장음표시 사용
271쪽
lentem communia, ad minus nota, cujusmodi sunt particularia procedat. Aliud se adjutorium sim quo aliquid nonfi: aliud es adjutorium quo aliquidsit. Asteri exemplari primi quidem ibu me ito non posse
juvius Divere, nec tamen eo continuo fit, ut vivamus:
nam si nolimus cὼbum sumere, morimur cille autem non facit ut velimus sed praesto est tantum ut cum velimus, sumamus, eoque sumpto vivamus; nam sine eo vivere certe non possumus. Sine alimentis inquit, non posseιmus vivere, nec tamen cum adfuerint alimenta eis it, ut mi atqisi mori voluerit. Ergo afutorium ah mentorum est, sine quo non sit, non quos ut mi Damus. Exemplum secundi affert Beatitudinem clivam cum a Deo accipit homo, fit continuo beatus, nec ea accepta beatus esse, moli poterit nam beatitudine sit
beatus, itaqueo ea beatus esse non potest,sed ea ipsa cum adest, fit beatus.
At mero, inquit Beatitudo quam non habet homo, cum data fuerit, eontinuo fit beatus Adi torium enim
est nonsolum sine Π noust, verumetiam quo fι propter. quod datu Qua propter hoc adjutorium di quos est, sine quo non fit quia 'data fuerit homini Beati
iiιdo continuo sit beatus, et si data nunqιιam fuerit, nun- qum erit. Tum aliud exemul uni respicit Si quo abeatitudine differat, ostendit. Alimenta mero non consequenterfaciunsit homo vivat, sed tamen sine illis non potes Di diere hisce duobus exemplis duplicis adjutori quod proposuerat, natura declaratu es nam primum alimentorum declarat naturam adjutor ij sine quo, secundum beatitudinis adjutori j iso: nam sine α aliuicn-
272쪽
Meus Augustuli de taplici lutorio,
alimentis ora vivitnias. Beatitudine semus beati datis alimontis non ideo si homo vivus data Beati tudine sit homo beatus Explicatis ad litotetris in genere descendit ad species Angustinus: nam hoc ip uim volebat agere accommodatque rationem pri in eo exemplo alimentorum declarari, Adjutorio gratiae status integri in quo Adamus est conditus Rationem vo secundi exemplo beatitudinis illustrati, Adjutorio gratiae status rumae in quom homo cecidit,
ex quo sumenduin Crat,accommodat vocat autem utrumque adjutorium Perseverantiae ob eas Cau
fas quas suo loco asseremusci sed cum Perseverantia dicat seriem gratiarum singularum cum ultima gratiacon inactarum, nihil refert, quo nomine utatur modo
de radiutori utriusque status est gratia contentis
nosdoceat. Accedinsigitvi ad explicanda haec duo
Adjutoria gratiae ad perseverandum data, in utroque statu integritatis ruinae, ait Primo homini in primo statu datum esse adjutorium sive quo simile erboci non quoeret ut persemerare sed me quo per liberim arbarium perse-mre posset. Adjungi vero illud Perliberum arbitreum,qui usus illius adjutorij ex eo pendebat: nam sicuti cibus ad vitam homini dandam pendet ab homine volente sumeres vivere quia tantum dat posse: ita illud gratiae adjutorium non
conserebat perseverantiam nisi volenti perseverare, unde homo cum copoterat si venet, ine eo non poterat etsi vellet, perseverare, quemadmodum potest quis cibo uti ad vivendum non uti ad moriendum,uam cum eo vivere potest,sine conon potest.
