장음표시 사용
291쪽
niam ille modus merendi, cum solo adjutorio sine quo proprius erat illius integri status, quo amis esse desiit. Sed de hac re latius postea dicemus.
A P. IX. Hariis libri de natura , Cratia locis eadem
Ceritas sabilitur. MAgna pars libri de natura .gratia in haedoctrina crsatur. Cum enim ibi de naturae viribus multa Pelagius actasset , Se Gratiam extenuando depressisset, ad eum confutandum Augustinus saepe commemorat disterentiam naturae in primo, secundo statu, docens, Pelagium in eo errore versati, ut crederet easdem vires esse naturae post lapsum atque ante ruinam ac idcirco Cratiae virtutem deprimere, cum quod huic dandum esset, illi Pelagius merito tribuisset. Incipiamus ergo ab ea sententia cap. q. Verum si quod ait Pelagius, Deus tam bonus qu11 Julius talem hominem fecerit, qui peccati malo carere susticeret; sed f olui*ra QMis enim eum nescit sunm , inculpabi lem factum; ct libero arbitrio atque adyuste Di Dendum potessatea deris conssilutum Sed nunc de illo ei tu quem semii Oioum latrones reliquerunt, c. Hic
292쪽
Meus Augustini de duplici adjutorio,
novina quiddam apparet probari ab Augustino dictum Pelagi circa potestatenis Adam ad pericverandum in eo statui vellet. Unde videtu in eo sensu accepilla disium 'elagi ut non excluderet illud genus Adjutori fine quo ac sub cat itestate intellexisse cooperantem Si aliam cuni arbitrio volente agere nisi enim huiusmodi Adjutorium supponeret, non consentirct Augustinus . Qui solum in eo dissentit quod eandent potestatem lapsae a. turae tribuebat, perinde ac majori auxilio non indigeret ' Non excludi autem in ea sciarentia Pelagi omne Adjutorium Gratia , apparet ex ca i 8 in quo urgens hae rosin cla ei aliam ius sententiam expcndit Nempe sima notet peccare mes rium sit,
posse mero non peccare nora nostram. Et ait,o a me-gritate, di sana L-ιnis et tura loqueretur, quam movio non habemusci ne se recte εeret, quod non peccarenourum tantum modo fit, quarevis peceare nolirum esset:
num , ibi Gyet A luorium De tanquam Lumeusanis oculis, quo aluti videant se praebere mo- leutibus , Insignis locus ad utrunque,priam, ad ponendum omnino ibi Adiutorium Gratiae, ad ex plicandum illud non aliud esse quam Adjutori-uin sine quo. Improbando enim modum loquendi Pelagi j, docet diniis eo ad utorio non posse illum sustineri Deinde adhibendo exemplum lucis a doculos sanos Ad)utorium' qiι exprimit, ita
enim uvat ad videndum, ut expectet voluntatem videntis Unde diserte ait si praebere molentibus .
aod ipsum signum est Adjutori isne quo Est
293쪽
enim lumen simile cibo quo non continuo fit, ut videamus sed sine eo videre non pollum tis. In quod quadrat illud cap. I. de Corrept. Crat. Taleqitippe erat A sutorium, quod desereret, citis mellet, , in quo permaneret si vellet, non quo fieret ut Delier.
