장음표시 사용
291쪽
Epistolam ad Romanos genuinum eSSe S. Pauli opus, Omnis antiquitas christiana uno contestatur ore. Ut de catalogis librorum Ν. Τ. nihil dicamus, cum Pauli nomine eam citant Patres et Scriptores antiquissimi: s. Irenaeus, Clem eris Aleae. , Tertullianus, Theophilus Antioch. . et citata indubia jam occurrunt apud s. Polycarpum, Cle-- nram Rom. Etiam haeretici, ut Biasaides, Valentinus, Marcon sti. ad eam frequenter respiciunt.
Authuntia vero c. 15. et 16. Sicque intereritas epistolae a plurib Me impurenata e Sequentibus causis:
. l. Origenes testatur, in Marcii nis codice haec capita defuisse. η2. Documenta nostra critica in collocanda dox0logia 16,2 27.
POSi sinum c. l4. , alia β in utroque loco, alia si denique eam plane omittunt. 3. Faustorum apprecatio ter occurrit, ut proinde toties epistolae
finis indicatur: IA, 33. 16. 20. 16, 24., quod inePtum eSt. Hisce moti alii haec duo capita appendices habuerunt a Paulo serius additas Semleri, alii c. 16. appendicem, c. 15. autem pOS, Scriptum declararunt Serius epistulae adpositum Eichhorn); alii hoc de utroquu cupite assumerunt Grie ach); alii denique utriusque capitis originem Paulinam negarunt iliauer). Verum utruinque caput genuina est epistolae pars, non post longius temporis intervallum scripta. Etenim M omissio in Marcionis codice nullius plane est momenti, quum ab homine illo haeretico sacras Scripturas pro arbitrio tractatas eSSe, abunde constet.
D Ut vox dii, A ad finem c. 11. ita etiam triplex faustorum apyrecatio haberi nequit epistolae finitae indicium; denique ob diversitas loci. ubi in antiquis monumentis doxologia legitur, e praelectionibus
ecclesiasticis sufficienter explicatur; cum enim c. 16. nihil contineat, quod ad auditorum institutionem aut ad aedificationem moralem promovendam esset aptum, in conventibus Sacris non praelegebatur; attamen ne praeclara doxologia ad finem capitis 16. posita omitteretur, cumque ad finem c. 15. jam adesset faustorum apprecatio,
3 Cis. Iren. adv. haeres. III. lG., Clem. Alex. stromatum III. 4. 11. al. . Tertuli. coron. mil. c. b. contra Marc. V. 13. , Theophil. ad Autol. III. 14., Polycarp. ad Philadelp. c. s. al.. Clem. Rom. Corintli. I. c. 33. Orig. comment. ad Mi. 16, 25. dicit: Caput hoc doxologiam in Marcion, a quo scripturae evangelicae ut quo apostolicae interpolatae sunt, de hac epistola penitus abstulit; verum non solum hoc, sed etiam ab eo loco, ubi scriptum est: omne autem, quod non est ex fide, peccatum est 14, 23.ὶ usque ad finem cuncta dissecuit. 1 BCD'E. Sinait. 16. 6 6. M. 127. 176., codd. Itufin. codd. iapud EraSInu Syr. Εrpen. Copti Aeth. Vulg. ΡP. latini. J. omnes sere minusculi, Iectionaria, ve S. Arab. in Polygi., Stav. ms. Arm. al. Rufiu. Chrys. Theodoret. Jomnes Damase. RI. A. 5. 17. 109. latin. . codd. apud Hieronym ., RP. Erram.
292쪽
adponebatur ad finem capitis 14., et primo in margine adnotata serius textui ipsi inserebatur. Dum itaque doxologia illa in codicibus, qui ad usus ecclesiasticos non erant destinati locum suum competentem, i. e. ad finem c. 16. occuparet: in libris, qui praelectionibus publicis inserviebant, jam post c. 14., jam po8t c. l6., ergo bi SScripta est. Haec ipsa vero codicum diversitas alios librarios permovit, ut doxologiam illam plane omitterent.