273쪽
Deinde docet adH ritin perseverantia datum in staturuinae hominilms praedestinatis se Adjutorium φιo simile beatis ire isti naua eo dato homo perseverans si nec enim cum eo setiam potest perseverare sed de facto etiam perseverat Nun Dero, inquit, SMSLyrn remm Dei praes inaris re tantumlati H Petorii per temerinati damae, sed tale, Ni eis persemerantia a maretur; non so Iut sine illo dono persemerantes esse nonposui, rmmetram, per hoc do-m non
nisi persemerantes sint. Adducit autem duos locos Evangelii ad utriusque naturam adjutorii xplicandam accommodatos Non soli m enim inquit, dixit: sine venabjθαeIἱisfacere, me metiam dixi, , non mos
me elegsis, sed ego elegi vos. Et posui ras, ut eatis, et fructum αφraris,instu Deuer maneat. Et post- qua id amplificat aliis in cofirmatione infallibilis perseverantiae adductis locis , ratione quaerit hujusce
differentiae auxilioru nepe causa cur tam forte ac vehemes adjutori u detur hominibus in staturuinae, ut sit quo omnino perseveret cumetam infirmu et debile da tu fuerit Adamo in statu integritatis ut cum eo posset,&sine eomon posset, aron tame quo feret ut perseveraret adeo ut illud primu voluntate astat, 8 ducat; perseverantem eam iaciat hoc voluntatem expectet, ut agat,&non eam perseverantem emeiat, sed tantum potentem perseverare, ac proiia de Adam m- iegerminusquam quivis post ejus lapsiim gratiae perseverantis praedestinatus accepit. Causam vero eam esse docet Augustinus , quam cap. O. tradiderat diisetentiam natiirae in utroque statu Nam in pri
274쪽
Λfens Augustini de duplici adjutorio,
monatura erat inocens, integra, sana incorrupta, minime vitiata, in suo flore ac robore, sine libidine, sine concupiscentia, sui potens, in arce libertatis constituta. In siccundo autem peccatrix, inclinata, aegrota, Corrupta, Vitiata, i inminutis Sc infirmis viribus, obnoxia libidini 'sub'ecta concupiscentiae, serva peccati, ex illo fastigio libertatis in ergastulum servitutis dejecta. Vnde necessaria esse majora gratiae praesidia in secundo statu quam in primo, ut natura peccatrix mundaretur, lapsa erigeretur, aegrota sanaretur cori upta reficeretur, vitiata curaretur, infirma roboraretur, serva liberaretur,
dejecta statueretur supplente omnino gratia quod naturae defuisset. Nec enim posset haec sibi relicta cum solo adjutorio sine quo undique dabans, fatiscens
perseverare. Ita acceptura erat a Deo per gratia quod per peccatum amisisset Hoc vero perseverantis adjutori praesidium majorem libertate vocat Augustinus,quisleandem naturam a servitute peccati, iadiaboli liberabat, ac liberata in statu libeio sustinebat. Augustinum audiamus Major quippe libertas eunecessaria adversus tot et tantas tentationes,quae in paradiso non fuerunt dono perse erantiae munita atque irmata, ut cim omnibus amoribus,terroribus,erroribiιssuis Dincatur hie miludus. Hocsanctorum martyria docuerunt. Ain
paret quid Augustinus per libertatem intellexerit; id est, vim quandam arbitrj fortem et constantem ad
superandas tentationes, tum intrinsecus ex concupiscenti ci ignorantia ortas, tum extrinsecus ab hostibus si dei, Sc virtutes admotas in quibus commemorandis. Potiorem
275쪽
Potiorein amorum rationem habuit,rit1od ad concupiscentiam, cujus majus est ad peccandum in ei tamentum, spectant. Deinde terrores adhibet, qui,
cum ad intellectum spectent, minus mouicnti ad peccandum habent: nisi sorte eriores opiniones falsas bonorum dixit quae ad peccatum sane ducunt,ac stimu .lant. Proponit autem Martyrum exemplum, ad quos dejiciendos omnes Machina sunt admotae, Siquae natura affert: quae vis infert: im6 8 arte aucta naturaetentamenta, cum adamandum illecebrae, aderrandum fraudes sint a tyrannis adhibitae Put in paradigma libertatis i omnino adducendi essent, quorum animus omnibus modis oppugnatus, nullo tamen X-
pugnari potuit. ijus autem gratiae exemplum voluit proponere, ut in illustri a posita monumento
