장음표시 사용
261쪽
Non hujusmodi erat adjutorium boo iuris lapsi reperati per Christum. man cum supponeret
lapsani, debilitatam, vulneratamque naturam, voluntatem aversam a bono, addictam malo, pronam tu vitia, liberum arbitrium imminutum, inclinatum, captivum: debebat naturam erigere, confirmare,
sanare voluntatem convertere, tenere, statuere,
arbitrium perficere, erigere liberare, ut bonum quod amiserat culpa, gratia reciperet ac de inceps in eo recepto perseveraret: ac ita reciperet ac perseveraret, ut non solum posse acciperet a gratia, sed etiam velle, tanta essicacia, ut non expectaret gratia, quid homo vellet, ne dubia quodammodo ex arbitrii natu penderet, sed ipsa suapte virtute moveret, flecteret, 'raheret voluntatem ac omnino consensum eliceret, ac velle ipsem emceret. Ex his apparet majorem Sc potentiorem esse gratiam reparati hominis, quam integri id Augustinus perspicue Postquam enim exposuit cujusmodi esset Adam ex Deo gratia S ad gratiam reparationis per Christume plicandam accederet. Hae est inquit, prima malia, quae data es primo Adam sed haec posterior est in secimi Adam. rima enim est, qua si ut habeat homojustitiams velit. Secunda ergo plus potest, qua
etiamst ut melit, itantum velit, tantoque ardore diligat ut carni etvoluntatem contraria concupsentem, istuntate spiritus mincatio Procedit Minducendo effectus, s usas ipsas diversitatis, quas supra latius proposuit, comparatione attingit. Nec illa quidemparma erat, qua demonserata est etiam potentia tiberi a DF trii,
262쪽
Mens Augustini de duplici lutorio,
trii ; quoniam si ad me abatur, ut fine hoe adjutorio in bono non maneret, sed hoc ad utorium, si et esset, defer ret. Haec autem tanto major est, it parum sit homini per illum reparare perditam libertatem, a m ' densque non posse sine id vel apprehendere bonum, mel permanere in bono si Delit, is etiam liciatur, ut melit. Itaq; in primo statu gratiae erat in potestate arbitrii, ideo hujus potentia monstrabatur, cum gratia pro libito uteretur. At in secundo arbitrium erat in gratiae potestates cujus emcacia apparebat in eo, quod ipsum velle essiciebat. Tanto amplius daturpe 'sum Christum Dominum nostrum, ut non solum adsit sine quo
permanere non possiimus etiam si velim dierum etiam
tantum ac tale sit ut velimus. Est quippe in nobis per hane Dei gratiam in bono recipiendo perseveranter tenendo, non solum posse quod molumus, et erum etiam
melle quod posseumusci quod non fuit in homine primo. Nam primum illud adjutorium tantum dabat posse: secundum .posse iselle. Nam potentiam in actum reducebat. Igitur hoc adjutorium gratiae Christi includebat illud primum adjutorium, cum daret posse Waddebat amplius ipsum Delle continebat potentiam, lactum afferebat. Per primum fiebat
voluntas potens ad operandu Per secundum operans sebat. Unde sicut actus sine potentia esse non potest,&sine actu potest esse potentia; ita gratia reparationis gratia integritatis continebat haec aute illa non conferebat. Acceperat per prima homo posse si mellet per secundam melle quodposset. Unde major potentior est secunda gratia, quIm prima major , quia illam
263쪽
continet, ab illa non continetur: imo illa altercitanto excedit cum det polle, velle. Potentior quod naturae debilitata ac infirmat, arbitrio captivo, .impedito tantum virium libertatis addat, utnqn solum possit quod Adam integer valens potuit, sed etiam agat, iraestet, quod ille nec egit, nec praestitit. Pergit docere Augustinus perseverantiam quae in primo statu merces futura erat arbiatrii, bene utentis gratia esse in secundo statu gratia: donum. Quo declaravit in secundo statu perseverantiam ad gratiam pertinere, ac omnino donum es Dei per Christum, quod meritis acceptum referri non possset, cum perseverantia primi status meritis,
