장음표시 사용
201쪽
discursum virtualem, & ut magis ad rem acced
Σ3. Qnia Concisa, & PP. definiunt Deum esse summe simplicem, sine addito; contrarij nos
audent aeterere Deum ellu i maliter ex natura rei compositum , cum tamen absque inconvenienti possit admitti Deum eta virtualiter, aut quivalenter compositum, & etiam fundamenta liter in ordine ad compositionem rationis. Ex quo sic arguitur: Qui assereret Deum ex natura rei esse sormaliter in rei veritate compositu,ape
te contradiceret Concilin, & PP. definientibus inlute, & sine addito Deum esse summe --
plicem, non tamen illis contradiceret, qui dic xet Deum esse vi maliter, aut equivalenter compositum , aut istum per rationem ex nostro modo concipiendi cum fundamentor Ergo pariter, qui dicunt essentiam divinam, attributa,& pers nas ab eis esse in rei veritate is aliter ex natura
rei diiunctas, contradicit Concilijs, & PP. definientibus ab lute esse omnino, & summe unum,
di idem, & non aliud, di sita; quin tamen illis
contradicat, qui assecli,solum virtualiter cile plura, di diiuncta , di formaliter per intellectium ex modo concipiendi cum fundamento. Et ratio, aperta est, quia sicut compositio formalis ex natura rei, seu in rei veritate talis, est compositio vera, & propria intellecta nomine compositionis, quam sine additon absolute negant PP.& Conis cilia, secus autem compositio solum virtualis per equivalentiam, aut compositio rationis per intellectum; ita distinctio formalis ex natura rei, in rei veritate talis, essit distinctio vera, & propria intellecta nomine distinctionis, quam absoluteosne addito PP. & Concilia negant; secus autem dissumo virtualis per aequivalentiam , aut rati
ius cum fundamento ex nostro modo concipiendi, quia haec solum improprie est diiunmo,& non
in rei veritate, sed solum obiective in mente, ve' mox explicabimus. Resellendae igitur omnino sunt contrariorum instantiae, quae potius in equi voco vocis huius districtio , quam alio fundamento nituntur. Et hoc praemissum habe , ut
amplius his instantijs non implicemur. Redeo iam ad propositum. a Contra secundo sic arguo contra princIp Iem evasionii Quia enimPP.& Concilia absolute, & sine addito definiunt Deum esse simplicem, di
non compositum ex ementi tiributis, & peti Isis, non audent contrarij asserere Deum esse compositum in rei veritate, adhuc addendo fommaliter ex natura rei, quia videlicet adhuc cum hoc addito contradicerent absolute sententiae Conciliorum, & DP.Sed ex terminis non minus
opponuntur ista duo: Egsentia, attributa, per Ionae sunt idem , ct mn disino tum: Dig guuntur, ct non sunt idem formaliter ex natura
m; quam ista duo: Sunt quid sis xi ct noti compositum; sunt quid compositum, di non Am
plex formature ex natura rei: Ergo ex terminis non minus contradicit Concilijs, & PP. absoluxeafferentibus ea esse summe idem, & negantibus
absolute esse distincta, qui asserit esse distincta,& non idem formaliter ex natura rei, quam con tradiceret eisdem absolute asserentibus ea es
quid summe simpl/x, ct non compositum , qui diceret, esse Fid compostum , ct non Nisae
formaliter ex natura rei, ac per consequens, si
iste contradiceret,& ille.Respotulere solent,quod distinctio Hrmalis ex natura rei est in Deo Omnino necessaria, secus similis compositio;quod haee importat impersectionem, secus illan alio liuius-naodi ab ipsis excogitare disparitates. Sed contra est maniseste, quia modo non arguimus a ratione intrinseca , sed solum ab authoritate Conciliora, α PP.qui eisdem verbis, & eodem tenore reprobant inter essentiam , attributa, di personas ab illis,distinctionem. & asserunt identitatem,quibus reprobant compositionem, & afferunt simplicitatem: Ergo attenta illorum definirione, & auth ritate eque reprobata debet intelligi dis sinetio formalis ex natura rei, ac limilis compositio. a s Contra tertio, quia Concilia, & PP. a
solute reprobant in Deo quaremitatem, aut m iorem numerum , quam Trinitatem : Sed di lin-Go krmalis ex natura rei ante mentis operati
nem ponit re ipsa quaternitatem, imb& cententitatem,ut arguebat Bemardus: Ergo illa advers tur Concili)s, & PP. Probatur ininor, quia P dicta distinctio, praeter tres personas distinctas ab invicem ponit essentiam .divinam Q aliter ex natura rei distinctam ab illis in rei veritate, ita ut in re illa se aliter non sit ulla ex perisnis , nec omnes simul, nec econtra: Sed tres perlanae re ipsa inter sedistincta, di effetavi quae in re non est set maliter ulla ex illis, nee omnes simul, sunt reipsa , & in rei veritate quatuori Ergo ponit m idisa , seu in rei veritate quaternitatem. Imo maiore numerum, quia ulterius ponitμ sentiam in re non esse is aliter bonitatem in re, & bonitatem in re non esse Qrmaliter lapientiam in re, di sapie fam in re no esse is aliter volutate in rem v luntatem in re non esse se aliter intellectum in re, di intellectum m re non esse se aliter immensitatem in re, & immensitatem in re non esseis aliter ternitatem in re, di sic usque ad centum pertationes divinas quς possent ennumerari: Sed persessiones, quarum nulla in re est is aliter alia in re,sunt m rei veritate tot, quot illi sedistinctae: Ergo persectiones divinae erunt in rei veritate centum , vel seret Ergo dabitur in Deo centenitas re ipsa, seu in rei vetitate talis, di non selum quat ita
26 Dices, Concilia, & DP. solum reprobare
in Deo quaternitatem rerum, seu realem,non vero quatenu m formalicatum a parte rei, seu
202쪽
Siast. IX. An detur distinctio ex natura rei, e I 8 3
milem ex tutura rei, nec harum maiorem pluralitatem. Sed contra eii primo, quia in Conc Ilo themensi,illius PP.lic fidem confitentur suam i edim v, ct consite in flum Deum Patrem. Filium .ct Spiritum Sanctum aeternum esse, nee aliquas omnino res, e relationes , - - prietates is gularitates,ves onstates ita ri
nonsis Deus: Ecce ubi non solum negat quae sint ab aeterno, dc non stat Deus, sed, de relationes, de proprietates. dc unitates, & singulariis tales de quaecumque alia: Ergo uon solum excludit. & reprobat quaternitatem rerum , sed quaternitatem quorumcumque sit illa quatemitas,&consequenter etiam sernialitatum. Explicatur: Si Concilium solum reprobaret quaternitatem remit n. satis esset dixisse: Nec aliquas stmnim res.
adaesse Deo , quae sint aeterna, c, non fias Devi: Sed Concilium hoc satis non iudicavit, sed addidit, vel proprietates, Vel unitaras, vel fingiua tutes, imo sui nec is alitates possent excipiis adudidit, vel quaecumque alia: Ergo excludit etiam
quaternitatem veram,etiam sorinalitatum.
