequenter ditarentes diffiniti nes debent explicare quidditates dillinetas: Sed
attributa divina diffiniuntur distinctis dii finiti
nibus, ac essentia, Et inter se etiam quodlibet:Ergo diiserunt quiddilative,de consequenter formaliter ex natura rei.Sed rei pondeo, ex dictis in Lo-
gica, explicando maiorem: Qui distinetis definiationibus, adaequantibus ditfinitum ut est a parte rei,definiuntur, concedo maiorem Qus definium
tur distinistis diffinitionibus solum inadaequatis,
vel nota adaequantibus diffinitum ut est a parte rei, subdistinguor Distinguuntur quiddilative a Parte res, nego: Quiddilative per rationem , seu obiective in nostro intellaeta, concedo maiorem, de negata, vel distincta minori eodem modo, ne go consequentiam de distinctione quiduitativa a parte reis nam essentia divina proprie non definitur a nobis, nec attributa, nihil enim Dei est a nobis definibile, quia nec est cognoscibile a nobis quiddilative, sed solum quod an es, seu abi tractive. Vel dato quod aliquomodo definiatur,nes la definitio nostra adaequat essentiam divinam, nec aliquod divinum attributum ut in re est, sed ad summum illud explicat prout nostro intellectui finito modo obiicituri ex quo solum sequitur quod attributa inter se , de a natura distinguantur obiective in nostro intellectit, quatenus obiective
in nostro intellectu, nec natura est attributum,
nec Vnum attributum est aliud, sed quodlibet praecise est obiective in intellectu, quod apparet illi, a parte rei vero est infinite plus, quam quod nobis apparet, se re ipsa est quidquid Deus est,
ut supra vidimus ex PP. Et instatur argumentum in attributis eiusdem linei volitive, v. g. nam
iustitia, Be misericordia in Deo distinctis definitionibus definiuntur, de tamen non distinguuntur ex natura rei iuxta plures Scotistas; idemque de intellectu, & intellectione , de voluntate, & vOlitione.
Obhciunt secundo i Identitas resis
217쪽
inter auributa non tollit distinctionem se alem illorum a parte rei: Ergo cum illa componitur,
de consequenter datur. Probatur antecedens' idelitas realis non confundit in Deo rationes Hrmales, seu tomialitates cuique persectioni proprias, alias pellectiones divinae essent a parte rei in Deo niuis,& permixtae: Sed si tolleret distinctionem se scina parte rei illas confunderet:Ergo.ReL
ponde negando antecedens. Ad cuius probati nem, nego suppositum, quia a parte rei in Deo non sunt plures malitates,nec rationes Ermales actu diversae, nee distinctε, sed solum una simplicissima entitas per se subsistens in se infinita in omni genere; confiisio autem solum potest esse ubi est actualis pluralitas eorum,quae confunduntur, unde identitas summa in Deo non coniundit sed simplificat, ut sic dicam, divinam enititatem, & persectionem visit simul infinita, sima plex, S: unica absque distinctione, compositione, seu ordine reali a parte rei multiplicante, aut componente, vel Ordinante perfectiones inter se. Vide supra num.7o. & insta argumentum in perinsectionibus eiusdem lineae, nam intellectus, & intellectio in Deo non sunt confuse in ipso, & t men non distinguuntur maliter a part rei.
