Rei Publicae libri decem

131쪽

χυτος ἔστηκε τε και κινεῖται ἀμα ουπιαν, iμαι, ἀξιοῖμεν ουτω λέγειν δεῖν Ἀλλ' οτι το μεν τι αυτου στηκε το δὲ κινεῖται. υχ ουτως Ουτως Ουκουν καὶ εἰ ἔτι ἀλλον

χαριεντίζοιτο ὁ ταsτα λεγων κομψευόμενος, ώς οι γε στρό-

διλοι ολοιαστῶσί τε αμα και κινο ται, ταν ἐν φαυτῶπηξαντες το κέντρον περιφερωνται, η καὶ αλλο τι κυκλωπεριιον εν τύ αυτη εδρα τοsτο δρα, ουπιαν ἀποδεχοίμεθα,ώς ου κατὰ ταυτὰ εαυτῶν τα τοιαῶτα τότε μενόντων τε και φερομενων ἀλλα φαῖμεν αν χειν αυτ ευθυ τε καὶ Κπεριφερες ἐν αυτοῖς, και κατὰ μεν το ευθωεστάναι- ου-

δαμῆ γὰρ ἀποκλίνειν κατὰ δε το περιφερες κυκλω κινεῖ σθαι ' ταν δε την ευθυωρίαν η εἰς δεξιὰν η εἰς ἀριστερὰν η εἰς το πρόσθεν η εἰς το οπισθεν ἐγκλίνx αμα περιφερόμενον, τότε υδαμη εστιν στάναι Και ὀρθῶς γε, εφη Ουδεν αρα μὰ των τοιούτων λεγόμενον εκπληξει, Ουδε μὰλλόν τι πείσει si ποτέ τι αν το αυτλον ἄμα κατὰ τ αυτ προ τ αυτ τἀναντία πάθοι η και εχ η καὶ 437

ποιήσειεν Ουκουν ἐμέ γε, ἔφη. Ἀλλ' ὁμως η δ εγώ, ἴνα μη ἀναγκαζώμεθα πάσας τὰς τοιαύτας ἀμφισβητησεις ἐπεξιόντες καὶ βεβαιούμενοι ἁ ου ἀληθεῖς ουσας μηκύνειν υποθέμενοι ἁ τούτου ουτως εχοντος εἰς το πρόσθεν

προωμεν ὁμολογησαντες, ἐάν ποτε ἄλλη φανη ταsτα ταύτη, πάντα μῖν τὰ απὰ τούτου ξυμβαίνοντα λελυμένα ἔσεσθαι Ἀλλὰ χμη, φη, ταsτα ποιειν. XIII. ρ' osν, ν δ εγώ, το ἐπινεύειν τω ἀνανεύειν και το ἐφίεσθαί τινος λαβεῖν τω ἀπαρνεῖσθαι καὶ το προς-

άνεσθαι τω ἀπωθεῖσθαι πάντα τὰ τοιαsτα των ναντιων ἀλληλοις θείης εἴτε ποιημάτων εἴτε παθημάτων; ουδεν γὰρ ταύτη διοίσει Ἀλλ ή δ' ὁδε των ναντίων Πουν ην δ' ἐγώ διψῆν και πεινnν καὶ ὁλως τὰς ἐπιθυμίας, καὶ αυ το ἐθέλειυ και το βούλεσθαι. ου πάντα αὐτα εἰς ἐκεῖνά ποι αν θείης τὰ εἰδη τὰ νέν δη λεχθέντα οἷον ἀεὶ c

