장음표시 사용
31쪽
Ηoc uno Aristoteles a Platone differt, quod ille poesin
epicam, quod nomen usu traditum nova induit significatione, et pedestri et metrica oratione constare posse affirmat, Plato metricam orationem modo ei assignat. Λυγοι ψιλοὶ enim apud Aristotelem prosam orationem Significant,
quae tamen aeque atque apud Ρlatonem concentu caret. In sequentibus Aristoteles eorum sententiam impugnat, qui, quemcunque VerSus facere Sciunt, eum poetam Salutant; neque enim illum qui versus faciat, sed qui imitetur, esse poetam. Quae imitatio quid sibi velit, jam exposui; liceat tamen Vahleni verba adscribere, quibus illud et brevissime et optime exprimitur: ist die nach demGeset2 der Wahrscheinlichheit und Nothwendigkeit volt-Z0gene dictiterische Umbildung des gegebenen Stosses annales acad. Vindob. 1865. vol. L. p. 266 et 293). Aristoteles autem haec dicit p. 1447, b 13 ss.): h0mines,
copulantes cum metro filacere' alios elegifices, alios episces nominant, non tam, qui Secundum imitationem Sunt, poetaS, quam communiter Secundum metrum appellantes. etenim si medicum quoddam, vel muSicum per metra es- ferant, Sic Vocare consueVerunt. nihil autem commune est
Homero et Empedocli praeter metrum; quamobrem illum ju8tum est poetam vocare, hunc autem physiol0gum potiusquam poetam. Et apud Platonem quidem saepius talia inter se opposita inVeniuntur: au μῖτρω ὀὶς τοῦ0ιητης, λα*ῖυ μάτρου ῶς Phaedr. 258 D; ορασοὶ δε αυευΡ ὀτ80υ, 0υ γαρ ποιητικῆς rep. 393 D; rep. 607 D.
32쪽
Exp08itis capite primo et instrumentis imitati0nis et eorum Vario in Variis artibus usu, capite Secund0 Aristoteles materiem artis poeticae certis snibus includit. Quasi er0 notiSSimum Sit, neque demonstratione egeat, id Aristoteles sibi Sumit, artem imitatoriam omnino imitari πρατ-π0υτας. C. II. p. 1448, a 1: ἐπῖὶ δὲ γ P0υvται 0ὶ lu'0υ- SV0ι πῆχTT0Vτας etc. Ρlato vero in rei publicae libro decimo duplicem imitandi materiem poetis aSSignat, quarum altera ex communi ejus temporis de p0etis judici0 de-
33쪽
prompta est, optimeque ad illam imitati0nis notionem quadrat, qua poetae operum Suorum notitiam habere negarentur; altera, eaque Verior ex ipsis poetarum fabulis
adspiciendis derivatur. Et de priore quidem parte agitur p. 595 Α - p. 603 B, de altera p. 603 B - 608 B. Plerique enim homines, Si Platoni credis, eo temp0re poetas
δε τα ἀυθρωπεια τα πρυς ἀρετηv καὶ κακιαυ, καὶ τα γε θῖια. et p. 599 A: η τι καὶ καὶ et g 0υτι οἱ ἀγαθοὶ π0ιηταὶ ισασι πῖρὶ civ δ0κυύσι τοις εὐ λεγειυ; et Subinde ea enumerantur, de quibus multitudini bene dicere identur, neque tamen, quae expectaS, hominum reS geStae Variaeque fortunae, Sed nonnullae artes p. 599 C. D.). Ita Homero ad Signantur ars medicina, arS imperatoria, ars rei publicae bene constituendae, ars hominum ad meliora edueandorum. Tali autem judicio, poetam ejus artis, cujus illu8tre exemplum in carmine suo ostenderit, is Sum eSSeperitum, factum videtur esse, ut Soph0cles pr0pter insignem, quam data Antigona sibi pepererat n0minis celebritatem, praetor adversus Samios crearetur. Rusm0di maxime Sententiis Plato resistit, facillimeque cum aliis causis tum imitationis, quam sibi finxit, notione refellit Tantum vero abest ut ex eo concludat, re Vera poetae n0H e8Se omnium artium scientiam habere, ut affirmet, quoniam poetae illud non p088int, quamquam pr0so Si tum habeant, eam ipsam ob causam e0s ex re publica expellendos esse. Nam persuasum habet, poetas de talibus
34쪽
artibus, quatenus artes sint, dicere velle et putare, Se omnia recte intellegere, cf. p. 599 C: περὶ δε
hic quidem a Platone ullam diversitatem inter imitationem poeticam et quamlibet imitationem statui. Fieri enim potest, ut quis artificem, quatenus artifex est, imitetur
arte illius omnino non cognita, ut pueri ludentes omneSarteS repraesentare student; id quod vernacule dicimus nachmachen. Eandem autem imitationem Plato poetis assignat; quamobrem carmina didastica, quae nominamuS, ei poetarum opera Videntur esSe. cf. rep. p. 601 A. B.
