장음표시 사용
241쪽
zzz vacE. de Deo emo. Dist. II. de ex em. s essentia Dei.
ritque, attributa ab effentia, Ze inter se, absolut qLue a relationibus in Deo distingui dillinctione Latiunis ratiocinati, qui nempe non solum se t
ncat ex parce nominum,conceptuum is alium
aut specierum,sed ex parte obieeti per obiectivam piscisione ipsius in varias tbrmalitates Obiectivas, 1eusin diversa obiecta.Quae quidem sententia ad huc in duas dividitur; nam aliqui coatendunt,ta liter obiective distingui, ac praetcindi vitum p dicatum divinum ab alio, v. g. intellectum a voluntate divina, aut attributa ab essentia,vel abs lata a relativis. Fiod unum sit obiective extra coisceptum obiechivum alterius, in Ilioque tabuc implicite non includatur: Alij vcro, solam praecisionem, di distinctionem obiectivam inadaequatam,& imperfectam admittunt, nempe penes implicitum, de explicitum, ita quod licet unum praedia carum divinum obiective non explicet aliud, implicite tamen illud , & quidquid in Deo eis includat. Et hae: est communior Thomittariun se tentia. Igitur.
'3 Ico primo: Essentia disina ab ara
I tributis , attributa inger se , ct
absoluta a relativis disserunt, non sola dismeti
ne rationis ratiocinantis,sed di ctione rationis ratiocinatae,non quae soluisse teneat ex parte nominum, aut ex parte actus, vel specte minuetiam exparte obiecti. Probatur primo, contra Nommales,ex PP. disputantibus contra tan mium, Sabellum, & alios Haereticos, qui ne per ciperent, qualiter i a Deo natura, essentia, bonitas,& sapientia una, di personet tias essent, dixerunt haec omnia nec mentali quidem distinctione disterre.Et cum urgerentur Sacri Scripturi testimonias, in quibus laate ut diversa reseruntur,& diversis nominibus;dixerunt differre quiuem ea n mina solo sonitu,de voce, non.ex dive significato. Contra hos enim,PP.definiunt, ea nomina
non solo sonitu, sed significato , aut significati ne differre. & quid diversum quodlibet significare. Unde Balilius lib. I. eontra Eunomium,aPer tὰ ait, esse minifesta insaniae proprium vnimiaque nominino earum negare, seu idem valere invicem M'mare omnia nomina ἔ hem asserit, nullum esse nomen, quod totam Dei natura
comprebendat, ct quantum fatis es, explicet, quare multa esse Horesa, quae tua propriam habentri stationem. Et Itb.de rectasiri sic ait: M quis dicat, Deus, non boe ipsum Dod est Pater exprimis: Et porro, quod es Patre , descit quod
est errator; tum illis dees, oportet que adderes
mentitu, bonitatem, virtutem, edi eatera, qua in Sacra Seriptura memorantum Et August. lib. 7. de Trinitat. cap. 6. ait: Substantistis Patris
i um esse Paurem,non guo Pater es, se quo es
ecce ubi distinguit in Patre, & id quo est, nem
essentiam, di tu quod Pater est, nempe relati nem. Recole dicta Ps. quas . praudent. Numas ex illis enim, licet non probetur di itinctio actualis a parte rei inter absoluta,& rulativa,interessentiamn attributa, saltem probatur distinctio rationis ratiocinatae, contra Nominales. Etenim
ex illis constat primo,quod nomina dicta deDeo, V.g. Pater, Deus, rusus,fapims, e. non fignificant idem omnino, sed quodlibet habet suum proprium significatum , nullum significare a quate totam Dei naturam, sed singula singulas Dei persectiones exprimere. Secundo, quod tymus non exprimit hoc ipsum,quod ly Pater, de quod es,quod est Pater, deficit quod L st M eator, di liis deest, additurque sapientia, bonitas, Sc. Tertio, quod ita dilimguitur ia Deo este Deum,
di esse Patrem, quod non eo est Pater,quo DeuS,Ncc eo Deus, quo Pater. Sed totum lim fallum est in sententia Nominalium,quia iuxta illam nomina dicta de Deo idem omnino signifkant ex parte obieeti, cum sola disserentia nonainum pecieruin, aut conceptum i Ormalium; quodlibet ex
parie obiceti significat totam naturam Dei, inrodi totum Deum; non habent propria, di singula signincata; itemque ly Deus exprimit idem,quod . Pater, quin significato unius nominis addatur, aut desit lignificatum alterius, sed ad summum
nomen nomini,conceptuS eonceptui, species,sp
ciet; ac demum, iuxta illam eodem ipsissimo,quo
Deus est Deus,est etiam Pater icet alia voce nominetur Pater, ac nominarur Deus: Ergo sentc
tia Nominalium adversatur DP. disputantibus contra Sabellum, Eunomium, di alios hamii-
η Secundo probatur conclusio ex D. Tho. qui expressu tenet nostram iantentiam pluribus in locis, sed praecipue in I .sentent. disines. 22. artis.3. ad 4. ubi sic ait: Diemaram, quod diffrirunt nomina attributorum secundum rationem
non tamen , quae At solum in ratiocinante ,sed quaesumatur in ipse reiecti dum veritatem,ct proprietatem rei: Sed distinctio secundum rati uena , quae non solum eit in ratiocinante, ted quae salv.tur in ipsa re secundum veritatem, est distin-Etio rationis, non pure ratiocinantis, sed rationis
ratiocinatae; quae non solum se tenet ex parte no-
minum, actuum, vel specierum , sed ex parte o leta : Ergo sic distinguuntur attributa inter se, &a natura in Deo, di similiter absoluta a relativis. Tertio probatur conclusio, quia haec nomina Deus, Pater, sapiens, iustus naisericors, dic. dicta de Deo non iunt synonima: Sed si deitas avo nitas, sapientia, iustitia, di misericordia in Deo solum disserent nominibus, a. ratione ratioci-
Nante, non vero ex parte obiecti, aut per ratio nem ratiociuarum, ea nomina eli ait synonima.
suia idem omnino significarent ex parte Aiecti.