27 Contra secundo, quia Gilbertus non adiastruebat quaternitatem rerum; siquidem deitas,stu essentia, quam quartam ponebat distinctam a personis, non estres, sed .rmalitas, quia non est concretum , sed abstractum, non ens, sed ea-titas in quo contrarij distingunt sormalitate a re:ὶ Ee nihilominus damnatur a Concilio ut adstruens quaternitatem: Ergo quia Concilium non solam quaternitatem rerum, sed quorumcumque aliorum, etiam formalitatum, in Deo reprobat. Teristio, quia Bemardus, qui Concilij mentem beste noverat, Et retinebat. absolute,& indefinite quaternitatem, aut pluralitatem maiorem reprobat,
vi patet ex illis verbis: Aliunde non iam quateris nitas, sed erasanitas esset:Ergo idem quod prius.
Quarto quia etiam apud eontrarios sequitur quaternitas rerum, tum quia, ut non contemnendus Recentior ex illis, tenet, abstractum totale. v. g.
manitas non est formalitas, sed res , quia non est aliquid hominis solum , sed tota essentia hominis i Ergo pariter deitas, seu divinitas non est sormalitas, sed res, quia est abstractum totale, seu tota essentia Dei, & non solum aliquid eius: Tunc sic sed quaelibet persona divina etiam est res, vQ. Pateri tum quia non est abstractum. lad concretum supponens; tum quia nou est praecise aliquid Dei, kd totus Deus; tum quia non est emitas solum sed ens; tum praecipue,quia su in omnes tres personς divinae lant tres res: Ergo qui deitatem distinguit in rei veritate formaliter ab ipsis, distinguit si aliter in rei veritate qua tam rem a tribus rebus in rei veritate diitinctis Ergo ponit quaternitatem rerum in rei veritate
at mim, quia ex potissimo laudampnto
sontrariorum non solum probatur, essentiam divinam , sed Deum ipsum in concreto diiungui se aliter ex natura rei a qualibet persona, siquiadem Deus est trinus a parte rei. α nulla persona est trina,Deus generat, ilius non genera Deus est Pater, de Filius non in Pater. & sic alia plura contradictoria verificantur demo in concreto,da de personis: Sed iuxta contrarios, extrema de quibus verificantur contradictoria, distinguuntur formaliter ex natura rei: Ergo Dcus in concreto distinguitur ex natura rei a personis: Sed Deus en res, dc non formalitas, ut ipsi fatentur: Ergo iam
diiungunt actualiter ex natura rei, bc aude operationem intellectus quatuor res,nempe tres perso nas,& Deum:Ergo tenentur concedere actualem. dc veram quaternitatem rerum a parte rei inDeoὸ
licet damnatam 1 Concilijs. Quinto, quia saltem sequitur dari in Deo duplicem Irinitatem a parrite rei, unam rerum,seu personarun aliam tormalitatum; nam iuxta ipsos,licet Dei es entia sit Hu-- , bonitas tamen, sapientia, di aeternitas, v. g. sunt re ipsa a parte rei tres Dei formalitates actu distincta; sicut essentia est una, sed personet sunt actu a parte rei tres res distineis Ergo sicut Deus est re ipsa, seu in rei veritate unus in essentia, octricius in personis , ita erit re ipsa, seu ita rei votitate unus in essentia, At trinus in sorma litati
bus; Be sicut admittitur trinitas vera rerum, seu personarum, pariter admitti debet vera, ec actu lis se alitatum itinitas a parte rei, seu in rei verilitate talis; ves si plures tormes irates auendas eris decemias, vel centenitas vera, dc realis 1 malit tum in una essentia. as Nec absurdum mirutis si dicas,disth tioanem inmalem ex natura rei non lacere uumeria eorum, qu distaguntur,quia sunt una reS,8c re liter identificantur. Non inquam, quia sicet non faciant numerum praedicamentalem, prupter desectum divisionis, sicut nee tres personae divinae ob eandem rationem , ut tenent communiter Theolog tamen negari nequit, quod faciant numerum transcendentalem, talaen qualis fuerit e
rum distinctio; siquidem eodem ipsissimo sensu. quo sunt distincta is alitates, sunt plures is
malitates: Ergo vel duo, vel tres,vel quatuor,vel quinque, Ecc. Ergo faciunt numerum aliquem; Ecquidem realem, Bd verum, nam re ipsa. & in rei veritate sunt plures, fle consequenter tres,vel qua tuor, vel ,si mavis centum. Urgetur, nam rogo:
Sapientia, bonitas, de aeternitas in Deo re ipsa. seu in rei veritate sunt actu plures is alitates;vel non Si non Ergo non distinguuntur Ermaliter a parte rei, cum non sint actu plures sermalitates. Si actu a parte rei sunt plures se alitates; rogo ulterius: Quot sunt actu parte rei dc cum aliud respondere iam non possis, teneris fateri, quod actu a parte rei sunt tres: Ergo faciunt numerum teruarium a parte reii Ergo veram Trinitatem
203쪽
actualem Ermalitatim , non fictam, sed realam, di veram. Quis autem bene audiat duas trinitates
veras, & reales m Doo,unam personarum, aliam se alitatim , seu, si mavis, unam rcalem per sonalem, aliam realena tormalem ι. 3. Denique impugnatur prael a solutio
contra rumi Quia Concilia talhcr negant di iunctionem veram inter ostentiam, di perionas, quod solam admittunt distinctionem rationisi Elam intellectu . seu fictam ex nostro modo concisendi Sed distinctio malis ex natura rei, iuxta contrarios, est vera di realis contrapolitivElad distinctione rationis,& fictam per intellectum: ὸ Ergo illam negant. & non solam realem, quae sit inter res diversas. Probatur maior primo, in qua est difficultas; Mun Concilium Remense damna vit doctruum Cilberii, quia vi inquit into cita
tus: quod inter nataram. persionam n thematio is iactione sed theologica considera tione quoquomodo divideret ratio, ratione authoritate probare eonahatur, vocabat autem abstractionem mathematicam, quae solum absit hit fictM N ex modo concipilandi, non ita ut co respondeat vera abstractio in re, eo quod Math matica considerat cum abstractione a materia, ea quae re ipsa materialia sunt, seu in matcria; considerationem autem theologica nominabat, eam Iquae vere conscirat quid sit Deus in re, cui ne ripe in reconespondeat distinctio ucra, quam aia
firmati Ergo Concilium contra Gilbertum sentieessentiam ,&personam solum distingui in Deo tabstractione mathematica, id est,cui vera abstiniactio, & distinctio non correspondet in re, 1ed s llum se tenet ex modo nostro concipiendi aliter
ac obiectum est in re, non autem ullo modo s lcundum theologicam considerationem, cui vera
distinctio correspondeat in re: Ergo exclusit --ram distinctionem contrapositive ad solam diiunctionem fictam, & rationis.