132쪽

την του ἐπιθυμουντος ψυχὴν ουχὶ τοι φιεσθαι φήσεις

εκεένου ου αν ἐπιθυμη προσάγεσθαι τουτο ο αν βούληταί οἱ γενέσθαι η αυ, καθ' οσον εθελε τ οι πορισθῆναι, ἐπινευειν τουτο προ αυτην σπερ τινος ερωτῶντος επορεγομενην αυτου της γενεσεως Ἐγωγε Π δαί τοἀβουλεῖν καὶ ι τεθελειν μηδ' επιθυμειν ου εἰς το ἀπωθεῖν καὶ ἀπελαυνειν ἀπ αὐτης και εἰς απαντα τἀναντία ἐκείνοις θησομεν; Πῶς γαμου ούτων δη οὐτως εχόν- τω ἐπιθυμιῶν τι φήσομεν εiναι ἐδος, και ἐναργεστάτας αυτῶν τούτων ην τε δίψαν καλουμεν και ην πεῖναν ἔΦήσομεν, md ος Ουκουν την μεν ποτου την δ' ἐδωδῆς; μι υρ' υν, καθ οσον δίψα ἐστί. πλεονο αν M/Oς ου λεγομεν ἐπιθυμία εν wψυχ εἴη; Iον δίψα ἐστὶ δίψα αρά γε θερμολποτου η ψυχρου. η πολλοφη ολθου η καὶ ἐνὶ λόγω ποιου τινὰς πώματος τεὰν μεν τις θερμότης τως δίψει προση, την os θερμο ἐπιθυμίαν προσπαρέχοιτἄ, εὰν δε ψυχρότης την το ψυχροs; εὰν δε διὰ πλήθους παρουσίαν πολλη η δίψα Π, την os πολλοs παρεξεται, εὰν δε ὀλίγη, την οὐ λίγου αυτὰ δε το διψθν ουμη ποτε ἄλλου γένηται επιθυμία Ῥυπε πέφυκεν αυτου πώματος καὶ αυ το πεινύν βρώματος ουτως, φη, αυτηγε η ἐπιθυμία ἐκάστη αυτολμόνον ἐκάστου ου πέφυκε si του δε τοίου τοίου τὰ προσγιγνόμενα Ῥητοι τις, ην δ'εγώ, ἀσκέπτους μὰ ὁντας θορυβήσύ, ως ουδεὶς ποτουεπιθυμεῖ αλλὰ χρηστολποτου και ου σίτου αλλὰ χρηστου σίτου πάντες γὰρ αρατῶναγαθῶν ἐπιθυμοῶσιν εἰ ουν lδίψα επιθυμία στί, χρηστορῶν εἴη εἰτε πώματος εἴτε ἄλλουlοτου εστὶν ἐπιθυμία, και αἱ ἄλλανουτω Ἱσως γὰρ αν εφη, δοκοῖ τὶ λέγειν ὁ αὐτα λέγων 'Aλλὰ μέντοι, ηὐδ εγώ. ὁσι γ εστὶ τοιαίτα Oiα εἶναί του, τὰ μεν ποιὰ ἄττα ποιολτινόεεστιν, ὼς ἐμοὶ δοκεῖ τὰ δ αυτὰ εκαστα αυτου κάστου μόνον Ουκ ἔμαθον, ἔφη. υκ ἐμαθες, ἔφην, ὁτι το εἴζον τοι-l

133쪽

ουτόν ἐστιν οἱον τινος εἰναι μεῖζον; Πάνυ γε Ουκουν του ἐλάττονος Ναί. ο δέ γε πολυ μεῖζον πολυ ἐλάττονος. γάρ; Ναί. ρ' ουν και το ποτε μεῖζον ποτε λάττονος,

καὶ το ἐσόμενον μεῖζον ἐσομένου ἐλάττονος Αλλὰ τί μην; φδ ος Καὶ τα πλείω δη προ ς τα ἐλάττω καὶ τα διπλάσια

προ τα μίσεα και πάντα τα τοιαυτα, και α βαρύτερα

προς κουφότερα και θάττω προς et βραδύτερα, και σιγετα θερμὰ προς τα ψυχρὰ και πάντα τα τούτοις μοι αρ' ου ουτως χει Πάνυ μὲν ουν. δε α περὶ τὰς ἐπιστημας ουνο αυτος τρόπος ἐπιστημη μεν αὐτη μαθηματος αυτου ἐπιστημη ἐστὶν τοτου δηίει θεῖναι την ἐπιστημην, πιστήμη δε τις και ποιά τις ποιου τινὰς καὶ τινός. λεγω δε το τοιόνδε ' οὐκ, επειδὴ οἰκίας ἐργασίας ἐπιστημη εγένετο διήνεγκε των ἄλλων ἐπιστημῶν, στε οἰκοδο μικὴ κληθῆναι Π μηm, 'Ao ου τω ποι τις εἶναι, οῖα ἐτερα οὐδεμία των ἄλλων Ναί Ουκουν πειδὴ ποιουτινός, καὶ αυτὴ ποιά τις ἐγενετο καὶ αἱ ἄλλαι ουτω τεχναι

