Praelectionum theologicarum compendium ad museum theologiae alumnorum

191쪽

l8d PARS III. DE CONDITIONIBUS MATRIMONII.

Subtrahere potuerint : ne proinde, quoad illos, primis Saltem temporibus, ea supponi potest esse Ecclesiae intentio ut eorum matrimonia sint invalida : quandiu amissa non est omnino spra eos ad Ecclesiam reducendi, jam

prodesse illis poterit legis illius obligatio, nec diei potest

certo et uniesi noxia sutura. Sed postea in decursu temporiam, non auderemus illud affirmare, et eodem modo rati inaremur ae in prima hypothesi. eterum , cum solutio quaestionis multum pendeat aei reum antiis peeuliaribus, pluris interest eum expendere quoad varias regiones, quum modo generati : nonnulla Speciatim dicemus de muri montis IIollemdiae, et Protestantium in Gallia.is.. I'. DR MATRlMoretis I OLLA Nni E. Exstat decisio BENEDi- I xin, data an. t ii, quae videri posset nobis extranea , cujus tamen sensum investigare operae pretium est. Si enim sit mera declaratio,

Seu interpretatio decreti Tridentini, et detegamus cuinam principio innixus sit Benedictus XIV, quotiescumque probari poterit cuidam difficultati idem principium applicari, exinde poterimus hujus diffi- ultatis solutionem educere, non quidem tanquam decisione pontificia eratam, sed tanquam pollentem ea certitudine qua constabit tale fuisse reipsa motivum Benedicii XIV, et illud molivum tali dissiculi ait de-liere applicari. Igitur ducem sequendo ipsum Benedictum XIV, qui

Suam declarationem exposuit de 3 od. l. xll, c. v1, tria spectabimus :l' tenorem declarationis; 2' illius naturam; 3' rationes quibus uititur et deinde videbimus an applicari possit aliis regionibus. I. Declarationis tenor. Quatuor includit : I ' matrimonia in IIollandia inter duos hoPretieos inita absque praesentia parochi, fuisse et fore valida, dummodo aliud non obstet canonicum impedimentum; 2' matrimonia inter unam partem haeretieam et cliteriam ecttholiciam, quamvis graviter illicita, esse tamen valida, si ineantur sine parochi praesentia; Z' eamdem decisionem extendendam non esse ad matrimonia ti Ortim ciatholieorum, sed ea esse invalida; a' quoad ea matrimonia, quae in catholicorum prineipum redonibus sunt ab iis qui domiei-lium habent in prouinciis foederatis, mel in propinetis foederamis ab iis

quorum domicilium situm est in dominio principum ea Olicoriam, Satis Provisum esse per canonici juris regulas jampridem constitutas, de iis qui relicti regione in qua domicilium halaent, nee novo alibi domicilio vel quasi-domicilio aequisito, matrimonium ibi contrahere cupiunt. II. Declarationis natum. Satis constat eam habendam non esse ut diSP sationem concessam a S. Pontifice, qua eximautur haeretici a lege Concilii Tridentini: est tantum legis illius interpretatio authentica. Illud constat i. ex eo quod non minus respiciat matrimonia ante inita quam quae postea; 2. ex iis quae Peracta sunt in S. Congregatione Coi Disitired by Cooste

192쪽

CAP. IV. DE MATRIMONIIS HOLLANDIAE. IS Seilii, et ex modo quo eam exhibet Benedictus XIV ; a. ex interipietatione Pii VII in epistola supra indicata.

III. Otabo rationibus nitatur declarario. Ratio quartae decisionis ex ipsa enuntiatione satis innoteseit. Ralio tertiae est, quia constat de-eretum Concilii fuisse promulgatum in peculiaribus catholicorum paro-ehiis, saltem postquam illae provinciae ad haeretieorum dominationem transierunt. Ita Benedictus XIV, e. vI, et e. vir, n si et S. Ratio seeundae est, quod, cum conjugum alter, tum ratione loci iii quo habitat tum ratione societatis in qua vivit, exemptus sit a Tridentinae S nodi lege, exemptio qua ipse fruitur alteri parti communicata remanet, propter individuitalem contraetus, vi cujus exemptio quae uni ex partibus competit ad alteram extenditur eidemque eoninuinitatur. Ibid. C. vi,n' i 2. Ratio tandem primae non ita eonstat. Ait Benedictus XIV,n' I, conformia fuisse consultorum suffragia, sed eos variis innixos esse rationibus et neque indicat quanam praecise ipse motus fuerit. Unde id tantum per conjecturas deducere possumus. Porro I ' non fuit determinatus, ex eo quod non salis constaret promulgatum fuisse in Ilollandia decretum Coucilii Tridentini. Iudicabat enim, ut ipse testatur,nu 2, valde verisimile esse promulgatum fuisse decretum, et saltem illi constabat fuisse promulgatum post defectionem illarum Provinciarum . adeo ut irrita declaraxei t matrimonia inter catholicos ibidem inita. a' Nec magis motus est rationibus desumptis ex parte ipsorum haereticorum, v. g. ex incommodis quibus per legis ohservationem exponerentur, ex eo quod nimis durum esset eos legi subjicere, etc. Nam

