장음표시 사용
301쪽
Lucam ibi reliquit, qui opus coeptum tanto cum effectu continuavit, ut brevi ecelesia florens enasceretur, quae Apostolo gaudio erat et
desiderio et gloriae Ρhil. 4, 1. .
Ecclesia Phili pensis e multis constabat ethnicochristianis et e paucis Judaeo natis, qui in illa civitate non erant numerosi, ideoque non synagogam habebant, sed nonnisi oratorium προσε DYO Act. 16,12.3. Praeterea ecclesia illa non obstantibus calamitatibus, quibus erat obnoxia, 'miser Christo eousque doctriacie adhaerebat et staceo timore mulN erat addicta etenim s. Paulum a solis Philippensibus pecunia sublevatum esSe tum Τhessalonicae et Corinthi, tum Romae in prima captivitate, ex epiStolae 4, 15. 16. et e II. Cor. 11, 8. 9.edocemur.
Philippenses Paulo, patri suo ac magistro, Sinceri SSimo amore addicti, ad eum cum pecuniis miserunt Daphrodisum, tum ut ei adjutorio essent et ministerio, tum ut de rebus Apostoli certiores rem derentur. Cum Epaphroditus, qui ad mortem Romae aegrotarit,
demum convaluisset, Paulus cum hac epistola eum remiSit, ut urasias ageret Philippemsibtis de Osomum herescentia, et eos de statu suo edo-c ree. S. Paulus tamen non simplicitur gratias agit, sed in hac epistola, quae ceteris omnibus est laetior et blandior, modo congratulatur, modo conSolatur, modo hortatur. Congratulatur lectoribus ob
beneficentiam. ob perseverantiam in fide et in bonis operibus, ob constantiam in calamitatibus; consolatur ob perSecuti0nes, quaS propter Chri Stum passi sunt, quod magnum Dei donum ret; hortatur, ut vitam agant evangelio dignam; ut in adversis firmi persistant: ut Sint unanimes, concordes, pacifici: ut Christi humilitatem et obedientiam imitentur; ut pseudoapostolis, qui sint mali operarii, inimici crucis Christi, aurem animumque occludant; ut omnes virtutes christianaS exerceant , utque filii lucis et quasi stellae inter ethnicos fulgeant. - In specie vero Apostolus Singularem suum erga Philippenses declarat affectum; gratias agit ob illorum beneficentiam; rogat, ut illorum charitas ningis magisque abundet in scientia et in operibus bonis 1, 1-12. Ad lectores consolandos docet, vincula sua evangelii propagationi prosuisse; etsi cupiat dissolvi et esse cum Christo, ad eorumtamen utilitatem vitam praesert , et ad eos se venturum promittit 1, 1 26. Quidcumque vero evenerit, hortatur ad dignam Christianis conversationem, ad patientiam in persecutionibus pro Christo, quae magna Dei dona sunt 1, 27-30. Impensius et emphatice monet, ut mutuam colant concordiam, charitatem fraternam et omnimodam humilitatem, et hunc in finem exemplum Christi proponit, qui cum in forma Dei eSSet Seinet ipsum
ecnaniens larinam Servi accepit, et obediens factus est usque ad mortem crucis, ideo autem a Deo exaltatus eSt et donatus nomine ab omnibus creaturis ad0rando 2, 1-1 l.