duorum est non inclusio is alis unius in alio: Sed ex divinis attributis , & persectionibus una,v.g.voluntas non includit ismaliter aliam, nem
pe intellectum t Erso distinguuntur formaliter. Explicatur: Nam ratio intellachus in Deo non imcludit rationem volitivi, nec ratio voluntatis rationem intellectivi, alias in Deo intellectim eset volitivus, & voluntas intellectiva is alita: Eriago. Respondeo, omissa maiori, negando min rem, vel distinguendo : Non includit aliam so
maliter a parte mi, nego maiorem: In nostio obiectivo conceptu,transeat maior.Ex quo ad summum sequitur,quod distinguantur se aliter o lective in nostro intellectu, non vero quod disti guuntur serinaliter a parte rei prout sunt subi etive in Deo , quia sic intellectus divinus a parte
rei includit formaliter quidquid Deus est, di est
actuasi ter totum quod Deus est, absque ulla distinctione in re. Ex quo ad explicationem, dico, quod hoc nomen ratis,ut in plurimum accipitur pro conceptu obiectivo somno a nostro intellectu de Deo. & ideo in hoc sensu verum est, quod ratio intellectus in Deo non est ratio voluntatis, quia conceptus obiectivus, quem Hrmamus,quia do apprehendimus in Deo intellectum , non est ille conceptus obiectivus,quem is mus,quam do concipimus in illo voluntatem , sed sunt dustincti conceptus obiectivi, & consequenter dustinctae rationes is ales obiective apparentes in
nostro intellectu cum distinctione; sed ista distinctio non est is parte rei actualis ante operationem
intelletari, ut per se patet, sed solum est draemio
rationis, seu inter rationes, & conceptus obiectivos, quos de Deo tarmamus , quq solum est o lective in nostris conceptibus, de dependenter ab illis. Unde contrarii manifeste quivoc tu quando distinctione formalem ex natura rei pro bant, vel explicant; quia ratio unius non est ratio alterius, aut quia conceptus unus non est de comceptu alterius, quia ratio , & conceptus obiectivus inadaequatus, quem de Deo, aut de eius Perinsectionibus formamus, non est a parte rei, sed solum obiective in nostro intellectu , ac proinde ex distinctione illorum conceptuum, seu rationum,
non probatur distinctio a parte rei, sed solum distinctio obiectiva rationis, quam postea explic bimus. Si autem ly ratio intellectus significet ipsam enthatem , seu es lentiam intellectus divini
quam habet a parte rei, hoc modo negandum est quod ratio intellectus in Deo a parte rei non sit ratio voluntatis, quia a parte rei intellectus divinus per suam essentiam ellentialiter est potens velle bonum quod cognoscit, & σoluntas divina a Parte rei per se cognoscit bonum quod amat; intellectus enim divinus a parte rei est voluntas,& voluntas intellectus , sicut voluntas est sapiens, di intellectus amans,ut supra explicabamus --er. 8 3.
. 86 Sed dices: Intellectus, & volantat divina a parte rei habent distincta obieeta kr-ria motiva, nempe intellectum verum, & voluntas
bonum: Ergo a parte rei distinguntur. Nego antecedens, quia obiectivn Brmale intellectus diarini est verum divinum , seu divina veritas, sicut voluntatis divinae bonum divinum , seu divina bonitas; in Deo autem a pals rei divinum boarium est verum divinum , di divina bonitas vetitas ipsa divina,ac proinde a parte rei non habent distincta obiecta formalia motiva, sed id iplum;
solum autem ex nostro modo concipiendi divina ad modum rerum inferiorum nos ipsi distinguimus in Deo naturam, intellectum, voluntatem,
veritatem , bonitatem & alia huiusmodi, & l quimur de illis ut distinctis, quia aliter, nec ea eo ncipere, nec de illis loqui possumus, quia non
possumus se are conceptum , nec verbum
Deum vi est in se ipso exprimens, sed solum QNmamus conceptus, & verba de ipso prout nobis per similitudines creaturarum repraesentatur is ad aequate.
87 Οbijciunt quartor Deus, & Beati per
beatificam visionem cognoscunt naturam divunam , & attributa, relationesque eum aliqua distinctione : Sed non cum distinctione , quae non cociespondeat in illis a parte rei, alias cognosce rent illa aliter ac sunt a parte rei: Ergo cum distinctione , quae supponitur a parte rei: Ergo actita parte rei distinguuntur. Probatur maior, quia non cognoscunt illa confuse: Ergo ea cognoscunt cum distinctione. Secundo,quia cognos-
218쪽
utiast. IX. An detur distinctio ex natura rei, M.
