장음표시 사용
51쪽
thographorum poetarumque locis, diuersa narrandi ratio, diuersus fabulae ornatus, in singulis fere elucebit. qua varietate num hoc pro consilio nostro enotare
satis erit, boum indicem , Antonino Lib. et Ouidio Battum appellatum, ab hymni auctore in Onchesti,
Boeotiae urbis, regione poni, cf. f. 88 sqq. 86sqq. ceteros fabulae huius enarratores Arcadiae accolam eum facere. Videtur igitur hymnographus antiquiorem poetam secutus esse, forte Hesiodum, quem cum inter auctores fabulae referat Antoninus . c. 80,
primum ad Boeotiam mythum deflexisse, coniectare Lcet D.
Ceterum in carmine hoc phira nitere praeclare dicta, et antiquae poeseos simplicitatem mirifice adumbratam esse, nusquisque fatebitur. Ubique fere rerum
naturam pulcre secutum esse poetam vides, eamdem tamen egregii nec nimis cumulatis ornamentis condecoratam exhibuisse, ut adeo mulio magis doleas, hymnum tot corruptelarum sordibus maculisque inquina- natum ad tempora nostra peruenisse. Iacent in primis suaves narrationi inteXtae comparationes: f. L-46. s. 237. Oblectant vividae adeo rerum gestarum descriptiones, ut Omnia coram agi credere antimum facile inducas, . c. f. IO - ΙΣΑ. ISO Is R.
a 6-as 3 Detinet denique lectorem mira poetae
are vellent. Itaqtae vehementer errant qui hic et in similibus caussis poetas antiquos impietatis ac nescio cuius tandem sceleris incusare non reformident. Nec minus peculiare hoc furtorum genus ultimae antiquitati accommodatum iudicaueris, utpote cui, praeter greges et arinenta sere nullii erant diuitiae.. Attigit fabulam Hesiodus, teste Antonino, ii μεγαλα 'Hoιαμ,
carmine, si pulcerrimum ἰσα ἔδει fragmentum excipias, deperdito. f es de fabula hac scite differentem uobis Amicissimum Messinarinum, in docta commematione, mox typis vulganda, de Metamorphoseon Ouidii fontibus.
52쪽
in moribus personarum depingendis ars. Quid ercurii sermonibus us 26 - 277. ad callidum, versutum, variis dolis exercitatum ingenium declarandum, pulcrius aptiusque excogitari potest Quam lepide idem a crimine, cuius insimulatur, coram Ioue
se defendit L 368 - 386 Quid verius ad rerum
naturam eXpressum, quam agricolae illius oratio scio I - a1 Vides haesitantem senem , mandatorum quippe , quae amercurio acceperat, bene memorem, adeoque dubitanter, ac per ambages, furti auctorem indicantem. Quae omnia fusius persequi, inque com gerendis excutiendisque pluribus locis multum videri
velle, res haud adeo dissicilis foret nobis tamen in hac rerum copia pauca haec velut digito tantum
monstrata sufficit. III. Nymnus in Venerem.
Carmen hoc, modo argumentum si spectes, modo dictionis ornatum et elegantiam, dignissimum est,
quod cum pulcerrimis antiquae poeseos monumentis contendas Fabulae, quae materiem hymno praebuit,
fundus quidem Homericus est. V. Il. ε 2 7 2 8 3IR. quo ultimo loco Venus Aeneam filium, ex Anchisae bubulci concubitu natum, e certaminis cum Diomede summo discrimine eripiens fingitur. At in Homero ut plurimarum fabularum, ita huius tantum prima semina sparsa vides, a sequioribus demum poetis, tum cyclicis appellatis, tum Tragicis, excepta atque adeo culta, Vt noua inde carmina prodirent. Similiter hanc de Veneris et Anchisae congressu fabulam, quam modo attigerat Homerus, iis maxime carminibus, quae Antilomerica s. res gestas Iliadem antecedentes complectebantur, celebratam esse coniicio ex Schol ad Il.