Ecquis non videt, lumen ita adesic, ut si quis oculos claudat, non videat, si aperiat videat 3 Deinde opus es , ut fani sint oculi, nam nisi sani sint,Vidi re vel ablato lumine non poterit. Est autem Adjutorium, lassiciens,pro illo integritatis statu, atque adeo proprium ejus, non vero sum ciens pro si a tu ruinae, docet ibidem Augustinus. Adhibito enim alio exemplo. Ait Habere nos asserit non peccandi possibilitatem, quam naturbe insitam dicit. Sed de homine sanu pedibus dici potest, Delit, nolit, habet ambolandi possibilitatem. Confractis mero etsi /elit, non
habet. Vitiata es natura de qua loquitur. Eandem incudem tundit: non negat posse non peccare naturae valenti, integrae, quod non desit congruum Adjutorium sine quo Semper enim hoc supponit negat tamen eam potest a tem lapsae vulneratae naturae, quae majore Adjutorio eget, id est quo Cujus necessitatem cum per aliquot capita monstrasset, concludit Fateamur Gratiam, cessarium clamemus : miser ego homo quis me liberabit de corpore mortis hi us' respondetur nobis Gratia
Dei per Jesum Chrisim Dominum Dyirum. Nondum declarat cujusmodi Gratia sit sed ne res dubia, obscurave esset, adjungit. Quando enim si reAssime dicitur Quare fine Adutorio Gratiae Dei dieitis posse hominem esse sine peccato. Non tum de illa Gratia quae ho
294쪽
Meus Augustini de duplici adiutorio,
quae Ilo Ii, qua si homo conditus, sed de illa qua sit
sui us per Jesum Chri rum ovainum nostrum satis hie locus ad rem conficiendam. Nam ex eo patet :tam infirmum csse illud adjutorium sine quo pro stati lapsae naturae, ut perinde esset illud tantummodo habere, ac non habere. Quod ostendit ratio cinatio Augustini Tres ea partes habet prima continet necessitatem Gratiae quae est perspicua, secunda objectionem Catholicorum contra Pelagia 'nos, quae rem maxime continet ac ejusmodi est. rmatis posse naturam onmim non peccare sine Gratiae Adjutorio. Et quia negare poterant ilii dicentes se non excludere Gratiam, imo ponere Ad3utorium sine quo quemadmodum habuit natura integra Si sana. Respondebant Catholici illud noncsse luto, in v Gratiae quale necessaritim crat in statu ruinae satis illud quidem si pro statu integritatis pro statu ruinae satis non es. Ita lite quod illud Adjutorium nullius usus erat, pro nullo habendu esse. Itaque issis Pelagianis ait, Augu sinus, rectiqsime dicitur sine Adjutorio Gratiae Dei dicitis: Poisse hominem esse sine peccato: Acsii dicat, Cum inter rogamus, Possitne homo in flatu in eriae esse siue peccato λ non tollimur de illa Gratia in qua homo est conditusci quae tantum erat futorium sine quo. Nam hoc nec est aptum, nec satis pro secundo statu ruinae, sed loquimur de ista alia Gratia
qua si quae est Gratia per esum Chrisum Domi
in nostrum. Haec est nim futorium quo omni- .ia neces arium naturae lapsae, ac debilitatae. Quod dum
295쪽
dum excluditis nullum relinquitis. Itaque per in deest solum ilhid Ad utorium sine it propritim pri mi status integri tribuere, ac omne Adjutolium tollere, nam quod satis non est, illud pro nihilo habetur. Quare dum dicitis cumie poste naturam sine peccato sib, dicitis. Sine Adjutorio Gratiae Dei posse non peccare naturam. Idem urget Cap. 39. alia sententia apta&congruenti. Cur inquit, illic solam naturam de fendere moluit Ecce Gratias agit, .solam naturam dicit, ubi erat Adjutorium sine quo, ut liqueat illud pro Adjutorio non haberi. Pergit. Et quia homo ita creatus eji, ut non peccare posse s peccare noliι- isset, asseruit ac per hoc ιιod ita creatus eam possibi litatem ad Gratiam Dei pertinere definimi qua possibilitates potuerit peccare non peccat noluerit aliquid dicere
de eo quod ipsa natura Gratia Dei per Jesum Christum
Dominum no irum die sanatur, quia mitiata se mel quia sibi non ustici adbi Datur Cavillationes Pelagi in co si poterant, ut diceret Naturani sine peccato esse posse per liberum arbitrium , ac ut damnationem vitaret,subterfugium quaerens responderet. Posse id quidem, sed non sine Gratia Adjutorio, o nimirum quod habuit natura recte instituta, ac omnino integra, Sc sana. Hoc cavillandi genus aufert Augustinus, status, radjutoria distinguendo, ut quid cuique congrueret, de monstraret omnem fallendi ansam adimeret.