IIaec epistola tum argumenti gravitate, tum res tractandi ratione inter omnia scripta Paulina eminet. Ut nulla alia, haec epistula integranι doctrisam de sature per Chrsitum complectitur. Apostolus miseriam spiritualem totius generis
humani ante Christum vividissime et teste historia verissime depingit ; pugnas inter carnem et spiritum in optimo quoque nun inte ruptas, illiusque victorias continuatas describit, et usque ad fontem tristissimi hujus phaenomeni ascendit: ad primi hominis peccatum, qu0d in omnes ejuS poSteros transit, et tantum in cunctos sibi relictos exercuit dominium, ut vel sancta Dei lege ad peccatum augendum abuteretur. Peccati vero exuberantis mollio et impotentia hominis agnita, semet ab illo liberandi, deSiderium excitavit redemtoris. Redemtor hic est Jesus Christus, alter generis humani parenS, Adamo similis, quatenus sicut per hunc peccatum intravit in mundum et per peccatum mors: ita per illum justitia venit in mundum et per justitiam vita. Christus in carne Sua peccatum in se SuSceΡ- tum devicit, justitiae divinae non pro uno, Sed pro omnibus peccati Ssatisfecit, gratiam et Spiritum S. nubis promeruit, ita ut omnes, qui in cum credunt, justificentur, filii Dei reddantur, cohaeredes Jesu ChriSti secundum spem firmissimam, neque calamitatibus labefactandam, quia in autorno Dei decreto iundamentum suum habet, ita ut nihil separare nos possit a charitate divina, cujus pignus certiSSimum est Spiritus s. in cordibus nostris effusus. Quid natura valeat, quid gratia efficiat, quid sit justificatio, quomodo nobis contingat et Sola
pretium coram Deo habeat: - haec omnia clare edocemur ex epi Stola nostra, quae divina Sapientia tradit praeparationis et demonstrationis evangelicae lineamenta. Praeterea Apostolus in dissertatione sua erudita non ab hypothesibus dubiis progreditur, sed factis certissimis nititur; omneStheses suas probat et contra objectioneS vindicat, imo hae ipSae occasionem suppeditant ad materias diversas profundius tractandas. Neque orationis lumina desunt; nam antiqui jam in admirationem abrepti Sunt lociS, ut b, 3. Seqq. 8, 31-39., quibus Apostolus artem suam rhetoricam clariSSi me manifestavit. Ipsa vero haec materiae et formae Sublimitas et ubertas incautis et Sciolis omnium temporum pericul0Sa erat. Quum enim non tam Singula exponantur dogmata, quam potius principia tradantur, Diuiti Gorale
293쪽
quibus integrum doctrinae christianae systema innititur; quum praeterea lex et gratia, fides et opera, justitia humana et justitia a Deo data etc. Sibi opponantur: epistola hac omnium fere Saeculorum haeretici abutebantur ad placita sua fulcienda. Dum enim hanc vel illam sententiam antitheticam justo plus urgerent et premerent, aut ultra Apostoli consilium extenderent: factum est, ut Apostolo non ObStante perspicuitatis Studio sententiae plane contrariae obtruderentur. Sic Valentίnsani invenerunt voluntatis libertatem negatam; Pelassani theoremata sua de libero arbitrio et de virium naturalium hominis sufficientia ad omne opus bonum tradita, et contra hoS PDαed tisatiam doctrinam suam de electione divina, reformatores placita Sua de hominis natura plane corrupta et de justificatione Cliristi imputata, Cali inissae horrendam doctrinam de reprobatione divina etc. ex epistola nostra probare conati sunt. Sola ecclesia cath. Ope traditionis continuae omnia felicitur evitavit pericula.
f) Epistolae Pauli Ap. in prima eaptivitate Romana geri piae.