3o7 Scholii auctori Venerem ibi tradit oraculi
53쪽
quo, riamidarum imperio diruto , Anchisae posteri regno Troiano vi potirentur, sancitum esset, bene memorem, postquam ex Anchise Aeneam peperisset, Paridi Helenae amorem raptusque consilium instillasse, ut hoc modo discordiarum inter Graecos ac Troianos mala disseminans, oraculi euentum acceleraret. Quae narratio, Scholiasta teste, Aetiyilao Argiu debetur, v pote quem inter primos fuisse, qui antiquissimos mytho historiasque partim e cyclicorum Oetarum carminibus colligerent, fatis constat. Nec adeo dissicile Videtur coniectura assequi, quo potissimum auctore ab Acusilao tradita haec sint Cypria enim Carmina, τα Κυπρια επη, Stasino Cyprio vulgo adscripta, nec non Herodoto, Aristoteli, aliis, laudata, Cf. de his Illa H ne ad Uirg. Aen. . ΙΙ. p. 229. quantum ex Herodoto ΙΙ, III. assequi licet, in Antehomericis enarrandis substitisse probabile fit, eademque fabulas, temporis hoc spatio circumscriptas, satis copiose exposuisse aliunde constat. v. Athen XV, p. 682. cf. Ill mynol. d. ut hunc igitur, de Anchisae et Veneris amore, mythum in carminibus istis fusius tractatum fuisse, cum probabilitate coniicias. Quae hic apposui, firmantur ea quodammodo Argumento Cypriorum sic e Chrotomathia
Proeli petito , cuius inspiciendi copiam fecit singularis Deveni V. C., qui illud, ex Cod. scurialensi destruptum, mecum communicauit, humanitas. Ibi Paridis iudicio exposito, ita pergit Ρroclus επειτα δε Αφροδι της ποΘεμενης ναυπηγεῖτο Aλεξανδρος VEM- νος περι - κελλοντων αυτοῖς προΘε ri ει γέ 'Αφροδiτη Amιαν συμιππιδ αυτῆκε,υM. Forte igitur hic locus erat intextae, de Aeneae natalibus, fabulae, quam ab argumenti huius auctore, quem potiora tantum carminis momenta et capita breuiter perstrinxisse scias, omissam esse, ne mireris. Habes itaque, unde
Hymnum in Venerem expressum esse probabiliter
54쪽
dixeris; cui coniecturae vel hoc insuper accedit, quod de Tithono ab Aurora rapto mythus, hymno nostro insertus vf a I 8 238b, ad Cyprias fabulas referendus est, quandoquidem Cyprii ab Aethiopibus, ad quos
fabulam hanc proprie spectare in confesso est, ortos se iactabant. v. Apollod ΙΙΙ, Ι , 3. OH. III, 2, . et ad eum ol. . ΙΙ, p. 821 sqq. Coll. p. 7s s. 6. Quamobrem si hanc quoque fabulam ad anteriora Iliadis pertinuisse memineris, Tithonus enim Laomedontis filius, riami frater, perhibetur eam prae ceteris a Stasino Cyprio carmini intextam esse, vix dubitandum. Fac igitur hymnographum encomit materiem, quamuis ad carminis sui naturam, rationem atque consilium attemperatam, a Stasini Cypriis πεσι mutuasse nec miraberis, cur illud ceteris tantopere praestet, ut μιηραιωτατον iure appellari debeat Cypria enim Carmina Homericorum Virtu- tute paene adaequasse, e communi iam Herodoti aetate increbrescente opinione, ea Homeri partum esse , colligo, cui Herodotus quidem repugnat, i ΙΙ, c. I 17.), sed solummodo narratatum rerum, ab Homericis fabulis, diuersitate ductus. Restat, ut de hymni dispositione nonnulla subiiciam. Orditur poeta a laudibus infinitae, qua gaudet Dea, in omne animantium genus potestatis atque imperii g), quod tantum esse affirmat, ut ei, si tres modo Deas, Dianam, Mineruam et Vestam, excipiaS, nullus immortalium non pareat. - . s. luid p
quod ipso Iupiter altitonans Veneris ludibriis saepissi
met Spectat id haud dubie ad antiquissimum mythum, quo verκm
nataram Veneris persona adumbratam esse, vel ex Hesiodeo commento elicias. Suavissimos versus Lucretius in pleridido carminis sui exordio, sed maris elaboratos, ornatos et amplificatos exhibuit.