karbitrio esset assignanda. Inhu, inquit, qui liberantur actum es donumgrati quae merces merrtifutura erat. Unde quod inter donum gratuitum, iniercedem intersic id inter perseverantiam secundi status& primi interessse: nam illa gratis citra meritum datur, haec vero ex justitia meritis reddi
Tandem concludit in s ne capitis Augustinus duas libertatis a peccato species esses alteram propriam status integri in via alteram beati, post viam. Primam posse non peccare. Secundam non possipeccare. Duas item immortalitatis primam, o si non mori: Secundam , non posse mori. Duas etiam perseverantiae facultates , polfe boni non deserere, c non posse
bonum deserereri Adamum innocuum, S integrum potuissse non peccare potuissse non mori potuisse bonum non deserere. Beatum hominem post mor et tem,
264쪽
6 Mens Augustini de duplici adjutorio,
tem, non posse peccare, non posse mori, non posse cadere. De medio autem statu naturae lapsae hihil interim Augustinus, nec nos de eo quidquam commemorabimus, donec ipsa res moneat quid de ejus libertate sentiendum illud tantuni dico Augustinum eo abstinuisse, quod sit potius servitutis mortis, quam Libertatis S immortalitatis. Quod vero attinet ad duas illas species libertatis&immortalitatis, multo majorem esse perfectionem secundae in statu beato, quam primae in integro libertatis, Scimmortalitatis, atque adeo longὸ praestare secilitatem beati, qui non potest caderes facultate hominis integri qii cum posset non cadere cccidit tamen,
Textus capitis duodecim ejusdemmet libri proponitur.
Nuoquid illa erum bona nomissima priora atque meliora, ideo Derunt illa prima et nulla mel parva P mque ipsa afutoria disinquendasunt. Aliud es adjutorium sine quo aliquid nonst, ct aliudes ad morium, quo alipii st. Namsis alimentis non
pupumus vioere, nec tamen chm afuerint timenta, eis μ' ωivat qui mori Lerit. Ergo adjutorium alimen
265쪽
torum es,' quo non it, non o sit ut Dimamus.
merὰ beatntudo quam non habet hos Io, cum data fuerit, continuos beatus. Afutomum es enim mis fiam ne quo non fit, verumetiam quot propter quod datur Eua.
propterio adjutorram ct quos est sim quo non fit.
Qui si datafuerit homini beatitudo, contim o sit beatus si data nunquamfuerat, nunquam erri Alimemtaver)non consequenter faciunt ut homo mimat, sed ta-
sine illis non potes vivere. Primo itaque homini, qui in eo bono quo factus fueris rectus, acceperat posse non peccare posse non mori posse ipsim bonum non deserere . datum est alutorium perse verantiae, non quo sieret ut preseveraret, sed siue quo per liberum arbitrium persemerare non posset. Nunc merysanctis in regnum Dei per gratiam Dei praedestinatis, non tantum tale ad utorium prese dierantiae datur, sed tale ut cis persemerantia ipsa donetur, non soli vi ut sine isto dono perse erantes esse non possint, merumetiam ut per hoc δε- num non nis persemerantessint. Non soliιm enim dixit, Sine me nihil potestis facere merumetiam dixit: Non mos me elegistis, sed ego eleg mos, posui mos ut eatis fructum asseratis, fructus diser maneat Quibus mei bis eis non soliun justitiam, merum etiam in illa perseverantiam se dedis monsramit Chris enim sic eos ponente ut eant ct fructum sterant, o fructus eorum maneat, quis audeat dicere, forsitan non manebit Sine poenitentia sunt enim donari , moratio Dei, sed vocatio eorum qui semιndam propositum dioeati sunt Pro his
ergo interpellante Christo ne deficiat fides eorum, ne δε--bio non deficiet usq; Unem : aepe hoe persciverabit us
266쪽
38 Mens Augustini de duplici adjutom
que Unem, nec eam nis manentem mitae hi us inmerit sinu. M o quippe libertas est necessaria ad diemus tot
