Rei Publicae libri decem

201쪽

ἐν παντὶ τω χρόνω των πάντων ουδεποτ' ουδ αν εἷς σωθείη, ἔσθ' o στις ἀμφισβροήσει Και πῶς 'Aλλὰ μην, νδ' ἐγώ, εις κανος γενόμενος, πόλιν ἔχων πει μενην, πάν ἐπιτελεσαι τα νυν ἀπιστουμενα. γκανος γάρ, φη. Αρχοντος γάρ που, ν δ' ἐγώ, τιθεντος τους νόμους καὶ τα ἐπιτηδεύματα, α διεληλύθαμεν ου δήπου αδύνατον ἐθέλειν ποιεῖν του πολίτας Οὐδ οπωστιοsν υλλα δή, απερ μιν δοκεῖ, δόξαι και αλλοις θαυμαστόν τι και αδύνατοm, υκ οἶμαι γωγε φδ ος Και μην οτι γε βελτιστα, i περ δυνατά, ἱκανῶς εν τοις εμπροσθεν,. θωμαι, διήλθομεν. Ἱκανῶς γαρ Νυνχη.ώς εοικε, ξυμβαίνει μῖν περὶ της νομοθεσιας αριστα μεν εἰναι α λεγομεν, εἰ γένοιτο, χαλεπὰ δε γενεσθαι, ου μέντοι αδύνατά γε Συμβαίνει γάρ, ἔφη. XV. Οὐκοsν επειδη τοsτο μόγις τέλος σχε, τὰ ἐπίλοιπα δη μετὰ τοsτο λεκτεον, τίνα τρόπον μῖν καὶ ἐκ τίνων μαθημάτων τε και επιτηδευμάτων ο σωτηρες ἐνε- σονται της πολιτείας, και κατὰ ποίας λικίας εκαστοι ἐκάστων ἀπτόμενοι Λεκτέον μέντοι, ἔφη. οὐδέν, ην δ' ἐγώ, το σοφόν μοι εγενετο την τε των γυναικῶν της κτήσεως δυσχερειαν ἐν τω πρόσθεν παραλιπόντι και παιδογονίαν καὶ την των αρχόντων κατάστασιν, εἰδότι ς ἐπίφθονός τε καὶ χαλεπη γίγνεσθαι η παντελῶς ἀληθης' s γὰρ οὐδεν ηττον λθε το δεῖν αυτὰ διελθειν καὶ τὰ μεν δη των γυναικῶν τε και παίδων πεπέρανται, το δὲ των ἀμ-χόντων ῶσπερ ἐξ ἀρχης μετελθεῖν δει ἐλέγομεν δ εἰ μνημονεύεις, δεῖν αυτοὐς φιλοπόλιδάς τε φαίνεσθαι, βασανι 503ζομένους ἐν δοναῖς τε και λύπαις, καὶ το δόγμα τολομη ἐν πόνοις μη ἐν φόβοις μή ἐν ἄλλχὶ μηδεμια μεταβολῆ φαίνεσθαι ἐκβάλλοντας η τον ἀδυνατοsντα ἀποκρt-τέον, τον δε πανταχοs ἀκήρατον ἐκβαίνοντα ῶσπερ χρυ-

202쪽

σὐν εν πνοὶ βασανιζόμενον, στατέον αρχοντα καὶ γεραδοτέον καὶ ζῶντι και τελευτήσαντι καὶ αθλα τοιαυτ αττα ην τα λεγόμενα, παρεξιόντος καὶ παρακαλυπτομενου του λόγου πεφοβημενου κινεῖν το νυν παρόν. ληθεστατα,

ἔφη, λέγεις μέμνημαι γάρ Ῥκνος γαρ, εφην, ω φίλε, εγώ, εἰπεῖν τὰ νυν ἀποτετολμημένα νυν δε τοίτο μεν τετολμησθω εἰπεῖν, ὁτι τους ἀκριβεστάτους φύλακας φι- κοσόφους δε καλστάναι Εἰρήσθω γάρ, ἔφη Νόησονδη,. εἰκότως ολίγοι ἔσονταί σοι. ην γαρ διηλθομεν s-