quarta pars decreti, quae distinguit tuter loca et domicilia, satis indieat hic non agi de privilegio haereticorum personali, et videtur supponere eos qui degunt sub ditione principum catholicoriim, saltem ubi non efformant societatem distinetanm, subjici decreto Concilii Tridentini a ' Videtur ergo innixus in eo quod haeretici et catholici efformarent

duas societates distinctas. adeo ut Concilium, licet ante divisionem Promulgatum, nou censeretur attingere societatem haereticoriam postea efformatam. Et haec interpretatio omnino congruit Epistolas Pii VII supra indicatae. IV. Ex his dedurere possumus, An ea declaratio ctylicctra possit Gliis regionibus. In se spectata, non respicit nisi matrimonia I ollandiar; nec proinde potest proprie vim habere in aliis regionibus. Attamen , secundiun ea quae diximus initio quaestionis, per analogiam ex illa decisione arguere possumus quoad alias regiones sensu exposito, eum, ut vidimus, nou dispensationem concesserit, sed meram decreti interpretationem ediderit, et aliunde satis probabiliter assequi possimus cuinamnio ivo innixus fuerit. Exinde ergo varia educere poterimus confretaria. Unum est quod, utpote magis generale et inconcussum , speciali annotatione dignum esse putamus. Scilicet ex seeunda parte declarationis Benedicii XIV quoad matrimonium inter unam partem entholi- eam, et alteram acatholicam, deduci potest geueratim valere matrimonium, absque forma Concilii Tridentini initum, inter duas partes quarum una non subjicitur huic decreto et semper enim applieatur ratio quam assert Benedictus XIV, nemIae quod Exemptio, quin lini eae Diqilip e by Cooste

193쪽

PARS III. DE CONDITIONIBUS MATRIMONII. Partibus comAetii. od ralteram eaefenditur, eidemqtie commiaraiciattir. IIitie in eo sensu respontait C r.e Edis XIII archiepiscopo Alectili iliensi, et Pius VII, in responsione jam citata, eidem principio iuuilebatur.

is 5. II'. DE MLTRIMONIIS PROTESTANTIUM IN GALLIA.- Ad neeuratam quaestionis hujus valde difficilis solutionem, triplex epocha est distinguenda . I. ab Ecieto Nanneiensi on. isisS, ctil reBociationem m. t GSS. Matrimonia Protestantium habebantur ut valida, sive quia efformabant Soeietatem religioSum eum Suis ministris et ecelestis, in quibuS non erat promulgatum decretum Tri dentinum , sive quia aderat mei in Saltem M. clesiae dispensatio, quae approbabat facultatem datam pr testantibus in articulis secretis Edicti Nannetensis. Iline

haereticorum conversorum matrimonia non denuo celebrabantur.

II. Post reueocalionem Edicti muneiensis. Matrimonia Protestantium inita aliter quam praesente puroelio gener liter habebantur ut irritdin utroque foro et propter ratio neS contrarias. Iline quando sic nupti ad Ecclesiae gremium redibant, ordinarie instaurabantur eorum matrimonia. Dixi steneraliter, quia in quibusdam locis Al Satiae Protestantes Semper habuerant parochias speciales, in quibus promulgatum non fuerat Concilium, nee proinde obligabui.