Itaque S ille apud me, Sc ego apud.illum concludo, sententia Cap. 3. si ii tantum de naturae of- α sibi-
296쪽
Meus Augustini de duplici a lutorio,
sibilitate praesumitur Vulnerata,sauciata .exata, per dita es, mera consessone nou aD defessione opus habet. Gratia ergo Dei, non qua instituatur, sed qua restitu atur quaeratur, quae ab in sola clamatur non esse ne
alis augustini loci rem continentes ex Epis ios Io 6 IOT.
asseruntur. Silo praeclara Sc perspicua in his tribus Augustini Epistolis testimonia quae totidem oracula dixeris. Ex illis visum est catenam texere ordine commutato, virtute retenta : non enim opus est seriem linearum attenderes; sed sensum inquirere, ac sententias sibi nexas undecunque advocare, quasi voces cons nas in harnioniam revocare. Epist. 1o6. Alutorium sne quo primi status integri sic proponit. Natura humana etiamsi in illa integritate, in qua condita It permaneret, nullo modose ipsam Creatore suo non afumante ser aret. Ecce necessitas Gratiae, quam pro omni statu Augustinus exigit se ea sine qua non in illo statu uia significant verba illa: Nullo modo se ipsam Creatore suo
297쪽
suo non adyuvante servaret. Id manifestius tradit, addi quod ad differentiam Adjutori iam facit. Cum igitur sine Gratia Dei salutem non posset Iio ire quam accepit, quomodo sine Dei Gratia potest reparare quod perdiri, Illud sine Gratia Dei ostendit Alutorim fine quo siusmodo ad naturam lapsam conversum monstrat, quanto magis dissicile est
intelligere posse eam sine illo Gratiae Adjutorio
Sed objiciet quis Augustinum hic de necessita
te tantum Gratia sine qua non agere, ac dum ait, utrique statui campus esse significare ut iique esse communem, atque adeo inter eas non distingitere: imo unam .eandem esse fateri. Verum facile respondetur ibi de ea tantum Gratia loqui, quoniam adversus eos disputabat, qui omnino tollebant Graiatiam, .naturam per se satis valentem aifirmabant. Quae fuit prima haeresis. Pelagi j. Ibi tamen satis ostendisse majorem Gratiae necessitatem in statu ruinae, quam integritatis, dum ait, sit modo, id est, si in primo non poterat cum crat integra quomodo posset in secundo cum erat lapsa Ac id ego ex eo loco inducto dutaxat mostrare volui. Sed ut obiectio prorsus repellatur audiamus verba Augustini. Epist. 347. ubi loquens de Fidei vocationec proposito ait: Hoc opus est Gratiae non naturae. Opus ess inquam Gratiae, quam nobis attulit secundus Adam non a turae, quam totam perdidit in semetipso primus Adam. Brevis est locus, sed totus filmen. Viden' ut opponat Gratiam Gratiae' adeo ut Gratiam status
298쪽
fons Augustini de duplici a lutorio,
ruinae, quae est Adbutormn Sio vocet Gratiam. Gratiam vero status integri, id Alutorii sine quo dicat naturam Qtio nullum majus documentum praebere Augustinus poterat disterentiae
duarum Gratiarum: nam cum prima vere Gratia sit, Augustinus simpliciter gratiam vocet:
si tamen cum secunda comparetur tanto in serior
est, ut natura appelletur ab Augustino, quam ubique Gratiae opponit, ut jam non diversa, sed adversa esse videatur. Reponamus tamen objectioni alium ex eadem epistola 46 locum aeque manifestum. Loquens enim deside quae Donum est Dei opponit eam merito humano cujusmodi fuit Adam in statu in rcgritatis: Non gratiam Dei, inquit, aliquid meriti praecedit humani sed ipsa Gratia meretur aligeri, ut aucta mereatur persch; comitante non ducente' pedisequa , non praevia. Voluptate. Sane distinguit modum operandi utriisque Gratiae, distingendo monstrat in effectu, quod in causa proxime