σιν δεῖν πάρχειν αυτοῖς, εἰς ταυτο ξυμφυεσθαι αυτῆς τὰ

μέρη λιγάκις ἐθέλει τὰ πολλὰ δε διεσπασμένη sεται. Πῶς, ἔφη, λέγεις μαθεῖς και μνήμονες καὶ ἀγχίνοι καὶοξεῖς καὶ ο σα ἄλλα τούτοις πεται οἶσθ' τι ου ἐθέλουσιν ἄμα φύεσθαι καὶ νεανικοί τε και μεγαλοπρεπεῖς τὰς διανοίας, οἷοι κοσμίως μετὰ ησυχίας και βεβαιοτητος ἐθέλειν ζῆν, αλλ' ο τοιοsτοι υπο οξύτητος φέρονται πηναν τυχωσι, και το βέβαιον ἄπαν αυτῶν ἐξοίχεται 'Aληθη, ἐφη, λέγεις. υκουν τὰ βέβαια αs ταsταχθη και Ουκ i, μετάβολα, οἷς αν τις μὰλλον, πιστοῖς χρήσαιτο, και ντω πολέμω προς τους φόβους δυσκίνητα ντα, προς τὰς

μαθήσεις αυ ποιεῖ ταυτόν, δυσκινήτως χει και δυσμαθῶς σπερ ἀπονεναρκωμένα, και πνου τε και χάσμης ἐμπίπλανται, οταν τι δέ i τοιοίτον διαπονεῖν Ἐστι ταὐτα,

ἐφη υμεῖς δέ γ' ἔφαμεν αμφοτέρων δεῖν ευ τε καὶ καλῶς μετέχειν, η μήτε παιδείας της κριβεστάτης δεῖν αυτῶμεταδιδόναι μήτε τιμῆς μήτε αρχῆς. ωρθῶς, δ' ς

Κ Ουκοον σπάνιον αυτ οἴει ἔσεσθαι Πῶς δ' ου Βασανιστέον δ' εν τε οἷς τότε ἐλέγομεν πόνοις τε και φόβοις και ἐδοναῖς, καὶ ἔτι δη ο τότε παρεῖμεν νῶν λέγομεν, τι καὶ ε μαθήμασι πολλοῖς γυμνάζειν δει σκοποοντας εικα τὰ uέγιστα μαθήματα δυνατὴ εσται ἐνεγκεῖν, εἴτε και - ποδειλιάσει, σπερ οι ἐν τοῖς θλοις ἀποδειλιῶντες.

203쪽

Πρέπει γε τοι δή, εφφ υτω σκοπεῖν ἀλλα ποῖα δη λέγεις μαθηματα μέγιστα XVI. Μνημονεύεις μεν που. ν ' γώ, τι si τταεiδη ψυχῆς διαστησάμενοι ξυνεβιβάζομεν δικαιοσυννὶς τε πέρι και σωφροσυνης καὶ ἀνδρείας καὶ σ0φίας λεκαστον εἰq. μ γαρ μνημονευων, ἔφη, τὰ λοιπὰ αν εἴη δίκαιος

μ ἀκουειν Η και τι προρρηθεν αυτῶν; ο ποιον δη; Ελεγομεν που, οτι, ώς μεν δυνατον ὴν κάλλιστα αυτὰ κατιδεῖν, αλλη μακροτέρα εἰ περίοδος, ην περιελθόντι καταφανῆ γίγνοιτο των μεντοι ἔμπροσθεν προειρημενων ἐπομένας αποδείξεις oiόνα in προσάψαι και μεῖς ἐξαρκεῖν εφατε, και ουτ δ ερρήθη τὰ τότε της μεν ακριβείας, ω εμοὶ ἐφαίνετο ελλιπῆ, ε δε υμῖν ἀρεσκόντως, μεις αντοίτο εἴποιτε υλλ' εμοιγε, φη, μετρίως ἐφαίνετο uὴν

