Fragmenta.

51쪽

παιπα δεπιν ομοίως ἀναθημαra: nequct ubi de ornamentis aedium sacrarum dicebant perlegetae, posuerant sere quin osiam do ipsis aedificiis quase ad suam materiam nil inebant edissortarent; saltem hoc socii Heliodorus ses. cap. III. q. 12.3, quum Polomonem magis do inscriptionibus, quao in donariis conspiciebantur, dequo rebus ad historiam artium et littorarum memorabilibus dixisso ox fragmentis cernatur. In donariorum enumerati Ono egregio adiuvabantur publicis illis ἀναγραφαῖς a quaestoribus opum sacrarum ex ossicio propositis,quao memorantur npud Poll. X. 126. και σταθμία δὲ χαλκα ἐν τῆ ἐπ' Ἀλκιδαδου -χοντος αναγραφῆ των ἐν ακροπολει ἀνα - ματων ἀναγέγραπται, et quarum multa OxpmpIn Oxsiniit in Coriaporo Inscriptionum Νο. 150 sqq., es. ΝΟ. 2852 sqq. et Booctili ibid. Vol. I. p. 176 Mq.: quamquam has tabuIno quaestorino de iis tantum donariis, quae linbphant pretium, reserebant. Pausanias, ubi do nrco Atheniensi dissorit Ι. 22. g. 4. - 28. h. a.), perpauca oXcerpsit ex materia amplissima. Polonti amen ei iam sic indicio osso et quo modo Pori egoino has rostractaverint, et do aliquot fragmoniis Polomonis nd qnne nreis moni monta pertinuerint, cf. not. ad. smin. II. IV.

Ex libro primo.

Nomon habebant ab Thericlo, figulo Corinthio, qui vixit

52쪽

Pro Αυκίου τινὸς vulgo editur Avκωνος. Sequentia pleno ImuntuT 8ic: ειν xvi εσει τοῖ Avκωνος inruοσθέν ς is τεν στερὶ τοὐ πεπανον καν του προς Dμοθεον νβρεως, sed nequo in orationedo corona ulla fit Lyconis, rectius Lycii, vel poeulorum ab illo nominatorum mentio, neque in orat. adv. Timotheum alia Praeter ista, quae supra npposita gunt, vocabesa inveniuntur, v. g. 31. p. ll 93, 11. Bois. Delevi igitur quae glossema sunt vel festinantius ab Athenaeo ex Didymo descripta. Ab eodem Didymo apertum est Polemonia testimonium apinpositum fuisse indeque ad Athenaeum transiisse. Didymi εἰή Λημοσθένην υπο ιν ματα laudantur etiam IIarpocr. S. v. 'ει λιμ et εν νυπτα. Locum de pateris quae Avκιονοεῖς dicebantur, omissis Didymi os Polemonis norninibus repetunt IIarpocr. Phot. Suid. s. v. Do Lycio, Myronis filio, constat ox Ρaus. I. 23, 8, unde simul in cuius signi enarrationo a Polemono do hoc artifice dispulatum ait coniici potest: καὶ αλλα ἐν τῆ Ἀθε -

ναίων ἀκροπολει θεασάμενος οἶδα, Avκίου του πιρωνος χαλκουν παῖδα, ος το περιοραντ ρων εχει. Myronem constat floruiss

eirca Ol. 87. Lycius igitur discipulum Myronis dicit Plin. II. X. XXXIV. 8, 19.) artem anto Ol. 90. vix exercuerit, es. Sillig Catal. Artis. p. 249 sq. 281 sq. Myro Atheniensis

vocatur a P Rus. VI. 2, . 8, 3. 13, 1. Causam aperit Thieracti Epoeli. Art. Gr. II. adnot. p. 64 sq. - Λb Lycio artifice pateras A ιover se dictas fuisse contra Didymum negat alius grammaticus up. Atlien. I. I. , unde attinebunt haec: οτι τὸν