docuerat. Nempe docuerat, naturae instar este Gratiam integritatis, nunc ostendit eam per modum naturae operari, cum merita, quae ex illa existunt dicit humana: culus rei caratio est, quod non praee 'at, ducat, sed ducatur .sequatur voluntatem. Nec satis eis comitari, ne pediisequa non sit perii id est enim non praecedere, ac ducere, atque sequi ductum voluntatis' unde qui cum ea meretur humano modo meretur. quod Oluntas, qua humanumquid est, praecedit trahendo Gratiam lac primus motus sit voluntatis trahentis, atque ad aliquid me
299쪽
riti praecedit humani cium inchoetur Operati a vo
Concinit illa sententia Epist. io 3. Base fatenti rPelagiani ad habendam seu faciendam jusitiam H Di nitus afavari, ut sui praecedat alipti meriti,quas priores molentes dare ut retribuatur eis, ab illo de quo dictum est,siuis prior dedit illi ct retribuetur L suo putantes praeire merito illud de quo audiunt, aut potius audire volunt,stu'niam ex ipso, ct per ipsum,
in ipso sunt omnia. Ea vero docemur errare Pelagianos in eo, quod naturae apta illud tribue- bant,quod crat proprium integrae valentis accX eorum opinatione sequi praecedi, ac praeveniri a me rit humano, Gratiam Divinam. Milo ducibus modis dicere poterant vel exclus omni prorsiis Adjutorio Gratiae, vel admisi tantum Ad utorio fine quo ' Otiare Epist. 46. adducto loco Moysi tauli qui co utitur ait, Ouid nos hie docuit' nis ex illa massa primi hominis, cui merito mors debetur, non ad merita hominum , sed ad Dei misericordiam persinoroqu)d quisque liberatur. Ita loquitur, perinde ac merita humana sint, quae viribus voluntatis fiunt. & qua solo illo Adjutorio sine quos urit. Et quidem Diversitas meriti arguit dimerentiam Gratiae. cum status integri ad ustitiam : lapsi meritum admisericordiam pertineret, quod illud ab arbitrio crat, istud a Dono Dei procedebat: Nam Qui suis
inquit Epist. os meritis praemia tanquam debita exipectant, nec ipsa merita Dei Gratiae tribuunt sed miribus propriae mohιntatu Annon hi cadem ratione. merebant quo meruit in primo statu Adamus ut
300쪽
accoumrodet assensum si tomodo ergo non Grati e Dei est non solum credentis Poluntas ab inrtio, verasmel ιa's
persemerandi usque in suem, cum sui ipse ita hi tu non in hominis sed in Dei seu potestates Facit ad hane doctrinam quod semper Augustinus cum tradit hujusmodi virtutem sutori, quo in statu ruinae, con, .firmat arbitri libertatem removendo objectroneni, quae fieri poterat contra liberam voluntatis facul talem quasi timendum esset, ne quis putaret eripi ejusmodi Adjutorio libertatem. Cui sane timori locus non erat in illo statu integritatis, cum
ibi partes praecipuae arbitri essent. Igitur epist.
Io7. Credunt in sum Deum liber et oluntate. Et non si polentis neque currentis sed miserentis Dei, non quia melle non debemus currere, sed quia ipse in nobis operatur et elle. Rursum Scimus eos qui corde proprio exedunt in Dominum, sua id facere moluntateae libero arbitriori necnon epist. Io 6. Neque enimbo ita sit de nobis tanquam nihil facientibus nobis. Hoc ipsum inculcat Epist. Io 6 primum enim impugnat Pelagium dicentem: Non poste liberum arbitrium, si Dei indiget auxilio. Et victoriam nostram non ex Dei Adjutorio esse, sed ex libero
arbitrio. Deinde respondet Fateatur esse liberum arbitrium etiam Γι in indiget futorio,id eli,quo: Nam id negabant Pelagiani putantes auferre liber
tatem Fateatur quando, contra tentationes concupis
centiasque illicitas dimicamus, quam bis illic habeamus propriam voluntatem, non tamen ex illa, sed ex Asutorio Dei nostram provenire .ictoriam. Eadem L ratione