καὶ τοίς αλλοις υλλ. φίλε, ῆν ὁ εγώ, μέτρον των τοι -

γυτων, ἀπολεῖπον καὶ τιουν του οντος ου πάνυ μετρίως

γίγνεται ἀτελὲς γὰρ υδεν ουδενος μέτρον δοκεῖ δ'ενίοτε τισιν ἱκανῶς ῆδ' ἐχειν καὶ ουδεν δεῖν πε0αιτέρω ζητεῖν Καὶ μάλ ἔφη, συχνοὶ πάσχουσιν αυτο διαραθ/λ- μίαν. ουτου δέ γε, ν δ εγώ, του παθήματος κιστα προσὸεῖ φύλακι πόλεως τε καὶ νόμων. ικός, δ' ς.Tην μακροτέραν τοίνυν, Ἀταιρε, ἐφην, περιιτέον τω I τοιουτω, και Ουχέττον μανθάνοντι πονητέον ῆ γυμναζομένω νυν δὴ ἐλέγομεν, του μεγίστου τε και μά- τα προσήκοντος μαθήματος επὶ τέλος ουποτε ξει. ου γὰρ

ταsτα εφη. μέγιστα, αλλ' ἐτι τι μεῖζον δικαιοσυνης τε καιων διήλθομεν Κάὶ μείζον ῆν is ἐγώ και αυτῶν τούτων

ου υπογραφὴν δε ῶσπερ νυν θεάσασθαι, αλλὰ την τε λεωτάτην απεργασίαν μη παριέναι ' φου γελοῖον ἐπι μειαλλοις σμικρο ἀξίοις πῶν ποιεῖν συντεινομένους, ὀπως ο τι ἀκριβέστατα καὶ καθαριῶ ατα ἐξει, των dε μεγίστων μη μεγίσtας ἀξιοsν εἶναι και τὰς κριβείας Και μάλα.

204쪽

ἔφη, αξιον το διανόημα ο μέντοι μεγιστον μάθημα καὶ περὶ ο τι αυτ λεγεις οἴει τιν' αν σε, φη, ἀφεῖναι μηερωτήσαντα τί στιν Ου πάνυ ην ὁ σώ, αλλὰ καὶ συερώTα πάντως αυτ ουπιολιγάκις ἀκήκοας νυν δε η ουκ505 ἐννοεῖς ταυ διανοε ἐμοὶ πράγματα παρεχειν αντιλαμβανόμενος οἶμαι δε ofτο μὰλλον ἐπεὶ τι γε η του ἀγαθου ἰδέα μέγιστον μάθημα, πολλάκις ἀκηκοας et δίκαια και ταλλα προσχρησάμενα χρήσιμα και ωφέλιμα γίγνεται και νs σχεδον οισθ' τι μέλλω τοίτο λέγειν, καὶ προς τουτωίτι αυτὴν ου ἱκανῶς ἐσμεν ει δε μη ἴσμεν ανευδε ταυτης, ε ο τι μάλιστα ταλλα ἐπισταίμεθα, οἶσθ' ὁτι Ουδεν μωέφελος, σπερ Ουδ ει κεκτη μεθά τι ανευ του ἀγαθου. ii ει τι πλίον ἐναι πῆσαν κτησιν ἐκτῆσθαι, μημέντοι ἀγαθην η πάντα ταλλα φρονεῖν ανευ του ἀγα- α ΟυJ, καλὸν δε και ἀγαθὸν μηδεν φρονεῖν M A ουκ