3r Secundo, quia in Concit. Florento fessi 8. Ioannes ex Ecclesia Latina, contra Marcum ex Graeca, sic ait: Druina substantia, o personare quidem sunt idem, seundum autem modum intesistentiae nostra disserre videmur. Et Andreas etiam iscopus Colocensis in eodem niacilio volens utriusque disputatis .conciliare,
se alii Harimum resensimpliciter proferre ἀ- vinam substantiam; vel Patris Filiisuefuistam
tiam : Haud qua am tamen putare debemus is me di erant. quandoquidem sola ratione, aut i telligentia diserae erediamur: Ergo negant di-mnetionem in re contrapositive ad solam distinaetione rationis, lam istam concedentes, & Ο nem distinctionem in re negantes, etiam formale ex natura rei quae non est distinctio rationis, aut
intelligentis, nec secundum modum intelligentia nostrae sed vera, di formalis distinctio in re ante omnem nostram intelligentiam , aut modum inqtelligendi. 3a Nec valet dicem primo, quod nec Ioa nes Latinus, nec Andraeχs sunt Concilium, & in
contra erat Marcus Graecus; & sic non iacient auctoritatem irrefragabilem. Non inquam,siquiadem,ut refert PN EqueZ ententiae Ioannis Mariscus pro tota Ecclesia coram toto Concilio conasensit, unde iam illa sententia fuit facta utriusque. Ecclefiae Lating, di Graec consequenter totius
Concilij. Tum, & praecipue , quia in ipso Concilio Hssint . in confessione fidei. ad Graecosanista, sic dicitur: Porro autem , ne identitatem, Oniandylonemque dioinae substantiae Linibu re, ae r am substantiam re , non autem sola ν Gione di me credere Videamin, dic. Ergo Conacilium ipsum aperte excludit omnem aliam distinctionem voeam in re, & lolain admittit distinoionem rationis , tanta firmitate, ut caveat ne
videratur PP. Concilin credere oppositum δ,emiam, quod non sola ratione , sed re ipsa differant. Vnde fallo laudatus Recentior exponit Concilium, quasi dixerit, sola ratione d erre, ne Oid mn F credere,quoa re, id es realiter di errent. Hoc enim est plane pervertere verba Concilij,
Concilium enim non prius dixit, sola ratisne Efferire, cavens tantum ne credere viderentur diastinctionem in re; sed utrumque cavor praemissa oontestione me scilicet videatur credere re is emre, Sc ne etiam videantur credere non siti ratione
d rere tu prius cavet primum N post secundum; minime autem asseruit secundum , nempe sola ratione dictive, ne viderentur credere Primum, id est,in re dister .
- 33 Nec secundo dicas, Concilium , Mum
defini Visse es lentiain & personam re non verre, tantumque opinative loqui, dum ait, sola ratione d erre. Quod probare conantur ex illis ver bis i Seeundum autem modum intellectionis no-srae di rere Oidentur. Contra enim est , primo, quia eisdem Verbis negant PP. re erre, ac non sola ratio erre r Et utrumque nollune
credere , imo cavent ne videantur erederer Ergo
pure voluntarie dicitur,quod in uno opinarive in alio definitive loquantur. Secundo, quia DP. non caverent, vel videri credere, quod non sola ratione d rerent, si solum opinative sentirentssita ratione differre , nam inter opinabilia nemo cavet, ne videatur credere , quod probabile, &Opinabile manet. Nec motivum iis contra est ullius momenti. quia illis verbis , βω-- -- dum intellectionis nostra d erre videntiar, affirmant distinctionem rationis, unde si ly videntur, significaret eos opinative loqui, solum opinati, a asseruissent distinctionem rationis, quam nemo
huiusque negavit; quod quis dicat Item, quia lyoidentur, non cadit supra exclusionem alterius,
distinctionis, sed unice supra distinctionen secuniadum modum intellectionis nostris: Ergo falso a aplicatur ad exclutioneiu altatius distinctionis, quia
204쪽
IX. An detur Hylinctis ex natura rei, di c. I 8 e
quas; dixi gent, Odentur M aliter disserre, quam
secundum modum intelleetronis nos ; quod nec dixerunt, nec meminerunt. Vnde luiiusmodi expositiones, quam facile excogitantur, tam , cile convincuntur esse contra textum. Sensus
enim legitimus Concilij in eo verbo ae erre videntur , fuit explicare proprijssime distinctioneni rationis , quae scilicet non est distinctio in rei v ritate talis, sed qua extrema apparent, seu vide tui distincta , sed re ipsa sunt idem, & non disterunt , proptere, dixit rectissime disierre via dentur . 3c non dixit absolute, disierunt: Quia
quae solum ex modo intcllectionis nostrae disterunt,re ipsa non differunt,sed disturre videntur. . 3 Nec tertio dicas, Concilium nomine dustinetionis rationis comprehendere distinctioncm formalem ex natura rei, que aliquomcdo a
suis Authorihus appellatur distinetio rationis, si
mendo rationem obiectiva, pro ratione formali, seu quidditate rei,qus a parte rei,scu ex natura rei non sit alia ratio formalis, seu quidditas eiusdcm rei. Contra enim est, quia Concilium accip t dustinetionem rationis,pro ea, quae solutia est secandum modum intelisectionis nos , qua extrema differuntsola ratione, ant intelligentia, seu qua e re videntur, sed re ipsa non differunt. ut ex eius verbis costat: Sed dillinctio ex natura rei evidentcr non cst talis , quia per illam extrema non
solum videntur,seu apparent distincta, sed re ipsa differunt formaliter, non disserunt solum intelligentia,aut secundum modii intellectionis nostrae, sed iti rei veritate ante nostraiti intelligetiam, aut modum intelligendi Ergo Concilium nomine distinctionis rationis minime comprehendit formalam ex natura rei, sed potius illam excludit. Nec dicas tertio , distinctionem rationis assertam a Concilio esse solum rationis ratiocinantis, quia est distinctio essentiae prout in Patre
ab ipsa prout in Filio, quia verba Concilij sunt haec : Simplieiter proferre disinam subsantiam, scilitat, Patris, Filiiquesubstanti. ,nequaquam
putare debetis, quod re di erant, quandoquiadem sola ratione disserre eradi ntur. Ita Recenistior citatus. Sed miror licentiam truncandi, dc pervertendi ipsa Concili j verba ; quae non sunt ut refert, sed sic Plurimum resertis liciter W
ferre disinam subsantiam, vel Pruris Filiique substantiam. Haud quaquam tamen putare debe tis quod re disserant,cte. Cuius sensus legitimus,& evidens est, non esse idem proferre limpliciter divinam substantiam, ac prose Te Panis, Filijque substantiam , eo nempe , quod Patris, Fili 3que
substantia supponunt pro personis ,& personas important in recto , quas non importat is stantia divina simpliciter prolata ; advertit tamen Concilium, quod inde putari non debet, unum ab alio re differre, nempe personas Patris,
& Fiiij a iubstantia divina simpliciter prolata; sed
sola ratione.Tota enim contentio fuerat de diis arentia divine substantis a pcrsonis,ut patet ex vc bis Ioannis Latini supra expensis non de differentia subsantiae δελ- ablolute suinptae in Pine,& Filio,ea cnim, di re, & ratione eandum cste in
troque, ncmo ambiguerat; unde cum dicunt:
la ratione disserre, intelligunt evidenter substantiam iisnam sempliciter prolatam a personiSPatris S: Filii, seu a Iubstantia Patris, ex Filij,ut personas importat.Alias enim Concilium nec negasset ditiinitionem realem inter eflcntiam,dc personas, nec inter illas asseruissct distinctionem rati nis , adhuc ratiocinantis , sed solum inter esset tiam Patris, di cillantiam Filiis, &, praecipua comtroversia indecisia, solum determidassent id, de quo no erat controversia. od quis dicat Quod ut melius intelligatur, nota morem suisse antiquis Patribus personas, s u scibusteius personam tu, stantias appel:are;inde enim ortum habuit artic lus ille de tribus substantiis a Iuliano in Concilio Toletano assertus, Romae iuxta aliquos,inaudito ipso, lamnatiis, sed ipsis potaa Propugna
te, approbatu&.3 6 Et quidem D.Thom .eiidem verbis inqula.
