장음표시 사용
321쪽
Auth ntia Et onnonica auctoritas hujus optat.
De authentia et auctoritate canonica hujus epistolae primis saeculis plures dubitarunt; quare etiam Eusebius eam inter cri τι λεγοMενα collocavit, smul vero adnotarit hi St. ecc. ΙΙ. 23., eam ει plerisque emclesias publice lem. Quodsi jam diversarum ecclesiae partium rationem habemus: 1. Inter Patres et Scriptores ecciariae latinae Clemens Rom. in Sua ad Cor. epistola prodit, se Jacobi epistolam legisse: nam de fide et operibus disserens doctrinam Jacobi proponit, et sententiis argumentisque, nec non expressionibus utitur in nostra epistola obviis. - S. Irmaetis adV. haer. 4. 1 I. adsert effatum, quod nonnisi Jac. 2, 23. legitur: isAbraham ore ridis Deo, et repti, tum est illi ad justissem, et amicus Dei factus est. S. Hieronymus et s. Augustίnus genuiuitatem et canonicam auctoritem hujus epistolae agnoverunt. Prior de vir. illust. c. 2.) haec dicit: ,,IMobtus unam tantum Acrorit Pistolam, quae de septem catholscis est, quae et fpsa ab alis quo in sub nomiae ejus e ista asserisur, iaces lautit- tempore procedente Obtinueris au forstatem cla. ep. II. ad Pauliai.). Etiam concilium Cami g. ILL Jacobi epistolam pluna cum fide opus authenticum ut canonicum recepit.
2. E Patribus et scriptoribus graecis C meus Aleae. Saec. II. epistolam Jacobi cum reliquis catli. interpretatus est, ut Eusebius testatur. O, senes primus epistolae hujus claram et apertam facit mentionem, et in comment. in Joannem nominatim eam citat. Per expressionem adhibitam: φεροι Dii rariis ii non manifestat dubia; nam teste Eusebio h. e. ΙΙ. 15. etiam dicit: Μαρκον, οD τὰ εὐαγγλον
φέρε rat, et III. 25. τὴν φερομενν 'Ιωἄννο v προτεραν. - D nyssus Aleae. provocat ad Jac. 1, 13. ut 4, 1. - S. Athanassus epiStulam nostram inter canonica et apostolica scripta numerat Εus. h. e. III. D. i. Gesorius Naa.. 'Mithanius, Chrysostomus eam mox inter libros N. T. numerant, mox addito vel omisso auctoris nomine citant. 3. Maxima attentione hac in re dignum est ecclesiae Syriacae testimonium: doctores unim ejus de authentia ut canonica auctoritate
3 Clem. Rom. c. M. loquetis dQ gonuina sapientia. quae opore manife8intur. eadem sere adhibet verita, quae leguntur Jac. b, 13. : Ο σοψος ἐνδεικνυσδω τὴν που ίαν αυτου μη ἐν λογοις, rear ἔν μγοις on αδοῖς. Cap. 30. incipit v ri is Jac. 4. 6.: 'O γαρ υμερη' ἀνοις αντιτάσσεται, Pt paucis interpositis transit ad καταλαλίαν, ut Jac. 4. 11.. et ad finem p Itonit doctrinam Jac. de justificatione: ω- τοις δικαιού μενος καὶ tiη λογοις. Exemplum Abrahanti et Rahali non tractat. ut Paulus ad Hebraeos. qua sepistola frequenter utitur. 8Ρd sequitur Jacobum. Sic c. 10. dicit: Ἀβρααμ ὁ φίλος προυαγορευθεὶς, uti Ahraham in Sola nostra Py. 2. 23.
dicitur. Paucis interiectis prosequitur: δπίστενσε florereti νον θεεβ. και φλογωθη αὐτιμ εἰς δικαιοσυνην, dein vero ostensurus. Abrahamurn opus eum fide conjun-XiSSe. D vocat ad ejus sacriticium. ut Jac. 2, 21. Eodem mouo dicit. Rahab opera eum side conjungendo, dum exploratores JoSuae suscepit. Salutem esse conSecutam: δεια πίστιν καὶ φιλοξενίαν ἐσώγη - ' η πορνη εἰςδεξαμένη revroicἔκρυς εν εἰς ro Dπερψ ον καὶ ἐξήγαγε αὐτους.