XVII. Ἀλλὰ μην και τόδε γε οἶσθα, ὁτι τοῖς μεν πολλοῖς δονὴ δοκεῖ ειναι το ἀγαθόν, τοῖς δὲ κομψοτέροις φρόνησις Πῶς δ' ου Καὶ ὁτι γε, ω φίλε, ΟὐτOsτο γου- μενοι ου ἐχουσι δεῖξαι τις φρόνησις ἀλλ' αναγκάζονται τελευτῶντες την το αγαθοεφάναι Καὶ μάλα, ἔφη, c γελοίως Πῶς γαλουχί, ν δ εγώ, εἰ ὀνειδίζοντές γε, ὁτιουαισμεν το ἀγαθόν, λέγουσι πάλιν ως εἰδόσι φρόνησιν

γαρ αυτ φασιν ἐναι ἀγαθου, ς αυ υνιέντων μῶν οτι λέγουσιν, ἐπειδὰν το του ἀγαθου φθέγξωνται ἄνομα.

μενοι μῶν μη τι ἐλάττονος πλάνη εμπλεοι τῶν ετέρων ἐοὐ καὶ ουτοι αναγκάζονται μολογειν ἡδονὰς εἶναι κακάς;

D Σφόδρα νε Συμβαίνει δὴ αυτοῖς οἰμαι, ὁμολογεῖν ἀγαθὰ

205쪽

καλὰ πολλυι αν λοιντο τα δοκουντα, καν μη I. μως ταὐτα πράττειν και κεκτῆσθαι καὶ δοκεῖν, ἀγαθὰ δε υδενὶ ετ αρκεῖ τὰ δοκουντα κτῆσθαι, ἀλλατ οντα ζητουσι,

την δε δόξαν ἐνταυθα δη πῶς ἀτιμάζει Και μάλα, φη.

Dis διώκει με ἀπασα ψυχὴ καὶ τουτου νεκα πάντα πράττει, ἀπομαντευομενη τὶ ἐναι, ἀπορουσα δε καὶ ουκεχουσα λαβεῖν ικανῶς τί π0 εστὶν οὐδε πίστει χρησασθαι μονίμω, οῖα και περὶ τἀλλα, δια osτο δε ἀποτυγχάνει καιτων αλλων ει ι ὁφελος ην, περ δη το τοιοsτον και O-σosτον ούτω φῶμεν δεῖν ἐσκοτῶσθαι και κείνους του 506 βελτίστους εν ' πόλει, οις πάντα ἐγχειριοΘεν; Hκιστά γ ἔφη. Oiμαι γοsν, εἰπον, δίκαιά τε καὶ καλὰ αγνοου- μενα οπη ποτε ἀγαθά εστιν, ου πολλοs τινὰς αξιον φύλακα κεκτῆσθαι αν εαυτῶν τον Osτο ἀγνοοῶντα, μαντεύομαι δε μηδένα αυτ πρότερον γνώσεσθαι ἱκανῶς. λῶς γάρ, εφη, μαντεύει. Osκουν μιν η πολιτεία τελέως κεκοσμησεται, ἐὰν ὁ τοιοsτος αυτὴν επισκοπὴ φύλαξ, ὁ τούτων ἐπιστήμων; XVIII 'Aνάγκη, εφη ἀλλα συ δη, ω Σώκρατες, πότε--9ον επιστήμην το αγαθ' ὀν χὶς εἰναι η δονήν φαλλο τι παρὰ ταὐτα; υτος, ν δ εγω, ἀνήρ, καλῶς σθα καὶ πάλαι καταφανὴς στι σοι υκ ἀποχρήσοι το τοι ἄλλοις δοκοsν περὶ αυτῶν οὐδε γὰρ δίκαιον μοι, φη λ - κρατες, φαίνεται τὰ τῶν ἄλλων μεν εχειν εἰπειν δόγματα, το δ αυτολμή, τοσουτον χρόνον περὶ ταῶτα πραγματευόμενον Ti δαί ην δ εγώ δοκεῖ σοι δίκαιον εἰναι περὶ ων τις μὴ οἶδε λέγειν ως εἰδότα ουδαμῶς γ 4φη, ω εἰδότα, ως μεντοι οἰόμενον ταῶθ' λοῖεται θέλειν λεγειν.T δε; εἶπον ουπιῆσθησαι τὰς ἄνευ επιστήμης δόξας ώς πῆσαι αἰσχραί ων αἱ βέλτισται τυφλαί η δοκ0sσί τί σοι τυφλῶν διαφέρειν ὁδὸν ὀρθῶς πορευομενων οἱ ἄνευ os αληθες τι δοξάζοντες; υδέν, φη. Σούλει ουν αἰσχρα