τε και επιστῆμαι Ἐστιν ουτω.

XIV. Toῆτο τοίνυν, ν δ εγώ, φάθι με τότε βούλεσθαι λεγειν ει ἄρα νυν μαθες. ὁτι ὁσα ἐστὶν οἱ εἶναί του, αυτὰ μεν μόνα αὐτῶν μόνων ἐστί, των δε ποιῶν τινῶν ποι ἄττα και ου τι λεγω, ς, οῖων αν j, τοιαsτα και εστιν, ὼς ἄρα καὶ τῶν ἡγιεινῶν και νοσωδῶν Ἀπιστήμη γιεινὴ και νοσώδη και τῶν κακῶν και τῶν αγαθῶν κακὴ και αγαθή αλλ' πειδὴ ου αυτου ουπερ ἐπιστήμη ἐστιν ἐγενετ επιστήμη, ἀλλα ποιου τινός, οίτο δ' Wυγιεινὸν καὶ νοσῶδες, ποια δή τις ξυνέβη καὶ αυτὴ γενέσθαι, και τοfτο αὐτὴν ἐποίησε μηκέτι ἐπιστήμηναπλῶς καλεῖσθαι, ἀλλα το ποιολτινος προσγενομένου ἰατρικήν ' μαθον, φη, καί μοι δοκεῖ ουτως χειν. οδὲ δὴ δίψος, ην δ' ἐγώ, ου τούτων θήσεις τῶν τινὰς εἶναι 439rουτοίκεο εστίν ἐστι δε δήπου δῖψος o γε, η δ' ὁς

134쪽

πώματός γε Ουκουν ποιου μεν τινος πώματος ποιόν τικά δῖψος, δῖα ος δ' ουν αυτ ουτε πολλου υτ ολίγου, ουτε ἀγαθου ουτε κακου. υδ' ἐνὶ λόγω ποέου τινός, αλλ' αυτου πώματος μόνον αυτ διψος πέφυκεν Παντάπασιμεν ουν. που διψῶντος ἄρα η ψυχή, καθ ο σον διψ si, ουκ ἄλλο τι βουλεται η πιεῖν, καὶ τουτου ρέγεται καὶ ἐπὶ τοsτο ορμὰ φλον δη Ουκουν εὐποτί τι αυτην ἀνθέλκει διψῶσαν, τερον αν τι ἐν αυτ εχ αυτου του διψῶντος καὶ αγοντος ῶσπερ θηρίον ἐπὶ το πιεῖν ου γαρ δή, φαμέν, τό γε αυτωτω αυτ ἐαυτου περὶ το αυτο ἄμα τἀναντία πράττοι Ου γαλουν. Ωσπερ γε, οἶμαι του τοξότου υκαλῶς ἔχει λέγειν, ὁτι αυτου ἄμα αἱ χειρες τὼ τόξον ἀπω- υνταί τε καὶ προσέλκονται, αλλ' ὁτι ἄλλη μὲν η ἀπωθουσα χείρ, ετέρα δε η προσαγομένη Παντάπασι μὲν ουν, ἔφη Πότερον δη φῶμέν τινας ἔστιν ὁτε διψῶντας ουκἐθέλειν πιε , αι μάλαγ Ἀφη, πολλους και πολλάκις. Π ουν, ἔφην εγώ, φαίη τις αν τούτων πέρι ου ἐνεῖναιμεν ἐν τwψυχναυτῶν τὰ κελευον ἐνεῖναι δε τὸ κωλυον πιεῖν, ἄλλο ον και κρατοsν του κελευοντος Ἐμοιγε, ἔφη, δοκεῖ. Αρ' ουν ου τὸ μὲν κωλsον τα τοιαsτα ἐγγίγνεται, ὁταν ἐγγένηται, ἐκ λογισμοs, τα δὲ ἄγοντα καὶ λκοντα δια παθημάτων τε καὶ νοσημάτων παραγίγνεται Φαίνωται Ουχη ἀλόγως, ην δ' ἐγώ ἀξιώσομεν αυτὰ διττά τε