242쪽
sicut Marcus, Tullus, Cicero, licet diversis nominibus: Ergo deitas patemitas, sapientia. bonitas, cxc. non sola ratione ratiocinante dictrunt ex PANC minimam,aut conceptuum so alium , sed distinetiolae rationis ratiocinatae,ic ex parte Obi cs. Quarto quia noster intellectus non potest an nare & negare sine contradictione idem praedicatum de eodem omnino obiecto, & indistincto: Sed intellaebis noster affirmat, & negat idem praedicatum de deitate & paternitate , de intelleiactu, de voluntate, de iustitia, & misericordia in
Deo. sine ulla contradictione. v. g. cum dicit: Deitas communicatur Filio paternitas non com municaturi intellectas in Patre generat, voluntas ita Patre non generat;intellectus intelligit, volu tas not, mrelligit;voluntas amat, intellectus non ama abr. titia pimit.misericordia non punὶt & alia
huiusmodE Ergo res cui nostri intelleetiis non
sint idem omnino obiectiim,aut ex parte obiecti; deitas,& paternitas voluntas,& intelleetias, iustitia dc misericordia,&c.Ergo distinguuntur per rationem mc parte obiecti Mnon solum ex parte
euasio , qua parum a Nominalibus recedentes, latentur, praedicata divina disterre quidem , nons,li, nominibus, & vocibus, sed etiam per ratione dic conceptus nostros tarmales. non tamen ex Parte obiecti, aut per rationes obiectivas, obiective diverio. Contra enim est primo,quia hutii Lmodi distinctio solum est rationis ratiocinantis, non rationis ratiocinatq: Sed Div. Diom. apertὰ concedit illam, e non solam illam: Ergo haee interi'tatio manifeste contradicit Dahom. Μ ior Patet quia ratio sive conceptus sermalis non obiectivus eli conceptus.& ratio,qui solum est in ratiociliante subiective.siquidem est amas sormaialis intellachinnon vero quet proprie, & cum verutate lit in obiecto nempe Deo: Sed distinctio solium ex parte conceptuso rationis,quae solum est in rMiocinanten non in obiecto cum veritate est solum distinctio rationis ratiociliantis,non rati nis ratiocinatae: Ergo. Secundo.quia distinctio s Iairi ex parce conceptuum formalium, propriὰ noest distinctio rationis, sed di actio realis emitativa: Sed straedicata divina distinguuntur dissimctione rationis proprie tali,non distinctione reticentitativa : Erso non distinguuntur distinctionerationis,quae Mium sit ex parte conceptuum is malium, sed quae lit ex parte obiecti. Probo m iorem quia distinctici solum ex parte conceptuasormesium est quae versatur inter ipssis conceptus formales,v.g. inter acti intellectus, quo ment dicimus Deus,de actum intellectas quo mente dicimus Patem Sed inter hos conceptus sormales.
vel act is intellestiis non datur distinctio rationis proprie talis, sed distinctio realis . & vera; siqui- dein unus actias intellectas realiter distinguitur ab alio, imo & saepe realiter ab alio separatur: Erg. distinctio solum ex parte conceptuum is alium
non est proprie distinctio rationis, sed distinctio
proprie realis. 6 Nec valet i dicas esse distinctionem rationis subiMtivam, non obiectivam. Contra enim
eit quia distinctio rationis subiectiva , nihil aliud
est, quam distinetio inter rationes, seu conceptusis ales subiective existentes in intellectu Ao se su, quo actus intellectus vocatur ratio, seu comceptus formalis: Sed haec distinctio proprie est re
lis entistiva quia tales rationes, conceptus, a actus intellectus subiective in ipso existentes re liter entitative distinguuntur,ut vera, Se realia acacidentia distincta: Ergo demum distinctio illa ex
Parte conceptuum, seu rationum Hrmalium est
distinctio realis entitativa, quidquid illam nominent di istinctionem rationis subiectivam, seu inriter rationes subiective existentes in intellectu.7 Contra tertio , quia distinctio rationis
debet esse inter extrema realiter identificata, non inim distinguimus per rationem, nisi ea que αδ- liter identificantur:Sed Qtum rationes,&conceptus obiectivi deitatis, de paternitatis, in re,seu realiter identificantur , non vero rationes subiectuvae, aut conceptus fiocinales qui sunt actus intellectus: Ergo distinctio rationis in Deo non est praecise ex parte conceptuum so alium; aut inter rationes subiectivas, sed ex parte obiecti, Se integrationes obiectivas eiusdem obiecti. Quarto nam ratio quae lalvatur in ipse re intellecta secundum Veritatem, & proprietatem, non est ratio subiectiva, seu conceptus formalis ; sed ratio obiectiva, seu conceptus obiectivus: Sed iuxta D. Thom. attributa distinguuntur secundum rationem, nota quae sit 1olum in ratiocinante, quae est ratio su
lactiva, Se conceptus iurmalis; sed quae sit in ipsa
re secundum veritatem , di proprietarem: Ergo distinctio rationis attributorum non est inter rationes subiectivas, seu conceptus Ermales, sed
inter rationes obiectivas , seii conceptus obiectivosa 8 Dices obiter, hanc D. Thom. λ' tentiam verum tenere non posse, quia attributa non
diiserunt distinctione, quae salvetur, vel sit in ipsa
re secundum veritatemn proprietatem,nam haeclaret distinctio vera , Be realis . quam procul e
cludimus. Respondet Illust. Godoy huleobis ctioni, quod cum docet D.Thom. distingui attributa Dei distinctione, quε salvatur in ipsa re secundum veritatem , Ac proprietatem , non loqui
de distinctibne se ali, sed de ipsius fundame
eo. Sed venia tanti Magistri, senius , nec littera D.Thom.nunquam est,quod distinctio ipsa attributorum Dei salvetur, aut sit in ipsa re secundum uritatem, de propcletatem , sed istum , quod ratio, secundum quam distinguitur unum attri
tuas b alis, silvetur in ipla re secundum veru
243쪽
Gq. aer . de Deo uno. Distoriae essent. V existentia D h
iatem, & proprietatςm a xliud enim est distinetio
ipsa secundum rationem , aliud ratio, secundum quam unum attributum disteri ab alio; v. g. sapientia a bonitate; igitur D.4 hom. nunquam duxit. quod distinctio ipsa salvatur in ipla re secundum veritatem , de proprietattan, ted Sod ratio
ipsa , penes quam disterunt, rig. ratio sapientiae, aut bonitatis, Ialvatur in ipsa re secundum vertia , talem, & proprietaten,. Et quod haec sit expressa littera D. rhoni. constat nam ibid. in corp. artici. . postquam dixit quod in Deo non est immure ad iquam di netisnem realem rispersonarum, quae sunt tres res, ct inde Devit multiplicitas nominu personalismis V ortu tres res.immediate subiungit: Sed praeter hoc es etiam in Deo invienire
distinctionem rationum que n pe rationes' e
literi Dere in ipse sunt,scut ratio sapientiae,
bovitatis, ct huiusmodi; quae Midem omnia suntonum re, ct disserunt ratione , quae nempe in . tio) sa a sum in verit,e , O proprietare, prout dirimus Deum vere esse sapiensem , bonum, G.
non tantum in intellectu ratiocinantis: Ergo D. l liom.non dixit, quod ipla ditimctio salvatur in ipsa re lectrudum veritaterra, N proprietatem, kd soluin,quod ratio, penes quam unum attribu tum distere ab alio, salvatur in ipsa re secundum veritatem, S proprietatem. Et haec dixerim ad, vitandam equivocationem plurum Thomistarim in intestigentia D.Tliom. i ei s Ex quo tamen recte intellecto consti matur magis raecedens ratio,quia iuxta D.Tho, praeter distinctionem realem personarum , es in venire in Deo dissimcitionem rationum, qua re
liter , ct verὸ in ipso furit; sed distinctio rati
num, quae realiter, di vere in ipso sunt,non est diis stinctio rationis subiectiva , quae nempe solum
versatur inter conceptus tormales, quos rationes
iubi octivas appellamus; sed est distinctio rationis
obiectiva inter rationes obiectivra, quae solae v re, & realiter in Deo sunt: Ergo inter attributa di .ina datur distinctio rationis obitastiva. di non solum subiectiva, seu ex parie acturi 3. D, Dices sorsan quod distinctio rationis iubiectiva, sive ex parte conceptuum se alium etiam est inter ipsas rationes obiectivas, quae vere, sunt in Deo, non quidemistrinsece , sed extri sece per denominationem extrinsecam denomi-inando eas distinctas. Sed contra est , quia impli cat distinctio extrinseca extremis distinctis, sicu: identitas extrinseca extremis identificatis: Ergo N qaod attributa, seu rationes obiectivae illorum distinguantur per denominationem extrinsecam h distinetione reali, quae est inter.conceptus for maieς. ide in Logie.na t.3 quaes. s. anAmast s. per totam. Omnes enim rationes, quibuslibi probavimus praecisionem,& distinctionern r ricinis obiectivam inter gradus superiores, & in-iseriores, quo iure illam probant inter pressi inidivina realiter identificata; & propterea luc ab eis supersedem .