cum luceret clarius, tum moveret fortitis adeo
ut cum Adami collata gratia longo illam post se intervallo relinqueret. 1 Non quod aliorum praedestinatorum Gratia potentior & fortior Adamica non esset, sed quod Gratia Martyrum cum omnibus colluctata hostibus vim magis suam exercuisset, ac mania festius Adamum redarguisset. Hinc est illa velut ex probatio. Ille Adam, i , terrente illo, o insuper contra Dei terrentis imperium, libero usus arbitrio non setit in tantasticitate, in tanta non peccandι facilitate isti autem non dico terrente mundo, seu civiente ne starent, fleterunt in fide, chm Dideret ille bona praesentia, quae fuerat relicturus, illi futura, qua acceptitri fuerant non miderent. . Causam vero hujus dii criminis ne quis ad voluntatis arbitrium referret, scd ad Gratiae beneficium
276쪽
8 Mens Augustini de du-ci lutoris
cium addidit unde hoe nisi donaute allo, aliis misericordiam consecuti sint, uindeles essent a quo aere η stiritu , non timoris, Mo PerseqMutibus cederent, Miirtutis o charitatis , continentiae, cuncta mina uia, cuncta in itantia, cuncta cruciantia super
Retinet cxemplum tergit. Issi rosme pere
t ullo data est, cum qua conditu est, o tas tibera, aeeainfectinermire peccato horum mer)chmfuisset Doluntasserma peceati, liberasa est yer assimi, qui mist, si os
Filius libera dierit, tunc .era lιberi r tisci accipiunt tantam per istam gratiam ιbertatem, ut, qua D quandiu his mi.unt pugnent contra concupascentia peccatorum, alpis tonmilla surrepant, propter dicant
quotidie, Dimitte nobis debita nostra, non tamen ultra serviant peccato, quodes adminem, de quo dicit Dannes Apostotas, o peccatum ad morion nonpro illo dico, viroget quis Gam nunc ad id, quod est commune omnibus praedestinatis regreditur, ne de talis martyribus loqui putaretur. Haec enim Se sequentia pertinent ad omnes sinctos,qui etsi non acrius sed minus pugnent, pugnam tamen, elim nemo sit, quin olbiactetur adires. carnis ct sanguinem, cuyus vita nons initiitiasuper terrant. Omniuimhorum perseverantiam ex co esse, Ma gratia Christi esse ab ea, inquam, quae statui Ruinae assignata est, patet ex sequentibus. Hi te peccato ultra misso runt nou primPconditione soni illi laberi, sed per secu/iduis dum Dei gratia liberast, ct i tiberatione habentes liberum arbitriiGn, quoserviant Deo non quo Optimemn Diabolo.
277쪽
bolo. Ea datione, donante illo sibi perseverantium, qui eos praescimit o proedestinavit. Hoc commune Martyribus Sc Confessoribus est unde addit: Quoniam illa quae his proniist, etiavi futura jam fecit eui promittenti credidit Abraham ct deputatum es illi ad justitiam ipse e Lillos bonos facit, ut bona facι-ant. Inter eos autem Abraham inprimis nominat. Id vero maxime observandum, quod ita distinguit haec duo genera Gratiarum, ut diversa secundum illa inducat genera meritorum: perinde ac qui cum prima uti Angelii Adamus innocens operaretur, merita sua faceret, ac perseverantiam sibi posset tribuere, quod ex libero arbitrio, cum concomitante tantum gratia, Opera retur qua ratione voluntas gratiam in potestate habens, ea utebatur, & quia uti volebat, applicabat ad operandum , atque adeo voluntas erat author praecipua operis boni gratia vero adjutorium, ne quo non Sc veluti conditio, non causa. At vero qui gratia secundi generis uvabatur, qua ageretur Sc moveretur ad operandum, cum voluntati sub)eista non esset, nec ejus exspectaret consensum, sed eliceret non poterat sibi merita tribuere, cum a Deo esset principitimi ratio operandi, quae erat gratia liberans, agensque voluntatem data ex decreto praedestinantis Dei. Ad quem authorem opus redibat. In hac tanta diversitate illa similitudo erat, quod quemadmodum in primo statu libertas arbitri agens gratiam non tollebat gratiam Ita in secundo gratiae essicacias movens
278쪽
Meus Augustini de duplici adjutorio,
movens voltintatem, libertatem non auferebat.