322쪽
libelli in vicina Palaestina scripti optime judicare poterant. Jam
autem versio ecclesiastica Peschsto epistolam hanc semper opus stΡΟ- stolicum habuit, et in eadem cum I. Petri et Ι. Joannis classe p0Suit. Ephraemus Surus eadem in operibus Suis frequenter utitur, et eam. simul Jacobi fratris Domini epistolam nominat. Qu0dsi autem, praecipue suter Latinos. non deerant, qUI OrIM-nem apostolicam hujus epiStolae non agnoscerent i catalog. RP. Murator.): id procul dubio factum est ob traditionis indubiae defectum cui mox accesserunt rationes criti este; pluribus enim s. Jacobus de fide et operibus in hac epistula disserens talia docere ridebatur, quae cum s. Pauli doctrina de fide conciliari non possent, quod dubiis de epistolae authentia et canonica auctoritate occasionem praebuit tamdiu, quamdiu certissima traditio vim Suam nondum exseruit
1. Epistola haec coli. 1, 1. dedicata erat mic δωδεκα φυλως ἐν διασποοίδ. Intelligendos esse Christianos, integrum epistulae d cet argumentum, utpote quod in lectoribus ubique locorum fidei christianae supponit c0gnitionem et professi0nem cis. 1, 18. 22. 25. 2, 1. 5. 7. 12. 5, 14. etc.); designari Judaechristianos, e formula patet: ταῖς δ ύδεκα φύλαις. quae Solennis est genti S judaicae denominatio Mi. 19, 28. Aet. 26, 7. Apoc. 21, 12. ; indicari Judaeochristi
nos in terris gentilium extra Palaestinam degentes, clare innuunt VoceS ἐν τῆ διασπορῆ. Epistola itaque Iacobi scripta evit ad Iudae christianos in Ventilium terris virentes, et quidem non solum ad ill0S, qui ob persecutionem in Iudaea ortam coli. Act. 8, 1. in exteraS fugerant provincias: sed etiam ad eos, qui per Apostolos, praecipue per Paulum extra Palaestinam erant conversi, et in quoS Jacobo, ΑΡΟ- stolo circumcisionis Gal. 2. 9.), et ecclesiae Hierosolymitanae capiti, docendi et monendi jus competebat.
2. Occasio huius epistolae fisa erat in pecutiari cogisanda et tu-rendi miserie Judaeochristianorum, de qua Jacobus ob arctiorem nexum inter provincias exteras et Hierosolymam non poterat n0n accuratiora accipere nuncia. Attamen nuncia illa non erant lauta;
nam quemadmodum Judaei ob originem suam ab Abrahamo populi electi se habebant sodales, Deo charos et bonorum paternorum haeredes: ita etiam Judaeochristiani, male exposita Pauli d0ctrina, ob solam religionis christianae cognitionem et fidem se novi regni cives
habebant, internam autem renovationem, vitam noVam praecestis Christi consormem n0n necessariam putabant ideoque parum curabant. Praeterea jam S. Paulus saepe conqueritur de eorum rixandi
et in rebus religionis disputandi libidine, de immoderato quaeStuSStudio, de Superbia et Zelo, quo doctorum munus sibi arrogarent, confitentes isse nosse Deum, factis autem negantes, ohabentes me temquidem 'fetatis, et istutem autem eius abneuantes Tit. 1, 10. 16. I.