et Ieo secundo r Dismesis rationis / ratiocinatae inera obieeima , quae datur inter aedicata disina, solum es imperfecta , ct madaequata , e penes implicitum, o
expiscitum , non tamen perfecto , adaquara, s e penes exciadens, excrufum.Pro intelligentia notandum est , duplicem esse distinctionem rationis , seu praecisionem adhuc obicistivam, ve plicuimus is Logis. Mi su . num. II. & alibi saepe, nempe una,quq ita distinguit inter duo re
liter identificata,quod unum m tuo co ceptu o
lectivo Hec explicat, nec implicat aliud, sed p
tius unum est extra conceptum obiectivum ait
rius, di extra essentiam metaphysicam illius ; &hoc pacito diximus in Logica,genus, S universale distingui a disterentus contrahentibus , quia e cludit a suo conceptu differentias; & haec disi inculo rationis obiectiva appellatur persectam ah quata , dc penes excludens, S exclusem. Alia est. qui ita distinguit inter duo,ut unum explicite o lective non lit aliud,illud tamen implicite claudat in suo conccptu obieciivo, & estentiali, quo pacto diximus, distingui ens a disserenssis, di diste rentias ab ente, ει haec vocatur distit, o rationis obiectiva impcrsecta, & penes explicirum, de implicitum .hinc ergo modo, 3c non primo dicimus
distingui in Deo praedicata divina.
xa Ee probatur primo, quia D. omsic probat ubi supta num. distinctionem inter attributa fecundum rationem, quae vere sit In ipsa resecundum veritatem, di proprietatem : Quo e patet, inquit: Omnia enim buiusmodi, nempe sapientia, bonitas, & caetera attributa , Heuntur de Deo, ct creaturis, non ais ore, sed secundum
unam ratisnem a DCice; unde cum in creatura
ratio sapientiae non iis ratio bonuatis, oportet is etia hoc in Deo sis verum , sed ni hoc disserti
Pod in Deo idem sunt reon erea ris semo di= ni re, non solum ratrone.Quasi sic argueret:
Ratio sapientia Una , ct eadem es analogiee in
Deo ct in creaturis, militer rasio bonitatist
Sed in areaturis ratio sapientie est ratio iustis naa ratione bonitatis: Ergo etiam in Deo.Timc sic, sed hic discursos solu plobat quod ratio sapientitia Deo non sit explicite ratio bonitatis, non vero
quod implicite non sit illa: Erso D.Thom.statim probat distinctionem bonitatis , & lapicntiae , dc
aliorum attributorum in Deo penes explicitum,ncia penes implicitum. Probo minorem, quia ex eo quod qualibet ex illis rationibus sit una in Deo. de creaturis, di alias in creaturis disterant. seu una non iit lia, soluin probari potest quod
244쪽
XI. uuanam distinctio rationis detur in Deor
In quo quaelibet est una,& ead F in Deo,& in creaturis;vnde si quaelibet ex illis rationibus olet ex
dem realiter in Deo dc in creaturis,sicut in creaturis differunt realiter, ita etiam differrent in Dco; item ii univoce quaelibet esset una, & eadem in D o,& in creaturis,id est,secundum totam rationem significatam,sicut in creaturis adaequate differunt,ita etiam in Deo adaequare diuerrent,& s cundum adaequatam rationem significatam: Sed iuxta λTh.ratio sapientiς solum est una in Deo,& creaturis secundum explicitum, quia solum et una analogice,& unitas analoga solum est unitas secundum explicitum, cum differentia penes implicitum,ut diximus in Logica: Ergo ex illa per praefatum discursum solum probat D.Tho. quod ratio sapientiet in Deo non lit explicite, seu quod
explicite distinguatur a ratione bonitatis, no autem implicite,leu penes excludens, dc exclusum.
Explicatum Ex eo quod ratio sapientiq sit una in Deo,& in creaturis,solum probari potest quod sit vel non sit inDeo id ipsum quod est,uel non est in
creaturi iuxta modum,& sensum, quo una est, &eadem in Deo,de creaturis, nam in eo sensu in quo fuerit diversa in Deo ac in creaturis, nulla consequentia fieri potest, quod si in creaturis est hoc. vel il lud id ipsum sit in Deo; nec quod si in cre turis non est hoc,aut illud id ipsit in no sit inDeo; nam ex diverso ad diversum in eo sensu in quo duverium est,nulla est consequentia nec affirmative, nec negative quoad esse hoc,vel illud: Ergo ex eo
quod ratio sapientiet sit unaaut eadem in Deo, &m creaturi,ssolum probari potest, quod sit disti,cta in raeo ab eodem a quo differt in creaturi in eo sensu in quo est una inino.& creaturis:Sed χ-ium est una in Deo,& creaturis analogico, id est, penes explicita,cum diversitate implicitat Ergo solii probatur quod sit in Deo distincta penes e plicitum ab eo a quo differt in creaturis, nempe aratione sapientiae, licet implicite eadem.r I Secundo probatur confusio, quia in divinis oussum est praedicatum, quantumvis praecisum ab aliis,quod implicite no includat alia: Ergo no di
stinguuntur per rationem adqquate,sive penes ex cluderis,& cxclusum,sed solum penus explicitum,& implicitum.Probatur antecedens, quia indivinis nullum est praedicatum,quantumvis praecisum,
Quod taltem implicite non sit infinitum , & achus purus: Sed ut infinitu actus purus implicite includit caetera praedicata,seu omnes Dei persecti nexi Ergo nullum est in Deo praedicatum , quod quantumvis praecisum,no includat alia. Discursus est lenitimusraemissε restant probandςδε in pri-mys probatur maior; quia in divinis nultu est praedicatiam quantumvis praecisum,quod no includat
dictrentia 1 similibus praedicatis creatis: d praedicatum divinum solum dictit a similibus praedi
eatis creatis per ratione infiniti, & actus puri,v.g.