53쪽

-κιοεργέας, ιν ακοννται τα ἐν Αυκία ε 37ασμένα, quod de Herodoto proposuit etiam Bergh Anaer. p. 225, -κατοέας scribendum esse iudicans. Et omnino mirandum quod tam sana xententia prolata grammaticorum traditio non modo reiecit originationem Didymi, sod magis etiam a vero aberravit, quum ot in Herodoto ot in Domosthene ex optimis nunc codicibus edatur Avκοεπεας et Av--πεῖς, in quas lectiones consentiunt. haoe in Lex. A. apud Bokk. An cd. p. 277. Ai κωπας v. Amκουργείους), εῖδος gιαμν κληθεισαν απο -κουρὶ Ου τινος πρώetor πεποιηκότος, ubi pro antiquo illo Lycio comparot Lycurgus nescio quis commenticius.

Ex libris incertis.

III. Harpocr. s. v. Nεμέας παραδρα. Νεμέας ατλητρίδος μ μονευει 'Tπερίδος. - ὁ δὲ Πολέμwον εν τοις περὶ τῆς ακροπόλεως παρα

54쪽

Post τinil δὲ δευτέραςτo λ lacunam indicavi: deest odκ 'Oλonoe vel similo. In sequentibus ἐνθαδε κεῖται desunt in cod. Pulat. , aperto ndiecta n grammaticis rBeenti Orthias, es. q. 55. τινὲς δὲ προσμγκαν καὶ τὸ ἐνθαδε κειται. - ενρίσκονται oντες dedi ex coniectura Hoysii do II erod. p. 79. In codd. ost oretως, Aemil.

quod complevit Stephanus. - Totus locus videtur esse excerptum px commentariis Didymi, qui nescio ubi do vita Thucydidis copiosius exposuerat; ni cum IIudsono statuas hunc Didymum non Aloxandrinum esse, sed Didymum Caaudium, quem περὶ τῶν ἐμαρτpιένων meρα τὸν αναλογίαν Θονκυδίδη scripsisso testantur Sit idns s. v. , Εudoc. p. 133. Redit eiusdem

nomen apud Marcellin. q. 32. Λιλ ιος δ' ἐν '- ναιέ από τῆ tyurῆς ἐλθόντα - θανατο φ σὶν ἀποθανεῖν τον Θονκυδιδ ν) -- καὶ τεθῆμι ἐν τοῖς MmDνίοις μνῆ μαn: itemque do portis Molii idibus infra g. 55. tostis producitur Ansyllus rhetor, doquo es. Marcellin. q. 22. et Scholia Thueyd. ΙΙΙ, 95. IV. 19.28. Do Polemono dubium quid testatus sit praeter id quod

Timothoum Thucydidis f. nominaverat. Credo cum de Sepulcris Cimoniis dequo inscriptio no illa sepulcrali auctorem coloris suisse. Do quibus cadoni opportunitate ab eo dispuinium esso iudico, qua Thucydidis meminit Pausanins I. 23,ll. Gmyuia δὲ ἐργον ἐπιὰν ἐς Θουκυδίδζν τον 'inoenu Ier πον. Ostendebatur enim in urco statun Oenobii, opigrammato ut opinor ornata, quo Τhucydidem per hunc Oenobium ex exsilici

tidos Lymbolium qui nunc dicitur montem Epectasse videntur, cs. Muelleri Additam. ad Loaho Topogr. Ath. Od. Rion-Recker p. 461 Sq., Epist. ad Forchliamin. p. 21 sq. Coelo erat χωρίον, ut nit Marcellin. 9. 55, quo vocabulo solent vici minores suburbani Rignificari. Aecuratius Herodotus VI. 103. τέθαπται δὲ Κίμων spater Miltiadis) προ etos αστεος, πέρζν τῆς Me Κοίλης καλεομέν ς OMP. CL IIcyse de Herodoto p. 79 sqq..

55쪽

Κmegor de vita Thucyd. p. 26 sq. , Baehr ed. Herod. Vol. IV. p. 388. De Timotheo Thucydidis filio constat ex Suid.