cunt naturam divinam ut radicem attributorum, S attributa ut radicata, vel latrum naturam divinam ut naturam, & attributa ut consequuta ad
ipsa: Sed ita cognoscere non potant, nisi cum distinctione inter illa: Ergo. Tertio , quia iuxta plures Thomistas, Deus & Beati habent scientiam stricte talem de attributis, & non de natura divina, quia est primum principium ex quo, & in
quo praecognito cognoscunt attributa ut conclusiones: Sed hoc r pugnat nisi distinguendo inter
88 Respondeo, distinguendo maiorem: Quando cognoscunt directe Deum in se ipso,nego maiorem: Quando reflectunt ad illum cognoscendum prout est in mente nostra, leu prout a nobis concipitur, concedo maiorem. Ad cuius probationem, concessis antecedenti, nego conseia
quentiam de cognitione directa Dei in se ipso; quia ut iam supra dixi non est confusio, nisi inter plura; Deus autem, dum se ipsum intuetur in seipso. & similiter beati, non intuentur plura, nec plures persectiones, nec plures formalitates, sed unumquid simplicissimum , & vnissimum,Sc omnino indistinctum nisi in tribus personis, unde aliam distinctionem ibi non agnoscunt,nisi trium Personarum, quia alia non est; nec ob hoc est confusio in cognitione illa, sed potius summa claritas, qua unico, & simplici intuitu, conceptu,& verbo infinito, vel ingentis claritatis explicite intuentur sine compossitione ulla ipsum infinititum sunplicissimum. Ad secundam, nego maiorem, quia natura divina solum ex nostro modo concipiendi est radix attributorum,prior attrib iis , &c. re ipsa tamen a parte rei, & in scientia beatorum. & Dei, omnes istae denominationes prorsus absunt, sed solum intuentur ipsum insi nitum pellagus persectionis, & entis modo quodam a nobia inexplicabili, valde tamen diverso aniodo nostro intelligendi cum illo ordine radicis.& radicati, prioris, di posterioris, antecedentis,de
8o Ad tertiam, dico, quod ad illos Thomitas attinet explicare , qualiter Deus, S Beati cognoscant entitatem divinam omnino simplucem distinguendo princpium, & conclusiones in
ipso. Nos autem ob hanc repugnantiam infra negabimus in illis scientiam stricte talem, seu talem strinaliter , solum illam admittentes eminenter talem, qui non exigit actualem distinctionem in ter principium, Se conclusiones, sed potius identitatem summam quam Beati intuentur in Patria absque ulla actuali pluralitate cum summa simplicitate. De quo audire liceat Bemardum lib. s AeConsuerat. paulo ante sinem, sic aientem: Nobis autem, quia non possumus eum Deo se licitato
contendere,iam contendimus aprehendere et moecurrit veluti quadruplicatum: Faeis Me premiam, di enigma, per quod soliam videre datum,
cum autem videbimus faeie adsuetem videbimus scuti est. Nee enim iam tunc fragilis acies me
tis nos , quantumlibet inoementer intendens,
aliquatenus resiliet, di det in in suam pluralitatem; colliget se magis, a nahit, conformabitque unitati inius, selpotius unitati illi, ut Una inissaries respondea aciestat enim acies mentis nota
disiliet in pluralitatem suam: Ergo ibi non distinguet plura, nec plures periectiones , ratione conceptus, aut formalitates, sed cum summa unitate colliget se, de consorinabit unitati illi absisque omni pluralitate, excepta 1 per person rum Trinitate. so Obijciunt quinto,quia SS.Patres plerumque distingunt inter divina praedicata. nde Augultinus lib. 7. de Trinitat. cap. 2 .sic ait: niam vero , γ υerbum sapientia es ,sed non eo verbum, quo sapientia; verbum enim relative, sapientia vero essentialiter dicitur. Et in eodem
lib. cap. q. sic ait: Aliud es Deo esse , aliud Patrum esse. Eodem inodo distinguit inter attributa, is . de Trinitat. eap. 6. dicens: M dicam temnus , sapiens, iustu, bonus ,spiritus,horum Omnium notassimum quod possis, videtur Amisi
refulsantium, eaetera Dero huius subsantiae qualitates. Item Damascenus lib. q. cap. q. ait:
Si iustum ,si bonum, si quid tale dixeris,non naturam dices Dei, fia quae iuxta naturam. Tunc sic sed PP. non distingunt solum per rationemra fietionem intellectus, sed in rei veritate, loquuntur enim cum veritate, & non cum fallitate, aut
