Fragmenta.

121쪽

inaurata ses. Boethh. Co . Inscr. Vol. II. p. 665. n. , ipsa VOX περιτερα Ποιν do pictore opinor haudquaquam usurpari potest. Tontavit eum Casnubonus ad h. I.: is Constanter omnes sodd.. et epit. περιτερ ινίσας nut παρατεραμνί-ς: quod quid significeti Logo igitur περιτεριι insatio. Aliis verbis idem dicit paullo post p. 476. I . E. τα χή. 17 περιαρπνρον ας κα4χρο υντας, ni consentiunt codicos noquo Schweighaeuserus quidquam mutare nusus St. Qui, τψε im Sive τὰ ινα quum sint tecta aedium omninoquct Superiores rei nil cuius paries, inde Verbum περιτεραμίγιν formatum esse censet, quod signi- scot risumma labia vasis alicuius nuro praecingere. VPrum quidni derivaveris a voco τέραμνος Sivo τλεεινος, quod PSt i. q. στερεος, πνκνος, ut τε sarcto Sit i. q. πυκα ζω, κὐπελλον igitur λίθινον, χρυσου τα χεavi περπεραιινισθὲν Sit i. q. πέριξ πεπικασu νον, es. Il. XXIII. 503. αouατα δὲ χρν το πεπυκασι ιδεα κασσι- τὰν τε, h. e. aureis laminis inductum, quod planum ost dopiciis poeulis dici non posse. Diiudicent rem perii tores. Do nuptiis Pirithoi cs. Diod. IV. 70. Paus. V. 10, 2. Muoll. Archaeol. g. 389, 3. Idem argumentum in Theseo Athoniensi pinxerat Milo, Paus. I. 17, 2. LXIV. Athon. XV. p. 690. E. IIaέρον δ' ἐν τοῖς προς

Vulgo A. νιες, Ἐρχιεῖ , sed dicit gentilo et 'At νιεύς esse et 'Aχνιευς. De ceteris cf. I ustath. p. 1387. ἐν δὲ τοῖς ei τορι

122쪽

Plutarch. Sympos. u. IV. 2, 3. ἐκεῖνος ruo Ἀνδροκνδης ων ἐποίσε παντων ἐναργέ-ατα καὶ κα στα τονς περὶ τὴν Σκυλλαν ἰχθυς Leuroαgησας εδ ε το παθει μῶλλον ii τέχνη κεχρῆσθαι ' φυσειγαρ ἐν φίλοψος. CL ibid. IV. 4, 2. - Androeydos Zouxidisnoqualis pinxit etiam Proelium I lataeenso, v.. Sillig C. Λ. p. 43 Eq. Eius, quam Polemo dicit, picturno argum ntum sumsit ox Odyss. XII. 95. LXVΙΙ . Diog. L. II. 104. Θεόδωροι δὲ γεγόνασιν εἴκοσι - δωδέκατος ζανῖγgoς, ον μέμννται IIολέμων. . Solet Diogenes inlia ex Demetrio Magneso Sumero, qui scripserat de scriptoribus homonymis. Do Theodoris pictoribus, nam erant plures eiusdem nominis, es. Sillig C. Λ. P. 443. LXVIII '. Diog. L. IV. 58. γεγόνασι δὲ Γίωνες δέκα ' ordooς Mavσιος ανδριαντοποιος, ου μέμνηται καὶ Πολέμων. Ex Diogene Eudocia p. 94. Cf. Sillig C. A. p. 107. LXIX . Diog. L. V. 85. γεγόνασι δὲ Λημητριοι αξιολω7oι είκοσι ' - πέμπτος ἀνδρωντοποιός, οὐ μέμν αι IDλέμων. Cf. Sillig C. A. p. 180, ubi addo Demetrium Alexandrinum, qui vixit temporibus Ptolemasi Philometoris ot habita-hat Romae; quoni Diodorus Exc. Vat. p. 84. Mai. Vocat τοπωγραφον, Valerius Max. V. l. p. 239. Bip. pictorem Alexan

drinum.

n ad Diophilum, a) ad Aranthium, M ad Anonymum. De

123쪽

argumentis haraim epistolarum non constat nisi do iis, quae ad Diophilum et ad A nonVmuni datae erant; quarum illa pratdo Libero Moryclio apud Syracusanos culto, haec αδοξωνονοειατων, quae quid Significent exemplo est nomen παρασί--0. Epistola ud Attalum videtur do cognominibus quibusdam deorum insolentioribus suisso. Deniquo quae Aranthii nomine insigni in est, hanc, quantum oX unico quod se lat fragmento iudicari licet, cerium genus paeanum, quod in laudibus morialium positum eras, Persequutam esse dixeris. l. προς Ἀτταλον ἐπιστοὶ v.