καὶ τερα αλλήλων εἶναι τὰ μεν ω λογιζεται λογιστικὸν π90σαγορευοντες της η υχῆς, τὸ δ ἐρα τε και πεινύ καὶ

δικη και περὶ τὰς ἄλλας ἐπιθυμίας ἐπτόηται ἀλόγιστόν τε

καὶ ἐπιθυμητικόν πληρώσεών τινων και ηδονῶν εταῖρον.

Oυκ, αλλ' εἰκότως, ἔφη, γοίμεθ' ἀν ουτως. sτα μὲν τοίνυν ην δ' ἐγώ, δυσημῖν ἁρίσθω εἴδη ἐν ψυχη ἐνόντα το δε δη του θυμολκαὶ 'υμουμεθα πότερον τρίτον τούτων ποτέρω ἀνuin ὁμοφυές 1σως ἐφη τω ἐτέρω, φἐπιθυμητικῶ 'Aλλ ήν δ' ἐγώ, ποτὲ ἀκούσας τι πιστεύω

135쪽

τουτω, ως αμα Λεόντιος λυγλαωνος ανιὼν ἐκ Πειραιέως ὐπο το βόρειον τεῖχος εκτός, αἰσθόμενος νεκρους παρὰ τω μω κειμενους, αμα μεν ἰδεῖν ἐπιθυμοῖ, αμα δ αυ δυς- χεραίνοι και αποτρέποι εαυτόν, καὶ τέως μάχοιτό τε κώὶ παρακαλυπτοιτο, κρατουμενος δ' ουν υπο της ἐπιθυμίας μοδιελκυσας τους ὀφθαλμούς, προσδραμὼν πρὸς τους νεκρούς, ἰδου μῖν, ἔφη, ω κακοδαίμονες, ἐμπλήσθητε του καλοί θεάματος. 'πικουσα, ἔφη, καὶ αυτός Ουτος μέντοι, ἔφην, ὁ λόγος σημαίνει τημοργον πολεμεῖν ενίοτε ταῖς επιθυμίαις, αλλο ον αλλω. Σημαίνει γάρ, ἔφη. XV. Ουκοέν καὶ αλλοθι, φην, πολλαχοs αἰσθαν μεθα, ο ταν βιάζωνταί τινα παρὰ τον λογισμον ἐπιθυμίαι, λοιδορουντά τε αυτὸν και θυμούμενον τω βιαζομένω εν αυτω, και ῶσπερ δυοῖν στασιαζόντοιν ξυμμαχον τω λόγωγιγνόμενον τον θυμόν του τοιούτου ταῖς δ' ἐπιθυμίαις αὐτον κοινωνήσαντα αἱροsντος λόγου μη δειν, ἀντιπράττειν, οἶμαί σε ουπιαν φάναι γενομένου ποτε εν σαυτω τουτοιούτου αἰσθέσθαι, οἶμαι δ' ουδ' ἐν αλλω Ου μα τον σία, φη Π δέ ην δ' ἐγώ δταν τις οἴηται ἀδικεῖν, ου cοσω αν γενναιότερος I, τοσούτω ττον δύναται ὀργίζει

σθαι και πεινῶν καὶ ὐιγῶν καὶ αλλο ὁτιουν των τοιούτων πάσχων υ ἐκείνου ον αν οἰηται δικαίως ταυτα δραν,