tantus tentationes, quae iisaradiso non fuerunt dri perseverantiae munita atque frinata, ut cum omnibus amoribus, terrorιbus, erroribus suis mincatur hi mun-- hocsanctorum maruria docuerunt. Denique ille Adum terrente nusso, ct insuper contra Dei terrentis imperium tibero usus arbitrio, Velit istanta Glicitate, an tanta non peccanda facilitate Ut autem no Hesterrente mundo sed saeolente nefarent, seierum in μου con νιderet allebo praesentia quaesuerat relictu si futura quae accepturifuerant non derem. Vnde hoe nisi
donante do a quo misericordiam consecutifum ut ride feni a quo aceeperunt stiritum non timoris, quo te Jequentibus cederent, sed minuti ct charitatis Leo-tentiae, quo cuncta minantia, cuncta inmitantia, cuncta cruciantiasuperarem Polli ergo sinepeccato ullo dis is est cum qua conditus es, moluntas libera, ct eam fieri cer ire peccato . horum Nero c. uisse voluntassercipe cati, liberata spe idum, qui dixit: Si mosflius tib ravit, tunc mere liber eritis. Et accipiunt iam pissam gratiam libertatem, ut quamvis quamdiu hie - Dunt, pugnem comra concupiscentias peccatorum, ei que nonnulla surrepant, propter quae dicam quotidio, Di mite nobis ta nosra non tamen ultraseroiam perea-
lpres ad mortem, de quo dicit 'uti suus:
peccatum ad mortem, non pro illo dira , poster o is De quo peccato quoniam non expressum es, possum alia quaeperdeLAιonem operatur, deserere usque ad morum. Huie
267쪽
Nuie peccato ultra non sermiunt, non prima conditiones-eut ille liberi, secipersecundum Adam Dei patia liberati, ct ista liberatione habentes liberi arbitrium quo sermiant Deo, non quo captimentur a diabolo. Liberati enim a
peccato serutfacti sunt justitiae, in qua flabunt usique in Hem, donante sibi illo perse erantiam, qui eos praescivit praedestinavit, ct secundum propositum voca it justifica vito glori scamies quoniam illa quae his promisit, etiamfutura jam iecit, cui promittenti credidit Abraham deputatum es illi adjustitiam. Dedit en glo rium Deo plenissime credens, sicii scriptum es, quia quae promist, potens est facere. Ipse ergo illos bonos scit, ut bonafaciant. Neque enim propterea eos promist Abrahae, quia raescimit asinsbon futuros. Navis ita es, non suum, sed eorum est quod promisit. Non autemsecredidit Abraham sed non es in firmatus in de dans gloriam Deo e plenissime credens, quia quae prom*LDeus, potens ego facere. Non ait, que praescimi potens est promittere' aut quae praedixit potens es ostenderes aut quae promisit potens spraescire sed quae promis potenses facere. Ipse ergo eos facit perleverare in bono
qui facit bonos. Qui autem eadunt pereunt, in prae desinatorum numero nonfuerunt . Quanimis ergo de omnibus regeneratiso pie mimentibus loqueretur Aposolus, dicens : Tu quis es qui iιdieas servum alienum suo Domino sat aut cadit continuὰ tamen res exit ad piae- desinatos, ct ait Stabit autem; ne hocsbi arroga rent. Potens est enim Deus, inquit, flatuere eum. Ipse itaque dat perse erantiam, qui flatuere potens est eos qui stant, ut perseverantissimeflent, vel resiluere qui ceci derint,
268쪽
, Meus Augustini de duplici adjutorio,
derint, Dominus emin erigit elises V orgo non acciperethoe doti m Dei, iden, in bono per rantiam primus homo, sedprese erare mel non perbe erare, n ejus relinque-ietur arbitrio, tales Nires habebat Uus voluntas, quaesine,ιDfuerat iniuit ut peccato, eluibili si exseipsa concupi- seientialiter resiIJebat, ut digne tanta bonitati ben Dic enHfacilitati, perse.erandi committeretur arbitrium:
