Fragmenta.

151쪽

illa tmαθωδος Proprie κανναθρον dicobulo: deinde partis nomon transiit nil totum. Liebantur inlibus vehiculis vir nos Lncnonne in pompis Hyacinthiorum. Quaro quum Polonio I cum illum Xenophoniis, quo to κάνναθρον silino Agesilai mo- morabatur, illustrandum sibi proposuisset, non Posuis quino iam nil ipsius fossi Hyacinthiorum descriptionem dos i r iur, cuius disputationis pars sorvnia est por Didymum de ei pido Lncod nemonia disputantem. V. DNn. Sq. LXXXVI. Athon. IV. p. 138. E. I Dissiων δ' ἐν τοπαρα Σενονυγντι καννι θρω του παρα λκωσι καλονιώνου ' λιον κοπίδος tariis ori ντα Κρατι νον η ii n) ἐν IImo rotς λθειν

152쪽

Soquitur copiosa Didymi contra Pothinonem disputatio, in qua primum Polycratis illud quod supra nilogavi do eanna-

In quibus sententia Polemonis paullo detorquetur, qui dixerat certe hoc dicit in iis quae nunc leguntur in e toros Dorionsos λὶ κλον nppellare ipsum δεῖπνον, SOIOS Spartanos τὰ μεetὰ δεῖπνον. Sed etiam do apparatu rou kNuu Didymus cum nos ro

153쪽

φειδίτιας ἔνος το ν ενορο recor, sin ' ora est καὰ πλειονon : in qui-lnis isoni iniquior vir doctissimus mihi esse videtur, quum Polemo in transcursu magis et Oxtra SPpin, ui niunt, quam ex professo illam nansoriam irnciasset, ut Sciens yrnplorierit ea, tune n gligenter tib eo Prnet rinissa osse contendit Didymus.

Sed videamus iam do ipso Polemrano. Ad iis ulum quod niti not Cnsnu honus pro eo, quod osi in eodd. Athenaei, II. ἐν τέ, παρὰ Δενοφυντι κα oedio', uidlubniis et ii περὶ του παρὰ Ξενος. καννα - , quod recopit Schwei Plineusoriis, nil verSus quem recte Horia hardy Eratost h. P. 4.hrovi rom illum formulam monet poni ut IIac ιων ἐν τ ι Ἐροτωμένους -Mistis, Similia; cs. Supra frgm. LXXVIII. nos. Colorum similis iis ulus ost Luperci grammniici, qui scri-

libri, sed Prnosorenda videtur, qvno duplicat ν, cs. Huolin. of Ι Ionastor h. ad Polluc. Il. 176. Elium do scriptura vo- eis .eskλον disserunt libri, cf. Eussat h. p. 1714. Do re v. Manso Npnrin I. 2. p. 192 sq. et D. M uollor Dor. II. ii. 277. Do Cratini versibus v. lsorgli do i letiq. Coni. Λis. Antiq. p. 197 sq. - Aiale ἐπῆν δὲ κοπίέωσι exciderunt mulsa. Exei lit monito pius fossi, de quo narratur in Aequontibus, Hyncinthiorum opinor, qu no quum maximam partem iii rigris Pt apud Amycinoos celobri rentur cs. Manso NPna in I. 2. p. 20δε sqq., Muollor Dor. II. p. 28l sq. . deinde sic porgii: ἐν δὲ τῆπι λει κrλi Excidii ei iam mensio eius, qui loquitur in Eoquentibus, Spurinni alicuius si quid video, quom do his rebus

consul uoras Potomo: οὐ μονον τ ονς ἐκ τῆς ἡ71ιεδαπῆς αφικνον ιένους, αλλα καὶ 6ὴς ἐπιδη μιν mos τῶν Excidit denique Pompae, quae Amyclas dΡducebatur ei in qua canna-iliris vehebantur virginos Spartanorum, d scriptio, quam Suppleveris ex Polycratis loco per Didymum Semalo up. Ailion.

154쪽

p. 439. Ε, ex quo confini collidem illi In , ito quii narrni P lomo, post pompiam Amyclas deductum lini sum osso, quum cives multas victimns sncrificarent lautasque opulas RPpia rentot familiaribus omnibus et ipsorum sorvis. - παδεα τὸν θέαν dedi ex coniectura, quum in libris sit παρα τὸν μον, quod Da locnm p. versit in tentoriis fuata dei templum, Munso Npnrta I. 2. p. 195. mutundum censet in παρα τὴν TMσαν, quem fugit nunc sermo nona osse do Hyacinthiis prope Amyclas colobrniis, non do Tithenidiis. Meum παρίe etiὶν ωαν vertondum dum durabal ἡ; α, cs. Polycrates i. c. Di ως δ' ἀπολ/ίπει τῆν λωίών, αἰ it κυουσθαι mi ιδ ει τῆν πολιν προς την θίαν. - Do Τithonidiis v. Manso Sparta I. 2. p. 220 sq. Clotos sanum et I insa sons orant in agro, cf. Paus. III. 18, 4. Ex oodem et IIesychio iis quo Plinvorino s. v. dedi TMσσαν Pnus. TLσαὶ pro Tta mox, quod ost in libris set rotin sur a Schwei lineusero et Dindorsio, conirn uti tori intem Clisnu boni; es. Si elisei. Pausan. Vol. II. nil not. P. 53. Dinna Rodv-

sui scriptum in V. κνδιον ex Praecepto grammaticorum sorvato

155쪽

Ιntor recentiores de Iovio disputatum sest a Lobochio Aglaoph. p. 183 sqq. , O. Muelloro Aeschyl. Eumen. p. 140. 146.