302쪽
Η0rtatur, ut cum tremore Salutem Suam operentur, et virtutibus suis fulgeant quasi luminalia inter generationem praVam, et pro lectorum salute se ad sanguinis sui Sacriseium offerendum paratum esse affirmat 2 1 18. Promittit, se missurum ad eos Timotheum, fidelissimum sibi et de Philippensibus maxime Sollicitum, se interim ablegasse dicit Epaphroditum, quem laudibus celebrat, et se venturum Sperat 2,
Monet, ut sibi caveant a doctoribus juduigantibus, came quidem, non vero, ut Christiani, corde circumcisis; se plus omnibus illis de praerogativis judaicis gloriari posse dicit, attamen propter Christum omnia vilipendisse, et eo i80lum tendere, ut meritorum illius particeps fiat 3 1-11. Apostolus ideo non persectum Se reputat, sed ad Vocationis suae persectionem magno conatu contendit, ut hoc exemplum Philippenses imitentur, non autem falsos doctores, qui Sunt inimici crucis Christi, ventri servientes, nihil nisi terrena Sapientes; Christiani, municipes coelorum, mente et corde conve entur in coelis, unde et Salvatorem noStrum exspectamus Jesum Christum, qui etiam corpus nostrum humile conlamabit eorpori Suo glorioso 3, 1 21. Philippenses amicissime hortatur ad perseverantiam, ad concordiam, ad gaudium spirituale, ad modeStiam, ad orationem, ad gratiarum actionem, ad omnia laudabilia, honesta et Sancta 4
Pristinam et praesentem lectorum erga se liberalitatem laudat, idque eorum causa; nam ipSe abundare Scit et penuriam pati. Devique eis bona apprecatur et eos omnes Salutat. Scrota est haec epistola in prima Apostoli captivitate Romana, et quidem, ut ex ipSo argumento cognoscere licet, cisca Memeius m.
I Epistula Pauli missa inter 1. et II. eaptivitatem Ιtoinanam: ad Hebraeos. g. Ita.
Do Ruotors, Eanonica auctorit&toIst lingua originali hujus opistolas. De auctore epistolae ad Hebraeos et veteres dissenserunt et recen
tiores adIucdum disputant. Temporibus S. meronymi nondum tota
ecclesia occidentalis eandem Pauli Apostoli opus agnovit, orientalis vero eam ab initio jam Paulinam et canonicam habuit, licet et ejus doctores nonnulli dubitarent. Rationes dubiorum Sitae sunt in eo, quod1. nomen Apustoli fronti epistolae non sit inscriptum; quod 2. alius in ea sit stylus aliaque dictio, quam in epistolis Pauli Apostoli; quod denique 3. in hac epistola contineantur quaedam, quae a Paulo Scribi non potui SSunt, ut 2, 3. 6, 4-6. 9, l . Diqiligod by Cooste
303쪽
Hae tamen rationes internae non sufficiunt, ut epistolam hane Paulo Apostolo abjudicemus, ut vel Bareabae, vel Apolloni, Vel Cimmenti Romano, vel Lucae vel alii comaum Apostoli ab eo independenti adscribamus auctori. Nam Ad l. nomen Apostoli in fronte non esse adscriptum, vix mirum esSe poterit, Si attendatur a) opus hoc non tam epi Stolam esse, quam potius tractatum eruditum λπον τι ς παρο- μεως 13, 12.). Praeterea H scripta est Judaeocli ristianis Palaestinensibus, quorum plures Paulo Apostulo minus favebant, qui itaque ab ea legenda faede essent aversi, Si Statim in ejus fronte viri, ut putabant, ipsis inimici nomen invenissent; non adscripto autem nomine legebatur, quo facto cognita rationum momenta Oersuasionem gignebant, quae