Ne quidem pr sciente quid 1set facturus injusse, praesciente tamen nadhoc cogerite, sed simul sciente quid de illo ipse faceret jusse. Nunc mer)posteaquam ei illa magna peccati merito mirissa libertas, etiam foribus donis aluet unda remansit in firmitas. Placuit enim Deo quὰ maxime huma/Desuperbiam praes-ptionis extingueret, ut o on glorietur omnis caro coram ipso, celi, ninis homo. Vnde tem non glorietur caro coram ipso, nisi de meritis suis qiι. quidem potuit habere sed perdidit ' per quod habere potuit, per hoc perdidit, hoc eli, per liberum arbitrium, propter quod non resia liberandis, nisi gratia Iiberantis. Ita ergo non loriatur omnis caro coram ipso. Non enim tiriantur injussi, quia non habent unde nee Ju li, quia ex ipso tabent unde, nec habem gloriam suum ni si ipsum cui dicunt. Gloria meae, exaltans caput me uni Acper hoc ad omnem hominem pertinet quo scripti inest. Ut non Morietur omnis caro coram ipse. Adju Tos autem illud, Qui gloriatiιr, in Domino glorietur. Hoc
etiam Apollobis apertissui ostendit, qui eὰ dixi spei,
ut non glorietur omais caro coram ipso, ne putarem sancti
sine gloria se remansisse, mox addidit Ex ipso autem mos essis in Iesu Chrino, qui factus Is mobis sapientias Deo, uisitiae sancti scutio redemptio, ut quemadmodum
269쪽
dum seriptiin vi ae gloriatur, in Domino glor etur RUMe es quod in bonico misertar , ubi tentatio est et ilia humana super terram, virtu in infr-tate perficitur: quae virtus, nisi ut quisertatur, in flamino glorie aepe hoe nec de ipsa perseverautia boni Dolaιι emandes sDos in viritas seu, sed in ipse soluari . puris no olivadat ad utor ετ reale primo homini edit, sine quo misi possis persemerare si velint sedi is etiam opinatu Ometi, M uomam πω perseverisinit, nisi O possint melint, persemerandi eis possibilitas ct moluntas diminae gratiae largitate donetur Tantum quippe Spiritu sanctio
accenditur Doluntas eorum ut ideo po rari, quia sic et obmi, ideo se melint, quia Deus operatur ut melint, nam scin tanta infirmitate mitis bullus, in qua tamen in firmitate propter elationem reprimendam perfici misti tem oporte- hat. - relinqueretiι moluntassua, ut in afutorio eisne quo persemerare non possem, marerent si vellent, nec Deus in eis operaretur ut messent inter tot et tantas tentationes infirmitate sua molimias ipsa succumberet, ideo perseverare mire possent, quia deficienteae semisare nee mellent, aut amisa esse ut infirmitate voluntatis ut possent. Submenti m si igitur infirmatuti moluntatistu mande, iit dimina gratia im clinaviliter inseparabilire ageres rw id quamvis infirma, non tamen desic ret, ne que ad ersitate AEqua vinceretur Ita factum es, i tmoluntas hominis inmisia ct imbecilla, in bono
adsurpari perge eraxetpermirtutem Dei chm ct Do luntas primuino uinis retiactsanum Mno ampliore non persemera meris, habens mirantem liberi arbitrii,quanaetvis
270쪽
Mens Augustini de duplici adjutorio,
rare si diestet, non tamentali quo in illo Deus operaretur ut mellet. Fortissim qilippe dimisit atque permis facere quod mellet infirmis servavit, ut ipso donante invi-A4sime iιod bonum es et/edent, iiii o deserere inmisiss- me nollent. Dicente ergo Chrisio, Rogais pro te ne de- fetu fides tua' intelligamus ei dicitum, qui aedificatur super petram Atq; eita homo Dei non bolism quia misericordiam consecutus est ut 1idelis efflet, dierumetiam quia fides ipsa non descit, qui gloriatur, in Domino glo
Senses. P Rior illa hujus capitis sententia cum sine alterius connectitur, unde mallem ut ea illius clausula,quam hujus initium esset. Itaque ab adjutoriis incipiendum qua propria materies est. Duplex igitur ad)utori genus quod ante induxerat, pro ratione duplicis status hominis integri dapsi exacti illime distingui id format, suamque utrique vim faciem reddit. Ait primum, quod Philosophi solent, dividenda ac distinguenda esse ipsa, inquit, adjutoria disiinguendasunt genus unum proponit, ut doctrinae ordinem sequatur, qui a notioribus,qualia solent