και ο λέγω, ου ἐθέλει προ τοὐτον αυτοεθείρεσθαι ὁ

θυμός 'Aληθῆ, φη T δέ δταν ἀδικεῖσθαί τις γῆται,ου ἐν τούτω ζεῖ τε και χαλεπαίνει και ξυμμαχεῖ τω δο- κοὐντι δικαίω και δια το πεινην καὶ δια το ιρουν κα πάντα τα τοιαίτα πάσχειν πομένων καὶ νικα καὶ ου λήγει

των γενναίων, πρὶν ν η διαπράξηται η τελευτήσn ωσπερ κύων πῖ νομέως υπὸ os λόγου os παρ' αὐτογανακληθεὶς πραsνθ' si Πάνυ μεν οὐν, ἔφη, ἐοικε τούτω- λέγεις, καίτοι γ' ἐντη μετέρα πόλει τους ἐπικούρους ωσπερ κύνας ἐθέμεθα πηκόους των αρχόντων σπες

136쪽

ποιμένων πόλεως Καλῶς γά0, ν δ εγώ, νοεις ο βουλο- μαι λέγειν. αλ η προς τουτω καὶ τόδε ενθυμεῖ ποίου τι τουναντίον η ἀρτίως μῖν φαίνεται περὶ του θυμοειδους τότε μενσαρ ἐπιθυμητικόν τι αυτλωόμεθα εἶναι νυν δε πολλου δειν φαμέν, ἀλλα πολυ μὰλλον αυτὀεν η της ψυχῆς στάσει τιθεσθαι τα οπλα προς του λογι

του η λογιστικου τι εἶδος, στε μη τρία ἀλλα δυο εχηεiνα εν ψυχη, λογιστικον καὶ ἐπιθυμητικόν η καθάπερ- εν et πόλει ξυνεῖχεν αυτὴν τρία οντα γενη, χρηματιστι- κον, ἐπικουρητικόν, βουλευτικόν, ουτω καὶ εwψυχντρίτον τοίτο ἐστι το θυμοειδές, επίκουρονον τω λογιστικω φύσει, ἐὰν μη πο κακης τροφῆς διαφθαρο 'Aνάγκη, φη, τρίτον Ναί ην δ' ἐγω, αν γε του λογιστικο ἄλλο τι φανῆ.ῶσπερ os ἐπιθυμητικοs ἐφάνη τερον ον υλλ' υ χαλεπόν, ἔφη, φανῆναι. και γα εν τοῖς παιδίοις οὐτο γαν τις δοι, ἔτι θυμο μεν εὐθὐ γενόμενα μεστά ἐστι. λογισμοὐδ' ενιοι μὲν ἔμοιγε δοκοsσιν ουδεποτε μεταλαμβάνειν, οἱ δε πολλοι ψέ ποτε Ναὶ μα Λί ν δ εγώ,

καλῶς γε εἶπες ετ δε εν τοῖς θηρίοις ἄν τις ἴδοι ο λεγεις. οτι ούτως ἔχει προς δε τούτοις κα ο ἄνω που ἐκεῖ εἰπομεν, το τοsχμηρου μαρτυρήσει τοστῆθος δε πλήξας κραδίην ήνίπαπε μύθω ενταέθα γαρ δη σαφῶς ς τερον ἐτέρω ἐπιπλῆττον πει ποίηκενDμηρος το ἀναλογισάμενον περὶ τομβελτίονός τε καὶ χείρονος ' ἀλογίστως θυμουμένω Κομιδὴ εφη, ορθῶς λέγεις. XVI. Nfταμεν ἄρα, ν δ εγώ, μόγις διανενευκαμεν, και ἡμῖν πιεικῶς ομολογειται, ταχυτὰ μὲν ἐν πόλει.