323쪽
quos S. Jacobus respiciebat, variis vitiis indulgebant. ut vilipensioni pauperum, comeSSationibus, injustitiae, invidiae, calumniae, litibus. Accesserunt calamitates ex parte Judaeorum incredulorum, quae eo
periculi Siores erant, quo minus animuS e0rum vere erat rens Vatus. - sitam staque s. Jacobi erat Judaeochristianos hortari ad constants rem in cuiuscunque Feneria tentationsius, Mes visae Necessiatatem ad saluum ostendere, ira si diserκia occurrere et ad seriam pietatis
Dum Jacobus fidei mere theoreticae justificandi vim abnegat et bona opera seu Vitam Vere religiosam postulat, doctrinae Pauli de fide et operibus rationem quidem habet, illi vero nequaquam repugnat. Illud patet ex iisdem exemplis ab Abrahamo et Rahab petitis coli. Jac. 2, 2l-25. cum Boiu. 4, 2-5. GaI 3, 6. Hebr. 11, 17-19. 3l.); hoc inde probatur, quod uterque Apostolus per fidem et opera
non idem intelligit. Paulus nimirum per fidem designat norae vitae principium, quod vera fide susceptum totum hominem penetrat, ejus non tantum cogitandi, sed etiam sentiendi et agendi rationum transformat, i. e. em, quae per chari tatem opertitur Gal. 5, 6.), et huic
soli vim tribuit justificandi ac salvandi; operibus autem legis Seu lege praescriptis vim justificandi vel ad justificationem conserendi
denegat s Rom. 3, 20. 28 3. . oobus vero Per fidum indicat solam relisianis chris sanae mynitionem seu me v- ίntellectus assensum doctronae chria Mnae Praestistim, et per opera visam praecepto Christia conformem, et fidem illam sine operibus mortuam esse affirmat s 2, 24. . Quod itaque Jacobus per fidum et opera exprimit, idem Paulus per fidem designat.
Quancto si ubi scripta ait Epistola EJuEQ aB Rrgumentum.
l. Epistola mire annum 58. et G. scrota mi; nam erroneam
Judaei christianorum de fide sententiam post ultimam demum Pauli missionem in exteris regionibus invaluisse, ratione habitu. ejus epistolarum Supponere licet, et JacobuS anno G2. occiSus eSt. Utrum auctori doctrina Pauli de fide et operibus ejusque exempla Abrah. Rah.) ex epistolis ad Galatas et ad Rom. an ex relationibus discipulorum ejus cognita fuerint, determinari nequit; hoc autem certum est, Paulum doctrinam suam Petro, Iacobo et Joanni in concilio Hierosolym. anno b2. jam exp0SutSSe et eorum GSenSum tulisse Gal. 2, 9. 3. 2. Si, ut constat, Jacobus Minor epistolae eSt auctor, haec scribi non potuit, nisi Hierosolymis, ubi Apostolus erat epiScopuS et
usque ad mortem Suam commoratuS.
3. Argum lum: Praemissa dedicatione Apostolus commendat patientiam in diversis tentationibus, cum probationem et constantiamessiciant et sic ad perfectionem ducant. Ut lectores ad hunc vitae scopum perveniant, opus est Sapientia, quam Deus confidenter Pelei tibus largitur, non autem dubitantibus I, 1-8. Pauper de exaltatione Sua gaudeat, dives autem de poSSessione sua instabili et brevi Diuiligod by Cooste
324쪽
durante ne glorietur 1, 9-11. Qui probatus fuerit in tentationibus,
eum corona vitae manet; tentationes Vero ad malum auctorem non
habent Deum, Sed concupiscentiam, quae ipsi asSentientes ad peccatum ducit et ad mortem; a Deo non descendit, nisi bonum, utpote qui per verbum suum nos regenerarit 1, 12-18. Quare quivis promtus Sit ad audiendum, tardus vero ad loquendum, Omnem mulitiam abjiciat et tranquille excipiat Dei verbum, quod parat Salutem Ast vera pietas non in sola rerum divinarum Scientia consistit, Sed in morum vitaeque Sanctitate, in misericordia cum diversi generis miseris 1, 19-27. Apostolus reprehendit partium studium ' erga divites et contem- tum pauperum, quibus Deus in regno suo tribuit praerogativas dum divites Christianos opprimunt. Qui partium studio deditus eSt, legem charitatis riolat; qui autem legem in una parte violat, c0ntra integram peccat 2, 1-13. Fides sinu operibus insumciens est, ut ipsius
S. Scripturae UxemPla docent; nonnisi fides viva Salutem parat 2, 14-26. Vituperat temerarium et periculosum docendi studium observans, ad perfectionum linguam necessario eSSe refrenandam, cum secus Sit omnium malorum et perversitatum radix; Sapientia vere christiana et divina pace, mansuetudine, castitate et modeStia mani-sestatur 3, l-18. Litium et controversiarum sontem designat cupiditates infrenatas, quibus indulgentes nihil proficiant, quia desit oratio, et Si haud deest, non exauditur, quia petita non ad lines honestos desideruntur, sed ut cupiditatibus satisfaciant. Hinc ApostoluS monet, ut corde sincero et vera cum poenitentia Deo Sese submittant 4, 1 - 10. Vituperiat alios judicandi pronitatem, qua jura unius iugislatori S ut judicis sibi arrogent, nec non temerariam de nugotiis futuris loquendi rationem, quae sustum prodat, Deo displiceat et peccaminoSa sit 4
Divitibus superbis, injustis et luxuriantibus exitium annunciat pauperes vero oppressus auxilii instantis Spe et proavurum exempliS erigit; juri urandi abusum vetat; pro diversis vitae circumstantiis
orationum aut cantum commendat; Sacram aegrot0rum unctionem urget: mutuam peccatorum cons Sionum et intercessionem postulat, et denique felicem praedicat eum, qui errantem in viam SalutiS I duxerit c. 5.