55쪽
me obnoxius, mortalium feminarum amore deperiit. Enimuero hoc ipso meruisse Deam puta, ut a Ioue simili furore mentisquo dementia puniretur V. a. Gravi igitur Anchisae bubulci amore perculsa Venus, Paphi templum adit, ibique pulcris vestibus variisque ornamentis induta ad Anchisae, in Ida monte tugurium properat, V. 9o. Sequitur suauis Deae, trei, Ρhrygiae regis filiam simulantis, cum pastore confabulatio, V. Is tum ipse congressus v. 67 quem excipit Veneris Oratio, qua tum Anchisae metum, agnita Dea, animo conceptum eximit, eumque, prout totum Dardanorum genus, si perquam carum esse, Ganymedis, Trois Tithoni exemplis commemorati confirmat, tum Aeneae partum praesagita Finito demum sermone in caelum redit, v a 'O h).
Quem uniuersum Hymnorum Homericorum quantum e paucis quidem, quae supersunt, reliquiis integrioribus coniectare licet, characteremita finiuimus, vi non epica oratione ac metro solum
, Us. 269-2 3. qui dulcissim de Nymphis mythi Ioetis assi ii
bendus, nolim tamen huc immigrasse Laciniam hanc uim ex allio carmine e margine in textum irrepsisse, facile agnoscas. Et in sequentibus tonitulla turbata sunt, de ilibus monuitiam Ernestius ad s. 279, quem vide. - loca praeclara huius carminis, quamquam, ubi niuia nitent, quid pulcrius. indicare dissicile sit, reseram Veneris a Gratiis exceptae et ornatae descriptionem v 68-6s coli. v. 86-9o pudoris virginei signa suauiter adumbrata v. 36 ubi f. similem Ioc in Theocriteis, sed nostro multo inferiorem, Id. XXVII, 69. add. Apon. Rh. I, 9o); porro se uescentis Tithoni imaginem . 228. 29 denique imperii, quod in eos exercuerat Venus, ostentationem V 26 l. quam pulcre excipit facti, a bona ea commissi, poenitentia. v. 232 sqq.
56쪽
compositi essent, sed argumenti unitate etiam ad λτο ποίιαν proxime accederent: is reperietur etiam in hoc dudum iam deperditis annumerat hymno, quem primis, iisdemque tantum non nouissimis curis i), ita perpolitum et ornatum dedit Ruhnkenii, Viri Summi, doctrina, ut, cum ceteris huiu generis carminibus aeque bene actum esset, vehementer Optaremus. - Ηymno Cereri et roserpinae μιε- γάλας Θεαῖς I) a poeta dicato V. I. a huius, puellae, inter Oceanitidas in campo Di m florescis gentis, raptus describitur, v 3 9. Luctus inde m
tri et errore - . o. quibus per nouem die COD.
tinuatis, obuia fit Hecate. ergunt ad solem vir que raptus auctorem sciscitantur; quo comperto Ceres Diis infesta, eorum vitans consortium, anticulae adsumta forma, ad arthenium fontem prope Eleusina considit . Io . Ibi a Celei, leusinii regis, filiabus inuenta et comiter excepta, O in parentum, Celei et Meianirae, aedibus nutricis mu- nu Obit. - . 89. Inducitur hic Iambe ad exhilarandam Deam, filiae desiderio contabescentem moesteque sedentem, dicteria et iocos iacien - .aos Interea Demophon, a De nutritus, mirifice crescit.
i Versi Hymni et emendationes nonnullae ex Italia nuper prodiere et illa marchione Pindemantio consecta, hoc tit vulg. Volgarizχamento deli Inno a Cerere coperto ultimamente ed attribuito ad mero Bassano 786, 8 hae ab Ignarra editae Emend tiones hymni Homerici in Cererem Neapol. I 8 . 8. Utriusque censurani V in Epheiner Lit Gotting. I786 p. 362. Sed nouan1 Hymni recensionem, Cod. oscov. denuo coli., amitsuerliebia U. l. paratam, et, quod sciam, sub prelis iam sudantem, avide exspectamus.