καιον. ως πόλις ην σοφὴ καὶ ω οὐτω και τον ἰδιώτην καὶ

137쪽

το1τωχοφον μναι Π μην Και- δ ανδρεῖος ἰδιώτης καὶ ως, τουτω και πόλιν ἀνδρείαν καὶ ουτως, καὶ ταλλα

πάντα προς ἀρετην σαύτως αμφότερα εχειν Ἀνάγκη Και δίκαιον δή. Γλαυκων, οἶμαι, φήσομεν ανδρα εἶναιτ αυτω τροπF, περ και πόλις ν δικαία Καὶ τοίτοπῶσαανάγκη 'Aλλ' ου si μην τουτο ἐπιλελήσμεθα. οτιεκείνη γε τετο αυτου καστον ἐν αυτη πράττειν τριῶν οντων γενῶν δικαία ν Ου μοι δοκουμεν ἔφη, πιλελῆσθαι μνημονευτέον αρα μῖν, τι και μῶν καστος,

καιός τε ἔσται και τα αυτο πράττων Και μάλα, χ' ος, μνημονευτέον Ουκοfν τω μεν λογιστικω αρχειν προσήκει, σοφω οντι κα χοντι τὴν υπὲρ ἀπάσης της ψυχης προμηθειαν τω δε θυμοειδει υπηκόω εἶναι καὶ ξυμμάχω τούτου Πάνυ γε Ἀρ' sν ουχ, σπερ ἐλέγομεν, μουσικῆς και γυμναστικῆς ρῆσις ξυμφωνα αυτὰ ποιήσει, το μεν ἐπιτείνουσα καὶ τρεφουσα λόγοις τε καλοῖς καὶ μαθήμασι 4 2το δε ἀνιεῖσα παραμυθουμενη. μερουσα α9μονία τε κάὶ

κά ως ἀληθῶς τα αυτῶν μαθόντε καὶ παιδευθέντε προστατησετον του ἐπιθυμητικου, ο δη πλεῖστον της ψυχῆς εὐέκάστω ἐστὶ καὶ χρημάτων φύσει ἀπληστότατον - τηρήσετον, μη τω πίμπλασθαι των περὶ et o σῶμα καλουμένων δονῶν πολλκαι ἰσχυρον γενόμενον ου αὐτ αυ- του πράττη, ἀλλα καταδουλώσασθαι κα ἄρχειν ἐπιχει- μησὶ- ου προσῆκον αυτω γενει καὶ diis παντα τον βίον πάντων ἀνατρέon. Πάνυ μεν οὐν εφη. ρ' οὐν ὴν δ'εγώ, καὶ τουνεξωθεν πολεμίους τούτω αν κάλλιστα φυλαττοίτην et περ ἀπάσης της νυχῆς τε και του σώματος, τομεν βουλευόμενον, το δε προπολεμουν, ἐπόμενον δε ιῶ ἄρχοντι και τῆ ανδρεία ἐπιτελοον τα βουλευθένται τι

138쪽

ενα καστον, τα αυτο το θυμοειδὲς διασώζη διά τε λυπῶν καὶ ηδονῶν το,πο του λόγου παραγγελθὲν δεινόν

τε καὶ μη. ρθῶς γ ἔφη Σοφον δε γε κείνω τῶ σμι-

κρω μερει τω οὴρχέτ' εν αυτω καὶ ταsτα παρηγγελλεν, ἐχον αυ κἀκεῖνο επιστημην εν αυτω την του ξυμφεροντος ἐκάστω τε καὶ λήτω κοινω σφῶν αυτῶν τριῶν οντων.