V. Marcollin. Vii. Thucyd. q. 28. p. 324 Sq. Ροppo.

Sapiunt haso Demotrium Magnetem ἐν τοῖς περὶ si inulta , qui Polemonis testimonia multis locis adhibuisse videtur, cf. lagm. LXVΙΙ - LXIX. Ceterum cs. Schol. Arist. Vesp. v. 941. τμταρες δέ εισι Θουκυδίδαι Ἀθηναῖοι, ὁ λοριογραφος καὶ ὁ Γαρrqττιος apud Marcellinum Ἀχερδουσιος, Ructore Pra-

Schol. Aristi Acharn. v. 703. Do Pharsalio Thucyd. VIII. 92.

β. περὶ τῶν ἐν τοῖς Προπυλαίοις πινακων. Citatur hic tractatus segm. VI. N Προπυλαια SenSU Rmpliore dicuntur et ipsa propylaea et quae cum iis iunctae erant colla ad introitum propylaeorum aedificatae, quRrum en, quae ab sinistra parte erat, pictas tabulas continebat. De his scripserat Polemo, cuius commentarios interiisse eo magis dolendum est, quod Pausanias paucis tantum et valdo ambiguis notationibus do picturis illis commemoravit, ut est ille omnino in Atticis iusto succinctior, credo propter multitudinem eorum, qui ante eum de iisdem rebus scripserant. Disputaverunt do loco Pausaniae Ι. 22, 6. ἐν αριστερs των Προπυλ ίων κτλ. Boeitiger Archaeol. d. Mahlerei p. 290 Aqq.,

Sillig Catal. Artis p. 374 sq. , O. Mueller de Phidia I. 3,

G. Homnann do pictura parietum p. 226 sqq. Opusc. Vol. V, id potissimum quaerentes, quaenam ex picturis a Pausania memoratis POIygnoto, quae inferiori notati tribuendae essent. Restat. alia dubitatio, αἱ γραφαὶ quas dicit Pausanias utrum fuerint picturae in tabulis pictae parietibusque insertae πίνωκες ἐνζειιοσμένοἰ), Rn quae dicuntur ἐντοθιοι, ipsis sacelli pari libus inductae: quod quominus accurato diiudicetur obstat

56쪽

consueta illa Pausaniae in tabulis doscribendis obseuritas, de qua dixit IIermannus l. l. p. 224 sq. Potest tertia insupertinum moveri, tabulas istas utrum ab ipsis pictoribus eo consilio, ut propylaeis Ornatui essens, conditas fuisse putemus, nn suoritilla cella pinacothoen inlis, quales nunc haberi solent et qu Ies etiam upud veteros passim reperiebantur vel ut Delphis, v. is . XXVIII, Sami, v. Strabo XIV. p. 169. Τ., Athenis. v. Paus. I. 18, 9.), aedificium asservandis fabulis undecunque conquisitis inserviens. Verisimilius pinacothecam fuisse.

Eadem brevius et omisso Polomonis nomino np. Photi et Suid. v. λαμπαδος; cs. Schol. Aristoph. Ran. v. 13l. λα ιπαλῖ- δρηιίαι risor ι Οεῖς ἐν τῶ Kερ ιεικου, Ἀθρνῶς, 'φαίστου, Πρωμηθέως, cs. ib. V. 1119. Disputaverunt de his Iocis, ut nntiquiores praetermittam, Boectili Oecon. civ. I. p. 496 Sq., Wolchor Aesch. Thilog. p. 121, Broendsted Ιter et Quaesis. Hellen. II. p. 290, Baehr et CreuZer ad Horod. VI. 105. VIII. 98. De Nophaesteis, quae cum Apaturiis coniun taerant, nccuratius Ister npud Harpocr. I. l. , Si obelis p. 60. Μοnueris neglecta n Polemone esse solennia λαuπαδικα Ρanis, Furiarum, Bendi deorum; sed recto Meieras do Genti I. Att. p. 13. haec Kolpnnia iure a nostro praetermissa esse i dicis, quum Pani non singulari aliquo die festo, sed Vuleanalibus Iampadephoria instituta esse, Furiis autem nunquam ita hoc Iudicri genus sacrum fuisso videatur, ut lampndophoria iusta dixeris; Bendi deorum autem memoriam fortasso consuIto omisisse Polemonem, quod et ea religio recens ree pia in ebvitatoni non diu locum suum ObtinuiSse videatur, Deque eorum eadem, quae trium illorum festorum, pedestris, Sed equestris erat lampadophoria.