Ephesus, oiam Ioniae, sub Romanorum imperio Asiae Proconsularis eras metropolia. In hac civitate, templo Dianae coluberrima Act. 19, 28. Ptolem. V. 2.), Paulus in Secundo itinere apostolico Hierosolymam proficiscens tempore Verno anni M. Primum eccleSiae fundamentum posuit sAet. 18, 20. . in tertio autem itinere peragratis superioribus Asiae miti iris regionibus denuo venit Ephesum tempore auctuinni ejusdem anni , et ibidem per biennium et tres menses docuit, ita ut tota Asia verbum Dei audiret Act. c. 19. et 20.3. Serius ex Achaia per Macedoniam ut Asiam minorem Hierosolymam Proficiscens non Venit quidem Ephesum, attamen presbyteros Ephesinos
vocavit Miletum eisque valedicens ecclesiae curam commendavit. In Canone nostro invenitur etiam epistola Pauli ad Ephesios inscripta, et eam Ephesiis misSam esse, jam testantur s. Irenaisus M.. a. Irenaeus, Tertullianus et A. 00,hanius; idem edicunt codices et VerSioneR, quae I, 1. haec verba exhibent: IIa λος αποστολος
τοις ὁγέως τοῖς Οὐσιν ἐν Ἐφέσιμ και πιστοῖς ἐν Ve. 'Iinos. Ex hisce patere videtur, epistolam Solis Ephesiis fuisse destinatam. Huic tamen Sententiae Sequentia obstant:
294쪽
l. Mare ni in sua epistolarum Paulinarum collectione nostram ad EpheSios epiStolam ad Laodicenos inscriptam habuit; 2. s. Basilias teStatur, in antiquis codicibus voces ἐν Ἐνω 'in textu non eSSe lectas, et revera in codice antiquissimo B formula illa nonnisi in margine. licet a prima manu Scripta invenitur, in codice Sinaitico plane deest;
Ephesis. Dimirum ApoStolo optime cognitoS, et quibus ipSe erat notissimus, et in genere nihil c0ntinet, quod certo loco eique soli conveniret; nam ai in dedicatione et in sine nemo nominatur comitum Apostoli, ut in epistolis eodem tempore scriptis ad Coloss. et ad Philemonem; h) Apostolus neminem in specie salutat , Sed generali formula omnibus fratribus apprecatur fausta 6, 23.; c) Paulus eorum, quae Sibi evenissent aut quae ipse secisset inter lectores praesens nullam facit mentionem, imo se majori lectorum parti nonnisi fama notum esse et de corum fide per alios audivisse Supponit 3, 1. Seqq. I, 15. coli. c. COlOSS. 4, 8., et non omneS lectores Per ipsum edoctos esse innuit 4, 20. 21.
Quae cum ita Sint, epistola nostra solis Ephesiis scrλί non tuit. Eo minus probanda ost Marrionis sententia, quatenus Sol OS
Laodicenses primus epistolae nominat lectoreS; nam explicari non pomet, quomodo lactum sit, ut antiquorum nemo cum illo coitSentiat , et nullus codex, versio nulla inscriptionem ad LaodicenSus exhibeat. Quare epotolo hasto, ut integer ejuS character docui, en mis habenda est, miSin nimirum eccleSiae tum Ephesinae, tum Laodicensi, tum aliis ecclesiis filiabus in circuitu hujus et illius serius enatis. Ex hac sententia varia phaenomena in praecedentibus nominatasacile explicantur; etenim 1. in epistula destinata nun uni, sed pluribus ecclesiis, quarum non omneS ab ipso Apostolo erant fundatae, omnino ita loqui poterat, acSi lectores Sibi minus cogniti essent et fama tantum noti et
vice versa, et omittere commemorationem comitum. 2. Literis encyclicis generalis salutandi sormula magis convenienS erat, quam Salutatiuum Speciales. 3. Abesse etiam debebat mentio eorum, quae auctori. dum inter Ephesios verSaretur, eVenerant.
4. Hac tantum sententia admissa explicatur, cur jam mature epistola ad Laodicenses Ι'aulo sit suppoSita; nam ipSe Apostolus praecipit, ut ColoSSenSes repetant epistolum a Laodicensibus et legant Col0S8. 4, 16. . ColoSSenSibuS Laodicenses proximi erant, Saltem propiores, quam aliae Asiae minoris ecclesiae; facile igitur put-
Tortuli. eont. Nare. v. 11.: Epistola, quam nos ad Ephesios praescriptam habernus. haeretici vero ad Laodicenos. a Contr. Eunom. II. 19. Diati aerii τοις 'Eτεσίοις ἐπι-ώχων ως γνηnέως
Hieronym. eomment: in sep. ad Ephes. 1, 1. et Origen. ad eundem locum.