Dubium quis fuerit hic Attalus. egoner do Aul. Attal.

I. D 204. regem Pergamenum fuisse statuit, eius nominis secundum. Quod lices sit verisimile, tamen ego pro certo affirmara non ausit n. Nam procul dubio in aetate, qua gloria

Attalorum in fastigio orat, si nude Attalus dicebatur, de regibus quisque Statim cogitabat; et coriabant qui tunc florebant viri docti Attalos visitando, opera aua iis mittendo, nominibus eorum inscribendo Bito περὶ oo'νων, πρὸς Ἀτταλον, Al lie n. XIV. p. 634. A. . At enimvero etiam de hoc dubitari non potest, fuisse iisdem temporibus, dum florebant sub Λtialis Iitterae Pergamenao, inter homines litteratos haud paucos, qui nomon illud illustro ad so transtuli figent, velut sub Ptolemaeis inveniebantur mulsi qui Ptolemaei nominarentur; si citatur Attalus nescio quis in oppre περὶ παροι ιαυν apud IIesych. V. κορίννουσι, itemque Attalus grammaticus inter interpretes Homeri ap. Schol. Vsia. II. XV. 444. quas sunt Herodiani), coli. Victor. Il. XV. 641. 65 . - Argumentum huius opistola eram artis perlegeticas indolem habot; est enitii do insolentioribus quibusdam deorum cognominibus usque a communi usu et notitia remotioribus, velut Apollinis o*παγω lagm. LXX. , κ νοτος iis . LXXI. , - νων χοιρο lagm. LXXII. , qualia ex monimentis Iocorum Pruerat ni que ad causas mythicaS revocaverat scriptor. Similem disquisition om habes apud Clomontoni Alexandrinum Protrept. cap. 2.9. 38.39. ex diversis scriptoribus compilatam, iniser quos iden- iidem comparet nomen Polemonia; abs quo quum unum Disitir

124쪽

xemplum, ELωνσου χοιροφαλου s lagm. LXXII. , sum uni constet non nominnto, pronum ost suspicari etiam ceterorum partem aliquam ex nostro incito descriptam esse. Et disputatur codom contox tu otiam do Minerva iit, Ornyto vulnorata

Apollini indisum suorit pateret, si causam, do qua haud dubio scripserat Polemo, sex hoc adiicere Athenaeo placuisset. LXXI '. Clom. Αlox. Protropi. P. 32. POiter. IDλέ-

Suspicor patrem haec, ut solebant isti in littoris profanis vorsari ses. ligni. XXXI. LXXIII. noti.), festinantius excompsisse et hinnioni Apollinem 1inxisse ex Libero hiante, apud Samios culto, do quo constat ex Aeliano II. Λ. VII. 48. ot Plinio II. N. VIII. 21. Elpis Samius in Africam navo delatus conspecto lotino hiatu minaci arborem fuga adscendit, Libero patro invocato. Procumbit bellua ad urborem, mi heration in tarn quaerens eodem hiatu, quo modo ferre ras. Os morsu avidiore inhaeserat dentibus. Dogressus ille ovollit prasbenti. Leo, quamdiu navis in litoro stabat, gratiam x tulit venatius aggersendo. ,, Qua de causa Libero patri templum in Samo Elpis sacravit, quod ab eo sacto Graeci κεχννο- τος Λιονυσου appoliavere. IIaec Plinius. - δένδρον κεχον

habes apud Frontonem p. 68. Nieb. arbor calachanna margo

125쪽

catachanna), quod corruptum videtur eX κπα-ῖα vpl κατα

Suid. E. V.