cem. In eo edicto, LUDovicus XVI statuebat aretholicis liberum fore matrimonium inire vel coram parocho aut vieario, vel coram sudiee et sie autem ferebat art. IS: , Le dit cure ou vicaire, ou dit suge, declarera aux paritesis au nom de la tot qu elles sont unies en legitime et in-- diSsolubie mariage. - Ea oecasione, Sic Regem alloquebatur coetus cleri Gallicani an . IT 8Sia Sire, permetieZ- DouS de uous representer avec la salute liberte de I'a-- stolat, qu il n est donne a aueune pulsSanee Sur la terre, d'obliger les pasteurs des umes a doctarer que des hore liques qui Se marient Sans aucun rit reliseuX, en vertuis de Ia seu te dispense de I autorite seculiere, contractentis une alliunee legitime, e est a-dire, consorme a mutes tes

194쪽

CAP. IV. DE MATR. PROTESTANTIUM IN GALLIA. 18

h lois de l'Egli se et de l'Etat, tandis que te divin legisla-- teur des chredens a institue uia sacrement pour Sancti-- ner leur union conjugale, que les ea notis defendent deo Separer l'engagement civit des eereinoni PS Saerees, et is que les ProteSinnis reconnai SSent euX-memes que leu Seeau de la religion est indispensabie pour rendre licites v Iesmariages; nous Supplions mome Votre Majeste d'aprum prouuer que les cures , vieni res et auires eeclesiastiquesv ne paruissent ni activement ni passivement dans cesis Sortes d uetes, quelque changement qui soli fuit a lati forme propoSee. v Nobis videtur noluisse elerum Galli-eanum aggredi hanc quaestionem, an illa matrimonia futura essent in Se valida, Desine.

Initio perturbationis Gallicae, an . 1 8s et i so, pr lamata fuit libertas absoluta cultuum; unde lex et vilis, an . ii 22, constituit officiarium civilem distinctum a parochο, ut coram illo matrimonia omnium absque ulla distinctione inirentur, Sieque pro validis haberentur. Ilis praemissis, quaestio est quid hodie sentiendum de matrimoniis Protestantium. Interrogatus ea de re Card. Legatus respondit relationem laetam esse Sedi Apostolitae, illiusque sudietum in re tanti momenti exspectandum ESSE . . Interrogatus Pius VII quaestionem dirimere noluit. Ηinc duplex exorta est opinio. Prima, quam plures Sequuntur episeopi, stat pro invaliditate. Ratio est quod usque ad tempus perturbationis Gallicae, vel saltem usque ad edictum anni t TST, Protestantes subjecti remanserunt legi Concilii Tridentini : porro ab ea

eximi non potuerunt, sive per auctoritatem civilem, Sive per obstinatam in haeresi et in Sua contra Melesiam rebellione perseverantilim. Secunda opinio, quam tuentur viri graves, Stat pro validitate. i' ProteStantes in eumdem Statum redierunt aeante revocationem Edicti Fannetensis : porro tune, ut vidimus, eorum matrimonia habebantur ut valida. 2' Ηue dueere videtur deeisio BENEDICTI XIV ei rea matrimonia

Itollandiae : ubi enim eadem est ratio decidendi, eadem danda est decisio : porro hic eadem est ratio, ut facito in-

195쪽

I 8S PARs III. DE CONDITIONIBUS MATRIMONII.

telligetur, si conferantur ea quae supra diximus eum statu hodierno Protestantium in Gallia. 3' Ex principiis jam expositis. Visum est valida esse matrimonia haereticorum in locis in quibus efformant societatem omnino distinetam, saltem quando omnino consummata et perlaeta est separatio et porro talis est status Protestantium in Gallia. Talia sunt praeeipua utriusque partis momenta: si abs lute eligendum esset, satis inclinaremus pro validitate eorum matrimoniorum' si autem admittatur haec opinio, decisio extendenda erit ad matrimonium inter unam partem catholicam, et alteram haeretieam et id nobis evidenter de- duet videtur ex art. II deelarationis Benedieti XIV de matrimoniis Itollandiae, et ratione qua nititur : nulla assignari potest disparitas. Caeterum in praxi, quando haeretici convertuntur, Permitti nequit ut matrimonium dissolvant, et aliud ineant, non solum ratione dubii, sed ratione legis civilis quae prius matrimonium agnoscit ut validum. Attamen curandum est, quando id fieri potest, ut matrimonium renovetur coram par ho et testibus, et benedictio recipiatur, tum ut tollatur omne dubium, tum ne careant gratia benedictioni annexa : sed si illud obtinendum non speretur, cauae agendum est, et consulendi superiores, quia aliquando satius esset, etiamsi quis putaret matrimonium esse irritum , relinquere partes in bona side. PudicT. 2. Ovid requiratur tit matrimonium non sit elandratinum.1s6. Quinque hic expendenda oeeurrunt : i' quaenam praesentia parochi requiratur; 2' quis sit proprius parochus, evius praesentia requiritur ; a' quaenam debeant esse illius dotes, ut possit matrimonio assistere; d' a quo suppleri possit; fi' quot et quales debeant esse testes. De his totidem