sapientia divina solum ditari a creata, quatenus illa est infinita, & haec finita illa actus purus, ista
potentialis liquidem praecisa infinitate, & summa actualitate, nulla percipitur diserentia:Ergo in diavinis nullum est praedicatum, quantumvis praeci- suin,quod non sit implicite infinitu seu quod non implicet infinitatem.Haec maior probatur,quia ita
divinis nullum est praedicatum,quod uni voce c veniat cum similibus creatis, non enim datur in tio univoca substantis ad creatam, & divina, nec ratio univoca relationis ad creata,& divinam, nec ratio intellectus,voluntatis, bonitatis, aut sapien- tig univoca ad creatam,& divina,alias enimDeus, eiusque persectiones cotinerentur sub genere stri Ete tali de componerentur ex genere , ecdiisere tia cuius oppositum iam ostendimus a Q. a
Sed si nec implicite includeret disterentiam divinia creato,vntv c conveniret cum similibus cre
iis,quia ratio quae non includit ditarentiam similium, est univoca, ut suo loco constat ex Logicat Ergo nullum est praedicatum divinum, quod labrem implicite non includat disterentiam ab alijs smilibus creatis. Deinde probatur prima minor, quia essentia v.g.si praecisu sit e sientia,aut intellectus,si praeciselit intellectus, tam pro explicito, quam pro implicito,eo ipso limitatus est. & finitus,quia praecise est quod a nobis concipitur hoc
nomine, uec conceptu inteluctus,dentia amplius, consequenter habet mentura,& limitem in esse do nempe tantum, & non plus ἔ S consequenter
etiam est in potentia ad esse plus, & ad alias persectiones in eo non inclusas:Ergo quodlibet praedicatum divinum,ut infinitum, di actus purus,necessario includit implicite caeteras persectiones duuinas. Explicatur: M aliquod praedicatum divinum non esset realiter plus,quamquod a nobis concipimr proprio illius conceptu,v.g.si intellectus divinus praecise esset a parte rei, quod a nobis c xplicite concipitur hoc inmine, & conceptu intellectus Ze nihil amplius a parte ret, a parte rei non
esset infinitus,sed potius realiter finitus, nec esset actus purus, sed realiter in potentia : Ergo si o lective nec explicite, nec implicite sit plus,quam quod hoc conceptu finito intelle ius cocipimus, non erit obiective nec implicite infinitus;sed finitus: Ergo ut implicite sit infinitus debet implicite includere caeteras Dei persectiones, & attributa. I Dices, quod ut intellectus divi ius o Iective sit infinitus essentialiter seu ex propria dis serentia ab intelleetia creato,satis est, quod implicite includat omnem persectionem de propria linea intellectus quia intellectiis divinus ex propria ratione se ali solum est infinitus in propria lunea intellectus; non autem opus esse, quod includat caeteras persectiones de alijs lineis, v. g.de lunea volitiva, aut entitativa, Sc sic posse illas nec fimplicite includere. Sed contra est, quia intellectus divinus ex propcla rasone sermali non δε-
lum-esseoualiter infinitus in propria linea I
245쪽
226 Tract de Deo uno. Disp.II de essent .s existentia Deἰ
telligendi, sed etiam est essentialiter infinitus in
linea entis,seu in est endo:Sed ut infinitus in essen- ido debet includere essentialiter omnem periecti
nem essendi leu debet esse,saltem implicite, quidquid Deus ell,quia si minus sit quam quod Deus
eli,non est inlinitus in ellando,ut per se patet,sed cum aliquo limite,& mensurassirgo.Probo maiOrennquia intellectus divinus no solum est ex propria ratione se ali essentialiter intellectiis, sed etiam cstentialiter ens,no enim potest intellectus nec divinus, nec creatus adaequale praescindere aratione cntis , sit enim ens includitur es lentialiter in omnibus illius disserentijs,quantumvis vitiinis, multo melius in omnibus veris perfectionibus. quales sunt intellectus o voluntas ex proprios rationibus tarmalibus: Tunc sic, sed non eli cilci tialiter ens finitum determinate , ut per se Palce, nec it ens praescindens adaequate a finito,di infinito:Ergo ex propria ratione lormali est saltem implicitu ens infinitum:Ergo S infinitus in essem do. Cotirmatur Ratio entis no dividitur proprie, adhuc obiective, inter divinas persectiones, alias quaelibet divina persectio proprie participaret rationem entis,siquidem contraheret illam proprie divisam,& consequenter per partes,unde esset emPer participationem, di cum limitatione propriei li;quod netas eli dicere: Ergo ratio entis convenit essentialiter cuilibet divinet persectioni ut essentialiter indivisa,& secundum totam plenit unem essendi indivise:Ergo quaelibet divina persectio essentialiter est inlinita in essendo,& ipsa plenitudo emendi, saltem pro implicito; & conseia quenter essentialiter est quidquid Deus est,saltem
implicite. Vide quo2.6. m. I O. is Tertio probatur conclusio,quia inter praetacata divina debemus adstruere summam actualitatem,simplicitatem, & identitatem possibilem, & compositatem cum d inctione exacta addi
versitatem rationum,& conceptuum,cum qua i
quimur de Deo iuxta nostrum impersectum m dum concipiendi affirmando de uno,quod negamus de alio, & quam DP. & D. Thom. asseruere contra Sabellum, Eunomium, & alios negantes Trinitatem: Sed talis summa adlualitas, simplicitas, v idelitas solum lalvatur, & est compossibilis cum distincitione rationis penes explicitum,& imisplicitum,& aliunde haec sola exigitur ad praedicta diversitatem rationum,cum qua loquimur de divinis affirmando de uno, quod negamus de alio; non autem est componi bilis cum distinctione rationis perfecta excludentis ab excluso, nec exigi-gitur ad praedicta diversitatem rationum in Deo: Ergo in ipso aut inter eius praedicata admittenda est illa distinctio rationis, non ista. Maior pater, quia in Deo debemus utrumque conciliare, &summam simplicitatem,actualitatem,& unitatem
possibilem,quia illam SS. PP. testantur, ut supra vidimus;de rursus rationum diversitatem suillatentem ad loquendum diversimode de divinis persectionibus affirmando de una, quod negamus de alia, quia haec etiam diversias rationum asseritura SS Patribus,& est Omnino necessaria ad loquodum de divinis pro nostro capru. Minor autem probatur;quia summa Dei simplicitas, actualitas, di identitas non salvatur, si unum praedicatum aut perfectio divina excludat, seu non includat iaconceptu obiectivo aliam , tum quia in eo casu faciet cum illa compositionem saltem metaphysicam proprie talem,nenape ex partibus metaphysicis,quarum una obiective sit extra conceptum
alterius; rursusque una erit in potentia ad aliam, sicut genus est in potentia ad differentia , quia illas non includit in suo conceptu obiectivo; ac demum non erit summa unitas inter divinas persectiones, quia erit inter illas divisio talis ut una sit extra aliam : Non ergo salvatur summa simplicitas , actualitas, di unitas cum distinctione rationis excludentis ab excluso. Bene autem componitur cum distinctione rationis solum penes implicitum ,& explicitum. In primis enim componitur summa simplicicas; quia cum una pertectio includatur in alia, non sunt propric partes, adhuc metaphysicd, quia de ratione partium cliquod una sit extra aliam , & consequenter non possunt proprie componere , seu facι re compositum , quia de ratione compositi est quod sit maius qualibet parte , & quod includat pluia quam una la pars, quod non salvatur si quaelibet persectio divina includat caeteras; unde excluditur omnis compositio vere talis, & manet summa simplicitas inter ipsas. Item manet, &componitur summa actualitas, siquidem nulla
persectio erit in potentia ad aliam, si illam in-
eludit actu, saltem implicite. Ac demum componitur summa unitas, quia distinctio illa rationis solum iacit, quod propter limitationem n stri intellectus per nullam ex rationibus obiectivis in Deo conceptis explicetur nobis quidquid Deus est; non autem dividit proprie inter unam,& aliam, quia non ponit unam extra aliam; nec
tollit, quod quaelibet includat actu, & rmali tea quidquid Deus est, in quo summa Dei unitas , de identitas consistit: Recte ergo coherene summa Dei simplicitas, actualitas, S unitas cum distinctione rationis penes implicitum, & explicitum , secus vero cum distinctione rationis excludentis ab excluso; siquidem per illam excluditur omnis propria compositio, potentialitas, & divisio , per istam vero econtra, admittitur vera compositio, potentialitas, & divisio laltem metaphysica. μιν
246쪽
XI. uuanam vi lactis rationis vitar in Deos et zj
tenus,aut nomine, ut cum vis nominatur diverso
nomine:Sed Omnia, qui sunt in Deo,sunt ide .Eram lollim pollunt distingui vocelenus, aut nomu .Haiorem probat,quia idem,& distincta opponuntur,& implicat quod, quet sunt ide,siuit disti K licui que sunt unum quod sine plurassiquidemque sunt idem unum est aliud,& que sunt plura,&distincta unti no est aliud,& implicat cotradita Mem unu esse aliud,& no esse aliud, & consequenter implicat duo esse idem & distincta: Ergo. Sed ad hoe facile respondetur, diltinguendo maiore: Idem re,& ratione non potest a se ipso distingui,
nisi solo nomine,concedoddem re,ratione tamen diversum nego maiorem; ad cuius probationem
dico. quod idem & distincta opponuntur,si distimctio 3e identitas sint eiusdem rationis, & generis; secus si in diψerso genere; unde idem realiter, &distincta realiter; idem formaliter,& distincta is
maliter,idein per rationem ,& distincta per rati 'nem Opponuntur;secus vero ide realiter,& distincta per rationem; imo quando dicimus duo esse idem realiter,quatenus vicimus duo illa distinerimus per rationem,& non solo nomine,quia Marcus,&Tulius non sunt duo;& tamen dicimus cum
veritate esse idem realiter. Ex quo solum sequitur quod unum obiective in intellectu no sit aliud, re ipsa tamen sitaliud in quo nulla est contradictio.