Petrus natus eras Hethsaidae, oppido Galilaeae ad occidentum lacus Gennesareth Sito Jo. I, 44. , patre Mncl. Fama Joanni S B. allectus in Judaeam venit cum Andrea fratre, per quem ad deSum adduci , cum prius Simon vocaretur, novo nomine A1:φας Petrus)appellatus est Jo. 1, 43. . Postea Jesum in Galilaeam et Hieroso- Diqilirco by Cooste
325쪽
lymam comitatus, ad piscaturam exercendam rediit Capharnaumi ubi cum fratre Andrea habitavit; serius autem coli. Mi. 4, 18. Seqq. ad mare Tiberiadis a Jesu vocatus, et postea in Apostolorum electione primus designatus intima Jesu fi uebatur familiaritate et principem tenuit locum. Erat ei singularis in J esum amor et piet , conjuncta cum illa animi vivacitate, quae quovis eventu graviore VehementiuS commovetur. Ex hac animi indole explicanda sunt varia illa phaenomena, quae in vita Petri, antequam Spiritus s. lumine collustratus esset ejuSque donis consortatus, sese manifestarunt. Sic Petrus miracu-IOSA Piscium captura ipsi concussa ad pedes Iesu provolutus dixit: DLaes a me, quia homo Peccator sum, Donatae ' Luc. 5, 1-8.); porro omnium primuS Saepe sententiam suam protulit Jο. 6, 68. Mi. l5, 15. l6, I 6. 19, 27. M.); statim ac desum in mari ambulantem cognovit, ad cum Supra undas veniendi votum mani fretavit, periculo autem vix observato de vita conservanda dubitavit sui. 14, 28. Seqq.); praeterea Summa Christi humilitate in stuporem conjectus ab eo sibi pindes lavari recusavit, ast audita magistri Sententia sibi non tantum pedes, Sed etiam manus et caput ablui desideravit No. 13, 6-9.); licet certissimam persuasionem Suam de Christi dignitate divina repetitis Vicibus esset professus do. 6, 68. M t. l6, 16.); licet Scrius iteratum
laci SSet promissum, fore, ut cum magi Stro potius moreretur, quam ut eum desereret aut abnegaret sui. 26, 33. Luc. 22, 33. JO. 13, 37.), imo Jesum defendendi studio ductus Malcho, pontificis Semo, aurem gladio abscinderet Jo. 18, l0.3: brevi tamen I Sthac tempore, cum periculum sibi imminere crederet, addito etiam jurejurando, Se Je- Sum n0Sse ter negavit sJo. 18, 16-27. et i l. parall.), aSt Solo magi Stri pectu tactuS, suras egreSSus amare flevit f Luc. 22, 62.). Christo in coelum assumto Matthiam in locum Judae proditoris eligendum curavit, et post uisusionem Spiritus s. primus Christum, Praecipue ejus resurrectionem multo cum fructu praedicavitia Sanato ad portam templi Speciosam claudo mendicante una cum Joanne in vincula conjectus causam suam coram synedrio intrepide egit et dimissus est inci. 4.3. Ananiae postmodum et Saphisae fraudes Severe puniit et multa miracula patravit Act. 5. 3. P0St nucem Stephani una cum Joaune ad Samaritanos conversos missus dona Spiritus S. ei S communicavit et Simonem Mastim Severe reprehendit Act. 8, 6-2b. 3. Hierosolymam reversus inde serius Luddam venit, ubi
Aeneam paralyticum sanavit; dein Ioppen abiit ibique Tabitham
mortuam SuScitavit. Post . haec visione eueluSti commonefactus Caesaretam ad Cornelium centurionem ethnisum Se contulit, eumque cum