Πάνυ μεν ουν. δε σώφρονα ου τῆ φιλια και ξυμφωνία τη αυτῶν τούτων οταν τό τε αρχον καὶ τὼ ἀρχομενω τολογιστικον μοδοξῶσι δεῖν αρχειν και η στασιάζωσιν αυτω Σωφροσυνη γουν, η δ' ς ου αλλο τί ἐστιν τουτο, πόλεως τε και ἰδιώτου. υλλα μεν δη δίκαιος γε, πολλάκις λέγομεν, τούτω και ουτως ἔσται Πολλη ανάγκη.T ουν εiπον ἐγώ μη πη μῖν ἀπαμβλύνεται ἄλλο τι δικαιοσυνη δοκεῖν ἐναι τοπερ ν' πόλει φάνη Ουκ ἐμοιγε, φη, δοκεῖ Σῖδε γάρ, ην δ' ἐγώ. παντάπασιν αν βεβαιωσαίμεθα, εὐτι ημῶν ἔτι ν wψυχναμφισβητεῖ, ταφορτικὰ αυτω προσφεροντες Ποια δη; Oiον ει δεοι μῆς ὰνομολογεῖσθαι περί τε εκείνης της πόλεως και του εκείνsομοίως πεφυκότος τε καὶ τεθραμμενου ανδρός, εἰ δοκειαν παρακαταθηκην χρυσίου η ἀργυρίου δεξάμενος ο τοι-οsτος ἀποστερῆσαι, τί αν οἴει οἰηθῆναι τοίτο αυτονες δρῆσαι μὰλλον η ὁσοι μη τοιοίτοις Ουδέν αν, φη Ουκ- os καὶ ιεροσυλιῶν και κλοπῶν και προδοσιῶν η ἰδίαεταίρων η δημοσία πόλεων, ἐκτος αν- τος ε/η; κτός Και μην ουδ οπωστιοs ἄπιστος η κατὰ ὁρκους η κατὰ τὰς ἄλλας μολογίας Πῶς γὰρ αν Μοιχεῖαι μην και γονέων ἀμέλειαι και θεῶν ἀθεραπευσίαι παντι ἄλλω μὰλ-

λον η τω τοιούτω προσήκουσιν Παντι μέντοι, εφη. υκ- Osν τούτων πάντων αἴτιον, ὁτι αὐτοετῶr εν αυτω κα-στον τὰ αυτομπράττει αρχῆς τε περι και του ἄρχεσθαι; TOsτο μεν ουν, κα ουδεν ἄλλο Aτι τύlουν τερον ζητεῖς δικαιοσυνην εἶναι η ταύτην την δύναμιν, η τους τοιουρο

139쪽

του ανδρας τε παρέχεται καὶ πολεις - σία, ἡ δ' ος,

XVII. ἔλεον αρα μῖν το ἐνύπνιον ἀποτετέλεσται. ο ἔφαμεν υποπτευσαι, Γλευθυς αρχόμενοι της πόλεως οἰκίζειν κατὰ θεόν τινα εἰς ἀρχην τε καὶ τυπον τινὰ ης δι- ο καιοσυνης κινδυνευομεν εμβεβηκεναι Παντάπασι μεet Osν. ο δέ γε νάρα, Ἐλαυκων δ ο και φελεῖ, εῖδωλόν τι της δικαιοσυνης το τον μεν σκυτοτομικον φύσειορθῶς ἔχειν σκυτοτομειν και αλλο μηδεν ποάττειν, τον δετεκτονικον τεκταίνεσθαι, και τἀλλα δη ουτως Φαίνεται.

To δέ γε αληθες τοιοsτο μεν τι ν, ς ἔοικεν, η δικαιο- συνη, αλλ' ου περὶ την ἔξω πρῆξιν των αυτου ἀλλα περὶ Dτην εντὰς ς ληθῶς περι εαυτὰν καὶ τα εαυτοs, μη ἐάσαντα ταλλότρια πράττειν εκαστον εν αυτω μηδε πολυπραγμονεῖν προς ἄλληλα τὰ ν τ ψυχη γένη, αλλὰ τω οντι τὰ οἰκεῖα ευ θέμενον καὶ ἄρξαντα αυτὼν αὐτο καὶ κοσμήσαντα και φίλον γενόμενον ἐαυτω και ξυναρμόσαντα τρία ὁντα-σπερ δρους τρεις αρμονίας ἀτεχνῶς νεάτης τε και υπάτης και μέσης, και ει ἄλλα ἄττα μεταξὐ τυγχάνει κύντα, πάντα ταίτα ξυνδησαντα και παντάπασιν να γενόμενον εὐπολλῶν, σώφρονα και ηρμοσμένον, οὐτω δη πράττειν δη, άν τι πράττη η περὶ χρημάτων κτῆσιν περὶ σώματος θεραπείαν η και πολιτικόν τι η περ τὰ ἰδιαξυμβόλαια, ἐν πασι τούτοις γούμενον καὶ ὀνομάζοντα δικαίαν μεν και καλην πρῆξιν ταν ταύτην την ξιν σώζοὶ τε και ξυναπεργάζηται, σοφίαν δε την ἐπιστατοsσανταέτιτη πράξει ἐπιστημην, ἄδικον δε πρῆξιν, μνώει ταύτην Mun, ἀμαθίαν δε την ταύτηis ἐπιστατοsσαν δόξαν Παντάπασιν, χ' ο ς, ω Σώκρατες, ἀληθῆ λέγεις. ἰεν, ην δ'εγώ τὸν μεν δίκαιον καὶ ἄνδρα και πόλιν και δικαιοσύνην, ὁ τυγχάνει ἐν αὐτοῖς ον, εἰ φαῖμεν εὐρηκεναι ουπιαν πάνυ