cssentiam a personis, di artributis sila ratione di- finiui quibus id assPruit Concit.Sed contraria latentur, D. Thom. negasse distinctionem forna
lem ex natura rei Ergo tenennur lateri eisdem ver
bis Concilium eam negas te. Nec ullo sundamento dicitur, D.Thom. aut Thomistas id dicere iii sensu falso, excludente .listinctionem ex natura rei, Concilium autem in sensu vero illam includente. Id enim pure voluntarie dicitur praesertim de D.Thom. qui nullam mentionem fecit distimesionis formatis ex natura rei iub liis terminis, &in quo alia verba no invenientur,quibus illam e cludat,nisi eadem vel similia verbis Coeilii utriusque Rementis,de Florentini,quod nempe non differunt re sed solum ratione: luod Deus est fua essentia a bonitas sua sapientia, c.ta tamen ex vi verborum fatentur, D.Thom. exclusisse illam suam distinctionem : Ergo inconsequentissime negant Concilia illam exclusisse , & cum sensus
colligi nequeat, nisi ex verbis, pure voluntarie D. Tho. ponunt sensum falsum,&Concilio verum. 37 Denique respondent argumento principali desumpto ex PP.eorum Authortate cum reia verentia dimitti posse ex regula Scoti in a. di I 6.i im,quod licet in rebus,quae non sunt de fide quandoSS.PP.dissentiunt,absque scrupulo recipere sententiam eorum, qui propriae favent opinioni, & alios cum reverentia dimmitteret
Iutita illud Augultini Epistol. ii I. post medium,
aientis : Neque enim quorumlibet disputationes, quamvis Catholicorum, lucidatorum bominum , velut Seripturas Canonicas habere δμbemus , is nobis non liceat ,salsa honorificemna , qua His debetur ore ribas , aliquid in eo
205쪽
rum scriptis improbare. atque respuere. Talis sum ego , tales esse volo intelis tores meorum. Sed contra est, quia in primis hac solutio adhiberi nequit Conciliis, quorum authoritas, quanta lit in inclesia , quisquam conliderare potest. Secundo, quia testum est, quod PP. dissentiant in neganda dili inmone omni vera, & actuali a parte rei essentiet personis, te attributis; nullus enim talem dilhinctionem admi:sit,ut facile comstabit in solutione argumentorum. Tertio, quia licet aliquorum PP. sententia respui possit,quando opinative loquuntur,non quando dogmatice: Bernardum autem dogmatice loqui contra Gilbertum apertilsime constat. Quinto , quia latis nobis erit, si contrarij ingenue fateantur distinctionein is alem ex natura rei esse contra Bur- nardum, & alios Ecclesiae PP. supra expensos,
tui ite excludere distinctionem Brinalem ex natu ra rei, quia illis propolita non Hii, sed postm dum excogitata, & inventa a Subtili Doctore. Sed contra est,quia licet illam non exclusaint expresse sub proprijs vocibus, illi tamen excludunt ali s,cum nempe aiunt fola ratione distingui,cum absolute dicunt,Deum essesuam essentiam, suam bonitatem, sapientiam persona militer, reprobantes avitute propolitiones negativas opinpositas, & veram quatemitatem , aut centenit
tem in divinis. Deinde, quia eo ipso, quod illius
distinctionis non memiωrunt, nec illam excogititarunt, satis illam reprobarunt:ctim enim illi tractarent illam dii ficultatem, sane maximam, quo
modo nempe essentia communicatur . non persena . persona generat,non essentia, mirum esset,
quod ipsis negata esset lux inveniendi illam distinctionem, qua, ut vult Scotus, tota illa difficultas solvitur;qua propter, si illis proposita non fuit, nec illi istratis Musis eam detegerunt, signum est. quod ea distinctio re ipsa in Deo non invenitur. Sed iam ratione agamus.
3ς' .cundo igitur probatur concluso,
o quia Deus ut omnimode persectus
est silmine simplex, ut Omnes DP. communissime praedicant, Ze ostendimus supra ex D.Thom.
Sed si essentia divina distinguitur realiter serin
liter, seu ex natura rei ab attributis, seu perseactionibus attributalibus,Deus in quantum omnia mode persectus non erit summe simplex : Ergo
sic non distinguitur essentia divina ab attributis. Probatur minor, in qua stat difficultas , primo
argumento D.Bernardi, quia Deus ut omnim de persectus,est Deus ut Deus, ut intelligens, ut volen ut unmensus.&c.liquidein totum lioc im- pociat summa Dei pei sectio:SedDeus ut Deus,ut intelligens,& volans,&c.Don erit summe simplex: Ergo nec ut summe perfectus. Probatur minor, quia erit Ermalifer.multiplcx, & habebimus , ut aiebat Bernardus Deum multiplicems non realiter entitative, realiter tamen formaliter: Sed Deus ut realiter Q aliter multiplex , non esssumme simplex, siquidcan non est simplex realiter L aliter , sed minus , quam realIter is , liter : Ergo. Probatur maior, quia Deus ut Deus erit realiter is aliter aliud, vel alius a se imul intelligente ,& ut intelligens erit realiter λει maliter alius, vel aliud a se ipso ut volente; uidem est Himaliter Deus per suam essentiam , &s maliter intelligens per intellectum , seu intellectionem , & rmaliter volens per voluntatem. seu volitionem: Sed per vos essentia divina, intellectus,seu intellectio,voluntas.&volitio realiter sormaliter sunt diversa: Ergo ut De is se aliter erit realiter . aliter diverius seu alius a se ipso ut intelligente ; & ut serinaliter volens erit realiter sorpuliter diversus a se ipso ut Ermaliter ii telligente: Erit ergo ut Deus, ut intelligens, de revolens realiter L aliter multiplex , & divinus: Non ergo realiter ismaliter simplex. Ecce argumentum Brritardi sic sentis Multa Letintiar ess
itistiam. tu dic Deum, intelligentem amani cmγsed nisi omnia unum is Deo LP cum Deo eon δε- res halebis multiplicem Deam: Ergo nisi omnia unum realiter formaliter in Deo,& cum Deci co- sideres, habebis realiter sermaliter multiplicem Deum. uuihIvem,subdit Bernardus, non deest. quod eo tem melius eiusmodi Deo tuo. Quinti
o Confirmatur:Simplicior est Deus,& co sequenter melior,si ponatur simplex realiter Hr- maliter,quam ii ponatur solum realiter identice simplex te realiter is aliter multiplex:Sed Deus ponendus,aut credendus est simplicissimus,& intimus, ita ut simplicior, aut inclior cogitari non possit:Ergo credendus est simplex non solum re liter identice,sed realiter aliter, absque mulintiplicitate reali λ ali. Liceat igitur dicere eum Bernardotiis Me Ater grata suspieio tilum. salter potire a pareret altam potius darem Nunquid verendram, ne cogitatis transvolet stylimpQuantum eumque in altum princia intra est.=fra quia homo cogitare possit istissimvim quaere
6,ridiolum est, fatuere. p ium. Ultrino citra, quaerendum est. cende Fata voles, ad cor .λtatis P exaltahi meus Non est formatus Deus,frma est.Non es assectio Deus, ectio est. Non es compostus Demoneriis plex s.fit,is liqv,
do niseris, quius plex dicam, idem, quod unus. Tam plex Deus, quiam unus est. Est autem
unus, ct qtiomodo nihil aliud. Si aut posit nis
mus es .u Deus autem non modo unus Mi. σ
206쪽
BoetIu : me vere Unum,in quo nullus est num
mus , nullam in eo aliud praeter id quod est. Ν que enim subiecta eri potest, frenus enim e
Compara bule onme quod Unum diei potes, Cr mum non 'it. sane, qui vim horum Verborum penetrarerit, clare perspiciet, Bemardum Deum simplicissitnum. vnissimumque credere,quantum