Quam imitandi materiem Aristoteles jam in primo capite rejecit, iterumque in nostro capite et in capite XXV.
Alteram, cujus mentionem feci, imitandi materiem in-Venies rep. X. p. 603 C. plane a priore diversam: πράτ-
Quae Aristotelicis verbis: επεὶ δῖ μ. ιγ 0υυται Oι μ ι' ου' . SV0ι πραττ0vτας tam similia sunt, ut ea similitudo fortuita esse Vix poSSit. Quae autem diversitas apud Aristotelem inter τὰ πρατ-τῖιv eSt et τὀ ποιεοv, ea hic plurimi habenda est. Paucis enim his verbis, quibus poetae vetantur imitari π0ι0υVτας, ex poesis finibus expelluntur imitationes artificum, fabrorum, operarum, quatenu S artem aliquam exercent; excluduntur, ut brevi dicam, carmina et didaetica et descriptiva, quae Platoni non minus quam reliqua, poetarum opera Vi dentur esse. Aristoteles enim quum intellexisset, Plat0nem,
35쪽
si suo jure contendisset, poetas carminibus suis variarum artium omnisque doctrinae imagines ostendere Velle, non minus recte rega8Se, quemquam poetam bonum carmen condere, cognovit, Simul artem poeticam omnino tolli. Ex qua pernicie eam his Sex Verbi S Servavit hominesque, quatenus homines sint, non quatenus artifices, materiem imitationis poetis assignavit. Ex hac vero summa lege necessario Sequitur, fabulam, id est actionum compositionem quasi animam esse carminis, et in eo fundamento paene tota
ars poetica est collocata. Aristoteles igitur Ρlatonem respicit, alteramque materiarum ab illo propositarum recipit, alteram rejicit; quod ita facit, quasi omnibus notum sit, neque ulla demonstratione egeat, poetas nihil imitari nisi πραττ0vτας; et jam in primo capite talia carmina poemata esse negat, quoniam non imitentur, qualia Platoni non minus imitari videbantur. Imitationis autem notionem, a Platonis diversam, qua hic utitur, in sequentibus demum passim hic illic attingit, in primo autem capite quasi omnibus notam ad Platonem eique similes homines refellendos adhibet. Hae de causa probabile mihi videtur, Aristotelem
jam antea alicubi suam imitationis notionem sustus exposuisse. In librorum deperditorum autem numero dialogus nominatur, qui inscribitur οὐερὶ π0ιητωv, quem de diversitate, quae interest inter τυ ποιεου et τι 'πραττειV, egiSSe et ostendisse, quid poeta saeiat, dum ποιεῖ, BernaySiuS demonstravit in libello, qui agit de Aristotelis dialogis p. 60-62.
Quum autem jam viderimus, non metri usu quemquam poetam fieri, sed eo, qu0d imitetur cs. hujus dissert. p. 13ὶ, apparet, in eo dialogo id ipsum maxime Aristotelem exposuisse, et probabile videtur, etiam hic eum Platonem impugnasSe, ejusque et imitationis et poetae notionem cor-rezisse; quod fragmento apud Athenaeum XI. p. 505 Ser-
36쪽
mith in Dichiungen in selen 3μ 80phronis mimi igitur,
quamquam metrica oratione non erant conScripti, nihilominus tamen imitationes sunt. Quoniam autem imitationes Sunt, ideo poemata n0minantur in artis poeticae c. I.