illam vero diversam operandi formam Sc quae inde sequitur, rationem efiiciendi suum meritum evatbitrio: ut hoc Deo totum tribueretur quod siet ex Gratiari reliquum caput continet exponit ut hinc pateat quantum intersit inter utrunq; adjutorium, ut qui cum primo operaretur, posset meritum tanquam proprium vendicare, ac sibi tribuere, quod gratia sequeretur arbitrium inui cum secundo, non posset, quod arbitrium a Gratia duceretur. Id vero in Augustino monstremus. Non propterea eos
promisit Abrahae, quia praescimita seipsis o soturos; nam si ita est, non suum, sed eorum est quod promisit. Non alitem se credissit Abraham, sed non est infirmatus infri, dans gloriam Deo plenissime credens, quia quae promisit Deus potens es iacere. Non aut quae praescivi potens est promittere aut quae praedixit potens est ostendere, aut quae promisit potens es praepare, sed quae promis potens est facere Ipse ergo eos facit in bono esse erare qui sei bonos. Adhibito autem loco Pauli Domino seu stat aut cadit. Continu), inquit, respexit ad praedestinuos, ait,
flabit autem ne hoe sibi arrogarent , Potens euenim Deus Hatuere eum. Ipse itaque et perse eran tiam, qui statuere potens si eos qui flant, ut perseme-roiissme flent vel restituere qui ceciderint Dominus enim erigit elisos Perspicue docet Augustinus perseverantem gratiam Praedestinatorum sive inchoatam, cum convertuntur, sive continuatam, dii persistunt . sive reparatam, cum poenitent, emendantur:
279쪽
tu iri sive completam, ad finem perductam, in qua moriuntur, esse donum dei, opus ejus. Sed restat adhuc videre utriun eodem modo siet Donum Dei, Gratia dat Adamo integro, qua pot- set perseverare. Negat Augustinus expresse. Sic enim prosequitur ut ita non acciperet hoc do num Dei, id ess, Persemerantiam in bono primis homo,
sed persemerare vel non perseverare in ejus rem queretur arbitrii tales vires habebat ejus voluntas, quae
sine ullo fuerat inflituta peccato, se nihil illi ex se- ipse concupiscentialiter resinebat, ut digne tantae bonitati bene vivendi facilitati perse erandi committeretur arbitrium. Duo ait, Adamum non accepisse illud donum perseverantiae in ideo non accepisse, quia acceperat voluntatem sanam L idoneam ad habendam perseverantiam utendo gratia, cum qua posset perseverare id est, apprehendendo adjutorium ne quo non, quod fatis erat ei voluntati ad operandum alterum, eam Perseverantiam, si daretur in Adamo, non fore donum Dei, sed fruistum arbitri tradidit, iam dixit, Perseverandi arbitrium, .antea, negavit accepisse dem :idcirco, quia perseverare, non- perseverare in ejus relinquebatur arbitrio. Unde manifeste constat Perseverantiam illam si Adamus haberet, ejus arbitrio tribuendam, quod illud adjutorium Sine quo non movebat, nec trahebat arbitrium med ab eo tantum apprehendebatur, cin ustina trahebatur, atque adeo non dabat Esse actu, sed posse
280쪽
Mens Augustini de duplici a lutorio,
Pergamus ire ad effectum, qui inde sequebatur, nempe non esse locum gloriandi Praedestinar, Per severanti, quod ex Dei dono perseverat fore vero locum gloriandi Adam integro, si perseverasset. Utrumque habet Augustinus. mune mer posea quum est illa magna peccati merito mim libertas, etiam majoribus donis afumanda remansit in firmitas. PDeuit enim Deo, quo maxime huwanae superbiam prae sumptionis extingueret, ut non glorietur omnis caro eorum ipso rides, o unis homo. Jam liquet, qui ex dono Dei operatur, cum gloriari non posse ; posse vero eum, qui ex libero, uti Adamus, arbitrio operetur; constabit ex adjunctis , unde autem non glorietur euro coram im , nisi de meritu suis apparet, qui habet merita sua, eum gloriari posse deiis. Videamus quae sint ista merita, inuis ea de suo habere possit. 4 Quae quidem potuit habere, sed perdidit, ct per hoe habere potuit per hoc perdidit, hoe se per Abem arbitriiιm. Quid manifestius damus hic est, habere potuit meritum proprium per arbitri
um a uti per arbitrium peccando, meritum amisit, faciendo suum peccatum ita per arbitrium benὸ operando mererctu faciendo meritum suunt.
Nam quod arbitrio Autore fit, id ad arbitrium refertur Erat autem in Adamo, oblata sibi gratia sine qua potestas arbitri inviolata cintegra ad usum vel non usum ejus gratiae unde admittens .applicans merebatur, rejiciensi excludens peccabat atque quemadmodum erat author usus,& non ustis ita erat meritim demerit author. Versat