tota familia baptismo ecclesiae Christi associavit, et Judaeochristianos, qui eum Hierosolymam reversum hanc oh rem reprehenderunt,ai uitiora erga ethnicos senis exhortatus est Act. 9, 32-1l, Id. . Cum dein Herodes Agr*pis Iam m M si occidi jusSisSet, eandem sortem etiam Petro destinavit in vincula conjecto, qui Vero Per angelum liberatus Hierosolymis dise Sit ibid. c. 12.), et procul dubio prima rice Itoniam venit. Hierosolymam reversus in Apostolorum concilio jugum legis mosaicae ethnico-chri Stianis non cSSe obtrudendum declaravit; cum vero ipse Antiochiae hac in re pacis Servandae le
326쪽
causa justo cautius agere videretur: Paulus eum palam corrigere non hausitavit Aet. 15. Gal. 2, 11. seqq.). Surius haud dubie altero itinere Romam facto in Orientem reverSus Pontum, Galatiam, CGypadociam, Assam sproconsularem in et Bithyniam peragravit, et tertio Romam petiit, ubi per aliquod tempus commoratus tota antiquitate
teStante una cum Paulo martyrii palma coronatus eSt.
Act quos, ubi Et quanto scripta sit.
I. Epistola haec coli. I, I. scripta est ad Christianos in Ponto, Galatira, Cappadocis, Aiaci et Bithynia deuentes. Provinciae illae, excepta Asia i. e. Jonia, Lydia et Caria, sitae erant in Septeni trionali Asiae minoris parte ad Pontum Euxinum. In Galatia et Asia Paulus evangelium praedicaverat; quis autem in reliquis provinciis Chri-Stum rennunciaVerit, non constat; cum vero A, 12. M anus fidelia lemtoribus frater dicatur et Murcus eis notus supponatur: hosce pineter Petrum de regionibus illis bene esse meritus, colligere licet. Epistolam potissimum dedicatam suisse ethnicochristianis, argumentum ostendit : nam lectores 1, 18. redemti dicuntur de vana c0nversatione paternae traditionis; 2, 10. aliquando non populuS, nunc autem PDPu lus Dei, qui non consecuti misericordiam, nunc autem e Secuti, et 4, 3. monentur, Suffiecre flagitia, quae praeterito tempore a gentilibus in idololatria essent commissa. later lectores autem non defuisse etiam Judaeochristianos, ex usu frequentiori V. F. locorum patet, ut 1, 10. 11. 2, i I. 7. 22. 24. 3, 5. 6. 1 12. al. Hinc VOX dicis εορα 1, 1. non ut Jacob. 1. 1. denotat Judaeochristianos in gentilium regionibus viventeS, Sed translata est ad omnes Christianos, qui rraeεπίδι μοι Vocantur, quia ut cives regni coelestis ad omnes reliquos his interris peregrinorum instar se habent. 2. Auctor 5, 13. dicit: ἀ-c zεται of ὰς ιν ἐν Βαμλ. coiri σννεκλε--et, . Per ultimam vocem scum Vulg.) intelligendam esse eccleSiam, docet 1, 1., ubi lectores ε--οὶ παρεπίδι γιοι vocantur. Quaeritur autum, quae Bahylon intelligatur; nam antiqui triplicem distinxerunt: Babylonem antiquam ad Euphratem, Babylonem novam Seu
Seleuciam ad Tigridem, et denique Stationem militarem ejusdem nominis Seu castellum in Aegypto. Altera et tertia intelligi haud potest: etenim illa nulli bi simpliciter Babylon vocatur, sed aut Seleucia Babylonica, aut Seleucia ad Babylonem; neque haec adoptari poteSt , quia nemo antiquorum de Petri praesentia in Aegypto mentionem facit. Babylon ad Euphratem tempore Apostolorum diruta quidem erat, nihilominus tamen multa Judaeorum millia ibi habitabant, ita ut Petrus ibi praedicare potuisset. - Attamen tradisse antA
327쪽