non facile everti potuit, etsi serius, auctorem eSSe Paulum, innotuit. Licet vero ab initio epistolae auctoris nomen desit, ad finem tamen talis fit Timothei mentio, qualis nonnisi relationi ejus ad s. Paulum pronus convenienS est coli. 13, 23. Ad 2. Quod Stylum et dictionem attinet, diversitatem quamdam hanc inter et reliquas S. Pauli epistolas adesse, inficias iri nequit; invenitur enim in ea diligentia quaedam et elegantia Structurae et oraturius Sermonis habituS, quo reliquas superat Pauli epistolas, nec desunt formulae Apostolo huic alias iuusitatae, et hisce motus jam
Origenes professus est: Sentenitae sunt Paulί, quia autem scripserit
γίstolam, Deus scit. ASi ne haec quidem obstant, quominus Pauli Apostoli opus habeatur, dummodo adSint alia, quae huic Sententiae patrueinentur. Styli enim divertitas explicatur, Si a) perpendas operis charaeterem, utpote qui non tam est epi Stolaris, quam potius tractatus eruditi indolem exhibet; vel si H sententiam amplectarisClmentis Alere. tradentis, epistolam hanc a Paulo hebraice scriptam, ab alio autem in gratiam Graecorum in linguam graecam eSSe translatam; vel si co statuamus, libellum hunc volente aut mandante et dirigente ApoStolo esse exaratum a quodam viro, qui S. Pauli per longius tempuS comes et adjutor fuerat, et e publica institutione ejusdem nec non e privatis colloquiis ideas Apostoli probe cognitas habuit. Etiam hoc in casu epistula, cujus materiam AP0StoluS Suppeditasset, et quam per alium Scribi voluisset et Scriptam approbasSet, recte diceretur Paulina, et ratio styli diversitatis perspi
Ad 3. Epistolae talia inesse, quae a Paulo Scribi non potui Ment, laustra asseritur; nam Si PauluS ad Gal. 1, 12. Suam doctrinae christianae cognitionem non hominum institutioni, sed Christi ipsius revelationi tribuit, auctor autem epistolae ad IIubr. 2, 3. Sese iis adnumerat, in quibus d0ctrina Salutifera confirmata esset ἱπo των cinovsuis υν, ab immediatis Christi auditoribus: observandum est, confirmationem doctrinae christianae a testibus immediatis prosectam non excludere institutionem immediate divinam; praeterea auctor v. 3. communicative loqui Pergit, ut V. l. coeperat. - 6, 4-8. non contineri doctrinam a christiana abhorrentem, docet collatio cum est. 12, 31. 32. Ι. J0. 5,16. II. Putr. 2, 21. al. - Quod denique attinet 9, 1 ., enumeratio eorum, quae in Judaeorum Sacrario ad-
304쪽
fuisse leguntur, non convenit quidem templo Hierosol. aetatis apostolicae; ast auctor deScribere non voluit templum ejusque VaSa Sacra serioris temporis, Sed 0Stendit, quomodo Sacrum tabernaculum ex legis praescripto fuerit compositum coli. Exod. 2b, 5-36.16, 32-34. Num. 17, 10. - Gravior didicultas enasci videtur e v. 4. , ubi auctor Sanctissimo tribuit χρυσων θυμι- ριον, altare vero Sumtus in Sancto positum non commemorat. Attamen hoc ipsum altare sumtus per illam designatur expressionem, SanctiSSimo autem tribuitur, non quia in hoc positum repraesentetur, sed quod odor sumtus matutini et vespertini in Sanctissimum penetrans precum jugiu in
coelum ascendentium Symbolum erat. Hisce adversariorum ratisnibus refutatis argumenta opponimus positiva.