a nobis cogitari possit, imo supra quam excogitari possit; unde inquit, quod si altior gradus ain pareret, illum Deo daret: Ergo Deus non solum unus, & simplex est identice, sed i maliter ex natura rei,absque multiplicitate adhuc formali ex
I Respondent contrarij primo instando indistincticine seu multiplicitate virtuali. Sed huiusmodi instantia , ut iam praemonuimus, prorsus extra propositum est.Nam multiplicitas virtualis, tam longe abest , ut minuat simplicitatem, quod Potius illam auget; consistit enim in unitare &identitate , qua ens simplicitcr habet in se plura, que in alijs sunt formaliter , di realiter dispersa,&quanto res plura cum maiori simplicitate continet , tanto multiplicior est virtualiter, sed tanto simplicior , unde quia Deus infinita diversa continet cum summa unitate , N identitate formali, ideo est insinite multiplex virtualiter, sed ideo etiam infinite simplex, & infinite unus,quia crescit unitas, & simplicitam rei, quanto plura in alijs diversa in se adunat rmaliter , di simpliciter; maior enim est simplicitas , & unitas, quae habet vim adunandi sor liter in se decem, quae in alijssunt diversa, quam quae lolum adunat quatuor,&maior, quq a)unat sermaliter centum diversa, quam qui solum decem, & sic ascendendo: Ergo maior unitas , & simplicitas est, quae multiplicior virtualiter est. Item, quia multiplicitas virtualis rei non est, nisi aequivoce, multiplicitas ipsius rei; est enim unitas , & simplicitas intrinseca ipsius Connotans realem multiplicitatem in aliis , de
eius plenitudine participantibus, R ideo nihil nocet intrinsecae simplicitati rei, sed potius illam
auget; attamen, quis dicat. multiplicitalcm is .malem in persectione intrinseca Dei, esse solum multiplicitatem extrinsecam in participantibus de illa periectione , & pon multiplicitatem intrinsecam ipsius Aut quis dicat, quod perlactio
divina, quanto multiplicior est sormalitur, tantoso aliter simplicior, di magis una est Vide e go , quam inepta sit instantia ex una ad aliam multiplicitatem. Nec minus inepta est, ex multiplicitate .rmali rationis, ad realem formalcm. Nam illa est ficta in Deo ex nostro modo concipiundi cum sui amento in praxi ista simplicit te , aut multiplicitate virtuali; ut postea explic bimus: Quis autem sic argueret, nisi ineptissime Nos ex nostro modo rancipiendi imperfecto fimimus in Deo multiplicitatem formalem pers
etionum licet cum fundamento, quin hoc oppo-
natur eius fumma onitati, mplicitati verae. Ο reali, quia quod vere, ct realiter es suum Umm, mplexformaliter,potes siete. ' O renter in nostro intellectus renaesemari Ut fommaliter multiplex r Ergo pariter potest a mitti in Deo vera multiplicitas , non idia ted realis formatis , quin ob t eius fiunme i piscitati
realiformali. a Instant secundo,& praecipue,quia ex quo Deus sit realiter multiplex in pecto.iis, re relati nibus non tollitur, quod sit in te lumine simplex realiter: Ergo ex quo sit multiplex formaliter in persectionibus, leu formalitatibus essetitiae, intellectias , & voluntatis, non tollitur , quod sit in maliter summu simplex. I anc instantiam proposuit sibi Bernardus , iram immediate poli verba relata subiungit: Trinitas tamen es Deus. Quiderm De .mus, quod dictum est de Onitate, quia indue in Trinitatem3 Non te alti mus
Unitatem. Dirimus Patrem, dirimus Filium, diaeimus Spiritum Sanctum. Non tamen tres Deos,
sed unum. Quid sibi vult iste, in sic loquar,absque numero numerusλ Si tria, quomodo non numerus Si o di, ubi numerusὸ Et ponit rei ponsionem Gilberti. H.deo, in quis, quid numerem, O quid non numerem. Subsantia Una est, perso me tres sunt. In Me nibu mirum,nibu obturum
Apersme cogitentur sors m a sub antia, id est,
ut re ipsa a substantia disti M. Cui Burnardus: Si tu Deile explieatu id putas, dicendo, tres. Diaeito quid numeriniis Naturas Una est. sentias
una es. Subsantias υς es. Deitates una es. In quis: Non haee, fedpersonas numero , qua non Ant illa una natura , illa una essensia, illa una subsantia, illa Una dioinitas. Si Careoticus es, inquit Bernardus, minime Boe dabIstersonas Finfas, non aliud, quam unum Deum, Unam dioiana uisantiam,vnam Minam naturam nam
ditanam , c ummam maiiestatem Fides Cataolica constratur. Atiis dioidere quis conetur, vespersonas a substantia; vel proprietates ὰ pers nis, nescio quomodo Trinitatis se presseri Custo'
rem possit, qui in tantam rerum numerostatem excesseri . Dicimus itaque tres,sed non ad pra- iudieitim vitatis. Dieamus emum, sed non ad
confusionem Trinitatis. Quaerit quis. Quomodo Me esse possiti ciat ei tenere se essen. Sacramentum hoc magnum es, o quidem veneramdum , non scrutandum. Quomodo pisu alitas immitate , ct bae Unitate, aut i a in pluralitate Scrutari Me temeritas es, eredere pietas , nosse vita. Ecce ubi Bernardus proponit sibi eandem instantiam pluralitatis personarum, & tamen minime confugit ad distinctionem actualem, aut rinalem illarum ab essentia , imino apcrictalem distinctionem negat. Et solum respon- det, non praeiudicare pluralitatem personarum
iuni et Dei simplicitati, S: unitati, quia ipsi Pe
207쪽
sonae, licet tres, sunt una simplicissima, & vnisi,ma Dei substantia. Ex quo. 3 Sic arguo primo: Ex quo Deus summe sinplex sit triplex, aut trinus in personis, probari nequit, nili in ptissime, quod possit esse realiter sormaliter multiplex in perfectionibus abs
lutis: Ergo nulla est instantia contrariorum. Pr batur antecedens, quia si paritas probaret,probaret quod pollet esse triplex, aut trinus realiter entitative in perfectionibus absolutis, illessa summa eius simplicitate; siquidem est trinus realiter entitative in personis, illussa summa simplicitate: Sed hoc contrarij dicere non audent: Ergo nihil probat praedicta paritas.Vrgetur: Si quis diceret, per sectiones Dei absolutas realiter inter se distingui, abldubio destrueret Dei simplicitatem , ut fatet tur adveclarij. Ponamus ergo, quod lic instaret: Personalitates divini realiter inter se distinguuntur, quin hoc obsit eius simplicitati: Ergo pollunt persectiones divini realiter inter se distingui quin hoc oblit eius simplicitati. Quid rogo rciponderent contrarij
Rei ponderent sane, primo, ex Trinitate personarum in una essentia nullarii posse fieri paritatem ad persectiones absolutas, quia nab sterium illud Trinitatis personarum in Deo est singularissimum quod alibi lecundum fidem admi ii nequit; nec in Deo licet duplicem Trinitatum realem assignare ; quae tamen alsignanda foret,si persectiones absolutet,leu attributa inter se distinguerentur. Recte: Ergo quia itiinerium illud si gulariisimum est , non licet ex illo sic arguere: Summa unitas Dei conciliatur cum Trinitate reali personarum: Ergo conciliari potest cum Trinitate , seu pluralitate reali formali attribui rum. Nam admitti nequit in Deo duplex Trininitas realis una realis entitativa personarum, alia realis formalis attributorum. Uide supra n.