quaestionibus uegemuS. QUAEST. i. - Oualis praesentia Parochi requiratur.

is . Melius id determinari nequit, quam resurrendo ad historiam deereti illius in Concilio tali. Postulaverunt Galli ut irrita redderentur matrimonia non inita eoram sacerdote et tribus testibus et cum tamen

196쪽

CAP. IV. QUALIS PRAESENTIA PAROCRI REOLIRATUR. id sex inde nimium coaretari videretur matrimonii libertas, in tribus primis deereti redactionibus nulla fiebat mentio saeerdotis, sed tantum trium testium. Verum visum est non satis esse tres viros quoscumque, sed quaerendum stabilem testem; deliberatum de scriba , vel parocho. et judicatum est quod . si exigeretur parochi praesentia, multo faciliu* impedirentur matrimonia inter ligatos aliquo impedimento, et certius constaret de relebrato matrimonio. Postulaverunt tunc oratores Galli ut parochus praeesset matrimonio; sed noluerunt Patres eam vocem adhibere , quae sonabat plus quam testis praesentiain. et condiderunt decretum quale nunc exstat. Igitur

Ex mente Coneilii Tridentini requiritur praesentia paroelii, non tanquam ministri sacramenti, sed tanquam testis prinei palis ab Erelesia deputati, seu, ut loquitur BENE- Dicae Us XIV, G Synod, l. xiit, c. XIII, D' G, tanquam testis authorigabilis pro Eeclesia, per quem nempe Eeelesiae eonstet de inito matrimonio. sine tu valet matrimonium, lichi sacerdos non conferat heri edictionem nullatem e Conei lium eam praeeipit quidem, Sed non eam exigit ad validitatem contractus.

Olim quidem in Gallia non pauci jurisperiti putabant binnedictionem requiri ad validitatem matrimonii vi ediet rum regiorum, quae eam exigebant. Verum plerique the logi, et non pauci etiam juris periti, aliter sentiebant. Quidquid olim fuerit, nulla hodie remanere potest difficultas. Iine 2 ' non suffieit praesentia PADim parochi, Sed requiritur praesentia moralis, id est, ut videat et audiat eontrahentes : alioquin non poterit parochus testem agere eoram Ecelesia, ut patet. Et ita decidit S. Congregatio, eum Ea tamen restrietione, nisi asseclasset non intellistere eid est, si parochus ipse sibi eausa fuit cur non videret et audiret, quia vel aures sibi obstruxit, vel faciem velavit, validum erit matrimonium; quia aequum non est ut ab arbitrio factoque parochi pendeat matrimonii libertatem impedire. Aliunde matrimonia sic inita satis publica evadent. Ita Benedictus XIV. Ad praesentiam autem moralem requiritur ut paroelius interpellatur et moneatur de eo quod agere volunt contrahentes, Seu, ut loquuntur Buctores, ut sit adhibitus. Ita deelaravit S. Congregatio. Ratio est, quia alioquin par

197쪽

PARS III. DE CONDITIONIBUS MATRIMONII.

ehUS non reiisetur advertere illud quod fit, nec judicare potest res qui sie agunt velle Serio agere. Sed etiamsi paroehus fuisset Sub alio praetextu vocatuS, validum nihilominus foret matrimonium, modo antea moneretur accersitum eum quidem fuisse alio nomine, revera autem ut matrimonii celebrationi assisteret. Item, licet non fuisset vocatus, si, fortuito praesens, interpellaretur. Imo valeret matrimonium, licet parochus non adesset nisi inBittis et eooeltis. Ita declaravit S. Congregatio, et Admittunt communiter auctores et etiam in illo casu veristratur illius praesentia, et fidem facere potest Ecclesiae vere eorum se celebratum fuisse matrimonium. Isine a ' valet matrimonium celebratum a parocho, etiam in vilena Porochia . quia non est proprie actus jurisdicti nis, aut ad summum non nisi jurisdietionis voluntariae. Ita deelaravit S. Congregatio Concilii. Attamen postulat bonus ordo ut paroelius matrimonio non eonjungat suos subditos in aliena parochia, sine consensu paroelii aut episeopi loei. QUAEST. 2. Oti is sit proprius Petrochus in ordine ac