Titulum posui Ox Schol. Aristoph. Av. 646. segm. IX. ,

57쪽

heroibus phyIarum oponymis usitatissima antiquariis qua ii orat; do oponymis demorum cs. Schoemann Λniiqq. tur. pubi. Gr. Ρ. 204. nerno, quantum sciam, praeter nostram peculiariter quaesivit; quamquam et haec ipsa quaestio cum demorum numerations et porquisitione antiquaria, in qua plurimi indo ab Hellanico Lesbio v. lim. XVII sq. XCV sq. . Sturg elaboraverant, coniuncta esse Solebat. Neque tamen ita suo opere lanctuK esse Polemo putandus est, quasi Sola nomina recensuerit; verum addidit haud dubio de originibus et fabulis et de monimentia publicis demorum quae attinobant. Et in monimentis eum etiam per domos Attima diligentissimum fuisse confirmatur fragmento LXXVIII: ad fabularem vero Operis partem quae questa tractaverit existimari potest ex Platonis Lyside p. 205. C. al.) pertinere vi-dotur fragiu. X. do historia Aphidnno, cuius demi oponymus erat Aphidnus. Praeterea vix poterat quin grammittiem in-Euper quaestiones nitingeret dequo nominibus domorum domotarumquo recte derivandis disputaret, quod sacoro solet Diodorus Perlegeia apud Harpocrationem passim laudatus et quod nequo u Polemono nitenum fuisso apparet ex fragmento LXV. - Certa fragmenta non exstant Praster id quod numero nonum est. Ex inceriis lagm. VII. huc retuli propter Demetriadem phylam, lagm. V ΙΙΙ. quia Pausaniam I. 8, 4. Demosthonis vitam persequi video, ubi disserit do eius si uiua pr0Pe Statuas eponymorum posita, lagm. X. Propter mentionem Aphidni. VII ). Harpocr. p. 72, 22. s. v. Dii κω νέα. - Πολέμων δέ

nato Plutarchus Vit. Demetr. c. 12, Selii l. Aristoph. Nubb. 125; es. Osann Sylloge Inscr. p. 138. Videtur haec donominatio mox Obsolevisso, ut ceterorum, quos in Demetrium profuse contulerant Athenien8es, honorum petas plurima;

58쪽

Bras. c. 3l. Orat. 4. de Orat. I. 20, qui dicit ipsum D mosthenem id an quadam epistola de se testari. In mento habebat ni fallor epistolarum, quae sub Demosthenis nomine seruntur, quintam p. 1490. Bois., ubi summis Platonica philosophia Inudibus cumulatur. CL Funklinenol do Demosthene Platonis diseipulo in Aet. Soc. Gr. Lipη. vol. I. lasc. ΙΙ. P. 289-306. IX. Sehol. Aristoph. Avv. 646. Kριὸς δῆμος τῆς Amtor

59쪽

' περὶ τῆς ἰερας οδο v. IIurpocr. p. 99, 26. 'Deα οδος δεπιν ην οἱ μυσται πορευονται απo του cunεμ εἰς 'no m. μμίον ουν ολον Πολεμωνι rθραπται περὶ τῆς ἱερας οδου. Xo unus quidem ex hoc commentario orat ut locus. Acquiescendum in Pausania Ι. 36-38, hue etiam in parte fiuccinctiore quam Recuratiore. b. Argoli est.