que Responderent secundo; ideo Trinit
tem realem perionarum non obesse summe Dei Ur ati, quia licet persone ad invicem relative di-st nguantur, absolute tamen sunt realiter unum,& idem omnino, quia habent seminam identitatem in essentia , & cum essentia, in omni, & cum omni perfectione absoluta; secu&autem, si pers ctiones absoluis realiter inter se,& ab essentia distinguerentur. Recte sed sic arguo: Admissa distinctione formali ex natura rei, persectiones absolutet inter se , & ab essentia realiter se aliter distinguerentur: Ergo Deus non maneret realiter sermaliter limplex. Patet consequentia, quia si real ter distinguerentur inter se,& ab essentia non maneret Deus realiter simplex: Ergo si realiter Armat ter inter se, di ab essentia distinguerentur, non maneret Deus realiter sermaliter simplexi ' Ergo nec sumine simplex. Secundo, quia admissa distinctione formali ex natura rei inter personas, & essentiam, non conciliaretur Trinitas personarum cum summa Dei vhitate:Ergo multo minus, illa admissa, potest conciliari cum illa pluralitas realis irinalis in perlectionibus absolutis. Pro antecedens, quia licet . tali distinctione admissa, personae divinae essent lanune unum, & idem inessentia, non tamen essent summe num, di idem
cum essentia; sed essent realiter formaliter ab illa dillinc :Sed virumque requiritur iuxta solutiois nem ad suminam Dei simplicitatem iuxta solutionem: Ergo.
46 Ex quo inseres, contrarios nore posse uti instantia illa sumpta ex pluralitate personarum eonciliata cum suisma Dei unitate, nisi falso suinponendo; siquidem, admissa distinctione illa reali
sermati, quam ponunt inter personas, di essentia, non conciliatur Trinitas personarum cu summa earum,& Dei unitate. od sic ostendo Quia non labatur, quod personet sint in rei veritate 1 me Vnum. 5: idciri in essentia, & cum essentia: Sed in
hoc consistit earum summa unitas: Ergo non lauvatur summa unitas cum Trinitate personarum,
admissia illa distinctione reali formali personarum
ab essentia.Unde ad instantiam ex m. a. test facile responderi distinguendo antecedens: Ex quo Deus sit realiter triplex in personiis, aut relationibus, non tollitur , quod sit realiter summe
simplex , admissa distinctione formati ex natura
rei, nego: Illa negata, concedo, & nego consequentiam, & cestat instantia, quam tantopere ininculcant contrarij. Ideo enim in nostra sententia conciliatur summa unitas realis in Deo cum Tria Ritate personarum , quia tres personae sunt suminime, & omnino unum, & idem , seu quia non 1 lum realiter, sed realiter so aliter sunt unum ,dcidem: At iuxta contrarios id falsum est, quia iurata illos realiter is aliter non sunt unum, Ec id cum realiter sermaliter distinguantur ab essentia in qua sunt unum, R idem: Ergo.
7 Responderent tertio ; ideo conciliari
seminam Dei unitatem , di simplicitatem cum Trinitate reali personarum , quia Personae non
sunt partes componentes, nec comparantur ad
invicem per modum actus, & potentiae, nec adessentiam per modum potentiq, sed quaelibet
est actus purus unus, di idem. ac altera; secuS a
tem esset admissa reali dii inctione inter perfectiones absolutas, quia eo ipso distinguerentur realiter ab essentia, & ementia esset in potentia ad illas, & cu illa componerent ut partes; imo etiam inter se, quia intellectus esset in potentia ad intellectionem, & voluntas ad volitionem, &c. Recte etiam; sed inde. 48 Secundo.Probo assiimptum principaler Admissa distinctione Hrmali ex natura rei, DeuSesset realiter formaliter conrpositus: Sed hoc repugnat eius simplicitati,ut latentur contrari : Ergo. Probatur sequela, quia Deus conflaret Pe
lectionibus realiter sermaliter distinctis, di in ipso
208쪽
cuast. IX. An detur distinctio ex natura rei, M. IU
unitis: sed compolitio est distinctorum unior ENgo esset realiter λrmaliter compositus. Urgetur: Compositio est distinctorum viaio: Ergo compositio realis sormalis est distinctorum realiter maliter unio ; siquidem a definito ad definiti
nem cum eodem addito valet consequentia. Sed
in Deo datur unio distinctorum realiter sermaliter: Ergo de realis sormalis compositio. Dicunt primo; non omnem unionem distinctorum esse compositionem , quia unio divinarupersonarum in ementia non est compositio. Sed contra, quia in Deo non datur unio personarum divinarum in essentia, nec cum essentia in nostra sententia, sed summa identitas , se unitas realis
Ermalis in illa, & cum illa: Ergo inllantia non est ad rem. Secundo, quia illa definitio compositionis est communissima omnium Philosophorum:
Ergo innegabilis. i o Dicunt secundo, in Deo dari compositionem sumptam pro unionε distinctorum non dicente impersectionem. Sed contra, quia compositio sumpta pro unione distinctorum,est compositio stricte sumpta , siquidum est compositio
prout definitur communiter ab omnibusPhilosophist Sed implicat in terminis compositio non dicens imper istiorem in re composita:Ergo implicat in terminis solutio. s o Dicunt tertio; quod compositio est unio distinctorum componibilium; & quod talis non
est unio attributorum cum essentia, adhuc ad
missa distinctione reali sormali inter illa.Sed contra est, quia inviti implicat in terminis unio distinctorum incomponi bilium, quia implicat uni odistinctorum inunibilium, quia implicat uniri ex Dema inunitalia: Ergo implicat unio distincto , nisi inibilium; sed uni bilia sunt componibilia: Ergo implicat unio distinctorum, nisi componibulium.