Insorviebat hoc voltus a Iovis victima detractum iis rilibus sacris, qui dicebantur ἀποδιοπομπζσεις, v. Phrynich. ni'. DoLL.

religiono et quibus occasionibus nil hibitum sit cornitur Ox his locis:ZEusinth. p. 1935, 8: καὶ οἱ τὼ διοπομπεῖν scribendum

156쪽

ταpro τὰ oro ιατα i. o. et ΙοVi καθαρσίον et ceteris diis, οἷς ἐπιι τὰ όlia Nwm ἐπὶ τὸ κώθα=εσθαι. parum recto Siobel. in eodem loco, et novissimi editores quorum in eadem ara inscripta

tatibus 1egyptiorum, Ilomanorum excitavit Lobeck A . p. l85 sq. In universum duplex Ioviorum similiumque pellium usus orat. Ei enim aut in pompis Iustralibus, quibus to in civitas publico februabatur, a sacerdotibus illa

coria rito circumscrobantur; hoc si quid vi loci est αγειν τὰ nou m, ubi τὰ πομπαῖα sunt ipSa Iovia, cs EuStat h. l. c., quii alo ποιιπαῖαν confudit cuni huculo Mercurii: aut corpora

eorum qui lustrat,nniur talibus pellibus assici obantur, quod 'sobat diversis modis; modo enim capitum indumenta ex illis pellibus parabantur, velut quibus utebantur sacerdotes Aegyptiorum et Romanorum, modo Ioviis tanquam vostibus amiciobantur lustrandi, ut in lustrationibus Iovis Acinoi si in Lupercalibus Romanorum, modo podibus porum qui februabantur hase coria substernebantur, velut in Seirophoriis et Eleusiniis Atti eis, modo etiam iis qui dormiendo oracula divinitus sibi immissum iri putabant substernebantur, velut in Diuiti pod by Cooste

157쪽

Καλχαντί) ιιέλανα κριον οἱ μαντετο μενοι, Φκοι μωμενοι ἐν σω δέρο uert. Quod do Scirophoriorum os Eleusiniorum Iustrationibus seribit Muellerus Aesch. Lum. p. 146, eos qui in I viis steterint sanguine suillo supersundi ROlitos EAS , doquo fianguino pellibus collecto indequct sessuso τὸ ἀποδιοπομπεῖσθαι dictum esse dag ab Masclino Blut sumirisIte man datin in FoIIo undschiit tete os daniit aus: dies heisgi Osten bar αποδιανομεῖὸτ ιλin hoc vereor no confuderit duo καθαρσεως genera, quae mihi

quidam diversa suisso ridentur, id quod fiohat sanguino sui Ilo hominibus vel robus velut in ecclesia AthonionSium, Demos. ot Pers. p. 358.3 nsperso et id quod ni pellabatur ἀποδιοπομπεχ ti, do quo dictum est in uni edentibus et quotum comparare iuvabit suovetaurilia Romanorum, cf. Cato d. n. R. q. 14l, in quibus tamen non vellera hostiarum, sed ipsae hostiao cireum id quod lustrandum erat circumferebantur. LXXXVIII. Athon. XI. p. 478. C. LRχθιογη δ' ἐν σω

Idem Iocus allegatur Athen. XI. p. 476. F. κέρνος ἔγγ

nii Lnmptrensis, ως ἱστορει ' hi ιωrιος ἐν τρίτη περι μοιιων καὶ mi πιων. Hic ni sultor sua sumsonit ex Polemono, Athenapus autem illius tostimonium ex huius commentariis depromseris. De re maximoporo dolendum quod locus tam lacer a principio ad nos pervonorii; nam describitur notio mystiea, quam

vi accuratius cognitnm lini, remus, Omnis mysticorum sner

rum descriptio nil quantum expeditior forsi. Locum hasteactio habuisse videtur in mystoriis Matris Magnae; nam hia Proprium orni eto κέρνος, v. LOb. Mi. P. 26 sq. Videtur P Iemo in iis quao ab initio omissa suntbeandem caerimoniam