ι o. Soph. Oed Col. 673 pausian VIII, 31, p. 664. - Nys h. l. Cariae urbs intestigatur. v. Strabo XIV. p. 96O. f. Ruta
57쪽
crescit. Sed ecce cum puerum noctiL, ut immortalis fieret, igni occultaret diuina nutrix, amet nira matre, quondam id Obseruante, grauiter increpita, mulieris stultitiae irascens, filium igni ereptum in terram deponit, Cererem se esse pronuntiat, additisque , de templa et orgiis ad fontem GLIishorum sibi condendis, mandatis, diuina rursus specie induta abit - . 8 I. eractis postridie, quae iusserat, cum immortalium plures legationes,
ut imminens mortalibus, o retentas fruges, calamitas averteretur, ad Cererem, in templo recens exstructo nunc commorantem, frustra missae essent tandem
Ρroserpina, Iouis iussu, Mercurio ex Orci tenebris reducitur, hactenus tamen lutonis mariti fraude decepta, quod gustato mali grano, reditus necessitas ipsi fatalis facta est v. 38s. Recuperata igitur filia, Rheae insuper, cum iteratis promissis a Ioue missae,
adhortationibus precibusque commota Ceres, steriles agros rursus fruges emittere iubet, sacra ac mysteria veneranda instituit, adeoque Um nata, treSanni partes in matris, nam in mariti, Inferorum Dei, contubernio mansura, ad Olympum rediens, Immortalium coetu sese immiscet v. 89. Adduntur aliquot versibus prece ad Θεαν και κορην directae, ut initiatis propitium numen suum annuant, vitaeque bona qualiacunque largiantur. Itaque apparet, sacrorum Eleusiniorum, in agriculturae frumentique primum inuenti memoriam a Cerere conditorum, originem in hymno celebrari, pertextis
idcirco fabulis, quae in sacris his a choro agi solebant. Nec dubito, qui ἰουλος hic n factus sit a
poeta. Vt in Eleusiniis festis caneretur quemadmodum
n rata appellari hymnos In Cererem conditos, notum est ex Atheu.
58쪽
dum similem, iii hesmophoriis decantatum, exhibuit Callimachus. Id quod vel hymni epilogus, nisi
is a seriori manu attextus est, declarare videtur. Refert enim hymnorum, qui ad teletas facti, indolem, quamobrem in Orphicis frequenter animaduertitur, et redit infra in Hymno in Matrem Omnium XXXI, quem etiam ad Orphicos supra reiecimus. Auctorem vero hymni, quo minus cum Sum. Ruhnkenio, statim post Homerum vel Hesiodi aetate vixisse,
opinante faciam, impedit splendidus de mysteriis
Eleusiniis locus V. 83-487. in quo nimirum notiones contineri arbitror, a prisca illa aetate alienas, et seriori multo tempori accommodatas, cum subtiliora philosophemata in teletis his tradi coeptum esset, unde vel voce istae πω ν, τελης, quat nus maiorem animi perfectionem, ad quam initiatos in mysteriis adduci putabant, Vitaeque futurae signa velut adumbrata inuoluunt, mihi repetendae videntatur. v. Cic. de Legg, II, c. I . Quaest Tusc. Ι, , I a. in Verr U, c. 2. - Certius est, plures huius argumenti hymnos olim exstitisse in his diserte au datur a ausania l. I, c. J8. δ'. IX, c. I. Cereiaris encomtum, quod sub Pamphi nomine circumfere batur o), ad cuius exemplar, nostrum, Homericum vulgo dictum, perscriptum esse, ob narrarae fabulae cum iis, quae e amphi hymno notauitiausanias, conuenientiam, probabiliter coniicit Ruhnkenius adv. 99 et 1 os Fabulam ipsam denique qui accuratius cognoscere cupiat, i adeat ausan. l. c. Ouid. Fast. IV, s sqq. ygin. F. I 6. 7. prae ceteris vero Apollod. I, c. s. ibique subtilissimum huius ut omnium antiquarum fabularum Interpretem inmot ad Apollod . . I, p. ss-67. Quae
. Aliud Hae cit a pausali. IV. I, p. 281.