fictione: Ergo in rei veritate differunt in Deo relationes ab essentia, & essentia, s ea natura ab a tributis. attributa inter se. Respondeo, distinguendo minorem: PP. non distingunt solum per rationem, & per fictionem cum fundamento in
re, & ex modo imperfecto concipiendi nego munorem : Per rationem , di fictionem sine tundamento , ex parte rei significatae , concedo min rem, & nego consequentiam , quia PP. dum loquuntur de divinis cum distinctione, illa distinctio solum est ex modo imperfecto concipiendi divina per speculum, di in enigmate,inadaequate, di aliter ac iunt in se, praescindendo, & distinguendo in Deo sigillatim praedicata, quae in ipso re ipsa non sunt divisa, praecisa, nec ditiincha; ad
quod liabent sufficiens fundamentum in emine tia divinae persectionis, qui cum summa identit te, & simplicitate continet in se, quae in creaturis per analogiam ad Deum nobis repraesentantur cum distinctione a pluralitate; in hoc autem licue sit fictio aprehensiva, & negativa. N exercita in ipso modo concipiendi, quatenus Deus cognos citur aliter ac est in se negative, ut infra explic bimus; tamen non est fictio affertiva, positi va aut signata ex parte rei significatae, qus sola argueret salsitatem ; quia PP. non asserunt in Deo re ipsa iustitiam non esse misericordiam, aut relativum
219쪽
Tract. de Deo Vno. Disp. II. de essent .s existentia D ἰ
non esse ablaturum, i mo oppositum affirmant, ut supra vidimus num. 1 3. oc ipse August. satis te explicat, dum rationem assignat, cur Verbum non sis eo verbum, quosapientia, dicens: Verbum enim relative dicitur,sapientia vero essent taliter. Solam ergo distinctionem assignat tecum modum nostrum dicendi, de concipiendi,non ve ro in modo essendi a parte rei, quia a parte rea. orbum non solum est quid relativum, sed quid essentiale, simplicistime enim , Si indistincte. est Verbum, & sapientia, de idem est a parte rei id quo verbum, det id quo sapientia, licet a nobis distincte concipiatur verbum,& sapientia. Similiter etiam cum ait, spiritum significare substantiasti,
caetera autem qualitates huius substatuis, non est
sensus, quod re ipsa ibi detur substantia actu distincta a suis qualitatibus , seu quod attributa reapsa sitiat qualitates actu distincti ab illa substantia, sed quod ex nostro modo concipiendi tales a nobis concipiuntur, unde non dixit limpliciter ea nominas nisse e substantiam,aut qualitates,sed videtu signisieare; quo satis expressit talem diu stinctionem ibi re ipsa non esse, sed cum illa nobis apparere, & repraetentari. Vnde codem modo explicandus est Damascenus. Nec aliter PP. explicati possiant attentis eorum rei timonijs suis pra expensis. Immo Bernardus ubi Iup: a sic id i
sum explicat,dicens: Visus sum protuisse plura,
sed υnum est. Unus Deussignatus est ' o captumstro , non pro suo flatu: Divisus es bis scaptus nempe nosterin non ille. res disero, semita multis,sed unumper eas signifieatur,vmm qum
si et obijeIunt sexto, Si aliquid obesset in Deo distinctioni actuali a parte rei inter esentiam,de attributa, & relationes,maxime Dei summa simplicitas, de infinitas i Sed haec non obest:
Ergo datur in Deo praedicta distine io. Probatur
minor, quia de ratione summe simplicitatisine in finitatis sol im est identificate omnes persectio
nes realiter entitative,non vero sermaliter: Ergo
cum distinctione formali ex natura rei salvatur summa simplicitas, & infinitas, & consequenter haec non obest illi distinctioniTrobo antecedem, primo,quia per hoc praecise quod in aliquo uno
identificentur realiter entitative omnes persem
nes possibiles, illud erit summe simplex,& simpliciter infinitum, quamvis non identificentur so maliter: Ergo. Secundo quia summa simplicitas,& infinitas solum identificat omnes perfectiones eo modo quo haberi possitnt in aliquo uno: Sed perfectiones simpliciter simplices non possiant haberi in aliquo uno cum identitato, 3: inclusionesor mali, sed solum cum identitate regi entitatiuva: Ereto summa simplicitas, di infinitas lotuin identificat entitative, di non sormaliter. Tertio, quia summa simplicitas, de infinitas non identificat in Deo persectiones simpliciter simplices d