2. περὶ του Moevrou προς Λιόφιλον. Argumentum supra scriptis verbis expressit Athen. XI. p. 462. C. Ad Diophilum quendam epistolam scriptam fuisse intolligitur ex ligni. LXXIII. Versabatur haec scriptio, quod cernitur ex fragmentis, in antiquitatibus Siculis, pra

126쪽

charmus, cui noSter multum operae I RVRSSe Videtur, et quem indicant verba naece τοῖς Σικελιώγταις, quae notandum a Midaset Photio ita cum pleniore proverbii formula coniungi, quasi voluerit Polemo lectorem ad certum scriptoris Siculi locum ablogure; namque populariter planum est breviorem sormam obtinuisse. - De nomine nrtificis quaesiverunt Sylburg ndClem. I. c.', Thierech Epocli. Art. ΙΙ. nil not. p. 33, O. Muollor Λoginet. p. 104, Sillig Cat. Art. p. 42s sqq. Hic tu tur Iocii- Onem Zenobii, -ι ι ιίον, ceteri Simonem Aeginetam diei existimant, quem memorat Plin. Π. X. XXXIV. 8, 19. I log. L. II. 123. Puus. V. 27, 1. Lupis Phollates dicebatur a monto Attico, cui nomen Ρελλευς, cs. Muollex Attica p. 218. Loino Northerii Greeco Vol. II. p. 437 sq., quod derivundum a Voco νε Δος non qnλλος, V. IIerodian. in Schol. Vonet. Il. XVI. 234.ὶ vel φελλὰ i. o. Uooe, cs. Ruhith. Tina. p. 270. - Steph.

Sed Sehol. Clom. p. 112. Κloi κ. habot Ρελλατα, et in pandem formam conspirare videtur quod habent libri Zenobii, usi ἰλα, et Hesychii s. v. Φελλάντας, λιθος σκῖ. ρος. Aliud gentile est

127쪽

CL srgm. XXXIX. Poterat Polemo eiusdem rpi in

ad doscriptionem Syracusarum pertinuisse, ut non dE solo Morycho proverbioquo de hoe desumto, Ked do aliis otiam Syraeuganorum nntiquitatibus ac monimentis hanc opistοIam egisse cernas; nisi putaveris calicem illum sacrum, de quo sermo est, Liboro Morycho dedicatum fuisse, sicuti natandi ac remigandi certamino apud Ilermionensos celebrabatur Liber Melanaegis, V. Ρnus. ΙΙ. 35, 1. Do ipsa re scitissimo statuore mihi videtur Casaubonus, Venetorum illuni morem antiquum compnrans, mare quotannis civitati per hupromum magistratum repraesentatuo dospondendi. Potuerit etiam iIlo inus qui apud Atheniens obtinobat comparari, quo Roginaquao vocabatur Libero Patri sub veris initium d spondebatur cf. Demet. et Perseph. p. 390. , si 'gi quas at in eiuscemodicaorimonino apud Veteres pasSi In Obtinebnni, quarum Ox mpla varia eongessit Laurentius in Polymathia I. Dissori. II. Endom cunctarum ratio, idem consilium ost, ut naturalis illa vis, cui praeost is cui Iitatur deus, hi vo ea in maris iranquillitato sivo in terrae fertilitate cernatur, volena in annum