206쪽

Γλαυκων, σπερ H τέλει ν ἀποστῆς ἀρκέσει γαρ μῖν, καν σπερ δικαιοσυνης πέρι και σωφροσυνης και τωναλλων διῆλθες, ουτω και περ του ἀγαθου διέλθρς Καὶ γαρ ἐμ0ί ην δ' ἐγώ, πιεταῖρε, και μάλα αρκεσει ' αλλ' οπως μνου οιός τ' σομαι, προθυμουμενος δὲ ἀσχημονῶν γέλωτα οφλήσω. ἀλλ ί μακάριοι, αυτ μεν τί ποτ ἐστι τἀγαθόν, ἐάσωμεν το νέφειναν πλέον γαρ μοι φαμνεται κατὰ την παρουσαν ρμην ἐφικέσθαι του γε δοκουντος ἐμοὶ τα νυν id εκγονός τε του αγαθοεφαίνεται και μοιότατος ἐκείνω, λέγειν ἐθέλω, εἰ και μίτφίλον, εἰ δε η εὰν Ἀλλ ἐφη, λέγε εἰσαυας γαρ του πατρὸς ἀποτίσεις την διήγησιν. 0υλοίμην αν, εἶπον, ἐμε50 τε δυνασθαι αυτην ἀποδουναι καὶ μὰς κομίσασθαι, ἀλλαι φῶσπερ νυν του τόκους μόνον τοfτον δε δ ουν τον

τόκον τε και ἔκγονον αυτου του ἀγαθου κομίσασθε. υλαβεῖσθε μέντοι, μη si ξαπατησω μῆς ἄκων κίβδηλον ἀποδιδους τον λόγον του τόκου. υλαβησόμεθα, ἔφη, κατὰ δυναμιw ἀλλα μόνον λέγε. σιομολογησάμενός γ' ἔφην εγώ, και ἀναμνήσας μὰ τά- χν τοῖς ἔμπροσθεν ρηθέντα καὶ ἄλλοτε δη πολλάκις εἰρημένα T ποια ηδ δς Πολλὰ καλά. ν δ εγώ, καὶ πολλὰ ἀγαθὰ και εκα-στα ουτως εἰναί φαμέν τε καὶ διορίζομεν τω λόγω Φαμεν γάρ Και αυτο δη καλὰν και αυτ λαγαθιν καὶ ουτω περὶ πάντων, α τότε ώς πολλὰ ἐτίθεμεν, πάλιν, κατ' ἰδέαι μίαν ἐκάστου ς μιας ουσης τιθέντες ο ἐστιν καστον προσαγορευομεν. Ἐστι ταίτα Καὶ τὰ μὲν δη ρῆσθαι φαμεν, νοεῖσθαι δ' ου τὰς ὁ αυ ἰδέας νοεῖσθαι μέν, ὁρῆσθαι ' ου Παντάπασι μεν ουν. -ουν ὁρῶμεν μῶναυτῶν τὰ ρώμενα To ψει, ἔφη Οὐκουν, ν δ εγώ, καὶ ἀκοι τὰ ἀκουόμενα καὶ ταῖς ἄλλαις αἰσθησεσι πάνr α

207쪽

τον των αἰσθήσεων δημιουργον Oσω πολυτελεστάτην τηντου ορὰν τε καὶ ὁρῆσθαι δυναμιν δημιουργησεν Ουπάνυ, φη 'Aλλ ωδε σκόπει εστιν ο τι προσδεῖ ἀκοῆ καὶ φωνῆ γένους αλλου ει το την μεν ἀκούειν, την δε ἀκουε- σθαι, ο ἐὰν μη παραγένηται τρίτον, η μεν ου ἀκούσεται D