158쪽

ν , ut ori ii Sis roc Pinculum nil quod sacrum ubi asserunt,ntur το κερνος, niti οὐ Hiri PSt i PSuni κερνος, ut ex huius cavernulis hierophian in sumserit τα δεορ τα) καὶ νεμει οσοι ανω et o κερrος περιενς; προτες. IIace curent Sonsu. Cnsnub. Scribendum pusnbat οσοι αν ωσι : ego interposui Incunno Sigilla; nam omissa osso nonnulla arguit ei connexus sententiarum, ei solent in salibus quae . propter unam vocem excerpuntur locis Pn Plerumque

omitti, quae ossiciebant nil illam vocom lassinantibus. Omina

unoe dici suspicor de iis qui χερνοιι ορο σαντες, εκ τvim. νους ποντες os e. in Sublimiorem aliquem locum, ubi stabat hi orophantos, adscenderant, ab hoc qui in in faciebat τ ν τελεογν Snera illa tibili in necet iuri et gustaturi: o ro κερνος βαστάσας etDv- των γείεται. Iam sequitur ipsa deScriptio του κερι Ους, quae essot nccurrilissima et expedis n. Primum ipsum viis spinio fueritonnrratur. Mρνος orat vas fictilo sium hoc ium ligura et iis luno intus erant disserebat a mori, pino orat deabus Eleusiniis

159쪽

τῆρες, v. Pollux IV. l03. et qui laudantur a Casai ad Athon. p. 476. F, Schneid. nil Nicandr. Alexiph. p. 145, Lob. Agl.

p. 26. In cotyliscis istis diScreta nesserunbantur quae a nostro Pnumerantur, Domi 0ι, ιιφαγγος etc., quae partim honesiciorumni, on, quae his sacris colebatur, dea hominibus tributor in monimon in suissu videntur, partim ipsorum sacrorum, quibus haec don colebatur ot quase ab ipsa haud dubio instituta osso narrabantur, tanquam insignia, Velut maι, ε ιον, οἶνος, rάλα, quibus constabant αἱ νηφαλιαι in σίαι, cs. ligni. XLII. not., in quibus rite faciendis Otiam Olbν ριον απλoror adhi-bori solebat, cf. Patis. VIII. 42, 5, qui Cereri Nigrao npud Phigal senses culino rite sacrisienta esse narrat inter alia ερι τα μὴ ἐς forαπίαν πω ν κοντα, ἁλύιὰ ετι αναπλεα et0υ oωνπον i. o. loi0ν εριον tauris.

καὶ λαμπι ος. Suid. v. Acis . - ἔστι δε καὶ oνομα τροράννου ' Mεσσαπίων, ων καὶ

160쪽

Artus erat Messapiae regulus, a quo Athenienses in bello Siculo sustentatoκ esse narrat Thucyd. VII. 33, ubi nominatur ' AEM. Demetrii locum, quem puto a Polemone nppositum suisse, tractat Meinelio uuaesit. Scen. ΙΙ. p. 72, qui hane sabulam demonstrat non anto Ol. 94. Kcribi potuisse. Vs. 4. re dederunt coddia Venet. et Palat. , δενει δὲ Lamrent. , ξένος Ιαοίεις vulg. Deinde libb. ἐν ἐκεῖ μερος, quod re- finxi Ox eoni. Dindorsi. Apud Suidam adieci ou ex sententia Gais ordit. Ropotitur idem locus η. V. Mεσσαπιων, V. IJPrn hardy Vol. II. p. 789, qui delevit hanc glossam cum Icustero, quRm quum nil solennius Suiduo talibus repotitionibus. Apud

Thucydidona l. l. leguntur. hapc: ον ' τ 3 - ανανεωσαμσοί et ναπαλαιὰν φιλίαν Sc. οι 'Ast ναμι, quibus alluditur ad eam sanantia, de qua commemorat Plutarchus uuaesti. Gr. c. 35, Strab. VI. P. 49. μεντε σιον δ' εποικῆσαι set ν Dro'αι An τες οἱ ι mi Θησέωψ ἐπιχθοντες ἐκ Κνωσσον κτλ., quam fabulam opinor pluri buΗ persequutus erat nostor, ut potuerit hase scriptio otiam Pars fuisse eius oppriς, quod inscribebatur κτίσεις ' μαλικῶν καὶ Σικελικων, cf. si Gn. XXXVII. Arti rogis mentio iniicitur otiam apud Eusini h. p. 265, 3l, IIosych. v. 'Aμας et Amoς, Lex. ria. in Hekk. Anee d. p. 4 18, 9. 8. Varia in cortae Eedi A. . XC. Schol. vet. Pind. Ol. VII. 95. IIολέμων γαρ φησι

fio , de qua V. Lob. Agl. p. 275 sq. , . qui plura exempla

Αακεδαι μονίους τους θερμοve λυσιλαίδας καλεῖν. -Villobrunius ait, λυωχως in Inss. Iegi, quod e neutro ex nostriη enotatum. In Xntulis quidem versione Lysiadus h. l. 8eriptum vidoο, quod pt Dal campius in ora adnotavorat; sed poterat is error vel interpretia esse vel Operarum. Schweigh.