59쪽
. Quae sequuntur Hymnorum aliorumve poematiorum fragmenta, de iis secundum ordinem ante expositum agam, radeoque I. Primum de his dicam, quae ex piris a minibus, vel prooemiis ἔπισιν a Rhapsodis praemitti solitis, Hymnorum anthologiae inserta esse, coniectura
1. IX. ις φροδιτην. Trinis versibus Veneris pulcritudo ac munera, quibus ea beat mortales, celebrantur. Alteram tertii versus partem και φ' μ ερτὰν 'φερε ανΘος, aeque ac reliquos tres epilogi versus, haud dubie Graeculo debemus, qui florem hunc nescio cui sublegens , in hymni formam redegerit. Vix enim ab antiquo poeta
ιμερτω προ υπω et μεξτο ανΘ'o tam breui interia vallo bis repetitum esset; Vt taceam, Vocem ανΘος
translato sensu ab antiquioribus poetis raro aut nunquam adhiberi, nisi addito, ad quod referatur, Vocabylo V. C. ανΘος βης HOm. Il. 8 . Hym in Merc. θ7s. Hesiod. Θ. 988. Tyrtaeus I, 28. Theogn. V. IOOI A sequioribus demum absolute poni Observes. V. c. Theocr. VΙΙ, Ia I. o τοι καλον ανΘος ἀπορρει - Δωρα 'Aφροδιτης, quorum meminit poeta, nota sunt vel ex
Hom. Il. γ f . q. add. Hesiod Scul. 7. Orph. Prooem Hym. II. In epilogo, quo forte doctrinalii ostentare voluit bonus Grammaticus, Salamis Cypri intelligenda, quod auctor ipse frigido additamento
και τρισης Κυπρου innuere Videtur. Urbem hanca eucro Telamonis filio, e patria Salaminia pulso, in Cypri insula conditam effe, constat ex Eurip. Ηelen. sqq. Strabo IV p 68 a Casaub Horat. I, Od. 7. cfesti. Ηeyne ad Virgil. T. II, p. 13 3. Sed totum hunc annum inprimis suspectum facit magna
60쪽
lectioiiis varietas quam Rulinhenius . . e eod. Mosc. enotauit Ibi versus ita leguntur:
Scilicet in Fragmentorum horum epilogis Gramma. maticos, quorum ingeni eo fere omnes debemus, variandi puta effusam sibi licentiam dedisse lectio autem valde fluctuans, certissimum haberi solet indicium, spuria adesse. a. XIV. ις Ηρακλια ΛεοντοΘυριον. In breuiusculo hoc fragmento fabularum, quae in Herculem Thebanum translatae sunt, velut 'clus quidam continetur. Incipit enim poeta inde a natalibus herois, pergit ad labores atque expediationes, ab Eurystheo ipsi iniunctas, desinit tandem carmen Herculis apotheosi, et Hebes coniugio commemorat . Quocirca fragmentum hoc pro exordio Heracle habuerim, cuius argumenti ac nominis plura in antiquitate carmina fuisse nunc deperdita, in his maxime nobilitata Panyasis Halicarn et fanis i Camisan' i , quis ignorat Nec minus nota est consuetudo epicis poetis recepta, breue totius carminis argumentum in eius prooemio exponendi. Inscriptio cum epiphonemate ne moram aut iudi iacandi religionem cui iniicerent, iam alibi a nobis
Nobile fuit, inque priscis fabulis et carmimbus
decantatissimum argumentum, cuius hic paucis mentionem
p ris suidas . Πείσανδρος Fabi Ic. B. Gr. l. II, c. I. p. 442. euti Rhόd H, II. Ill Heyne ad Virgil. T. II, p. 232 sqq. T. IV, p. 23,siq. Nov. ad Apollod P. I. p. 326 P. III, P. 99 I. 996.