θώ, οὐδ' αλλαις πολλαῖς ῖνα μη εἴπω ὁτι Ουδεμιὰ τοιούτου προσδε ουδενός. η σύ τινα εχεις εἰπεῖν Ουκεγωγε, η δ' ς Την δε της ψεως καὶ του ορατο ουκἐννοεῖς τι προσδεῖται Πῶς; νούσης που πιομμασινοψεως και ἐπιχειροsντος του εχοντος χρησθαι αὐτsi, παρούσης δε χρόας ἐν αυτοῖς, αν si παραγένηται γένος τρίτον ἰδία ε αυτ τοsτο πεφυκός, οἶσθα, ὁτι η τε ὁ φις οὐδὲν ἔψεται τά τε χρώματα ἔσται αόρατα. ῖνος ὁ λέγεις, ἔφη, τούτου ' δ σὐ καλεῖς, ν δ εγώ, φῶς. ληθῆ, ἔφη, λέγεις Ου σμικρὰ αρα ιδέα η του ραν αἴσθησις καὶ η τοφορῆσθαι δύναμις των αλλων ξυζεsξεων in τιμιωτέρω ζυγω ἐζυγησαν, εἰ περ φατιμον το φῶς. Ἀλλαμην, εφη, πολλοί γε δεῖ ατιμον ἐναι. XIX. Tis os εχεις αἰτιάσασθαι τῶν ἐν οὐρανῶθεῶν τούτου κύριον ου μῖν το φῶς ἄψιν τε ποιεῖ οραν τι κάλλιστα και τα ρώμενα ορῆσθαι πινπερ καὶ σύ,

εφη, καὶ οι αλλοι τον ηλιον γα δηλον ὁτι ἐρωτας 'Αρ' οὐν ωδε πέφυκενέψις προς osτον τον θεόν Πῶς Ουκ ἔστιν ηλιος η ἄψις ἴτε αὐτ οἴτε ἐν ἐγγίγνεται, oraqκαλοsμενίμμα Ου γαρχόν 'Aλλ' ηλιοειδέστατόν γε οἶμαι τῶν περὶ τὰς αἰσθησεις οργάνων Πολύ γε Οὐκοsν καὶ την δύναμιν, ην ἐχει, ἐκ τούτου ταμιευομένην σπε9έπίρρυτον κέκτηται Πάνυ μεν ουν υρ' υν ου και ὁ

γ λιος ἄψις μὲν οὐκ ἐστιν, αἴτιος δ', αὐτῆς ρῆται ὐπ'αυτῆς ταύτης; υτως η δ' ἄς Tosτον τοίνυν ην δ' ἐγώ,

208쪽

φάναι μυε λεγειν τον του ἀγαθου ἐκγονον ον τἀγαθὼν ἐγέννησεν ἀνάλογον αυτω ο τι περ αυτ εν ω νοητωτόπω πρός τε νουν και τα νοούμενα, τουτο τουτον εν ωορατο πρός τε ψιν καὶ τα ορώμενα. Πῶς εφη ἔτι δίελθε μοι 'οφθαλμοι, ηὐδ εγω,οἐσθ' οτι, ταν μηκέτι ἐπ' εκεῖνά τις αυτους τρέπll, ων αν τὰς χροας το μερινὸν φως εστ m αλλὰ ων νυκτερινὰ φεγγη ἀμβλυώττουσι τε και ἐγγυς φαίνονται τυφλῶν, σπερ υκ νουσης καθαρας ψεως Καὶ μάλα εφq. ἰταν δε iμαι, ν ὁ