lu8. Quamvis Concilium Tridentinum statuat tantaen ut matrimonium ineatur coram parocho, Apud omneS constat non sufficere praeSentiam emuscumque parochi, sed requiti praesentiam illius qui in eodem deereto, ubi de bannorum proclamationibus, dicitur proprius contrahentium DroeliuS.Iine in eodem decreto sie statuitur et u Si quis paroeliuS,

v vel Blius Saeerd .... alterius paroehiae sponsos Sine illo-- rum parochi licentia matrimonio conjungere aut benedi-- eere ausus fuerit, ipso jure SuspenSUS maneat. . . . rum T

tantur varii nuetores . et pleraque Ritualia , hanc Concilii dispositionem fuisse in Galliis reeeptam. Magni igitur interest cognoscere quisnam sit pmpriuS par hus in ordine ad matrimonium. Quaestionem solvemus statuendo triplieem assertiοnem.

in ordine od matrimonii Baliditatem est purochus domi-

198쪽

CAP. Iv. QUIS SIT PROPRIUS PAROCUL S.

eilii, Bel quasi domicilii, Bel simplieis habiloliomis; non

sarochus oriuinis, Bel quialiscumque loci Per quem Simpliciter transeunt contrahento. Prob. et explicatur per partes. Dicitur I. parochus domi-eilii. Domi ei lium dieitur locus in quo quis versatur eum intentione perpetuo manendi. Igitur domicilium non aequiri rur ullo tempore ab eo qui habet intentionem discedendi: dum contra statim, absque ullo temporis intervallo, nequiritur ab eo qui vult perpetuo permanere : illud omnino dicendum esse Secundum legeS et en nones expresse doeet FAGNAditis. Sed requiritur ut illa voluntiis sueto aliquo Sensibili manifestetur : quale autem debeat esSe illud factum, multum pendet ex circumstantiis. Porro parochum dominei lii esse proprium parochum in ordine ad matrimonium,

constat ex unanimi Seriptorum opinione, et ex S. Congregationis decisione, teste BENEDICTO XIV, II Stil. XXXIII, II 6 Sed quaedam uianotanda Sunt.

Si quis hubeat cito com te ilia in diversis paroelii iS,

potest matrimonium inire coram alterutro parocho, quia vere hahet duplicem parochiam. Sed tune Solum euobus domiciliis instruetus aliquis jure appellatur, eum in utroque aequaliter colloeatus, prudentium virorum sudieio, existimatur : quod non mathematice, sed moraliter Sumendum obser vant nuctoreS.

2' Si partes sint diversae parochiae, non requiritur praesentia utriusque parochi, sed sufficit praesentia unitis, quia Concilium non exigit praesentiam parochorum. Ita de-elaravit etiam S. Congregatio. Imo potest paroelius Sponsi assiStere in parochia sponsae, et vice veritu. Sed notaut auctores parochum qui assistit debere, ut licite omnia Iant, habere consensum ulterius parochi. Usus invaluit ut matrimonium celebretur a parocho sponsae in sua Paroelii B, quia decet, juxta S. AMBllosi uv, ut quae nubit e elitumvis Bidectivr ct Biro, quom isSα υirum ess elisSc.is s. Dieitur II, parochus quaεi- domicilii. Quasi domi-eilium , quatenus medium tenet inter domicilium et sina-plieem habitationem, est locus in quo quis vel retur eum

199쪽

isI PARs III. DE CONDITIONIBUS MATRIMONII.