I Dicunt quarto, extrema componibilia
solum esse ea, quae comparantur per modu actus,
di potentiae, vel per modum potentis ad aliquod
tertium. Sed contra primo, quia in toto per acciudens, sive per aggregationem plures lapides, v.g. sunt componi biles in cumulo, & non comparantur per modum iustus , & potentiet ad invicem, nec ut in potentia ad aliquod tertium t Ergo saliatem in toto per accidens non tenet solutio. Contra secundo, quia si semel in Deo datur unio distinctorum , debet esse unio illorum per modum actus, di potemip Ergo erit proprie compositio,& ex extremis componi bilibus. Probatur antecedens quia admissa unione distinctorum , illa non potest esse unio illorum per accidens , ut per se patet: Ergo debet este unio illorum per se:
Sed sol im uniuntur per se extrema, quae comparatarur per modum actus, di poteatiae: Ergo. Ex quo.s a Dicunt quinto: Praedicata, seu persectiones divinas formaliter ex natura res distinctas proprie non uniri, sed identificari, ac proinde in
Deo non esse unionem distinctorum, sed unitatem, & identitatem realem distinctorum formaliter,sicut nos dicimus de personis,illas nempe nouniri, nec habcre inter se unionem, sed unitatem in ellentia, & cum essentia. Sed contra est , quia propterea personς immediate inter se non unium tur, licet realiter distinctae, quia relative opponuntum, caeterum persectiones absolute non opponuntur relative inter se, &ideo si semel ponantur realiter is aliter distinctae, non est cur non uniantur inter se. Secundo; quia expersonis nulla est actualitas alterius & ideo inter se imme, diate non uniuntur, sed unaquaeque per se substastiti Sed ex persectioitibus absolutis, v. g. essentia, intellectus, di intellectio,intellectus est actu litas essentiae , de intellectio intellectus t Ergo si
semel distinguuntur ex natura rei seu realiter formaliter, uniuntur, & componunt inter st, saltem
realiter Hrmaliter. Ex quo. 33 Sic urgenti1sime corfirmatur assumpistum, si semel es lentia divina distinguitur realiterso aliter ab intellectu, di intellectione, non potest essentia divina esse actus purus in linea inteulectiva , sed necessario erit realiter sermaliter inpotentia ad intellectum, & intellectionem; & i tellectio erit ultima actualitas realiter formaliter distincta &superaddita essentiae divinae: Sed ex duobus se habentibus realiter formaliter ut potentia , & actus ad invicem, necessario resultat compositio realis is alis : Ergo dabitur in Deo realis formalis compositio ex es lentia , di intelle-etia, & intellectione. Explicatur: Per vos, esse tia divina non est realiter is aliter intellectus, nec intellectio: & vi sit in astu intelligendi indiuget intellectu. N intellectione realiter ὐrmaliter distinctis a se ipsa : Ergo realiter Hrmaliter est in potentia ad intellectum , & intellectionem. 3 Respondet Recentior praelaudatus,di stinguendo consequens: Est in potentia, dicente impersectionem negat: Non dicente impersectionem concedit, quia non omnis potentia dicit impersectionem,alioquin non esset in Deo potentia productiva, & creativa. Sed contra . quia laborat maniseste in aequivoco iniurio, aliud enim est esse potentiam, aliud esse in potentia, quia esse inpotentia significat potentiam receptivam proprijactus, esse vero potentiam potest dici de potentia pure activa ad extra. quae sit realiter formaliter suus actus. Unde sic arguo: Implicat esse in malentia ad proprium actum absque impersectione: Sed admittis essentia divinam esse in potentia ad intellectione quς sane est actus eius .Ergo admittis
impersectionem.velis nolis.Probatur antecedens,
quia implicat esse in potentia ad seu actum, quin
sit in indigentia illius N persectibilis actuabilitque per illum:Sed hic est manitasta impersectio:Ergo.
209쪽
1 so C act. de Deo uno. Disp i. de existent. s essentia Dei.
ss Confirmatur: Si essentia divina realiter tormaliter distinguitur ab intellectu, de intellectioire , Deus erit realiter sormaliter Deus pro prioti essentiae divinae, quin pro illo eodem signo sit realiter ibrinaliter intelligens: Sta pro signo, pro quo non cli realiter so aliter intelligens , est realiter se aliter indigens inreuiectione ut actu intelligat, de realiter Ernialitet inpotentia subiectiva ad illam, quod evidentem a
suit imperiectionem: Ergo erit in potantia ad illam dicente imperiectioncm. 36 Dices; quod Deus pro ptiori essentiae. divinae sol uni praeci sive est non intelligens per
meram non explicationem sapientis non vero 'rrcalem carentiam intellectionis;solum autem hoc secundum argvcre indigentiam , de potentialitatem subiectivam, non vero primum. Sed contra,
quia praecisio est duplex, alia ficta, & rationis alia vera, ct resis formalis a parte rei; de iuxta conti arios essentia divina, non solum ficte,obiective.& per rationem praescindit ab intellectu, de intelulectione , scd realiter formaliter ab ea praescindit, quia eo modo prael cindit ab illa, de non est illa, quo ab illa distinguitur; distinguitur autem, non pure ficte, Zζ per rationcm, nec pure obiective in intellectu, sed realiter formaliter, subiective in se ipsa, dc a parte rei: Ergo sic ab ea praescindit.Item non solum eam non explicat, sed nec illam implicat . aut includit realiter se aliter, potissime cum distinctio Brmalis ex natura rei ab illis definiatur: Non incluso Onius in ratione formali a terius. Ex quo sic arguo i Essentia divina, seu Deus pro illo priori cli realiter formaliter non intelligens,non sollim praeci sive per rationem .aut
per meram non explicationem , quod nos dicimus; sed praecisione reali se ali, de per reale se male non inclusionem intellectionis:Ergo realiter sermaliter est in potentia subiectiva ad illam. decuindigentia reali formali illius, ut actu intelligat. Paret consequentia, quia quod realiter formaliter non includit intellectionem, sed realiter formaliter ab illa praescindit, realiter formaliter ea carci, ca indiget , 8: ad illam est in potentia vi
reddatur in actu intelligens; sicut quod realiter non includit illam , de realiter ab illa praescindit, realiter caret ilia, realiter ea indiget, di est realiter in potentia subiectiva ad ipsun. Explicatur, si essentia divina esset realiter distincta ab intelle diῖoae , et set realiter indigens illa, in potentia ad
illam.&persectibilis per illam: Ergo si tealiter formaliter distinguitur ab illa, realiter is ali ter illa indigebit, erit in potentia reali formali ad illam . de sic per illam persectibilis.1 Dices quod si essentia divina essct re liter districta ab intellectione, csset realiter indi Llari ns ad intelligendum , de non intelligenduin; item esset realiter finita item esset pars huius con- , crus: Deus intelligem; item essui vesta physita cum intellectione, di consequenter indigeret causa extrinseca v niente illam cum intellectione; distinctio auton realis ibrinalis nihil horum arguit. Sed contra pfimam disparitatem est, quod ut essentia sit vere indigens intellectione , N in potentia subiectiva ad illam, non requiritur, quod siere aliter in diiserens ad ipsam, dc non ipsam , quia essentia Angeli realiter est in potentia subiectiva ad sui ipsius intellectionem, cum indigentia reali iplius; Sc tamen non est indisserens ut se ipsum intelligat, vel non , lad naturaliter determinatus ad esse semper in actu intelligens se ipsum : Ergo ex quo essentia divina non ellet indisserens, non probatur quod non uiset in potentia 1ubiectiva. cum indigentia reali is ali. s 8 Dices; quod essentia Angeli est natur liter determinara ad sui intellectionem , sed non
essentialiter, essentiam tamen divinam esse essemtialiter determinatam, quia non solum connat