p. 1447, b IT Itaque haec habes: Aristoteles in illo dialogo Platonis Sententiam impugnabat, metri uSu quem quam p0etam seri 0υδῖ εμ μ ὀτρους), ostenditque id poetam reddere, quod imitetur. Quod aliter fieri non potuit, nisi sua ipsius imitationis notione, eaque a Platonis diverSa exponenda; necessarium igitur videtur, eum etiam de imitationis materia disseruisse. Quum autem in dia-l0go imitationis noti0nem jam fusius exposuerit, in libro de arte poetica iis utitur, quae illic invenit quod se facere, Aristoteles diserte dicit in rep. IV. p. 1323, a 17 . Aristoteles deinde in c. II, quam prop0suit agentium hominum imitatoribus materiem, in formas dividit: ἐπεὶ
37쪽
Iegibus saepius utitur; cf. Igg. ΙΙ. p. 655. B: καὶ ἐυα δη μη
et Aristoteles quidem haec dicit c. II. p. 1448, a T ss. : δ ηλov
π0v τρ0π0v. Simile quid Plato amrmat in legibus II p. 655 Α - D. de tota musica, quam 70ρειαv appellat
38쪽
δυο καὶ τ0υ σπουδαιου δυο ετερα. Vides hic etiam iisdem verbis Ρlatonem uti atque Aristotelem, quae Sunt φαυλ0ς et σπουδαιος. Vocis denique quae e8t ' ιλ0μῖτρια, qua Aristoteles ad carmen epicum metrica oratione comp0Situm, concentu et saltatione destitutum significandum utitur, elementa jam apud Platonem invenies, qui in legum libro Secundo p. 669 D. eos poetas vituperat, qui metrum, numerum, eoncentum dissocient λ070υς ' ιλους εἰς μετρα τιθεντες. Postquam Aristoteles lin primo capite exposuit τὐ ev 0ῖς, in altero τυ α, in tertio aggreditur ad explicandum τὀ ως
Hoc capite igitur Arist0teles totius artis poeticae genus in suas formas distribuit; quae divisio facilius intellegetur, Si antea Ρlatonis tractaverimus, qui de ea disserit in rei publicae libro tertio p. 392 D. - 394 D. Et primum qui
39쪽
διηγησις 0υσα τυγχάVὀι η ISIGV0τω, M 0Vτω, ' μ.ῖ λ0v v Τι γαρ, εφρη, Mas; Deinde haec narratio in suas formas dividitur: Fieri enim posse, ut narretur aut Simpliciter, aut per imitati0nem, aut narratione, quae ex utraque forma mixta Sit, quod Homeri exemplo demonstratur. Homeri enim totam Iliadem narrationem eSSe; Homerum autem modo ita narrare ut eum, qui narret, Homerum putemus e88e; - qu0d sit, Si tertia perSona utitur, modo ita, ut non Homerus, Sed alius quis Velut Chryses
sacerdos esse Videatur; neque tamen eaS perS0narum orationes minus Homeri narrationem esse, quam illas carminis partes, ubi alia perSona non induatur; priorem illum modum esse Simplicem narrationem, alterum per imitationem seri; tertium ex utraque forma mixtum eSSe, cujus generis Ilias ipsa exemplum praebeat. Quod si fundamentum hujus divisionis quaerentes interr0gamuS, eX qua unare formarum disserentiae Spectentur, inVenimuS, quomodo poeta, qui narrat, Se ip Se narran S habeat, eo carmen ali
merus initio Iliadis narrat, quae Chryses dixerit, ita nos assicere vult, ut putemus non Homerum loqui, Sed Sacer-d0tem p. 393 B. , et se ipsum Chrysae parem reddit. Quare
si quis ea, quae in carmine epico inter heroum orationes interposita Sunt, omi Serit, eum tragoediam perfectam habiturum esse; cf. p. 394B: Mαυθα,ε T0ιvυυ, RV δ' SI , , υτι ταυτης
40쪽
et0ι0υτ0v. Itaque Si poeta dramaticus fabulam componit, se ipsum deinceps personis fabulae et verbis et actionibus similem reddit eoque modo auditoribus fabulam narrat. Quod optime Vides ex eo, quod a Platone vetatur p. 395 B - 398 C. Vetantur autem custodes urbis, si in narratione unquam imitentur, imitari stultos et improbos
γοή. In tota hac quaesti0ne igitur ea imitatio, quae Sempersit, Si quis rerum gestarum quasi imaginem auditoribus praebere Studet, pro eadem habetur, atque poetae dram at ici imitatio. Si quis enim Sua ipSiuS Voce, geStu, actione exprimit, quod alius dixit aut fecit, is dramatice imitatur. Verbum autem, quod est Vῖισθαι, arti0re hic SenSu u Surpatur, quam alibi apud Platonem, ubi omnes
au διθυραμ βοις. η δ' αυ δι' αμ.*0τερω, Ξ, τῖ τη τω, ὀπQvπ0ιήσει, π0άλαI0U δῖ και αM 0θι. Genus igitur, quod dividitur, narratio est, divisionis fundamentum autem iue0 90nitur, quomod0 p0eta in narrando Se habeat. Jam cum hoc Plat0nica Aristotelicam divisionem comparemus. Aristoteles initio capitis tertii haec dicit: ετι δε