140쪽

132 ΠΛΑΤΩΝΟΣ

οἶμαι, ἀδικιαν Βῆλον οτι Ῥυκουν στάσιν τινὰ αυ τριῶν οντων τούτων δεῖ αυτην εἰναι καὶ πολυπραγμοσύνην καὶ ἀλλοτριοπραγμοσυνην και ἐπανάστασιν μέρους τινος τωολήτης ψυχῆς, is αρχjἐν αυτ ου προσῆκον, ἀλλα τοι ουτου οντος φυσει, οῖου πρέπειν αυτ δουλευειν τω τουὰρχικου γένους υτι τοιαυτ' ἄττα, οἶμαι φήσομεν καὶ την τούτων ταραχὴν καὶ πλάνην εἶναι την τε ἀδικίαν και ἀκολασίαν και δειλίαν και ἀμαθίαν καὶ ξυλληβδην τῆσαν κακίαν. αυτὰ μεν ουν ταυτα, ἔφη Ουκουν, ν δ' ἐγω, καὶ το αδικα πράττειν καὶ το ἀδικεῖν και αυ το δίκαια πομεῖν, αὐτα πάντα τυγχάνει οντα κατάδηλα δη σαφῶς, ειπερ καὶ φαδικία τε καὶ δικαιοσύνη Πῶς δη; τι ηνδ εγώ, τυγχάνει ουθεν διαφέροντα των γιεινῶν τε καινοσωδῶν, ως εκεῖνα ἐν σώματι. ταῶτα ἐν ψυχῆ Πῆ ἐφη Tα μεν που υγιεινὰ ὐγίειαν ἐμποιεῖ, τὰ δὲ νοσώδη νόσον. Ναί Οὐκουν καὶ το μεν δίκαια πράττειν δικαιοσύνην ἐμποιεῖ το δ αδικα ἀδικίαν Ἀνάγκη πεστι δε το μενυγίειαν ποιεῖν τὰ ἐν τω σώματι κατὰ φυσιν καθιστάναι κρατειν τε και κρατεῖσθαι Iτ' αλλήλων το δε νόσον παρὰ φύσιν ἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαι ἄλλο π' ἄλλου Ἐστι γάρ. ΟυκOsν αὐ εφην, το δικαιοσsνην ἐμποιεῖν τὰ ἐν τη ψυχρκατὰ φυσιν καθιστάναι κρατειν τε καὶ κρατεῖσθαι υπ'

αλληλων το δε ἀδικίαν παρὰ φύσιν ἄρχειν τε καὶ ἄρχε σθαι ἄλλο υπ' ἄλλου κομιδri, ἔφη. Asm με ἄρα. ς

εοικεν, γίειά τέ τις αν ει και κάλλος και ευεξ,ία φυχῆς, κακια δε νόσος τε καὶ αiσχος και ἀσθένεια Ἐστιν οὐτω.

A. υν Ου καὶ τὰ μεν καλα ἐπιτηδεύματα εἰς ἀρετῆς κτῆσιν φέρει, τὰ δ' αἰσχρὰ εἰς κακίας υνάγκη.XIX. To δη λοιπὰν ηδη ώς ἔοικεν. μῖν ἐστὶ σκέψα-