Α) Arstimemta interna. Quamvis epistolae forma ab illa reliquarum s. Pauli epistolarum diversa sit: dictionis tamen discrepantia non est tanta, ut alium necessario supp0nat auctorem, quam S. Paulum; permultae enim Oecurrunt formulae, phrases et imagines S. Paulo admodum familiares ac peculiares. Sic M Ηebr. 8, 5. dicitur de Sacerdotibus: is Umbrae rerum coelestium snserviant, et 10, 1. legitur: is Umbram enim habens leae futurorium bonorum Hanc de indole atque pretio rerum et institutorum V. F. cogitandi rationem esse Paulinam, patet ex epist. ad Col088. 2, 17., ubi Apostolus illa omnia umbram futurorum appellat. 0 In ep. ad Hebr. typica adhibetur interpretatio, ut c. 7. , ubi Melchisedech Christi typus sistitur,
dein 9, 24.: ,,Non enλ in manufacta sancta introivit Chrisma, quiae sunt eae laris verorum ἀντίτυπα των αλοθινων , sed λ ίpsum comium, ut appareat nunc coram facia Dei 'o nobis'. Hocco interpretandi genus A. Paulo admodum familiare esse ac proprium, patet V. g. e I. U0r. 10,1 ., ubi, quae Hebraei S antiquis in deserto contigerant, enarrans transitum eorum per mare bapti Smi typum proponit, et v. 6. addit: HIIaec autem in Aura nostri facta sunt ταυτα δε τυποι νιι Gν εγεν. ησαν , ut um Rimus concupiscentes malorum, sicut et illi concupierunt Idem repetitur v. 11. In ep. ad Rom. dicit Apogtotus 5, 14.: is unarit mors ah Adam usque ad Moysen et min eos, qui non peccaverunt λ sMilitudinem praevaricationis Adae,
qui est forma futuri - ἐστι τυπος του μελλοντος ). 6 Ad Hebr. 2, 2. lex designatur o de ἀνγέλων tati; θεὶς timγος, ut ad Gal. 3, I9. ὁ νομος διαταγεὶς δι ἀγγελιυν; IIebr. 2, 10. de Deo dieitur: δἐ ον
305쪽
12. ut ad Eph. 6, 17. gladius vocatur; doctrinae faciliores tironibus tradendae dicuntur lae, firmioribus exponendae Solidus cibus ad Hebr. 5, 13. ut I. Cor. 3, 2.; debiliores Vocantur rei τιοι Hebr. 5, 13. I. Cor. 3, 1., firmiores appellantur τελειω Ηebr. 5, 14. et I. Cor. 14,
B) Internis hisce criteriis accedunt etiam argum ta eaterna, nimirum testimonia antiquissima, et quidem 1. in eccleκὶ Aegyptiam: Parimenus scirc. ann. 170. p. Ch. teSte Clemente Alex. non dubitavit, quin Paulum haberet auctorem, et rationem etiam reddere conabatur, cur in fronte epi Stolae nomen Suum non adscripserit. iClemens Alea. saepe Pauli nomine locos ex hac epistola adsertet observat, eam ab ApoStolo hebraice Scriptam, a Luca vero in gra-
Orsyenes frequenter Pauli nomine allegat effata epistolae ad Hebraeos, et etsi apud Eusebium dicit: ἡSententiae sunt Pauli, quia autem scripserit epistolam, Deus stat': tamen in u0dem loco praecedit: is Si quae ecclesia epistolam hanc Pauli habeat, approbetur is hoc; non enim i mere veteres eum Paulinam tradiaerunt. β Vir ergo hic rei criticae peritus in explicanda Styli dive 'sitate conjecturis, in nominando vero auctore veterum traditione nititur. Qui post Origenum in Aegypto et Alexandriae floruerunt, uno ore et quidem absque ulla haesitatione epistolam n0Stram Paulinam agnoverunt, ut Dionysius Alem, Petras ePiscopus, 3. Athanasius, aum
Eandem sententiam confirmant codices antiqui superstites et versiones; Sic in cod. B epistola ad Hebraeos ab initio post illam ad Galatas posita erat: in Veni ibus Vero Superioris Aegypti plane post II. ad Corinthios legebatur, in cod. Sinaitico post II. Thess.
2. Non alia de epistola hac is ecelesia Orie tali vigebat sententia; nam synodias Antiochena scirc. ann. 264.) in literis ad Paulum Sa1nosatenum datis Pauli nomine 11, 16. allegavit; β Methodius, epi-
306쪽
seopus Olympi in Lycia, serius Tyri c. a. 290. in opere: Convivium
decem virginum orat. 10. plures locos ex epistola n0Stra citavit, praecipue e 10, 1. 12, t.; non tantum Ephra mus Syrus, sed etiam
imo ecclesiam Syrorum hanc epistolam statim ab initio habuisse in
Canone Suo, antiquisSima versio Peschito testatur.3. In ecclesia cyraeca eandem de epistula n0Stra riguisse pereuasionem, ex Eusebio Caesari discimus, qui in Canone suo 14 Pauli epistulaS in classe των φ nur μενων ponit, et alia solum occaSione adnotat, epistolam ad Hebraeos a Latinis addubitari, quod tamen improbat. 3Idem patet e concilia Luod ensis can. 60., o Cyrilli Hieros. catechesibus. e Gregoria Naz., Epiphania, Basilia, Gresoria Nyss., Chry-SOM. Scriptis.