struendo earum essentias, seu rationes Hrmales cuique proprias; alias tales perfectiones, v.g. ia-tellectus , Se volunt , sapientia,& bonitas,de aliae huiusnodi non essent proprie in Deo, nec secum dum rationes sormales, re quidditativas cuique proprias: Sed si identificaret formaliter ipsas, destrueret rationcs, ct quid litates formales cuique proprias: Ergo. Probo minorem, quia tolleret,&delirueret disterentias sormales cuique proprias. quibus is aliter inter se differdit,liquidem non manerent sormaliter disterentes: Ergo. Explicatur: Ablata formali disserentia inter intellectum,& voluntatem non maneret intellectus, nec voluntas secundum quidditatem, dc rationem soria
malem cuique propriam: Sed ablata distinctione
se ali ex natura rei inter intelle tum , & volumtatem non maneret differentia utriusque : Ergo nec maneret intellectus, do voluntas secundum rationem formalem, aut riualem quidditatem intellectus, & voluntatis. sa Respondeo, concessa maiori, negando minorem. Ad cuius probationem , nego amtecedens. Ad eius primam Probat Oncm , primo, nego suppolitum, vel dico quod implicat in te minis, quia ut ostensum manet, implicat conre dictionem identitas realis entitativa a parte rei, qua a parte rei non sit etiam identitas formalis;
sicut distinctio formalis. dc actualis a parte rei, quet non sit realis entitativa distinctio. Unde si per impossibile in aliquo uno identificarentur realiter entitative, dg ditiinguerentur se aliter parte rei persectiones simpliciter simplices, illud
unum esset, & non esset summe simplex, re infinitum ; nec mirum,iram Gesuppositione implicaim te contradie neu ene potest sequi contradi-αo. Vel secundo. distinguo antecedens Per hoc praecise quod in aliquo uno identificentur entit live omnes persectiones simpliciter Oniplices, iulud erit summe simplex, di infinitum entitative, concedo antccedens: Infinitum, & simplex is
maliter, nego antecedens,dc consequentiam Quia
Deus titulo summe simplicis, non solum est ent Liative simplex, sed formaliter a parie rei simpliacinimus, non solum est realiter entitative infiniatus , sed Hrmaliter a pu e rei infinitus ; si autem identificaret sollim entitative, sed non sormalitera parte rei omnes perfectiones, esset quidem eniaritative solum infinitus, εἰ simplex,non vero se . maliter a parte rei, quia quaelibet eius per stio esset formaliter circunscripta, & limitata In suo esse Hrmati,ut supra arguebamus: Quod si dicas, implicare contradictionem infinitatem entitatiuvam cum finitate is ali, Si simplicitatem entiatativam cum compositione Qrmali ; fat. bimur quidem, sed hoc probat implicare etiam contradietionem distinctionem realem Brmalem cumide titate reali entitativa. sa Ad secundam,Omissa maiori, F minoia,
220쪽
qua l. IX. An detur distinctio ex natura rei,se. zo ij
quia Iam satis ollandimus, persechiones divinas a parte rei esJe actu , & is aliter indistinctas. Ad
tertiam,distinguo maiorem: Non laetificat persectiones limpliciter limplices destruendo rationesse ales,di quidditates cuique proprias,quantum ad positivum persectionis, quod dicunt, concedo
maiorem:Quantum ad proprietatem, singularit tem diiunctionem,limitationem,&circunscriptionem sormalem,cum qua existunt in creaturis, & a nobis cocipiuntur,nego maiorem;& distincta munori eodem modo,consequentiam.Ad probationem minoris dico, quod tolleret disserentias se males,quibus diiserunt in creaturis,& obiective in nostro intellectia,quoad negativu, quod tales disseretis serinales important;led non quoad positivum pertationis,quod dicunt; unde fateor quod in Deo a parte rei non maneti serinaliter diiseremtcs,nec intellectus,v.g. cum dii serentia se ali 1 voluntate divina prout est . parte rei nec cu quividitate privative sibi propria formaliter, qui icilicet a parte rei non sit etiam quidditas voluntatis; quia in Deo a parte rei nulla persectio est tantum ipsa,& non plus adhuc Q aliter; nec a parte rei ratio perfectionis invenitur in Deo sigillatim, aut singulariter divisa in plures, adhuc sormaliter, ita ut una sit sigillatim propria privative mi,alia ait xi;sed ibi est summa communicatio etiam is a-
Iis a parie rei ita ut nihil persectionis nihil quidditatis,aut entitatis,lit unius quod etiam H Liter non sit alterius a parte rei; no enim est dicendum,