128쪽

ni quo propitia civis uti reddatur. Hunni sunm n DXsro loco non tam publica sacra quam privata vel potius collegiorum quo-riuidam propria describi dixeris propior lipparatum viliorem; nautarum opinor ut quo piscatorum, qui maro isto piaeulo bonum suis rebus roditore votioni. Calix fictilis navi in altum deducitur, ibi quo καὶ ovr ς mi ιασιν, h. e. PDSi quam P monPrunt eo quo tendero solobans in in maro domittitur, floribus, lavis, variis uromatis repletus. - ῆ Nῆσος ost Insula, Ortygia, cs. Goeliser de Syraciis. p. 37. 39. 44. Ea Inoonibus cireum data ernt; Sod uana, unde pompa cum rati e Xacro proficiscebatur, εξω του τευον orat. Do tomplo Τelluris Olympino sit 'inii ιπία sc. Γῆ) non constas; sod vi lotur in eo Insul ne angulo ἐπ cem e etsi A quaerendum, qui spectat nitum. Do tomplo Minervae in Insula sito, quod niato Vorroni ornatissimum fuisso ipsi nitar Cicoro, V. GOeller P. 48. Navigabant in altum donec elypseus, qui templo Minervae Νuperimpositus Drni, corni iam plius non posset. Solent enim ianuino de inli-hus signis usu niquo exporion tin inter se convenire, quibus cerius in mari vol palude locus facillimo ot doscribi possest otile proliendi. 3. προς 'Αρανθιον ἐπιστοὶ v. Ex sint unum fragmentum, quod est de recentiore paeanum gen ro, in mortales compositorum, quales noster fortasse in itineribus suis ex oribus hominum exeoperat et in hoc oporo peculiariter portractaverat. Recentius hoc genus est, quia initio solus Apollo tali en ino col brahatur, doindo etiam celori dii, denique etiam homines; cs. Λthen. XU. p. 696 sqq. ei Procl. Chreston . p. 4 I9. Gaiss. - Do Mnnthio non cor Sint.

Quid Ait παιανι ν ως θε; εια patet ex Boockhio de metr. Pind. p. 207. 270. lam. Pind. p. 567 sqq.

129쪽

Epistolam suisso intelligitur ex senti. LXXVII. De

nomino eius, ad quem linec epistola scripta erat, nihil mo- moratur. Quid sit os ηια αδ ον planum est ex eo, quod do parasitis in hac scriptione quaesivit, nomino initio honorato, deinde ignobili et Dinoso; cf. ligna. LXXVIII. τό του παρασι-

του ονομα νvν μὲν αδοξον ἐσει κτλ., CrateS de dial. Aff. ap. Athon. p. 235. B. καὶ ὁ παράσιτος νυν ἐπ αδοςον μὲν κεῖται πρῆγμα. Similiter apud rhetores dicebniatur αμζοι υποθέσεις,

es. Goll. Ν. Λ. XVII. 12. infames materias, sive quis mavult dicere inopinabiles, quas Graeci αδοξονς ουποθέσεις appellunt: - sicuti cum Thersilae laudes quaesivit Favorinus) et cum febrim quartis diebus recurrentem laudavit. CL Philostr. Ι. 7, 1. Sed nomina ista infamia ita iractavit Polemo, ut primum quae fuerit antiquior significatio, deindo

quae causa immutatae existimationis, explicaret; saltem ita quaestionem suam instituit in ea, qune Sola sex sint, disputatione de nomino παρα-ou, quae tantum abundat doctrina ex optimis sontibus hausta, ut vel propter hanc solum nostrum iniser optimos istius aetatis scriptores habere par Rit. Cotorum similis disquisitionis vestigia deprohendas in hisce apud Schol. Aeschyl. 1'rom. V. 10. σοιε σω ὀυ τὸ τυραννος ονομα ι σιλικον ην τοῖς παλαιος, νον δὲ βλασφωεῖται, ωσπερ καὶ t. χὐδαλι ἀιοὶ του πεπλvθυσμένοι παλαι λεγόμενον, νυν δὲ ἀιοὶ τουονδαμινοί, πολλοπιος ο- ώς παλαι ὁ πολυς, ὁ ενδοξος, αλλ' ὁμωὲν ἄν, οἰμος ovr ὁ στερεος, αλλ' ὁ gαυλοτατος νυν, ἐξαίσιον τοεξω του διωκίον, νυν δὲ ἀντὶ του μέγα καὶ ξένον : quae seri ne putaverim ox commentariis Polemonis . derivata ess . Quamquam in similibus rebuη versabantur commentarius Dorothei περὶ

130쪽

νυν μὲν τον arιρον, τοτε δὲ τον εἰς eto συμμονν κατειλεrμένον. ἐν Ιοὐν τοῖς παλαιοῖς νομοις αι πλεῖσται πιον πολεων ευ καὶ τ73Mρον τοῖς ἐντιμΘαταις ἀρχαῖς συγκαταλέρουσι παρασίτους