reali:Sed quq sunt idem realiter sunt ens reale:Er no non possunt distingui per rationem. Probatur anxior: Distinctio rationis est propria entis rationis, sicut distinctio realis propria entis realis: Sed quia distinctio realis est propria entis realis, non Potest enti rationis convenire:Ergo nec distinctio rationis enti reali. Confirmatur, quia quae disti
guuntur secundum rationem,non sunt plura emtia realia: Ergo ad summum erunt plura entia ra
tionis:Sed de persectionibus divinis dici non potest quod sine plura entia rationis: Ergo nec quod sint distincta secundum rationem. Confirmatur lacundo , quia intellectus non potest sacere ens
ale,quod ens reale non ens: Ergo nec plura en
tia realia,quet plura entia realia no sunt: Ergo nee distinguere ens reale ab ente reali, quando re ipsa
non dii tinguitur: Ergo solum potest distinguere
em rationis ab ente rationis: Sed persectiones diaving non sunt entia rationis , sed ens realer Ergo inter illas distinguere non potest. Tertior Intellecta; non potest distinguere essentiam divinam se ipsa adhuc per rationem propter summa idemtitatem quam secum habet: Sed non minus summam identitatem habet cum intellectu, volutate,
tergiat alis, quam secum Usa, quia non est possibilis malor identitas, quam qui datur integomnes divinas perfectiones: Ergo nec poterit diastinguere inter essentiam,& intellectum,sapientia,
M. arto;quia essentia inDeo es ipsa eius opstia:Sed sensia in Deo non distinguitur rationeo ipsa essentia: Ergo neesapientia d inguitur rasume ab ipsa estotH.Syllogismus est exposit ri .Quinto: Si intellectus posset distinguere obis lactive unam persectionem divinam in alia,posset
concipere unam,altera non cognita: Sed hoc re'
pugnat: Ergo di distinctio rationis inter illas.Proiabatur minor:Quia cognosci,& non cognosti sunt praedicata contradictoria,qui non possint Veri Hrari de eodem r Sed omnes divini perfectiones sunt idem t Ergo non potest cognosci una,altera
rationis repugnat enti reali ut est parte rei,co cedo:Enti reali ut obiective in intellectu nego maiorem. Ad cuius probationem nego maiore, quia distinctio rationis, quatenus ficta, non potest esset ita propria entis rationis,quod non possit assin enti reali;non enim repugnat quod ens reale ficte distinguatur,du cognoscitur aliter ac est in se; diastinctio vero realis,quia vera est,&talis a parte rei. non potest convenire enti rationis,quia ens ratio
nis, utpotὰ fictum, non potest veta realiter, seu Iparte rei distingui;vnde ex ipsa coditione propria distinctionis fictae, seu rationis venit quod possinassingi enti reali, & ex ipsa conditione distinctio
nis malis, quod non postit convenire enti ratioianis. Et idem dic de unitate rationis,& reali, vestis enim rationis potest convenire enti reali, natura enim humana est ens reale , & est una unitare mationis in omnibus individuis;mitas vero realis no potest convenire enti rationis,ut per se patet.
test tamen dici quod unitas rationis, & distinctia rationis est propria solitas entis rationis,quia licte possit convenire enti reali non tamen ut illi pro pria sed ut illi adiectitia, & aflicta.
tecedenti, nego consequentiam , quia simplicitetrloquendo, quae distinguuntur per rationem nota sunt plura entia realia,nec plura entia rationis stavitum ens reale plurificatum obiective per ratio nes diversas; nec plurificatur obiective in plura entia realia immo nec proprie loquendo in entia realia,quia pluralitas,licet radat supra substractail quorum quodlibet est ens reale,v.g.supra bonitatem,& sapientiam, & alias Dei persectiones, non cadit supra illas ut sunt ens reale,seu in statu pro prio entis realis,nempe a parte rei, sed supra illa vi sunt tantum obiective in intellectu. Ad secundam, concesso antecedenti βprima consequentia. nego secundam;quia distinguere ens reale ab en te reali per rationem, est praecise facere quod sapientia v. g. quς est ens reale & bonitas quae est
uuaen idem eas reale,sint plura per ratione; sed nol
247쪽
quod sint plura. entia realia, nec quod sint plura entia rationis,siquide intellectus pure distinguens
per ratione non tacit quod extrema distincta sintentia,nec realia,nec rationis,sed supponit unu ens,& illud dii inguit penes plures rationes obiectivas. Ad tertia,nego causalc,non enim provenit ex
summa identitate essentis divisis quod non possit distingui ala ipsa secundam rationem tam enim non eis summe simplex, nec summe idem, & tamen non potest dii tingui a se ipso secundum rationem,nuli utque conceptus obiectivus distingui. tur a se ipio per rationem ; & ideo es nila diuination potest dili ingui per racionem a se ipsa, quia
est unus conceptus obiectivus , unaque ratio O
tectiva; attamen eliciam uec swicutia sunt diis ra-Honos obicchivς , licet re ipla, di a parte rei una
simplicissima uinitas N idco una ab alia distingui potest,ta distingv.tur per rationum.Vel dic quod licet esseritia non potui distingui a se ipsa, obiective se ipsa, potest tamen ratione distingui a se ipsa realiter, ta subiective se ipsa, tum quia rati
ne diti inguitur a sapientia , quae realiter, & subiective est ipla essentia; tum quia ut est a parte rei est quidquid Deus, & consequenter est essentia, sapie utia, bonitas,&c. & sic div 'irur,&distinguutur in plures ratisnes, , conceptuS obiectivos, de sic verificatur, quod essentia,qtis est a parte rei, di subiective quidquid Deus est, in quantum obiective in nostro ualet lactu apparet essentia distinguitur per rationem a se ipia,in quantum obiectuve apparet sapientia , dc in quantum obiectivo iapparet Iapientia diiunguitur per rationem a se ipsa ut apparet bonitas, eadem enim est subiecti ve,&a parte rei essentia, quae subit tot obiectivas
apparientias, & sub una villinguitur a se ipsa ut subest alteri apparientia obiectivae , in quo nulla est implicatio. dio Ex quo ad quartam omissis praemissis,
nego consequentiam, quia arguitur cum manifesta fallatia ab identica ad 1brmalem, a sensu mali, ad lentum formalem obiecti gum rationis; in m