295쪽
erant epistolam hanc, si encyclica erat et ad Laodiccnses etiam mi SSa, accipere legendam. Paulum vero, dum mandatum illud Co-lοSSensibus injungeret, in mente habuisse nostram ad Ephesios epistolam, non autem mam ad LaodicenSus mi SSam et mature deperditam, inde colligitur, quod utriusque epistolae argumentum sereidem est, pars vero dogmatica in illa ad ColossunSeS, pars Paraen tica in ea ad Ephesios uberius et clarius tractatur. ita ut illa ad EpheSios et Laodicenses Colossensibus et vice versa Perquam utilis esset ad has vel illas partes illustrandas. Attamen Apostolus epi Stolam a Colossensibus expetendam non dicit τὸ γ προς Arar δικείαν, quia non exclusive Laodicensibus erat di dicetita, Sed τὸ ' εκ MaoδLM:ως, quia Duo Moesi cum aliis erat communicanda. 5. Ex encyclico epistolae ni Strae charactere explicatur varietas
codicum antiquorum in vocibus D ripis ' positis aut omissis. Epistolam hanc Ephesiis suisse destinatam, nemini erat dubium; attamen antiquos non latebat, eam non solis Eph ii S se Scriptam, Sed omnibus ethnicochristianis Asiae minoris; hine sormulam n Ἐφεσιν aut
omiserunt. aut in margine notarunt.
6. Denique ex encyclica epistolae destinatione intelligitur, qu modo Marcion illius titulum in illum ad Laudicenses mutaverit; si
enim praeter alias Asiae minoris ecclesias etiam Laodicensibus erat dedicata, utique fieri potuit, ut Marcion unum alterumVe codicem cum inscriptione ad Laodicenses inveniret . ut hac re nixus, ut is Glosentissimus e lora tor videretur, contra orthodoxorum lugendi consuetudinem inscriptionum mutaret. Etsi vero epistola haec encyclica erat, eam tamen ab antiquis ametropoli Asiae proconsularis epistolae ad Ephesios nomine compellatam esse, mirandum non eSt.
Inter viros de ecclesia Christi optime meritos, qui ad s. Paulum tempore captivitatis ejus primae Itoniam venerunt, erat etiam Epaphras, qui Apostolo attulit nuncium, plures Asiae minoris civitates, et inter has etiam Colossas et Laodjceam religionem christianam SuScepisse; simul vero ApoStolo nunciabat pericula, quae his ecclesiis recenter fundatis et laete umorescentibus ut Ephesinae pararentur per salsos ductores Judaeo-christianoS, qui cum erroribus suis theo- Sophicis perversa conjungebant principia ascetica. Nun ta haec
Apostolo Occassenem praebuerunt epistolae hujus A ribendae, quia lectores contra seductinis pericula praemunire voluit, si genuinae idei professisne coni mare et ad viscim x re christianam iastisuere. Etiam haec epistola partem continet Gumaticam repora et Cam. PGra 'Ma c. I . occupatur expoSitione modi, quo Deus
juxta decretum suum aeternum etiam gentiles ad Salutem moSsianam Vocavit; pars altera c. 4 . Sub forma admonitionis tradit morum
296쪽
praecepta, quibuS vita vere christiana in diversis adjunctis est consormanda.
Praemissa dedicatione et salutatione 1, 1 . Apostolus Deum laudibus celebrat ob Salutem evangelicam, i a. quod in gloriae Suae laudem et gratiae manifestationem ab aeterno decrevit, nunc exSecutus est in Christo Jesu, per quem et Judaei et ethnici vocati pignus haereditatis acceperunt Spiritum s. 1, 3-14. Pro fide et charitate lectorum sibi nunciata Apostolus Deo continuaS agit gratias, Simul vero precatur, ut augeatur eorum cognitio et Sapientia, in specie scientia magnitudinis et gloriae haereditatis exspectandae et sublimitatis Christi, qui virtute divina a mortuis Suscitatus in coelum elevatus est super omnes spiritus et eccleSiae caput constitutus 1. 15-23. Dum Apostolus lectoribus in memoriam revocat pristinum eorum Statum moralem Perversum, in quo juStitiae divinae erant obnoxii, Summum renovationis spiritualis eis ob oculos ponit beneficium, quod eis non e propriiS contigit meritis, sed e charitate et gratia Dei 2,
Ethnico-christianos in specie monet, ut memores Sint, Se PriuSalienos suisse a vita religiosa populi israesitici, Sine bonorum promis-Sorum Spe, abSque Deo, nunc vero, quum Chri Stus per mortem suam lege abrogata parietem inter Judaeos et ethnicos deStruxerit. cum illis in unum corpus esse conjunctus, cum Deo reconciliatos et regni
divini participes saetos 2, 11-22.