Π λιος καταλάμπτὶ σαφῶς ορῶσι, και τοῖς αυτοις τούτοις ομμασιν νουσα φαίνεται T μην Ουτω τοίνυν και τοτης η υχης δε νόει ' ταν μεν ου καταλάμπει ἀλήθειά τε καὶ το ν εις τουτο ἀπερείσηται ἐνόησέ τε και ἔγνω αυτοκαὶ νουν εχειν φαίνεται ' ταν δε εἰς το τω σκότω κεκρα- μενον, o γιγνόμενόν τε καὶ ἀπολλυμενον, δοξάζει τε και ἀμβλυώττει ανω καὶ κάτω τὰς δόξας μεταβάλλον και ἔοι- κεν αί νουν ουπιεχοντι Ῥοικε γάρ. Oυτο τοίνυν το τἀλήθειαν παρεχον τοῖς γιγνωσκομένοις κα τω γιγνώσκοντι την δυναμιν ἀποδιδὰν την του ἀγαθου ἰδέαν φάθι εἶναι, αἰτίαν δ επιστημης ουσαν και αληθείας ως γιγνωσκομενης μεν διανοου, ουτ δε καλῶν ἀμφοτερων οντων.

γνώσεώς τε και ἀληθείας, ἄλλο καὶ καλλιον ἔτι τούτωτηγούμενος αυτ ορθῶς γήσει επιστήμην δε και ἀλη-509 θειαν, ῶσπερ κε φως τε καὶ ο ψιν λιοειδῆ με νομgειτὀρθόν, λιον δε γεισθα ου ὀρθ ῶς ἔχει, υτ και ἐν- ταίθα ἀγαθοειδῆ με νομίζειν ταυτ αμφότερα ὀρθόν, ἀγαθον δε ηγεῖσθαι οπότερον αυτῶν ου ὀρθόν, αλλ' ἔτι μειζόνως τιμητέον την του αγαθολαιν 'Aμηχανον καλ- λος ἔφη λέγεις, εἰ ἐπιστημην μεν καὶ ἀλήθειαν παρέχει.αυτο δ' et περ ταίτα κάλλει ἐστίν οὐ γὰρ δηπου σύ γεηδ0νην αυτο λέγεις. υφημει, ην δ' ἐγώ αλλ' δε μὰλ λον την εἰκόνα αυτου τι ἐπισκοπε Πῶς, νον λιos

209쪽

παρέχειν φησεις, ἀλλα καὶ την γενεσιν κά αυξηυ και τρομφην, ου γένεσιν αυτὰν οντα. Πῶς γάρ Και τοῖς γιγνωσκομένοις τοίνυν μὴ μόνον το γιγνώσκεσθαι φάναι ὐποτου ἀγαθοεπαρεῖναι, ἀλλα καὶ το εἰναι τε καὶ την ουσίαν

υπ' κείνου αυτοῖς προσεῖναι, ουπιουσίας οντος του ἀγαθοί, ἀλλ' ετ επέκεινα της οὐσίας πρεσβεία καὶ δυνάμειυπερεχοντος.

. Kαὶ ὁ Γλαυκων μάλα γελοίως, ' πολλον εφ q. δαιμονίας περβολης Συ γάρ, ν δ εγώ, αἴτιος, ἀναγκάζων τὰ μοὶ δοκοsντα περ αυτολλεγειν. α μηδαμῶς γ ἔφη, παύσζ, ει μη τι ἀλλα την πε0 τον λιονομοιότητα αεδιεξιών, εἴ πη ἀπολείπεις 'Aλλὰ μην, εἶπον,