4. Non tanta vero sententiarum c0nsorinitas invenitur in latis ae lassae parte. Etenim Clemens Rom. in epistola ad Corinthios c. a. 96. non tantum integrum fere caput primum epistolae ad Hebr. , Sed etiam locos alius huic epistolae peculiares ita adsert, ut auctor non nominetur quidem, attamen in dubium sit, eum epistolam hanc opus apostolicum agnovisse.' - Si SubSequum Spectemus tempus, Tertustianus epistolam hanc Barnabae adseribit; β Cuius presbyter Rom. sub finem Saec. II. nonnisi 13 Pauli epistolas agnovit; εί otus auctor Dagmenti cat. Rom. tredecim Pauli enumerat epistolas , demta illa ad Hebr. ; s. Irenoeus in opere adv. haereS., cujuS latina tantum versio maximam partem superest, epistolae hujus mentionem quidem non lacit, in deperdito autem libro 'tiλαωνδι tigneo v teSte EuSebio h. e. V. 26. occurrebat locus e n0stra epistola petituS. Ex omnibus hisce sequitur, epistolam hanc in ecclesia latina mature suisse cognitam Clem.), non vero ut Paulinam traditam et ideo n0n talem agnitam. Cum deinde pugnae essent exortae contra Novatmnos, qui G, 4 - 8. ad snas suntentias probandas citabant; quum praeterea Pauli limen deesset, Styli diversitas et nonnullorumi icorum argumentum difficultatus pararet: non deerant, qui epi Stolam Paulo Ap. abjudicarent aut plane rejicerent. Attamen Graecorum ut Orientalium traditio etiam in ecclesiam occidentalem indu a concilio Nicaeno Ι. vim suam exseruit, ita ut concilia II ponense, Carthagis sense III. Ot IV., Ionianum 60 episcoporum, Gelassus L et Iunocentius L. eam Paulinis Scriptis annumerarent. Primi, qui dubia
Cyrili. eatecti. IV. M. Gregor. Nag. Carni. 33. v. 35. Epiphan. haeres. 76. Basil. adv. Eunom. l. 14. IV. 6. H. Gregor. Nyss. de listat. Orat.' Cis. Εus. h. e. III. 38. Hieronym. de viris illust. c. 15. y De pudicit. c. m.
307쪽
antiqua resuscitarunt, erant C eranus Carae et Erasmus Roti m mus, ei Sque promto animo GSensum praebuerunt Luther, Calvis et Bera; concilium autem Trident. antiquorum se uasionem de epi- Stolae nostrae origine Paulina et auctoritate canunica simpliciter repetiit.