Commemorat suum Apostoli gentium munus et ossicium, redeantionis mysterium sibi revelatum inter omnes gentes praedicandi; denuo precum Suarum meminit, ut lectores in fide et charitate crescant, Salutis infinitae cognitione imbuantur, et supereminentem cognoscant charitatem Christi 3, 1-2l. In γαrte prsetica dictorum consectaria exponuntur ad vitam vere christianam formandum. Fundamentum et conditio hujus vitae est omnium unitas in fide et in charitate, qua divuma Spiritus s. dona unicuique concessa secundum institutionem Christi ad communem adhibentur utilitatem, omnis doctrinae incertitudo removetur, viva veritatis agnitio et mutuo auxilio cunctorum Persectio Prom0vetur 4. 1-16. Ex intima cum Christo unione enascitur ossicium, ut priori vitae ethnicae valedicant, Spiritualitur semet renovent, ita ut se abdicant ab omnibus animi passionibus: ab iracundia, furtu utc., et virtutes contrarias colant, eo magis vero sugiunt flagitia. ut avaritiam, sumicationem utc., quae a regno Dei plane excludunt. Omnis doctrina his contraria vana est et rejicienda 4, 17 m. Ad cisti ab socialem transienS Apostolus docet, quaenam Sint pinculiaria Ossicia conjugum, parentum et liberorum, servorum et dominorum b, 21 3, i . Sequitur adhortatio ad vigilantiam, ad Strenuam pugnam Spiritualem et ad orationem; additur, Tychicum accuratiora nuncia eSSe allaturum et faustorum apprecatio epistolam sinit 6. 10 4.
297쪽
Si epistola nostra cum illis ad Colossenses et ad Philemonem comparatur, eam cum hisce in prima Apostoli captisitate Romana, et quidem ad ejusfnem scriptam esse, statuere iscet. Etenim
1. In epistola ad Ephesios et ad Colossonses diserte adnotatur: Paulum evangelii gratia esse captivum quidem Eph. 3, 1-7. Col. 1, 24-2i. 4, 19.); attamen non in carcere detentum, sed ad evangelii praedicationem libertate quadam frui si ph. 6, 20. ColoSS. 4, 3.). Quae docent, epi Stulam ad Ephesius ut ad ColoSsenSes Scriptam esse in captistrare Pauli misseri, qualis erat prima Itomae, ad finem actuum App. detineata. 2. Epistolam ad Ephesios et ad ColoSSenses circa Gem sempus ab Apostolo Scriptam esse et simul missam, inde colligitur, quod utramque idem Tychicus ad lectores detulit sEph. 6, 21. Col. 4, T. 8.); quod insignis est in utraque epistola argumenti similitudo; denique quod auetor ColosSensibus praecipit, ut hane epistolam Laodicensibus legendam tradant, et vicissim ab his sibi exputant epistolam ad eos missam COl. 4, 16. . 3. Quum autem epistola ad ColoSsenses non tantum cum illa ad Ephesios inscripta, Sed etiam, ut e Col. 4, 9. Datet, Simul cum illa ad
Philomonem mi Ssa sit: hae tres epistolae subfnem primae capti Paris Pauli Romanae e ratae sunt; nam coli. Philem. v. 22. Apostolus
hospitium sibi parari desideriat a Philemone, quod Spem ejus, finem
captivitatis imminere Supponit. Epistolam ad Ephesios illa ad Colossenses prius Exaratam esse missamque, plures inde colligunt, quod quidem tempore hujus, non vero illius Scriptae Tim0theus apud Apustolum Romae praeSens fuerit. Attamen epistolam ad Ephesios ante illam ad Colossenses chartaeeSse mandatum, ex hujuS 4, 16. patet: longius vero temporis Spatium inter utramque exaratam fuisse interpositum, e Timothei mentione in epistola ad Ephesios omissa, in illa autem ad Colossenses addita
colligere haud licet; potius in epi Stola ad Ephesius) encyclica procul
dubio ex eadem causa Timothei nomen reticetur, ob quain Apostolus Salutatione nonnisi generali omnes lectores comPlectitur.