toti enim,cum dicitur essentia Dei es ipsa erus f pientia, sermo est de essentia ut est a parte rei subiective in se ipsa, quo sensu est ipsa sapientia equidquid in Deo est, non vero de essentia ut est. obiective in intellectu praecisὰ talis; in consequeniati autem accipitur essentia ut obiectivd in intelle
praecise talis, quia distingui, vel non distingui iper rationem semper appellaῖ sia pra extrema 'sunt obiective, Npnaechive in intellectu, non sit .pta illa vi sunt a parte rei subicistive. Item in m itori cum dicitur, quod essemia est pientia y est
simunitur in stala reali pro reali identitate, noupto idelitate rationis, alias esset falsum identita . te autem reali duorum ad summum inferri potest, quod si unum non distinguatur realiter ab aliquo tertio , nec ab illo distinguatur realiter
aliud; non autem, quod ii unum um distis in
tur obiective per rationem a tertio,nec ablillo es stinguatur per rationem aliud 2 siquidem hoc solum posset inferri ex identitate rationis; cum au tem in praefato syllogismo arguatur ox identitate solum reali essentis cum sapientia, quod 'si essentia non distinguitur per rationem ab ipsameteia sentia, nec sapientia ab illa distinguitur per ratiouem; est manifesta fallacia, quam facit E sie distinguendo deteges: Essentia in Deo subiective.&realiter est ipsa eius sapientia, concedo : Est per
rationem, sero purive, nego maiorem ,& coim cessa minori,nego consequentiam; qui minime infertur, ut per se patet. Ad quintam , concessit maiori,nego minorem. Ad cuius probationem, dico, quod cognosci, di non cognosci sunt praedicata contradictoria, quae non possunt praedicari de eodem re, & ratione , Nain vero de eodem
re, vidistincla per rationem in duo diversa. De quo vide quae viximus in Logie. nactat. I .quaest.
y per totam, praesertim a num. ss.ibi enim abunde latissecimus argumentis, & fallacijs, que contra distinctionem obiectivam rationis a M. krmantur, quibus nihil restat addendum; nec decet Theologum illis reticulis detineri. . at Arguitur secundor Distinctio rationis ratiocinata est cum fundamento in re: Sed nullum est fundamentum in Deo ut in eo distinguamus unam periectionem ab aliae Ergo nec in ea est distinctio rationis ratiocinals unius persecti ius ab alia. Minor probatur primo, quia in De ante distinctionem rationis nulla est persectionudistinctio adhuc virtualis subiectiva, Nintrinseca in ipso Deo,sed solum summa unitas,& identitas: Sed lamma unitas non praebet fundamentum ad concipiendum in obiecto pluralitatem, nec summa identitas ad concipiendam in obieri distinctionem: Ergo. Secundo, quia distinctio consistit in eo, quod unum non lit aliud , unde distinctio rationis obiectiva consistere debet in eo, quod unum obicctive in intellestia appareat ,& ab eo
cognoscatur ut non aliud: Sed Deus nullum praebet sundamentum, ut intellectus cognoscat in eo sapientiam ut non essentiam, aut intelleCnim ut
non voluntatem, quia falsum est, quod in Deo sapientia non sit essentia , di quod intellectus non sit voluntas.liquidem quaelibet persectio Deire ipsa est quidquid in Deo est; & consequenter falso non erit aliqiud quod in Deo eiu Deus autem nullum Bndamentum potest praebcre ad sal sum: Ergo. aa Respondeo, concessa Nai i. gando minorem. Ad cuius primam probationem Millin-GO 0iaiorem quoad secundam parte Sed siun-r unitas, N icintitas excedens infinite in essen. dq captum nostri intellectiis in cognoscendo,co- cedo: Aliter nego maiorem ; N Istincta minori
eodem modo, consequentiam ; quia fundamen-
n ex parte Dei ad distinctionem rationis est ipsa
248쪽
uua l. n. sitianam distismo rationis derar in D A 2 2s
ti summa Dei persectio,quae comparata cum deis ilicientia nostri intellectus, de limitatione in cognoscendo, ei apparere no potest ut est in se quivi quid est, sed quasi per partes, perplures rationes
obiectivas,de obiectivos conceptus inadaequatos, cum intellectus nullum possit ismare conceditum capientem totumDeum prout est in se;quam rationem supra vidimus in D. Thom. quaest. s. tium. 2 . ibi enim sic aiebat D.Thom istam, quod isa pluralitas rationum contingit ex hoe, quod res, quae Deus es, superat intellectum mas rum , intellemu enim noster non potes Una conia, reptione disersos modos perfectionis accipere,ium quia ex creaturis cognitionem aecipit, in quibus
fiunt Lores modi perfectionumsecundum diis fas formas; tum quia hoe quod in Deo es emum plurimeatur in intellectu nostro, etiam se a Deo reciperet Iem multiplicat praestio suae boni
ratis in aliis creaturis. Unde eum Deus seeundum unam. eadem re is omnibus modis perfectus. a conceptione non potes inteire noster inteli Etus perfectionem eius aperindemi ct ideo oporis
tu,quod diversas conceptiones de eo babeat, qua sunt diverse rationes. Summa ergo, & Omnimo da periectio Dei lumme una , 8c simplex , quam nus propter tui eminentiam, Be excestam non potest unica conceptione, seu unico conceptu obisiectivo integre apprehendi, collata cum limitatione . de dati ientia nostet intellectus in cognos cenda,est tundamentum distinctionis rationis.Ad secundam probationem distinguo maiore quoad secundam partem: Consistere debet distinctio rationis in eo, quod unum obiective in intellectu
appareae ,3c ab eo cognoscatur ut non aliud apprehensiud de exercite ut non aliud , concedot Iudicative, Se lignate, nego maiorem,& distinguo minorem eudem modo. Nec enim sequitur,quod Deus praebeat sundamentum ad falsum, quia falsum non est in intellectu apprehendente unum ut
non aliud, sive apprehendente ut plura , qui plura re ipta non sunt, Iuxta illud , apprehendemtium seu ab ab/ntium non est mendatium, sed Blum in intellecta iudicante unum no esse aliud, quod revera est, aut esse plura, quae re ipsa plura. non sunt. Dum enim dicimus omnes Dei perfectiones esse unam summam , ct simplicissimam
perfectionem, quis dubitet intellectum ex pariesubiecti apprehendere persectiones Dei ut plures obiective, quandoquidem dicit omneI, 8c tamen in eo nulla ex hoc falsitas est , qaia hic est solus