Paulinam epistolae ad Hebr. originem cum illius peculiaritatibus jam antiqui conciliare conati Sunt. Intur Alexandrinos Pantaenus omissionem dedicationis conSuetae ab initio ex relatione Pauli ad Hebraeos explicavit; Clemens Aleae. causam st3li diverSi in eo reposuit, quod epistola ab origine hebraice scripta Sit, a Luca vero in graecam tranStata; O senes cogitata Pauli agnovit, epistolam vero elucubratam censuit ab alio. qui verba magistri commentaturis instar exposuisset; quis hic fuerit γ Solum Deum scire dicit, traditionem
vero lsistoricam nominare Clementem, Bomanae eccleSiae epi Scopum, aut Lucam, qui evangelium et actus Apost. scripsit. Inter Latinos
Si jam has sententias examinemus, Barnabam ScripSiSSe epi Stolam, omni probabilitate caret; nam praetur Tertullianum a nemine antea aut ps Stea nominatur, neque illum cum Apostolo in prima captivitate Romae fuisse l0gimus. Lucas apud Apostolum Romae quidem erat; attamen rationeS gravissimae internae atque externae Clementεm Rom. praeserendum eSSe monent. Nam a Clemente epistolam ad Hebr. in sorinam praesentum esse redactam, inde ab Originu fere omnes con Suntiunt, ut Eusebsus, Eufficilias AL, Theodoretus, Comas Indi pleust. , aoannes Damasc., inter Latinos: Philustrius et s. II δε- roris/mυμ. η - Argumenta inturna suppeditat collatio I. Clementis epistulae ad Corinth. cum ii tra ad HebraeoS; nam quo gradu Dpistulae nostrae dictio di Scudit ab illa Pauli, eodem eum Clementina concordat; in utraque eadem invenitur linguae puritas, eadem Structurae elegantia, idem oratorius sermonis habitus, eadem conjunctio adhortationis cum tractatu dogmatico; imo in utraque epistola longiores earumdem sententiarum Occurrunt serius, quin ulla citationis
formula adhibeatur. Hinc Eusebius ob multos parallelismus in ve bis et in rebus in utraque epistola obvios Clementum Rom. epistolae ad Hebr. mutaphrastam agnovit, et S. Hiemi mus, perituS hac in re judex, grandem in utraque epistola Similitudinem proseSSus eSt.
CD. I. Praec. Eus. Hist. eccl. III. 38. Εuthal. Gallanil. bibl. vet. Patrunt X. 399. Tlieodoret. interpr. in ep. ad Hebr. argum. Cosmas de mundi opificio: Damasc. excerpta in Hebr. 13, 24. Hieron. de Vir. illi. c. b. Hieronym. de viris illust. c. 15 : ..Quae epistola Clementis mihi vid turcharaeteri epistolae . quae Pauli nomine ad Hebraeos sertur, convenire. Sod et multis de eadem epistola non solum Sensibus. sed juxta verborum quoque ordinem abutitur. Omnino grandis in utraque similitudo est.
308쪽
Praeterea Clementem Pauli cooperatorem et cum eo in prima captivitate Romae fuisse, ex epist. ad Philipp. 4 3. edocemur. Quodsi omnibus liis perpensis statuere saS est, Clementem in ep. ad Hebr. scripta quasdam habuisse parteS, quaeStio oritur, quid hoc respectu ejus cooperationi debeatur γ Duplex hac in re inter antiquos vigebat sententia; juxta antiquiorem et vulgarem a Clemente Rom. epistola Pauli hebraice Scripta elegantius et liberius in graecum esset Versa; Secundum alteram, quae Origenem habet auctorem lemens commentatoris instar cogitata magistri exposuisset. PraeSentem epistolae formam haberi non posse simplicem e lingua hebraica in graecam translationem, inscias iri nequit, et quidem ob Styli elegantiam et ob structuram periodicam, ob paronomasiaS plureS graecae tantum linguae peculiares, ob locus V. F. juxta vemionem Septuaginta citatos etiam ibi. ubi haec a textu hebraico discedit, ut 10b-7. coli. c. PS. 40, 7. 8. - Attamen utramque sententiam illam conciliare licet adoptando relationem s. Hieronymi, qui de viris ili.
c. 5. ait: is scripserat ut IIebraeus Hebraeis hebraice, i. e. suo eloquio dissertissime, ut ea, qtiue eloqtienter scripta fuerant ia Hebraeo, elo-gueri Aa verterentur in fraecum , et simul adnotat: hQuem Clementem) uiunt ipsi adiunctum sentenisas Pauli propria Ordis se et Ornasse se mone Utra autem harum Sententiarum praeseratur, Paulus
epistolae noStrae auctor principalis agnoscendus est. Si ob tostium auctoritatem praeseratur prior, inde simul explicatur ecclesiae Romanae agendi ratio; nam quamdiu Clemens superstes erat et ecclesiae Romanae episcopus, in hac epistola nostra Judaeochristianis Palaestinensibu8 destinata non publice praelegebatur neque in canonem recipiebatur; cum dein Scrius post mortem Clementis Romae innotesceret, ob antiquiorum testium desectum non recipiebatur, et ob argumenta interna et propter Novatianos addubitabatur. i
uitius Isotoribus aeripta ait tincto Epistola.