raliter, sed essentialiter exigit esse in actu intellia
gendi. Sed contra, quia si realiter Hrmalitcr non est sua intellectio. non potest oste essentialiter determinata ad illam : Ergo nulla erit disparitas. Probo sequelam, quia li realiter formaliter non est siri intellectio, non potest esse actu intelligens nili ab alio: Sed eo ipso non erit estentialiter doterminata , nec cum exigentia essentiali ad intellcctionem, ut per se patet , quia cessante alio, k quo habet intelligere , poterit de ipsa cessare: EGgo. Probo maiorem, quia si non est realiter stram aliter sua intellectio, non potest esse in actu intelligens a se, Ergo non poterit sic esse in actu nisi ab alio .Probo antecedens. quia non poterit sibi dare adium secundum intelligendi, si de illuin non includit realitcr Hrmaliter: Ergo non poterit
esse in actu secundo, nec habere actuira secundum
intelligendi nisi ab alio. Probo antecedens; quia nemo sibi dare potest, quod non praehabet, nucpraecontinet, nec formaliter, nec eminenter: Sed essentia realiter is aliter distincta ab intellectione non praecontinet formaliter ipsam, ut per se patet; aliunde nec eminenter, tum quia continentia eminentialis est perfectior quam alis. Se essentia divina ex se non continet persectiori modo suam intellectionem sormalem ante illam, quam per illam, alias ante intellectionem Hrm lem esset eminentiori, de persectiori modo in admintelligendi, quam cum illa, de superflueret illa;
tum quia continentia eminentialis est continet tia seclusis imperfectionibus , quibus res continDia est in se ipsa sormaliter ς intellectio autem divina in se ipsa is aliter nullam dicit imper metioncm , unde repugnat contineri in alto' emtinentialiter: Ergo essentia divina vi realiter ser- maliter dili ineta an intellectione, non continet illam eminentialitcr. ue o Confirmatur: Quia enim Deus continet eminenter omne Persectione cx tantiex hoc ipso
210쪽
cua 3. IX. An detur distinctio ex natura rei
nulla indig t. nulla est actuabilis aut perfectibilis: Ergo si flentia divina eminentur contineret sui intellectione serinalem, illa non indigeret nec illa
actaar. tur, aut pe pliceretur in linea intellectiva,
sed esset is aliter superqua. Explicaturi Quia Verbum divinum eminenter continet totam rim sed nem humanitatis, quamvis illam sibi univit, di in se a subnplit. nulla ei persectio accrevit, nec per iliam perficitur, aut actitatur: Ergo si essentia divina realiter Hrmaliter distincta ab intelices ne formali eminenter continet illam , ex illa veformaliter exercita nulla actualitas, aut persectio accrescit essentiae divinae , S consequciarer quamvis non esset .rmaliter intelligens, nec haberet formalem intellectionem, aeque persectam aneret. Se a hiatis: Erit urgo superflua intellectio
actualis, de is alis in Deo realiter aliter abessentia distit,cta. Atqui non est superfluat Ergo illam non praecontinet enimentialiter clientia divina: Ergo nec illam tibi dare potest: Ergo nec
i tam a se ipsa habere : Ereo si illam habet, ab
alio habet , Ergo non habet exigentiam cssentialem illius, ted ad summinii connarii ratem, ut Mingatus.
sci Contra secundam etiam disparitatem est. quod essentia divina realiter rinaliter distincta ab intelictatone, esset realiter is aliter finita hii linea intellectiva: Ergo ex hac parte nulla etiam est disparitas, sed maneret cum reali se ali i , digentia illius, &potentialitate. Probo antec dens, quia esse , vel non elle finitum in aliqua linea consistit in identificara , vel non identificarentotam,&vitii nam actinlitatem illius lines, Ze. ex hoe a priori probatur, ut vidimus supra ex D.Thom.Sed intelleelio est ultima actualitas desinea intellectiva r Ergo si essentia divina illam
non identificaret realiter formaliter, esset realiter Meirasiteat finita. Ex quo inseres, contrarios pete re principium, de inverso ordine procedere; respondent enim, essensam divinam non fore potentialem, quia maneret infinita, cum tamen nos probando quod foret potentialis realiter rmaliter, a priori probamus ex consequenti quod δε-rct realiter tormaliter finita.
6i Contra tertiam similiter est, quod essentia uiuina realiter .rmaliter distincta ab intelle-αcine, se ipsa non esset realiter is aliter totum licie conmem Deus intelligens; alias superflueret mcellectio is alis realiter Armaliter distinacia ot Deus esset intelligens, & satis esset essentia diuinat Ergo realiter sermaliter solum est pars
illiuΑ concreti. Explicatur: Illud concrctum Deus Duestigens.cx quo est Deus,praecise importat re lit)r ii, aliter deitatem, non intellessionem; cx quo vero est intelligens, importat Hrmaliter intellectionem: Ergo realiter is aliter concretum D u, importat . quam tam ementiam divinam.
eo quam intςlletionem solam : Ergo utramque
importat ut partem realiter Hrmaliter talem,& neutram ut realiter formaliter totum concrctum. En dii ficultatem in suo robore. 62 Contra quartam adhuc in maior dis i- cultas, quia si essentia realiter se aliter est distincta ab intelletaone realiter sormaliter illi viatitur: Sed non minus indiget causa extrinseca vn orealis formalis distinctorum, quam viato physica: Ergo ut essentia vitiatur intelle soni realiter ser-
maliter . egebit caula extrinseca. . Probo minorem, quia sicut quae physice uniuntur,non possunt i se ipsa unire, ita, quae realiter Hrmaliter uniuntur, non possunt se sic viare. Et ratio est.quia quet
Iniuntur, supponinatur in potentia ad unionem,&ideo illam tibi dare non polliunt: Sed quae uniuntur se aliter supponuntur in potentia formali ad unionem: Ergo nec illam sibi dare pol sunt, Ergo iudigent causa extrinseca sibi dante quia aetii sint unita. Rullus, quia citentia divina, ut oliensiuin est ii realiter formaliter non est sua intellectio , non potest se ipsam facere in actu intelligentem, nec sibi dare, aut a se habere intellectionem : Ergo nec poterit se ipsam unire intellectioni realiter id aliter ab ea distinctae: Ergo
eget causa extrinseca. En nodum D agis implicatum , quam istutum, solutionibus contrario
sa Nec valet si dicas, essentiam non uniri adhuc realitςr formaliter intellectioni, sed solum
unione realis, identitatis, quae non latra est unio, quam unitas, de identitas summa. Contra enim est,quia negari nequit quod hoc concretum Deus sapiens est rςalltcr rmaliter viatim, liquidem unitas is alis concreti summitur , serman se ma, nempe sapientia, est una realiter formaliter: Sed no est unum realiter sermaliter unitate identitatis solum entitativae , di materialis , quia unutas formalis non praeitatur formaliter ab unitate solum Identica, & materiali; aliunde nec unitate identitatis sormalis, quae non datur inter Deum.& sapientiam: Ergo 1olum cst unum realiter se maliter unitate compositionis . & unionis realis krmalis. Explicatur : Iuxta doctrinam contrariorum aliter est unum hoc concretum Deus sapiens , ac haec duo abstracta, bonitas, Et sapientia, tum quia illud concretum est realiter larmaliter unum, bonitas vero,& sapientia non sunt unum realiter Armaliter iuxta ipsos,sed duo realiter Hrmaliter; tum quia in illo concreto, Deus, di sapientia comparatur inter se ut persectibile, &sua persemo , ut actus, di potentia , licet seclusis imposecatonibus, ut aiunt, & ut substractum , Bd abstractum ; secus autem illa duo abstracta bonitas,& sapientia; evidexter autem est aliter unum quod resiliat ex subiecto, di abstracto, ex perse tabili, & persectione, ex potentia, & arui, quam ex duobus abstractis se habentibus, ut dus actua litates, ut duae persectiones, ita ut neutra sit per-