modus apprehendendi, iudicative autem non dicit esse plures, sed unam. Sic quando apprehen die Lapientiam, apprehendit illam ut praecise rupientiam , & consequenter ut non amplius, sive ut non bonitas, quin hoc falsitas ulla sit, sed sola praecisio negativa , sive abstractio, unde
Deus non praebet nudamentum ad falsum, nec
ad tallitatem, sed ad lammiana ad Precilionem
obiectivam, vel negativam, vel positivam, n gative, vel positive fictam, eo quod a nostro ir tellectu vesco concepm integre vi est in se percipi nequit, & ideo opus est illi, ad illum percipiendum, fictae dividere ipsum in plura ut per par res ipsum percipiat, intelligat, et explicet movi suo deficienti. a 3 Sed contra replicabis primo, quia lux in Lanc solutionem, nullam distinctionem assignamus in Deo pro fundamento distinctionis r
tionis, quod videtur contra communem sente
tiam nostrarum Thomistarum, qui assignant profundamento distinctionem virtualem, aut landa mentalem 1 parte rei talem. Secundo, quia sum ma Dei peristio non potest praebere fundamentum,ut ei attribuatur aliqua impersectior Sed di istinctio suarum persectionum foret impersectim Ergo nequit praebere fundamentum ad talem distinctionem. Tertio, quia si praeberet fundamen tum ad distinctionem , etiam ad eompolitione rationis, de potentialitatem rationis, cum ex dustinctione,eo modo quo est distinctio, divinarum pertationiim,sequatur compositio inter illas, &potentialitas unius ad aliam, Sed non praebet fimis tamentum ad compositionem rationis, aut pci tentialitatem rationis, alias Deus esset compos tus per rationem cum fundamento In re, Ec ciste potentialis per rationem cum fundamento in rei
quod dici non potest: Ergo. a Respondeo, nos non assignare prσέundamento dii inctionis rationis distinctionem
aliquam, nec virtualem. nec findamentalem;nor
quidem, cum revera illa summa Dei persectio, quam pro fundamento assignamus, non'possie apprilari distinctio virtualis extrinseca, aut fur tamentalis ; primo, quia Div.Thoa . talem distinctionem dissertis terminis non assignavit profundamento ex parte Dei; sed potius dixit veloco proxinla citato retulimus: Pluralitati s rum rationum correspondet aliquid in re, qua Deus es, non quidem pluralitas rei, sta plena perfectio. Et ibidem repetit, quod pigralitas rationum est exparte ipsius Dei, in quantum essali id in Deo correspondens omnibus illis eo ceptionibus. Aciliseet pona , ct omnimoda illius perfectio; nran autem ita , quod aliqua multi iacitas , vel diversitas ponatur in re, qua Deus est. Non ergo D. Thom. assignat pro sundamento distinctionis rationis pluralitatem, diversitate1Π, aut multiplicitatem aliquam in ta, seu a parte rei, sed Qtum summam , de eminentem illius perse chionem. Secimdo,quia ponere pro fundamento distinctionem fundamentalem videtur petitio
principis , siquidem qui negaverit distinctionem
cum fundamento in re, pariter negabit in eo distinctionem fundamentalem, & fundamentum nota explicandum per distinctionem fundament
lam, sed per aliquid sermale Dei, quod funden
249쪽
quod non est aliud , nisi summa persectio , qu 'non fiandat ditiinctionem rationis, quia sit dilii, ctio iundamentalis, sed potius est distinctio iumdamentalis , quia sandat;handat autem distinaeioanem, quia est summa, de omnimoda persectio .peram unam quamque conceptionem noliti intellectus.. as Loquendo autem de distinctIone virtuali, illa nihil aliud est, quam continentia, qua
Deus cotinet virtualiter plures peraechiones cre tas realiter distinctas, seu aequivalentia qua aequuvalet illis, aut se habet ad modum illarum; haec autem continentia vel aequivalentia, licet sit ca sa lassiciens sostro intellectui ad multiplicandas in Deo rationes obiectivas, non tamen est causa unica, & necessaria. Unde D. Thom. loco citat.
- I in vitent. dist. 2 . quas. I. artis. 2. Quantum
vero ad quartum, ait: Qui dixerunt pliaraditatem rationum esse ex parte intellectus no ι, vel ex parte efectuum, verum dixerunt, si Me refer
turis evitassam multiplieationis, ex ovi quod i tellec us noster non potest concipere dirinam perfectionem unica rauceptione, sedpluribus; cuius Una ratio est , ex boc quod assuefactus es ad
res errasastat autem referatur ad modum , quosae rasiones attribuentur Deo, falsum dicunt; non enim ex hoe quod bona Iacit. vel ad modtim
bonorum se habet, bonus esi; seu quia bonius es, id o bona facit, ct alia participando eius bonit tem , ad modum es s se habens: Vnde si natum creaturam feci et, nec faesurus esset , ipsem se
talis esset, quodpini cmsiderarisecuti m -- es fas conceptiones, quas habet nune intellectus sim imum eonsideranis: Ex quibus satis aperte concluditur,quod ut intellectus distinguat per mistionem in Deo plures persectiones , non indiget
pro sundamento necetiaris recurrere ad plures eaturas, aut phires Peclectiones creatas, nec ad
hoc quod Deus illis squi valeat, aut illas produxerit . aut producere postit, vel contineat, sed unice in supima Dei perlectione prout est in ipso Deo,habet sufficiens fundamentum ad distingu das divinas persectiones, liquidein Deus non est bonus, sapiens, iustus,& potens , quia squivalet,
caulat, aut continet bonitatem, sapientiam, aut iustitiam creatam, sed potius econtra. Vnde D. Thom. supra aiebat, quod intellectus noster non potest una conceptione diversos modos persectionis accipere non solum quia ex creaturis cogis
nitionem accipit, in quibus per Rio dividitur 1 cundum diversas formas, sed quia etiam si a Deo reciperet cognitionem , adhuc quod in Deo estumina, plusncaretur in intellectit nostro , licuiquamvis creaturae accipiant per ionem imm diarca Deo, persectio Dei plurificatur in creaturis. Sequitur ergo ex hac D. Thom. doctria quod pluralitas virtualis, quae consistit in aequiv
l er dilitinctarum in creaturis, non es sundamenatum omnino necessarium ad distin cndas in Deo diversas rationes obiectivas bonitatis , savipientiae, M.