intentione ibi manendi, non quidem perpetuo, sed per tem-PuS notabile, v. g. per majorem anni partem. Si quis habeat hane intentionem, eamque facto externo sutileienter manifestet, videtur statim aequirere quaSi- domi ei lium. Porro post concilii Tridentini decretum magna aderat controverSia circa parochum quasi-domicilii; imo plerique exi Stimasse videntur necessario recurrendum eSSe ad paroelium domiellii : sed observatum est locum lare nimiis disileuitatibus, si id exigeretur; unde Jam Satis reeeptum e Suffleere, Saltem generaliter loquendo, paroelium quaSldomieilii : quod videtur intelligi in eo sensu quod non ideo exeludatur paroelius domicilii: adeo ut liberum sit coram alterutro matrimonium inire. Ita supponit BENEDICTUS XIV, INStit. xxxiii, et Constit. Paveis abhinc hebdomadis, Bullar. t. Iv. Iline Juxta plura Congregationum Romanarum reSponsa quae ibid. proferuntur, qui alicubi degunt muneris implendi causa, vel ad poenam in carcere luendam, , et ad educationem recipiendam, aut famulatum exercendum , possunt matrimonium inire eoram parocho illius t i. Diximus Sallem peneraliter loqtiendo, i ' quia, etsi videatur quasi-domicilium posse statim acquiri ex intentione FaliS mauifestata, non eonstat an statim iniri possit matrimonium et auetores passim supponunt requiri ut saltem prae-eeSSerit aliquod habitationis tempus. 2' Benedictus XIV, Dialit. cit., dicere videtur non admitti parochum quaSidonatellii, nisi propter diffleuitatem adeundi paroelium domi ei lii, ideoque non admittendum esse, si nulla interveniat difficultas, v. g. si domi ellium et quasi-domicilium in eadem civitate habeantur. Sed in eo casu recursum ad parochum domicilii necessarium esse tantum ad bonum ordinem, non autem ad matrimonii validitatem deduci poterit ex iis quae dieemus de parocho simplicis habitationis. 2oo. Dicitur III, paraehus simplieis habitationis. Intelligimus per simplicem habitationem, quatenus diSilu-guitur a quasi-domicilio, quando non adest quidem intentio eommorandi etiam per majorem anni partem, Sed demeto quis commoratur per tempus satis notabile, id e , Per Spatium saltem unius mensis et nee sufficiet intentio

200쪽

CAP. IV. QUIS SIT PROPRIUS PAROcΗus. illa

sola, nisi reipsa adfuerit habitatio. Jam vero coram paro- eho talis habitationis iniri posse matrimonium indieat de-

eisio S. Congregationis, quam refert FAGNAN Us : st Cum, vir et mulier Trajectenses , timentes impedimentum a. paroelio, ad vicinam urbem AquiSgratienSem se contu- , lissent, et ibi aliquandiu morati matrimonium contraxis-s Seni, S. Congregatio conSulta Super Validitate , censuitis exprimendum tempus quo contrahentes Aquisgranaris manserunt: quod si fuerit saltem unius mensis, dandamo esse decisionem pro validitate, alias de novo referendum, in Congregatione. o Eam deciSionem refert etiam BENR-Dicetus XIV in Const. cit., ubi hane regulam tradit ad Judi eandum de validitate matrimonii, si Quod, antequum ma-- trimonium contrahatur, Spatio Saltem unius mensis, i lie, qui contrahit habitaverit in loco ubi matrimonium eele- , bratur. is Eamdem decisionem pluries a S. Congregatione datam videmuS.2os. Dicitur IV, non sarochus OristiniS. Paroelius originis ille dieitur in evius parochia quis nutUS est, modo non casu et per aceidens ibi natus Sit : Si enim parentes illius alibi domicilium habebant, et ibi nonnisi transitorio

versabantur, censetur natu S in domieilio parentum : ita communiter auctores. Porro ubi agitur de matrimonio, attendendum non est ad paroelium originis : ut enim ait BENEDIcTus XIV, Instit. xXXIII, D' 6, Saeri canones, eum nomine proprii paroelii paroehum quoque originis complecti voluerunt, id expresse deel ararunt, quemadmodum contigit cum de saera ordinatione Sermo haberetur. Unde omnes auctores agnoscunt proprium Paroelium quoad matrimonium non esse parochum originis.

Dicitur V, non purochus quc ScumqUe laci Per quem simplieiter transeunt contrαhentra. Etenim, quando aliquis domicilium aut quasi-domieilium fixum habet, non sufficit simplex illius praesentia οmnino tranSitoria in alio Ioeo, ut sat parochianus istius loci in ordine ad matrimo nium, prout pluries declaravit S. Congregatio, et intelli gitur ex dictiS. 262. Dieimus quando stliquv domicilium, ete. , quia si