Babylon nomen symbolicum habet. IIaec Sententia praeferenda est, cum S. Petrum Romae fuiSSe conStet, et etiam Apoc. 14, 8. 16, 19. 18, 2. al. Roma, eccleSiae chri Stianae peraecutrix, mystico nomine magna Babylon appelletur.3. Tempus, quo epistola Sit Scripta, cognoscitur ex argumento; nam Apostolus continuum habet respeetum ad gravissimas Christianorum calamitateS, quae quidem in ASia minore nondum praesentes,
attamen probabiliter imminentes repraesentantur 1, 6. 3, i 4. 17.), quibus vero in aliis locis Christiani premantur 5, s. . Calamitatum harum auctores erant ethnici 2, 12. 4, 4.3, et eorum eXeeutores magistratus, quia Chri Stiani ob religionis suae DrusuSsionem ut malefici tractabantur. homicidis . furibus etc. aequiparabantur et horum suppliciis adiciebantur 3, 16. 4. 1 16. 19.). - Chri Stiani mature quidem non tantum Judaeis, Sed etiam ethnicis odio erant; attamen in provinciis Romanis sectae judaicae instar considerati diutius magis contemtui et privatorum vexationibus obnoxii erant, quam publicis persecutionibus Act. l8, 12. Seqq. I9, 23. Seqq. . Tiberius Caesar relati0ne Pilati motus Christum inter deos referre voluisse legitur: Cliaudius Judaeos set Judaeochristianos)impulsore Chresto Chri Sto) continuo tumultuantes solum Roma expulit . . Ast Christioni in dies numero aucti, omnem id ,lolatriae
Speciem abominantes, gentilium scelera fugientes, mysteria sua in occulto celebrantes et Vitam Sanctam agentes magis magi Sque Suspicionem incurrerunt atheismi, criminum clandestinorum, et testibus
Tacito et Suetonio ε vulgus eos ut genus hominum superstitionis novae et maleficae respiciebat, ut per flagitia invisos et in odio generis humani convictos. Commune vulgi in Christianos odium ansam praebuit Neroni. jussi incendii Romae infamiam a se amoliendi et in Christi asseclas devolvendi. Sicque contra hosce horrendam persecutionem movendi. Exitiabilis Christianorum persecutio ad Urbem erat restricta; quum vero a mense Julio uniit 6 68. extenderetur, tyranni saevitia provinciarum praesidibuS. quin cSSent juSSi Occasionem praebuit tormentis variis a ciendi homines, qui prosterentur religionem legibus Romanis vetitam, qui essent deorum contemtores, omnium rerum abominandarum auctores. Inter antiquos
solus Paul. Orosius hist. VII. T. dicit de Nerone: is quia hanc molem
a Turiuii. in apoloe t. t. 5. Susti . in vita claudii c. 25. Act. l8. 2. Tacit. Annal. XV. 44.: . Sed non ope humana. non largitionibus principis aut deum placamentis decedehat iusantia. quin jussum incendium crederptur. Ergo abolendo rumori Nero subdidit reos Pt quaesitissimis Poenis affecit . quos per stagitia inrisos vulgus Christianos appellabat. Auctor nominis ejus Christus. Tiberio imperante per procuratorem Pontium Pilatum supplicio aflectus Pst: repressaque in praesens exitiabilis Superetitio rursum erumpPhat non solum Per Judaeam. originem ejus mali. sed per urbem etiam, quo cuncta undique atrocia aut pudenda confluunt celebranturque. Igitur primo correpti. qui fatebantur. dein indicio eorum
328쪽
faeisorum ejus temeritas Mi etatis in Deum. Nam primus Romae Christianos supplicias et mortibus ad eost ac per omnes P ODR MAPari persecutsene eae u ars in gravis Scripta est itaque prima Peres epistola grassante Romae Christianorum persecuisone, non tamen
statini ab initio, sed cum timendum esset, ne illa in provincias extenderetur, ergo inter ann. M. et 67.