26 Ex quo multo melius insertur, distin
ctionem rationis non esse praecise ex pVte coninnotatorum , aut este tuum, quibus divina persectiomui valet, Vt non pauci RR. volunt,dic te
in Deo pro recto non distingui unam perfecti vem ab alia, sed totam distinctionem este ex paris commatinum,ita ut una summa persectio Dei dicatur bonita quatenus aequivalet, di Connotat bonitatem creatam; sapientia, quatenus aequivalet sapientiae creatae, tota distinctione se habente ex parte boni intis , & sapientiae createt , quibus aequivalet, non vero ex parte divinet persectionis aequivalentis.Dico enim,quod hoc substineri non potest, praesertim in sententia D. om. quia inprimis haec non Bret distinctio rationis, sed realis,
quia ex parte connotatorem est dissilaetio realis.& iuxta praedictam explicationem tota distinctio est ex parte connotatorum , unde tota distinctio realis esset, & non rationis. Tum quia iuxta Div. Thom. divina persectio non dicitur bonitas quia aequivaleat bonitati creatae, sed potius aequivalet nitati creatae,quia m se bonitas est; tum quia licet intellectus noster non acciperet rationem bonitatis , creata bonitate,sed immediam a Deo. adhuc distingueret rationes bonitatis, de sapie tiae , & tune non esset distinctio coma Oratorumὴ inde sequit , quod distinctio rationis est inter periectiones divinas pro recto, di non istum ex
ap . Sod dices: Iuxta D. Thom. pluribus
conccptionibus nostri intellectus non corres . det aliqua pluralitas, nec multiplicitas in re, quae Deus est, sed plena persectio: Ergo tota plura litas, aut distinctio rationis se tenet ex parte con
notatorum, seu ex parte nostrorum conceptuum formalium,non aute ex pane obiecti quod Deusin: Ergo non es h distinctio rationis obiectiva,sed labiectiva, vel ex parte connotatorum. Confirmatur,quia ipse D. o. Ubi sup . ad 4. ait: MIDut ratio hominis non dieitin esse m bomine'
quasi rea quaedam is ipfo, sed essem msubiecto
in intestieta, ita ratio bonitatis divinae es m H-tellectussus insubiecto: Ergo rationes, quas D. Thom. distinguit in Deo sunt In intellectu sicutissubiectin Sed istae dicuntur rationes subiectivae, R non obiectivaedi Ergo D. Thom. non distingu lata Deo rationes obiectivas, sed solum rationes subiectivas, & consequenter non admittit dis in.ctionem rationis obiectivam sed tantum subiecti
1 a 8 Respondeo, concesso antecedent diastinguendo consequens : Ergo tota pluralitas se
tenet ex parte comiotatorum, aut ex parte n
RUMA FUtuum formalium, non autem ex
250쪽
siuast. n. siuanam di tinctio rationis detur in Deo' a 3x
pane obiecti in re, concedo: Non autem ex Pa te obiecti obiective in intellectu, nego conseque-tiana,nam sentiis D. Thom. solum est, quod noucorrespondeat aliqua pluralitas in re, id est, re liter, seu a parte rei, in Deo, quod libenter BD-mur ; non autem excludit pluralitatem obieetivam , qua obiective in intellectu sint plura, quein re sunt unum; imo aliter nec in noliris conceptibus formalibus essent plura, quia nostri co ceptus sormales non distinguunt, nec plurificantentitative persectiones divinas, sed repraesentative repraesentando illas ut plures, & distinctas, ut suis pra dicebamus ex Logica; implicat autem quod illas repraesentent ut disti lictas quin obiective appareant intellectui plures, de dii incte, de consequenter,quin pluralitas obijciatur intellectui, licet non sit in re,sicut obijcitur; in quo sensu dicimus illam pluralitatem esse obiectivam , seu se tenere ex Parte obiecti. as Ad confirmationem dico, quod Div. Tiaom. sic ait: Ratio hominis non dieitur esse in
homine sicut res quaedam in ipso ita es in imo lectia , cui insubluto, θ' est in homine, secus in eo quod praestat fulcimentum inritari ipsus,& simi liter ratio bonitatis in Deo. Ex quo solum sequitur,quod ratio hominis possit summi dupliciter ; vel ut ratio repraesentans, quo pacto est in intellectu tanquam in subiecto; vel ut ratio reis Praesentata, & hoc pacto est in obiecto ut verificans ipsam rationem formalem; ita ut si re ipsa se in obiecto ratio hominis, tunc dicitur vera ratio hominis;si vero repraesentetur in obiecto, sed
re ipsa non fit in illo, tunc dicitur ratio ficta in obiecto , Et fimiliter ratio bonitatis si re ipsa sit
bonitas repraesentata in obiecto, tunc dicitur ratio vora bonitatis,si non sit, est ratio ficta in obiecto. Vnde cum D.Thom. ait quod ratio homunis, seu bonitatis est in intellectu tanquam in se iccto , loquitur de ratione ratiocinantis, situ de concepM mali ex parte actus; dum autem inquit,esse in ipso homine, seu in ipso Deo, in quo
repraesCntatur, loquitur de ratione obiectiva, seu repraesentata, quq est ratio ratiocinata; cum autem D. Thom. differtis verbis dicat, persectiones diὐinas distingui non solum secundum rationem ratiocinantem, qui est in ipso intellectu ratiocinante sicut in subiecto, sed etiam secundum rationem ratiocinatam, quae nempe est in ipso o
lecto, seu in ipsa re, inde est clare, quod D. Tho. non solum distinguit inter ationes subiectivas,
sed inter rationes obiectivas,dc consequenter non
solam adstruit distinctionem rationis subiectivam ,α ex parte actus, sed obiectivam, & ex parte obiecti , non quidem re ipsa existentem, aut comxespondentem in ipso obiecto,aut in ipsa re, sed solum obiective in intellectu, ut repraesentata ex quo sequitur, quod ratio bonitatis repraesentataici Deo in vera , dc non ficta, quia re ipsa est in
illo bonit , item ratio sapientis in Deo repraesentata est vera, di non ficta, quia re ipsa est in ipso Deo sapientia; sed distinctio utriusque non
est vera, sed ficta, de rationis, quia licet repraesentetur ex parte obiecti, re ipla non est in obiecto. Vnde ad confirmationem in forma, nego prima consequentiam,quia Dahom. non solum disti guit rationes repraesentantes, seu formales , quae sunt subiective in intellectu, sed etiam rationes repraesentatas, seu obiectivas,qus. eia sunt in o
lecto, cum hac disserentia, quod illaes distinguit realiter. 3c in intellectu , in quo sunt; illas vero
solum secundum rationem ratiocinatam in ipso Deo , in quo vere sunt, sed in quo vere non sunt distinct ,sed pure obiective , quatenus repraesentantur ut tales, sed tales re ipta non sunt. Et haec dixerim pro elucidanda mente Dahom. Redeo
so Ad secundam replicam ex num. 3.ad quam distinguo maiorem : Summa Dei persectio non potest praebere sundamentum, ut ei tribuatur aliqua impersectio appreti sive , & negative ex modo inadaequato illam repraesentandi, de concupiendi, nego: Ut ei tribuatur iudicative, & assim malive, coaecedo maiorem;& distinguo minorem: Distinctio realis suarum persectionum seret imperfectio, cincedo: Distinctio talionis obiectiva, subdistinguo: Foret imperfectio, non tam ipsius Dei, quam nostri inrellectus, concedo: Re ipla
ipsius Dei, nego iinorem,& conssequentiam.Itaque distinctio rationis in primis non est impersectio positiva, praesertim, quando sit per praecisi
nem negativam , qua concipitur bonitas divina praecise ut talis, de nihil amplius; solum enim est quaedam negativa limitatio , qua limitate repraesentatur , & obijcitur ut praecise talis, & non amplius; nec ista negativa limitatio attribuitur illi signate, aut iudicative, quia non iudicat intellectus directe, quod bonitas divina est praecise binitas, & non amplius, imo nec apprehensive signate, quia nec signate apprehendit talem praecisionem, aut limitationem,sed apprehensive exercitu ex modo limitato repraesentandi: Dei ergo summa persectio comparata cum limitatione, de impersectione nostri intellectus, praebet fund
mentum illi, ut ipsi diving perfectioni attribuat
appraehensive, de exercite huiusmodi impersectionem, sive, quod idem est, ut exercite, de ex modo repraesentandi, ipsam apprehendat, ad reprae sentet cum limitatione, inadaequatione, de impersectione hac negativa , quae non tam est impersectio Dei, quam re ipse impersectio,& limitatio nostri intellectus. 31 Ex quo ad tertiam, distinguo maiorem:
Praeberet fun)amentum ad compositionem rationis proprie talem, seu ad potentialitatem rationis vere talem. nego: Improprie talem, de pu-