Inter civitates Phrygiae majoris, regionis in Asia minori Decundissimae, Laodsem metropoli S, Colossae et Hyra polis eminebant. Colossae in multis codd. Colassae) teste Herodoto sitae erant in ea Phrygiae parte, qua Lycus fluvius terrae hiatum subit, et post quinque fere Stadia emergens Menandro infunditur. Urbs haec, Olim -- Diuiligod by Cooste
298쪽
plitudine et opulentia insignis, ab Herodoto et Xenophonte clarissimis
multum perdiderat; Strubo enim Culi SinS nonnisi πῶλισμα nominat. Non diu post epistolam hanc scriptam, Nerone adhuc imperante, C lussae una cum Laodicea et Hierapoli terrae motu devmtatae cor-
SuperstiteS erant. attamen nunquam amplius ad pristinum florem evectae; saeculo XΙΙ. ipso nomine mutato dictae sunt ναι; ε hodie non Supure t urbis hujus vestigia. S. Paulus, licet in 2. et in tertio itinere, evangelii praedicandi causa ad gentiles suscepto, in Phrygiam veni SSet, Colossia tamen, ut Laodiceae et u serapoli, ecclesiam non fundavit, neque doctrisam Chrsiti praedicavit: nam a) ut Colossenses de Diotivo et consilio suo ad eos Scribendi instruat, ApostoluS 2, 1. dicit: is Volo enim vos stare, qualem sollicisurinem habeam pro vobis et Pro iis, qui sunt Laodiceae, et quicunquerum viderunt faciam meam G carne.' Col0SSenses itaque iis adnumerantur, qui Apostolum nunquam viderant.bi Ut ad Ephes. 3, 1 - 11., ita etiam ad Colosseus 1, 23. 25. Apostolus opportunum censet monere, sibi concreditam et demandatam esse evangelii praedicationem inter genteS, ideoque suum esse omnium habere curam. Denique H in epistolis ad ecclesias a se laudatas Apostolus monet, ut firmiter teneant doctrinam a se traditam scis. Gal. 4, Il. Seqq. Philipp. 2. 12. 16. M.); ast in epi Stola n0Stra I, 7. 8. Epaphram nominat eum, per quem ColuMenSes eVangelium audivissent et cujus opera ad Christum essent conversi. Proinde ecclesia Colossonsis non ab ipso
Paulo est fundata. sed ab Epaphra Colossensi 4, 12.), qui, ut Phiammon v. 2.) procul dubio discipulus erat Apostoli, et vel in ipsa Phrygia. vol Ephesi ad munus evangelistae institutus. Epaphram vero activitatem suam ac sollicitudinem etiam ad Laodicenses et Hierapolitanos extendisse, coli. Col. 4, 16. concludere licet.
1. Occassonem huius epistolae scribendae periculum praebuit, ne Colossenses cum vicinia Vorapolis is et Laodicenssitis per fessos doctores a genuiaci Iesu Christi doctriare abducerentur, quo 1 eo magis erat timendum, quum lectures non ab Apostolorum quodam essent instituti. Hinc S. Paulus hac epistola doctrinam Epaphrae auctoritate sua apostolica confirmare voluit.
299쪽
Ceterum errores, qui in illis Spargebantur eccleSiis, iidem erant qui Ephesi ut in ciritatibus vicinis, praecipue Laodiceae serpebant i inc argumentum sere idem est, ac epistolae ad Ephesios quae etiam Laodicensibus erat destinata. Inde etiam explicatur illud Apostolim0nitum ad Col. 4. 16. 2. Ut illa ad Ephesios . ita etiam haec epistola partem G cisicam continet et paramirescam. In parte dia visca Apostolus denuo exponit doctrinam de Iesu Christi persona et de redemtionis opere ab eo peracto, et placita philosophica Judaeo-christianorum contraria resutat. In parte partienetica a morte et resurrectione fidelium spirituali progrediens tradit vitae christianae praecepta, quae diversis conditionibus respondent. Praemissa dedi critione et salutatione v. 1-3. Apostolus Deo gratias agit ob fidem, charitatem et spem christianam lectorum, evangelium, qu0d ab Epaphra acceperant, Verum eSSe testatur, et certiores eos facit de precibus Suis cuntinuis. ut persciantur et consortentur 1, 3-12. Ad eorum confirmationem ostendit, quanta sit redemtionis gratia per Christum, hujus dignitatem ac majestatum exponit, et cis in m moriam revocat, etiam ipsos per Christum reconciliationem et sanctificationem consecutos esse ut receptos in communionem ecclesiae
ejus, cujuS gratia aerumnaS muneris sui apostolici laetus perferat 1, 13 9. Apostolus repetit, quanta sibi sit sollicitudo, ut lectores in fide et in christiana Scientia confirmentur, et Severe monet, ut Sibi e veant a fallaci sapientia humana, quae a Christo et a plenitudine sapientiae divinae in eo revelatae abducit. et a Statutis judescis, quae nunc lege sublata Christianos eum Christo mortuos et ad novam vitam resuscitatos minime obligant 2. 1-23. Transit jam ad monita, omnia sua studia a terrenis avertendi et ad coelestia dirigendi, peccata et scelera deponendi et nOVam vitam per omnium virtutum exercitium manifestandi 5, 1 - 17. Sequuntur munita, quae respiciunt osticia conjugum, parentum et liberorum, Servorum et dominorum, orationem et agendi rationem erga incredulos 3. 18 , G. Nuncia, Salutationes et mandata, et clausula propria Apostoli manu scripta, qua lectoribus benedicit et rogat ut vinculorum ipsius memores Sint 4, 7-18. De tempore et loco hujus epistolae Scriptae cis. g. 186. dicta. g. 189.