Occasso fisa erat Osa illa Christianorum persecutione, sturae Romae Rub Nerone exarsereat, et ει Aersculo, ne etίam in Asiae mininria Provincias extenderetur; S. Petrus itaque lectores ad calamitates
praeparare voluit probabiliter imminentes. Hunc in finem Apostolus in lectoribus excitare conatur spem vivam in Domini adventum et in glorificationem fidelium cum eo conjunctam, ad constantem fidei profeSSionem et patientiam, ad creScentem animae Sanctificationem, ad irreprehensibilum cum gentibus conversationem, ad debitam magistratibus obedientiam, ut refutent falsa adversariorum convicia. 2. Arsumentum: PraemisSa dedicatione et salutati0ne Apostolus celebrat Dei gratiam, qua regenerati Sumus ad vitam novam cum Spe aeternae beatitatis, quae reposita est fideliter pugnantibus, de qua summo deSiderio Scrutati sunt prophetae, in quam angeli deSiderant prospicere 1, 1 - 12. Hinc lectores in illius beatitatis exspectatione Deo Patri suo. qui eos vocavit, digne Semiant, memoreS magni pretii, quo ex vita peccaminosa redemti et nova donati sunt; amori Dei et fraternae charitati Studeant, omnem malitiam depinnant , modo natorum infantium instar lac purum desiderent oblatum a Christo, a quo templo suo spirituali ut lapides inserti sunt et in populum Sanctum et electum acquisiti 1, 13-2 10. Generali monito praemisso, ut Christiani tanquam peregrini in his terris et accolae a carnalibus desideriis abstinentes converSationem inter guntes in laudem Dei habeant bonam, Apostolus addit praecepta, quae pro dixerin Vitae conditi0ne Sunt observanda, et in specie agit de officiis Subditorum, Servorum conjugumque 2, 11-3, 12. - Haec Si obServent, nemo eis vere nocebit I etiamSi recte agentibus patiendum esset, in salutem hoc eis contingit. Christiani honorificent Christum, parati seinpur ad rationem reddendam fidei suae, et conscientia bona advenariorum convicia confundant. Ad patiendi promtitudinem excitat exemplum Christi, qui innocens mortuuS est
multitudo ingens haud perinde in crimine incendii, quam Odio humani generis convicti sunt; et psereuntibus addita ludibria. ut ferorum tersifi contecti laniatu canum interirent. aut crucibus affixi. aut flammandi. atquo. ubi defecisset dies, in usum nocturni luminis urerentur. Hortos suos ei spectaculo Nero obtulerat. et Circense ludicrum edebat habitu aurigae permixtus plebi vel curriculo insistens. Unde.
quamquam adversus sontes et novissima ex sempla Inseritos. miseratio Oriebatur. tanquam non utilitate publica. sed in saevitiam unius ubsumerentur.' Sueton.
Nero c. 16.: , Afflicti suppliciis Christiani. genus hominum superstitionis novae et
329쪽
pro nobis peccatoribus, et poSt mortem descendit in infernum et praedicavit animalius eorum, qui, ut pauci illi in arca Noe salvati Sunt, Sicut et nunc baptismus nos Salvat, bonam conscientiam quaerentes, per Jesu Christi resurrectionem, qui morte deStructa, ut nos vitae haeredes emceret, in coelo sedet omnibus potestatibus sibi Subjectis 3, 13-22. E passionibus Christi Christianorum promanat ossicium, peccaminosae gentilium vitae, non obstantilius eorum calumniis, in perpetuum renunciandi, et cum omnium finis appropinquet, prudenter agendi, in oratione vigilandi, charitati studendi et acceptam gratiam in omnium salutem administrandi 4 1 - 11. Apostolus denuo monet, ne lectores irruentibus calamitatibus obstupescant et in fervore suo tepescant, Sed putius passionum Christi participes facti gaudeant, quia, si non ob male facta, sed ob Christiani nomen patiantur, hoc modo Deum glorificant, cujus judietum severum a propria domo exorditur, et terribiliter in incredulos et injustos irruet 4. l2-19. Dunique s. Petrus sermonem dirigit ad ecclesiarum praepositos ut ad fideles eis Subditos; illos monet, ut munere Suo promte, abSque lucri studio fungantur et animo humili; hosce hortatur ad obedientiam praeStandam, et omnibus commendat humilem subjectionem sub directrice Dei manu et vigilantiam ad pugnam contra Salutis nostrae adversarium. Apostolus fidem lectorum veram esse declarando et salutationibus adjunctis epistolam finit c. 5. Memoratu dignum est, multos in hac epi Stola occurrere locos, qui non in rebus tantum, sed in ipsis etiam verbis magnam similitudinem referant cum etatis epistolarum Pauli, ita ut pateat, has Petrosuisse cognitas.