Epistula haec consueta caret dedicatione, in qua auctor et lectores nominentur. Attamen habet inscriptionem προς Ἐβραίους, quam non tantum superstites exhibent codices graeci, Sed etiam omneS versiones et multi scriptorum eccl. antiquiorum, ut Pantaenus, Clemens Aletati, Tretullianus, ita ut Statuere liceat, eam uSque ad aeta- . tem apoStolicam pertingere, ut ab ipso s. Paulo vel immediate vel mediate descendere.
In N. T. 'Eβραῖοι dicuntur l. Judaei respectu patriae Palaestinensis et linguae aramaicae vernaculae, et ab eis distinguuntur M. ισ-ί i. e. Judaei exteri, graece loquentes Act. 6, 1.3; 2. Judaei generatim ratione habita nationis et religionis i II. Cor. 11 22. Phili p. 3, 5. , et eis opponuntuHhia i , ethnici. - In inscriptione epistolae nostrae non intelligendos esse Judaeos incredulus, sed Christianos e
Judaeis conversos, epi Stolae argumentum ducet; etiam S. Jacobus
309쪽
Judaeochristianos, quibus epistolam suam dedicavit, ratione habita originis et religionis pristinae vocat duodecim tribus in dispersione. - Neque vero intelligi possunt Iudaeochristiani ubicunque terrarum degentes; huic enim sententiae praeter alia obstat 13, 23. , ubi Paulus se ad lectores Τimotheum misisse dicit et cum hocce reverSo SeipSum venturum promittit, quod illis tantum promitti poterat Judaeo- christianis, qui certam regionem aut locum incolebant. De regione autem hac diversissimae vigent opiniones; alii nominant Aleaeandriam, alii Leontopolim in nomo Heliopolitano Aegypti, alii Antiochiam Syriae, alii Galatiam aut Macedon tam aut Phrygiam aut plane
Hispaniam. Quibus tamen omnibus neglectis cum Clemente Aleae.,
selio, s. meronymo aliasque t enda est serit tia, epistolam nostram esse scrotam ad Judaeochristianos Palaestinenses, Praec Oue Hi ros
lymitanos. η Hanc sententiam grarissimae rationes commendant imo poStulant, et quidem Sequentes: i. Argumentum epistolae supponit lectores splendore cultus
levitici circumfulsos, Judaismo addictOS 8, 4. 9, 6. Seqq. 10, 1. Seqq.), qui unum Christi sacrificium non sussiciens considerantes sacrificia legalia ad expiationem et sanctificationem necessaria habent media 10, 1. Seqq. 9, 9. 10.), et erga religionem Christi adeo sunt indifferentes, ut conventus Christianorum sacros frequentare negligant 10, 25. . Omnia haec Judaeochristianos produnt in Palaestina, praecipue Hierosolymis et in vicinia degentes coli. Act. 15, 5. 21, 20.