Haemon Colossis habitabat ibique presbyteri vel diaconi fungebatur munere; nam v. 2. ab ApoStolo dicitur σννεργος ἡρμ ῶν. Praeter Philemonem vero brevis haec epistola etiam Appiae cuidam, probabiliter illius uxori, et Archippo, ecclesiae antistiti, dedicata erat. Diuiligod by Corale
300쪽
Philemoni erat servus. Onesimus, qui . postquam dominum suum damno affecerat, poenam timens aufugit. et cum Romam uSque venisset et Paulum invenisset, ab eo ad Christum est conversus. Apostolus ministerio ejus aliquamdiu usus eSt Romae, tandem vero dimittere cum decrevit, et coli. Col0Ss. 4. 9. una cum Tychico redeuntiliteras commendatitias ad Philemonem tradidit. Scr/pta est haec mistola eodem tempore, quo illae ad Ephes s et
Ceterum epistula haec mere fremiasaris est: attamen Salutarem docet influxum, quem religio christiana in ipsorum Servorum sortem mitigandam exercuit: praeterea chriStianam humilitatem, nobilem et urbanum Apostoli characturum egregie manifestat; hinc mirum non est, eam non obstante brevitate, destinatione et indole ab omnibus ecclesiis antiquis inter Scripta canonica eMe receptam, ut catalogus Muratoria, Dersis I hiso, Tertullisnuvi et Or0enes' teStantur; ipso Muroson inter epistolas Paulinas eam reserebat.
Urbs Phys ms, olim Montam dicta. a Philippo Macedone novo
nomine donata, amplificata, in arcem converin, Sita erat trans Strymon in fluvium in ea Macedoniae parte, quae Prius ad Thraciam pertinebat. Sub Romanorum imperio adjecta est Macedoniae primae i. e. primae parti Macedoniae quatri partitae, ab Augusto ad coloniam Romanam evecta et jure italico praedita. Act. 16, 12. rretini. πεδες hujus partis Macedoniae appellatur, quod tamen non designat metropolim, qualis erat Amphipolis Liv. lib. 45. c. 19.); Sed urbem gravioribus privilegiis ornatam: testantibus enim nummis antiquis haec denominatio πριώτη ποις non raro duabus aut tribuS HuSdem provinciae civitatibus tribuitur. Philippi coli. Aet. 16 12. seqq. prima erant urbium Europae, in qua s. Paulus in Secundo suo itinere apostolico praedicavit, et Lydium, purpurariam Thyatirensum, proselytam. cum tota ejus familia ad Christum cultvertit. Cum tamen Apostolus e puella spiritum pythonicum ejecisset. una cum Gla in forum ad magistratum est ductus, Virgis caeSus et in carcerem conjectus. Sequente autem die accepta a magistratu satisfactione dimissus, et cum Timotheo ac Sila discedensi Cis. q. 186. Tertuli. c. Marcion. v. 21.: Soli huic epistolae brevitas sua profuit . ut falsarias manus Marcionis evadoret. Miror tamen. cum ad unum hominem factas receperit, quod ad Timotheum duas et unam ad Titum de ecclesiastico statu com- Sitas recusarit. Origenos homil. in Jorem. XIX.: 'Dπεο καὶ ὁ Παυλος ἔπι άMDOς ἔλεγεν ἐν τῆ προς Φιλημονα ἔπιστολῆ πεδει του 'ονησίμου λ. al. Cis. s. Chrysosti Comment. in ep. ad Philem. Argum.