Prima s. Petri epistola inter scripta otioλογουμενα SemPer et ubique erat relata. Non idem asserere licet de hac secunda, quaera nemine Patrum vostolscorum ostiatur, neque a Justino, Irenam et Te tulisano commemoriatur; in verssona P chsto deerat; utrum λcanone Muratoria unoscatur, dubium est: O senes ejus mentionem
quidem facis, simul vero eam addubitari adnotat; ' quare Eusebius eam in classe των ἀντιλεγομένων collocat. Accedis disersitas styli intem hanc et L. Petri epistolam et dictum I, 2., tibi auctor non obstante conatu in pluribus loco dignitatem apostolicam sibi utaricandi, ab Apostolis semet distinguit. Sic authentiae advenarii.
330쪽
Attamen epistola haec genuina et canonica est; nam teSte Eusebio Clemens Alex. eam cum reliquis catholicis interpretatus est;
copiis Cappadociae, Originis discipulus et amicus, eandem absque ulla haesitatione agnovit; Hὶ olytrus, Irenaei discipulus et Metho
litis ipsam recipiunt, x et concilium L dicense can. 60. , ut concilia Carthasis Ha Scripturis eanonicis adnumerant; tuSte fragmento ap.
θῖα Romana epistola haec aut agnita erat aut saltem cognita; inseEusebsus eam multis utilem visam cum aliis Scripturis diligenter lectam e Se edicit. - us receptae teStes praeterea sunt: inhanasius, rillus meros., Gregor. NM., Ephr mus Syr. , Basilius, Epiphran., Phil trius, meron tym ., Rufinutis, Are simu3. Testimoniorum antiquiorum desectus inde explicatur, qu0d epistola sub finem vitae Ρetri scripta, et probabiliter p0st hujus demum mortem in Asiam minorem delata ob argumentum Speciale non adeo celeriter eSt progagata. Cum dein Serius in aliis etiam regionibus innoteSceret, ecclesiarum antistites eam Canoni suo inserere haeSitarunt utpote ab antiquioribus non commemoratam. Accessit dissicultas critica, quae teSte s. Hieronymo e Styli diversitate enaScebatur. β Attamen haec inde explicatur, quod Petri . aut primam epistolam aut secundam aut utramque non ipse Scripsit, Sed per aliquem comitum scribendam curaVit, V. g. per SilVanum, qui Primam ad lectores etiam detulit. ' Denique 3 2. auctor semet non distinguit ab Apostolis, Sed his potius sese adnumerat; nam in Sententia
tivus rtii ν ἀποστί1ων appositio quidem ad pronomen nu ῶν eSSeposset; aSt cum praestantissimis testibus etiam cod. binait.) non
ιίον, Sed Dμων legendum est. Argumentorum externorum pondus rationibus internis augetur; nam auctor Statim in inscriptione sese dicit Smonem Pedium, Servum
et Apostolum Jesu Christi; 1', 14. sumet sistit eum, cui Christus mortis genuS in Specie significasset, quod coli. Jo. 21, 19. nonnisi Petro contigit; 1, 16-l8. Sese repraesentat unum e teStibus trianS- figurationis Jesu in monte, quales non erant, nisi Petrus, Jacobus et Joannes; 3, I. hanc epistolam dicit secundam a Se Scriptam, ita ut primam Petri sibi vindicet, et 3, 16. Paulum charissimum fratrem appellat. Auctor itaque hujus epistulae ita se gerens aut Petrus, Homil. VI. in Josuam. homil. IV. in Levit . comment. in ep. ad Rom. IV. Firmi l. in opp. Cypriani ep. 7:t.: Hippolyti in op. nερὶ Ἀννιχθω roυ c. 2. Mettiod. apud Epiphan. haeres. LXIV. 31.
De vir. ili. c. 1.: Petrus scripsit duas epistolas ... quarum Recunda a pleriS-que ejus esse negatur propter styli cum priore dissonantiam.' Hieronym. ep. ad ΗΡdib. 9. 11.: Duae epistolae. quae seruntur Petri, stylo inter se et charactere discrepant structuraquo verborum. Ex quo intelligimus, pro necessitate rerum diversis eum usum esSe interpretibus.