cordiam inter Judaeo- et ethnicochristianos colendam, quod Supponit ecclesias e Solis dudaeochristianis conStantes, quales nonnisi in Ρωlaestina, praecipue Hierosolymis existebant. 3. Lectores hujus epistulae a longo jam tempore ad Christum erant converet 5, 12.), et eorum ecclesiae gravi SSimas jam pertulinrant calamitates: opprobria, conjectionem in carcerem, bonorum su0rum rapinam 10, 32-34.), imo nonnulli praepoSitorum et doctorum jam morte gloriosa constantiae praebuerant exemplum. Jam vero Judae ichristiani Palaestinenses ab ipsis Apostolis inde a Spiritus S. estusione erant conversi, et a Judaeis mature mala gravissima
habebant toleranda sAct. 8 i. 26, 10. 11.); inter doctoreS eorum Stephanus erat lapidatus, Jacobus Major gladio occisus, Jacobus Minor, Hierosolymis episcopus, i, tumultu interfectuS i Act. c. 7. c. 12. Jos. Ant. 20, 9, 1 .i. In ecclesiis exteris variae Christianorum vexationes non deerant quidem I. TheSS. 2, 14. 15. I. Petr. 5, 9.); ast tantas calamitates, quantae in hac epiStola Supponuntur, ante primum persecutionem Neronianam locum habuisse, nulli bi legimus. 4. Sententia de epistola hac ab origine hebraice scripta pluribus antiquorum arridere non potuisset , nisi scivissent, eam Judaeo- christianis Palaestinensibus suisse destinatam; hi enim soli tantam
310쪽
- 298 linguau hebraicae habebant cognitionem. eaque tantopere delectabantur, ut iis epistola hebraice exarata dedicari P08set. Attamen huic sententiae de primis epistulae lectoribus Sequentia opponuntur: Q Palaesti neusibus Christus ipSe praedicaverat; 2, 3. autem lectores ab Apostolis doctrinam Christi accepisse dicuntur, ergo alii, quam Palaestinenses fuerunt. Resp. Doctrina Christi lectoribus non dicitur tradita ab Apostolis, sed confirmata ab iis, qui Christum audierant; porro ipsi Palaestinenses a Christo ad novam religionem praeparati, per ApoStolos autem demum conversi erant, et denique spatio annorum circiter 30n0va accreverat generatio, quae Dominum non Viderat, per ApoSt0lus autem et alios Christi auditores ad fidem mota erat. M Christiani Palaestinenses erant pauperes, opus enim erat collectis in juvamen illorum instituendis; lectores autem hujus epistolae 6, 10. Ob liberalitatem laudantur. Resp. Verosimile non est, omnes Christianos Palaestinenses adeo fuisse pauperes, ut alios ecclesiarum Sodales juvare non DOS-sent; dein ut quis liberalitatis laude ornari mereatur, non eSt neceS- Sarium, ut multa largiatur, sed Sufficit, si de paucis pauca lubenti animo tribuat ur. 12, 42 4.3. 6 Christiani Palaestinae atrocissimas exporti erant perseeutioneS, Stephanti S, Jacubus uterque martyrium plane subierant; atqui auctor in hac epist. 12, 4. scribit: si Nondum usque ad Sanguinem restitistis ρ. B Sp. Auctor l. c. non negat Stephani, Jacobi Majoris et Min
his necem, imo h08 ipsos imitanda fidei exempla proponit; potius inmemoriam eis revocat mala, quae auctor fidei nostrae et consummator Iesus perpessus est, et eum eis cumparat calamitates lectorum multo inseriores.
Q Si epistola haec revera est Paulina, Judaeochristianis Palaestinensibus et praecipue Hierosolymitanis scribi non potuit; nam
auctor 13, ld. l9. dicit: Horate pro nobis, quo celerius reNUtuur v
bis et v. 23. promittit. Se ad illos esse venturum. Atqui Hierosolymitani , apud quos Apostolus in Summo vitae periculo erat vel Salus, cum videndi desiderio vix adeo flagrabant, eisque Apostolus non ita scripsi Sset. Resp. Non auctoribus Judaeochristianis Palaestinensibus, sed Judaeis asiaticis Paulus ante quinquennium tumultu excitato Hierosolymis in vincula erat conjectuS i Act. 21, 27. 3. Praeterea quamVis non deessent inter Juda christianus Palaesi. praecipue Hierosolymitanos, qui Paulo gentium ioci iri minus faverent: longo maxima tamen eorum parS non poterat non summo animari desiderio, denuo videndi virum, cujus amori ac sollicitudini eleemosynas in exteris ecclesiis collectas repetitis vicibus in acceptis reserebant, ideoque pro ejus reStitutione orare. Dissiligod by Coosl