συχνά γε ἀπολείπω. ηδε σμικρον τοίνυν, φη, παραλίπης. ιμαι μεν, ν δ εγώ, καὶ πολύ ομως δε οσα 'εν ω παρόντι δυνατόν, κών ου ἀπολείψω μ γάρ, εφη Νόησον τοίνυν, ν δ εγώ, ῶσπερ λεγομεν, δύω αὐτὰ ἐναι, καὶ βασιλεύειν το μεν νοητο γενους τε καὶ τόπου, το δ αδορατοs, ta μη οὐρανὸν εἰπὼν δόξω σοt σοφίζεσθαι περὶ το νομα ἀλλ' οὐν ἔχεις ταsτα διττὰ εχη, ορατόν νοητόν Ἐχω Σὸσπερ τοίνυν γραμμην δίχα τετμημενην λαβὼν ἄνισα τμηματα πάλιν τέμνε ἐκάτερον τμῆμα ανὰ τον αὐτον λόγον, τό τε οεορωμενου γένους καὶ τὸ τορνοουμένου, καί σοι ἔσται σαφηνεία καὶ ἀσαφεία προς ἄλληλα εν μεν τω ὁρωμένω τὰ μεν τερον τμῆμα εἰκόνες λέγω δὲ τὰς εἰκόνας πρῶτον μεν τὰς σκιάς, πειτα SI ct εν τοῖς ὁδασι φαντάσματα καὶ ἐν τοις σα πυκνά τε καὶ λεῖα καὶ φανὰ ξυνέστηκε, καὶ πὰν τὰ τοιοίτον, εἰ κατανοεῖς υλλα κατανοῶ. ὁ τοίνυν ετερον τίθει, 'osτο

εοικε, τά τε περὶ μῆς ζῶ καὶ πῆν τὸ φυτευτὸν καὶ τοσκευαστὸν λον γένος. ἐθημι, ἔφη. H καὶ ἐθέλοις αναυτο φάναι, ν δ εγώ, διηρῆσθαι ἀληθεία τε καὶ μη, s

210쪽

τοῖς i δεσι δι αυτῶν την μέθοδον ποιουμίνη. αυτ εφζ, α λεγεις, ουζικανῶς εμαθον Ἀλλ' αυθις, ην δ' ἐγώ c ραον γα τούτων προει9Vμενων μαθήσει. ἐμαι γαρ σε εἰδέναι, τι οἱ περὶ τὰς γεωμετρίας τε και λογισμους καὶ τα OtasTαπυαγματευόμενοι, ποθεμενοι τό τε περιττὸν και τλαρτιον και τα σχηματα καὶ γωνιῶν τριττὰ εῖδη καὶαλλα τούτων ἀδελφὰ καθ' ἐκάστην μεθοδον, αὐτ μενῶς εἰδότες, ποιησάμενοι ποθέσεις αυτά, ουδένα λόγον ουτ αυτοῖς υτ αλλοις τι ἀξιοfσι περ αυτῶν διδόναι ώς παντὰ φανερῶν, ε τούτων δ αρχόμενοι τα λοιπὰ ηδη διεξιόντες τελευτῶσιν μολογουμενως ἐπὶ τουτο, υαν ἐπὶ σκεὐιν ὁρμήσωσιν Πάνυ μεν ἡν, φη, τοὐτό γε οἶδα. Ουκοὐν καὶ ὁτι τοῖς ὁρωuενοι εἴδεσι προσχρῶνται και τους λόγους περ αυτῶν ποιοῶνται, ου περὶ τούτων διανοούμενοι, αλ ἐκείνων περι, οἱ ταὐτ εοικε, os τετραγώνου αυτο ενεκα του λογους motosμενοι και διαμετρου αυτῆς ἀλλ' ου ταύτης ην γοάφουσι, και ἀλλαουτως, αυτ μεν ταίτα si πλάττουσί τε καὶ γράφουσιν. ων καὶ σκιαι καὶ ε υδασιν εἰκόνες εἰσί, τούτοις μενῶς εἰκόσιν αs χρώμενοι, ζητοsντες τε αυτὰ κεῖνα δειν, 5iu υκ αν αλλως ἐδοι τις η λὶ διανοια υληθῆ, φη, λεγεις. I. Tost τοίνυν νοητον μεν ὀ tδος ελεγον, υπο-

θεσεσι δ' ἀναγκαζομένην ψυχὴν χρῆσθαι περὶ την ζήτησιν αυτοs, ου ἐπ' ἀρχην ιοὐσαν, ως υ δυναμένην τῶν υποθέσεων ανωτέρω εκβαίνειν, εἰκόσι δε χρωμένην in