quod ibi intellectus habeat persectionem, quidditatem,aut entitatem,quae sit sui solius propria, devolutas aliam persectionem,quidditatem, aut en-
Etatem,quet lit etiam sui solius M aliter propria, non enim est ibi meum , dc tuum inter divinas persectiones adhuc formaliter; sed lumina com nicatio de identitas etiam Hrmalis a parte rei in persectione,quidditate, Ze entitate , omni prorsus exclusa divisione inter ipsas. Ex quo ad summum quitur,quod inDeo destruatur intellectus,& v Iunias quoad quidditates cuique proprias,quantuad proprietatem privativam quidditatis entitatis, Et persectionis inter verumque,seu quod idem est, quantum ad divisionem persectionis. de quiddit iis,quet finitatem. 8c limitatione in illis induceret. non vero quoad persectionem positivam. quam important,quia diiserre se aliter inter se,&inter se sermaliter pariri, de dividere persectionem divinam in plures,ita ut una esset propria huius,alia alterius formaliter a parte rei persectio non esset, sed impersectio;vnde nihil mirum,quod haec pr prietas ibi exulet. 9 Ex quo ad confirmationem eodem modo distinguo maiorem: Non maneret intellectus, de voluntas quoad quidditatem cuique propriam, desectu quidditatis nego:Ex desectu proprietatis,' seu divisionis in quidditate. concedo 8c distinguo minorem eodem modo,negoqua si szquca M. quia diiserentia formalis intellestis, de voluntatis duo importat,nempe dc positivum quidditatis, denegativum no maioris,nec amplioris quidditatis, di persectionis,ut ostendimus in Metaphysica loriquendo de quibuslibet rerum disterenti s q. a praesertim an. II .Igitur in Deo a parte rei datur intellechis, ec voluntas , quantum ad quidditates proprias de positivas differentias secundum totum
positivum quidditatis. 8c persectionis, quod tales quidditates.& disseretii important, sed sine negaritim inaequalitatis, aut distinctionis, vel limitati nis,aut non amplioris persectionis,unde ibi a paruite rei is aliter non disserunt,non ex desectu p stivet quidditatis,entitatis,aut persectionis, sed ex desectu negativet impersectionis, limitationis, aut divisionis;qui desectiis re ipsa non est desectus,sed
summus,& infinitus excessus, seu eminentia supr intellectu, te voluntatem vi suiu realiter in creaKturis, de in nostro intellectu obiective; quatenullnempe intellectius in creatis,& obiective in nostra cognitione est praecise intellectius id nihil ampliusyid est talis ac tanta praecise entitas, quidditas, Npersectio; attamen in Deo non praecise est intelleiactus,nec praecise talis,ac tanta quidditas, entitaSy c persectio, sed infinite plus cum eminentia, quia
ibi intelledius est ipsum intelligere, ipsum intelliri
ens ipsuin intelligi ipsum volens volutas,di vetitie,Se quidquid persectionis excogitari potest cum summa identitate actuali, simplicitate, de infiniri
ys Den ne obijcies argumento potissima
contrarit sententiq. De divina essentia ,relationia 9,8c attributis verificantur is parte rei praedicata contradictoria: Sed haec velificari non possi int,nisi de extremis actu distinetis:Ergo a paree rei disti guttur actu inentia 1 relationibus, Et attributis, de illa inter se. Maior patet,quia in primis verificantur de essentia de relationibus; siquidem essentia
communicatur filio,paternitas no communicatur: filio Deinde etiam de natura,S attributis,quia n tura divina constituit substantialiter Deum, Se raia 'dicat attributa; attributa autem non constituunt
substantialiter Deum,nec radicant se ipsa: Deincide attributis inter se, quia intellectus divinus est principium per quod procedit Filius, non autem voluntas; item voluntas est principium per quod procedit Spiritus Sanctus, non autem intellectus,& totum hoc est vervin re ipsa, dc a parte rei: Eringo. Deinde probatur minor, quia praedicata con ἀtradichoria consistunt in esse hoc,aut illud, 8t non esse id ipsum:Sed esse hoc.v. g. primipium proce sonis Verbi,& non esse id ipsum verificari nequit, nisi de extremis acta distinctis, quia idem acta otnninh idem non potest simul este , & non esse idem: Ergo. 96 En argumentum quod Gilbertum Impuliead adstruendam distinctionem realem inter per