Do titulo Ἐλληνικῆ ίστορία v. cnp. I. q. 15. Post κάκεῖ subintelligendum LDσειδων. Deinde excidisso videntur ' Πλια πιπερ τα, vel Simile. De re notum ex Pausania, qui Argivos narrat cum Atheniensibuη do antiquitatibus eadem ambitione certasse, qua Phryges olim cum Aegyptiis, I. 14, 2. cf. Demet. et Perseph. p. 300. Idem Pausanias Neptunum cum Iunone de agro Argolico contendisse memorat ΙΙ. 15, 5. 22, 5. συμβολα, quae deerant Argis, ostentabantur Λthenis, intellige τὸν τρίαιναν, Paus. I. 26, 6. c. intPP. XII. Aristid. Panath. p. 188, 12. oίον Ἀπεῖοι παλαιοτα- τοι et- Ἐλληνων αξιουσιν ει ναι. Ad quem Iocum SchoI. p. 321. Dds. τουτο ἐπὶ τoγν Ἀπεί- εἰ γαρ εν, ἐπειδ' καὶ Ἀργείονς οιδε D rq gρονουWας ως ἐν τῆ Aerias σπαρέντος του πυρων σπέρματος, ἐκ Θμης Merou μεταπεμ ωμένου 'o καὶ φεροχος is σπὶς Deoν ἄδρυσεν ἐν το ' rει, ἐν πιρα εἴ ουτω καλουμένν τοπο, ως

Adieci μέγα ante φρονo-M. Pro Αιβυσσης libb. Alvvς, quam emendationem praeivit Wyitenb. - Triticum Argiviud so ex Libya per Argum heroem portatum, deinde per

Triptolemum, suum videlicet civem, cum Atheniensibus communicatum esse ussirmabant, v. Demet, et Perseph. p. 300 sqq. De loco ubi primus ager ruitus Cererisque Lihyssae templum aedificatum esso narratur haec Ioguntur apud Festum p. 90. Lindem. , ex eodem nperte sonio ducta: Litycua campua οπεδίον Λιβυκόν9 in Uro Argeo appellatur quod eo Primum

60쪽

.fruges ex Libya allatae runt. quam ob causam etiam Ceresub Argis Li s u vocula est. Templum P Rtruxit Argus, cuius nomen supplendum post Dei σεν ἐν τιν Ἀρτο; quem primas frugos sevissct testantur os iam Εiyin. M. P. 409, 28. coli. TZet2. ad Πosiod. Op. et D. 32. Eius lucus orni nni urbom, in parto nustrali, v. Ι aus. II. 20, 7. III. 4, 1. Flumen Clivndrum dicium in ea vin, quae Argis Mani in eam ducebat, m morat idona Paus. ΙΙ. 25, 2. In eadem igitur regione campus Libycus quaerondus, cuius similis apud Argivos religio suisso videtur niquo npud Atheniensos orat cnmpi Barii et Seiri. XIII. Iulius Asrienniis np. Euseb. Praep. Evang. X. 10. p. 490. Od. Colon. καὶ Ελλήνων δέ τινες ἐστορονσι κατα τους αvrους sc. et O 1 rurs) χρονους γενέσθαι IIcoi σέα ' LDλθιων rito ἐν

mutatis Iustin. Martyr Cohori. ad Genit. p. s. Paris., Cyrili. zontra Iulian. I. p. 15. Spanti. , Georg. Synceil. Chronogr. p. 63 sq. 70 sq. 148. sed Paris. , ex quo adieci λθει post kno-

lulio Asr. adduntur alia, volut Apionis, Ptolemaei Mendesii. ' Eus hius in anto odon filius disputavorat de diluvio Ogygis similibus suo Iudaeorum narrationibus, ei tantumus ibi Hellanicus, Philochorus, Castor, Thallus, Alexander Polyhistor, niti: ad quoκ salso a celoris transsoruntur quao Iulius Ah. do tribus duntaxat illis, Polemono, Apion , Ptolemaeo posuerat, es. Boeckl, in dissertation o ad ligni. VII. et inta p. 8. Apud Photium Bibl. p. 381, 8. Ηρkk. de iisdem robus uocataeum Milogium eis antoni pro Milesio Abderitam intelligendum esse monet Κlausen Hecat. p. 155 sq.